ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ, Η ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΘΕΙΣΑ ΜΑΡΙΝΟΣ

Σειρά: Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας (ἀπό τό ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου).

Κατά τίς Συναξαριστικές πηγές κατέφυγε μαζί μέ τόν πατέρα της Εὐγένιο σέ ἀνδρικό μοναστήρι, μετεμφιασμένη σέ ἄνδρα. Ἀπό τίς διάφορες ἀπόψεις πού ἔχουν ὑποστηριχθεῖ σχετικά μέ τόν χρόνο καί τόν τόπο τῆς ἀσκήσεώς της, ἐπικρατέστερες εἶναι αὐτές τοῦ L. Glunet, ὁ ὁποῖος δεχόμενος τήν Μαρωνίτικη παράδοση, τοποθετεῖ τόν τόπο ἀσκήσεώς της στό βόρειο Λίβανο, στό σπήλαιο Qanubin τῆς πεδιάδας Qadisa, καί σάν χρόνο ἀκμῆς της τόν 5ο αἰ. (“Vie et office de Sainte Marine”, 1905) καί τοῦ R. Gregorie, ὁ ὁποῖος τήν τοποθετεῖ στόν 7ο αἰ. καί στήν περιοχή τῆς Αἰγύπτου (“Manuale di agiologia – Introduzione allaletteratura agiografica”, 1987, σελ. 288).
Ὅταν κάποτε ἡ Ὁσία κατηγορήθηκε, ὅτι διέφθειρε τήν κόρη ἑνός πανδοχέα, ὄχι μόνον δέν ὑπερασπίσθηκε τόν ἑαυτό της, ἀλλά καί τό παιδί πού τῆς ἀποδόθηκε τό δέχθηκε καί τό μεγάλωσε σάν δικό της! Μόνο μετά τόν θάνατό της ἀποκαλύφθηκε τό φύλο της καί μακαρίσθηκε γιά τήν πνευματική της ἀνδρεία.
Τό ἀδιάφθορο Λείψανο τῆς ὁσ. Μαρίας (ἀπό τό ὁποῖο λείπει τό ἀριστερό χέρι) μεταφέρθηκε στή Βενετία τό 1231 ἤ 1233 ἀπό τήν ΚΠολη, ἀπό τόν Ἰωάννη Da Borea, ὡς Λείψανο τῆς ἁγ. Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης. Τό 1806 – 1810 τό Λείψανο μεταφέρθηκε στό Ναό τῆς Παναγίας Formosa, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται. (Περισσότερα ἐπ. Φαναρίου Ἀγαθαγγέλου, «Ἱερά Λείψανα Ἁγίων τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς στή Βενετία», σελ. 251 – 258).
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 12η Φεβρουαρίου.