ΟΣΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ΤΗΣ ΣΥΧΛΑΣ ΜΟΛΔΑΒΙΑΣ (17ος - 18ος αἰ.)
Σειρά: Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας (ἀπό τό ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου).
Εὐλογημένο 
ἄνθος τῆς Μολδαβίας ἡ ὁσία Θεοδώρα, γεννήθηκε στήν ἐπαρχία τοῦ Νεάμτς. Νυμφεύθηκε, ἀλλά ἐπειδή ὁ γάμος της δέν εὐλογήθηκε μέ τήν γέννηση παιδιῶν, ἀπό κοινοῦ μέ τόν ἐνάρετο σύζυγό της ἀποφάσισαν νά μονάσουν. Ἡ Ὁσία κοινοβίασε ἀρχικά στή Σκήτη τοῦ Βαρζαρέστ, στό Ρίμνικ, στή συνέχεια ἀκολούθησε ἡσυχαστικό βίο στά δάση τοῦ Μπουζάου καί τελικά ἔζησε ἐρημητικά σέ ἕνα σπήλαιο τοῦ Ὄρους Σύχλα, κοντά στή Μονή τῆς Συχαστρίας, γιά τριάντα περίπου χρόνια. Ὅλο αὐτό τό διάστημα μοναδική ἀνθρώπινη παρηγοριά στόν ἀσκητικό της βίο ἦταν ὁ Πνευματικός της Ἱερομόναχος Παῦλος, ὁ ὁποῖος τήν ἐπισκεπτόταν κατά διαστήματα καί τῆς μετέδιδε τά Ἄχραντα Μυστήρια.
Ἡ ἄσκηση τῆς Ὁσίας περιλάμβανε ὁλονύκτια ἀγρυπνία (μέ ἀνάπαυση μόλις δύο ὡρῶν), λιτή τροφή κάθε δεύτερη ἡμέρα (παξιμάδι, καρπούς τοῦ δάσους καί βρόχινο νερό) καί διαρκή προσευχή. Ἀξιώθηκε χαρισματικῶν καταστάσεων. Πρός τό τέλος τῆς ζωῆς της, μετά τήν κοίμηση τοῦ Πνευματικοῦ της ὁ ὁποῖος τήν φρόντιζε, τήν ἔτρεφαν μέ τρόπο θαυμαστό τά πουλιά τοῦ δάσους, τά ὁποῖα τῆς ἔφερναν μικρά κομμάτια ψωμιοῦ ἀπό τήν τράπεζα τῆς Μονῆς! Προεῖδε τήν κοίμησή της καί ζήτησε ἀπό τόν Θεό νά οἰκονομήσει Ἱερέα γιά νά μεταλάβει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Καί ὁ Κύριος οἰκονόμησε τό αἴτημα τῆς δούλης Του μέ τόν ἀκόλουθο τρόπο:
Παρατήρησε κάποτε ὁ Ἡγούμενος τῆς Συχαστρίας τά πουλιά πού ἔπαιρναν ψωμί καί μετά πετοῦσαν σέ συγκεκριμένο σημεῖο τοῦ δάσους καί ἔδωσε ἐντολή σέ δύο μοναχούς νά παρακολουθήσουν καί νά ἐρευνήσουν τό φαινόμενο. Πράγματι παρακολούθησαν οἱ μοναχοί τά πουλιά καί ὁδηγήθηκαν στήν Ὁσία, τήν ὁποία βρῆκαν νά προσεύχεται καί νά φλέγεται "ὡς στήλη πυρός". Ἡ μακαρία Θεοδώρα, χωρίς τά γνωρίζει πρόσωπα καί πράγματα στό μοναστήρι, κάλεσε ὀνομαστικά τόν Πνευματικό Ἀντώνιο καί τόν Διάκονο Λαυρέντιο νά τῆς μεταδώσουν τήν Θεία Κοινωνία. Μετά τήν Θεία Μετάληψη ἡ Ὁσία κοιμήθηκε εἰρηνικά, σέ μεγάλη ἡλικία (στίς ἀρχές τοῦ 18ου αἰ.) καί κηδεύθηκε στό σπήλαιό της.
Τό ἀσκητικό της Λείψανο ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί δοξάσθηκε μέ τό χάρισμα τῶν θαυμάτων. Διατηρήθηκε ἀνέπαφο γιά ἑκατό περίπου χρόνια καί διαλύθηκε πρίν τό 1828 (ἤ τό 1834), ὁπότε τά εὐωδιάζοντα ὀστά της μεταφέρθηκαν στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (ἄγνωστο ἀπό ποιόν καί γιατί), ὅπου καί σήμερα φυλάσσονται. Θαυματουργό παραμένει μέχρι σήμερα τό Ἁγίασμά της, τό ὁποῖο συγκεντρώνεται σέ ἕνα κοίλωμα στό σπήλαιό της καί δέν ἐξαντλεῖται ποτέ.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 7η Αὐγούστου.
ἄνθος τῆς Μολδαβίας ἡ ὁσία Θεοδώρα, γεννήθηκε στήν ἐπαρχία τοῦ Νεάμτς. Νυμφεύθηκε, ἀλλά ἐπειδή ὁ γάμος της δέν εὐλογήθηκε μέ τήν γέννηση παιδιῶν, ἀπό κοινοῦ μέ τόν ἐνάρετο σύζυγό της ἀποφάσισαν νά μονάσουν. Ἡ Ὁσία κοινοβίασε ἀρχικά στή Σκήτη τοῦ Βαρζαρέστ, στό Ρίμνικ, στή συνέχεια ἀκολούθησε ἡσυχαστικό βίο στά δάση τοῦ Μπουζάου καί τελικά ἔζησε ἐρημητικά σέ ἕνα σπήλαιο τοῦ Ὄρους Σύχλα, κοντά στή Μονή τῆς Συχαστρίας, γιά τριάντα περίπου χρόνια. Ὅλο αὐτό τό διάστημα μοναδική ἀνθρώπινη παρηγοριά στόν ἀσκητικό της βίο ἦταν ὁ Πνευματικός της Ἱερομόναχος Παῦλος, ὁ ὁποῖος τήν ἐπισκεπτόταν κατά διαστήματα καί τῆς μετέδιδε τά Ἄχραντα Μυστήρια.Ἡ ἄσκηση τῆς Ὁσίας περιλάμβανε ὁλονύκτια ἀγρυπνία (μέ ἀνάπαυση μόλις δύο ὡρῶν), λιτή τροφή κάθε δεύτερη ἡμέρα (παξιμάδι, καρπούς τοῦ δάσους καί βρόχινο νερό) καί διαρκή προσευχή. Ἀξιώθηκε χαρισματικῶν καταστάσεων. Πρός τό τέλος τῆς ζωῆς της, μετά τήν κοίμηση τοῦ Πνευματικοῦ της ὁ ὁποῖος τήν φρόντιζε, τήν ἔτρεφαν μέ τρόπο θαυμαστό τά πουλιά τοῦ δάσους, τά ὁποῖα τῆς ἔφερναν μικρά κομμάτια ψωμιοῦ ἀπό τήν τράπεζα τῆς Μονῆς! Προεῖδε τήν κοίμησή της καί ζήτησε ἀπό τόν Θεό νά οἰκονομήσει Ἱερέα γιά νά μεταλάβει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Καί ὁ Κύριος οἰκονόμησε τό αἴτημα τῆς δούλης Του μέ τόν ἀκόλουθο τρόπο:
Παρατήρησε κάποτε ὁ Ἡγούμενος τῆς Συχαστρίας τά πουλιά πού ἔπαιρναν ψωμί καί μετά πετοῦσαν σέ συγκεκριμένο σημεῖο τοῦ δάσους καί ἔδωσε ἐντολή σέ δύο μοναχούς νά παρακολουθήσουν καί νά ἐρευνήσουν τό φαινόμενο. Πράγματι παρακολούθησαν οἱ μοναχοί τά πουλιά καί ὁδηγήθηκαν στήν Ὁσία, τήν ὁποία βρῆκαν νά προσεύχεται καί νά φλέγεται "ὡς στήλη πυρός". Ἡ μακαρία Θεοδώρα, χωρίς τά γνωρίζει πρόσωπα καί πράγματα στό μοναστήρι, κάλεσε ὀνομαστικά τόν Πνευματικό Ἀντώνιο καί τόν Διάκονο Λαυρέντιο νά τῆς μεταδώσουν τήν Θεία Κοινωνία. Μετά τήν Θεία Μετάληψη ἡ Ὁσία κοιμήθηκε εἰρηνικά, σέ μεγάλη ἡλικία (στίς ἀρχές τοῦ 18ου αἰ.) καί κηδεύθηκε στό σπήλαιό της.
Τό ἀσκητικό της Λείψανο ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί δοξάσθηκε μέ τό χάρισμα τῶν θαυμάτων. Διατηρήθηκε ἀνέπαφο γιά ἑκατό περίπου χρόνια καί διαλύθηκε πρίν τό 1828 (ἤ τό 1834), ὁπότε τά εὐωδιάζοντα ὀστά της μεταφέρθηκαν στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (ἄγνωστο ἀπό ποιόν καί γιατί), ὅπου καί σήμερα φυλάσσονται. Θαυματουργό παραμένει μέχρι σήμερα τό Ἁγίασμά της, τό ὁποῖο συγκεντρώνεται σέ ἕνα κοίλωμα στό σπήλαιό της καί δέν ἐξαντλεῖται ποτέ.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 7η Αὐγούστου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου