Η ΕΥΩΔΙΑ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΑΣ ΤΑΡΣΩΣ
Ἰω. Κορναράκη,
Ὁμ. Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Μέ τήν εὐκαιρία τῆς παρουσιάσεως τοῦ Βίου τῆς ὁσ. Ταρσῶς τῆς διά Χριστόν Σαλῆς ἀπό τόν Ραδιοσταθμό τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας, δημοσιεύουμε ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Καθηγητοῦ κ. Ἰω. Κορναράκη, «Ταρσώ ἡ διά Χριστόν Σαλή», Ἅγιον Ὄρος 2003.
Κατά τόν ἅγ. Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, «ἡ ἐνέργεια τῆς Θείας Χάριτος πού
διαπερνᾶ ἀπό τήν ψυχή στό σῶμα, τό μεταστοιχιώνει καί τό κάνει καί αὐτό πνευματικό, ὥστε καί αὐτό τό ὑλικό σῶμα νά συμμετέχει στή θεουργία τοῦ ἀνθρώπου πρός θέωση, πού διεργάζεται τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί φανερή ἀπόδειξη αὐτοῦ τοῦ γεγονότος εἶναι τά Ἱερά Λείψανα τῶν Ἁγίων πού θαυματοποιοῦν ποικιλοτρόπως στή ζωή τους» (Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, «Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων», 2,2,12).
Αὐτή ἀκριβῶς ἡ φανερή ἀπόδειξη τῆς πραγματικότητος τοῦ ἁγίου ἀνθρώπου, διέλαμψε ἤδη καί μαρτυρεῖται συνεχῶς στά Ἱερά Λείψανα τῆς μακαρίας Ταρσώς. Ὅποια Ἱερά Λείψανά της ἔχουν ἀποθησαυρισθεῖ, ἰδιαίτερα σέ Ἱερές Μονές, ἐκπέμπουν ὀσμή εὐωδίας πνευματικῆς, ἔχουν θεία χάρι καί εὐφραίνουν τήν καρδία τῶν τιμώντων τήν μνήμη της, μάλιστα ἐκείνων πού τήν ἐγνώρισαν, την κατενόησαν, τήν ἔζησαν καί τήν ἀγάπησαν, μέ ἀπέραντη καί ἀνυπόκριτη ἀγάπη Χριστοῦ!
Ἡ ἀδ. Μαρίνα μᾶς διηγήθηκε γιά κάποιο θαυμαστό γεγονός πού εἶχε συμβεῖ στήν ἴδια: «Ὅταν ζοῦσε ἀκόμη ἡ Ταρσώ καί ἔβγαζε μόνη της τά δόντια της (λόγῳ γήρατος), πῆρα ἕνα καί τό ἔκρυψα σ’ ἕνα σπιρτόκουτο σέ κάποιο συρτάρι στό κελλίου μου. Μέ τόν χρόνο τό ξέχασα ἐντελῶς. Ἀφοῦ κοιμήθηκε ἡ Ταρσώ, πολλές φορές ἀνοίγοντας ἐκεῖνο τό συρτάρι, αἰσθανόμουν μία ἀνεξήγητη εὐωδία! Κάποια φορά λοιπόν μοῦ ἐμφανίσθηκε στόν ὕπνο μου καί μοῦ εἶπε:
«Τό δόντι μου πού ἔχεις σέ ἐκεῖνο τό συρτάρι – καί μοῦ ὑπέδειξε τό μέρος – νά τό δώσεις στόν Ἀλέξανδρο καί αὐτός στήν κόρη του πού μέ εὐλαβεῖται, νά τό βάλει σ’ ἕνα σταυρό καί νά τό φορέσει πάνω της»!
Ἐκείνη στήν ὁποία ἀναφερόταν τήν περίοδο πού ἡ ἀδ. Μαρίνα εἶδε τό ὄνειρο, ἀντιμετώπιζε κάποιο σοβαρό οἰκογενειακό πρόβλημα.
(Σ. ἡμ. Ἕνας Κληρικός πού ἔχει εὐλογία τῶν χαριτοβρύτων Λειψάνων τῆς μακαρίας Ταρσῶς διηγεῖται σχετικά): «Στίς 7 Ὀκτωβρίου 1998, μνήμη τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Ἐρημίτου καί τῶν σύν αὐτῶ 98 Πατέρων πού ἀσκήτεψαν στήν Κρήτη, βρέθηκα φιλοξενούμενος στήν Ἱερά Μονή Παληανῆς Ἡρακλείου Κρήτης, ὅπου φυλάσσεται μέρος ἀπό τά ἅγιά τους Λείψανα καί ἑορτάζουν κάθε χρόνο μέ Θεία Λειτουργία.
Ἐπειδή συνέπιπτε μέ τήν ἡμερομηνία πού κοιμήθηκε ἡ Ταρσώ, σκέφθηκα νά πάω τό λειψανάκι της στήν ἐκκλησία, στό Ἅγιο Βῆμα, ὅμως εἶχα ἕναν λογισμό, μήπως δέν ἦταν σωστό κατά τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας. Τελικά, λίγο πρίν τόν Ἑσπερινό, τό ἔκρυψα σέ κάποιο σημεῖο τοῦ ἱεροῦ. Τό πρωΐ, πρίν ξημερώσει, εἶχε τελειώσει ἡ Λειτουργία καί οἱ μοναχές παρέμεναν στά στασίδια τους νά ὁλοκληρωθεῖ καί ἡ ἀνάγνωση τῆς Εὐχαριστίας μετά τήν Θεία Μετάληψη, περιμένοντας νά καταλύσει ὁ Ἱερέας.
Ἐκείνη τήν στιγμή μπῆκα ἀπό τήν νότια θύρα τοῦ Διακονικοῦ, γιά νά πάρω τό κουτάκι μου. Καθώς ἔβγαινα ἔπεσε στήν ἀντίληψη τῆς Ἡγουμένης καί μέ ρώτησε τί κρατοῦσα στήν παλάμη μου. Δέν ἤθελα νά δώσω ἐξηγήσεις καί προσπάθησα νά τό ἀποφύγω, ὅμως ἐπέμενε πολύ καί μαζί της κι ἄλλες ἀδελφές πού ἐν τῶ μεταξύ εἶχαν πλησιάσει. Χωρίς καλά καλά νά προλάβω νά ἀντιδράσω, μοῦ πῆραν τό κουτάκι καί ἄνοιξαν. Ἐγώ δέν τό εἶχα ἀνοίξει ἀπό τήν προηγούμενη χρονιά, ἀλλά πάντοτε τό προσκυνοῦσα κλειστό. Ὅλες ἄρχισαν νά κάνουν τόν σταυρό τους καί νά τό ἀσπάζονται μέ εὐλάβεια. Ἐγώ τίς κοιτοῦσα γεμᾶτος ἀπορία. «Ποιανοῦ Ἁγίου Λείψανο εἶναι αὐτό καί πλημμύρισε ὁ τόπος εὐωδία, μόλις ἄνοιξε τό κουτάκι;» ἄκουσα μία ἀδελφή νά λέει. Ἦταν ὄντως ἐπίσκεψη τῆς Ὁσίας Γερόντισσας κατά τήν ἡμέρα τῶν γεννεθλίων της».
Μοναχή Ἱερᾶς Μονῆς περιοχῆς τῶν Ἰονίων Νήσων ἡ ὁποία, ὡς λαϊκή, ἐγνώρισε καί ἔζησε ἀπό κοντά τά ἀσκητικά παλαίσματα τῆς μακαρίας Ταρσῶς, δέχθηκε μικρό τμῆμα ἱερῶν Λειψάνων της, τό ὁποῖο εὐωδίασε, πρός μεγάλη της ἔκπληξη, ὁλόκληρο τό κελλί της, χαρίζοντας μία ἰδιαίτερη εὐλογία τῆς παρουσίας της σέ ὁλόκληρη τήν Ἱερά Μονή.
Ἡ Μ .Ζ. διηγεῖται, ὅτι προσέφερε ὡς εὐλογία, σέ σεβαστή Γερόντισσα Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Πελοποννήσου, ὅταν ἐκείνη βρέθηκε στήν Ἀθήνα γιά δουλειές τῆς μονῆς της, μικρό τεμάχιο ἱεροῦ Λειψάνου τῆς μακαρίας Ταρσῶς. Τήν ἴδια ἡμέρα τό βράδυ ἡ Μ. Ζ. δέχθηκε τηλεφώνημά της, μέ τό ὁποῖο τήν πληροφοροῦσε μέ ἱερό θαυμασμό γιά τήν ἄρρητη εὐωδία τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου!
Ἀργότερα, σέ νέα ἐπικοινωνία τῆς Μ. Ζ. μέ τήν ἐν λόγῳ Γερόντισσα, ἔμαθε ὅτι ἡ εὐωδία τοῦ Λειψάνου τούτου εἶναι – μέσα στό κελλί της – συνεχής καί ἀδιάκοπη, ἐνῶ μία φορά πού δέν εὐωδίαζε, μόλις ἡ Γερόντισσα μονολόγησε ἀπογοητευμένη, «βρέ Ταρσώ, σήμερα βρῆκες νά μήν εὐωδιάσεις;», τό ἱερό Λειψανάκι τῆς προσέφερε ἄρρητη εὐωδία πνευματικῆς ἀναψυχῆς.
Ἡ ἱερά εὐωδία τῶν Λειψάνων τῆς μακαρίας Ταρσῶς, ἀπετέλεσε ἀποφασιστικό γεγονός γιά τήν συγγραφή τοῦ παρόντος βιβλίου, ἐπειδή ἡ εὐωδία αὐτή, ὡς θεοσημεῖο τῆς ἐπιδοκιμασίας τῶν ἀσκητικῶν παλαισμάτων τῆς μακαρίας Ταρσῶς, παρεῖχε ἄνωθεν εὐλογία τῆς συγγραφῆς αὐτῆς, χάριν τῆς πνευματικῆς ὠφελείας τῶν ἀναγνωστῶν του.
διαπερνᾶ ἀπό τήν ψυχή στό σῶμα, τό μεταστοιχιώνει καί τό κάνει καί αὐτό πνευματικό, ὥστε καί αὐτό τό ὑλικό σῶμα νά συμμετέχει στή θεουργία τοῦ ἀνθρώπου πρός θέωση, πού διεργάζεται τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί φανερή ἀπόδειξη αὐτοῦ τοῦ γεγονότος εἶναι τά Ἱερά Λείψανα τῶν Ἁγίων πού θαυματοποιοῦν ποικιλοτρόπως στή ζωή τους» (Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, «Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων», 2,2,12).Αὐτή ἀκριβῶς ἡ φανερή ἀπόδειξη τῆς πραγματικότητος τοῦ ἁγίου ἀνθρώπου, διέλαμψε ἤδη καί μαρτυρεῖται συνεχῶς στά Ἱερά Λείψανα τῆς μακαρίας Ταρσώς. Ὅποια Ἱερά Λείψανά της ἔχουν ἀποθησαυρισθεῖ, ἰδιαίτερα σέ Ἱερές Μονές, ἐκπέμπουν ὀσμή εὐωδίας πνευματικῆς, ἔχουν θεία χάρι καί εὐφραίνουν τήν καρδία τῶν τιμώντων τήν μνήμη της, μάλιστα ἐκείνων πού τήν ἐγνώρισαν, την κατενόησαν, τήν ἔζησαν καί τήν ἀγάπησαν, μέ ἀπέραντη καί ἀνυπόκριτη ἀγάπη Χριστοῦ!
Ἡ ἀδ. Μαρίνα μᾶς διηγήθηκε γιά κάποιο θαυμαστό γεγονός πού εἶχε συμβεῖ στήν ἴδια: «Ὅταν ζοῦσε ἀκόμη ἡ Ταρσώ καί ἔβγαζε μόνη της τά δόντια της (λόγῳ γήρατος), πῆρα ἕνα καί τό ἔκρυψα σ’ ἕνα σπιρτόκουτο σέ κάποιο συρτάρι στό κελλίου μου. Μέ τόν χρόνο τό ξέχασα ἐντελῶς. Ἀφοῦ κοιμήθηκε ἡ Ταρσώ, πολλές φορές ἀνοίγοντας ἐκεῖνο τό συρτάρι, αἰσθανόμουν μία ἀνεξήγητη εὐωδία! Κάποια φορά λοιπόν μοῦ ἐμφανίσθηκε στόν ὕπνο μου καί μοῦ εἶπε:
«Τό δόντι μου πού ἔχεις σέ ἐκεῖνο τό συρτάρι – καί μοῦ ὑπέδειξε τό μέρος – νά τό δώσεις στόν Ἀλέξανδρο καί αὐτός στήν κόρη του πού μέ εὐλαβεῖται, νά τό βάλει σ’ ἕνα σταυρό καί νά τό φορέσει πάνω της»!
Ἐκείνη στήν ὁποία ἀναφερόταν τήν περίοδο πού ἡ ἀδ. Μαρίνα εἶδε τό ὄνειρο, ἀντιμετώπιζε κάποιο σοβαρό οἰκογενειακό πρόβλημα.
(Σ. ἡμ. Ἕνας Κληρικός πού ἔχει εὐλογία τῶν χαριτοβρύτων Λειψάνων τῆς μακαρίας Ταρσῶς διηγεῖται σχετικά): «Στίς 7 Ὀκτωβρίου 1998, μνήμη τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Ἐρημίτου καί τῶν σύν αὐτῶ 98 Πατέρων πού ἀσκήτεψαν στήν Κρήτη, βρέθηκα φιλοξενούμενος στήν Ἱερά Μονή Παληανῆς Ἡρακλείου Κρήτης, ὅπου φυλάσσεται μέρος ἀπό τά ἅγιά τους Λείψανα καί ἑορτάζουν κάθε χρόνο μέ Θεία Λειτουργία.
Ἐπειδή συνέπιπτε μέ τήν ἡμερομηνία πού κοιμήθηκε ἡ Ταρσώ, σκέφθηκα νά πάω τό λειψανάκι της στήν ἐκκλησία, στό Ἅγιο Βῆμα, ὅμως εἶχα ἕναν λογισμό, μήπως δέν ἦταν σωστό κατά τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας. Τελικά, λίγο πρίν τόν Ἑσπερινό, τό ἔκρυψα σέ κάποιο σημεῖο τοῦ ἱεροῦ. Τό πρωΐ, πρίν ξημερώσει, εἶχε τελειώσει ἡ Λειτουργία καί οἱ μοναχές παρέμεναν στά στασίδια τους νά ὁλοκληρωθεῖ καί ἡ ἀνάγνωση τῆς Εὐχαριστίας μετά τήν Θεία Μετάληψη, περιμένοντας νά καταλύσει ὁ Ἱερέας.
Ἐκείνη τήν στιγμή μπῆκα ἀπό τήν νότια θύρα τοῦ Διακονικοῦ, γιά νά πάρω τό κουτάκι μου. Καθώς ἔβγαινα ἔπεσε στήν ἀντίληψη τῆς Ἡγουμένης καί μέ ρώτησε τί κρατοῦσα στήν παλάμη μου. Δέν ἤθελα νά δώσω ἐξηγήσεις καί προσπάθησα νά τό ἀποφύγω, ὅμως ἐπέμενε πολύ καί μαζί της κι ἄλλες ἀδελφές πού ἐν τῶ μεταξύ εἶχαν πλησιάσει. Χωρίς καλά καλά νά προλάβω νά ἀντιδράσω, μοῦ πῆραν τό κουτάκι καί ἄνοιξαν. Ἐγώ δέν τό εἶχα ἀνοίξει ἀπό τήν προηγούμενη χρονιά, ἀλλά πάντοτε τό προσκυνοῦσα κλειστό. Ὅλες ἄρχισαν νά κάνουν τόν σταυρό τους καί νά τό ἀσπάζονται μέ εὐλάβεια. Ἐγώ τίς κοιτοῦσα γεμᾶτος ἀπορία. «Ποιανοῦ Ἁγίου Λείψανο εἶναι αὐτό καί πλημμύρισε ὁ τόπος εὐωδία, μόλις ἄνοιξε τό κουτάκι;» ἄκουσα μία ἀδελφή νά λέει. Ἦταν ὄντως ἐπίσκεψη τῆς Ὁσίας Γερόντισσας κατά τήν ἡμέρα τῶν γεννεθλίων της».
Μοναχή Ἱερᾶς Μονῆς περιοχῆς τῶν Ἰονίων Νήσων ἡ ὁποία, ὡς λαϊκή, ἐγνώρισε καί ἔζησε ἀπό κοντά τά ἀσκητικά παλαίσματα τῆς μακαρίας Ταρσῶς, δέχθηκε μικρό τμῆμα ἱερῶν Λειψάνων της, τό ὁποῖο εὐωδίασε, πρός μεγάλη της ἔκπληξη, ὁλόκληρο τό κελλί της, χαρίζοντας μία ἰδιαίτερη εὐλογία τῆς παρουσίας της σέ ὁλόκληρη τήν Ἱερά Μονή.
Ἡ Μ .Ζ. διηγεῖται, ὅτι προσέφερε ὡς εὐλογία, σέ σεβαστή Γερόντισσα Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Πελοποννήσου, ὅταν ἐκείνη βρέθηκε στήν Ἀθήνα γιά δουλειές τῆς μονῆς της, μικρό τεμάχιο ἱεροῦ Λειψάνου τῆς μακαρίας Ταρσῶς. Τήν ἴδια ἡμέρα τό βράδυ ἡ Μ. Ζ. δέχθηκε τηλεφώνημά της, μέ τό ὁποῖο τήν πληροφοροῦσε μέ ἱερό θαυμασμό γιά τήν ἄρρητη εὐωδία τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου!
Ἀργότερα, σέ νέα ἐπικοινωνία τῆς Μ. Ζ. μέ τήν ἐν λόγῳ Γερόντισσα, ἔμαθε ὅτι ἡ εὐωδία τοῦ Λειψάνου τούτου εἶναι – μέσα στό κελλί της – συνεχής καί ἀδιάκοπη, ἐνῶ μία φορά πού δέν εὐωδίαζε, μόλις ἡ Γερόντισσα μονολόγησε ἀπογοητευμένη, «βρέ Ταρσώ, σήμερα βρῆκες νά μήν εὐωδιάσεις;», τό ἱερό Λειψανάκι τῆς προσέφερε ἄρρητη εὐωδία πνευματικῆς ἀναψυχῆς.
Ἡ ἱερά εὐωδία τῶν Λειψάνων τῆς μακαρίας Ταρσῶς, ἀπετέλεσε ἀποφασιστικό γεγονός γιά τήν συγγραφή τοῦ παρόντος βιβλίου, ἐπειδή ἡ εὐωδία αὐτή, ὡς θεοσημεῖο τῆς ἐπιδοκιμασίας τῶν ἀσκητικῶν παλαισμάτων τῆς μακαρίας Ταρσῶς, παρεῖχε ἄνωθεν εὐλογία τῆς συγγραφῆς αὐτῆς, χάριν τῆς πνευματικῆς ὠφελείας τῶν ἀναγνωστῶν του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου