ΟΣΙΟΣ ΔΑΝΙΗΛ, Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΜΟΛΔΑΒΙΑΣ (+ 1496)
Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου
Ἕνας τῶν μεγάλων Μοναστικῶν Π
ατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας. Ἤκμασε κατά τόν 15ο αἰ. καί γεννήθηκε στό Ραντάουτς τῆς Μολδαβίας. Μαθήτευσε στή Μονή ἁγ. Νικολάου Ραντάουτς, ἀπό τήν ἡλικία τῶν 10 ἐτῶν καί ἔμαθε ἀπό στήθους τό Ψαλτήριο καί τό Ὡρολόγιο. Ἄν καί ἀνήλικος διακρίνοταν γιά τήν ταπείνωσή του, τήν ἄσκηση τῆς νηστείας, τήν ὑπακοή στούς ἀδελφούς καί τήν φύλαξη τοῦ νοῦ. Ὅταν ἔφθασε στή νόμιμη ἡλικία ἀσπάσθηκε τόν μοναχικό βίο σ’ αὐτό τό μοναστήρι καί μετά ἀπό πέντε χρόνια δοκιμασίας στήν κοινοβιακή ζωή, ἔγινε Ρασοφόρος μέ τό ὄνομα Δαβίδ.
Μετά τήν μοναχική του κουρά ὁ π. Δαβίδ αὔξησε τούς πνευματικούς του ἀγώνες. Ἔτρωγε μία φορά τήν ἡμέρα, μετά τήν δύση τοῦ ἡλίου, ἐνῶ πολλές φορές καί γιά διάστημα ἑβδομάδων τρέφοταν μόνο μέ χόρτα. Ἐργαζόμενος τήν ἀρετή, ἔγινε δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐλεήθηκε ἀπό τόν Θεό μέ τό χάρισμα τῶν ἰάσεων καί τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό πονηρά πνεύματα. Ταυτόχρονα δέχθηκε τήν Ἱερωσύνη καί τήν πνευματική πατρότητα, μέ τήν ὁποία ἀνέπαυε τίς κουρασμένες ἀπό τήν ἁμαρτία ψυχές τῶν προσερχομένων. Πιεζόμενος ἀπό τήν προσέλευση τῶν πιστῶν ζήτησε ἀπό τόν Ἐπίσκοπό του νά ἐγκατασταθεῖ στή Μονή τοῦ ἁγ. Λαυρεντίου, ἀλλά καί ἐκεῖ τόν βρῆκαν ὅσοι χρειάζοταν τήν βοήθειά του. Ἔτσι ὁ Ὅσιος ἀναγκάστηκε νά διαμορφώσει τό πρόγραμμά του σύμφωνα μέ τήν ἀνάγκη αὐτή : Τήν ἡμέρα ἐξομολογοῦσε τούς πιστούς καί τήν νύκτα προσηύχετο καί ἔπλεκε καλάθια, γιά νά συμμετέχει στήν οἰκονομία τῆς μονῆς.
Τό ἔτος 1450 ὁ Ὅσιος δέχθηκε τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα μέ τό ὄνομα Δανιήλ καί μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἡγουμένου του ἀποσύρθηκε σ’ἕνα δάσος, στίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Σέκκου (ἐκεῖ ὅπου ἀργότερα ἱδρύθηκε ἡ Μονή Συχαστρίας). Μετά ἀπό 14 χρόνια ἐρημητικοῦ βίου μετακινήθηκε στό δάσος τῆς Πούτνας καί ἐγκαταστάθηκε σέ μία ξύλινη καλύβα, στίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Βισέουλ. Ἐκεῖ ἔσκαψε σέ ἕναν μαλακό βράχο ἕνα κελλί, στό ὁποῖο ἀσκήθηκε γιά 20 χρόνια.
