Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

ΔΙΑΛΟΓΟΙ «ΑΓΑΠΗΣ»


Ἰω. Καρδάση, Χημικοῦ - Οἰκονομολόγου


Όταν συνειδητοποιήσαμε, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είχε ξεκινήσει διαλόγους με την ΡΚαθολική «Εκκλησία», για την επίτευξη της ενώσεως των δυο – υποτίθεται - διασπασμένων μερών της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, διαλόγους που επωνομάσθησαν «Διάλογοι Αγάπης», τότε μας κεντρίσθηκε το ενδιαφέρον να εντρυφήσουμε στα άδυτα της Ορθοδοξίας και του ΡΚαθολικισμού και να προσπαθήσουμε να ψηλαφήσουμε τις διαφορές, τα κάποια κοινά σημεία και το εάν, σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές, τις Οικουμενικές Συνόδους και τα σχετικά Πατερικά κείμενα, είναι εφικτή αυτή η λεγόμενη «ένωση», αν και κακώς ονομάζεται έτσι και θα πρέπει να ονομάζεται κανονικά, επιστροφή του ΡΚαθολικισμού στην Εκκλησία, από την Οποία αποσπάστηκε τον 11ο αιώνα, όπως είχε αποσπαστεί και πρωτύτερα ο Μονοφυσιτισμός τον 5ο αιώνα.

Σήμερα, έπειτα από μελέτη όλων αυτών των στοιχείων, που αφορούν τα δυο εμπλεκόμενα μέρη, τολμούμε να παρουσιάσουμε κάποια συμπεράσματα, που βγήκαν μετά από πολύ προσοχή και εμβάθυνση σ’ όλες τις παραμέτρους, που θηρεύσαμε από πληθώρα αναφορών σχετικά με τις διαφορές της ορθής από την ψευδή πίστη και να προχωρήσουμε ένα βήμα ακόμη περισσότερο, βήμα επικίνδυνο και συνάμα ίσως αρνητικό για την ποιμαντική πρακτική. Επίσης προσδιορίσαμε, το πόσο η Εκκλησία βοήθησε στην εδραίωση της νοοτροπίας του Παπισμού και το πόσο επηρεάσθηκε από αυτή τη νοοτροπία και σε ποιο βαθμό έχει υποστεί την λεγόμενη «εκδυτικοποίηση», η οποία τολμούμε να πούμε, ότι είναι σχεδόν συντελεσμένη.

Μέσα στα πλαίσια αυτά συντάχθηκε η παρούσα τοποθέτηση με τον τίτλο: «Διάλογοι Αγάπης», μετά τη μελέτη των διαφορών μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού, που εν πολλοίς είναι γνωστές και καθιστούν το χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, τόσο τεράστιο, όσο κυριολεκτικά «απέχουσιν Ανατολαί από Δυσμών» και στις οποίες διαφορές προεξάρχει η γενεσιουργός αιτία όλων αυτών και η οποία σπανιότατα εμφανίζεται, δηλ. η διαφορά στην αντίληψη της οντολογίας της Θεότητας. Έτσι, ενώ η Δύση έχει ως γενεσιουργό αίτιο ύπαρξης του Θεού Πατέρα τη φύση Του, η Ανατολή θεωρεί ότι αυτή είναι το πρόσωπό Του. Αυτή η θεμελιώδης διαφορά είναι, εν πολλοίς, το αίτιο όλων των άλλων διαφορών, στις οποίες πρωτεύουσα θέση κατέχει το Φιλιόκβε.

Μετά την εξέταση των επιδράσεων του Παπισμού πάνω στην Ορθοδοξία και επίσης, το σε ποιο βαθμό η Εκκλησία βοήθησε ή ανέχθηκε αυτή την επίδραση και το βαθμό διάβρωσής της από τη νοσηρή αυτή νοοτροπία του Παπισμού (άγιος Νεκτάριος), δηλ. τη μετατροπή της σε ιδεολογία, εξουσία, κυριαρχία, επιβολή και όλα τα συμπαραμαρτούντα στον 3ο πειρασμό του Χριστού στο Όρος, για πρώτη φορά θίγεται το θέμα, εάν και κατά πόσον αυτή η νοοτροπία ξεκίνησε ήδη από τους Αποστολικούς Χρόνους με την προσπάθεια του κορυφαίου Αποστόλου Πέτρου να επιβληθεί στους άλλους 11 Μαθητές, όπως καταφανώς καταδεικνύεται στο Πράξεις 15. 6-7, κατά την Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων και όπως εμπεριστατωμένα παρουσιάζεται από τους Πατέρες της Πανορθοδόξου Συνόδου του 1848, στην επιστολή τους προς τον Πάπα Πίο Θ΄. Άραγε, οι Πάπες της Ρώμης, εκτός όλων των άλλων κληρονόμησαν και αυτόν τον ηγεμονισμό από τον όντως μεγάλο αυτό Απόστολο;

Τέλος, αναφερόμαστε στις προοπτικές της λεγόμενης «ένωσης» με τους «διαλόγους της αγάπης», που κατά καιρούς διεξάγονται. Αλλά για ποια «ένωση» μιλάμε, για την ένωση των μισών αληθειών από τους μεν και των μισών αληθειών από τους δε, σε ένα άθροισμα ετερόκλητων αληθειών, που υποτίθεται εκφράζουν την πάσα αλήθεια, όπως αυτή αποκαλύφθηκε άπαξ στο υπερώο της Πεντηκοστής; Η «ένωση» για την επίτευξη της οποίας προσευχόμαστε, προϋποθέτει ενότητα στην Πίστη και κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Αλλά πως μπορεί να υπάρξει ενότητα σε διαφορετικά Πιστεύω και πως μπορεί να υπάρξει κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, όταν εγώ θεωρώ διαφορετική την πηγή προέλευσης Αυτού, από ότι εσύ; Εγώ θα το λέω στα Ελληνικά έτσι και εσύ στα Λατινικά αλλιώς και όλα αυτά καλώς καμωμένα; Μήπως παιδιαρίζουμε ή μήπως εξυπηρετούμε αλλότριους στόχους (Οικουμενισμός κ.λπ.);

Από την άλλη βαυκαλιζόμαστε, ότι διενεργούμε «διαλόγους αγάπης». Αλλά αυτοί οι διάλογοι στερούνται «αληθείας», δηλ. δεν είναι «διάλογοι αγάπης και αληθείας»; Τότε τι είναι; «Διάλογοι αγάπης και ψεύδους» ή «διάλογοι αγάπης και μισών αληθειών»; Όταν η αλήθεια η δική μου είναι διαφορετική από την αλήθεια τη δική σου, τότε τι συζητάμε; Πώς να κόψουμε μερικές αλήθειες από εμένα και μερικές από εσένα και να δημιουργήσουμε μια καινούργια αλήθεια;

Η Παπική πλευρά έχει, για παράδειγμα, κάποιες δικές της αλήθειες, όπως καταγράφονται στη «Σύνοψη της κατήχησης της Καθολικής Εκκλησίας»:
1/ «Το καθήκον να ερμηνεύει αυθεντικά την παρακαταθήκη της πίστης ανήκει στο μόνο ζωντανό Διδακτικό Σώμα της Εκκλησίας, δηλαδή στο Διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, ο οποίος είναι ο Επίσκοπος Ρώμης, και στους Επισκόπους που βρίσκονται σε κοινωνία μαζί του. Στο Διδακτικό Σώμα της Εκκλησίας, το οποίο υπηρετώντας το Λόγο του Θεού έχει το βέβαιο χάρισμα της αληθείας, ανήκει επίσης το καθήκον να καθορίζει τα δόγματα, τα οποία είναι οι διατυπώσεις των αληθειών που περιέχονται στη θεϊκή Αποκάλυψη» (παράγραφος 16).
2/ Το Άγιο Πνεύμα «είναι το τρίτο Πρόσωπο της Αγιότατης Τριάδας. Είναι Θεός, ένας και ίσος με τον Πατέρα και τον Υιό. Αυτό «εκπορεύεται από τον Πατέρα» (Ιω. 15. 26), ο οποίος, ως αρχή χωρίς αρχή, είναι η προέλευση όλης της Τριαδικής ζωής. Εκπορεύεται επίσης από τον Υιό («Filioque»), χάρη στο αιώνιο δώρο που ο Πατέρας κάνει στον Υιό» (παράγραφος 47).
3/ «Το προπατορικό αμάρτημα, μέσα στο οποίο όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται, είναι η κατάσταση στερήσεως της πρωταρχικής αγιότητας και δικαιοσύνης. Είναι μια αμαρτία την οποίαν εμείς «συνήψαμε», χωρίς να την «διαπράξουμε». Είναι μια κατάσταση γεννήσεως και όχι μια προσωπική πράξη. Εξαιτίας της κοινής προέλευσης όλων των ανθρώπων, η προπατορική αμαρτία μεταδίδεται στους απογόνους του Αδάμ με την ανθρώπινη φύση, «όχι από μίμηση αλλά από μετάδοση»» (παράγραφος 76).
4/ «Η μοναδική Εκκλησία του Χριστού, ως συντεταγμένη και οργανωμένη κοινωνία μέσα στον κόσμο, ενυπάρχει (subsistit in) στην Καθολική Εκκλησία, που κυβερνάται από τον Διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου και από τους Επισκόπους που βρίσκονται σε κοινωνία μαζί του» (παράγραφος 162).
5/ «Ο Πάπας, Επίσκοπος Ρώμης και Διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου, είναι η διηνεκής ορατή αρχή και το θεμέλιο της ενότητας της Εκκλησίας. Είναι ο αντιπρόσωπος του Χριστού, κεφαλή του συλλόγου των Επισκόπων και ποιμένας όλης της Εκκλησίας, πάνω στην οποία, από θεϊκό ορισμό, έχει εξουσία πλήρη, ύπατη, άμεση και παγκόσμια» (παράγραφος 182).
6/ «Το αλάθητο εφαρμόζεται όταν ο Ρωμαίος Ποντίφηκας, δυνάμει της εξουσίας του ως ύπατου Ποιμένα της Εκκλησίας, ή ο σύλλογος των Επισκόπων σε κοινωνία με τον Πάπα, προπάντων όταν είναι συναθροισμένος σε μια Οικουμενική Σύνοδο, διακηρύττουν με μια οριστική πράξη μια διδασκαλία που αφορά την πίστη ή την ηθική, και επίσης όταν ο Πάπας και οι Επίσκοποι, στην τακτική τους Διδασκαλία, συμφωνούν στο να προτείνουν μια διδασκαλία ως οριστική» (παράγραφος 185).
7/ «Το καθαρτήριο είναι η κατάσταση εκείνων που πεθαίνουν ευρισκόμενοι στη φιλία του Θεού, αλλά, αν και είναι βέβαιοι για την αιώνια σωτηρία τους, έχουν ακόμη ανάγκη καθαρμού, για να μπουν στην αιώνια ευτυχία» (παράγραφος 210).

Θα θέλαμε να ρωτήσουμε αφελώς: όσοι Ορθόδοξοι συμμετέχουν στους θεολογικούς αυτούς διαλόγους, άραγε γνωρίζουν τα ανωτέρω, αλλά και πολλά άλλα αντορθόδοξα σημεία και συμφωνούν με αυτά; Αν συμφωνούν, τότε καλά κάνουν και συμμετέχουν στους διαλόγους αυτούς, αλλά θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτόματα θέτουν εαυτούς εκτός Εκκλησίας. Αν όχι, τότε προς τι η συμμετοχή τους σε ένα «διάλογο αγάπης και ψεύδους»; Τι προσπαθούν να κάνουν; Να μεταπείσουν έναν Οργανισμό να αλλάξει το Καταστατικό του; Και προς τι όλα αυτά; Για να ενώσουμε τις μισές αλήθειες εκατέρωθεν και να δημιουργήσουμε μια καινούργια πρωτόγνωρη αλήθεια;

Από την άλλη, όλοι αυτοί που μετέχουν στους διαλόγους «αγάπης» δεν γνωρίζουν, ότι απέναντί τους έχουν εκπροσώπους μιας αίρεσης, όπως τουλάχιστον έτσι χαρακτηρίζεται από πολλές Πανορθόδους Συνόδους, χαρακτηριστικές αναφορές των οποίων καταθέτουμε:
Σύνοδος ΚΠόλεως 1725: «Έστωσαν παράδειγμα οι νυν Παπισταί, ….. Ή πως εκ των Γραφών αποδείξωσι την θρυλλουμένην του Πάπα μοναρχίαν, ….. ή πως αν αποδείξειαν και εκ του Υιού το Πνεύμα εκπορεύεσθαι, ….. Άπερ εκείνοι, ίνα αποδείξωσιν τας θείας νοθεύουσι βίβλους, τας μεν προστιθέντες, τας δε αφαιρούμενοι….. Αυτά ταύτα ποιούσι και πάντες οι λοιποί των αιρετικών…..».

Σύνοδος ΚΠόλεως 1838: «….. Αλλ’ ήδη πάλιν με υπερβάλλουσαν της ψυχής μας λύπην ενωτισθέντες τα κατά Συρίαν, Αίγυπτον και Παλαιστίνην ραδιουργήματα και τα κατά της Ορθοδοξίας επιβουλεύματα των της πλάνης του Παπισμού οπαδών….. και ούτω να προφυλάξωμεν τους αληθώς ευσεβείς από της εωσφορικής πλάνης αυτών και τα γνήσια τέκνα της ανατολικής Εκκλησίας από τας βλασφημίας του Παπισμού. Καθότι η ακόρεστος λύσσα του Παπισμού, η προς απάτην και προσηλιτισμόν τα πάντα μηχανωμένη, αφίησιν απολύτους, κατά πονηρίαν και πάντη ελευθέρους τους αφ’ εκάστης Εκκλησίας τον Παπισμόν εναγκαλιζομένους…..».

Σύνοδος ΚΠόλεως 1848: «….. 4. Από αυτές τις εξαπλωμένες σε μεγάλο μέρος της οικουμένης (για λόγους που γνωρίζει ο Κύριος) αιρέσεις, ήταν παλιότερα ο Αρειανισμός, ενώ σήμερα είναι και ο Παπισμός..... 6…… Αύτη η αίρεσις λαμβάνοντας και επισημότητα στην Εκκλησία, έλαβε ως διακριτικό το όνομα Παπισμός. …».

Σύνοδος ΚΠόλεως 1895: «….. Η Δυτική Εκκλησία από του δεκάτου αιώνος και εντεύθεν ποικίλας και ξένας και αιρετικάς διδασκαλίας και καινοτομίας παρεισήγαγεν ….. και ούτω απεσχίσθη και απεμακρύνθη από της αληθινής και Ορθοδόξου Εκκλησίας…..»

Αλλά τι να πούμε, όταν η Ελλαδική Εκκλησία (αλλά και άλλες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες, όπως η Εκκλησία της ΚΠολης, Αλεξανδρείας, η Ρωσική Εκκλησία, Σερβική, Ρουμανική κ.ά.) δεν αναγνωρίζει τον ΡΚαθολικισμό, ως αίρεση, γι’ αυτό και δεν τον καταγράφει στον κατάλογο των χριστιανικών αιρέσεων, που παρουσιάζει, όπως ο Προτεσταντισμός, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κ.ά. Έτσι, όλοι αυτοί εμμέσως πλην σαφώς παραθεωρούν τις αποφάσεις των ανωτέρω Συνόδων και κινούνται σε κλίμα τελείως αντίθετο με το γράμμα και το πνεύμα αυτών και έτσι, στην ουσία, ακυρώνουν τις αποφάσεις αυτές.

Πολλοί ομιλούν, για την επάνοδο της Δύσης στην προ του Σχίσματος κατάσταση και όλα θα είναι καλώς καμωμένα. Η δική μας πρόταση είναι, αν πρόκειται να γίνει ποτέ επάνοδος της Δύσης στην Εκκλησία, αυτή να γίνει όχι με τις προϋποθέσεις που υπήρξαν κατά την 1η χιλιετία προ του Σχίσματος. Αν είναι να γίνει η επάνοδος με αυτές τις προϋποθέσεις, καλύτερα να μη γίνει ποτέ, γιατί, όπως αντιθέτως νομίζεται, η προ του Σχίσματος περίοδος ήταν περίοδος πλήρους θριάμβου του Παπισμού (Πισιδίας Μεθόδιος), περίοδος που οι Πατέρες ανέχθηκαν πολλά ψέματα της Δύσης (άγ. Νεκτάριος), είτε από σεβασμό στην πρώτη Αποστολική Καθέδρα, είτε από φόβο προς αυτήν, είτε από εξαναγκασμό των παπόδουλων Αυτοκρατόρων, οι οποίοι είχαν τον εκάστοτε Πάπα της Ρώμης τοποτηρητή τους στη Δύση και αντιπρόσωπό τους και εξανάγκαζαν τους Πατριάρχες να υποκλίνονται σε κάθε αυθαιρεσία των Παπών αυτών (Στ. Ράνσιμαν). Από την άλλη, οι Επίσκοποι Ρώμης εκμεταλλευόμενοι την πλεονεκτική τους θέση και τη στήριξη των Αυτοκρατόρων, που βοηθούσαν ακόμη και στην πλαστογράφηση διατάξεων (π. Ι. Ρωμανίδης), αλώνιζαν μέσα στο γήπεδο της Εκκλησίας και κατάφερναν να επιβάλουν τις απόψεις τους στις Συνόδους ή να απειθαρχούν στις αποφάσεις των ή να δημιουργούν τετελεσμένα και έτσι να αναγκάζουν τους Πατέρες να υποκύπτουν στις ορέξεις τους και τούτο με την δικαιολογία, ότι «Πίστις το κινδυνευόμενον» (άγ. Νεκτάριος).

Όταν η Ανατολή εξασθένιζε και η Δύση ενδυναμούτο, τούτο έδωσε το τελειωτικό κτύπημα στις ανέκαθεν ταραγμένες σχέσεις τους και έκαναν την τελευταία ουσιαστικά να «ξεσαλώσει» και να φέρει τα πάνω κάτω στην Εκκλησία, επιφέροντας τρομακτικές αλλαγές στις αποφάσεις Της και καθιερώνοντας τις δικές της αποφάσεις. Όταν πια δεν ήταν «η Πίστις το κινδυνευόμενον» μιάς και δεν υπήρχε πλέον η κοινή Πίστις των Πατέρων και των Συνόδων, το Σχίσμα φάνηκε να είναι αναπόφευκτο.

Ευχόμαστε να μετανοήσει η Δύση και να επανέλθει στην υπακοή, που θέτει η Αγία Γραφή και οι Οικουμενικές Σύνοδοι και κυρίως αποβάλλοντας οριστικά τη νοοτροπία της ηγεμονίας και της εξουσίας σ’ όλη την Εκκλησία. Αν δεν γίνουν τα ανωτέρω, τότε ας παραμείνει η Δύση εκεί που βρίσκεται, ας αποτινάξει η Ανατολή το σύνδρομο του Παπισμού, που την διακατέχει και ας συνεχίσει μόνη την πορεία της, κατέχοντας αυτή και μόνον αυτή την Παρακαταθήκη της Πίστης και την Παράδοση της Εκκλησίας.







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου