ΟΣΙΑ ΤΑΡΣΩ
Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ (+ 1989)

Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου

Ἀπολυτίκιον, Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον (ποίημα Δρ. Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἀτιμίας καί χλεύης ὁδόν προκρίνασα, εὐϋπολήπτου ἀνῦσαι καί τήν τιμήν οὐρανῶν τήν ἀτίμητον ποθήσασα, ἐνήσκησας ὥσπερ Σαλή διά Χριστόν, προσποιήσεσι μωραῖς καί ἄκρα σκληραγωγίᾳ. Ὦ εὐηρέστησας, Μῆτερ Ταρσώ, ἡμῶν ὁσία πρέσβειρα.

Ἀντί Προλόγου

ΑΠΟΦΑΣΙΣ
ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΣ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ
καί τῆς διά Χριστόν Σαλῆς ΤΑΡΣΩΣ (+ 1989)
τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. ΚΗΡΥΚΟΥ

Πρός
τό εὐσεβές πλήρωμα, τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν ἀγωνιζόμενο λαό, τῆς ἁγιωτάτης Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

«Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ»
Τιμιώτατοι Πατέρες καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.Ὑπό τῶν Ἁγίων ἡμῶν Πατέρων διδασκόμεθα, ὅτι ταμεῖον ἁγιότητος μοναδικόν καί ἀσφαλές καί βέβαιον εἶναι ἡ Ἐκκλησία, τῆς Ὁποίας ἕνα τῶν τεσσάρων χαρακτηριστικῶν γνωρισμάτων καί μία τῶν τεσσάρων ἰδιοτήτων εἶναι ἡ Ἁγιότης. «Μία εἶναι - διδάσκει ὁ ἅγ. Ἀθανάσιος ὁ Πάριος - Μία καί Μόνη ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία ἡ ἀληθινή, ἡ νύμφη ἡ καλή, ἡ ἐκλεκτή… Ποία (δέ) εἶναι αὐτή; Αὐτή ἡ ἐδική μας ἁγία Μήτηρ, τοῦτ’ ἔστιν ἡ Ἀνατολική. Πόθεν δῆλον; Ἀπό τήν ἁγιότητα τῶν τέκνων Της. Ἁγία ἡ ρίζα, ἅγιοι καί οἱ καρποί. Ἐπειδή οὐ δύναται δένδρον σαπρόν ποιεῖν καρπούς καλούς. Δέν πιστεύετε; Ἐξαριθμήσομαι αὐτούς καί ὑπέρ ἄμμον θαλάσσης πληθυνθήσονται» (1).
Ἀληθής καί γνησία ἁγιότης ὑπάρχει μόνον ἐν τῆ Ἐκκλησίᾳ καί διά τῆς Ἐκκλησίας. Διά τοῦτο, «τρία θεωροῦνται τά μαρτυροῦντα τήν ἀληθῆ ἐν ἀνθρώποις ἁγιότητα - ὡς δέχεται ὁ πολύς Νεκτάριος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων - πρῶτον Ὀρθοδοξία ἄμωμος, εἶτα ἀρετῶν κατόρθωσις ἁπασῶν - ἐν αἷς ἕπεται ἡ περί τήν Πίστιν μέχρις αἵματος ἀντικατάστασις - καί ἡ παρά Θεοῦ, τέλος, ἐπίδειξις σημείων ὑπερφυῶν καί θαυμάτων» (2).
Κατά τόν μέγαν τῆς Ὀρθοδοξίας Θεολόγον Ἱερόν Δαμασκηνόν, οἱ Ἅγιοι εἶναι «οἱ ἔμψυχοι ναοί τοῦ Θεοῦ, τά ἔμψυχα τοῦ Θεοῦ σκηνώματα», τά ἱερά ἐκεῖνα πρόσωπα εἰς τά ὁποῖα «διά τοῦ νοῦ τοῖς σώμασιν αὐτῶν ἐνώκησεν ὁ Θεός» (3). Διό τήν κατά χρέος μεγίστην ἀπονέμωμεν Κυρίῳ τῶ Θεῶ ἡμῶν τιμήν, εὐχαριστίαν καί εὐγνωμοσύνην, διότι «οὐκ ἀφῆκε Ἑαυτόν ἀμάρτυρον» κατά τόν παρελθόντα 20όν αἰώνα τῆς ἀπό τῆς Πίστεως ἀποστασίας, ἀλλ’ ἀνέδειξεν γνησίους δούλους Του οἱ ὁποῖοι ἐτήρησαν ἀμώμητον καί ἀκαινοτόμητον τήν τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ Ὀρθόδοξον Πίστιν καί ἠργάσθησαν τήν ἀρετήν. Οἱ νεοφανεῖς αὐτοί ἀστέρες τοῦ νοητοῦ στερεώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἐμαρτυρήθησαν ὑπ’ Αὐτοῦ καί μαρτυροῦνται ὡς Ἅγιοι, διά πλείστων ὅσων σημείων καί θαυμάτων.

Ἑνός τῶν τοιούτων νοητῶν ἀστέρων μνήμην ποιούμεθα ἐν τῶ παρόντι. Τῆς διά Χριστόν Σαλῆς ΤΑΡΣΩΣ, τῆς ἐν τοῖς ὁρίοις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Κερατέας ἀσκηθείσης καί ὁσιακῶς τελιωθείσης ἐν ἔτει 1989.
Ἡ μακαρία Ταρσώ ἐγεννήθη εἰς Ἄνδρον τό ἔτος 1910. Εἰς τήν ἡλικίαν τῶν 14 ἐτῶν ἐκλήθη ὑπό τοῦ Θεοῦ δι’ ἁγίου Ἀγγέλου, ἵνα ἄρη τό σταυρόν τῆς θεληματικῆς μωρίας καί διά Χριστόν σαλότητος. Ὡς ψυχασθενής λογισθεῖσα ὑπό τῶν οἰκείων αὐτῆς, ὡς τοιαύτη ἀντιμετωπίσθη καί πολλά ὑπέστη καί ἔπαθεν. Ἐν ἔτει 1949, γενομένη δεκτή ὑπό τοῦ μακαρία τῆ λήξει γενομένου ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ματθαίου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, ἐν τῆ ὑπ’ αὐτοῦ ἱδρυθείσῃ Μονῆ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου παρά τήν Κερατέαν, διέμεινεν ἐκτός τοῦ αὐτῆς περιβόλου ἐπί ὁλόκληρον 40ετίαν, ἄοικος καί ἄστεγος, ἐκτεθειμένη εἰς τό καῦμα τοῦ θέρους καί τόν παγετόν τοῦ χειμῶνος, εἰς τούς πειρασμούς τῶν δαιμόνων καί τάς λοιδωρίας τῶν ἀνθρώπων, ἀδιαλείπτως προσευχομένη καί παντοιοτρόπως ἀγωνιζομένη. Πολιτευομένη οὕτως, ἠξιώθη παρά Θεοῦ τῶν χαρισμάτων τῆς διοράσεως καί προοράσεως καί προφητείας, αἱ δέ πρός Κύριον αὐτῆς ἐντεύξεις ἐδείχθησαν θεοπειθεῖς. Ἐπλήρωσεν τό κοινόφλητον χρέος τοῦ θανάτου τήν 24ην Σεπτεμβρίου 1989, καταλειποῦσα ἡμῖν εὐωδιάζοντα τά αὐτῆς Λείψανα.
Ὅθεν, ἑπόμενοι τῆς αἰωνοβιότου πράξεως τῆς Ἐκκλησίας συμφώνως πρός τήν ὁποίαν, κριτήριον διά τήν διακήρυξιν τῆς ἁγιότητος ἑνός Ἁγίου εἶναι ἡ συνείδησις τοῦ πληρώματος τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἐντός τῶν κόλπων τῆς Ὁποίας ἀνεδείχθη ὁ νέος Ἅγιος καί ἀποδεχόμενοι καί ἐκφράζοντες τήν κρίσιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος τῆς καθ’ ἡμᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία κρίσις ἀναγνωρίζει τήν θεοφιλῶς ζήσασα καί ὁσιακῶς τελειωθεῖσα ἐν ἔτει 1989 διά Χριστόν Σαλήν Ταρσώ, ὡς Ἁγίαν καί πρό Συνοδικῆς διαγνώσεως, κατόπιν τῆς ἀπό 27ης Ἰουλίου τ. ἔ. 2010 σχετικῆς ἀποφάνσεως τῆς Ἱερᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατά τήν ὁποίαν «ἡ ἐγγραφή ἑνός ἱεροῦ προσώπου εἰς τό ἑορτολόγιον τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν Ὁποίαν ἀνῆκει, καθώς καί ἡ ρύθμισις τῶν ἐπί μέρους λεπτομερειῶν, ἐπαφίενται εἰς τήν ποιμαντικήν διάκρισιν τῶν ἐπιχωρίων Ἐπισκόπων»,

ΘΕΣΠΙΖΟΜΕΝ

ὅπως ἀπό τοῦ νῦν καί εἰς τό ἐξῆς, ἡ διά Χριστόν Σαλή ΤΑΡΣΩ, ἡ παρά τήν Ἱεράν Μονήν Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας ἀσκήσασα καί ὁσιακῶς τελειωθεῖσα τήν 24ην Σεπτεμβρίου 1989, συναριθμεῖται τοῖς Ἁγίοις τῆς Ἐκκλησίας - τιμωμένη παρά τῶν πιστῶν κατά τά προβλεπόμενα ὑπό τῆς ἐκκλησιαστικῆς πράξεως, ἤτοι δι’ ἀφιερώσεως ναῶν εἰς τήν μνήμην αὐτῆς καί δι’ ἁγιογραφήσεως ἱερῶν αὐτῆς εἰκόνων καί διά τῆς φιλοπονήσεως πρός τιμήν της Ἱερᾶς Ἀκολουθίας καί διά τῆς ἐκδόσεως τοῦ Βίου αὐτῆς, πρός οἰκοδομήν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί δόξαν τοῦ ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ θαυμαστοῦ Θεοῦ ἡμῶν - ἡ δέ μνήμη αὐτῆς τιμᾶσθω τήν 24ην μηνός Σεπτεμβρίου, ἡμέρας τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας της. Τά δέ λείψανα αὐτῆς, τιμηθέντα δι’ εὐωδίας, κατά τήν Πατερικήν διδασκαλίαν καί γνώμην (4), τιμῶνται ἀπό τοῦ νῦν ὡς Λείψανα ἱερά καί ἅγια.

Αὐτῆς ἁγίαις πρεσβείες Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης
+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΣ

Ἐν τῶ Ἐπισκοπείῳ ἁγ. Αἰκατερίνης Στρογγύλης Κορωπίου
15η Αὐγούστου 2010
Μνήμη τῆς Μεταστάσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

Παραπομπαί:
1. Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου, «Ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί ὁ Ἀντίπαπας», Θεσσαλονίκη 1981, σελ. 258.
2. Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Νεκταρίου, «Πρός τάς προσκομισθείσας θέσεις παρά τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις φρατόρων, διά Πέτρου τοῦ αὐτῶν μαϊστορος, Περί τῆς ἀρχῆς τοῦ Πάπα ἀντίρρησις», Ἰάσιο 1682, σελ. 201. Πρβλ. Εὐγενίου Βουλγάρεως, «Πρός Πέτρον Κλαίρκιον - Περί τῶν μετά τό σχίσμα Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν γενομένων ἐν αὐτῆ θαυμάτων», 1844, σελ. 6.
3. Ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ, «Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως», PG 94, 1164Β – 1168C.
4. Πρβλ. ἅγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου: «Εἶναι γνώμη τῶν διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι τῶν μέν Ὁσίων τά Λείψανα δέν προσκυνοῦνται ὡς ἅγια, ἄν ὁ Θεός δέν ἀποδείξη δι’ αὐτῶν θαύματα ἤ τό ὀλιγώτερον τά τιμήση διά τῆς εὐωδίας, μέ τό νά μήν εἶναι ἀποδεδειγμένα εἰς τούς ἀνθρώπους ἡ ἐν κρυπτῶ πίστις καί ἀγάπη αὐτῶν πρός τόν Θεόν» («Νέον Μαρτυρολόγιον», σημ. σελ. 24).

Εἰσαγωγή
Οἱ διά Χριστόν Σαλοί Ἅγιοι (μία ἁγιολογική ὁμάδα πού ὑπάγεται στόν χορό τῶν Ὁσίων), εἶναι ἕνα ἐξόχως ἐνδιαφέρον θέμα. Ἀπό τῆς δημιουργίας τοῦ Κέντρου Ἁγιολογικῶν Μελετῶν "Ὅσιος Συμεών ὁ Μεταφραστής" (1982), ἀπετέλεσε ἀντικείμενο συστηματικῆς μελέτης καί ἐρεύνης καί γιά ἕνα σημαντικό ἐπιπρόσθετο λόγο: Ὁ γράφων εἶχε τήν ἰδιαίτερη εὐλογία τῆς γνωριμίας κατά τήν δεκαετία τοῦ '70 μέ τήν διά Χριστόν Σαλή Ταρσώ (+ 1989), μία χαρακτηριστική μορφή πού σημάδεψε μέ τήν παρουσία της μία 40ετία, ζῶντας στό δάσος γύρω ἀπό τήν Ἱερά Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς.
Τά πρώτα ἀποτελέσματα τῆς ἔρευνας γιά τούς διά Χριστόν Σαλούς Ἁγίους παρουσιάσθηκαν τόν Νοέμβριο τοῦ 1990, κατά τήν διάρκεια σχετικῆς ὁμιλίας στό Ἐκκλησιαστικό Πνευματικό Κέντρο Περιστερίου, παρουσίᾳ πυκνοῦ ἀκροατηρίου, μέ τήν εὐκαιρία τῆς μνήμης τῆς διά Χριστόν Σαλῆς Ταρσῶς (24η Σεπτεμβρίου). Τό ἑπόμενο ἔτος 1991 τό κείμενο τῆς ὁμιλίας ἐκείνης ἐκδόθηκε βελτιωμένο ἀπό τό Περιοδικό "Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων" σέ ἰδιαίτερο τεῦχος ("Ἡ διά Χριστόν Σαλότης", 1991). Τό 1992 τό κείμενο τῆς Ἑλληνικῆς ἐκδόσεως, βελτιωμένο σέ πολλά σημεῖα, κυκλοφόρησε σέ μονογραφία στήν Ἀγγλική, ἀπό τό "Κέντρο Παραδοσιακῶν Ὀρθοδόξων Σπουδῶν" Ἔτνας Καλιφορνίας ("Fools for Christ", 1992). Τέλος, ἕνα συμπληρωματικό μακροσκελές ἄρθρο φιλοξενήθηκε στό Περιοδικό "Ὀρθόδοξος Πνοή", φ. Ὀκτωβρίου 2000, σελ. 391 - 395 ("Οἱ διά Χριστόν Σαλοί Ἅγιοι τοῦ Ἁγιολογίου").
Ἡ διά Χριστόν Σαλή Ταρσώ ἀποτελεῖ γιά τόν γράφοντα τήν ἀπάντηση τοῦ Οὐρανοῦ στήν ὑλιστική ἐποχή μας, τῆς ἐκκοσμικεύσεως καί τῆς ἀποστασίας ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί τίς ἀξίες τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς. Ἀποτελεῖ ἐπιβεβαίωση τῆς ἀλήθειας, ὅτι ἡ Ἐκκλησία - ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας – εἶναι καί στίς πονηρές ἡμέρες μας ἐργαστήριο ἁγιότητος, ἐφ’ ὅσον συνεχίζει νά ἀναδεικνύει Ἁγίους.

«Ἡ Ἐκκλησία, ὡς ζῶν σῶμα τοῦ ζῶντος Θεοῦ - γράφει ὁ Καθηγητής Συμεών Πασχαλίδης – διασώζει διαχρονικά ἐν Ἑαυτῆ τό στοιχεῖο τῆς ἁγιότητος. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πρός τόν περιούσιο λαό Του (Λευϊτ. 11, 44), πού ἐπαναλαμβάνει ὁ ἀπ. Πέτρος, «κατά τόν καλέσαντα ὑμᾶς ἅγιον καί αὐτοί ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῆ γενήθητε, διότι γέγραπται, ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἅγιος ἐγώ εἰμί» (Α’ Πέτρου 1, 16), δέν συνιστᾶ ἁπλῶς δείκτη γιά τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας πρός τήν ὁδό τῆς ἁγιότητος, ἀλλά προσδιορίζει μέ δυναμικό τρόπο καί τήν διαχρονικότητά της. Ἐφ’ ὅσον ὁ Θεός αὐτοπροσδιορίζεται ὡς ἅγιος, τότε καί ἡ Ἐκκλησία Του εἶναι ἁγία. Καί ἐφόσον εἶναι ἁγία ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, τότε καί τά μέλη Της, οἱ πιστοί, εἶναι ἅγια, καί τό ἀντίστροφο» (Συμεών Πασχαλίδη, «Οἱ νέοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας», Περιοδικό «Θεοδρομία», τ. 2/2003, σελ. 29).
Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος - ἡ χλευαστικῶς, πλήν ἀδοκίμως θεολογικά, ἀποκαλουμένη «Ἐκκλησία τῶν Παλαιοημερολογιτῶν» - ὡς ἱστορική καί ὁμολογιακή συνέχεια τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας μετά τό Νεοημερολογιτικό Σχίσμα τοῦ 1924, ἀνέδειξε κατά τόν 20ο αἰ. πλήν τῶν ἄλλων Ἁγίων Της καί τρεῖς διά Χριστόν Σαλούς: Τόν Χαραλάμπη τῶν Καλαμῶν (+ 1974), τήν βιογραφουμένη Ταρσώ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κερατέας (+ 1989) καί τόν Ἱερομόναχο Λεόντιο τῆς Σάμου (+ 1994).
Ἡ πραγματικότητα αὐτή, δηλαδή τό γεγονός ὅτι ἡ μακαρία Ταρσώ ἀναδείχθηκε ἐντός τῶν κόλπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀπουσιάζει κραυγαλέως ἀπό τόν Βίο της πού κυκλοφορεῖ, τόν ὁποῖο συνέγραψε ὁ ὁμ. Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Ἰω. Κορναράκης καί ἐξέδωσε ἡ συνοδεία τοῦ Ἱερομονάχου Ἀρσενίου, τοῦ Κελλίου ἁγ. Νικολάου Μπουραζέρη Ἁγίου Ὄρους. Ἀντιθέτως ἡ μακαρία ἐμφανίζεται νά βρέθηκε «σέ χῶρο ζηλωτικῆς μονῆς, χωρίς ἡ ἴδια νά τό ἐπιλέξει, ἀγωνιζομένη στόν ἐξωτερικόν αὐτῆς χῶρον χωρίς ζηλωτικόν φρόνημα, μέ ἐκκλησιολογικήν συνείδησιν καί σωστήν τοποθέτησιν, ὅταν (δέ) κάποτε ἐρωτήθη περί τοῦ Ἡμερολογίου, ἡ ἀπάντησις πού ἔδωσε ἦταν «γιατί, πειράζει νά δοξάζεται δύο φορές ὁ Θεός;»!!! (Ἰω. Κορναράκη, «Ταρσώ ἡ διά Χριστόν Σαλή», Ἅγιον Ὄρος 2004, σελ. 16, Πρόλογος Ἱερομ. Ἀρσενίου).
Αὐτή ὅμως ἡ θέσις, πλέον τοῦ ὅτι εἶναι ἀπολύτως ἀνακριβής, ἔρχεται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τό ὅλο πνεῦμα τοῦ Βίου της, ὅπου ἡ μακαρία ἐμφανίζεται ὡς δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θαυματουργός καί σημειοφόρος, ὅπως πράγματι ἦταν. Ἕνας σημειοφόρος, λοιπόν, ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖται καί στήν παραμικρή λεπτομέρεια τῆς ζωῆς του ἀπό τήν χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, βρίσκεται τυχαῖα καί ὄχι κατά τήν πρόνοια καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στό στάδιο τῆς ἀσκήσεώς του;
Μία πνευματική προσωπικότητα γιά τήν ὁποία - ὅπως γράφει ἀλλοῦ ὁ συγγραφέας τοῦ Βίου της Καθηγητής Ἰω. Κορναράκης - «πιστεύουμε, ὅτι εἶναι ὑπερεπαρκῆ τά στοιχεῖα πού δείχνουν, ὅτι ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός ἐνέκρινε καί ἐπιβράβευσε τόν ἀγῶνα της, ἀφοῦ τόν ἐπισφράγισε μέ εἰδικά χαρίσματα πού δίδει μόνο στούς Ἁγίους Του, ὅπως τῆς διοράσεως, τῆς προοράσεως, τῆς θαυματουργίας καί τῆς εὐωδίας τῶν Ἱερῶν Λειψάνων της» (αὐτ. σελ. 90), μᾶς ἄφησε μία κατάσταση πνευματικῆς συγχύσεως;
Ἡ μακαρία Ταρσώ δέν γνώριζε ἄν ὑφίσταται σχίσμα καί ποιός ἦταν ὁ ὑπαίτιος τοῦ σχίσματος αὐτοῦ καί ποιές οἱ σωτηριολογικές του συνέπειες;
Ἡ συγκεκριμένη θέση δημιουργεῖ πολύ σοβαρά ἐρωτηματικά, στά ὁποῖα - ἀτυχῶς ἤ σκοπίμως; - στό ἐν λόγῳ βιβλίο δέν δίδετε ἀπάντησις.
Πότε ἡ μακαρία Ταρσώ ἐξυπηρετήθηκε μυστηριακά ἀπό Νεοημερολογίτες Κληρικούς ἤ ἀκόμη καί σχισματικούς Παλαιοημερολογίτες;
Πότε, τό ἁπλούστερο, θεάθηκε νά ἐκκλησιάζεται ἔξω ἀπό τήν «ζηλωτική της Μονή»;

Ἡ μακαρία Ταρσώ ὄχι μόνον ἀκολουθοῦσε συνειδητά τήν ἑορτολογική παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας (κοινῶς τό παλαιό ἡμερολόγιο), ἀλλά καί καταλλήλως κατηύθυνε ὅσους τήν ρωτοῦσαν. Εἶναι χαρακτηριστικό ἕνα περιστατικό τό ὁποῖο συνέβη κατά τήν διάρκεια τῆς νοσηλείας της στό Ἱπποκράτειο Νοσοκομεῖο. Τότε μεταξύ ἄλλων πολλῶν τήν ἐπισκέφθηκαν καί δύο νέοι, πνευματικά τέκνα τοῦ τότε Νεοημ. Μητροπ. Πειραιῶς Καλλινίκου. Οἱ δύο αὐτοί νέοι προσπαθοῦσαν νά τήν πείσουν, ὅτι «τό νέο ἡμερολόγιο εἶναι τό σωστό» καί «κακῶς ἀκολουθεῖ τό παλαιό, ἐφ’ ὅσον ἡ Ἐκκλησία ἀκολουθεῖ τό νέο» καί ἐπίσης, ὅτι «βρίσκεται ἐκτός Ἐκκλησίας»!
Ἡ μακαρία Ταρσώ μπροστά σ’ αὐτή τήν ἐπίθεση, «κατέπαιζεν» τῶν νέων, δηλαδή τούς ἀντιμετώπιζε μέ περιπαικτική καί εἰρωνική διάθεση, ὅπως ἄλλοτε ὁ διά Χριστόν Σαλός ὅσ. Μάρκος «ὁ τοῦ Ἵππου», ὁ ἀναφερόμενος στόν Βίο Ἀββᾶ Δανιήλ τοῦ Σκητιώτη. Τόν Ὅσιο αὐτό θέλησε νά γνωρίσει προσωπικά ὁ Ἀββᾶς Δανιήλ καί ἐνῶ στήν προσπάθειά του αὐτή "ὁ Σαλός κατέπαιζεν τοῦ Γέροντος" καί οἱ συνοδοί τοῦ τελευταίου τόν παρακαλοῦσαν νά μήν τοῦ δίνει σημασία διότι ἦταν σαλός, ὁ Ἀββᾶς ἀπάντησε: "Ὑμεῖς ἐστέ σαλοί· σήμερον γάρ οὐχ εὗρον ἄνθρωπον ἐν τῇ πόλῃ ταύτῃ εἰ μή τοῦτον". (Σιναϊτικός Κώδικας 448, φ. 276 β).
Γιά νά τούς ἀντιμετωπίσει ἡ Σαλή Ταρσώ, πῆρε τό Μηναῖο ἀπό τό τραπεζάκι της καί δείχνοντάς το τούς εἶπε: «Μά τί λέτε; Ἀφοῦ τό γράφουν τά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας: ΜΗ-ΝΑΙΟΝ»!!! (Μαρτυρία Α.Τ.Φ. ἡ ὁποία τήν περιποιήθηκε ἐκεῖνο τό διάστημα).
Ἔχουμε τήν γνώμη, ὅτι καί στήν περίπτωση τῆς μακαρίας Ταρσῶς ἰσχύει ἡ ἀνήθικη πρόθεση τῆς λεγομένης Παγκόσμιας Ὀρθοδοξίας – δηλαδή, τῶν Οἰκουμενιστικῶν Νεοημερολογιτικῶν καί Παλαιοημερολογιτικῶν «Ἐκκλησιῶν» - νά οἰκειοποιηθοῦν Ἁγίους τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας (δηλαδή τῆς μαρτυρικῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν καί τῶν ἀνά τήν οἰκουμένη τοπικῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν), μέ σκοπό τήν ἀπορρόφιση τῶν ὅπου γῆς Γνησίων Ὀρθοδόξων. Ἄλλες σχετικές περιπτώσεις εἶναι:
Τοῦ ἁγ. Θεοδοσίου τοῦ Μινβόντι Καυκάσου (+ 1948), ὁ ὁποῖος ὁμοίως, ἐνῶ ἦταν κληρικός τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, τιμᾶται γιά λόγους ποιμαντικῆς σκοπιμότητος ἀπό τό Οἰκουμενιστικό Πατριαρχεῖο Μόσχας, τό ὁποῖο ἔχει οἰκειοποιηθεῖ καί τά τίμια Λειψανά του καί τά ἐκθέτει σέ ναό τῆς δικαιοδοσίας του.
Τῆς ὁσ. Ἑλένης τοῦ Τσίν Καυκάσου (+ 1977), τῆς ὁποίας ὁ Βίος ἐκδόθηκε πρόσφατα μέ τήν εὐλογία τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Γεωργίας Ἠλία, ἐνῶ ἡ μακαρία δέν εἶχε ἐκκλησιαστική κοινωνία μαζί του, ἀλλά ἀνῆκε στήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν, τούς δέ Ἕλληνες Ποντίους τῆς περιοχῆς της πού ἐπέστρεφαν στήν Ἑλλάδα, ἔστελνε στήν Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. καί ὄχι στόν Νεοημερολογιτισμό (ὅπως λ.χ. τόν Ποντιακῆς καταγωγῆς Ἱερέα Γεώργιο Μαυρίδη).
Τοῦ ὁσ. Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου (+ 1960), τόν ὁποῖο τιμοῦν ὡς Ἅγιο, τόσο τό Οἰκουμενιστικό - Νεοημερολογιτικό Πατριαρχεῖο τῆς ἰδιαιτέρας του πατρίδος Ρουμανίας (παρά τό γεγονός ὅτι ὁ μακαριστός ἔφυγε ἀπό τήν Ρουμανία τό 1936, λόγῳ τῶν διωγμῶν τῶν Ρουμάνων Γνησίων Ὀρθοδόξων), ὅσο καί τό ἐπίσης Οἰκουμενιστικό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ἐντός τοῦ γεωγραφικοῦ χώρου τοῦ ὁποίου ἁγίασε (παρά τό γεγονός, ὅτι στήν ἔρημο τοῦ Χοζεβᾶ πού ἀσκήθηκε, δέν εἶχε πνευματική κοινωνία τόσο μέ Οἰκουμενιστές – Νεοημερολογίτες κληρικούς, ὅσο καί μέ Παλαιοημερολογίτες πού ἦσαν σέ κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες, ὅπως τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων). Μάλιστα τούς πιστούς πού τόν ρωτοῦσαν, τούς ἔστελνε στήν Ἑλλάδα, στήν «ἀπό Ματθαίου Ἱεραρχία», τοῦ ὁποίου τήν ὁμολογία ἀσπάζοταν καί τόν ἀγῶνα ἐκτιμοῦσε (λ.χ. τόν Ἱερέα Λεωνίδα Μαυροθαλασσίτη, ἔπειτα διά Χριστόν Σαλό Λεόντιο τῆς Σάμου, + 1994).
Τοῦ ὁσ. Γενναδίου τῶν Ἀκουμίων Κρήτης (+ 1983), τοῦ ὁποίου ἡ διακήρυξις τῆς ἁγιότητος ἐπίκειται ἀπό τήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Τά τίμια Λείψανα τοῦ μακαρίου καί θαυματουργοῦ αὐτοῦ ἀσκητοῦ, ἀφαιρέθηκαν ἀπό τόν τάφο του στό Ἐρημητήριο τῆς ἁγ. Ἄννας Ἀκουμίων, ἄγνωστο πότε καί κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες καί σήμερα βρίσκονται στή Μονή Κύκκου, τό πλέον γνωστό μοναστικό κέντρο τῆς Οἰκουμενιστικῆς – Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου.
Τοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ Λεοντίου τῆς Σάμου τέλος (+ 1994), στούς συγγενεῖς τοῦ ὁποίου ἀσκοῦνται πιέσεις ἀπό παράγοντες τῆς ἰδίας Μονῆς γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἱερῶν του Λειψάνων.
Γιά τήν Ἐκκλησία Ἅγιοι εἶναι «τά πρόσωπα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα ἔχουν φθάσει στή θέωση καί συνιστοῦν τούς μάρτυρές της μέσα στήν Ἱστορία» (Πρωτ. Γ. Μεταλληνοῦ, «Ἁγιότης Μαρτυρουμένη», Λευκωσία 1989, σελ. 4). Ὅμως ἡ θέωση δέν ἐπιτυγχάνεται ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, παρά μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία καί μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας. Γιά τόν λόγο αὐτό ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Νεκτάριος, στήν ἀπάντησί του πρός τούς Παπικούς τῆς ἐποχῆς του οἱ ὁποῖοι ἀμφισβητοῦσαν τήν ἀνάξειξη Ἁγίων στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μετά τό Σχίσμα τοῦ 1054, θέτει σάν πρώτη, βασική καί ἀπαραίτητη προϋπόθεση γνήσιας καί ἀληθινῆς ἁγιότητος, τήν Ὀρθόδοξη Πίστη, δηλαδή τήν μετοχή στό σῶμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
«Τρία θεωροῦνται – γράφει - τά μαρτυροῦντα τήν ἀληθῆ ἐν ἀνθρώποις ἁγιότητα. Πρῶτον Ὀρθοδοξία ἄμωμος, εἶτα ἀρετῶν κατόρθωσις ἁπασῶν - ἐν αἷς ἕπεται ἡ περί τήν Πίστιν μέχρις αἵματος ἀντικατάστασις - καί ἡ παρά Θεοῦ, τέλος, ἐπίδειξις σημείων ὑπερφυῶν καί θαυμάτων. Τό πρῶτον ἐστι καί εἰς σωτηρίαν ἀναγκαιότατον. Τό δεύτερον εἰς ἁγιωσύνης χαρακτῆρα. Ἀλλά καί τό τρίτον ἀναγκαιότατον καὐτό εἰς ἀπόδειξιν». («Πρός τάς προσκομισθείσας θέσεις παρά τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις φρατόρων, διά Πέτρου τοῦ αὐτῶν Μαϊστορος, Περί τῆς ἀρχῆς τοῦ Πάπα ἀντίρρησις», Ἰάσιο 1682, σελ. 201. Πρβλ. Εὐγενίου Βουλγάρεως, «Πρός Πέτρον Κλαίρκιον - Περί τῶν μετά τό σχίσμα Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν γενο μένων ἐν αὐτῆ θαυμάτων», 1844, σελ. 6).
Καί ὅταν λέμε Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἐννοοῦμε - προκειμένης τῆς περιπτώσεως τῆς διά Χριστόν Σαλῆς Ταρσῶς - τήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τήν ἱστορική καί ὁμολογιακή συνέχεια τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας στόν Ἑλλάδικο γεωγραφικό χῶρο, μετά τό Νέοημερολογιτικό Σχίσμα τοῦ 1924.
Στή συνέχεια παρουσιάζουμε τόν θαυμαστό Βίο καί τήν ἀσκητική Πολιτείας ἑνός διακεκριμένου μέλους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς μακαρίας διά Χριστόν Σαλῆς Ταρσῶς. Ὅσα στοιχεῖα ἔχουν ληφθεῖ ἀπό τήν ἐργασία τοῦ Καθηγητοῦ Ἰω. Κορναράκη (ἡ ὁποία, ἐκτός τῆς προηγουμένως ἀναφερομένης θέσεως, καλύπτει ἐπαρκῶς τήν προσωπικότητα τῆς μακαρίας καί τίς πνευματικές παραμέτρους τῆς ζωῆς της καί τήν ὁποία ἡ δική μας ἐργασία οὐδόλως ἐπιχειρεῖ νά ὑποκαταστήσει), ἕπονται ἀπό σχετική παραπομπή (Ι. Κ. σελ.), ἐνῶ τά στοιχεῖα πού προέρχονται ἀπό τήν δική μας ἔρευνα, ἀναφέρονται χωρίς ἰδιαίτερη σήμανση. Ὅσα στοιχεῖα γνωρίζουμε ἀπό τήν δική μας ἔρευνα καί μνημονεύει καί ὁ Καθηγητής Κορναράκης, τά ἀναφέρουμε μέ τήν ἔνδειξη (πρβλ. Ι. Κ. σελ.).
Ἀπό τήν θέση αὐτή διατυπώνουμε θερμή τήν παράκληση πρός ὅλους ὅσοι γνώρισαν τήν μακαρία καί ἔχουν κάποιο συμπληρωματικό στοιχεῖο νά καταθέσουν, νά ἐπικοινωνήσουν μαζί μας γιά νά συμπεριληφθεῖ καί ἡ δική τους μαρτυρία σέ ἑπόμενη ἔκδοση τοῦ παρόντος.

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ
Τῆς Ὁσίας Ταρσῶς τῆς διά Χριστόν Σαλῆς

Γέννησις καί ἀνατροφή
Ἡ ἔπειτα διά Χριστόν Σαλή Ταρσώ, κατά κόσμον Ταρασία Ζαγοραίου, γεννήθηκε τήν 4η Ἰουλίου 1910 στό χωριό Ρογό τῆς Ἄνδρου, ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς, τόν Περικλῆ καί τήν Μαρία. Τό ὄνομα Ταρσώ μέ τό ὁποῖο ἔγινε γνωστή, προέρχεται ἀπό παραφθορά τοῦ βαπτιστικοῦ της ὀνόματος. Μ’ αὐτό τό δεύτερο ὄνομα τήν θυμοῦνται ὅσοι τήν γνώρισαν, μ’ αὐτό ἀγωνίστηκε γιά τήν σωτηρία της καί μ’ αὐτό κέρδισε τήν θέση της στήν αἰωνιότητα.
Ἦταν ἡ μικρότερη ἀπό τά ἕξη παιδιά τῆς οἰκογενείας της, ἡ ὁποία ἦταν ἐξαιρετικά θεοφοβούμενη. Σ’ αὐτό βοήθησε καί ἡ παρουσία τοῦ συγγενούς τους Μοναχοῦ Γαλακτίωνος, ὁ ὁποῖος ἀπό τό 1889 διέμενε σέ ἕνα ἀπόμερο σημεῖο τοῦ σπιτιοῦ τους.
Γιά τήν ἐποχή της ἔτυχε ἀρτίας μορφώσεως. Τελείωσε τό Δημοτικό Σχολεῖο καί τό Σχολαρχεῖο, ἔμαθε Μουσική, Ἀγγλικά καί Γαλλικά καί συμμετεῖχε σέ συντροφιές. Ὁ θάνατος τῆς 20χρονης ἀδελφῆς της Πηνελόπης, ὅταν ἡ Ταρσώ ἦταν 8 ἐτῶν, βύθισε τήν οἰκογένειά της στό πένθος καί βοήθησε τήν ἴδια νά δεῖ τήν ζωή μέ φιλοσοφική καί πνευματική διάθεση.

Ἡ κλήση στό ἄθλημα τῆς διά Χριστόν σαλότητος
Ἡ μελέτη τῶν Βίων τῶν διά Χριστόν Σαλῶν Ἁγίων ἀποδεικνύει, ὅτι δέν ξεκίνησαν ἀφ’ ἑαυτοῦ τους αὐτή τήν ἐπώδυνη ἄσκηση, ἀλλά κλήθηκαν σ’ αὐτήν «ἄνωθεν». Λ.χ. στόν Βίο τοῦ ἁγ. Ἀνδρέου τοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ τῆς ΚΠόλεως (+ 946) ἀναφέρεται, ὅτι κλήθηκε νά σηκώσει τόν σταυρό τῆς διά Χριστόν σαλότητος ἀπό τόν Ἴδιο τόν Κύριο. Κάποιο βράδυ μετά τήν προσευχή του, εἶδε τόν Χριστό σέ ὅραμα νά τοῦ προσφέρει στεφάνους καί νά τοῦ λέει: "Ἀπό τῆς ἄρτι ἔσῃ ἡμέτερος καί φίλος καί ἀδελφός γλυκύτατος. Τρέχε οὗν τόν καλόν ἀγῶνα γυμνός καί γενοῦ σαλός δι' ἐμέ"! Καί στό Βίο τοῦ Ρωσικῆς καταγωγῆς ὁσ. Ἄβελ τοῦ Προφήτου (18ος - 19ος αἰ.) ἀναφέρεται, ὅτι στήν ἀρχή τῆς ἀσκήσεώς του ἔζησε στή Μονή Βαλαάμ, ὅπου - ὅπως ἔγραψε ἀργότερα - ἔλαβε "τήν ἐντολή νά ἀποκαλύψει τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ καί τά θελήματά Του" (Εἰρ. Γκοραϊνωφ, "Οἱ διά Χριστόν Σαλοί", σελ. 176).
Ἡ εὐλογημένη Ταρσώ στήν ἡλικία τῶν 14 ἐτῶν ἄρχισε νά παρουσιάζει δείγματα τῆς μελλοντικῆς της ἐξελίξεως καί νά ἐκδηλώνει τό χάρισμα τῆς διοράσεως. Παρά τό νεαρό τῆς ἡλικίας της εἶχε μνήμη θανάτου, σκεπτόταν καί μιλοῦσε γιά τήν ἄλλη ζωή, προσηύχετο γιά τούς κεκοιμημένους συγγενεῖς της, μάλιστα «μιλοῦσε» καί μαζί τους!
Παράλληλα, ἄρχισε νά ἐκδηλώνει καί τό προορατικό χάρισμα, προφητεύοντας γεγονότα τῆς καθημερινῆς ζωῆς. Μία φορά λ.χ. πού ἡ μητέρα της εἶχε προγραμματίσει μία Λειτουργία στό διπλανό χωριό, ἡ Ταρασία τῆς εἶπε νά μήν πᾶνε, διότι ὁ Ἱερέας δέν θά μποροῦσε νά λειτουργήσει. Πράγματι ὁ Ἱερεύς δέν λειτούργησε, διότι τό προηγούμενο βράδυ μέθυσε!
Γι’ αὐτή τήν πλέον σημαντική στιγμή τῆς ζωῆς της συνήθιζε ἀργότερα νά λέει: «Τόσα παιδιά παίζαμε ἔξω ἀπό τόν φούρνο, ἀλλά ἦρθε ὁ ἀξιωματικός (ἐνν. τόν Ἄγγελο) καί διάλεξε ἐμένα. Μέ πῆρε στήν ἀγκαλιά του καί πού μέ πῆγε δέν ξέρω, ἔπαθα ἀλλοίωση»! Ἀπό τήν ἐξομολόγηση αὐτή προκύπτει, ὅτι κλήθηκε ἀπό τόν Θεό στό ἐπώδυνο ἄθλημα τῆς θεληματικῆς σαλότητος καί διά Χριστόν μωρίας, δι’ ἁγίου Ἀγγέλου Του!
Τό ἔτος 1931 ἡ ἀδελφή της Αἰκατερίνη παντρεύτηκε στήν Ἀθήνα καί ὅλη ἡ οἰκογένεια ἐγκαταστάθηκε πλέον στήν πρωτεύουσσα. Καί στό νέο περιβάλλον ἡ συμπεριφορά τῆς Ταρσώς ἦταν ἡ ἴδια: Ζοῦσε μέ ἡρεμία καί ἐσωστρέφεια, δαπανοῦσε χρόνο στήν προσευχή, ἦταν ἀγαπητή, ἀλλά συνέχιζε τά σαλά της «καμώματα». Συνήθως φοροῦσε ἕναν λευκό χιτῶνα μέ λευκό μαντήλι καί πάντα παλιά παπούτσια (τά καινούργια τά «πάλιωνε» χτυπῶντας τα στίς πέτρες!).
Τό 1939 τῆς ἔκαναν ἕνα συνοικέσιο. Πῆγε στό σπίτι τοῦ ὑποψηφίου γαμπροῦ ἀδιάφορη, μαζί μέ τόν ἀδελφό της, ἀλλά ἐπειδή εἶχε ἤδη δοθεῖ στόν Νυμφίο της Χριστό, μέ τήν προσευχή της προκάλεσε ἕναν πειρασμό καί ἔτσι ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι.
Γενικά, ἡ οἰκογένεια καί οἱ συγγενεῖς τῆς νεαρῆς Ταρσῶς τήν ἀντιμετώπισαν σάν διανοητικά διαταραγμένη, σάν ψυχασθενῆ. Ὅμως ὅλους τούς διά Χριστόν Σαλούς Ἁγίους ἡ κοινωνία τῆς ἐποχῆς τους τούς ἀντιμετώπισε μέ τόν ἴδιο τρόπο. Π.χ ὅταν τήν ἑπομένη τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Κυρίου στόν ἅγ. Ἀνδρέα ὁ ἀγωνιστής ἄρχισε τίς "τρέλες" του, ὁ κύριός του (ὁ Ἅγιος ἦταν δοῦλος Σκυθικῆς καταγωγῆς), ἀναγκάστηκε νά τόν στείλει στό Ναό τῆς ἁγ. Ἀναστασίας, μέ ἐντολή νά τόν δέσουν ἐκεῖ. Στούς τέσσερεις μῆνες τῆς παραμονῆς του στό Ναό ὁ Ἀνδρέας "τήν ἡμέρα τά νόθα αὐτοῦ, ὡς δῆθεν παραφρονῶν, ρήματα ὁμίλει, τῇ δέ νυκτί ἐθρήνει καί προσηύχετο".
Τό καλοκαίρι τοῦ 1940 ἡ Ταρσώ ἦταν μέ τήν οἰκογένειά της σέ διακοπές στήν Ἄνδρο καί ἐκεῖ ἀποκλείσθηκε ἀπό τό πόλεμο. Ὅταν ἐπέστρεψε στήν Ἀθήνα τό 1942, οἱ δικοί της τήν πῆγαν "μέ τό ζόρι" σέ ψυχιάτρους καί ἐκείνοι διέγνωσαν σχιζοφρένεια καί τήν ὑπέβαλαν σέ χειρουργική ἐπέμβαση (λοβοτομή).
"Γιά τούς ψυχιάτρους - γράφει ὁ Ἰω. Κορναράκης - ἡ Ταρσώ εἶχε κάποια πειστικά εὑρήματα μιᾶς τέτοιας ψυχοπαθολογίας. Ἰσχυρίζετο, ὅτι ἄκουγε φωνές κακοιμημένων, εἶχε τό στοιχεῖο τῆς ἐπίμονης καί ἄλογης φυγῆς ἀπό τίς κοινωνικές σχέσεις, ζητοῦσε τήν μόνωση. Ἀλλά οἱ ψυχίατροι δέν μποροῦσαν φυσικά νά ἀντιληφθοῦν τίς πνευματικές ἀφετηρίες τῆς, κατ' αὐτούς, παράλογης συμπεριφορᾶς". Ἔτσι τήν ὑπέβαλαν στή χειρουργική ἐπέμβαση τῆς λοβοτομῆς. Ἄνοιξαν δύο τρύπες στούς κροτάφους της! χωρίς κανένα θεραπευτικό ἀποτέλεσμα, ἀλλά – εὐτυχῶς – καί χωρίς νά προκαλέσουν βλάβη τῶν διανοητικῶν της λειτουργιῶν. (Στή φωτογραφία ἡ Ταρσώ ὅπως ἦταν περίππου ὅταν πῆγε στή Μονή Κερατέας).
Ψυχασθενής μέ ἰατρική βεβαίωση ἡ Ταρασία, ὁδηγήθηκε τό 1949 ἀπό τήν μητέρα της (ἡ ὁποία οἰκογενειακῶς ἀκολουθοῦσε τό Παλαιό Ἑορτολόγιο) στή Ἱερά Μονή Παναγίας Κερατέας, γιά νά θεραπευθεῖ ἀπό τόν Ἅγιο Πατέρα Ματθαῖο. «Ἐκείνη τήν ἐποχή πού ἡ Ταρσώ ἐθεωρεῖτο ἄρρωστη μέ ψυχιατρική βεβαίωση - συνεχίζει ὁ Ἰω. Κορναράκης - κυκλοφοροῦσε ἡ φήμη ὅτι ὁ Ματθαῖος, κτήτωρ καί Ἐπίσκοπος τῆς Μονῆς (φωτογραφία), ἔκανε θαύματα καί ἰδιαιτέρως θεραπείες. Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ μητέρα τῆς Ταρσῶς σκέφθηκε νά συνοδεύει τήν κόρη της καί νά φιλοξενηθοῦν γιά κάποιο διάστημα στή Μονή, μήπως γίνει τό θαῦμα καί θεραπευθεῖ ἡ Ταρσώ. Ἔτσι κάποια μέρα τοῦ 1949 τήν πῆρε - ἀπογοητευμένη ἀπό κάθε ἀνθρώπινη βοήθεια – καί τήν ἔφερε, χωρίς νά τό γνωρίζει, στό ὁριστικό στάδιο τῆς ἀθλήσεώς της.
Φαίνεται ὅτι ἐκεῖ ἔμειναν περίπου τρεῖς μῆνες, χωρίς ὅμως τό ἀποτέλεσμα πού ἔλπιζαν καί ἐπιθυμοῦσαν. Ἔτσι ἡ μητέρα τῆς Ταρσῶς ἀποφάσισε νά τήν πάρει νά γυρίσουν στό σπίτι τους. Ἡ Ταρσώ ὅμως δέν ἤθελε νά φύγει ἀπό τό μοναστήρι μέ κανένα τρόπο. Γι’ αὐτό παρεκάλεσε ἡ μητέρα της νά τήν φιλοξενήσουν γιά κάποιο ἀκόμη διάστημα. Τό διάστημα αὐτό ἦταν τελικά ὅλη της ἡ ζωή» (Ι. Κ. σελ. 41).
Ἀπό τό προηγούμενο ἀπόσπασμα τοῦ Βίου τῆς διά Χριστόν Σαλῆς Ταρσῶς, προκύπτουν δύο σημαντικά στοιχεῖα: Πρῶτον ὁμολογεῖται ἡ ἁγιότητα καί τό θαυματουργικό χάρισμα τοῦ ἁγ. Ματθαίου - ἔστω καί ὡς φήμη - καί «ἐξ’ ἀντιθέτων» (τόσο ὁ συγγραφέας τοῦ Βίου, ὅσο καί οἱ ἐκδότες του - Ἁγιορειτική συνοδεία μνημονευτῶν – δέν ἀνήκουν στήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία). Καί δεύτερον ἡ ἀλήθεια γιά τήν πραγματική κατάσταση τῆς Ταρσώς δέν ἔγινε ποτέ γνωστή, διότι ὑπῆρχε σοβαρός πνευματικός λόγος νά μήν γνωστοποιηθεῖ.
Σύμφωνα μέ τήν μαρτυρία πρός τόν γράφοντα τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Ἀνδρέου, τοῦ ἤδη μακαριστοῦ ἀρχιμ. Πέτρου Παπαϊωάννου, κ.ἄ. ἄλλων σεβαστῶν προσώπων, ὁ Ἅγιος Πατήρ Ματθαῖος διεῖδε μέ τήν χάρη τοῦ Παναγίου Πεύματος, ὅτι ἡ Ταρσώ, στήν ὥριμη πλέον ἡλικία τῶν 39 ἐτῶν, ἔχαιρε ἄκρας πνευματικῆς καί διανοητικῆς - ψυχικῆς ὑγείας καί ὅτι εἶχε κληθεῖ ἀπό τόν Θεό στό ἐπώδυνο ἄθλημα τῆς διά Χριστόν μωρίας καί σαλότητος. Γιά τόν λόγο αὐτό τήν εὐλόγησε νά συνεχίσει νά ὑποκρίνεται τήν διανοητικά διαταραγμένη καί τῆς ζήτησε νά μήν φύγει ἀπό τό μοναστήρι, ἀλλά οὔτε καί νά ἐνταχθεῖ στήν ἀδελφότητα, διότι ἡ πνευματική της ζωή καί ἄθλησις δέν μποροῦσε νά συμφωνήσει μέ τό μοναχικό πρόγραμμα. Ἔτσι ἡ μακαρία Ταρσώ δέν ἔφυγε ποτέ ἀπό τήν Μονή Παναγίας, ἀλλά ἔζησε ἔξω ἀπ’ αὐτήν 38 ἀκριβῶς χρόνια, μέχρι τό 1987 πού λόγῳ γήρατος καί καταστάσεως ὑγείας, δέχθηκε νά γηροκομηθεῖ μέχρι τήν μακαρία της κοίμηση (1989). (Στή φωτογραφία ἡ Μονή Κερατέας ὅπως ἦταν τό 1949 πού πῆγε ἐκεῖ ἡ μακαρία Ταρσώ. Τό συγκεκριμένο σημεῖο τῆς Μονῆς παραμένει μέχρι σήμερα ἴδιο καί ἀμετάβλητο).
Μάλιστα ὁ Ἅγιος Πατήρ τήν ἐμπιστεύθηκε στήν πνευματική εὐθύνη ἑνός νέου τότε Κληρικοῦ, τοῦ Ἱερομονάχου π. Πέτρου Παπαϊωάννου, ἀδελφοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως, ἐφημερίου τοῦ Ἱ. Ν. ἁγ. Γεωργίου Κερατέας. Πρόκειται «γιά τόν Ἱερέα πού συνήθιζε νά ἐπισκέπτεται στήν Κερατέα, νυκτερινές ὥρες», ὅπως σημειώνει στό ἔργο του ὁ Ἰω. Κορναράκης.
Αὐτή ἡ σημαντική λεπτομέρεια ἐπιβεβαιώθηκε ἀπό τόν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπο κυρό Ἀνδρέα καί τόν ἤδη μακαριστό π. Πέτρο στόν γράφοντα, τό ἔτος 1982. Εἰδικώτερα: Τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1978 ἀποστρατεύθηκα ἀπό τίς τάξεις τῆς Ἑλληνικῆς Πολεμικῆς Ἀεροπορίας. Τόν ἴδιο μῆνα δέχθηκα ἀπό τόν Μακαριώτατο τήν εὐχή τοῦ Ἀναγνώστου, κατά τήν διάρκεια Θείας Λειτουργίας στόν Ἱ. Ν. Τιμίου Προδρόμου Ροῦφ Ἀθηνῶν, συλειτουργούντων τοῦ Μακαριωτάτου καί τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας Γρηγορίου. Ἀπό τότε καί μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἄρχισα τήν συλλογή ἱστορικῶν στοιχείων γιά πρόσωπα καί γεγονότα τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλάδος (ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν περιοχή τῆς Μεσσηνίας, μετά ἀπό πρόταση τοῦ Σεβ/του Γρηγορίου), μέ σκοπό τήν ἔκδοσή τους, γιά τήν καταγραφή καί διάσωση τῆς Ἱστορίας τοῦ Ἀγῶνος. Τό 1981 ἐκδόθηκε ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Μεσσηνίας τό πρῶτο σχετικό πόνημά μου μέ τόν τίτλο «Ἱερά Μητρόπολις Γ.Ο.Χ. Μεσσηνίας».
Τό ἔτος 1979 συνέβη ἡ γνωριμία μου μέ τήν μακαρία Ταρσώ, κατά τήν διάρκεια τοῦ Α’ Φροντιστηρίου Κατηχητῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τό ὁποῖο φιλοξενήθηκε στήν Ἱ. Μ. Παναγίας. Ἡ γνωριμία μου μέ τήν Σαλή ὑπῆρξε καταλυτική καί ἔκτοτε ἄρχισα νά «πιέζω» διακριτικά τόν Ἀρχιεπίσκοπο, γιά τήν παροχή πληροφοριῶν. Ὁ Μακαριώτατος «ἐνέδωσε» τό 1982 καί μοῦ εἶπε ἁπλᾶ, «ἔχεις εὐλογία νά ρωτήσεις τόν π. Πέτρο, ἀλλά ὅτι σοῦ πεῖ νά μήν τό δημοσιεύσεις πρίν τόν θάνατο καί τῶν δύο»!
Τήν ἴδια περίοδο (Κατηχητικό ἔτος 1981 – 1982), ἡ σύζυγός μου εἶχε ἀναλάβει τό Κατηχητικό Σχολεῖο τῆς ἐνορίας ἁγ. Γεωργίου Κερατέας, ὅπου ἐφημέρευε ἐπί σειρά δεκαετιῶν ὁ π. Πέτρος, ὁπότε ἡ ἐπαφή μου μαζί του ἦταν εὔκολη καί εὐχερής. Στή σχετική μου ἐρώτηση ὁ π. Πέτρος μοῦ ἀπάντησε ὡς ἐξῆς, θέτοντας στήν ἀρχή τό «νά εἶναι εὐλογημένο», τήν μοναχική ἔκφραση πού χαρακτήριζε τόν λόγο του:
«Τήν Ταρσώ τήν ἔφεραν οἱ δικοί της στό μοναστήρι τό 1949, ἐπειδή τήν εἶχαν γιά τρελλή, σκέφτηκαν μάλιστα νά τήν δέσουν στή Ζωοδ. Πηγή, ὅπως ἔκαναν μέ τούς δαιμονισμένους. Ὅμως ὁ Ἅγιος Πατέρας - φωτιζόμενος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα - κατάλαβε, ὅτι ἦταν Σαλή γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι τρελλή. Τήν ἐξομολόγησε πολλές φορές, τήν εὐλόγησε νά συνεχίσει τόν ἀγῶνα της κάτω ἀπό τήν σκέπη τῆς Παναγίας, ἀλλά ὄχι μέσα στό μοναστήρι, διότι δέν μποροῦσε νά ἀκολουθεῖ τό μοναστηριακό πρόγραμμα.
Σέ λιγώτερο ἀπό χρόνο ὁ Ἅγιος Πατέρας κοιμήθηκε. Πρίν κοιμηθεῖ μᾶς κάλεσε καί τούς δύο καί ἔβαλε τήν Ταρσώ στήν ὑπακοή καί τό πετραχήλι μου. Ἦμουν νέος στήν ἡλικία καί σχετικά νεοχειροτονημένος κληρικός, ἀλλά ἔκανα ὑπακοή. Ἀπό τότε καί μέχρι τό 1980 τήν ἐξομολογοῦσα. Ἔρχοταν κρυφά στήν Κερατέα καί τήν κοινωνοῦσα μέ Ἅγιο Ἄρτο. Ἀπό τό ’80 καί μετά, ἐπειδή γέρασε (εἶναι πάνω ἀπό 70), τήν ἀνέλαβε ὁ Μακαριώτατος. Ὅταν λειτουργοῦσε στόν ἅγ. Μόδεστο, κρατοῦσε τήν μερίδα της καί ἡ Ταρσώ ἔρχοταν νύχτα καί μεταλάμβανε»!

Ἡ χαρισματική σαλότητα καί διά Χριστόν μωρία

Ἡ διά Χριστόν Σαλότης εἶναι μία σπάνια καί ἰδιατέρως ἐπώδυνη μορφή ἀσκήσεως, τήν ὁποία χρησιμοποίησαν γιά τήν ἐν Χριστῷ τελείωσή τους κάποιοι Ἅγιοι, ἐλάχιστοι ἀριθμητικά σέ σχέση μέ τίς χιλιάδες τῶν γνωστῶν Ἁγίων. Συνίσταται στήν θεληματική μωρία. Ὁ ἀσκούμενος - συνήθως μετά ἀπό θεία πρόσκληση, σέ κάποιες περιπτώσεις μέσῳ κάποιου ὁράματος, σέ κάποιες ἄλλες μέσῳ τῆς ὑποδείξεως κάποιου χαρισματικοῦ καί διακριτικοῦ Πνευματικοῦ - ἀρχίζει νά φαίνεται στόν κόσμο σάν διανοητικά καθυστερημένος ἤ ψυχολογικά διαταραγμένος. Οἱ πράξεις του ἀπέχουν τῆς κοινῆς λογικῆς καί ἡ συμπεριφορά του εἶναι συνήθως προκλητική, οὐδέποτε ὅμως ἐπικίνδυνη γιά τόν ἑαυτό του καί κυρίως γιά τούς ἄλλους.
"Ἡ διά Χριστόν μωρία - κατά τόν Καθηγητή E. Benz - αὐτή καθ' ἑαυτή γίνεται κατανοητή σάν χάρισμα, σάν ἕνα εἰδικό δῶρο τοῦ Πνεύματος καί τῆς χάριτος, σάν ἕνας ἐξοπλισμός μέ εἰδική πνευματική δύναμη" (E. Benz, "Heilige Narrheit", σελ. 12).
Ἡ Σαλότητα ἤ διά Χριστόν μωρία, γράφει ὁ Π. Μαρτίνης στήν σχετική διδακτορική του διατριβή πού ὑποβλήθηκε στό Pontificiο Institutο Orientale τῆς Ρώμης, εἶναι "ἕνα φαινόμενο, ἴσως τό πιό παράξενο, τό πιό συγκλονιστικό. Σαλός σημαίνει τρελός. Ἕνα εἶδος τρέλας γιά τόν Χριστό πάθαιναν καί οἱ Μοναχοί πού ἀσκοῦσαν τήν Σαλότητα. Ἕνας θεῖος "ἔρως" καί μία ἔνθεη ἀγάπη τούς ὁδηγοῦσε στό νά κάνουν τρέλες καί παράλογες πράξεις, γιά νά δώσουν καί τά δικά τους μηνύματα στόν κόσμο. Γιατί τίς παράδοξες πράξεις τους οἱ Σαλοί τίς κάνουν μέσα στόν κόσμο. "Ἐμπαίζουν" τόν κόσμο καί "ἐμπαίζονται" ἀπ' αὐτόν.
Τό βασικό μήνυμα τῶν Σαλῶν Ἁγίων εἶναι: "Ἀνακαλύψτε τήν ἀμαρτία παντοῦ· μπεῖτε παντοῦ, συναναστραφεῖτε τούς πάντες· ξεσκεπάστε τήν ἁμαρτία, ἀλλά ντύστε μέ τήν ἀγάπη σας τόν ἁμαρτωλό". Ἔτσι, μέ ὅση εὐκολία πηγαίνουν στίς Ἐκκλησίες, μέ τήν ἴδια ἄνεση μπαίνουν στίς ταβέρνες, στά δημόσια λουτρά καί τά κακόφημα σπίτια. Μέ τόν τρόπο πού ἀνακαλύπτουν τήν ἁμαρτία ἐκεῖ πού ὑπάρχει, μέ τόν ἴδιο τρόπο τήν ἀποκαλύπτουν ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει.
Περπατοῦν στούς δρόμους χορεύοντας, κάνουν ἀστεῖα στούς ἀνθρώπους καί "παίζουν" μαζί τους. Καί μέσα ἀπ' ὅλα αὐτά ἀποκαλύπτουν μέ τό διορατικό τους χάρισμα κάποιο σκάνδαλο καί προειδοποιοῦν ἔμμεσα τούς ἀνθρώπους γιά κάποιο ἁμάρτημα πού σκέφτονται νά κάνουν.
Ἡ Σαλότης γίνεται ἕνα ἐπικίνδυνο "παιχνίδι" γιά τόν ἀσκητή, ὁ ὁποῖος φαινομενικά τουλάχιστον ἀρνεῖται τά μοναχικά καί ἀσκητικά ἰδεώδη. Ὁ Σαλός καταλύει τήν Παρασκευή γιά νά νηστέψει τήν Πέμπτη! Τρώει λαίμαργα καί μέχρι σκανδαλισμοῦ, γιά νά βρεθεῖ κάποια ἄλλη φορά μισοπεθαμένος ἀπό τήν πεῖνα. Κι αὐτό γίνεται γιά νά ἐξαπατήσει καί νά κρύψει τό μυστικό του "παιχνίδι". Κι ἄν αὐτό κάποτε μαθευτεῖ καί μαζί του καί ἡ ἁγιότητά του, τότε ὁ Σαλός ἐξαφανίζεται". (Π. Μαρτίνη, "Ὁ Σαλός ἅγ. Ἀνδρέας καί ἡ Σαλότητα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία", 1988, σελ. 9 - 10).
"Ὁ Σαλός εἶναι ἕνας πτωχός - σημειώνει ὁ N. Gorodetsky - ἕνας ἀνεπαρκής, ἄξιος ἀστεϊσμοῦ, ἀκόμη καί κτηνωδίας... Ἀλλά ἡ μνήμη τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Σταυρώσεως, ἡ μνήμη τοῦ ὅ,τι Ἐκεῖνος κολαφίσθηκε, ραπίσθηκε καί μαστιγώθηκε, ζῆ στήν καρδιά του καί τόν βιάζει χάριν τοῦ Χριστοῦ, νά ἀντέχει κάθε στιγμή τό ὄνειδος καί τόν διωγμό" . (Ν. Gorodetsky, "The humiliated Christ in modern Russian thought", σελ. 120).
"Ὁ Σαλός - γράφει ὁ Ἐπίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος - εἶναι ἔνας ξένος. Εἶναι ἐλεύθερος ἀπό τούς κανονικούς δεσμούς τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς (δέν εἶναι κανενός γιός, ἀδελφός καί πατέρας), χωρίς σπίτι, ἕνας περιπλανόμενος, συχνά κάποιος ἐξόριστος. Συνήθως δέν εἶναι ἐρημίτης καί περνᾶ τήν ζωή του μαζί μέ τούς ἀνθρώπους. Μολαταῦτα παραμένει κατά κάποιο τρόπο ξένος, ἄπολις, στό περιθώριο τῆς ὀργανωμένης κοινωνίας, στό μέσο τοῦ κόσμου χωρίς ὅμως νά προέρχεται ἀπ' αὐτόν. Ὁ Σαλός εἶναι ἐλεύθερος, ἕνας ἄγνωστος, καί γι' αὐτό μπορεῖ, νά ἐκπληρώνει ἕναν προφητικό ρόλο...
Ὁ Σαλός, δυνάμει τῆς ἐσχάτης πτωχείας του, τῆς ἐθελούσιας ἀπόρριψης κάθε ἐξωτερικῆς συμβατικότητας ἤ ἐξασφαλίσης, εἶναι ἐλεύθερος νά λέει τήν ἀλήθεια, ἀκόμη καί στόν ἴδιο τόν Ἀνώτατο Ἄρχοντα, τόν Αὐτοκράτορα - Τσάρο" (ἐπ. Καλλίστου Γουέαρ, "Ὁ διά Χριστόν Σαλός - Προφήτης καί Ἀπόστολος"· τόμος "Ἑνότης ἐν τῇ ποικιλίᾳ", σελ. 103 καί 105).
"Ἡ μωρία τῶν Σαλῶν - γράφει ὁ Καθηγητής Δημ. Τσάμης - συνήθως ἐκδηλώνοταν μέ παράδοξες καί ἀμφιλεγόμενες πράξεις, μέ κύριο στόχο νά προσβάλουν τήν συμβατική ἠθική καί τό ἐκκλησιαστικό κατεστημένο πού εἶχε χάσει τήν χαρισματική του διάσταση. Ὅπως ἦταν ἑπόμενο, τέτοιες πράξεις δημιουργοῦσαν βίαιες ἀντιδράσεις καί ἱσχυρό σκανδαλισμό σέ ἀρκετούς πιστούς". (Δημ. Τσάμη, "Ἁγιολογία", 1985, σελ. 151).
Ἡ Σαλότητα προῆλθε ἀπό τήν αὐστηρή ἄσκηση πού ἐμφανίσθηκε στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τόν 2ο ἤδη μ. Χ. αἰῶνα. Ἡ αὐστηρή αὐτή ἄσκηση ἦταν ἡ ἀντίδραση τῶν Χριστιανῶν στή σύγχρονή τους διαφθορά καί στούς ἐναντίον τους διωγμούς, κυρίως τῶν Ρωμαίων καί τῶν Περσῶν Αὐτοκρατόρων. Ἀργότερα, τόν 4ο αἰ. μέ τήν παύση τῶν διωγμῶν, ὁ Μοναχισμός θεωρήθηκε σάν μαρτύριο τῆς συνειδήσεως καί τό μαρτύριο σάν μέσο ἁγιασμοῦ ἀντικαταστάθηκε ἀπό τήν ἀπόταξη τοῦ κόσμου γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Κάποιες ἀκραῖες μάλιστα μορφές Μοναχισμοῦ - ὅπως ἡ ἄσκηση πάνω σέ στύλους ("Στυλίτες", λ.χ. ὁ ὅσ. Συμεών στή Συρία) καί σέ δένδρα ("Δενδρίτες", ὅπως ὁ ὅσ. Δαβίδ τῆς Θεσσαλονίκης) καί ὁ συναγελασμός μέ τά ἄγρια ζῶα ("Βοσκοί") - εἶναι πράγματι μαρτυρικές.
"Στήν ἔρημο - γράφει ἡ Εἰρ. Γκοραΐνωφ - πρέπει νά ψάξουμε τίς ἀρχές αὐτῆς τῆς ἀσυνήθιστης κλήσεως πού εἶναι ἡ διά Χριστόν Σαλότης. Γιά νά ἀποφύγουν τήν πνευματική ἐξουδετέρωση ἀπό τήν περιρρέουσα χλιαρότητα οἱ Παῦλοι, οἱ Ἀντώνιοι καί οἱ Μακάριοι ἀναζητοῦν, ἀπό ἀγάπη γιά τόν Χριστό, αὐτήν τήν φλογισμένη μοναξιά". (Εἰρ. Γκοραΐνωφ, "Οἱ διά Χριστόν Σαλοί", 1993, σελ. 23).
Ἀπό τήν ἔρημο τῆς Συρίας καί τῆς Αἰγύπτου, κατά τόν 4ο αἰῶνα, θά ἔρθουν στόν κόσμο οἱ πρῶτοι διά Χριστόν Σαλοί. Οἱ Ἱστορικοί τῆς Ἐκκλησίας Εὐάγριος καί Νικηφόρος Κάλλιστος μιλοῦν "περί τῶν ἐξ ἐρήμου ἀπερχομένων μοναχῶν καί ὑποκρινομένων σαλότητα ἐν τῶ κόσμῳ" (Αὐγουστίνου Μοναχοῦ Ἰορδανίτου, "Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἀνδρέου τοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ", 1912, σελ. 5).
"Ὑπάρχουν ἐλάχιστοι - γράφει ὁ Εὐάγριος - ὅμως ὑπάρχουν αὐτοί οἱ ἀσκητές, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ πετύχουν τήν ἀπάθεια ἐπιστρέφουν στόν κόσμο. Αὐτοί κάνουν τούς τρελούς μέ σκοπό νά ὑποτάξουν τόν ἐγωϊσμό καί τήν κενοδοξία. Καί χωρίς νά κρύβονται τρῶνε στά καπηλειά καί στίς διάφορες ταβέρνες. Ἀκόμη καί στά δημόσια λουτρά συζητοῦν καί συλλούονται μέ τίς γυναῖκες, χωρίς νά σκανδαλίζονται. Ἔτσι συναναστρέφονται τό ἴδιο τούς ἄνδρες καί τίς γυναῖκες. Σ' αὐτόν τό θεῖο καί πανάριστο βίο αὐτῶν τῶν ἀσκητῶν ἡ ἀρετή, ἀντίθετα ἀπό τήν φύση, ἔχει δημιουργήσει δικούς της νόμους. Πεινοῦν καί διψοῦν, ὅταν τούς διατάξει αὐτός ὁ νόμος". (Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, βιβλίο Α, κεφ. ΚΑ· P. G. 86, β' μέρος, σελ. 2480 - 84).
"Ἄν καί ἦταν γεμᾶτος σοφία καί χάρη - γράφει ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος γιά τόν ὅσ. Συμεών τῆς Ἔμεσσας - προσποιοῦνταν τόν τρελλό, ἀφοῦ ἔβγαζε ἀπό πάνω του τήν κούφια δόξα, θεωρώντας την στ' ἀλήθεια ὡς ἀδοξία. Ἐάν κάποιος καταλάβαινε τήν ἀρετή του καί πήγαινε νά τόν προσκυνήσει, θύμωνε καί ἀμέσως ἔφευγε. Πρόσεχε πολύ αὐτό πού ἔκανε κρυφά νά μή φανερωθεῖ κι ἔτσι γίνει γνωστή ἡ ἀρετή του" (Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, βιβλίο 17, κεφ. 22· P. G. 147, 273 - 276).
"Ἡ κλήση γιά τήν διά Χριστόν Σαλότητα - ἐπισημαίνει ὁ Ἐπίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος - εἶναι χαρακτηριστικό τοῦ Ἑλληνικοῦ καί Συριακοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τόν 4ο αἰ. καἰ ἐφεξῆς. Ἅγιοι Σαλοί ἀνευρίσκονται ἐπίσης στήν Χριστιανική Δύση, καθώς καί ἐντελῶς ἔξω ἀπό τήν Χριστιανική Παράδοση, ἀνάμεσα π.χ. στούς Ἰουδαίους Χασιδίμ, τούς Σούφι τοῦ Ἰσλάμ καί τούς Βουδιστές Ζέν" (ἐπ. Καλλίστου αὐτ., σελ. 106).
Ἡ θεωρητική βάσις τῆς διά Χριστόν σαλότητος βρίσκεται στόν "μανικό ἔρωτα" τοῦ ἀνθρώπου πού ποθεῖ τόν Χριστό. Ἐκεῖ κρύβεται ἡ οὐσία, τό βάθος καί τό περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ ἀθλήματος. Διότι - ὅπως εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ Προηγούμενος τῆς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ ἀρχιμ. Ἰγνάτιος - "μόνο ἄνθρωπος κυριευμένος ἀπό θεία μέθη, μπορεῖ νά ἐπιχειρήσει τήν ἄσκηση τῆς Σαλότητος· καί τό κυριώτερο, πρέπει νά ἔχει ἀποκτήσει τόν θεῖο ἔρωτα πρός τόν Νυμφίο τῆς ψυχῆς του Χριστό, στόν βαθμό πού ἀναφέρει ὁ ἅγ. Ἰωάννης" ("Ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν Σαλός", ἔκδοσις Μ. Παρακλήτου, σελ. 17).
"Μανικός ἔρως" καί "μανικός ἐραστής" εἶναι προσφιλεῖς ἐκφράσεις τῶν Πατέρων γιά νά ἐκφράσουν τόν θεῖο πόθο τοῦ πιστοῦ πρός τόν Χριστό (Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Λόγος 23, 1· P.G. 61, 533 καί Ὁμιλία πρός Ἐφεσίους 7· P.G. 62, 54. Ἁγ. Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, Κατήχησις 21· Σ.Ψ. 104, σελ. 362, στιχ. 139 - 140. Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Σιναϊτου, Κλῖμαξ, Λ' Περί ἀγάπης, ἐλπίδος καί πίστεως, κεφ. 5· P.G. 88, 1156 C).
Ὁ Σαλός τοῦ Θεοῦ ἀναζητεῖ ἐναγωνίως τόν Νυμφίο τῆς ψυχῆς του, ἀναζητεῖ "ὅν ἠγάπησεν ἡ ψυχή του". Κάτω ἀπό τήν ἐπίπλαστη μωρία του βιώνει τό Ἁγιογραφικό, "ἐζήτησα (τόν Νυμφίο) καί οὐχ εὕρον αὐτόν· ἐκάλεσα αὐτόν καί οὐχ ὑπήκουσε μου. Ἀναστήσομαι δή καί κυκλώσω ἐν τῇ πόλει, ἐν ταῖς ἀγοραῖς καί ἐν ταῖς πλατείαις καί ζητήσω ὅν ἠγάπησέ με... (ἐρωτήσω) μή ὅν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου ἴδετε;" (Ἄσμα Ἀσμάτων 3, 1 - 3).
Λέγει σχετικά ὁ ἅγ. Διάδοχος Ἐπίσκοπος Φωτικῆς: "Ὅπως ἡ πολύ λύπη φέρνει σέ ἀπιστία καί ἀπελπισία τήν ψυχή, ἔτσι καί ἡ πολλή χαρά προκαλεῖ σ' αὐτήν οἴηση". Γιά τοῦτο συνιστᾶ ὁ Νηπτικός Πατέρας: "Δεῖ λυπεῖσθαι ἡμᾶς συμμέτρως, ὡς ἐγκαταλειφθέντας δέ εὐκαίρως τῇ ἀγαθῇ ἐλπίδι πτερουμένους" (κεφ. ξθ').
Τήν ἀσκητική ὁδό τῆς διά Χριστόν Σαλότητος, κατά κάποιο τρόπο δίδαξε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος. Ὁ ταπεινός Ἰησοῦς κατά τήν ἐπίγεια ζωή Του δέν εἶχε "ποῦ τήν κεφαλήν κλίνη" (Ματθ. 8, 20), ἀπέφυγε τήν κοσμική δόξα, σέ πολλές περιπτώσεις "οὐκ ἀνοίγει τό στόμα αὐτοῦ, ὡς ἀμνός ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτόν ἄφωνος" καί τελικῶς "ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη" (Ἡσαϊας 53, 7).
"Τό γεγονός ὅτι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός θεωρήθηκε καί κατηγορήθηκε ἀπό τό Ἰουδαϊκό ἠθικό καί θρησκευτικό κατεστημένο σάν συνεργός τοῦ δαίμονα καί ἀκόμα περισσότερο σάν δαιμονισμένος, ἀφήνει περιθώρια στήν Ἐκκλησία γιά τήν ἐμφάνιση μιᾶς χαρισματικῆς σαλότητος. Ἄλλωστε ὁ Ἴδιος πολλές φορές τόνισε μέ ἰδιαίτερη ἔμφαση τήν ἀνάγκη τῆς παιδικῆς ἁπλότητας στήν ὕπαρξη καί τήν ζωή μας" ("Ὁ ἅγ. Συμεών ὁ διά Χριστόν Σαλός", ἔκδοσις "Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας", σελ. 7).
Ἀκόμη, στή δήλωση τοῦ Κυρίου πρός τούς Ἀποστόλους Του, "εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν" (Ἰω. 14, 27), ἡ ἔκφραση "οὐ καθώς ὁ κόσμος" ἐπιδέχεται πολλές ἑρμηνείες, μία ἀπό τίς ὁποίες εἶναι καί ἐκείνη τῆς χαρισματικῆς σαλότητος.
Στήν περίπτωση τῶν Μαθητῶν τοῦ Κυρίου ἔχουμε τήν πρώτη ὁλοκληρωτική ὑπέρβαση τοῦ ἀνθρωπίνου ἐγώ, χάριν τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου Του. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, περιγράφοντας τήν ζωή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, χρησιμοποιεῖ ἐκφράσεις πού ἀργότερα θά ἀποτελέσουν τά χαρακτηριστικά τῆς ζωῆς τῶν διά Χριστόν Σαλῶν. "Δοκῶ - λέγει - ὅτι ὁ Θεός ἡμᾶς τούς Ἀποστόλους ἐσχάτως ἀπέδειξεν ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρο ἐγεννήθημεν τῷ κόσμῳ,...ἡμεῖς μωροί διά Χριστόν,... ἀσθενεῖς,... ἄτιμοι,... ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγεννήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι" (Α' Κορ. 4, 9 - 13).
Οἱ Σαλοί τοῦ Θεοῦ ἦσαν στή συνέχεια τῆς Χριστιανικῆς Ἱστορίας γιά τόν κόσμο οἱ "ἔσχατοι", οἱ "ἐπιθανάτιοι", οἱ "μωροί", οἱ "ἀσθενεῖς", οἱ "ἄτιμοι", τά "περικαθάρματα". Ὄχι, ὅμως, μόνον αὐτοί. Διότι, ὅπως γράφει χαρακτηριστικά ὁ ἀρχιμ. Ἰγνάτιος, "στούς αἰώνες πού ἀκολούθησαν τήν ἔνδοξη ἐποχή τῶν διωγμῶν, ὅλοι οἱ Χριστιανοί πού θέλησαν νά ζήσουν μέ συνέπεια τήν Χριστιανική ζωή, θεωρήθηκαν ἀπό τούς κοσμικούς σάν ἀφελεῖς, ἀνόητοι καί τρελλοί. Στήν κοσμική σκέψι εἶναι ἀδιανόητο νά περιφρονήσει κανείς γιά τίς ἀρχές του τό συμφέρον του ἤ νά ἀπαρνηθεῖ τόν κόσμο καί τά ἐγκόσμια μέ τήν ἐλπίδα τῶν αἰωνίων. Ἑπομένως, ὄχι μόνο ὁ ἅγ. Ἀνδρέας καί οἱ ἄλλοι διά Χριστόν Σαλοί, ἀλλά ὅλοι οἱ ἀσκηταί καί μοναχοί, καθώς καί ὅλοι οἱ συνειδητοί Χριστιανοί, εἶναι γιά τόν κόσμο μωροί, σαλοί καί τρελλοί" (αὐτ. σελ. 15).
Σαλοί λοιπόν, στή γενική σημασία τοῦ ὅρου, κατά τά προηγούμενα εἶναι ὅλοι οἱ Χριστιανοί, διά Χριστόν ὅμως εἰδικῶς οἱ ἐκλεκτοί ἐκεῖνοι ταπεινοί δοῦλοι τοῦ Κυρίου, στούς ὁποίους "Θεός δίδωσι χάριν" (Ἰακ. 4, 6). Ἡ διά Χριστόν Σαλότης προϋποθέτει κατά κύριο λόγο βίωμα ταπεινώσεως. Ὁ Σαλός συμπεριφέρεται "ὡς ὁ ἔσχατος" τῶν ἀνθρώπων. Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος τῆς προσωπικῆς του ἀσκήσεως, ἡ ὁδός τῆς σωτηρίας του, πρωτίστως ὅμως εἶναι τό βίωμά του. Γιά τόν λόγο αὐτό - σημειώνει ὁ Μοναχός Ἰσαάκ - "ἡ διά Χριστόν Σαλότης εἶναι εἰδικό χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μοναδικό στό εἶδος καί στήν μέθοδο". Ἔτσι, ἡ ζωή τοῦ Σαλοῦ εἶναι γεμάτη ἀπό "ἱερές ἀκροβασίες μέσα σέ μία ἄβυσσο πικρῆς ταπεινώσεως καί συντριβῆς" ("Ὅσιος Ἀνδρέας...", σελ. 5).
Σ’ αὐτό τόν χαρισματικό κόσμο τῆς ἐπίπλαστης μωρίας καί διά Χριστόν σαλότητος κλήθηκε ἡ μακαρία Ταρσώ νά ἀγωνισθεῖ, στήν μέν τρυφερή ἡλικία τῶν 14 ἐτῶν δι’ ἁγίου Ἀγγέλου, στήν δέ ὥριμη ἡλικία τῶν 39 ἐτῶν ἀπό ἕναν Ἅγιο ἐλεημένο μέ τά χαρίσματα τῆς διοράσεως καί τῆς προοράσεως, τόν Ἅγιο Πατέρα Ματθαῖο, Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν.

«Ἡμεῖς μωροί διά Χριστόν» - Ἡ ἀγωνίστρια καί οἱ ἀγῶνες της
Ἀναλαμβάνοντας ἡ μακαρία Ταρσώ πάνω στούς ἀσθενικούς της ὥμους τόν βαρύτατο σταυρό τῆς διά Χριστόν σαλότητος, νεκρώθηκε γιά τόν κόσμο καί τά τοῦ κόσμου, γιά ὅλα τά τερπνά καί εὐχάριστα, ἀλλά καί γιά τά θλιβερά καί δυσάρεστα τῆς παρούσης ζωῆς. Ἔκτοτε ὅλη της ἡ ζωή ἔγινε μία διαρκής καί καθημερινή προσπάθεια νεκρώσεως τοῦ ἑαυτοῦ της. «Σ’ αὐτό τόν τόπο - ἔλεγε μέ ἔμφαση - μ’ ἔφερε μία νεκροφόρα! Νά, ἐδῶ ἀπό κάτω μ’ ἔφερε», ἔλεγε καί ἔδειχνε τό χῶμα!
Νεκρή γιά τόν κόσμο ἡ μακαρία Ταρσώ, εἶπε κάποτε, πρός τό τέλος τῆς ζωῆς της, σέ ἕναν ἐπισκέπτη της πού ἀπαριθμοῦσε τά βάσανά του: «Ἐσένα σέ σκοτώσανε εἰκοσιεπτά φορές; Σέ βάλανε στό φέρετρο;» Τόσες, ἄραγε, φορές βίωσε τήν φρίκη τοῦ θανάτου; Μήπως τόσες φορές κατέβηκε «ἐν πνεύματι» στόν Ἅδη, κατά τήν σύσταση τοῦ Κυρίου στόν Ἁγιορείτη ἀσκητή Σιλουανό, «κρᾶτα τόν Ἅδη στό νοῦ σου καί μήν ἀπελπίζεσαι» (Ἀρχιμ. Σωφρονίου, «Ὁ Γέρων Σιλουανός», σελ. 43). Ἤ μήπως τόσες φορές ἡ ἀναλγησία καί ἀδιακρισία τῶν ἀνθρώπων πού «θάβουν» τούς ἀγωνιστές τῆς ἀρετῆς, ἐπειδή δέν μποροῦν νά τούς καταλάβουν, τήν εἶχαν ὁδηγήσει στόν θάνατο;
Σχετικά μέ τό ἄν καί κατά πόσο τήν καταλάβαιναν οἱ ἄλλοι, εἶχε ρωτήσει ἄλλωστε κάποτε τήν μ. Μαρίνα:
«Γιατί οἱ ἀδελφές μέ λένε τρελλή;»
«Ἐπειδή κάνεις τρέλλες - τῆς ἀπάντησε ἐκείνη – δέν μιλᾶς ὄμορφα, δέν σέ καταλαβαίνουν».
«Τί φταίω ἐγώ; – ρώτησε ἡ Σαλή – τί νά κάνω;»
«Νά μιλᾶς ὡραῖα, λογικά» τῆς ἀπάντησε ἡ ἀδ. Μαρίνα.
Καί τότε ἐκείνη ἔδωσε μία ἀπάντηση γεμάτη νόημα: «Δέν μέ συμφέρει»! (Ι. Κ. σελ. 135).
Γιά τό ἴδιο θέμα σέ γνωστή της κυρία εἶχε πεῖ: «Ἐγώ ὁμιλῶ καί ὅποιος ἔχει νοῦ καταλαβαίνει»!
Ἡ μνήμη θανάτου τῆς μακαρίας Ταρσῶς δέν περιορίζοταν μόνο στό δικό της θάνατο, ἀλλά ντυμένη μέ τό ἔνδυμα τῆς ἀγάπης ἐπεκτείνονταν καί στούς «ἐν βασάνοις» κεκοιμημένους. Ἔβλεπε «ἐν Πνεύματι» ἡ μακαρία ὡς ἄλλος ὅσ. Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος (πρβλ. ΒΕΠΕΣ, τ. 42, σελ. 237) καί συχνά ἔλεγε στίς ἀδελφές τῆς μονῆς, ἀλλά καί σέ ἐπισκέπτες της: «Τρύπα, ἀδελφές μου, εἶναι ψυχές ἀπό κάτω, πολλές ψυχές. Οἱ πεθαμένοι εἶναι ἀπ’ ὅλα, δέν ἔχουν καλή στάση καί πρέπει νά τούς βοηθήσουμε. Ἀπ’ ὅλα εἶναι: Βουλευτές, γουναράδες, τσαγκάριδες, ἔμποροι. Μή γελᾶτε, οἱ ψυχές τους ζητοῦν ν’ ἀναπνεύσουν, νά ἀναπαυθοῦν…Νά ἐδῶ κάτω ἀπό τό χῶμα σκάψτε, εἶναι ψυχές καί φωνάζουν. Βλάλτε αὐτές τίς μεγάλες πέτρες, ἀνοῖξτε χῶρο, οἱ ψυχές ὑποφέρουν»! (Ι. Κ. σελ. 153).
Στόν κόσμο τῆς χαρισματικῆς σαλότητος οἱ ἀγώνες τῶν ἀγωνιζομένων παραμένουν κρυφοί καί ἀφανεῖς. Οἱ διά Χριστόν Σαλοί ἔχουν συνήθως ἕνα μόνο μάρτυρα τῶν ἀγώνων τους καί αὐτός μετά τήν κοίμησή τους μαρτυρεῖ καί καταθέτει τήν μαρτυρία τοῦ αὐτόπτη μάρτυρα στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Μάρτυρες τῶν πνευματικῶν ἀγώνων τῆς μακαρίας Ταρσώς ὑπῆρξαν πολλοί, κυρίως ὅμως ἡ ἀδελφή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας μοναχή Μαρίνα, μέ τήν ὁποία ἡ Σαλή ἀνέπτυξε στενή πνευματική σχέση. Στήν ἀδ. Μαρίνα ὡφείλεται ἡ διάσωση πολυτίμων γιά τήν Σαλή πληροφοριῶν.
Στήν ἀρχή τῆς παραμονῆς της στή Μονή ἔμενε στόν ξενῶνα, μαζί μέ ἄλλες δόκιμες καί ἔκανε ὑπακοή στά διάφορα διακονήματα πού τῆς ἀνέθεταν (ὅπως τό διακόνημα τῆς ἀντιγραφῆς χειρογράφων στή βιβλιοθήκη τῆς Μονῆς, διότι ἦταν καλλιγράφος). Παρακολουθοῦσε τίς καθημερινές Ἀκολουθίες, ὅπου διάβαζε μέ τήν κατανυκτική της φωνή τόν Ἑξάψαλμο, τά Ψαλτήρια καί τίς Ὥρες.
Οἱ μοναχές τήν θυμοῦνται ἐκείνη τήν περίοδο νά εἶναι ὄμορφη, μέ ξανθά μαλλιά καί γαλανά μάτια, πάντα χαρούμενη καί προσευχόμενη (ὅταν ἡ ὑπεύθυνη γιά τήν ἀφύπνιση μοναχή πήγαινε στό κελλί της γιά νά τήν ξυπνήσει, συνήθως τήν εὕρισκε ὄρθια νά προσεύχεται καί τό κρεββάτι της ἀπείραχτο).
Μετά τήν κοίμηση τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου (14.5.1950), ἡ μακαρία Ταρσώ δόθηκε μέ περισσότερο ζῆλο καί αὐταπάρνηση στήν ἄσκηση τῆς θεληματικῆς μωρίας. Ἄρχισε νά συμπεριφέρεται περισσότερο παράξενα ἀπ’ ὅτι προηγουμένως καί συνήθως ἐπιτιμοῦσε καί περιγελοῦσε τούς ἐπισκέπτες τῆς Μονῆς. Πολύ ἀργότερα ἔγινε ἀντιληπτό, ὅτι ἡ μακαρία «ἔβλεπε» μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, τίς ἁμαρτίες καί τά προβλήματά τους καί ἀναλόγως συμπεριφέροταν!
Ἀκόμη, ἐπειδή ἀντιλήφθηκε ὅτι ἡ σωματική της ὀμορφιά σκανδάλιζε τούς ἄνδρες, πῆρε ἕνα λουρί καί τό ἔδεσε στό πρόσωπό της (πιέζοντας τήν μύτη της πάνω στό κρανίο, σέ σημεῖο παραμορφώσεως), φόρεσε - χωρίς νά ἔχει πρόβλημα ὁράσεως - κάποια γυαλιά πού ἔκρυβαν τά μάτια της, ἔβαλε στό κεφάλι της ἕνα λερωμένο μαντήλι καί ἡ σωματική της ὀμορφιά χάθηκε γιά πάντα. Μία φορά εἶπε σέ μία ἐπισκέπτριά της: «Ὅλα τούς τά ἔδωσα, ἀδελφοῦλα μου, τί ἄλλο νά τούς δώσω ἀκόμη; Καί τά μάτια μου τούς τά ἔδωσα»! (Σήμερα τά γυαλιά αὐτά εἶναι στήν κατοχή τοῦ Μ. Φ. ἡ σύζυγος τοῦ ὁποίου Α.Τ.Φ. τήν περιποιήθηκε στό νοσοκομεῖο).
Στήν ἀρχή τῆς ἀσκητικῆς της ζωῆς φοροῦσε ἕνα παλιό μαῦρο ράσο, στό ὁποῖο ἔραβε μεγάλες τσέπες γιά νά βάζει τά Λειτουργικά βιβλία (τήν Σύνοψη, κ.λ.π.). Ἀργότερα φόρεσε μία παλιά ρόμπα, ἔπειτα πάνω ἀπ’ αὐτή μία ἄλλη, στό τέλος ἕνα ἀδιάβροχο καί πάνω ἀπ’ ὅλα μία πετσέτα χρώματος καφέ, σάν μπέρτα!
Μπροστά σ’ αὐτή τήν κατάσταση οἱ μοναχές ζήτησαν ἀπό τήν μακαρία Ταρσώ νά φύγει ἀπό τό μοναστήρι, ὅμως ἡ ἀγωνίστρια - κατά τήν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου – δέν ἔφυγε, ἀλλά προτίμησε νά ζήσει στό ὕπαιθρο! Ἔφτιαξε μία καλύβα ἀπό κλαδιά καί ἐγκαταστάθηκε ἔξω ἀπό τό μοναστήρι, κοντά στό Ἁγίασμα καί τόν Ναό τῆς Ζωοδ. Πηγῆς. Ἐκεῖ μέχρι περίπου τό 1970, ἔφτιαχνε καί χαλοῦσε τίς καλύβες της, σάν ἄλλος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης! Στή συνέχεια ἔφτιαξε μία καλύβα ἀπό τσιμεντόλιθους καί λαμαρίνες καί ἔζησε ἐκεῖ μέχρι τό 1988, ὁπότε λόγῳ γήρατος δέχθηκε νά γηροκομηθεῖ στή μονή καί νά δεχθεῖ κάποιες περιποιήσεις. (Στή φωτογραφία ἕνα ἀπό τά πρῶτα "κελλιά"- καλύβια τῆς μακαρίας Ταρσῶς).
Ἡ μακαρία ἀγωνίστρια ἔζησε στό καλύβι της ἐκτεθειμένη στίς καιρικές μεταβολές (πολλές φορές μέ βροχή, κάθοταν στό ὕπαιθρο μέ μία λαμαρίνα στό κεφάλη της) καί κυρίως στίς προσβολές καί τήν περιφρόνηση τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη καί μοναζουσῶν! Ὡς ἄλλη ὁσ. Ἰσιδώρα τῆς Ταβέννης - πρώτη διά Χριστόν Σαλή τοῦ Ἁγιολογίου τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία «ἀνεκάλυψε» φωτιζόμενος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα ὁ Ἀββᾶς Παφνούτιος - τήν εἶπαν «τρελλή», «ἀνόητη», «βρώμικη ζητιάνα» καί τήν ἀπέφευγαν οἱ περισσότερες "ἐν Χριστῶ ἀδελφές της"!
Οἱ διαστάσεις τῆς καλύβας της δέν ἐπέτρεπαν σέ ξαπλωμένο ἄνθρωπο νά κοιμηθεῖ. Γι’ αὐτό καί κοιμόταν λίγο καθιστή, μέ τά πόδια κρεμασμένα, πάνω σέ ἕνα ἄθλιο «κρεββάτι» φτιαγμένο μέ χοντροσανίδες σκεπασμένες μέ μία κουρελοῦ!
«Καί μόνο τό μικροσκοπικό κελλί της - γράφει ὁ Ἰω. Κορναράκης - πού εἶχε κτίσει ἡ ἴδια μέ τσιμεντόλιθους, μαρτυρεῖ γιά τήν ἰσόβεια ὑπομονή πού ἔκανε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μία κουρελοῦ γιά πόρτα, χωρίς παράθυρο, πάτωμα χωματένιο γεμάτο λακοῦβες καί ὀροφή ἀπό λαμαρίνες πού ὁ φοβερός ἀέρας - «ὁ φύσας», ὅπως ἔλεγε μέ φρίκη – πού φυσσᾶ ἐκεῖ συχνά, τίς πετοῦσε μακριά καί τό κελλί της ἔμενε χωρίς σκεπή»! (Ι. Κ. σελ. 126).
Μόνο ὅταν νοσηλεύθηκε δύο φορές στό νοσοκομεῖο, χρησιμοποίησε ὑποχρεωτικά ἀνθρώπινο κρεββάτι, ἀλλά καί ἐκεῖ δέν ξάπλωσε! ἀλλά καθισμένη προσηύχετο. Ὅταν μεταφέρθηκε μέσα στό μοναστήρι, σέ κελλί ἀρχικά καί στό νοσοκομεῖο στή συνέχεια, δέν μποροῦσε νά ζήσει σέ κλειστό χῶρο, αὐτή - ἕνα πουλάκι τοῦ δάσους πού ἔζησε 38 χρόνια στό ὕπαιθρο - γι’ αὐτό εἶχε πάντοτε ἀνοικτή τήν πόρτα καί τό μικρό παράθυρο, ἀκόμη καί ὅταν ἔκανε πολύ κρύο!
Τό φαγητό της ἡ μακαρία τό ἔπαιρνε ἀπό τήν τράπεζα τῆς μονῆς καί ἦταν πάντα λιγοστό καί φτωχικό. Ὅμως ἀκόμη καί αὐτό τό λιγοστό δέν τό κρατοῦσε γιά τόν ἑαυτό της, ἀλλά συμφιλιωμένη μέ τήν φύση καί τά ζῶα καί μέ «καρδία καιομένη» ἀπό ἀγάπη, κατά τόν ἅγ. Ἀναστάσιο τόν Σιναϊτη, τό μοίραζε στίς γάτες καί τά ποντίκια, πού ζοῦσαν κοντά της, συμφιλιωμένα κι αὐτά μεταξύ τους! Ἄλλοτε περιμάζεψε ἕνα κοκκαλιάρικο γαϊδουράκι, τό ὁποῖο «γηροκόμησε» μέ ἀγάπη μέχρι τόν θάνατό του!
Κάτω ἀπό αὐτές τίς τόσο δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, θά ἔπρεπε νά ἔχει χάσει πολύ νωρίς τήν ὑγεία της, ἀκόμη καί τήν ζωή της, ὅμως ἡ μακαρία Ταρσώ ἐπέζησε διότι εἶχε φανερή πάνω της τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. «Ἐσύ θά μοῦ φέρεις νά φάω; - εἶπε κάποτε σέ μία μοναχή πού προσφέρθηκε νά τῆς φέρει φαγητό - ἐμένα μοῦ φέρνει ὁ ἀξιωματικός καί ἡ Μαρία» (ἐννοῶντας τόν Φύλακα Ἄγγελό της καί τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο).
Ἀκόμη καί στίς περιπτώσεις ἀσθενείας της, δέν κατέφευγε στήν ἀνθρώπινη παρηγοριά, ἀλλά προσπαθοῦσε μόνη της νά «γιατροπορευτεῖ». Κάποια φορά πού ἡ ἀγαπητή της μοναχή Μαρίνα πῆγε νά τήν βρεῖ στό καλύβι της, τήν εἶδε ἀπό μακρυά ξαπλωμένη γυμνή στό χῶμα, νά κάνει ἡλιοθεραπεία διότι εἶχε κρυολογήσει. «Ἦταν ἕνας σκελετός – διηγεῖται - μόνο ὀστᾶ καί δέρμα καί λίγα ἄσπρα μαλλιά! «Θεέ μου - σκέφθηκα – σάν τήν ὁσ. Μαρία τήν Αἰγυπτία εἶναι»! Ἔβηξα, γιά νά μέ καταλάβει καί τήν ἀκούω: «Ἔλα, ἔλα, δέν εἶμαι ἡ ὁσ. Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ἄσε τά χαζά»! (Ι. Κ. σελ. 188).
Ἡ μακαρία Ταρσώ ὅμως δέν ἔμενε πάντα στήν καλύβα της, ἔβγαινε στόν κόσμο γιά νά κάνει τήν «ἱεραποστολή» της. Πήγαινε μέ τά πόδια σέ διάφορα σπίτια τῆς Κερατέας καί τοῦ Μαρκόπουλου καί γύριζε μόνη τήν νύχτα. Αὐτό ἀνησύχησε τήν Ἡγουμένη τῆς Μονῆς Γερόντισσα Εὐφροσύνη, ἡ ὁποία τῆς ἀπαγόρευσε νά ἀπομακρύνεται, τήν ἀπείλησε μάλιστα ὅτι ἄν δέν συμμορφωθεῖ θά τήν ἔδιωχνε. Ἡ Σαλή Ταρσώ ἔκανε ὑπακοή καί περιορίστηκε στόν κανόνα πού εἶχε βάλει στόν ἑαυτό της: Ἔφερνε στό μοναστήρι τό γάλα ἀπό τά μαντριά καί ἐπιστρέφοντας μετέφερε ἐκεῖ τά δοχεῖα γεμάτα νερό γιά τίς ἀνάγκες τῶν ζώων. Μετέφερε ἀκόμη τήν κοπριά κρυφά ἀπό τά μαντριά στά χωράφια καί τά ἀμπέλια (ὅπως παλαιότερα ἡ διά Χριστόν Σαλή Ξένη τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως, τά τοῦβλα γιά τό χτίσιμο τοῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας τοῦ Σμολένσκ), συμμετεῖχε στίς παγκοινιές (τίς κοινές ἐργασίες τῆς ἀδελφότητας) καί ὅταν δέν εἶχε δουλειά νά κάνει, μέ τίς τσέπες γεμάτες πέτρες, ἔπερνε δύο δοχεῖα νερό καί ἀνεβοκατέβαινε στό δάσος!
Ἡ ἀσκητική ζωή τῆς Σαλῆς Ταρσώς, πέρα ἀπό ὅσα περιγράφτηκαν προηγουμένως, ἦταν ἐπίσης ζωή ἀδιαλείπτου προσευχῆς. Ἤξερε ἀπό στήθους τό Ψαλτήριο καί ἀπήγγελε προσευχομένη πολλά Καθίσματα σέ καθημερινή βάση. Ἡ νοερά – καρδιακή προσευχή, ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, ἦταν συνεχή καί βιωματική καί δέν ἔλειπε ἀπό τά χείλη καί τήν καρδιά της, σέ ὅλες τίς στιγμές τῆς μαρτυρικῆς της ζωῆς. Ἡ «διακονήτριά» της μοναχή Μαρίνα διηγεῖται «πῶς τήν συνέλαβε κάποτε σέ μία προσωπική της στιγμή, ἀφοῦ δέν γνώριζε ὅτι τήν παρακολουθοῦν. «Εἴχαμε ἀγρυπνία στό μοναστήρι – διηγεῖται - ἦταν καλοκαίρι καί ἡ ἀγρυπνία γινόταν στήν αὐλή. Εἶχε φεγγάρι. Ὅταν ἄρχισε τό Ἀπόδειπνο, ἔφυγα γιά νά πάω νά δῶ τί κάνει ἡ Ταρσώ. Τότε ἔμενε στό προηγούμενο κελλί της, μία παράγκα ἀπό σανίδες. Δέν ἦταν ἔξω. Πλησίασα σιγά – σιγά καί χωρίς νά μέ ἀντιληφθεῖ, κοίταξα μέσα ἀπό τίς χαραμάδες πού εἶχαν οἱ σανίδες. Ἦταν ὄρθια, ἔκανε τόν σταυρό της, προσηύχετο ψιθυριστά καί συνεχῶς ἔλεγε: «Παναγία μου, βοήθησέ με τήν ἁμαρτωλή. Βοήθα με Παναγία μου, Δέσποινά μου, βοήθα με σέ παρακαλῶ»! (Ι. Κ. σελ. 50).
Γνωρίζοντας ἡ μακαρία Ταρσώ τήν διδασκαλία τοῦ ὁσ. Νείλου τοῦ Ἀσκητοῦ, σύμφωνα μέ τήν ὁποία «ἀρχή τιμῆς ἀνθρωπαρέσκεια, τό δέ τέλος ταύτης ὑπερηφάνεια» καί «ἔστω σοι τιμή ὁ πόνος τῶν ἀρετῶν καί ἀτιμία ὁ κατά θέλησιν ἔπαινος» (Πρός Εὐλόγιον, Ι’, P. G. 1097 C), ἀπέφευγε τήν τιμή τῶν ἀνθρώπων καί ὅταν ἀντιλαμβανόταν κάτι τέτοιο ἔκανε περισσότερο τά σαλά της.
Ἡ μακαρία Ταρσώ «δούλευε» πνευματικά καί «μάζευε ἑκατομμύρια», τούς μισθούς τῶν ἀγώνων της. Κάποτε τήν ρώτησε ἕνας Ἁγιορείτης Μοναχός:
«Ποιό δρόμο ἀκολούθησες, Ταρσώ, καί ἔφθασες ἐδῶ, στόν χῶρο τῆς σαλότητος;»
«Τί δρόμο, καλέ; Δουλειά. Ἤμουνα στόν κόσμο καί πέθανα. Καί μετά δουλειά, δουλειά. Καί πῶς νομίζεις, παιδί μου, ὅτι ἔφθασα ἐδῶ; Ἀκολουθῶντας τήν πρακτική ὁδό πού ὁρίζουν οἱ Θεῖοι Πατέρες. Ἀπέθανα γιά τόν κόσμο, ἔδωσα τήν ζωή μου στόν Χριστό καί ἀπό τότε δουλειά, δουλειά» (Ι. Κ. σελ. 151).
Καί γιά τά «ἑκατομμύριά» της μιλοῦσε συχνά (ἄλλοτε μιλοῦσε γιά τά «καράβια» της), τά ὁποῖα ἐνῶ τά «μάζευε», τά «ἔχανε» ἐπειδή κάποιοι τῆς τά «ἔπαιρναν», ὅσοι - δηλαδή – ζητοῦσαν στίς προσευχές τους τήν βοήθειά της. «Εἶχα τρεῖς βαλίτσες μέ πολλά ἑκατομμύρια - εἶπε κάποτε – καί ἔρχεσθε τώρα καί μοῦ τά παίρνετε! Τί μοῦ τά παίρνετε; Μαζί τά βγάλαμε;" (Ι. Κ. σελ. 141 – 142). (Στή φωτογραφία ἡ ἀσκήτρια μέ τό χαρακτηριστικό λουρί στήν μύτη).
Συχνά δέ ἀναφέροταν καί «στό Δημήτρη, τόν Δεσπότη, πού τῆς πῆρε τά καράβια της»! Πρόκειται γιά τόν πνευματικό προϊστάμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Ἐπίσκοπο Πατρῶν καί ἔπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κυρό Ἀνδρέα (κατά κόσμον Δημήτριο Ἀνέστη), ὁ ὁποῖος τήν ἐκτιμοῦσε καί τήν τιμοῦσε (ὅπως ἐγκύρως καί ὑπευθύνως καταθέτει ὁ γράφων), μέ ἀποτέλεσμα νά «κλέβει» ἡ πρός αὐτήν τιμή τούς καρπούς τῆς ταπεινώσεώς της!
Ὅταν πήγαιναν νά τήν συμβουλευτοῦν ἀδελφές τῆς Μονῆς (διότι ὑπῆρχαν κι αὐτές πού τήν ἐκτιμοῦσαν), τίς ἀπέτρεπε φανερά ἐνοχλημένη λέγοντας: «Ἔρχεστε σεῖς καί ζημιώνομαι ἐγώ. Γιατί ἔρχεστε ἐδῶ; Δεσπότη ἔχετε, Γερόντισσα ἔχετε, μοναστήρι ἔχετε, τι ἔρχεστε;» (Ι. Κ. σελ. 130).
Κάποτε τήν ἐπισκέφθηκαν κάποιες μοναχές τῆς Μονῆς Παναγίας. «Τήν πρώτη φορά πού πήγαμε – διηγεῖται μία - καί λίγο τήν δεύτερη, ἄρχισε νά μᾶς λέει σαλά καί ἀνάμεσα σ’ αὐτά καί μερικές ἄπρεπες λέξεις, γιά νά χάσουμε τήν εὐλάβεια πού τῆς εἴχαμε, ὅπως κάνουν οἱ Σαλοί. Ἀφοῦ ὅμως καί τήν δεύτερη φορά εἶδε ὅτι ἐμεῖς δέν δώσαμε σ’ αὐτές σημασία, δέν μᾶς εἶπε ξανά τίποτα τέτοιο» (Ι. Κ. σελ. 133).

Ἁγιότης μαρτυρουμένη –
Θεοσημείες πρίν τήν μακαρία της κοίμηση
Μέ αὐτό τόν τρόπο ζωῆς καί ἀσκήσεως ἡ μακαρία Ταρσώ ἔγινε δεκτική τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ἐλεήθηκε μέ τά χαρίσματα τῆς προοράσεως καί τῆς προφητείας, ἐνῶ καί οἱ πρεσβείες της πρός τόν Κύριο ἀποδείχθηκαν πολύ σύντομα θεοπειθεῖς.

Ἀπρόσβλητη ἀπό τά πυρά τῶν Δεκεμβριανῶν (1944)
Τό 1944, πρίν ἔρθει στήν Ἱερά Μονή Παναγίας, κατά τήν διάρκεια τῆς πρώτης φάσεως τοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου (τά Δεκεμβριανά), ἐνῶ ὅλοι ἦσαν κλεισμένοι στά σπίτια τους, ἡ μακαρία Ταρσώ κυκλοφοροῦσε ἄφοβα ἔξω τίς νύχτες, ντυμένη στά λευκά. Ἕνα βράδυ τήν ἔφεραν σπίτι της ἔνοπλοι τοῦ ΕΛΑΣ, ὁ ἐπικεφαλής μάλιστα ρώτησε τήν ἀδελφή της: «Ποιά εἶναι αὐτή πού περνάει ἀτρόμητη μέσα ἀπό τίς σφαίρες καί καμμία σφαίρα δέν τήν ἀγγίζει;»

Σύσταση γιά προσευχή καί…πορτοκαλάδα!
Κάποτε ἐπισκέφτηκαν τήν μακαρία Ταρσώ μερικές μοναχές τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας. «Τήν ρώτησα - διηγεῖται μία - «Ταρσώ, πῶς νά ἀγαπήσουμε τόν Χριστό;» Αὐτή τότε ἄρχισε νά κάνει τόν σταυρό της καί νά λέει πολλές φορές, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με, δέν εἶναι αὐτό ἀγάπη; Δέν εἶναι αὐτό ἀγάπη; Τί θέλεις; Δέν εἶναι αὐτό ἀγάπη;»
Ὅταν γυρίσαμε στό μοναστήρι - ἦταν καλοκαίρι - ἄρχισα νά λέω τήν εὐχή μέ τό στόμα, στέγνωσε ὁ λαιμός μου καί μοῦ πέρασε ὁ λογισμός, ἄραγε νά πίνω καί καμμία πορτοκαλάδα; Ἀλλά πάλι τί προσπάθεια ἀσκητική θά ἦταν αὐτή;
Σέ 15 ἡμέρες ἐπισκεφθήκαμε ξανά τήν Ταρσώ καί μόλις μέ εἶδε μοῦ εἶπε: «Προσοχή καί προσευχή. Καί τό πολύ τό «Κύριε ἐλέησον» καί ὁ Θεός τό βαριέται, ἄν δέν φθάσει ὁ ἄνθρωπος στό ἔσχατο βάθος τῆς ταπεινώσεως». Καί μετά ἀπό λίγο: «Ὅταν στεγνώσει ὁ λαιμός σου νά πίνεις καί καμμία πορτοκαλάδα»! (Ι. Κ. σελ. 133).

Ἀποκάλυψις παρελθόντος καί ἐπίσκεψις τοῦ ἁγ. Γεωργίου
Σέ κάποια περίπτωση, μία κοπέλλα πού εἶχε ἀναμιχθεῖ στό κίνημα τοῦ Ἀναρχισμοῦ καί τῆς ἀθεΐας, ἐπέστρεψε στήν Χριστιανική Πίστη. Μία ἡμέρα ἐπισκέφθηκε τήν μακαρία Ταρσώ στό καλύβι της (δέν εἶναι γνωστό ποιός τῆς τήν σύστησε) καί ἡ Σαλή τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ τήν πῆρε ἰδιαιτέρως, «μέ λεπτό τρόπο καί ἀγάπη ξεγύμνωσε, μέ τό διορατικό της χάρισμα, ὅλες τίς πληγές τῆς ψυχῆς της»!
Ἡ ἀποκάλυψις αὐτή ἔφερε σέ κατάνυξη τήν κοπέλλα. Τό παράδοξο εἶναι, ὅτι «μετά τό φοβερό αὐτό διάβασμα τῆς ψυχῆς της, ἡ Ταρσώ τήν εὐλόγησε μέ τήν εὐλογία τοῦ ἁγ. Γεωργίου – πού ἐκείνη τήν ὥρα πέρασε, ὅπως εἶπε ἡ Ταρσώ, ἀπό τό καλυβάκι της – λέγοντας τό τροπάριό του καί κάνοντας ἀπόλυση» (Ι. Κ. σελ. 170).

«Διάβασε τήν σκέψη μου»
Σέ κάποια περίπτωση πού ἡ μακαρία ἦταν ἀσθενής ἀπό κρυολόγημα, κατά τήν συνήθειά της δέν κατέφυγε στήν ἀνθρώπινη παρηγοριά, ἀλλά προσπαθοῦσε μόνη της νά «γιατροπορευτεῖ». Ὅταν ἡ ἀγαπητή της μοναχή Μαρίνα πῆγε νά τήν βρεῖ στό καλύβι της, τήν εἶδε ἀπό μακρυά ξαπλωμένη γυμνή στό χῶμα, νά κάνει ἡλιοθεραπεία. «Ἦταν ἕνας σκελετός – διηγεῖται - μόνο ὀστᾶ καί δέρμα καί λίγα ἄσπρα μαλλιά! «Θεέ μου - σκέφθηκα – σάν τήν ὁσ. Μαρία τήν Αἰγυπτία εἶναι»! Ἔβηξα, γιά νά μέ καταλάβει καί τήν ἀκούω: «Ἔλα, ἔλα, δέν εἶμαι ἡ ὁσ. Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ἄσε τά χαζά»! (Ι. Κ. σελ. 188).

Ὁ προφητικός της λόγος κατά τό Α’ Φροντιστήριο Κατηχητῶν (1979)
Τόν Ἰούλιο τοῦ 1979, φιλοξενήθηκε στήν Ἱερά Μονή Παναγίας τό Α’ Φροντιστήριο Κατηχητῶν τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος. Τά μαθήματα γίνονταν στόν ἐκτός τοῦ μοναστηριακοῦ περιβόλου Ἱερό Ναό τῆς Ζωοδ. Πηγῆς. Ἕνα πρωϊ ἡ μακαρία Ταρσώ ἔφυγε ἀπό τό καλύβι της (πού ἦταν κάπως κοντά) καί ἦρθε δειλά στήν ἐκκλησία, γατζώθηκε στά κάγκελα τῆς ἀνοιχτῆς βόρειας θύρας καί ἀπό ἐκεῖ παρακολουθοῦσε τά γενόμενα. Ὅπως ἦταν φυσικό, ἡ προσοχή τῶν συμμετεχόντων διασπάστηκε καί τό μάθημα διακόπηκε. Ἔτρεξαν τότε οἱ περισσότεροι, τήν περικύκλωσαν καί ἄρχισαν τίς ἐρωτήσεις. Ἡ μακαρία αἰσθάνθηκε ἐγκλωβισμένη καί ἄρχισε τά σαλά της, κάποια στιγμή ὅμως ρώτησε:
«Πόσοι εἶστε;»
«106 ἄντρες καί γυναῖκες» τῆς ἀπάντησε κάποιος.
«Νά’ ξερες πόσοι θά μείνετε!» εἶπε προφητικά.
Πράγματι στήν πορεία τοῦ χρόνου, ἀπό τούς 106 σπουδαστές καί σπουδάστριες ἐκείνου τοῦ Φροντιστηρίου, οἱ περισσότεροι ἔφυγαν ἀπό τήν Ἐκκλησία! Ὁ διορατικός ὀφθαλμός τῆς μακαρίας - αὐτά τά ὑπέροχα γαλάζια μάτια πού ὅταν σέ κοίταζαν, ἔνοιωθες νά σοῦ κάνουν ἀκτινογραφία – εἶχε δεῖ «ἐν Πνεύματι καί πνεύματι» μελλοντικές πτώσεις, προσωπικές ἁμαρτίες καί ἀρνήσεις ὁμολογίας καί χριστιανικῆς ζωῆς.

Ἀπαντήσεις μέ…κώδικα (1979).
Μετά τό περιστατικό αὐτό ὁ γράφων τήν ἀκολούθησα μέχρι τό μονοπάτι γιά τό καλύβι της. Τήν περίοδο ἐκείνη μέ ἀπασχολοῦσε ἕνα σοβαρό πνευματικό ζήτημα. Θεώρησα κατάλληλη τήν στιγμή καί ἀξιοποίησα τήν εὐκαιρία νά τό θέσω ὑπ’ ὄψη της. Ἀντί ἄλλης ἀπαντήσεως ἡ μακαρία Ταρσώ ἄρχισε τά «παλαβά» της, μετά ἀπό 1 – 2 λεπτά ὅμως ἀντιλήφθηκα ἔκπληκτος, ὅτι μοῦ ἀπαντοῦσε μέ κώδικα, κάτι πού προϋποθέτει ὑψηλό δείκτη νοημοσύνης. Ἀνάμεσα σέ ἄσχετες καί φαινομενικά ἀσυνάρτητες φράσεις, ὑπῆρχαν λέξεις ἤ μικρές προτάσεις πού «ἔδεναν» μεταξύ τους καί στό τέλος ἔδιναν μία πολύ περιεκτική ἀπάντηση στό πρόβλημα! Εὐγνωμόμως τῆς ἔβαλα μετάνοια καί παραδόξως μοῦ ἔδωσε τήν εὐχή της, κάτι πού δέν ἔκανε σχεδόν ποτέ! Ἔχω τήν αἴσθηση ὅτι ἀπό τότε ἡ εὐχή αὐτή μέ συνοδεύει.

Οἱ ἐπιπτώσεις τοῦ Τσέρνομπιλ (1985)
Τό 1985 συνέβη, ὅπως εἶναι γνωστό, τό φοβερό πυρηνικό ἀτύχημα στό Τσέρνομπιλ τῆς Οὐκρανίας, τοῦ ὁποίου οἱ συνέπειες σ’ ὅλη τήν Εὐρώπη ἦταν πολύ σοβαρές. Πολλοί τότε φοβήθηκαν γιά τίς συνέπειες πού θά εἶχε καί ἡ χώρα μας. Ὅταν κάποιοι ἐπισκέπτες τῆς μακαρίας Ταρσῶς τῆς ἐξέφρασαν τούς φόβους καί τήν ἀγωνία τους, ἐκείνη - βλέποντας μέ τό καθαρό πνευματικό της αἰσθητήριο Ἁγίους Ἀγγέλους νά προστατεύουν τήν ἁγιοτόκο πατρίδα μας - τούς καθησύχασε μέ τόν δικό της χαρακτηριστικό, «σαλό» τρόπο. «Νά – εἶπε - χιλιάδες γιατροί στόν ἀέρα μέ τίς ἄσπρες μπλοῦζες τους. Μή φοβᾶσθε, προστατεύουν τήν ζωή μας. Καθαρίζουν τόν ἀέρα»! (πρβλ. Ι. Κ. σελ. 171).

Πρόρρηση γιά ἀπόκτηση κατοικίας (1985)
Ἡ Α. Τ. Φ. (ἡ ὁποία κοιμήθηκε ὡς μεγαλόσχημη μοναχή Α.), συνδέθηκε μέ τήν μακαρία Ταρσώ πρός τό τέλος τῆς ζωῆς της. Μαρτυρεῖ πολλά καί σημαντικά σημεῖα τῆς ἁγιότητος καί τῶν Ἁγιοπνευματικῶν της χαρισμάτων. Λ.χ. σέ κάποια περίπτωση, τήν μετέφερε μέ τό αὐτοκίνητό της σέ κάποιο προορισμό στήν περιοχή τῶν Μεσογείων. Τήν ἐποχή ἐκείνη ἡ Α.Τ.Φ. δέν εἶχε δικό της σπίτι καί γι’ αὐτό θαύμαζε μέ τόν λογισμό της τά ὄμορφα σπίτια πού συναντοῦσαν στήν διαδορμή.
«Μή θαυμάζεις – τῆς εἶπε κάποια στιγμή ἡ Ὁσία τοῦ Θεοῦ - θά ἀποκτήσεις κι ἐσύ, τό δικό σου μάλιστα θά βλέπει θάλασσα»!
Ἡ πρόρρησις αὐτή ἐπαληθεύθηκε πολύ σύντομα, ὅταν ἡ Α.Τ.Φ. ἀπέκτησε ἐντελῶς ἀπρόβλεπτα ἕνα ὄμορφο σπίτι σέ παραθαλάσσια περιοχή τῆς Δυτικῆς Ἀττικῆς.

«Ἔφτασες στή σωτηρία, ἀλλά σέ γύρισαν πίσω»!
Μέ αὐτά τά μυστηριώδη λόγια ὑποδέχθηκε ἡ μακαρία Ταρσώ ἕναν ἄγνωστο ἄνδρα, ὅταν τήν ἐπισκέφθηκε γιά πρώτη φορά. Κι ὅμως, τά λόγια αὐτά ἐξέφραζαν μία σημαντική στιγμή τοῦ παρελθόντος τοῦ ἀγνώστου. Στήν ἡλικία περίπου τῶν δύο ἐτῶν, προσβλήθηκε ἀπό πολύ σοβαρή ἀσθένεια, μεταφέρθηκε στό νοσοκομεῖο καί ἐκεῖ οἱ θεράποντες γιατροί ἐνημέρωσαν τούς γονεῖς, ὅτι ἡ κατάστασή του δέν ἦταν ἀναστρέψιμη.
Τό γεγονός αὐτό συγκλόνισε τούς ἀτυχεῖς γονεῖς καί ἡ μητέρα κυριολεκτικά ἔπεσε στά γόνατα προσευχομένη στήν Παναγία, νά σώσει τό παιδί της. Καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος θαυματούργησε μέν τότε καί τό παιδί ἐπέζησε, πλήν ὅμως ὁ προφητικός ὀφθαλμός τῆς μακαρίας Ταρσῶς διεῖδε, ὅτι δέν ἦταν πρός τό συμφέρον τῆς ψυχῆς του, διότι τότε, ἄωρο βρέφος, στήν νηπιακή ἡλικία τῆς ἀθωότητας - ἦταν ἕτοιμο γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν! (πρβλ. Ι. Κ.).

«Μοῦ πήρατε τό ψωμί καί τό πετάξατε στό δρόμο»!
Κάποια φορά δύο νέες ἐπισκέφθηκαν τήν Ἱερά Μονή Παναγίας καί θέλησαν νά ἐπισκεφθοῦν τήν μακαρία ἀγωνίστρια στό καλύβι της, ὅμως οἱ μοναχές δέν τούς τό ἐπέτρεψαν, διότι ἡ ὥρα ἦταν περασμένη. Λυπημένες τότε ξεκίνησαν νά φύγουν, ζητῶντας μόνο γιά εὐλογία λίγο ψωμί. Ἡ διακονήτρια τοῦ Ξενῶνος πράγματι τούς ἔδωσε ψωμί λέγοντας, «αὐτό ἦταν γιά τήν Ταρσώ, ἀλλά δέν τῆς τό πήγαμε διότι ἔβρεχε, πάρτε το ἐσεῖς».
Στό δρόμο οἱ νέες ἔφαγαν τό μισό ψωμί καί τό ὑπόλοιπο τό πέταξαν στό δρόμο. Ὅταν μετά ἀπό μερικές ἡμέρες κατάφεραν νά ἐπισκεφθοῦν τήν μακαρία στό καλύβι της, ἐκείνη τούς εἶπε: «Δέν φτάνει πού μοῦ πήρατε τό ψωμί, ἀλλά τό πετάξατε καί στό δρόμο»! (πρβλ. Ι. Κ.).

Ἕνα μονοπάτι πού τό φώτιζαν ἀστραπές (1987)
Ἡ νεαρή Α.Τ. (σήμερα μοναχή Α. σέ Μονή τῆς Πελοποννήσου), συνδέθηκε μέ τήν Σαλή Ταρσώ στήν ἡλικία τῶν 18 ἐτῶν καί μία πνευματική φιλία ἀναπτύχθηκε μεταξύ τους. Κάποια φορά, νύχτα καί μέ κακοκαιρία, ξεκίνησε ἀπό τόν ξενῶνα τῆς Μονῆς γιά τό καλύβι τῆς ἀγωνίστριας. Ἦταν ἀρκετά φοβισμένη διότι ἔπρεπε νά περάσει τό δάσος, πάνω ἀπό τήν ἐκκλησία τῆς Ζωοδ. Πηγῆς καί δέν ἔβλεπε καθόλου. Μόλις ὅμως μπῆκε στό δάσος, ἄρχισαν ἀστραπές πού φώτιζαν τό μονοπάτι καί κάθε της βῆμα στό ἀνώμαλο ἔδαφος! Καί ὅταν βγῆκε ἀπό τό δάσος ἡ μακαρία τήν περίμενε!

«Κυρία ἐπί τῶν τιμῶν»
Στήν ἴδια νέα Α. Τ., ἡ ὁποία γνώρισε τήν μακαρία Ταρσώ τό καλοκαίρι τοῦ 1986, εἶχε προεῖπει μέ σαφήνεια, πλήν κεκαλυμμένα, τήν μελλοντική της ἐξέλιξη, λέγοντας χαρακτηριστικά, ὅτι θά γίνει «κυρία ἐπί τῶν τιμῶν»! «Κατάλαβα τήν σημασία του – λέει σήμερα ἡ μ. Α. – μόνο ὅταν ἔγινα μοναχή στό μοναστήρι τῆς Παντάνασσας Δέσποινας»! (πρβλ. Ι. Κ.).
Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ἡ πρόρρησις αὐτή τῆς Σαλῆς τοῦ Θεοῦ ἐπαληθεύθηκε ὄχι μόνον μεταφορικῶς (κάθε ἀγωνιζομένη μοναχή εἶναι «Κυρία ἐπί τῶν τιμῶν» τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου), ἀλλά καί κυριολεκτικῶς, ἐφ’ ὅσον ἡ μονή στήν ὁποία κοινοβίασε ἡ νέα βρίσκεται μέσα σέ ἀρχαιολογικό χῶρο μεγάλης ἱστορικῆς σημασίας καί σέ μικρή ἀπόσταση ἀπό τά Βυζαντινά Ἀνάκτορα, ὅπου στήν ἐποχή τῆς δόξας καί τῆς ἀκμῆς τῆς Αὐτοκρατορίας, ὑπηρετοῦσαν Κυρίες ἐπί τῶν τιμῶν!

Προγνώρισις τροχαίου ἀτυχήματος
Σέ κάποια ἐπίσκεψη τῆς ἰδίας νέας Α. Τ. καί ἐνῶ περίμενε μαζί μέ δύο φοιτητές, ἔκπληκτη πληροφορήθηκε, ὅτι κατά τόν ἐρχομό τους τούς συνέβη θανατηφόρο τροχαῖο δυστύχημα, ἀπό τό ὁποῖο σώθηκαν ὡς ἐκ θαύματος. Τό παράδοξο ἦταν ὅτι ὅταν τούς εἶδε ἡ μακαρία Ταρσώ, τούς ὑποδέχθηκε ψάλλοντας τροπάρια τῆς νεκρωσίμου Ἀκολουθίας καί τούς εἶπε γιά τό ἀτύχημα πού εἶχαν ζήσει! (Προβλ. Ι. Κ. σελ. 180).

Πρόρρησις σέ Ἁγιορείτη Ἱερομόναχο καί θεραπεία του
Ἕνας Ἁγιορείτης Ἱερομόναχος διηγεῖται: «Μ’ ἔβλεπε γιά πρώτη φορά, χωρίς νά γνωρίζει τίποτα δι’ ἐμέ, ποιός, ἀπό ποῦ καί τί εἶμαι… Μείναμε οἱ δυό μας νά κατηφορίζουμε πρός τό κελλί της. Καθίσαμε ἔξω. Ἦταν Φεβρουάριος μήνας καί ἔκανε κρύο πολύ. Μ’ ἔβαλε στό μέρος πού ἔλουζε ἡ ἥλιος, ἐνῶ αὐτή κάθισε στή σκιά καί κοίταζε κάτω…
Μοῦ γεννήθηκε μεγάλη ἐσωτερική ἐπιθυμία νά μάθω τήν ζωή της. Στή σκέψη μου αὐτή σήκωσε τά μάτια της, μέ κοίταξε τόσο ἐρευνητικά πού ἀναγκάσθηκα νά στρέψω τό βλέμμα μου ἀλλοῦ. Χωρίς νά ξέρω καί νά μπορῶ νά τό ἐκφράσω μέ λόγια, αἰσθανόμουν διαφορετικά, πολύ ἐλεύθερα, σέ χῶρο χωρίς ὅρια καί ὁ νοῦς μου ἄρχισε σάν σέ ταινία νά παρακολουθεῖ τήν ζωή αὐτῆς τῆς γυναικός καί νά βλέπει, πῶς διά βίου ἠγωνίζετο τόν χειμῶνα στά κρύα, στίς βροχές καί στούς ἀνέμους, τό θέρος στή ζέστη, τήν ἄγρυπνο στάση, τήν κακοπάθεια τοῦ σώματος, τήν ἔλλειψη ἀγαθῶν, τήν ἀπουσία ναοῦ, λατρείας, ὑμνολογίας καί κυρίως τῆς συμπαραστάσεως καί κοινωνίας τῶν συνασκουμένων. Σέ ὅλα αὐτά συνέκρινα τήν δική μου ζωή καί ἔλεγα μέσα μου, «ἀλλοίμονο, τί κάνει αὐτή γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τί κάνω ἐγώ»!
Ἡ φωνή της διακόπτει τό σκηνικό καί μοῦ λέγει: «Παιδί μου, γιατί κάνεις αὐτές τίς σκέψεις; Ἐγώ μέν ἔτσι, σύ δέ ἀλλιῶς. Ὅ,τι μπορεῖς κάνεις. Εἶσαι Ἱερεύς». Καί μοῦ περιγράφει μέ κάθε λεπτομέρεια τόν ἀγῶνα καί τίς συνθῆκες τῆς καθημερινῆς μου ζωῆς!
«Καί τέλος, εἶσαι κάτω ἀπό τήν σκέπη τῆς Παναγίας, ἔχεις ἀδελφούς καί βρίσκεσαι σέ ἀσφάλεια. Ἐνῶ ἐγώ ἡ καϋμένη, ὅταν λείπει ὁ Θεός, ποῦ νά ἀκουμπήσω; Ὑπό πάντων ἐμπαιζομένη καί ἐκτεθειμένη στήν ἐκτίμηση τῶν ἀνθρώπων, κινδυνεύοντας νά χάσω ὅ,τι ἔχω»!
«Εἶδα καί ἔζησα – συνεχίζει ὁ ἴδιος Ἱερομόναχος – πόσο ἀνάγκη ἔχει τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ἐν πνεύματι κοινωνίας… Ἔτσι σκεπτόμενος, αἰσθάνθηκα μιά περιχώρηση τοῦ ἰδικοῦ μου κόσμου σ ’ἐκεῖνον τῆς μακαρίας γυναικός. Γιά πρώτη φορά ἔβλεπα τόσο διάφανο τόν ψυχικό μου κόσμο, χωρίς νά μπορῶ νά τόν περιγράψω μέ λόγια. Μία αἴσθηση ἑνός κόσμου τελείως πνευματικοῦ, ἀΰλου, μέ μόνη τήν παρουσία ἐκείνης, ἡ ὁποία - ὡς ἔχουσα ἐξουσία – μοῦ δείχνει καί λέγει:
«Γιατί ἔχεις ἀτακτοποίητα αὐτά τά δύο;», δείχνοντάς μου μέσα στή διαφάνεια δύο σκιές. Καί μέ ἐξουσία, ὑψώνοντας τό χέρι πρός τόν οὐρανό, λέγει: «Ἀρχάγγελοι τοῦ Θεοῦ, ἐλᾶτε νά πάρετε αὐτά τά ἐμπόδια, ἵνα ἀκωλύτως ἔρχεται ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ εἰς αὐτήν τήν ψυχήν»! (Στενοχωριόμουν εὔκολα καί μέ κατέβαλλε ἡ λύπη).
Εἶδα καί αἰσθάνθηκα νά φεύγουν αὐτές οἱ δύο σκιές καί ἀπό τότε ἔμεινα σέ περισσότερη ψυχική ἐλευθερία. Τήν εὐχαρίστησα γιά τήν ἀγάπη πού μοῦ ἔδειξε καί τήν παρεκάλεσα νά εὔχεται γιά μένα καί τούς ἀδελφούς μου» (Ι. Κ. σελ. 182 – 184).

Τό «φαρμακεῖο» - ἐργαστήριο τοῦ μάγου
Ὁ ἴδιος Ἁγιορείτης Ἱερομόναχος ἐπισκέφθηκε τήν μακαρία Ταρσσώ μαζί μέ κάποιο πνευματικό του τέκνο, οἰκογενειάρχη, κάτοικο Ἀθηνῶν. Στό δρόμο ἀγόρασαν νά τίς προσφέρουν λίγες μπανάνες. Ὅταν ἔφθασαν ὁ Ἱερομόναχος τήν συνάντησε λίγο κατ’ ἰδίαν καί ἔπειτα τήν παρακάλεσε νά δεχθεῖ καί τό πνευματικό του τέκνο. Ὅμως, μόλις ἡ μακαρία τόν εἶδε, ἀνασηκώθηκε - σάν νά εἶδε κάτι δυσάρεστο - σάν σκυλί ἕτοιμο νά γαυγίσει!
«Εὐλόγησον – τῆς εἶπε ὁ ἐπισκέπτης - τήν εὐχή σου, ὁ παππούλης εἶπε νά σοῦ φέρουμε μπανάνες».
«Ἀπό ποῦ τίς πῆρες; - τόν ρώτησε - ἀπό τήν Ἐμμ. Μπενάκη;»
«Ὄχι - τῆς ἀπάντησε – στήν Ἐμμ. Μπενάκη ἦταν τό σπίτι μου».
«Ἄ! Τό πατρικό σου σπίτι! Καί ἀπέναντι ἦταν ἕνα «φαρμακεῖο» καί εἶχε ἕνα μεγάλο φίδι, ἕναν ὄφι! Τί φαρμακεῖες ἔκανε! Πόσους ἀνθρώπους δηλητηρίασε! Ἄμ! καί σύ λίγο δηλητήριο πῆρες;»!
Ὁ διορατικός ὀφθαλμός τῆς μακαρίας εἶχε δεῖ, ὅτι ἀπέναντι ἀπό τό πατρικό του σπίτι, ἐπί τῆς ὁδοῦ Ἐμμ. Μπενάκη τῶν Ἀθηνῶν, ὑπῆρχε τό διαβολικό ἐργαστήριο ἑνός μεγάλου καί γνωστοῦ μάγου καί ὅ,τι καί ὁ ἴδιος εἶχε διδαχθεῖ ἀπ’ αὐτόν τήν σατανική τέχνη τῆς χειρομαντείας, ἀπό τήν ὁποία πολύ ταλαιπωρήθηκε νά ἀπαλλαγεῖ!!! (πρβλ. Ι. Κ. σελ. 184).

Πρόρρηση γιά τήν κηδεία της
Τό ἀσκητικό σῶμα τῆς μακαρίας Ταρσώς ἐνταφιάστηκε κατά τό τυπικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας στό κοιμητήριο τοῦ μοναστηριοῦ. Ὅπως μαρτυρεῖ αὐτόπτης μάρτυρας, «ἕξη μοναχές σήκωσαν τό νεκροκρέββατο γιά νά τό μεταφέρουν στό ναό τοῦ Κοιμητηρίου. Τότε καταλάβαμε αὐτό πού συχνά μᾶς ἔλεγε: «Ἐμένα τό αὐτοκίνητό μου θά τό μεταφέρουν ἕξη παιδάκια»! (Ι. Κ. σελ. 81).

«Ἐν Πνεύματι καί πνεύματι» στό ναό τῆς Μονῆς.
Ἡ μακαρία Ταρσώ συμμετεῖχε στή λατρευτική ζωή τῆς Μονῆς «ἐν Πνεύματι καί πνεύματι» (μήπως καί «ἐν σώματι»;), χωρίς ἀσφαλῶς νά γίνεται ἀντιληπτή. Κάποτε ἡ μοναχή Ξ. (ἡ ὁποία δέν δέχονταν τήν χαρισματική της σαλότητα, ἀλλά τήν θεωροῦσε κοινή ψυχασθενή), τῆς εἶπε περιπαικτικά:
«Ταρσώ, δέν σέ εἶδα στήν ἐκκλησία»!
«Οὔτε ἐγώ σέ εἶδα», ἀπάντησε ἡ Σαλή.
Τό περιστατικό θυμίζει ἀνάλογο συμβάν τοῦ Βίου τοῦ διά Χριστόν Σαλοῦ Βασιλείου τῆς Μόσχας (+ 1552). Ἐλεημένος μέ τό προορατικό χάρισμα ὁ «γυμνός περιπατητής», ἀποκάλυψε κάποτε τίς κρυφές σκέψεις τοῦ Τσάρου Ἰβάν Δ’ τοῦ Τρομεροῦ.
"Ποῦ ἦσουν - τόν ρώτησε ὁ Τσάρος, μετά ἀπό μία Θεία Λειτουργία - δέν σέ εἶδα".
"Ἐγώ σέ εἶδα - τοῦ ἀπαντάει ὁ Σαλός - ἐκεῖ πού ἦσουν καί ἐκεῖ πού δέν ἦσουν".
"Μά ἦμουν στήν ἐκκλησία", διαμαρτύρειται ὁ Ἰβάν.
"Ὄχι, Τσάρε, δέν λές ἀλήθεια - ἀποκάλυψε ὁ μακάριος - ἦσουν στόν Λόφο τῶν Σπουργιτιῶν, ὅπου σκοπεύεις νά φτιάξεις ἕνα παλάτι".
"Ἔχεις δίκιο - ἀπάντησε ὁ Μονάρχης - ἐκεῖ ἤμουνα".

Σύσταση γιά τήν ἀποφυγή χειρουργείου
Ἡ ἴδια ἀδελφή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας μοναχή Ξ. (ἡ ὁποία - ὅπως προαναφέρθηκε - δέν ἀναγνώριζε τήν χαρισματική σαλότητα τῆς μακαρίας, ἀλλά τήν θεωροῦσε ψυχασθενή), παρουσίασε κάποια στιγμή πρόβλημα στόν αὐχένα. Οἱ γιατροί στό νοσοκομεῖο πού πῆγε γιά νά ἀντιμετωπίσει τήν κατάστασή της, δέν κατέλειξαν σέ συμφωνία σχετικά μέ τόν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τοῦ προβλήματος. Κάποιοι συνιστοῦσαν ἐγχείρηση, ἄλλοι τήν ἀπέκλειαν λόγῳ τῶν κινδύνων πού συνεπάγοταν. Ἐπιστρέφοντας στή Μονή ἡ ἀδελφή Ξ. πῆγε στήν διά Χριστόν Σαλή Ταρσώ (πού δέν ἀναγνώριζε!).
«Ἀδελφή – τήν ρώτησε – τί λές, νά κάνω ἐγχείρηση;»
«Ἔλα αὔριο», τῆς ἀπάντησε ἡ Σαλή.
Ὅταν τήν ἐπισκέφθηκε τήν ἑπομένη, ἡ μακαρία Ταρσώ τῆς εἶπε ὅτι δέν θά κάνει ἐγχείρηση. Τό παράδοξο εἶναι, ὅτι κατά τήν ἑπόμενη ἐπίσκεψη τῆς μοναχῆς Ξ. στό νοσοκομεῖο, οἱ γιατροί τῆς ἀπέκλεισαν τό ἐνδεχόμενο ἐγχείρησις, διότι ὑπῆρχε κίνδυνος νά μείνει παράλυτη! Ἡ Σαλή Ταρσώ μέ τήν προσευχή της εἶχε «δεῖ» τήν κατάστασή της καί εἶχε προεῖπει τήν ἀπόφαση τῶν θεραπόντων γιατρῶν!

«Πῦρ ἐγκάρδιον»
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας μιλοῦν γιά τό ἐντός τοῦ ἀγωνιζομένου πιστοῦ ἀνθρώπου, «ἐγκάρδιο πῦρ» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ ὅσ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ στή μεταμόρφωσή του ἐνώπιον τοῦ μαθητοῦ του Νικολάου Μοτοβίλωφ, ἔχει καί μία παράμετρο πού ἀναφέρεται στήν ἐσωτερική φλόγα τῆς ψυχῆς.
"Τί ἄλλο αἰσθάνεσθε (ἐκτός ἀπό τήν χαρά, τήν γλυκύτητα καί τήν εἰρήνη), φίλε τοῦ Θεοῦ;" τόν ρωτᾶ κατά τήν διάρκεια τῆς συγκλονιστικῆς τους συζητήσεως περί τοῦ σκοποῦ τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς, μέσα στό χιονισμένο δάσος τοῦ Σάρωφ.
"Μία ἐξαιρετική θερμότητα", ἀπαντᾶ ὁ νέος.
"Θερμότητα; - ἐρωτᾶ ὁ Στάρετς - Πῶς γίνεται; Μήπως δέν εἴμαστε χειμῶνα καιρό μέσα στό δάσος; Τό χιόνι κάτω ἀπό τά πόδια μας εἶναι πολύ καί συνεχίζει νά πέφτει. Γιά τί εἴδους θερμότητα πρόκειται;"
"Εἶναι μία θερμότητα παρόμοια μ' αὐτή πού αἰσθάνεται κανείς στό ἀτμόλουτρο", ἀπαντᾶ ὁ Μοτοβίλωφ. Κι ὁ μακάριος ἐρημίτης δίνει τήν ἀπάντηση:
"Εἴπατε λίγο πρίν πώς κάνει ζέστη, ὅπως μέσα στό λουτρό, κι ὅμως τό χιόνι πού καλύπτει τά πάντα δέν λυώνει· ἄρα ἡ θερμότης δέν βρίσκεται γύρω στόν ἀέρα, ἀλλά μέσα σέ μᾶς τούς ἴδιους! Παρακαλοῦμε στήν προσευχή μας νά μᾶς θερμάνει τό Πνεῦμα. Αὐτή ἡ ἴδια ζέστη ἔκανε τούς ἐρημῖτες νά μήν φοβοῦνται τόν χειμῶνα, τυλιγμένοι καθώς ἦταν, σάν μέσα σέ γούνινο παλτό, στήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος" (Εἰρ. Γκοραϊνωφ, "Ὁ ἅγ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ", σελ. 196).
Ὁ ἅγ. Ἀνδρέας τῆς ΚΠολεως, ὅπως διηγήθηκε στόν μαθητή του Ἐπιφάνιο, σάν ἄλλος Ἀπόστολος Παῦλος, «ἐν καιρῶ χειμῶνος, ἀνηρπάγη εἰς τόν Παράδεισον"! Ἡ ἀγωνίστρια Ταρσώ, ἦταν ἤδη δοχεῖο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἔτσι μποροῦσε νά ὑπερνικήσει τίς καιρικές δυσκολίες καί μεταβολές. Ἔτσι ἐξηγεῖται τό πῶς ἐπέζησε ζῶντας στό ὕπαιθρο, ἐκτεθειμένη στούς καύσωνες τοῦ καλοκαιριοῦ καί τίς παγωνιές τοῦ χειμῶνα.
Μαρτυροῦνται τρία τουλάχιστον περιστατικά ἐγκαρδίου πυρός τῆς μακαρίας Ταρσώς. Συγκεκριμένα:
Τό χιόνι ἔλυωνε γύρω της!
Κάποια χρονιά πού στήν περιοχή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας εἶχε πέσει πολύ χιόνι, ἡ ἀδελφή τῆς Μονῆς μοναχή Γοργονία ξεκίνησε μέ ἄλλες μοναχές γιά τό καλύβι τῆς μακαρίας Ταρσῶς. Ὑπέθεταν, ὅτι θά τήν ἔβρισκαν μισοπεθαμένη ἀπό τήν παγωνιά, γι’ αὐτό πῆραν μαζί τους οἰνόπνευμα καί τσάϊ γιά νά τήν συνεφέρουν. Ὅμως ὅταν ἔφτασαν βρέθηκαν μπροστά σέ γεγονός θαυμαστό καί πρωτάκουστο: «Ἕνα ἁλώνι» γύρω ἀπό τήν ἀγωνίστρια τό χιόνι εἶχε λιώσει!
Ὁ καυτός λουκουμᾶς (1985)
Τό 1985 ἡ κ. Χρ. Μ. (τῆς ἐνορίας ἁγ. Δημητρίου Μόντρεαλ), ἐπισκέφθηκε τήν Ἑλλάδα καί τήν Ἱ. Μ. Παναγίας. Ἔχοντας ἀκούσει γιά τήν μακαρία πῆγε στό καλύβι της νά τήν συναντήσει. Παραδόξως ἡ Σαλή τήν δέχθηκε καί συζήτησε μαζί της διάφορα πνευματικά θέματα γιά περίπου δύο ὧρες. Ξαφνικά σηκώθηκε καί λέγοντας στήν ἐπισκέπτρια, «ἀδελφοῦλα μου, δέν σοῦ πρόσφερα τίποτα», μπῆκε στό «κελλί» της καί ἀμέσως βγῆκε κρατῶντας στό χέρι της ἕναν μεγάλο, στρογγυλό… λουκουμᾶ! Ὅταν ἡ κ. Χρ. Μ. ἅπλωσε τό χέρι της νά τό πάρει, τό χέρι της κάηκε διότι τό γλύκισμα ἦταν ζεματιστό! Ἀκόμα τήν ἀπασχολεῖ τό πῶς βρέθηκε ἐκεῖ ἕνας φρεσκοτηγανισμένος λουκουμᾶς καί πῶς διατηρήθηκε καυτός γιά τό διάστημα τῶν δύο ὡρῶν τῆς συνομιλίας τους!
Τά ροδάκινα πού ἔκαιγαν (1987)
Παρόμοιο περιστατικό μαρτυρεῖ ἡ Α.Τ.Φ. Συνέβη ὅταν ἡ μακαρία νοσηλεύοταν στό Ἱπποκράτειο Νοσοκομεῖο, συνεπείᾳ τῶν ἐγκαυμάτων της. Κάποιος ἐπισκέπτης τῆς ἔφερε ροδάκινα. Ἀργότερα ἡ εὐλογημένη Ταρσώ τά μοίρασε σέ μία ὁμάδα νέων παιδιῶν πού τήν ἐπισκέφθηκαν. Ἔκπληκτοι ὅλοι διαπίστωσαν, ὅτι τά ροδάκινα ἔκαιγαν! Κάποιοι ἀπό τούς μάρτυρες αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, ἔχουν κρατήσει τά κουκούτσια γιά εὐλογία! (λ.χ. ὁ σύζυγος τῆς Α. Τ. Φ.).

«Ἐν Πνεύματι καί πνεύματι» στό Ἅγιο Ὄρος
Ἡ μακαρία Ταρσώ σωματικά δέν ἀπομακρύνθηκε ποτέ ἀπό τήν περιοχή τῶν Μεσογείων, πνευματικά ὅμως ἀποδεικνύεται, ὅτι μεταφέροταν «ἐν Πνεύματι καί πνεύματι» καί σέ ἄλλες, μακρυνές περιοχές καί ἔβλεπε γεγονότα καί καταστάσεις πού συνέβαιναν ἐκεῖ. Μία τέτοια μαρτυρία ὑπάρχει σέ βιβλίο τοῦ Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου («Ἁγιορεῖται Πατέρες καί Ἁγιορείτικα», σελ. 147 -148). Ἐκεῖ, ἀναφερόμενος ὁ γ. Παϊσιος στόν ἀσκητή τῶν Κατουνακίων Βενιαμίν (τῆς Καλύβης «Ἄξιον Ἐστι» τοῦ Γέροντος Παχωμίου), ἕναν ζηλωτή καί βιαστή τῆς σωτηρίας του μοναχό, ὁ ὁποῖος τελειώθηκε ἀγωνιζόμενος ὑπέρμετρα, γράφει:
«Τήν ὥρα πού ἔφευγε ἡ ψυχή του γιά τόν Οὐρανό, μία διά Χριστόν Σαλή πού βρισκόταν ἔξω ἀπό τήν Ἱερά Μονή τῆς Κερατέας, γιά νά προσέχει τά μανδριά, φώναζε δυνατά καί ἔλεγε:
«Ὤ! ὤ! τί χάσαμε! Ἔφυγε, ἔφυγε! Αὐτή τήν στιγμή πέθανε ὁ Βενιαμίν ἀπό τά Κατουνάκια καί ἡ ψυχή του πῆγε κοντά στό Χριστό καί διέταξε τούς Ἀγγέλους ὁ Χριστός νά βάλουν στό μέτωπο τοῦ Βενιαμίν μία κόκκινη ταινία πού νά γράφει: «Ἄγγελος τοῦ ὀγδόου αἰῶνος»!!!

« Ἐπί πτερύγων ἀνέμων» - Δέν πατοῦσε στή γῆ!
Δέν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις κατά τίς ὁποίες διάφοροι μάρτυρες εἶδαν εἶδαν τήν μακαρία Ταρσώ νά μήν πατάει στή γῆ!, ἀλλά νά φέρεται «ἐπί πτερύγων ἀνέμων», κατά τό Ἁγιογραφικό λόγιο.
Κάποτε - λίγο μετά τό 1950, ὅταν ἦταν σχετικά νέα, περύπου 40 ἐτῶν - περπατοῦσε στόν παραθαλάσσιο χῶρο κάτω ἀπό τήν Ἱερά Μονή Παναγίας, ὅταν ἕνας ἄγνωστος ἄνδρας ἄρχισε νά τήν καταδιώκει μέ κακό σκοπό στό νοῦ του. Ἡ μακαρία, ὅπως ἦταν φυσικό, ἄρχισε νά τρέχει «μέ ὅσες δυνάμεις εἶχε, ἀλλά κι αὐτός τήν ἀκολουθοῦσε τρέχοντας. Μόλις ὅμως πλησίασε πολύ καί ἦταν ἕτοιμος νά τήν ἀγγίξει, τήν βλέπει νά φεύγει μακριά, στόν ἀέρα, χωρίς νά πατᾶ στό ἔδαφος, φορώντας μία στολή ἀπείρου κάλλους! Ἔμεινε ἄναυδος καί νόμισε πῶς θά σταματοῦσε ἡ καρδιά του ἀπό τό θέαμα πού ἀντίκρυσε.
Τό γεγονός τό ἐξομολογήθηκε ὁ ἴδιος σέ μοναχή τῆς Μονῆς καί ἀπό τότε πίστεψε πώς ἦταν κάτι τό ἐξαιρετικό αὐτή ἡ γυναίκα καί τήν σεβόταν πολύ» (Ι. Κ. σελ. 206).
Ἕνα παρόμοιο περιστατικό ἀφορᾶ τήν ἀνήθικη πρόθεση ἑνός ἄνδρα ἀπό τήν Κερατέα, ὁ ὁποῖος τήν θεωροῦσε ψυχασθενή καί σκέφθηκε νά παίξει μαζί της! Ἐνῶ, λοιπόν, ἑτοιμάζοταν νά πάει στό καλύβι της καί νά τήν κακοποιήσει, τήν βλέπει στόν ὕπνο του σέ στάση προσευχῆς, μέ λευκό καί φωτεινό χιτῶνα, λουσμένη στό φῶς, ἕνα μέτρο πάνω ἀπό τήν γῆ! Ταυτόχρονα ἄκουσε καί μία ὑπερκόσμια φωνή νά τόν προειδοποιεῖ λέγοντας: «Ἄν πειράξεις τήν δούλη Μου, θά πεθάνεις»! Ὁ Κύριος ἤ ἡ Παναγία Μητέρα Του, εἶχαν σπεύσει «εἰς βοήθειαν» τῆς δούλης Τους Ταρσῶς! Ἀπό τότε ὁ ἄνδρας αὐτός, δέν τόλμησε νά τήν κοιτάξει ξανά στό πρόσωπο, τήν δέ κακή πρόθεσή του καί τό ὅραμα ἐξομολογήθηκε σέ ἀδελφή τοῦ μοναστηριοῦ. (Πρβλ. Ι. Κ. σελ. 206).
Σέ ἄλλη περίπτωση δύο ἀδελφές τῆς Μονῆς ἐπέστρεφαν νύκτα ἀπό τό ἐκτός μοναστηρίου διακόνημά τους καί γιά νά μήν ἐνοχλήσουν τήν θυρωρό, περίμεναν στήν ἐξωτερική αὐλή τοῦ ξενῶνος μέχρι νά χτυπήσει τό τάλαντο γιά τήν Ἀκολουθία. Κάποια στιγμή μέ ἀνησυχία παρατήρησαν μία σκιά μπροστά στήν κεντρική ἐξωτερική πύλη. Πλησιάζοντας διαπίστωσαν, ὅτι ἐπρόκειτο γιά τήν μακαρία Ταρσώ, ἡ ὁποία ἔκανε τήν προσευχή της στραμμένη στήν Πλατυτέρα (πού εἶναι ἁγιογραφημένη πάνω ἀπό τήν πύλη), μέ τά χέρια ὑψωμένα σέ στάση δεήσεως καί ὑπερυψωμένη ἀπό τό ἔδαφος! Ὅταν ἡ Ὁσία τίς ἀντιλήφθηκε, ἐξαφανίσθηκε μυστηριωδῶς! (Πρβλ. Ι.Κ. σελ. 209).
Ἕνα συγγενικό πρόσωπο τῆς μακαρίας διηγεῖται: «Τό 1972 ταξιδεύαμε στή Μύκονο. Ὅταν φθάσαμε καί βγήκαμε στό λιμάνι, μία μοναχή περίμενε ὑπομονετικά, καθισμένη πάνω στά πράγματά της. Τήν ρωτήσαμε ἄν πήγαινε στήν Ἄνω Μεριά πού πηγαίναμε κι ἐμεῖς καί ἔτυχε νά πηγαίνει ἐκεῖ. Ἦρθε μαζί μας. Στο δρόμο τήν ρωτήσαμε ἀπό ποιό μοναστήρι ἦταν καί μοῦ εἶπε ἀπό τῆς Κερατέας. Τότε τῆς εἶπα, ὅτι εἶχα μία θεία ἐκεῖ πού ἦταν ἄρρωστη καί τήν φιλοξενοῦσαν στό μοναστήρι. Τῆς εἶπα ὅτι τήν ἔλεγαν Ταρσώ.
«Ἐσεῖς εἶστε ἄρρωστη – μοῦ ἀπάντησε ἡ μοναχή – γιατί αὐτή πού λέτε εἶναι Ἁγία. Ὁρισμένες μοναχές τήν βλέπουν νά μήν πατάει στό ἔδαφος»! (Ι.Κ. αὐτ. 209).

Ἐπαφή μέ τήν πέραν τοῦ τάφου πραγματικότητα
Στή μακαρία Ταρσώ «ὁ Θεός ἔδωσε τό χάρισμα νά κατοπτεύει μέ Ἁγιοπνευματική διαφάνεια, ὄχι μόνο τά κατώτερα βασίλεια τοῦ Ἅδου, ἀλλά καί τήν θέα οὐρανίων πραγμάτων καί καταστάσεων… Ἔτσι μέ τήν χαρισματική της διόραση, διαπερνοῦσε τό φράγμα τῆς ὑλικότητος τῆς ὑπάρξεως, τό παχύ καταπέτασμα τῶν ὑλικῶν πραγμάτων καί ἔφθανε μέ τόν θεοφώτιστο νοῦ της, «ψηλά στούς κήπους τοῦ Παραδείσου, στόν πύργο τόν μεγάλο. Ἔβλεπε τούς κήπους τῆς ἄνω Ἱερουσαλήμ καί τό πεῦμα της περιδιάβαζε μέσα στούς οὐράνιους κήπους τῆς λυτρωτικῆς ἀνθοφορίας τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί μέσα στά μποστάνια τῆς ἁγιασμένης πλέον ἀπό τήν πνευματική καρποφορία ἀνθρώπινης ζωῆς.
Συχνά ἔλεγε, μονολογῶντας ἤ ἀπευθυνόμενη σέ κάποιον συνομιλητή της: «Ἐκεῖ, ἐκεῖ ἐπάνω, ἔχει φροῦτα, λαχανικά, ἔχει μαρούλια, κήπους». Σ’ αὐτούς τούς κήπους εἶχε καί τό δικό της μποστάνι» (Ι. Κ. σελ. 168).
Σέ μία περίπτωση, «μία μέρα τήν ἐπισκέφθηκαν οἱ θλιμμένοι γονεῖς ἑνός παλληκαριοῦ πού σκοτώθηκε σέ τροχαῖο δυστύχημα. Ὁ συνοδός τους πού ἐγνώριζε τήν Ταρσώ καί τούς ἔφερε κοντά της γιά νά ἀκούσουν λόγο παρήγορο καί νά μαλακώσει ὁ πόνος τους, εἶπε στήν Ταρσώ ὅτι ἔχουν ἕνα παιδί (ἐν ζωῆ), τόν Κώστα. Ἡ Ταρσώ ἔσπευσε ἀμέσως νά συμπληρώσει, μέ τήν ἰδιόρρυθμη φωνούλα της, ὅτι ἔχουν καί τόν Παναγιώτη (τό παιδί πού σκοτώθηκε). «Τόν βλέπω – εἶπε – κοντά στόν πύργο, μέσα στούς κήπους μέ τά μαρούλια καί τά πεπόνια»!
Οἱ γονεῖς ἔμειναν ἔκπληκτοι, ὅταν ἄκουσαν τό ὄνομα τοῦ πεθαμένου τους παιδιοῦ καί παρηγορήθηκαν, ὅτι τό παιδί τους ζῆ πράγματι»! (Ι. Κ. σελ. 169).
Σέ ἄλλη περίπτωση, τό 1974, σκοτώθηκε σέ αὐτοκινιτιστικό δυστύχημα ὁ ἀνηψιός της Ἰωάννης. Ὅταν πῆγαν νά τήν ἐπισκεφθοῦν ἡ μητέρα της καί ἡ ἀνηψιά της (καί ἀδελφή τοῦ θύματος), ἐκεῖνη τούς ὑποδέχθηκε μέ ὕφος γαλήνιο καί τούς εἶπε γεμάτη στοργή καί βεβαιότητα: «Εἶδα τόν Γιάννη, τόν περάσανε ἀπ’ δῶ, τυλιγμένο σέ ἄσπρο σεντόνι»!
Ὅταν τό 1987 ἡ ἀνηψιά της τήν πρόσεχε στό νοσοκομεῖο, τήν ρώτησε κάποια στιγμή: «Πού εἶναι ὁ Γιάννης τώρα;» Τότε ἡ Ταρσώ ἀπάντησε μέ χαρούμενη διάθεση: «Εἶναι πολύ ψηλά, φοράει λευκό χιτῶνα»! (Πρβλ. Ι. Κ. σελ. 170).

20 ἡμέρες ἀκόμη στό νοσοκομεῖο (1987)
Νοσηλευομένη στό Ἱπποκράτειο Νοσοκομεῖο, λόγῳ τῶν ἐγκαυμάτων πού εἶχε ὑποστεῖ, ἀνέτρεψε κυριολεκτικῶς τήν ἀπόφαση τῶν γιατρῶν της νά τῆς δώσουν ἐξητήριο. «Δέν φεύγω μέ τίποτα», εἶπε ἀποφασιστικά στούς ἐπιμελητές. Ὅταν προσπάθησε νά τήν πείσει ὁ ὑπεύθυνος Καθηγητής, ἡ μακαρία τοῦ εἶπε:
«Τί λές, γιατρέ μου, δέν φεύγω. Ἐδῶ εἶναι ὡραῖα, οἱ ἀδελφοῦλες μέ περιποιοῦνται, καθώς καί τά παλληκάρια σου, οἱ γιατροί. Θά μείνω 20 ἡμέρες ἀκόμα»!
Ἔπειτα τοῦ εἶπε κάτι πού ἀφοσοῦσε τόν ἴδιο: «Μόνο ἐσύ δέν μ’ ἔχεις κοιτάξει»!
«Καλά, τώρα θά σέ κοιτάξω καί ἐγώ καί μετά θά φύγεις, ἀφοῦ εἶσαι ἐντάξει».
Ὅταν τήν ἐξήτασε ὅμως ὁ Καθηγητής διαπίστωσε, ὅτι τά ἐγκαύματα «δούλευαν» ἐσωτερικά καί ἀποφάση τήν παραμονή της. Ἡ μακαρία ἔμεινε στό νοσοκομεῖο 20 ἀκόμη ἡμέρες, ὅπως εἶχε προεῖπει. (Πρβλ. Ι. Κ.).

«Ἐν πνεύματι» ἐκτός Μονῆς
«Καθώς ὁδηγοῦσε τό αὐτοκίνητό του - γράφει ὁ Ἰω. Κορναράκης - ὁ γιός τῆς Μ. μέ κατεύθυνση πρός τόν Σταυρό τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, σταμάτησε νά πάρει μαζί του μία ἄγνωστη σ’ αὐτόν, ἀλλά συμπαθητική γριούλα, πού περίμενε σέ κάποια στάση, γιά νά τήν διευκολύνει.
Ἡ γριούλα αὐτή ἄνοιξε πνευματική συζήτηση μέ τόν γιό τῆς Μ. προτρέποντάς τον νά ἐξομολογηθεῖ. Μία τέτοια προτροπή τῆς μητέρας του ἔμενε ἀναπάντητη συνεχῶς καί τήν ἄφηνε προβληματισμένη γιά τό ἀμετάπειστο τοῦ γιοῦ της.
Ἡ γριούλα ζήτησε νά κατέβει ἀπό τό αὐτοκίνητο, ἀφοῦ πρόλαβε νά πείσει τόν νεαρό Β. Πράγματι ὁ νεαρός αὐτός ἀλλοιώθηκε τόσο πολύ ἀπό τόν διάλογο μαζί της, ὥστε καί στήν ἐξομολόγηση δέχτηκε νά πάει, ἀλλά καί τήν μητέρα του νά συνοδεύσει στήν Ταρσώ, ὅπου ἀνεγνώρισε τήν γριούλα πού εἶχε πάρει μαζί του, στό αὐτοκίνητό του» (Ι. Κ. σελ. 209).

Ἀνεπηρέαστη ἀπό τά καιρικά φαινόμενα!
Τό θαυμαστό γεγονός, ὅτι τήν μακαρία ἀσκήτρια τῆς Κερατέας, σέβονταν ἀκόμη καί τά καιρικά φαινόμενα, μαρτυρεῖται ἀπό πολλούς καί ἀξιόπιστους μάρτυρες.
Ἡ μαρτυρία τοῦ μοναχοῦ Κοσμᾶ ἀπό τήν Λευκάδα - ὁ ὁποῖος ἀσκήτευε ἐκτός Μονῆς Παναγίας, στό δάσος, δεξιά τοῦ Δεσποτικοῦ τοῦ ἁγ. Μοδέστου – εἶναι χαρακτηριστική καί ἀφορᾶ τά πρῶτα χρόνια τῆς δεκαετίας τοῦ ’50, τότε πού ἡ μακαρία ζοῦσε στό ὕπαιθρο. Κατά τήν διάρκεια μιᾶς δυνατῆς νεροποντῆς, εἶδε τήν Ὁσία νά πηγαίνει ἀπό τό μοναστήρι στό καλύβι της (τότε χορτοκάλυβο). Ἀνήσυχος πῆγε κοντά της, γιά νά δεῖ μήπως χρειάζεται κάτι. Τότε ἡ μακαρία τοῦ εἶπε μέ ἀφοπλιστική ἁπλότητα: «Τί ἀνησυχεῖς γιά μένα; Ἔλα νά δεῖς, εἶμαι καθόλου βρεγμένη;» Ὅπως διαπίστωσε ὁ π. Κοσμᾶς, ἐνῶ ἐκεῖνος ἦταν βρεγμένος μέχρι τό κόκαλο, ἡ ἀσκήτρια ἦταν ἐντελῶς στεγνή! (Πρβλ. Ι. Κ. σελ. 210).
Σέ ἄλλη περίπτωση, πάλι κατά τήν διάρκεια νεροποντῆς, κάποιες ἀδελφές ἀπό τό μοναστήρι ἀνησύχησαν καί βγῆκαν νά τήν ἀναζητήσουν. Τήν εἶδαν τότε νά ἔρχεται ἀπό τά ἀνατολικά, ἀπό τήν περιοχή τῶν ἀμπελιῶν, ἀπολύτως στεγνή καί χωρίς νά πατάει στή γῆ! (Πρβλ. Ι. Κ. σελ. 210).

Ἀγγελοφάνειες, ἀλλά καί ἐμφανίσεις τοῦ πονηροῦ
Ἡ ἀπαράκλητη «κατ’ ἄνθρωπον» ἀσκητική καί ἐρημιτική ζωή τῆς μακαρίας Ταρσῶς, δέχοταν συχνά τήν «ἄνωθεν παρηγορία». Ὁ «ἀξιωματικός πού τήν ἔβγαλε στόν ἀγῶνα», δηλαδή ὁ Ἅγιος Ἄγγελος πού τήν συνόδευε στή μαρτυρική της ζωή, ἐμφανίζοταν – κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ - συχνά καί τήν ἐνίσχυε μέ τήν θεῖα παρουσία του.
Μία τέτοια ἐμφάνιση ἔγινε μπροστά σέ ἀδελφή τῆς Μονῆς Παναγίας. «Κάποια φορά – διηγεῖται – πού εἴχαμε πάει μέ μία φίλη μου, στεκόμασταν ἔξω ἀπό τό κελλάκι της ὄρθιες, μαζί μέ τήν Ταρσώ. Καί ξαφνικά βλέπουμε νά καρφώνει τό βλέμμα της σέ ἀπόσταση δύο μέτρων μπροστά της, πολύ συγκεκριμένα, σάν νά ἔβλεπε κάποιον, ἀθέατο σέ μᾶς. Σήκωσε τά δύο της χεράκια ψηλά καί ἔλεγε: «Νάτος κι ὁ ἀξιωματικός! Ὅλη μέρα πάνω κάτω, πάνω κάτω – κι ἀνεβοκατέβαζε τά χέρια της - ἤθελα νἄξερα, δέν κουράζεσαι καθόλου;» (Ι. Κ. σελ. 211).
Στίς περιπτώσεις ἐμφανίσεως τοῦ πονηροῦ - ὁ ὁποῖος ἤθελε νά τήν φοβίσει καί νά τήν τρομοκρατήσει γιά νά φύγει ἀπό τήν ἀσκητική της παλαίστρα – «στήλωνε» τό βλέμμα ἐκεῖ πού ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τῆς ἐπέτρεπε νά δεῖ τήν σατανική παρουσία καί ἔκανε συνεχῶς τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, ὅταν δέ ἀναφέρονταν στόν διάβολο ἔλεγε ἁπλᾶ «ὁ κακός»!

Θεραπεία παιδιοῦ μέ ἀναπνευστικά προβλήματα
Ὅπως διηγήθηκε ἐπισκέπτρια τῆς μακαρίας Ταρσῶς, ὅταν ἦταν 10 ἐτῶν παρουσίασε σοβαρά ἀναπνευστικά προβλήματα καί παρά τήν ἰατρική φροντίδα καί τήν νοσηλεία της στό Νοσοκομεῖο Παίδων, δέν παρουσίασε καμμία βελτίωση. Τήν περίοδο ἐκείνη οἱ γονεῖς της πληροφορήθηκαν γιά τήν ἀσκήτρια καί τίς «δυνάμεις» της καί ἀποφάσισαν κάτι ἀδιανόητο: Νά ἀφήσουν κοντά της γιά λίγο καιρό τό ἄρρωστο παιδί τους, παρά τό γεγονός ὅτι ὁ τόπος ἦταν ἀπαράκλητος καί ἀφιλόξενος καί τό καλύβι της κάθε ἄλλο παρά κατάλληλο γιά τήν διαμονή ἑνός παιδιοῦ καί μάλιστα μέ προβλήματα ὑγείας!
Ἡ μακαρία Ταρσώ φαινομενικά δέν ἔκανε τίποτα γιά νά θεραπεύσει τό παιδί, ἁπλᾶ τό βοηθοῦσε στό μάθημα τῶν Γαλλικῶν! ὅμως τό παιδί παραδόξως θεραπεύθηκε!
Τό θαῦμα αὐτό ἔγινε γνωστό ἀπό τήν ἴδια, κατά τήν περίοδο νοσηλείας τῆς μακαρίας Ταρσῶς στό Ἱπποκράτειο Νοσοκομεῖο (μαρτυρία Α.Τ.Φ. Πρβλ. Ι. Κ.).

Ἐπίθεσις τοῦ διαβόλου (1987)
Ἡ Α. Φ. Τ. (Μεγαλόσχημη Ἄννα Μοναχή) πού τήν περιποιήθηκε στό νοσοκομεῖο (ὅπου μεταφέρθηκε καμμένη ἀπό «ἄγνωστη αἰτία») μαρτυρεῖ, ὅτι τά ἐγκαύματά της δέν προῆλθαν ἀπό τήν ἔκρηξη μιᾶς παλαϊκῆς γκαζιέρας πού εἶχε στό καλύβι της, ὅπως ἀρχικά ὑπέθεσαν. Ἡ μακαρία Ταρσώ εἶχε καεῖ στίς παλάμες (καί ὄχι στήν ἐξωτερική πλευρά τῶν χεριῶν) καί στήν ἐμπρός πλευρά τῶν κνημῶν, δηλαδή κάηκε στήν προσπάθειά της νά ἀπωθήσει κάτι πού ἔκαιγε! Ὁ ἀντικείμενος τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου Διάβολος, προσπάθησε νά τήν κάψει, ὅπως ἄλλοτε τήν ἁγ. Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου!

«Πῆρε πάνω της τόν ξένο πόνο»! (1987)
Ἡ θυσιαστική διακονήτριά της στό Ἱπποκράτειο Νοσοκομεῖο Α. Τ. Φ. διηγεῖται καί τήν ἀκόλουθη περίπτωση θαυματουργικῆς θεραπείας:
Μαζί μέ τήν καμμένη ἀπό τόν διάβολο ἀσκήτρια, νοσηλεύοταν καί μία νεαρή γυναῖκα ἀπό τήν Αἴγινα, μέ πολύ σοβαρά ἐγκαύματα πού εἶχαν προκληθεῖ ἀπό ἔκρηξη φιάλης ὑγραερίου στό ἐξοχικό κέντρο πού δούλευε. Ἡ κατάσταση τῆς κοπέλας ἦταν τραγική, ἡ νοσηλεία της θά διαρκοῦσε τουλάχιστον ἕνα τρίμηνο καί γι’ αὐτό καί κάποια στιγμή ζήτησε τίς προσευχές τῆς μακαρίας. Ὅμως αὐτό τό ἔκανε δημόσια καί ἔτσι ἡ μακαρία τῆς εἶπε ἀφοπλιστικά, γιά νά ἀποφύγει τήν τιμή τῶν παρισταμένων: «Καί τί σ’ ἔχω γιά νά προσευχηθῶ γιά σένα;» Τό βράδυ ὅμως πού δέν τήν ἔβλεπε κανείς, πῆγε στό κρεββάτι της καί τήν διαβεβαίωσε, ὅτι «πῆρε πάνω της τό δικό της πόνο, αὐτή θά ἔφευγε νά πάει στά παιδιά της καί στή θέση της θά ἔμενε ἡ ἴδια»!
Πράγματι ἡ βελτίωση τῆς κοπέλας ἦταν θεαματική (κάποιοι τήν ἀπέδωσαν στά… αὐγά πού ἔτρωγε!), σύντομα ἐπέστρεψε στήν οἰκογένειά της, ἐνῶ ἡ ὁσ. Ταρσώ ἔμεινε πολύ περισσότερο ἀπό τό προβλεπόμενο! (Πρβλ. Ι. Κ. σελ. 201 – 202).

Θεραπεία ἀπό χρόνια ἐπικονδυλίτιδα
Στούς ἀνθρώπους πού εὐεργετηθήκαν διά τῶν θεοπειθῶν πρεσβειῶν τῆς μακαρίας Σαλῆς Ταρσῶς, συμπεριλαμβάνεται καί ἕνας ἄνδρας πού ἔπασχε ἀπό χρόνια ἐπικονδυλίτιδα.
«Στόν ὕπνο μου βρέθηκα σ’ ἕνα μεγάλο πλάτωμα – διηγεῖται – τό ὁποῖο διέσχιζε ἕνα ἀνηφορικό μονοπάτι πού ἀνέβαζε σέ κάποιο λόφο. Στίς ὑπώρειες αὐτοῦ τοῦ λόφου ἦταν ἡ Ταρσώ… Μέ πλησίασε στοργικά καί μέ ἐνεφύσησε σταυροειδῶς σ’ ὅλο μου τό σῶμα καί τό πρόσωπο, ὅπως ὁ Ἱερέας φυσάει τά βρέφη κατά τήν κατήχηση, πρίν τό Ἅγιο Βάπτισμα. Ἔπειτα ἐνέπτυσε στόν δεξιό μου ἀγκῶνα - ὁ ὁποῖος ἔπασχε ἀπό χρόνια ἐπικονδυλίτιδα καί μέ ταλαιπωροῦσε συχνά – καί μέ ἐπάλειψε σταυροειδῶς μέ τό δεξί της χέρι. Ἀπό τότε δέν μέ ξαναπόνεσε τό χέρι αὐτό ποτέ»! (Ι. Κ. σελ. 203).

«Κάτ’ ὄναρ» ἐμφάνιση σέ ἄρρωστη γυναῖκα στό Ἄργος
«Κάποια γυναῖκα – διηγήθηκε στόν Ἰω. Κορναράκη μία γνωστή τῆς μακαρίας Σαλῆς πού κατέγραψε τό γεγονός - ἔπασχε ἀπό ἀνίατη ἀσθένεια πολύ καιρό. Ἐπισκέφθηκε καί πολλές χῶρες στό ἐξωτερικό, ἀλλά δέν θεραπεύθηκε. Ἔμενε στό Ἄργος τῆς Πελοποννήσου. Ἀπελπισμένη ἀπό τήν κατά-στασή της παρακαλοῦσε τόν Θεό νά τήν βοηθήσει. Κάποια νύκτα εἶδε τό ἐξῆς ὄνειρο: Μία γυναῖκα περίεργα ντυμένη στεκόταν μπροστά σέ μία βρύση πού ἔτρεχε νερό καί τῆς ἔλεγε: «Ἔλα στήν Κερατέα, στή Ζωοδόχο Πηγή, νά πιεῖς ἀπό τό ἁγίασμα καί θά γίνεις καλά»! Ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα ἄρχισε νά ρωτάει γιά τήν Κερατέα, ἀλλά κανείς δέν ἤξερε νά τήν βοηθήσει.
Πέρασε καιρός ὥσπου κάποιος στό Ἄργος τῆς εἶπε πώς ὑπάρχει αὐτό τό μέρος ἔξω ἀπό τήν Ἀθήνα. Ἦλθε, λοιπόν, στήν Ἀθήνα καί ρωτώντας πῆγε στήν Κερατέα. Ρωτοῦσε γιά ναό τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, ἀλλά κανείς δέν ἤξερε. Ἔτυχε κάποιος νά γνωρίζει τό μοναστήρι καί ὅτι ἐκεῖ ὑπάρχει τέτοιος ναός καί τῆς ὑπέδειξε νά πάει ἐκεῖ. Πράγματι τό βρῆκε καί μπαίνοντας στήν αὐλή συνάντησε τήν μοναχή, ἡ ὁποία τό διηγήθηκε καί σέ μένα, καί τῆς ἀφηγήθηκε τό ὄνειρό της. Ἡ μοναχή τῆς λέει:
«Ἔχουμε ναό μεγάλο τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, ὅπου τρέχει καί ἁγίασμα, νά σέ πάω νά πιεῖς καί νά πλυθεῖς μ΄ αὐτό»!
Πηγαίνοντας πρός τήν πηγή, ἀπό κάποια ἀπόσταση, βλέπουν δίπλα στό ἁγίασμα νά στέκει ἡ Ταρσώ. Μόλις τήν ἀντίκρυσε ἡ ἄρρωστη τήν ἀναγνώρισε ἀμέσως καί λέει τῆς μοναχῆς: «Αὐτή ἦταν ἡ γυναίκα πού παρουσιάσθηκε στό ὄνειρό μου»!
Πρίν φτάσουν στό ἁγίασμα ἡ Ταρσώ ἄλλαξε κατεύθυνση καί ἔφυγε πρός τό χωράφι καί ἔτσι δέν μπόρεσε νά τῆς μιλήσει. Ἤπιε ἁγίασμα, πλύθηκε καί ὅπως εἶπε στήν μοναχή, θεραπεύθηκε ἀπό τήν ἀσθένειά της»! (Ι. Κ. σελ. 200 – 201).

Θεραπεία παράλυτης νέας!
Μεταξύ τῶν θαυμάτων τῆς μακαρίας Ταρσῶς, περιλαμβάνεται καί ἡ θεραπεία μιᾶς παράλυτης νέας. Ἡ μακαρία ἐμφανίσθηκε «κατ’ ὄναρ» σέ μία παράλυτη νέα πού ἦταν χρόνια καθηλωμένη στό κρεββάτι τοῦ πόνου, τῆς εἶπε τό ὄνομά της καί τήν κάλεσε νά τήν ἐπισκεφτεῖ στή Μονή Παναγίας. Πράγματι ἡ πάσχουσα μεταφέρθηκε ἀπό τούς συγγενεῖς της σέ φορεῖο μέχρι τό καλύβι τῆς μακαρίας καί μετά τήν συνάντηση καί τήν συζήτηση πού εἶχε μαζί της θεραπεύθηκε καί περπατοῦσε κανονικά!
Ἀργότερα, ὅταν στήν ἴδια κοπέλλα παρουσιάστηκε ἄλλο σοβαρό πρόβλημα ὑγείας, ἐμφανίστηκε καί πάλι ἡ ὁσ. Ταρσώ καί τῆς εἶπε: «Ἀφοῦ τώρα ξέρεις πού μένω γιατί δέν ἔρχεσαι;»! (Μαρτυρία μοναχῆς Γοργονίας. Πρβλ. Ι. Κ. αὐτ. σελ. 200).

Προστάτης τῶν αὐτιστικῶν παιδιῶν!
Ἡ μακαρία Ταρσώ πῆρε ἀπό τόν Ἅγιο καί Ἐλεήμονα Θεό καί τό χάρισμα τῆς προστασίας τῶν αὐτιστικῶν παιδιῶν. Μία ἐπισκέπτριά της διηγεῖται σχετικά:
«Εἶχε ἰδιαίτερη ἀγάπη καί φροντίδα γιά τούς πάσχοντες, ἰδιαίτερα γιά τά παιδιά. Κάποια φορά, ἐνῶ βρισκόμασταν οἱ δυό μας ἔξω ἀπό τό κελλάκι της, κοίταξε πρός τό βουνό ἀπέναντί μας καί φώναξε, «Εὐάγγελε, Εὐάγγελε»! Δέν κατάλαβα γιατί τό ἔλεγε καί νόμιζα ὅτι ἦταν κάτι πού δέν μέ ἀφοροῦσε, ὅμως τό ἐπαναλάμβανε κάθε φορά πού πήγαινα. Κάποτε σάν νά ἄνοιξε ὁ νοῦς μου, σκέφτηκα μήπως εἶναι κάτι πού ἔχει σχέση μ’ ἐμένα. Τήν ρώτησα λοιπόν: «Ποιός εἶναι αὐτός;» «Εἶναι ἕνα παιδάκι» μοῦ ἀπαντᾶ.
Γιά νά καταλάβω ἄν ἐννοοῦσε κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο πού σκέφτηκα καί τό ὁποῖο εἶχε αὐτό τό ὄνομα τήν ρώτησα πάλι:
«Πόσων χρονῶν εἶναι;»
Καί μοῦ ἀπαντᾶ «τριῶν καί κάτι».
Τότε βέβαια κατάλαβα πώς ἐννοοῦσε αὐτόν, διότι πρίν λίγες μέρες εἶχε κλείσει τά τρία χρόνια. Συνέχισε λοιπόν νά λέει: «Αὐτό εἶναι δικό μου παιδάκι, εἶναι ἀγωνιστής. Τά δικά μου παιδάκια εἶναι ἀγωνιστές, δέν εἶναι σάν τά ἄλλα».
Πραγματικά τό παιδάκι, ὅπως ἀπεδείχθη ἀργότερα, ἦταν αὐτιστικό, ἀλλά λόγῳ τῆς μικρῆς του ἡλικίας δέν τό εἴχαμε ἀντιληφθεῖ ἀκόμη. Τῆς τό πήγαμε μετά ἀπό λίγο καιρό καί ἐκεῖνο μέ ἕνα πλαστικό αὐτοκινητάκι ἔπαιζε κοντά της χαρούμενο, ἐνῶ ἐκείνη σιωπηλή τό παρατηροῦσε. «Ἔχω κι ἄλλα παιδάκια σάν τόν Εὐάγγελο» μοῦ εἶπε καί ἀνέφερε ἕναν ἀριθμό»! (Ι. Κ. σελ. 193 – 194).

Παράπονα γιά ἀδελφή πού ζητοῦσε τίς πρεσβείες της
Μία ἀδελφή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας πού τήν εὐλαβοῦνταν ὡς Ἁγία, προσεύχονταν μέ τό κομποσχοῖνι της καί ἔλεγε: «Δούλη τοῦ Θεοῦ Ταρσώ, βοήθησέ με»!
Τήν περίοδο ἐκείνη συνέβη νά ἐπισκεφθοῦν τήν μακαρία κάποιοι γνωστοί τῆς Μονῆς, στούς ὁποίους εἶπε:
«Ἡ τάδε ἀδελφή ἀπό τήν Κρήτη, μέ δέρνει συνεχῶς. Τί ζητάει ἀπό μένα; Δέν βλέπει πόσο ἀδύνατη εἶμαι; (Αὐτό τό εἶπε δείχνοντας τά σκελετωμένα της χέρια). Τί θέλει ἀπό μένα; Τί ἔχω ἐγώ νά τῆς δώσω;»!
Μέ τό διορατικό καί προορατικό της χάρισμα ἡ μακαρία δούλη τοῦ Θεοῦ Ταρσώ εἶχε δεῖ τόσο τό αἵτημα προσευχῆς, ὅσο καί τήν καταγωγή τῆς μοναχῆς (κανείς δέν τῆς εἶχε πεῖ ὅτι κατάγεται ἀπό τήν Κρήτη) καί γεμάτη ταπείνωση δήλωνε, ὅτι «δέν ἔχει τίποτα νά δώσει»! (Πρβλ. Ι. Κ.).

Πρόβλεψις ἀνεμοστρόβιλου
«Μία φορά – διηγεῖται ἡ ἀδελφή Μαρίνα – πῆγα νά τήν δῶ. Κάθισα μαζί της, ἔξω. Ὁ καιρός ἦταν καλός, νηνεμία. Ἐνῶ συζητούσαμε, μοῦ λέει: «Ἔλα κάτσε ἀπό ‘δῶ, μή σέ κτυπήσει ὁ ἀνεμοστρόβιλος ἀπό ‘κεῖ»! Δέν ἔδωσα σημασία. Μετά ἀπό λίγο, πάλι: «Ἔλα κάτσε ἐδῶ, μή σέ κτυπήσει ὁ ἀέρας»! Τῆς λέω: «Μά, τί παράλογα λές; Δέν σοῦ εἶπα νά μιλᾶς σωστά;» Μοῦ ἀπαντᾶ: «Ἐγώ σωστά μιλῶ, ἐσύ δέν ἀκοῦς»!
Σέ λίγο φύσηξε ἕνα μικρό ἀεράκι. Καθόταν σκεπτική. Καί ξαφνικά σηκώνεται ἕνας ἀνεμοστρόβιλος, σηκώνει μία παλιόπορτα ἀπό σανίδες πού ὑπῆρχε ἐκεῖ δίπλα καί μοῦ τήν καταφέρνει στό κεφάλι, στό μέτωπο! Μέ πῆραν τά αἵματα. Φώναξε: «Πώ, πώ, Παναγία μου! Ἄχ, παρήκουη, δέν σοῦ ἔλεγα, κάτσε ἀπό δῶ; Τώρα, τί θά σέ κάνω; Ἄχ, Παναγία μου, βοήθησέ μας»!
Ἀμέσως μέ ἐπιμελήθηκε μέ κάτι βρώμικα κουρέλια, τά ἔκανε ἐπίδεσμο καί μοῦ ἔδεσε τό τραῦμα. Ἔτσι ἔφθασα στό μοναστήρι καί μέ ἐπιμελήθηκαν οἱ ἀδελφές» (Ι. Κ. σελ. 187 – 188).

Ἡ μυστηριακή της ζωή
Ἡ ἐρημιτική ζωή τῆς μακαρίας Ταρσῶς καί τό γεγονός, ὅτι σπάνια συμμετεῖχε στίς κοινές Ἀκολουθίες τῆς Μονῆς, γέννησε σέ κάποιους τήν ἀπορία τοῦ τρόπου μέ τόν ὁποῖο μεταλάμβανε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ὅμως στόν κόσμο τῆς χαρισματικῆς σαλότητος καί τό θέμα τῆς Θείας Κοινωνίας καλύπτεται ἀπό πέπλο μυστηρίου, ὅπως καί ὅλη ἡ πνευματική ζωή τοῦ ἀγωνιστοῦ.
Στήν περίπτωση τῆς μακαρίας Ταρσῶς τίς λεπτομέρειες τῆς πνευματικῆς καί μυστηριακῆς της ζωῆς, τίς γνώριζε ὁ τότε πνευματικῶς προϊστάμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας, Ἐπίσκοπος Πατρῶν Ἀνδρέας (ἔπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν). Σέ κάποιες περιπτώσεις ἡ μακαρία πῆγε νά κοινωνήσει μαζί μέ τίς ἄλλες μοναχές, ὅμως ἡ ἐνδυμασία της (τά κουρέλια πού φοροῦσε), λειτούργησαν ἀπωθητικά. Ἔτσι - σύμφωνα μέ τήν μαρτυρία τοῦ ἰδίου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου πρός τόν γράφοντα, ἀλλά καί τοῦ ἀρχιμ. Πέτρου Παπαϊωάννου - τῆς μετέδιδε κρυφά τήν Θεία Κοινωνία, ἀπό τό Παρεκκλήσιο τοῦ ἁγ. Μοδέστου ἤ τόν Ναό τῆς Ζωοδ. Πηγῆς ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας. (Ὁ Μακ. Ἀνδρέας, κατά κόσμον Δημήτριος Ἀνέστης, εἶναι ὁ «Δημήτρης» στόν ὁποῖο ἀναφέρεται πολλές φορές ὁ σαλός λόγος τῆς μακαρίας Ταρσῶς, ὁ «κλέφτης» τῶν «ἑκατομμυρίων» καί τῶν «καραβίων» της!).
Ἀκόμη, ἀπό τό 1950 μέχρι τό 1980 (ὅπως ἤδη προαναφέρθηκε), τήν μετελάμβανε μέ ξηρό Ἅγιο Ἄρτο ὁ Ἱερομόναχος Πέτρος, κατά τίς νυκτερινές ἐπισκέψεις της στόν Ἱ. Ν. ἁγ. Γεωργίου Κερατέας.
Εἶναι ὅμως ἀποδεκτό καί μαρτυρημένο, ὅτι κοινωνοῦσε καί δι’ Ἀγγέλων στό φτωχικό της καλύβι!, τόν μάρτυρα τῶν ἀγώνων της, ὅπως οἱ «ἐν σπηλαίοις καί ὄρεσι καί ἐν ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» ἀγωνιζόμενοι ἀσκητές.
Ὁ Ἰω. Κορναράκης δέχεται, ὅτι «ἡ Ταρσώ εἶχε ζωή μέσα της κι αὐτό το γεγονός μαρτυρεῖ ὅτι μετελάμβανε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ. Εἶχε τίς προϋποθέσεις γιά νά λάβει τά Τίμια Δῶρα διά χειρός Ἀγγέλου. Εἶχε «κάθαρση ψυχῆς, ἀγάπη πρός τόν Θεό, πίστη, ἐπιθυμία τοῦ Μυστηρίου, ὁρμή γεμάτη φλόγα, τρέξιμο μέ δίψα» (ἁγ. Νικολάου Καβάσιλα, «Εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν» ΜΒ’ σελ. 242. Βλ. Ι. Κ. αὐτ. σελ. 69).
Ὑπάρχει μία τουλάχιστον σχετική μαρτυρία. Ὁ Ἰω. Κορναράκης γράφει, ὅτι «ἡ Ταρσώ συμπαθοῦσε γενικά τά παιδιά καί εὐχαριστεῖτο, ὅταν κάποια μητέρα ἔφερνε μαζί της, στήν ἐπίσκεψή της, κάποιο παιδί. Ἕνα ὅμως κοριτσάκι τό συμπαθοῦσε ἰδιαίτερα καί γι’ αὐτό τό ρώτησε, ἄν θέλει νά μείνει μαζί της δύο – τρεῖς ἡμέρες. Τό κοριτσάκι δέχθηκε καί ἡ μητέρα της τό ἄφησε νά κάνει τήν ἐπιθυμία τῆς Ταρσῶς.
Μεταξύ τῶν ὅσων εἶδε καί ἀντιλήφθηκε τό παιδί αὐτό, κατά τό διάστημα τῆς παραμονῆς του ἐκεῖ, ἦταν καί ἡ σκηνή πού δικαιώνει ἴσως τήν γνώμη μερικῶν, ὅτι πράγματι τήν Ταρσώ κοινωνοῦσε Ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ! Μία νύχτα, διηγεῖται, ὅτι μετά τήν προσευχή της ἔσκυψε ἡ Ταρσώ τό σῶμα της πρός τά ἐμπρός καί ἄνοιξε τό στόμα της γιά νά φάει κάτι πού τῆς ἔδωσε κάποιος! Μήπως ἦταν ὁ Ἄγγελος, ὁ «ἀξιωματικός» γιά τόν ὁποῖο συχνά μιλοῦσε, ὁ ὁποῖος τήν μετελάμβανε;» (Ι. Κ. σελ. 69).
Στό ἐρώτημα ἄν καί κατά πόσον εἶχε δεχθεῖ μοναχική κουρά, ὑπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεῖα: Τό 1949, τήν δέχθηκε - ὅπως γνωρίζουμε - σέ ἐξομολόγηση ὁ Ἅγιος Πατήρ Ματθαῖος. Κατά τήν μαρτυρία τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμ. Πέτρου, ὁ ἀοίδημος συγκλονίστηκε ἀπό τήν ἀποκάλυψη, ὅτι εἶχε ὑποστεῖ λοβοτομή χάριν τῆς ἄνωθεν κλήσεώς της στό ἄθλημα τῆς θεληματικῆς μωρίας γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό καί τήν εὐλόγησε λέγοντας, «αὐτή εἶναι ἡ προίκα σου, αὐτή καί ἡ παντρειά σου»! ἐννοώντας, ὅτι ἡ συγκεκριμένη χειρουργική ἐπέμβασις πού τῆς εἶχαν κάνει, ἦταν ἡ ἐπισημοποίηση τῆς ἀφιερώσεώς της στόν Κύριο καί Νυμφίο τῆς ψυχῆς της Χριστό! Τό ἄν κάποια στιγμή θά λάμβανε τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα, αὐτό τό ἄφησε στήν διάκριση τοῦ διαδόχου του στήν πνευματική ἐπιστασία τῆς Μονῆς, τοῦ τότε Ἐπισκόπου Πατρῶν καί ἔπειτα Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἀνδρέου.
Γενικῶς ἡ μακαρία Ταρσώ πίστευε, ὅτι τήν μοναχική κουρά τῆς τήν εἶχε δώσει ἡ Παναγία τήν στιγμή τῆς ἐγχειρήσεως! Κάποτε σέ ἐρώτηση ἀδελφῆς τῆς Μονῆς, «ἄν εἶναι μοναχή, ἐκείνη σήκωσε τό χέρι της, τῆς ἔδειξε τό κεφάλι της καί τῆς εἶπε: «Μοναχή εἶμαι, ἀδελφοῦλα μου, νά ἡ κουρά μου»! Στήν συνέχεια σήκωσε λίγο ἐμπρός τό μοναχικό μαντηλάκι της, ὥστε νά φανοῦν λίγο τά μαλλιά της καί - δείχνοντας σ’ ἕνα συγκεκριμένο σημεῖο μέ τό δάκτυλό της - ἔλεγε συνέχεια: «Βλέπεις, ἀδελφοῦλα μου, σφραγίδα σωτηρίας ἔχω πάρει»! Ἡ συνομιλίτρια τότε δέν κατάλαβε τίποτα βέβαια. Πολύ ἀργότερα, ὅταν κάποιο συγγενικό της πρόσωπο τῆς εἶπε γιά τήν λοβοτομή πού εἶχε κάνει, τότε κατάλαβε τί ἦταν αὐτό πού τῆς εἶχε πεῖ»! (Ι. Κ. σελ. 65).
Ὁ Ἰω. Κορναράκης σημειώνει ἐπίσης, ὅτι «τούς τελευταίους μῆνες τῆς ζωῆς της (πού) φιλοξενήθηκε στό νοσοκομεῖο τῆς Μονῆς, τήν ἐπισκέφθηκε στό κελλάκι της ὁ ἀρχιεπ. Ἀνδρέας καί τήν παρεκάλεσε νά δεχθεῖ νά λάβει τό Μοναχικό Σχῆμα, ὅμως ἐκείνη τοῦ ἀπάντησε: « Ἐσύ, ἀδελφέ μου, νά δώσεις τό Σχῆμα στίς κόρες σου ἐδῶ - ἐννοώντας τίς μοναχές - ἐμένα τό Σχῆμα μοῦ τό ἔδωσε ἡ Παναγία»!!! (αὐτ. σελ. 65).
Καί μία τελευταῖα χαρακτηριστική λεπτομέρεια: Κατά τήν κοίμησή της (ὅπως θά ἀναφερθεῖ καί στή συνέχεια), ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος κυρός Ἀνδρέας βρισκόταν σέ ποιμαντική περιοδεία στήν Κρήτη. Ὅταν πληροφορήθηκε τήν ἐκδημία της, ἔδωσε ἐντολή στήν Ἡγουμένη τῆς Μονῆς Γερόντισσα Ἐπιστήμη, νά τήν ἐνταφιάσουν ὡς Μεγαλόσχημη Μοναχή! Τί ἀκριβῶς σήμαινε αὐτή ἡ ἐντολή, ἀσφαλῶς γνώριζε καλύτερα ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλο ὁ μακαριστός Ἱεράρχης, πνευματικός καί ἐξομολόγος της κατά τήν τελευταῖα δεκαετία τῆς ζωῆς της.

Τό ὁσιακό τέλος καί τά μετά θάνατον
Τό 1987, ἡ μακαρία Ταρσώ κάηκε στήν καλύβα της. Ἀρχικά ὑπέθεσαν, ὅτι στήν προσπάθειά της νά ἀνάψει ἕνα καμινέτο, χύθηκε τό οἰνόπνευμα, πῆρε φωτιά καί τήν ἔκαψε στά πόδια. Ὅμως, σύμφωνα μέ τήν μαρτυρία τῆς ἤδη μακαριστῆς Α. Τ. Φ. (κοιμήθηκε ὡς μ. Α.), ἡ ὁποία τήν περιποιήθηκε στό νοσοκομεῖο, τά ἐγκαύματα δέν ἦσαν «φυσιολογικά». Ἡ μακαρία Ταρσώ εἶχε καεῖ στήν ἐξωτερική ἐμπρός πλευρά τῶν κνημῶν καί τό ἐσωτερικό τῶν παλαμῶν, στήν προσπάθειά της νά ἀπωθήσει «κάποιον φλεγόμενο»! Ἀπό τήν μαρτυρία αὐτή, ἀλλά καί κάποιους ὑπαινιγμούς τῆς μακαρίας προέκυψε, ὅτι ὁ πονηρός - τόν ὁποῖο «ἔκαιγε» ἡ προσευχή της - πῆγε νά τήν κάψει σωματικά, ὅπως ἄλλοτε τήν ὁσ. Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου!
Ὑποχρεωτικά – λοιπόν - ἡ Σαλή τοῦ Θεοῦ νοσηλεύθηκε στό Ἱπποκράτειο Νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου δέχθηκε τίς ἀπαραίτητες περιποιήσεις, τίς ὁποίες ὅμως θεωροῦσε μεγάλη πολυτέλεια! Ἐκεῖ, στό νοσοκομεῖο, ἐκδηλώθηκε καί φανερώθηκε ὁ μεγάλος σεβασμός πού ἔτρεφαν στό πρόσωπό της πολλοί ἄνθρωποι, ἄσχετοι μεταξύ τους. Ἡ φήμη τῶν ἀγώνων της εἶχε ξεπεράσει πρό πολλοῦ τά ὅρια τῆς Μονῆς Κερατέας καί πολλοί ἄνθρωποι θεωροῦσαν μεγάλη εὐλογία νά τῆς παρασταθοῦν, ἔτσι δημιουργήθηκε «λίστα ἐνδιαφερομένων». Μεταξύ αὐτῶν διακρίθηκε ἡ Α. Τ. Φ., ἡ ὁποία τῆς παραστάθηκε μέ θυσιαστική διάθεση καί διέσωσε πολλές πολύτιμες μαρτυρίες γιά τίς ἡμέρες αὐτές.
Ὅταν ἡ μακαρία ἀντιλήφθηκε τήν ἀγάπη καί τήν τιμή τῶν ἀνθρώπων, ἄρχισε τά σαλά της γιά νά τούς ἀποτρέψει, φοβουμένη «μήπως τῆς κλέψουν τά ἑκατομμύριά της» (μ’ αὐτή τήν ἔκφραση ἐννοοῦσε τούς μισθούς τῶν πνευματικῶν της ἀγώνων, τούς ὁποίους καιροφυλακτοῦσε νά «κλέψει» ἡ κενοδοξία). (Στή φωτογραφία ἡ μακαρία Ταρσώ κατά τήν διάρκεια τῆς νοσηλείας της).
Στό νοσοκομεῖο τήν ἐπισκέφθηκαν καί πολλές μοναχές ἀπό διάφορες μονές τῆς χώρας, οἱ ὁποῖες στό σύνολό τους προσπάθησαν νά τήν πείσουν νά πάει κοντά τους, γιά νά τήν περιποιηθοῦν καί νά τήν γηροκομήσουν. Ὅμως ἡ μακαρία δέν ἤθελε νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν ἀσκητική της παλαίστρα. Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νά βγεῖ ἀπό τό νοσοκομεῖο καί τά ἀνήψια της τήν ρώτησαν, πού ἤθελε νά τήν πᾶνε, ἐκείνη ἀπάντησε, «ἐκεῖ πού μέ πήρατε»!
Ὅταν τήν πῆγαν στό καλυβάκι της, γιά πολλές ἡμέρες ἔμεινε ἔξω στό ὕπαιθρο, παρά τό γεγονός ὅτι ἔκανε πολύ κρύο. Μ’ αὐτό τόν τρόπο ἤθελε νά ξεχάσει τήν «καλοπέραση» τοῦ νοσοκομείου καί νά προσαρμοστεῖ στήν ἀσκητική της πραγματικότητα.
Μετά τήν περιπέτεια αὐτή οἱ σωματικές δυνάμεις ἄρχισαν νά ἐγκαταλείπουν τήν ἀγωνίστρια, ὁπότε στίς ἀρχές τοῦ 1988 ζήτησε ἀπό τήν Ἡγουμένη τῆς Μονῆς Γερόντισσα Ἐπιστήμη νά τήν δεχτεῖ στό μοναστήρι καί νά τῆς δώσει ἕνα κελλί. Πράγματι τῆς δόθηκε κελλί, ὅπου ἔμεινε μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 1989, ὁπότε μεταφέρθηκε στό Νοσοκομεῖο τῆς Μονῆς, ὅπου νοσηλεύονταν ἀσθενεῖς καί γηροκομοῦνταν γερόντισσες μοναχές. Ἐκεῖ, στό ἐσωτερικό Παρεκκλήσιο τῆς ἁγ. Ματρώνης, ἔκανε τίς καθημερινές της προσευχές, προετοιμαζομένη γιά τό ταξείδι της πρός τήν οὐράνιο μακαριότητα.
Τό Σεπτέμβριο τοῦ 1989, ἕνας ἀκόμη πειρασμός ἦρθε νά προαναγγείλει τό τέλος της. Ἔπεσε καί ὑπέστη κάταγμα στή λεκάνη, μέ ἀποτέλεσμα νά χρειαστεῖ νά νοσηλευτεῖ στό Νοσοκομεῖο ΚΑΤ. Ὅταν οἱ θεράποντες γιατροί τῆς πρότειναν νά τήν χειρουργήσουν, ἐκείνη ἀρνήθηκε καί προεῖπε τόν θάνατό της. «Δέν θά μοῦ κάνουν τίποτα οἱ γιατροί - εἶπε στήν ἀνηψιά της - ἐγώ θά πάω στήν Μαριάμ»! Ἀπό τότε ἔλεγε συνεχῶς, «θέλω νά φύγω, νά πάω στό σπίτι τῆς Μαριάμ… θά πάω στό σπίτι τῆς Μαριάμ… θά πάω στό σπίτι τῆς Μαριάμ»! Καί σέ ἐρώτηση τῆς μοναχῆς πού τήν συνόδευε, «ποιᾶς Μαριάμ;», ἡ μακαρία απάντησε, «μία εἶναι ἡ Μαριάμ», ἐννοῶντας τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἡ Ὁποία «τήν ἔβγαλε στόν πόλεμο»!
Στό ΚΑΤ τήν ἐπισκέφθηκε ἡ Γερόντισσα Ἐπιστήμη μέ τρεῖς ἀδελφές. Σ’ αὐτές ἡ μακαρία δήλωσε μέ βεβαιότητα: «Θά φύγω, θά μέ πάρει στό σπίτι της ἡ Μαριάμ πού μέ ἔβγαλε στόν πόλεμο»! «Ἔφυγε» τήν ἑπομένη, 24η Σεπτεμβρίου 1989, κατά τό παλαιό ἡμερολόγιο, ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τήν Παναγία τήν Μυρτιδιώτισσα!, τήν ὥρα πού στό μοναστήρι τελοῦνταν ἀγρυπνία. Ἡ Μαριάμ τήν εἶχε πάρει πράγματι κοντά Της.
Μία αὐτόπτης μάρτυρας τῆς κοιμήσεώς της τήν περιγράφει ὅπως ἀκολουθεῖ: «Ἀντικρύζαμε στό κρεββάτι της, καθώς ξεψυχοῦσε, μία ἄλλη Ταρσώ, πού δέν εἴχαμε δεῖ ποτέ ἄλλοτε. Τό πρόσωπό της φωτίζοταν ἀπό ἕνα θεῖο φῶς πού τῆς ἔδινε ἀγγελική μορφή. Οὔτε μία ρυτίδα δέν αὐλάκωνε τήν ἐπιδερμίδα της, τά μάγουλά της καί τά χείλη της ἦταν ρόδινα καί ἕνα ἀμυδρό χαμόγελο διαγράφοταν στά χείλη της. Βλέπαμε μία κοπέλλα ξαπλωμένη στό κρεββάτι, πού ἔλαμπε, ἀκτινοβολοῦσε»! (Ι. Κ. σελ. 78).
Κατά τήν κοίμησή της ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας βρισκόταν σέ ποιμαντική περιοδεία στήν Κρήτη. Ὅταν πληροφορήθηκε τήν ἐκδημία της, ἔδωσε ἐντολή στήν Ἡγουμένη τῆς Μονῆς Γερόντισσα Ἐπιστήμη, νά τήν ἐνταφιάσουν ὡς Μεγαλόσχημη Μοναχή! Αὐτό σήμαινε ὅτι κάποια στιγμή ἡ μακαρία εἶχε δεχθεῖ τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα ἤ ὅτι οἱ ἀγῶνες τῆς ἐπέτρεπαν νά συναριθμηθεῖ μετά τῶν Μεγαλοσχήμων Μοναχῶν; Ἀσφαλῶς ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος γνώριζε κάτι περισσότερο ἀπό τούς ἄλλους. (Στή φωτογραφία ἡ μακαρία Ταρσώ στό νεκροκρέββατο).
Τό ἀσκητικό σῶμα τῆς μακαρίας Ταρσώς ἐνταφιάστηκε κατά τό τυπικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας στό κοιμητήριο τοῦ μοναστηριοῦ. Ὅπως μαρτυρεῖ αὐτόπτης μάρτυρας, «ἕξη μοναχές σήκωσαν τό νεκροκρέββατο γιά νά τό μεταφέρουν στό ναό τοῦ Κοιμητηρίου. Τότε καταλάβαμε αὐτό πού συχνά μᾶς ἔλεγε: «Ἐμένα τό αὐτοκίνητό μου θά τό μεταφέρουν ἕξη παιδάκια»! (Ι. Κ. σελ. 81).
Μετά τόν βιολογικό θάνατο τῆς μακαρίας Ταρσώς, ἦρθε καί ὁ «θάνατος» τοῦ καλυβιοῦ της, τῆς ἀσκητικῆς της παλαίστρας. «Ποιοί καί γιατί ἔσπευσαν νά γκρεμίσουν ἕνα ἱερό «αὐθαίρετο» τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ; - διερωτᾶται ὁ Ἰω. Κορναράκης - ἕναν οὐρανοβάμονα ἄμβωνα συγκλονιστικῶν μηνυμάτων Πατερικῆς ἀσκήσεως καί φωτιστικῆς νήψεως, μέσα στό σκότος τοῦ νῦν αἰῶνος!
Γιατί δέν τό περιέφραξαν καί δέν τό προστάτευσαν, ὥστε νά διασώζει, μέ παραστατική ἀμεσότητα, τόν ἀγῶνα τῆς μακαρίας Ταρσῶς, μέσα στήν ἀσκητική της σκληρότητα καί τήν Ἁγιοπνευματική της ἀκτινοβολία καί βιωματική διαφάνεια;
Ποιός ξέρει ποιές ἀνθρώπινες δυνάμεις, ἀπόρροια πνευματικῆς καί «εὐσεβοῦς» ἀδιακρισίας, θέλησαν – μέ ἐντυπωσιακή βιασύνη καί σκληρότητα – νά «καθαρίσουν» τόν χῶρο ἀπό τό «ἄθλιο» κελλί της"! (αὐτ. σελ. 82).

Ἁγιότης μαρτυρουμένη –
Θεοσημείες μετά τήν μακαρία της κοίμηση

Προειδοποίηση γιά τήν κατεδάφιση τῆς καλύβας της (1989)
Ἀναφέρθηκε προηγουμένως, ὅτι μετά τόν βιολογικό τῆς μακαρίας Ταρσῶς, ἀκολούθησε ὁ «θάνατος» τῆς καλύβας της! «Κάποιοι», ἐντελῶς ἐσπευσμένα, ἀλλά καί ἀδικαιολόγητα, ἔσπευσαν νά τό κατεδαφίσουν! αὐτόν τόν ἄψυχο καί ἄφωνο μάρτυρα τῶν ἀγώνων καί ἀσκητικῶν παλαισμάτων της.
Τήν προηγουμένη τῆς κατεδαφίσεως ἐμφανίσθηκε «κάτ’ ὄναρ» στήν μοναχή Μαρίνα καί τῆς εἶπε: «Νά πᾶς στό κελλί μου, γιατί θά τό γκρεμίσουν καί νά πάρεις ἕνα μαντήλι μέ κάτι εἰκονίτσες καί σταυρουδάκια, πού εἶναι κρεμασμένα στό τοῖχο καί νά τά δώσεις ὅλα στή Θ. καί τήν παρέα της»!
Ἡ μακαρία διεῖδε ἀπό τήν κατάσταση τῆς οὐρανίου μακαριότητος τήν ἐπικείμενη καταστροφή, ἀλλά καί τό πρόβλημα τῆς Θ. καί θέλησε μέ τόν τρόπο αὐτό νά τῆς στείλει τήν παρηγοριά της!

Ἡ εὐωδία τῶν Λειψάνων της
Ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σχετικά μέ τήν σχέση θαυμάτων καί ἁγιότητος σημειώνει: «Εἶναι γνώμη τῶν διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι τῶν Ὁσίων τά Λείψανα δέν προσκυνοῦνται ὡς ἅγια, ἄν ὁ Θεός δέν ἀποδείξη δι’ αὐτῶν θαύματα ἤ τό ὀλιγώτερον τά τιμήση διά τῆς εὐωδίας, μέ τό νά μήν εἶναι ἀποδεδειγμένα εἰς τούς ἀνθρώπους ἡ ἐν κρυπτῶ πίστις καί ἀγάπη αὐτῶν πρός τόν Θεόν.» («Νέον Μαρτυρολόγιον», σημ. σελ. 24).
Στήν περίπτωση τῆς μακαρίας Ταρσῶς τά Λείψανά της εὐωδίασαν, ἀποδεικνύοντας τήν ἁγιότητά της, ἀφοῦ «Ἁγιοπατερική, συνεχής καί ἀμετάβλητη συνείδηση εἶναι – ὅπως γράφει ὁ π. Γ. Μεταλληνός - ὅτι ἡ ἁγιότητα ἀναγνωρίζεται μέ βάση τήν φανέρωσή της ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό, μέσῳ τῆς διενεργείας αὐθεντικῶν θαυμάτων (καί) αὐτό τό κριτήριο εἶναι ἐκκλησιαστικό, τό ἀσφαλέστερο καί ἐπικρατέστερο στό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἁγιολογίας» (Πρωτ. Γ. Μεταλληνοῦ, «Ἁγιότης Μαρτυρουμένη», Λευκωσία 1989, σελ. 6).
«Ὅταν ζοῦσε ἀκόμη ἡ Ταρσώ – διηγεῖται ἡ μ. Μαρίνα – καί ἔβγαζε μόνη της τά δόντια της (λόγῳ γήρατος), πῆρα ἕνα καί τό ἔκρυψα σ’ ἕνα σπιρτόκουτο σέ κάποιο συρτάρι στό κελλίου μου. Μέ τόν χρόνο τό ξέχασα ἐντελῶς. Ἀφοῦ κοιμήθηκε ἡ Ταρσώ, πολλές φορές ἀνοίγοντας ἐκεῖνο τό συρτάρι, αἰσθανόμουν μία ἀνεξήγητη εὐωδία! Κάποια φορά λοιπόν μοῦ ἐμφανίσθηκε στόν ὕπνο μου καί μοῦ εἶπε:
«Τό δόντι μου πού ἔχεις σέ ἐκεῖνο τό συρτάρι – καί μοῦ ὑπέδειξε τό μέρος – νά τό δώσεις στόν Ἀλέξανδρο καί αὐτός στήν κόρη του πού μέ εὐλαβεῖται, νά τό βάλει σ’ ἕνα σταυρό καί νά τό φορέσει πάνω της»! (Ι. Κ. σελ. 86).
«Ἐκείνη στήν ὁποία ἀναφερόταν - γράφει ὁ Ἰω. Κορναράκης - τήν περίοδο πού ἡ ἀδ. Μαρίνα εἶδε τό ὄνειρο, ἀντιμετώπιζε κάποιο σοβαρό οἰκογενειακό πρόβλημα»! (αὐτ. σελ. 86).
Ἕνας Κληρικός πού ἔχει εὐλογία τῶν χαριτοβρύτων Λειψάνων τῆς μακαρίας Ταρσῶς διηγεῖται σχετικά: «Στίς 7 Ὀκτωβρίου 1998, μνήμη τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Ἐρημίτου καί τῶν σύν αὐτῶ 98 Πατέρων πού ἀσκήτεψαν στήν Κρήτη, βρέθηκα φιλοξενούμενος στήν Ἱερά Μονή Παληανῆς Ἡρακλείου Κρήτης, ὅπου φυλάσσεται μέρος ἀπό τά ἅγιά τους Λείψανα καί ἑορτάζουν κάθε χρόνο μέ Θεία Λειτουργία.
Ἐπειδή συνέπιπτε μέ τήν ἡμερομηνία πού κοιμήθηκε ἡ Ταρσώ, σκέφθηκα νά πάω τό λειψανάκι της στήν ἐκκλησία, στό Ἅγιο Βῆμα, ὅμως εἶχα ἕναν λογισμό, μήπως δέν ἦταν σωστό κατά τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας. Τελικά, λίγο πρίν τόν Ἑσπερινό, τό ἔκρυψα σέ κάποιο σημεῖο τοῦ ἱεροῦ. Τό πρωΐ, πρίν ξημερώσει, εἶχε τελειώσει ἡ Λειτουργία καί οἱ μοναχές παρέμεναν στά στασίδια τους νά ὁλοκληρωθεῖ καί ἡ ἀνάγνωση τῆς Εὐχαριστίας μετά τήν Θεία Μετάληψη, περιμένοντας νά καταλύσει ὁ Ἱερέας.
Ἐκείνη τήν στιγμή μπῆκα ἀπό τήν νότια θύρα τοῦ Διακονικοῦ, γιά νά πάρω τό κουτάκι μου. Καθώς ἔβγαινα ἔπεσε στήν ἀντίληψη τῆς Ἡγουμένης καί μέ ρώτησε τί κρατοῦσα στήν παλάμη μου. Δέν ἤθελα νά δώσω ἐξηγήσεις καί προσπάθησα νά τό ἀποφύγω, ὅμως ἐπέμενε πολύ καί μαζί της κι ἄλλες ἀδελφές πού ἐν τῶ μεταξύ εἶχαν πλησιάσει. Χωρίς καλά καλά νά προλάβω νά ἀντιδράσω, μοῦ πῆραν τό κουτάκι καί ἄνοιξαν. Ἐγώ δέν τό εἶχα ἀνοίξει ἀπό τήν προηγούμενη χρονιά, ἀλλά πάντοτε τό προσκυνοῦσα κλειστό. Ὅλες ἄρχισαν νά κάνουν τόν σταυρό τους καί νά τό ἀσπάζονται μέ εὐλάβεια. Ἐγώ τίς κοιτοῦσα γεμᾶτος ἀπορία. «Ποιανοῦ Ἁγίου Λείψανο εἶναι αὐτό καί πλημμύρισε ὁ τόπος εὐωδία, μόλις ἄνοιξε τό κουτάκι;» ἄκουσα μία ἀδελφή νά λέει. Ἦταν ὄντως ἐπίσκεψη τῆς Ὁσίας Γερόντισσας κατά τήν ἡμέρα τῶν γεννεθλίων της» (Ι. Κ. σελ. 86 – 87).
«Μοναχή Ἱερᾶς Μονῆς περιοχῆς τῶν Ἰονίων Νήσων – συνεχίζει ὁ Ἰω. Κορναράκης - ἡ ὁποία, ὡς λαϊκή, ἐγνώρισε καί ἔζησε ἀπό κοντά τά ἀσκητικά παλαίσματα τῆς μακαρίας Ταρσῶς, δέχθηκε μικρό τμῆμα ἱερῶν Λειψάνων της, τό ὁποῖο εὐωδίασε, πρός μεγάλη της ἔκπληξη, ὁλόκληρο τό κελλί της, χαρίζοντας μία ἰδιαίτερη εὐλογία τῆς παρουσίας της σέ ὁλόκληρη τήν Ἱερά Μονή»! (αὐτ. σελ. 87).
Καί ἡ ἑπόμενη μαρτυρία περί τῆς εὐωδίας τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τῆς μακαρίας Ταρσῶς δημοσιεύεται ἀπό τόν Ἰω. Κορναράκη. «Ἡ Μ .Ζ. διηγεῖται, ὅτι προσέφερε ὡς εὐλογία, σέ σεβαστή Γερόντισσα Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Πελοποννήσου, ὅταν ἐκείνη βρέθηκε στήν Ἀθήνα γιά δουλειές τῆς μονῆς της, μικρό τεμάχιο ἱεροῦ Λειψάνου τῆς μακαρίας Ταρσῶς. Τήν ἴδια ἡμέρα τό βράδυ ἡ Μ. Ζ. δέχθηκε τηλεφώνημά της, μέ τό ὁποῖο τήν πληροφοροῦσε μέ ἱερό θαυμασμό γιά τήν ἄρρητη εὐωδία τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου!
Ἀργότερα, σέ νέα ἐπικοινωνία τῆς Μ. Ζ. μέ τήν ἐν λόγῳ Γερόντισσα, ἔμαθε ὅτι ἡ εὐωδία τοῦ Λειψάνου τούτου εἶναι – μέσα στό κελλί της – συνεχής καί ἀδιάκοπη, ἐνῶ μία φορά πού δέν εὐωδίαζε, μόλις ἡ Γερόντισσα μονολόγησε ἀπογοητευ-μένη, «βρέ Ταρσώ, σήμερα βρῆκες νά μήν εὐωδιάσεις;», τό ἱερό Λειψανάκι τῆς προσέφερε ἄρρητη εὐωδία πνευματικῆς ἀναψυχῆς»! (αὐτ. σελ. 87 – 88).
Παρόμοιο περιστατικό ὑπερκόσμιας εὐωδίας πού σχετίζεται μέ τήν μακαρία Ταρσώ, μαρτυρεῖ καί ὁ διακεκριμένος Ὑμνογράφος Δρ. Χαράλαμπος Μπούσιας. Μάλιστα τό περιστατικό αὐτό στάθηκε ἡ ἀφορμή τῆς φιλοπονήσεως ἀπ’ αὐτόν τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος (2006) καί τῆς Ἀκολουθίας τῆς Ὁσίας Ταρσῶς.
Τό 2010, νοσηλεύοταν στό Ἀττικό Νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν σέ κρίσιμη κατάσταση συνεπείᾳ σοβαροῦ αἱματολογικοῦ προβλήματος, ὁ κ. Δημ. Κ. (κάτοικος Κορίνθου). Κάποια στιγμή τόν ἐπισκέφθηκε στό νοσοκομεῖο ἡ κ. Γεωργία Α. (κάτοικος Ἀθηνῶν), φέρνοντας μαζί της καί μικρό ἀπότμημα τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τῆς μακαρίας Ταρσῶς πού ἔχει στήν κατοχή της. Ἡ ἐν λόγῳ κυρία ἔχει μία κόρη ἐγκατεστημένη στήν Ἀμερική, ἡ ὁποία εἶχε συνδεθεῖ πολύ μέ τήν μακαρία καί εἶχε μείνει στό καλύβι της κάποιον καιρό. Μόλις τό Λείψανο μπῆκε στό δωμάτιο τοῦ ἀσθενούς ἄρχισε νά ἀναδύει ἄρρητη εὐωδία! (Μαρτυρία τοῦ ἰδίου τοῦ κ. Δημ. Κ.).
Σχετικῶς μέ τήν εὐωδία τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τῆς μακαρίας Ταρσῶς, γράφει ὁ συγγραφέας τοῦ Βίου της Ἰω. Κορναράκης:
«Ἡ ἱερά εὐωδία τῶν Λειψάνων τῆς μακαρίας Ταρσῶς, ἀπετέλεσε ἀποφασιστικό γεγονός γιά τήν συγγραφή τοῦ παρόντος βιβλίου, ἐπειδή ἡ εὐωδία αὐτή, ὡς θεοσημεῖο τῆς ἐπιδοκιμασίας τῶν ἀσκητικῶν παλαισμάτων τῆς μακαρίας Ταρσῶς, παρεῖχε ἄνωθεν εὐλογία τῆς συγγραφῆς αὐτῆς, χάριν τῆς πνευματικῆς ὠφελείας τῶν ἀναγνωστῶν του» (αὐτ. σελ. 88).

Μερική ἀφθαρσία τῶν Λειψάνων της.
Πέραν ὅμως τῆς εὐωδίας τῶν Λειψάνων της, τμήματα τοῦ δέρματος τῆς μακαρίας Ταρσῶς ἔχουν διατηρηθεῖ ἀδιάφθορα! Ὅταν νοσηλεύοταν στό Ἱπποκράτειο Νοσοκομεῖο συνεπείᾳ τῶν ἐγκαυμάτων της, ἡ εὐσεβής Α. Τ. Φ. πού τήν φρόντιζε σχεδόν καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς νοσηλείας της, ἔκοβε μέ ἕνα ψαλιδάκι τά τμήματα τοῦ δέρματός της πού κάλυπταν τίς πληγές της. Αὐτά τά τμήματα δέρματος, οὐσιαστικά ἀποτμήματα τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου της, εἶχε τόν σωτήριο λογισμό νά τά κρατήσει. Τά τμήματα αὐτά διατηροῦνται μέχρι σήμερα ἀδιάφθορα, τόσο ἐκεῖνα πού βρίσκονται στήν κατοχή τοῦ συζύγου της κ. Μ. Φ. (κατοίκου Πετρουπόλεως Ἀθηνῶν), ὅσο καί αὐτά τοῦ Ἁγιορείτου Ἱερομονάχου π. Ματθαίου Ψ. καί τοῦ Παρεκκλησίου τῆς ὁσ. Ξένης τῆς Ρωσίδος Μάνδρας Ἀττικῆς (τῆς οἰκογενείας τοῦ γράφοντος).

Ἡ κοινή συνείδησις περί τῆς ἁγιότητος τῆς μακαρίας Ταρσῶς
Ἀρκετό χρόνο πρίν τήν μακαρία της κοίμηση, πολλοί ἄνθρωποι (καί ἐκτός τοῦ χώρου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐντός τῶν κόλπων τῆς Ὁποίας ἁγίασε), ὅλων τῶν κοινωνικῶν τάξεων, θεωροῦσαν τήν μακαρία Ταρσώ νεοφανῆ καί νεολαμπῆ Ἁγία τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἁγιότητα μαρτυρουμένη ὑπό τοῦ Θεοῦ, μέ σημεῖα καί θαύματα. Λ. χ. ὁ Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου κ. Δ. Ε. τήν θεωρεῖ «σύγχρονη Ἁγία».
Ὁ Βίος της ἐγράφη ἀπό τόν Καθηγητή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Ἰω. Κορναράκη καί ἐκδόθηκε ἀπό τήν Συνοδεία τοῦ Κελλίου τοῦ ἁγ. Νικολάου Μπουραζέρη Ἁγίου Ὄρους, τό 2004. Ὁ Βίος αὐτός ἔτυχε πολλῶν ἐπανεκδόσεων καί μεγάλης ἀποδοχῆς ἀπό τό ἁγιόφιλο κοινό. Ἡ ἐργασία αὐτή ἀποδίδει γενικῶς μέ ἐπιτυχία τόν ἀγῶνα καί τήν ἄσκηση τῆς ὁσ. Ταρσῶς, καθώς καί τίς πρό καί μετά θάνατον θεοσημείες της (πλήν τῶν σημείων πού ἀφοροῦν τήν ὁμολογία της καί ἐπισημαίνονται στήν ἀρχή τοῦ παρόντος).
Τό 1998 φιλοπονήθηκαν ἀπό τόν γράφοντα Χαιρετισμοί πρός τιμήν τῆς ὁσ. Ταρσῶς καί Πάντων τῶν διά Χριστόν Σαλῶν Ἁγίων.
Τό 2004 ὁ Καθηγητής Δρ. Χαράλαμπος Μπούσιας, Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας, συνέθεσε Παρακλητικό Κανόνα καί Ἀκολουθία πρός τιμήν της.
Τό 2009 φιλοπονήθηκε ἀπό τόν γράφοντα ἄλλη Ἀκολουθία της.
Ἀτυχῶς τό μεγαλύτερο μέρος τῶν τιμίων Λειψάνων τῆς ὁσ. Ταρσῶς ἔχει χαθεῖ, ἐφ’ ὅσον κατά τά κρατοῦντα στήν Ἱ. Μ. Παναγίας Κερατέας τά λείψανα τῶν μοναζουσῶν φυλάσσονται μέχρι τήν κοινή ἀνάσταση σέ ἕναν ἐνιαῖο χῶρο, χωρίς ἰδιαίτερη ἐπισήμανση. Ἔχει διασωθεῖ μόνον ἡ τιμία της Κάρα, ἡ ὁποία φυλάσσεται στό Ἐπισκοπεῖο τοῦ ἁγ. Μοδέστου τῆς Ἱ. Μ. Παναγίας, ἐντός καλλιτεχνικῆς ξύλινης θήκης Ἁγιορειτικῆς προελεύσεως. Ἀκόμη, περίτεχνη ἀσημένια λειψανοθήκη γιά τήν διαφύλαξη τῆς Κάρας, προσέφερε ὁ ἀρχιμ. Παντελεήμων Μητρόπουλος, Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Βοστώνης.
Ἔχουν διασωθεῖ ἐπίσης καί μικρά ἀποτμήματα ἱερῶν Λειψάνων της τά ὁποῖα εἶναι ἀποθησαυρισμένα στό Ἱ. Κελλίο ἁγ. Νικολάου Μπουραζέρη Ἁγίου Ὄρους καί τό Παρεκκλήσιο ὁσ. Ξένης τῆς διά Χριστόν Σαλῆς Μάνδρας Ἀττικῆς (ἀδιάφθορο δέρμα) ἤ βρίσκονται στήν κατοχή τῶν προσώπων πού ἤδη ἀναφέρθηκαν.
Τό ἔτος 2010, μέ ἀπόφαση τοῦ Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου (ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἐπισκοπικῆς δικαιοδοσίας τοῦ ὁποίου ἀσκήθηκε καί τελειώθηκε ἡ μακαρία Ταρσώ), ἁγιογραφήθηκε ἡ πρώτη εἰκόνα της ἀπό τήν Πρεσβυτέρα Ἀντωνία Σίντνιεβα.
Τήν 15ην Αὐγούστου τοῦ ἰδίου ἔτους 2010, μέ ἀπόφαση τοῦ ἰδίου Ἀρχιερέως, διακηρύχθηκε καί ἐπισήμως ἡ ἁγιότητα τῆς ὁσ. Ταρσῶς καί καθιερώθηκε ἡ τιμή τῆς μνήμης της τήν 24η Σεπτεμβρίου, ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς της. Ἡ σχετική ἀπόφασις τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Κηρύκου δημοσιεύεται στήν ἀρχή τοῦ παρόντος, ἀντί προλόγου.
Οἱ ἐκδηλώσεις τῆς Διακηρύξεως ἄρχισαν τό πρωϊ τῆς Κυριακῆς 20ης Σεπτεμβρίου 2010 (ἐ. ἡμ.), μέ σχετική ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου στόν Ἱ. Ν. ἁγ. Σπυρίδωνος Καρέα (ὅπου καί ἱερούργησε) καί τοῦ γράφοντος στόν Ἱ. Ν. ἁγ. Δημητρίου Ἀχαρνῶν.
Τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας Κυριακῆς στό Ἱ. Ἡσυχαστήριο Παναγίας Παραμυθίας Ἀχαρνῶν - χοροστατοῦντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Κηρύκου καί παρουσίᾳ πυκνοῦ καί ἐκλεκτοῦ ἀκροατηρίου πλέον τῶν 100 ἀτόμων - ἐψάλλη ὁ Ἑσπερινός καί στή συνέχεια ὁ γράφων ἀνέπτυξε τό θέμα «Ὁ ἀσκητικός Βίος καί ἡ θαυμαστή Πολιτεία τῆς ὁσ. Ταρσῶς τῆς διά Χριστόν Σαλῆς». Ἡ ὁμιλία ἦταν ἡ πρώτη γιά τό διδακτικό ἔτος 2010 – 2011 τῆς Ὀρθοδόξου Κατηχητικῆς Σχολῆς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς (τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος), ἡ ὁποία εἶναι ἀφιερωμένη στούς Ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδοξίας Πατριάρχες πού καταδίκασαν τήν Παπική Καινοτομία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου μέ τίς Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ 16ου αἰ., Ἱερεμία ΚΠόλεως Β’ τόν Τρανό καί Μελέτιο Ἀλεξανδρείας τόν Πηγᾶ.
Ἐνδιαμέσως εἶχαν ἀναρτηθεῖ στό Διαδύκτιο ὁ Βίος, ἡ Ἀκολουθία καί οἱ Χαιρετισμοί πρός τήν Ὁσίαν Μητέρα ἡμῶν Ταρσώ καί Πάντας τούς διά Χριστόν Σαλούς Ἁγίους.

Ἡ κυρίως λατρευτική τελετή τῆς Διακηρύξεως πραγματοποιήθηκε κατά τήν διάρκεια Ἀγρυπνίας στό Ἱ. Ἡσυχαστήριο Παναγίας Παραμυθίας, τό βράδυ τῆς Τετάρτης 23ης πρός Πέμπτη 24η Σεπτεμβρίου ἐ.ἔ. 2010. Ἐκεῖ, περί τήν 8η βραδυνή, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος μέ τῶν παρευρισκομένων πιστῶν, ὑποδέχθηκε μέ κάθε ἐπισημότητα, «ἐν ἐπιτραχηλίῳ καί ὀμωφορείῳ», τό ἀπότμημα τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τῆς μακαρίας Ταρσῶς, τό φυλασσόμενο στό Ἱ. Παρεκκλήσιο ὁσ. Ξένης Μάνδρας Ἀττικῆς.
Ἀμέσως ἄρχισε ἡ Ἀκολουθία τῆς Ἑννάτης Ὥρας καί στή συνέχεια ἐψάλλη τό τελευταῖο Μνημόσυνο γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τῆς μακαρίας δούλης τοῦ Θεοῦ Ταρσῶς. Προέστη ὁ Σεβασμιώτατος, συμπαραστατούμενος ὑπό τοῦ πολιοῦ Πρωθιερέως π. Θωμᾶ Κοντογιάννη καί τοῦ Ἱερέως π. Ἀνδρέα Σίντνιεβ, συνευχομένων δεκάδων Ὀρθοδόξων πού εἶχαν προσέλθη, καθώς καί μοναχῶν. (Ἡ φωτογραφία ἀπό τό μνημόσυνο γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τῆς μακαρίας δούλης τοῦ Θεοῦ Ταρσῶς).
Μετά τό Μνημόσυνο ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέγνωσε τήν ἀπό 15. 8. 2010 Ἀπόφασή του, «Περί τῆς Διακηρύξεως τῆς Ἁγιότητος τῆς διά Χριστόν Σαλῆς ΤΑΡΣΩΣ» καί ἀποσύρθηκε ἡ φωτογραφία της, τήν ὁποία πλέον καί στό ἐξῆς θά ἀντικαθιστᾶ ἡ εἰκόνα τῆς νεολαμποῦς Ὁσίας.
Στή συνέχεια ἐψάλλησαν τό Ἀπόδειπνο (μέ τούς Χαιρετισμούς τῆς ὁσ. Ταρσῶς καί Πάντων τῶν διά Χριστόν Σαλῶν Ἁγίων) καί ὁ Πανηγυρικός Ἑσπερινός (μέ ἑσπέρια ἀπό τήν Ἀκολουθία τῆς Ὁσίας), κατά τήν Λιτή τοῦ ὁποίου ἐλιτανεύθησαν γιά πρώτη φορά καί τέθηκαν σέ προσκύνηση ἡ Ἱερά Εἰκόνα τῆς Ὁσίας Ταρσῶς (ἔργο τῆς Εὐλαβεστάτης Πρεσβυτέρας Ἀντωνίας Σίντνιεβα) καί τό ἀπότμημα τοῦ Ἱεροῦ της Λειψάνου, τά ὁποῖα μέχρι τότε ἐφυλάσσοντο καταλλήλως εὐπρεπισμένα ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης.
Ἡ ὅλη λατρευτική ἐκδήλωσις – στήν ὁποία κυριαρχοῦσε προσευχητική διάθεσις καί μοναστηριακή κατάνυξις - ὁλοκληρώθηκε μέ τήν Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου καί τήν Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία, κατά τήν ὁποία ὡμίλησε σχετικά ὁ γράφων.
Ὡς Ἀναμνηστικό – Εὐλογία τῆς ὅλης τελετῆς, ἡ Ἱερά Μητρόπολις Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ἐξέδωσε καί διένειμε στούς πιστούς ἀντίγραφα τῆς εἰκόνος τῆς ὁσ. Ταρσῶς, καθώς καί τόν Βίο, τήν Ἀκολουθία καί τούς Χαιρετισμούς της (πού ἐκδόθηκαν σέ ἐνιαῖο τεῦχος).
Εἴθε, διά πρεσβειῶν τῆς Νεοφανοῦς Ὁσίας ΤΑΡΣΩΣ νά στηρίζει Κύριος ὁ Θεός τήν Ἐκκλησία Του ἀπό παντός ὁρατοῦ καί ἀοράτου ἐχθροῦ, οἱ δέ λοιποί νεοφανεῖς τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας Ἅγιοι βροῦν συντόμως τήν θέσι τους στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, ἐφ’ ὅσον ἤδη τήν κατέχουν στήν συνείδηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος. ΑΜΗΝ.

Ἐπίλογος - Ἡ δύναμις τοῦ παραδείγματος
Ὁ ὑπεύθυνος τῆς Ἱστοσελίδας http://www.androsinfo.gr/, στόν πρόλογο τῆς παρουσιάσεως τοῦ Βίου τῆς μακαρίας Ταρσώς, πού συνέγραψε ὁ Καθηγητής Ἰω. Κορναράκης, γράφει:
«Πολλοί ἄνθρωποι θεωροῦν ὅτι στήν ἐποχή μας εἶναι χαζό νά πιστεύεις στό Θεό καί τούς Ἁγίους Του. Ἀκόμη, ὅσοι κληρονόμησαν τήν πίστη ὡς μία ἐποχική οἰκογενειακή συνήθεια ἤ παράδοση, νομίζουν ὅτι οἱ Ἅγιοι καί ἡ ἁγιωσύνη ἀφοροῦν ἄλλες ἐποχές πού περιγράφονται σέ παλιά θρησκευτικά βιβλία καί δέν μποροῦν νά ὑπάρξουν στίς μέρες μας.
Κάποιοι ἄλλοι πού ταλαντεύονται στήν πίστη τους, μέ τήν δικαιολογία ὅτι δέν εἶχαν τήν τύχη νά γεννηθοῦν, π.χ. στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ ἤ νά ζήσουν στήν ἐποχή κάποιου χαρισματικοῦ Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας πού ἐφάρμοζε ὅσα δίδασκε, πιθανόν ὅσα θά ἔβλεπαν μέ τά μάτια τους, νά τούς ἔκαναν νά πιστέψουν πραγματικά. Ἐπειδή ὅμως ὡς σήμερα δέν ἔχουν βιώσει τήν πνευματικότητα προσωπικά, δυσκολεύονται νά κατανοήσουν καί νά πιστέψουν.
Τίς ἴδιες χαζές δικαιολογίες θυμᾶμαι εἶχα υἱοθετήθει κι ἐγώ στά νιάτα μου. Ὅμως ὁ Δίκαιος Θεός δίνει σέ ὅλους (ἰδιαίτερα δέ σέ ὅσους εἶναι ἀνήσυχοι κι ἐρευνοῦν), ἀρκετές εὐκαιρίες νά Τόν γνωρίσουν, ἄσχετο ἐάν δέν κάνει ἐξόφθαλμα ἀντιληπτή τήν παρουσία Του.
Πρίν 27 χρόνια, παρασυρμένος ἀπό μία παρέα συνομηλίκων μου (20χρονων τότε παιδιῶν), νά ἐπισκεφθοῦμε μία Γερόντισσα μέ μοναδικά χαρίσματα, εἶχα τήν τύχη νά γνωρίσω τήν γ. Ταρσώ στό τραγικό παράπηγμα τῶν 3 – 4 τετραγωνικῶν μέ τσιμεντόλιθους, πού χρησιμοποιοῦσε γιά νά ζῆ στήν Κερατέα.
Παρ’ ὅλη τήν ρηχότητά μου στά πνευματικά καί τήν θρησκεία, ἦταν ἐμφανές πώς ἡ Γερόντισσα εἶχε πραγματικά πλούσια τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Μέσα ἀπό τίς παράξενες ἐκφράσεις τῆς προσποιητῆς σαλότητας, θυμᾶμαι καθαρά (γιατί μοῦ εἶχε κάνει μεγάλη ἐντύπωση), ὅτι προφητικά, εἶχε δώσει λεπτομερεῖς λύσεις σέ ἰδιαίτερα θέματα καί προβλή-ματα πού ἀφοροῦσαν τήν προσωπική ζωή ἀρκετῶν παιδιῶν τῆς συντροφιᾶς! Μάλιστα σέ ἕνα – δύο, φανέρωσε καί τήν μετέπειτα διαδρομή τῆς πνευματικῆς τους πορείας καί τίς δυσκολίες πού θά συναντοῦσαν! Ὅπως μάλιστα διαπιστώνω σήμερα (27 χρόνια μετά), δέν ἔχει πέσει καθόλου, μά καθόλου ἔξω σέ τίποτα»!!!

Αὐτῆς ἁγίαις πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. ΑΜΗΝ.