ΟΣΙΑ ΙΣΙΔΩΡΑ ΤΗΣ ΤΑΒΕΝΝΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ,

Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ (4ος αἰ.)

"Τοσούτω γάρ ὄχλῳ πυκτεύουσα, τήν καρδίαν αὐτῆς οὐδέποτε ἀπέστησε τοῦ Θεοῦ".
Πρόκειται γιά τήν πλέον πρώϊμη καταγραφή περιπτώσεως διά Χριστόν Σαλοῦ στήν ἐκκλησιαστική ἱστοριογραφία. Τόν Βίο τῆς ὁσ. Ἰσιδώρας διέσωσε ὁ ὅσ. Ἐφραίμ ὁ Σῦρος (+ 373), ὁ ὁποῖος τό 371 ἐπισκέφθηκε τήν περίφημη γυναικεία Μονή τῆς Ταβέννης στήν Αἴγυπτο, τήν ὁποία εἶχε ἱδρύσει ἡ ἀδελφή τοῦ ὁσ. Παχωμίου τοῦ Μεγάλου.Ὅπως διηγεῖται ὁ Ἐπίσκοπος Ἑλενουπόλεως Παλλάδιος, κατά τήν ἐποχή τῆς ἐπισκέψεως τοῦ ὁσ. Ἐφραίμ ἡ Μονή εἶχε 400 μοναχές! Ἀνάμεσά τους βρισκόταν καί μία Αἰγυπτιακῆς καταγωγῆς, ἡ Ἰσιδώρα (στά Κοπτικά Βρανκίς). Οἱ συμμονάστριές της τήν θεωροῦσαν "πτωχή τῷ πνεύματι" καί τῆς ἀνέθεταν τίς πλέον ταπεινές ἐργασίες μέσα στό κοινόβιο. Ἡ Ὁσία κυκλοφοροῦσε ξυπόλητη, μέ ἕνα κουρέλι στό κεφάλι, οὐσιαστικά ρακένδυτη. Στήν τράπεζα τῆς Μονῆς δέν εἶχε θέση, ἀλλά τρεφόταν μέ τά ὑπολλείματα τῶν καζανιῶν καί τά ἀποφάγια τῶν γευμάτων! Χειμῶνα - καλοκαίρι παρακολουθοῦσε τήν Ἀκολουθία ἀπό τά σκαλιά τῆς Ἐκκλησίας! Τό καθημερινό της μαρτύριο ἦταν ἡ βασανιστική συμπεριφορά τῶν ἄλλων μοναζουσῶν, τήν ὁποία ὅμως ὑπέφερε χωρίς γογγυσμό. Τήν πνευματική της κατάσταση ἀπεκάλυψε ὁ Ἵδιος ὁ Θεός στόν πειραζόμενο ἀπό ὑπερηφάνους λογισμούς Ἀββᾶ Πιτιρούμ, μαθητή τοῦ ὁσ. Παχωμίου. "Διά τί μέγα φρονεῖς ἐπί σεαυτῷ ὡς εὐλαβής καί ἐν τοιούτῳ καθεζόμενος τόπῳ;" τόν ρώτησε οὐράνιος Ἄγγελος. "Ἄπελθε εἰς τό μοναστήριον τῶν γυναικῶν τῶν Ταβεννησιωτῶν καί ἐκεῖ εὑρήσεις μίαν διάδημα ἔχουσαν ἐπί τῆς κεφαλῆς· αὕτη σου ἄμεινων ἐστί. Τοσούτω γάρ ὄχλῳ πυκτεύουσα, τήν καρδίαν αὐτῆς οὐδέποτε ἀπέστησε τοῦ Θεοῦ· σύ δέ καθεζόμενος ὧδε, ἀνά τάς πόλεις πλανᾶσαι τῇ διανοίᾳ".
Ὁ Ἀββᾶς Πιτιρούμ ἔσπευσε στήν Μονή τῶν Ταβεννησιωτῶν. Οἱ μοναχές - τιμημένες ἀπό τήν ἐπίσκεψή του, διότι ἦταν φημισμένος ἀσκητής - τόν ὑποδέχθηκαν θερμά καί ἐκεῖνος ζήτησε ἀπό τήν Προεστῶσσα νά τοῦ παρουσιάσει ὅλες τίς ἀδελφές, ὅμως σέ καμμία ἀπό αὐτές δέν εἶδε τό διάδημα γιά τό ὁποῖο μίλησε ὁ Ἄγγελος.
"Εἶστε ὅλες ἐδῶ; " ρώτησε.
"Ὅλες εἴμαστε" τοῦ ἀπάντησαν.
" Ἀδύνατον - ἀπάντησε ὁ Ἀββᾶς - πρέπει νά ὑπάρχει ἀκόμη μία, γιά τήν ὁποία ἔκανα ὅλη αὐτή τήν ὁδοιπορία".
"Ἔχουμε μία μοναχή - ἀναγκάσθηκε νά ὁμολογήσει ἡ Προεστῶσσα - ἀλλά εἶναι σαλή καί δέν τήν ὑπολογίζουμε στήν ἀδελφότητα".
"Ἄς ἔλθει κι αὐτή" ζήτησε ὁ Ἀββᾶς.
Ὅταν ἡ Ἰσιδώρα ἐμφανίσθηκε, συρόμενη ἀπό δύο ἀδελφές καί μαυρισμένη ἀπό τίς καπνιές, ὁ Ἀββᾶς Πιτιρούμ εἶδε τό κουρέλι πού σκέπαζε τό κεφάλι της νά λάμπει σάν διάδημα! καί ἀμέσως γονάτισε μπροστά της λέγοντας, "εὐλόγησε με, Ὁσία".
"Ἐσύ εὐλόγησέ με" ἀπάντησε ἡ ταπεινή Ἰσιδώρα καί γονατίζοντας ἀσπάσθηκε τά πόδια τοῦ ἐρημίτη!
Τότε θέλησε νά παρέμβει ἡ Προεστῶσσα. "Μήν ἐξευτελίζεις ἔτσι τόν ἑαυτό σου - τοῦ εἶπε - εἶναι μία σαλή".
"Ἐσεῖς ὅλες εἶσθε σαλές - ἀπάντησε ὁ Ὅσιος - αὐτή ἐδῶ εἶναι πολύ ἀνώτερη κι ἀπό ἐσᾶς κι ἀπό ἐμένα. Τῆς ἀξίζει νά ὀνομάζεται Ἀμμᾶς (Μητέρα). Εἴθε νά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά βρεθοῦμε στό πλευρό της στήν Δευτέρα Παρουσία"!
Κατόπιν διηγήθηκε τί τοῦ εἶχε ἀποκαλύψει ὁ Θεός γιά τήν μακαρία Ἰσιδώρα. Ἀκούγοντας τά λόγια του οἱ μοναχές, ἄρχισαν νά ζητοῦν συγχώρηση ἀπό τήν Σαλή. Τό ἴδιο βράδυ ἡ Ἰσιδώρα ἔφυγε ἀπό τό μοναστήρι γιά νά ἀποφύγει τόν ἀνθρώπινο ἔπαινο καί χάθηκε στήν ἔρημο, ὅπου κανείς δέν ἔμαθε ποτέ, πῶς καί πότε τελείωσε τήν ζωή της.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 1η Μαϊου.