ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΕΥΦΡΟΣΥΝΟΣ ΤΟΥ ΣΙΝΙΤΣΥ ΡΩΣΙΑΣ (+ 1612)

Σειρά: Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας (ἀπό τό ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου).

Γεννήθηκε στά μέσα τοῦ 16ου αἰ. στήν περιοχή τῆς Καρελίας, κοντά στή λίμνη Λαντόγκα. Ἡ γειτνίαση μέ τήν περίφημη Μονή Βαλαάμ ἄσκησε ἐπιρροή στό χαρακτήρα του καί - ὤριμος στήν ἡλικία - ἔγινε μοναχός στή Μονή τῆς Παναγίας τοῦ Τιχβίν. Τό 1600, μέ εὐλογία τοῦ Ἡγουμένου, μετακινήθηκε στήν ἐρημητική λίμνη Σινίτσυ, γιά περισυλλογή καί ἠσυχία. Γιά δύο χρόνια ἔζησε ἀσκούμενος καί προσευχόμενος σέ μία σπηλιά, συντηρούμενος μόνο μέ καρπούς τοῦ δάσους.
Κατά τήν Περίοδο τῶν Ταραχῶν, ὁ Ὅσιος ἔπεσε θῦμα μιᾶς συμμορίας Πολωνῶν Παπικῶν. Σφαγιάσθηκε τήν 20η Μαρτίου 1612. Ὅταν μετά ἀπό ὀκτώ ἡμέρες ἐπέστρεψαν οἱ ἀδελφοί πού εἶχαν κρυφτεῖ στό δάσος, ἐνταφίασαν τό σῶμα του. Τό Λείψανό του ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο τό 1655, ἀπό τόν Μητροπ. Νόβγκοροντ Μακάριο καί κατατέθηκε στό Ναό τῆς Μονῆς του. Τότε ἀφιέρωσε στή Μονή εἰκόνα του ὁ Τσάρος Ἀλέξιος Μιχαήλοβιτς. Ὁ Ὅσιος ἀναδείχθηκε Θαυματουργός (ὁ Βίος του πού δημοσιεύθηκε τό 1901, περιλαμβάνει 20 θεραπείες ἀσθενῶν). Τό 1764, μέ τήν ἀντεκκλησιαστική πολιτική τῆς Μεγάλης Αἰκατερίνης, ἡ Μονή ἔκλεισε καί ἀπαγορεύθηκε ἡ τιμή του. Ἡ μνήμη του ἐπανακαθιερώθηκε τό 1912, ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Νόβγκοροντ Ἀρσένιο. Μετά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917, δέν εἶναι γνωστή ἡ τύχη τοῦ Λειψάνου του.
Ἡ μνήμη του τιμᾶται τήν 20η Μαρτίου.