ΟΣΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Ο ΛΑΤΡΙΝΟΣ (+ 1094)

Σειρά: Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας (ἀπό τό ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου).

Μία τῶν διαπρεπεστέρων μορφῶν τοῦ Μεσαιωνικοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Καταγόταν ἀπό τήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας καί μόνασε νεώτατος στό Ὄρος τοῦ Ὀλύμπου, "πρίν ἤ εὐλογηθῆ ὑπό τοῦ Ἱερέως ὁ ἀρραβών του". Ἐκεῖ ὑποτάχθηκε σέ νηπτικό Γέροντα καί ἀσκήθηκε τρία χρόνια. Μετά ἀπό προσκύνημα στή Ρώμη, μπῆκε σέ κοινόβιο στά Ἱεροσόλυμα, σέ ἡλικία 25 ἐτῶν. Κατά τήν διάρκεια ἐπιδρομῆς Ἀγαρηνῶν, διέφυγε μέ πλοῖο στή Μ. Ἀσία καί μόνασε στό ὄρος Λάτρος, ὅπου ἀναδείχθηκε Ἡγούμενος τῶν ἐκεῖ μοναστικῶν καθιδρυμάτων, ἀπό τόν Πατριάρχη ΚΠόλεως Νικόλαο Γ' τόν Κυρδινιάτη.
Ἡ ἀρετή του καί τά σημεία τά ὁποῖα μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπετέλεσε, τοῦ προσέδωσαν τήν προσωνυμία τοῦ Θαυματουργοῦ. Φεύγοντας καί πάλι τίς ἐπιδρομές τῶν Ἀγαρηνῶν, ἵδρυσε μονή πρός τιμήν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στήν Κῶ καί τέλος τήν περιώνυμη Μονή τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στήν Πάτμο, κατά τήν βασιλεία τοῦ Ἀλεξίου Α' Κομνηνοῦ. Μέ ἐντολή τοῦ ἴδιου Αὐτοκράτορα, ἔγραψε Μοναστικό Κανόνα γιά τούς μοναχούς τοῦ Πηλίου.
Κοιμήθηκε εἰρηνικά στήν Λίμνη Εὐβοίας τό 1094 (ὅπου εἶχε καταφύγει μέ μοναχούς του, λόγῳ τῶν ἐπιδρομῶν τῶν Νορμανδῶν, σέ μονή πού εἶχε ἱδρύσει). Ἕνα χρόνο μετά τήν κοίμησή του, τό Λείψανό του ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί μεταφέρθηκε στήν Μονή ἁγ. Ἰωάννου Θεολόγου Πάτμου, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται.
Ἡ μνήμη του τιμᾶται τήν 16η Μαρτίου.