Σταδιακά ὁ Ὅσιος ἀναδείχθηκε Πνευματικός ὅλων τῶν ἡσυχαστῶν τῆς Μολδαβίας, ἀκόμη καί τοῦ Ἡγεμόνα ἁγ. Στεφάνου τοῦ Μεγάλου. Ὁ Στέφανος ἐπισκέφθηκε τόν Γέροντα τό 1451 γιά νά ἐξομολογηθεῖ. Τότε ὁ Ὅσιος τοῦ προφήτευσε, ὅτι θά γίνει Βοεβόδας. Ἡ προφητεία αὐτή ἐκπληρώθηκε τό 1457, ὅταν ὁ Στέφανος διαδέχθηκε τόν πατέρα του Μπογκντάν.
Ὁ Στέφανος ὡς Ἡγεμόνας συμβουλεύονταν τόν Ὅσιο σέ ὅλα τά σοβαρά ζητήματα καί μέ τήν ὑποστήριξη τῶν προσευχῶν του ὑπερασπίσθηκε τήν Μολδαβία ἀπό τίς ἐπιθέσεις τῶν Ὀθωμανῶν. Στούς πολέμους του κατά τῶν Τούρκων καί σέ διάστημα 50 ἐτῶν κέρδισε 47 μάχες καί γιά νά εὐχαριστήσει τόν Θεό ἔκτισε 48 Ναούς καί Μονές! Μία ἀπό αὐτές ἦταν ἡ φημισμένη Μονή τῆς Πούτνας, τήν ὁποία ἵδρυσε πρός τιμήν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, μέ προτροπή τοῦ Ὁσίου κοντά στόν βράχο τῆς ἀσκήσεώς του.
Μετά τό 1470 μετακινήθηκε στά δ
άση τοῦ Βορονέτς, ὅπου καί δημιούργησε μεγάλη μοναστική κοινότητα. Τό 1476 ὁ Μέγας Στέφανος ἠττήθηκε ἀπό τούς Τούρκους στή Μάχη τοῦ Ραζμπογιένι καί ρώτησε τόν Ὅσιο ἄν ἦταν θέλημα Θεοῦ νά παραδωθεῖ ἡ χώρα στούς Ὀθωμανούς. Ὁ μακάριος Γέροντας μετά ἀπό προσευχή τόν διαβεβαίωσε, ὅτι θά νικήσει τούς ἐχθρούς τῆς πατρίδος, ἀλλά μετά τήν νίκη του θά πρέπει νά κτίσει στό Βορονέτς ἕναν ναό πρός τιμήν τοῦ στρατιωτικοῦ ἁγ. Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου. Ἔτσι ἱδρύθηκε ἡ περίφημη Μονή τοῦ Βορονέτς (φωτό), μέ τήν ὁποία ὁ Ὅσιος συνέβαλε στή διάδοση τῶν ἡσυχαστικῶν ἰδεῶν στή Μολδαβία καί ἀνέδειξε μεγάλους Ἡσυχαστές καί Ἀσκητές.
Ὁ Ὅσιος Δανιήλ κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 1496 καί ἐνταφιάσθηκε στό Βορονέτς. Στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰ. οἱ μοναχοί τῆς Μονῆς ἀνακόμισαν τά θαυματαουργά Λείψανά του καί τά τοποθέτησαν σέ λάρνακα, ὅπου ἔφθαναν νά τά προσκυνήσουν πιστοί ὄχι μόνον ἀπό τίς Παραδουνάβιες Ἡγεμονίες, ἀλλά καί ἀπό τήν Τρανσυλβανία, τήν Οὐκρανία καί τήν Πολωνία, ἀκόμη καί ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος! Ὁ Βίος του συνεγράφη ἀπό τόν λόγιο Μητροπολίτη Δοσίθεο (1682 – 1686). Ὅταν τό 1775 ὁ βόρεια Μολδαβία (Μπουκοβίνα) καταλήφθηκε ἀπό τούς Αὐστριακούς, τά Λείψανα τοῦ Ὁσίου ἐνταφιάσθηκαν γιά περισσότερη ἀσφάλεια στή Μονή Βορονέτς, ὅπου βρίσκονται καί σήμερα ἐνταφιασμένα.
Ἡ μνήμη του τιμᾶται τήν 18η Δεκεμβρίου.
ατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας. Ἤκμασε κατά τόν 15ο αἰ. καί γεννήθηκε στό Ραντάουτς τῆς Μολδαβίας. Μαθήτευσε στή Μονή ἁγ. Νικολάου Ραντάουτς, ἀπό τήν ἡλικία τῶν 10 ἐτῶν καί ἔμαθε ἀπό στήθους τό Ψαλτήριο καί τό Ὡρολόγιο. Ἄν καί ἀνήλικος διακρίνοταν γιά τήν ταπείνωσή του, τήν ἄσκηση τῆς νηστείας, τήν ὑπακοή στούς ἀδελφούς καί τήν φύλαξη τοῦ νοῦ. Ὅταν ἔφθασε στή νόμιμη ἡλικία ἀσπάσθηκε τόν μοναχικό βίο σ’ αὐτό τό μοναστήρι καί μετά ἀπό πέντε χρόνια δοκιμασίας στήν κοινοβιακή ζωή, ἔγινε Ρασοφόρος μέ τό ὄνομα Δαβίδ.Μετά τήν μοναχική του κουρά ὁ π. Δαβίδ αὔξησε τούς πνευματικούς του ἀγώνες. Ἔτρωγε μία φορά τήν ἡμέρα, μετά τήν δύση τοῦ ἡλίου, ἐνῶ πολλές φορές καί γιά διάστημα ἑβδομάδων τρέφοταν μόνο μέ χόρτα. Ἐργαζόμενος τήν ἀρετή, ἔγινε δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐλεήθηκε ἀπό τόν Θεό μέ τό χάρισμα τῶν ἰάσεων καί τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό πονηρά πνεύματα. Ταυτόχρονα δέχθηκε τήν Ἱερωσύνη καί τήν πνευματική πατρότητα, μέ τήν ὁποία ἀνέπαυε τίς κουρασμένες ἀπό τήν ἁμαρτία ψυχές τῶν προσερχομένων. Πιεζόμενος ἀπό τήν προσέλευση τῶν πιστῶν ζήτησε ἀπό τόν Ἐπίσκοπό του νά ἐγκατασταθεῖ στή Μονή τοῦ ἁγ. Λαυρεντίου, ἀλλά καί ἐκεῖ τόν βρῆκαν ὅσοι χρειάζοταν τήν βοήθειά του. Ἔτσι ὁ Ὅσιος ἀναγκάστηκε νά διαμορφώσει τό πρόγραμμά του σύμφωνα μέ τήν ἀνάγκη αὐτή : Τήν ἡμέρα ἐξομολογοῦσε τούς πιστούς καί τήν νύκτα προσηύχετο καί ἔπλεκε καλάθια, γιά νά συμμετέχει στήν οἰκονομία τῆς μονῆς.
Τό ἔτος 1450 ὁ Ὅσιος δέχθηκε τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα μέ τό ὄνομα Δανιήλ καί μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἡγουμένου του ἀποσύρθηκε σ’ἕνα δάσος, στίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Σέκκου (ἐκεῖ ὅπου ἀργότερα ἱδρύθηκε ἡ Μονή Συχαστρίας). Μετά ἀπό 14 χρόνια ἐρημητικοῦ βίου μετακινήθηκε στό δάσος τῆς Πούτνας καί ἐγκαταστάθηκε σέ μία ξύλινη καλύβα, στίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Βισέουλ. Ἐκεῖ ἔσκαψε σέ ἕναν μαλακό βράχο ἕνα κελλί, στό ὁποῖο ἀσκήθηκε γιά 20 χρόνια.
Σταδιακά ὁ Ὅσιος ἀναδείχθηκε Πνευματικός ὅλων τῶν ἡσυχαστῶν τῆς Μολδαβίας, ἀκόμη καί τοῦ Ἡγεμόνα ἁγ. Στεφάνου τοῦ Μεγάλου. Ὁ Στέφανος ἐπισκέφθηκε τόν Γέροντα τό 1451 γιά νά ἐξομολογηθεῖ. Τότε ὁ Ὅσιος τοῦ προφήτευσε, ὅτι θά γίνει Βοεβόδας. Ἡ προφητεία αὐτή ἐκπληρώθηκε τό 1457, ὅταν ὁ Στέφανος διαδέχθηκε τόν πατέρα του Μπογκντάν.
Ὁ Στέφανος ὡς Ἡγεμόνας συμβουλεύονταν τόν Ὅσιο σέ ὅλα τά σοβαρά ζητήματα καί μέ τήν ὑποστήριξη τῶν προσευχῶν του ὑπερασπίσθηκε τήν Μολδαβία ἀπό τίς ἐπιθέσεις τῶν Ὀθωμανῶν. Στούς πολέμους του κατά τῶν Τούρκων καί σέ διάστημα 50 ἐτῶν κέρδισε 47 μάχες καί γιά νά εὐχαριστήσει τόν Θεό ἔκτισε 48 Ναούς καί Μονές! Μία ἀπό αὐτές ἦταν ἡ φημισμένη Μονή τῆς Πούτνας, τήν ὁποία ἵδρυσε πρός τιμήν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, μέ προτροπή τοῦ Ὁσίου κοντά στόν βράχο τῆς ἀσκήσεώς του.
Μετά τό 1470 μετακινήθηκε στά δ
άση τοῦ Βορονέτς, ὅπου καί δημιούργησε μεγάλη μοναστική κοινότητα. Τό 1476 ὁ Μέγας Στέφανος ἠττήθηκε ἀπό τούς Τούρκους στή Μάχη τοῦ Ραζμπογιένι καί ρώτησε τόν Ὅσιο ἄν ἦταν θέλημα Θεοῦ νά παραδωθεῖ ἡ χώρα στούς Ὀθωμανούς. Ὁ μακάριος Γέροντας μετά ἀπό προσευχή τόν διαβεβαίωσε, ὅτι θά νικήσει τούς ἐχθρούς τῆς πατρίδος, ἀλλά μετά τήν νίκη του θά πρέπει νά κτίσει στό Βορονέτς ἕναν ναό πρός τιμήν τοῦ στρατιωτικοῦ ἁγ. Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου. Ἔτσι ἱδρύθηκε ἡ περίφημη Μονή τοῦ Βορονέτς (φωτό), μέ τήν ὁποία ὁ Ὅσιος συνέβαλε στή διάδοση τῶν ἡσυχαστικῶν ἰδεῶν στή Μολδαβία καί ἀνέδειξε μεγάλους Ἡσυχαστές καί Ἀσκητές.Ὁ Ὅσιος Δανιήλ κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 1496 καί ἐνταφιάσθηκε στό Βορονέτς. Στίς ἀρχές τοῦ 17ου αἰ. οἱ μοναχοί τῆς Μονῆς ἀνακόμισαν τά θαυματαουργά Λείψανά του καί τά τοποθέτησαν σέ λάρνακα, ὅπου ἔφθαναν νά τά προσκυνήσουν πιστοί ὄχι μόνον ἀπό τίς Παραδουνάβιες Ἡγεμονίες, ἀλλά καί ἀπό τήν Τρανσυλβανία, τήν Οὐκρανία καί τήν Πολωνία, ἀκόμη καί ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος! Ὁ Βίος του συνεγράφη ἀπό τόν λόγιο Μητροπολίτη Δοσίθεο (1682 – 1686). Ὅταν τό 1775 ὁ βόρεια Μολδαβία (Μπουκοβίνα) καταλήφθηκε ἀπό τούς Αὐστριακούς, τά Λείψανα τοῦ Ὁσίου ἐνταφιάσθηκαν γιά περισσότερη ἀσφάλεια στή Μονή Βορονέτς, ὅπου βρίσκονται καί σήμερα ἐνταφιασμένα.
Ἡ μνήμη του τιμᾶται τήν 18η Δεκεμβρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου