ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ
Ιωάννη Καρδάση, Χημικού-Οικονομολόγου
Σειρά: Παπισμός καί Ορθοδοξία
Ο σοφός μελετητής των αιτίων του σχίσματος Ορθοδοξίας – Παπισμού, ο άγιος Νεκτάριος Μητροπ. Πενταπόλεως, έχει γράψει τα κάτωθι: «Η ενότης της Εκκλησίας….. εν τω προσώπω του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού….. Μόνη η Ρωμαϊκή Εκκλησία άλλως αντελάβετο το πνεύμα της ενότητος και δι' άλλων επεζήτησε και επεδίωξε μέσων (εις το πρόσωπο δηλ. των Παπών της Ρώμης, ως διαδόχων, δήθεν, του Αποστόλου Πέτρου). Η διάφορος αύτη αντίληψις του τρόπου της ενότητος προυκάλεσε το σχίσμα….. ένεκα της απαιτήσεως των Παπών της υποταγής της Οικουμενικής Εκκλησίας….. τη επισκοπή της Ρώμης». Αυτός «αληθώς είναι….. ο σπουδαιότερος δογματικός λόγος (του σχίσματος), διότι είναι άρνησις των αρχών του Ευαγγελίου. Οι λοιποί δογματικοί λόγοι, καίτοι σπουδαιότατοι, δύνανται να θεωρηθώσιν ως δευτερεύοντες και απόρροια του πρώτου τούτου λόγου» (Μελέτη ιστορική περί των αιτίων του Σχίσματος, τ. Α΄, σελ. 94).
Θεμέλιο λοιπόν του Παπισμού είναι η αξίωση αποδοχής ή ανοχής της ηγεμονίας της Ρώμης εφ’ όλης της Χριστιανοσύνης. Από την αξίωση αυτή πηγάζει και κάθε έκπτωση στην πίστη και στο ήθος. Ίσως, δεν είναι ισχυρισμός αβάσιμος, αν πούμε ότι οι εκτροπές της Ρώμης στο δόγμα και οι νεωτερισμοί χαλκεύτηκαν με σκοπό να θεμελιώσει θεολογικά τις αξιώσεις της ή να κατοχυρωθεί ως υπεράνω των Οικουμενικών Συνόδων η αλάθητη, δήθεν, αυθεντία της. Όταν δε κάποιος ή κάποιοι επαρθούν σε ύψος δοτής εκ Θεού (!) αλάθητης αυθεντίας, κανείς ηθικός φραγμός δεν τους δεσμεύει. Ψεύδονται, εξαπατούν και αμαρτάνουν χωρίς αναστολές. Μόνη τους έγνοια έχουν το πώς θα τρυγήσουν την τρυφή της εξουσίας, αντίθετα από την ευαγγελική ρήση: «οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών….. ουχ ούτως έσται εν υμίν…..» (Ματθ. 20. 25-27).
Η Παπική άρα εκτροπή θα μπορούσε να ανιχνευθεί στους εξής άξονες:
1.- Η έπαρση, που αθετεί το Κυριακό πρότυπο για τον ποιμένα, το «πάντων έσχατος και πάντων διάκονος» και μεταβάλλει το ιερατείο σε σύστημα δομημένης εξουσίας επί του πιστού λαού με κέντρο ένα πρόσωπο.
2.- Η στρέβλωση του πνεύματος του Ευαγγελίου και των Ι. Κανόνων προς εμπέδωση αυτής της αξίωσης.
3.- Η αναγκαία συνέπεια αυτών, η ηθική απαθλίωση του ιερατείου και όχι μόνο.
4.- Η διάβρωση της λαϊκής ευσέβειας, έτσι ώστε ο λαός να μη κρίνει, να μην ελέγχει, να μην αντιδρά.
Βέβαια, δεν καταδικάζονται συλλήβδην οι Δυτικοί, ούτε ακόμη και ο Πάπας σαν πρόσωπα. Όταν ο άγιος Κοσμάς Αιτωλός έλεγε στην εποχή του το γνωστό «τον Πάπα να καταράσθε», δεν ήταν δυνατόν να κήρυττε πράγματα αντίθετα από το Ευαγγέλιο, που παραγγέλλει: «ευλογείτε και μη καταράσθε» (Ρωμ. 12. 14). Αλλά η μεν εντολή του Ευαγγελίου αναφέρεται σε πρόσωπα, οσονδήποτε αμαρτωλά και πλανεμένα, ο δε Ἀγιος σε στρεβλές νοοτροπίες, διδασκαλίες και καταστάσεις, που έχουν γίνει θεσμοί και βρίσκουν την έκφρασή τους στο λειτούργημα του εκάστοτε Πάπα, σαν να λέμε δηλ. ότι ο Ἀγιος καταδίκαζε και καταριόταν το Παπικό φρόνημα. Όσοι βιώνουν με ευαισθησία και πόνο για το εκκλησιαστικό γίγνεσθαι, καθίστανται μάρτυρες πλήθους γεγονότων, που αποδεικνύουν ότι οι Παπικές νοοτροπίες, διδασκαλίες και συμπεριφορές έχουν εισχωρήσει βαθειά και στον Ορθόδοξο χώρο.
Πολλοί Επίσκοποι, που ασκούν διοίκηση στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουν, με τις αυταρχικές διεκδικήσεις τους, εκτοπίσει τελείως τη Συνοδικότητα. Δυστυχώς και στον Ορθόδοξο χώρο έχει εφαρμογή ο λόγος του αγίου Νεκταρίου: «Η αλαζονεία και η υπερηφάνεια των αγωνιζομένων δια των μάλλον λεπτών πονηρών τρόπων να τάξωσιν εαυτούς εις τελείαν κυριότητα μιας απολύτου εξουσίας χωρίς καμίαν υποταγήν, έφθασεν ολίγον κατ’ ολίγον να αφαιρέση από του μέσου μιαν τόσον αγίαν και επαινετήν συνήθειαν (την συνοδικότητα)» (αγ. Νεκταρίου, έ.α. σελ. 98).
Η ειρωνεία δε είναι ότι η κατάργηση της συνοδικότητας γίνεται μέσα από «συνοδικές» διεργασίες, που θεσπίζουν τα εντελώς αντίθετα και προς τις Ευαγγελικές αρχές και προς την κοινή λογική. Π.χ. η Α΄ Βατικανή Σύνοδος (1870), που καθιέρωσε το Παπικό αλάθητο, κατ’ ουσίαν αυτοκαταργήθηκε. Μια Σύνοδος όντως αυτοκαταργείται, όταν εκχωρεί υπερεξουσίες στον Πρόεδρό της και αυτή απλώς κυρώνει αποφάσεις σκοπιμότητας, επεξεργασμένες μετά από σκοτεινές συναλλαγές στα άδυτα της διοίκησης. Τέτοια «παπικά» φαινόμενα είναι εμφανέστατα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, π.χ. με τις εκλογές Επισκόπων, Μητροπολιτών και Προκαθημένων.
Στο χώρο της Ανατολής «παπικές» νοοτροπίες και πρακτικές έχουν καθιερωθεί ως «κανονική τάξις», που απορρέει, τάχα, από ηθικά, κανονικά ή ιστορικά δεδομένα της Ι. Παράδοσις. Άλλα, όμως, λένε η ηθική, οι Κανόνες και η Ιστορία και άλλα εφαρμόζονται στην πράξη. Από τη μια έχουμε «τα όμορφα τα λόγια, τα μεγάλα» και από την άλλη τη σκληρή πραγματικότητα. Και πάλι ο άγιος Νεκτάριος παρατηρεί: «Σήμερον άπασα η επί της Συνόδου επιρροή ευρίσκεται εις τας χείρας των εξάρχων, αυτής της Συνόδου στερουμένης ισχύος και βουλήσεως. Προ 1800 ετών η Εκκλησία διακηρύττει ότι τα την πίστιν και την διδασκαλίαν αφορώντα ψηφίσματα πρέπει να έχωσιν υπέρ εαυτών την ηθικήν ομοθυμίαν. Δεν υπάρχει παράδειγμα παροχής δόγματος τινός (ή άλλου θεσπίσματος) αποδεκτού γενομένου επί απλή πλειοψηφία» (έ.α. σελ. 102). Και όμως, η Εκκλησία μας διοικείται από πλαστές συνοδικές ευκαιριακές πλειοψηφίες, κάτω από την εξουσιαστική χειραγώγηση του εκάστοτε Προέδρου της και των περί αυτόν. Και αυτό με την επίκληση του ς΄ κανόνα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, επειδή επισφραγίζεται με τη φράση «κρατείτω η των πλειόνων ψήφος». Βέβαια, όχι μόνο δεν τηρείται ο Κανόνας αυτός, αλλά και διαστρέφεται. Μια απλή ανάγνωση του πείθει, ότι επιβάλλει την ουσιαστική ομοφωνία των συνέδρων, των «πλειόνων», μετά την απομόνωση ολίγων, που μειοψηφούν κακοπροαίρετα («δι’ οικείαν φιλονεικίαν»). Έτσι, η διοικητική αυθαιρεσία του ενός οδηγεί σε ηθική καταρράκωση μεγάλου μέρους του κλήρου και του λαού.
Ο πιστός λαός, καταβάλλεται προσπάθεια, να μένει μακριά από τα προβλήματα. Υποθάλπεται έντονα η άγνωστη στο Ευαγγέλιο θέση (η Παπική θέση), ότι η Εκκλησία συμπυκνώνεται στον κλήρο, κάθε δε κριτική ή έλεγχος κατά κληρικών και εν γένει της εκκλησιαστικής διοίκησης, αποτελεί ύβρη κατά της Εκκλησίας. Πολλοί πιστοί, είτε από πνευματική απλότητα, είτε από φόβο μήπως χάσουν την ψυχή τους, βρίσκουν καταφύγιο στη θέση αυτή και ανέχονται κάθε ανωμαλία στην Εκκλησία. Εύκολα μπορεί να συντάσσονται με θερμούς αμύντορες της Ορθοδοξίας, αδιαφορούν, ωστόσο, για την πολιτεία τους, αν και πόσο απέχει από εκείνη, που προδιαγράφει ο Παπισμός, με όλες του τις συνέπειες. Τα απαράδεκτα της δικής μας αυλής δεν τους αγγίζουν. Αφήνουν την Εκκλησία να ανεβαίνει μόνη το Γολγοθά. Δεν χάνουν, ίσως, την ψυχή τους. Είναι κρίμα, όμως, να χάνουν την ψυχή τους τόσοι άλλοι, που μένουν αποίμαντοι.
Η Παπική διείσδυση δεν παρατηρείται μόνο στη δική μας Εκκλησία, είναι φαινόμενο πανορθόδοξο. Εξαιτίας αυτής της διείσδυσης ταλανίζεται η Ορθοδοξία σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Εμείς τι μπορούμε να πούμε; Ο προβληματισμός προβάλλει εφιαλτικός: Quo vadis Orhodoxia, δώρο ατίμητο των Πατέρων μας;
Από την άλλη πλευρά είναι έντονη στις μέρες μας η κινητικότητα στις σχέσεις μεταξύ Ορθοδόξων και ΡΚαθολικών. Ανταλλαγές αποστολών κορυφαίων εκατέρωθεν κληρικών, θεολογικές συζητήσεις χωρίς τέλος, τελετές και κοινές προσευχές. Απώτερος σκοπός λέγεται ότι είναι η προλείανση του εδάφους για μια μελλοντική ένωση των Εκκλησιών. Γίνεται, όμως, κατάλληλος γι’ αυτό το σκοπό διάλογος ή πρόκειται για θέατρο διπλωματίας; Υπάρχει διάθεση να θιγούν και να αρθούν οι υφιστάμενες διαφορές; Μάλλον όχι. Πίσω από μια αστραφτερή επιφάνεια δήθεν αγάπης και με την απουσία της αλήθειας, κρύβεται καχυποψία και ανταγωνισμός για το μοίρασμα της Εκκλησίας. Το πρόβλημα του εκκλησιαστικού status των δυο πλευρών, ούτε καν θίγεται.
Η θέση που διατυπώνεται από πλευράς Ορθοδόξων είναι, ότι ο ΡΚαθολικισμός έχει εκτραπεί από την κοινή αρχαία Παράδοση της Αποστολικής Εκκλησίας. Από την πλευρά του Βατικανού, επίσημα χείλη δηλώνουν απερίφραστα, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει μεν γενικά παραμείνει κοντά στην Αποστολική Παράδοση, έχει εκπέσει όμως, διότι δεν αποδέχεται το πρωτείο εξουσίας και αλάθητης αυθεντίας, το οποίο, κατ’ αυτούς, είναι προνόμιο και αποστολική κληρονομιά στον εκάστοτε Επίσκοπο Ρώμης, δηλ. τον Πάπα. Η ένταξη, λένε, κάθε τοπικής Εκκλησίας μέσα στην ευρύτερη Ρωμαϊκή ποίμνη αποτελεί το μόνο αναγκαίο και ικανό τεκμήριο για την γνησιότητά της. Η αποτυχία των διαλόγων κάτω από τέτοιους όρους και προϋποθέσεις, παρά τις όποιες εκατέρωθεν παραχωρήσεις, που προβάλλονται ως δήθεν επιτεύγματα, είναι προδιαγεγραμμένη.
Βαθύς και σοφός μελετητής των αιτίων του Σχίσματος, ο άγιος Νεκτάριος γράφει: «Οι όροι της ενώσεως είναι τοιούτοι, ώστε καθιστώσι την ζητουμένην ένωσιν αδύνατον, διότι δεν έχουσι ουδέν σημείον συναντήσεως….. Η μεν δυτική Εκκλησία εδράζεται επί των πρωτείων του Πάπα κατά την εκδοχήν αυτών υπ’ αυτής, η δε ανατολική Εκκλησία επί των οικουμενικών συνόδων….. Το διδόμενον υπό της ανατολικής Εκκλησίας τω Πάπα πρωτείον τιμής (κη΄ κανόνας Δ΄ Οικ.) είναι ανωφελής παραχώρησις, διότι στερείται ισχύος προς συγκράτησιν του οικοδομήματος της δυτικής Εκκλησίας. Αι διδόμεναι υπό του Πάπα παραχωρήσεις τη ανατολική Εκκλησία ήτοι το εμμένειν αυτήν τοις εαυτοίς δόγμασιν, έθεσι και διατάξεσιν, ουδ' όλως θεωρούνται υπ’ αυτής τοιαύται ως νόμιμοι ούσαι και εδραζόμεναι επί των της Εκκλησίας κανόνων. Διό, ου μόνον εμμένει εν αυτοίς, αλλ’ απαιτεί όπως και αυτός ο Πάπας μεθ’ όλης της δυτικής Εκκλησίας φρονή ως αυτή φρονή και αξιοί, ίνα και αυτός μεθ’ απάσης της δυτικής Εκκλησίας επανέλθη στους κόλπους αυτής….. Ώστε αι φαινόμεναι παραχωρήσεις ουδεμίαν κέκτηνται σημασίαν….. Ίνα δε τελεσθή ένωσις, δέον αι παραχωρήσεις να αίρωσι τα κύρια αίτια του χωρισμού. (Δηλαδή) όταν ο Πάπας παραχωρή εκ των εαυτού και όχι ανέχηται τα καλώς εν τη Εκκλησία κείμενα. Ενόσω τα μεν κύρια αίτια του χωρισμού μένωσι τα αυτά, αι δε Εκκλησίαι αντέχονται των εαυτών, η ένωσις είναι αδύνατος. Ίνα θεμελιωθή αύτη, πρέπει να στηρίζεται επί των αυτών αρχών. Άλλως πας κόπος μάταιος» (έ.α. σελ. 28-29).
Στους Ορθόδοξους κύκλους γίνεται πολύς λόγος για ουσιώδεις δογματικές και τελετουργικές καινοτομίες του ΡΚαθολικισμού. Και όντως υπάρχουν πολλές: το Φιλιόκβε, η άσπιλη σύλληψη της Θεοτόκου, το καθαρτήριο, η μη επίκληση του Αγίου Πνεύματος, η χρήση αζύμων κατά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων, κ. ά. Οι ίδιοι όμως οι Παπικοί πολύ μικρή σημασία δίνουν στις διαφορές αυτές. Είναι πρόθυμοι να τις παραβλέψουν προκειμένου να ενωθεί, δήθεν, η Εκκλησία και παραχωρούν στους Ορθοδόξους το δικαίωμα να κρατήσουν κατά βούληση δόγματα και τάξη της προτίμησής τους, υπό τον όρο ότι θα αποδεχθούν το παπικό πρωτείο και αλάθητο (άγ. Νεκτάριος, έ.α.), δηλ. κατά το υπόδειγμα της Ουνίας. Αυτή είναι η κατ’ εξοχήν διαβλητή εκκλησιαστική αρχή, στην οποίαν εμμένει η Δύση και αυτός είναι ο λεγόμενος Παπισμός.
Για να επιβληθεί η Ρώμη ως θεοσύστατη ρυθμιστική των πάντων αρχή, ήταν ανάγκη να ντύσει θεολογικά τις διεκδικήσεις της. Πήρε αμφιλεγόμενες τάσεις θεολόγων–φιλοσόφων (Άνσελμος, Ακινάτης, κτλ.) ή λατρευτικά τυπικά περιορισμένης εφαρμογής και τα ανέδειξε σε δόγματα. Οι εκτροπές αυτές θα είχαν συν τω χρόνω ξεχαστεί αν δεν χρησίμευαν στους Δυτικούς ως ειδοποιός διαφορά τους από τους, κατ' αυτούς, «ατίθασους» της Ανατολής. Εξ άλλου, τη Ρώμη τη γοητεύει η δύναμη μάλλον, παρά η αλήθεια. Θέλγεται να ακολουθείται από μάζες οπαδών. Υιοθετεί λοιπόν και ντύνει με μανδύα δογματικό δοξασίες, που συγκινούν τα πλήθη («οράματα και θάματα») ή κάνουν τη χριστιανική ζωή εύκολη (π.χ. κατάργηση νηστειών) ή η σωτηρία των πιστών από το περίσσευμα των αξιομισθιών του Χριστού και των Αγίων, (το οποίο διαχειρίζεται ο Πάπας, κτλ.) και αυτά με Παπικές ex cathedra «αλάθητες» διακηρύξεις. Έτσι, ο ΡΚαθολικισμός έχει καταντήσει ένα είδος ειδωλολατρείας και μαγείας, κάτι ανάλογο με τον ταντρικό Βουδδισμό, που αντίθετα με τον «ορθόδοξο» Βουδδισμό, έχει θεοποιήσει τον ίδιο το Βούδδα και με μαγικές συνταγές απλοποιεί πολύ τα πράγματα και έτσι η αρχική δοξασία του Βουδδισμού καταντάει μια μαγική, ειδωλολατρική θρησκεία. Για να ενωθείς με το Απόλυτο Αγαθό, αρκεί να προφέρεις χαμηλόφωνα κάποιες μυστικές συλλαβές!! Αυτές οι μυστικές συλλαβές αποτελούν αντικείμενο έντονης λατρείας. Έτσι, η επίκληση του Βούδδα, αντικαθίσταται με την μηχανική απαγγελία κάποιων συλλαβών, που δεν έχουν ούτε θρησκευτική αξία, ούτε νόημα. Το ίδιο γίνεται με τις θρησκευτικές τελετές, οι οποίες μετατράπηκαν σε μαγικές τελετουργίες. Στο Βουδδισμό, εκείνος, που μπορεί να σε φέρει σε επαφή με το Απόλυτο Αγαθό είναι ένας γιόγκι, ο οποίος έχοντας ως εφόδια τη σκέψη, το λόγο και το σώμα, εξασκεί τις υπερφυσικές δυνάμεις που διαθέτει, με ιδιαίτερη προτίμηση στη ρύθμιση της αναπνοής. Ο διαλογισμός και η εσωτερική γνώση του αρχικού Βουδδισμού, μετατρέπεται εδώ σε ασκήσεις, που θα καταστήσουν τους πιστούς κύριους του αναπνευστικού ρυθμού!! Η περαιτέρω εξέλιξη του «ανορθόδοξου» αυτού Βουδδισμού οδηγεί στον σακτισμό. Ο σακτισμός είναι η δοξασία, που διαστρέβλωσε τελείως τον Βουδδισμό και τον έκανε αγνώριστο. Σακτισμός είναι η δοξασία της λατρείας των γυναικείων θεοτήτων (σακτί) και προέρχεται και αυτός, όπως και ο ταντρισμός, από θρησκευτικές παραφυάδες του Ινδουισμού. Ο ταντρικός Βουδδισμός θέλοντας να φθάσει ταχύτερα στην τελειότητα, προικίζει όλους του βούδδες (φωτισμένους) και τους βοδισάτβας (υποψήφιους για φωτισμό) με ένα θηλυκό συμπλήρωμα, ώστε με ένα ερωτικό αγκάλιασμα να φθάσουν στην αιώνια ένωση. Με τις διαστρεβλώσεις αυτές της αρχικής δοξασίας, το ταντρικό όχημα απομακρύνεται αρκετά από τον παγκοσμίως κατανοητό αγνωστικισμό του Βούδδα. Τελικά αυτή η αίρεση του Βουδδισμού, είναι μόνο κατ’ όνομα Βουδδιστική και το μόνο που έχει απομείνει σ’ αυτήν είναι οι παραδόσεις της αρχικής δοξασίας. Όλα τα υπόλοιπα έχουν κάνει το είδος αυτό του Βουδδισμού τελείως αγνώριστο και ξεκομμένο από την αρχική βουδδιστική δοξασία. Ο δε αντιπρόσωπος του Βούδδα στη γη (η ενσάρκωσή του) είναι ο Δαλάι Λάμα.
Κάτι ανάλογο, τηρουμένων των αναλογιών, συμβαίνει και με τον Παπισμό. Ποιος είναι ο γιόγκι, που θα μεσολαβήσει να ενωθείς με το Θεό; Μα ο Ρωμαίος Ποντίφηκας! Πως θα επιτύχεις τη σωτηρία; Μα, με τη μηχανική απαγγελία κάποιων προσευχών. Τα «οράματα και θάματα» τι είναι; Μα, μαγικές και ειδωλολατρικές τελετές. Ποιος είναι ο αντιπρόσωπος του Χριστού στη γη; Μα, ο vicarious Christi. Ο δε Χριστός πως καταντάει τελικά να είναι; Μα, ένα ξόανο, ένα είδωλο, στη θέση του Βάαλ. Καταντάει να είναι ένα UFO (unknown fluing object), ένα αγνώστου ταυτότητας (ποιος ξέρει τι ακριβώς είναι ο Χριστός;), ιπτάμενο (στους ουρανούς) αντικείμενο (είδωλο, όχι πρόσωπο). Για να τον κατανοήσεις πρέπει να απευθυνθείς στον επί της γης μεσολαβητή, τον Επίσκοπο Ρώμης. Να πως κατάντησε η ηγεσία, αλλά και ολόκληρη η Δυτική «Εκκλησία», που δεν έχει καμία σχέση με την αρχαία Εκκλησία! Η γραμμή όμως αυτή περνάει εύκολα στις χριστιανικές μάζες, όπως ακριβώς και ο ταντρισμός (ο ειδωλολατρικός βουδδισμός) περνάει εύκολα στις βουδδιστικές μάζες.
Θα πρέπει λοιπόν, η Παπική πλευρά να αξιολογηθεί μάλλον σαν ηθική έκπτωση, που είχε σαν συνέπεια ομολογιακές αλλοιώσεις. Άλλωστε, δόγμα και ήθος είναι οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος. Αν η μια όψη παραχαραχτεί, όλο το νόμισμα γίνεται κίβδηλο. Αλλοίωση της Πίστης και ηθικός εκτραχηλισμός είναι τα φυσιολογικά και αναμενόμενα επακόλουθα της έπαρσης. Όλο το Παπικό οικοδόμημα είναι διαχρονικός καρπός ηγεμονικής έπαρσης (της «επηρμένης οφρύος») των ταγών της Ρωμαϊκής «Εκκλησίας». Για να κτισθεί, χρησιμοποιήθηκαν δόλιες παραχαράξεις και πλαστογραφίες της Αποστολικής Παράδοσης και των ιστορικών γεγονότων και ντοκουμέντων. Για να σταθεί δε, επιστρατεύονται απάτες και όλη η διαπλοκή της διπλωματίας του κόσμου. Βία και εξαπάτηση λαών. Σαφώς, όλα αυτά συνιστούν έσχατη ηθική κατάπτωση. Φυσικά, δεν ήταν δυνατόν να μη μείνουν έξω πεδία ηθικής, για τα οποία κάποιοι «αμύντορες» της Ορθοδοξίας δεν θέλουν να ακούσουν ούτε λέξη. Αυτά δεν έχουν σχέση, ισχυρίζονται, με την πίστη.
Εν τούτοις, ο Βασ. Στεφανίδης γράφει για την «Εκκλησία» της Δύσης κατά τον 9ο-10ο αιώνα στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» (σελ. 481-482): Κάθε Ηγεμόνας εκμεταλλευόταν την Εκκλησία «αδιαφορών δια την ηθικήν και θρησκευτικήν κατάστασιν αυτής (σιμωνία) και παραμέλησιν της αγαμίας. Ο κλήρος και οι μοναχοί διεφθάρησαν….. (οι ευγενείς) ανεβίβαζον εις τον Παπικόν Θρόνον άνδρας συνήθως ανικάνους, πολλάκις διεφθαρμένους….. την εποχήν ταύτην (διαπρεπής διαμαρτυρόμενος θεολόγος του 18ου αιώνα) ωνόμασεν πορνοκρατίαν». Στις μέρες μας, πρώην Ιησουίτης Ιερέας και στενός συνεργάτης των Παπών Ιωάννη 23ου και Παύλου 6ου, που παραιτήθηκε από την Ιεροσύνη (+1999), βαθύς γνώστης των Βατικανείων αδύτων, γράφει το 1981 σε ιστορικό πόνημά του: «Αιρέσεις και αποτρόπαιες εκτροπές είναι στην ημερήσια διάταξη στα σεμινάρια (ιερατικές σχολές), διαπλεκόμενα δίκτυα αυτοπροστατευόμενα ενεργών ομοφυλόφιλων ιερέων, καλογραιών, επισκόπων, ακόμα και καρδιναλίων στραγγαλίζουν κάθε προσπάθεια για αναβάθμιση των ηθών».
Τα ανωτέρω αναγραφόμενα δεν στοχεύουν σε μένος εναντίον των Δυτικών, αλλά σαν κάποιες νύξεις προς όσους θα ήθελαν να δουν την πραγματικότητα: πόσες από τις παραπάνω εκφάνσεις της Παπικής εκτροπής δεν έχουν εισχωρήσει σ’ όλα τα επίπεδα των Ορθοδόξων Εκκλησιών της καθ’ ημάς Ανατολής! Ο ΡΚαθολικισμός έκτισε το οικοδόμημά του και το στηρίζει με φανατισμό. Επιλογή του βέβαια. Από την πλευρά μας τον κρίνουμε αρνητικά και καλά κάνουμε, με πλήθος επιχειρημάτων. Ας μην ανεχόμαστε όμως, να χτίζεται ένα παρόμοιο (Παπικό) οικοδόμημα στον Ορθόδοξο χώρο μας. Όχι στον αυταρχισμό, όχι στη διαστροφή και καταπάτηση των Ι. Κανόνων, όχι στη διαφθορά, όχι στην ειδωλολατρία, όχι στη μαγεία!
Στο χώρο της Ανατολής «παπικές» νοοτροπίες και πρακτικές έχουν καθιερωθεί ως «κανονική τάξις», που απορρέει, τάχα, από ηθικά, κανονικά ή ιστορικά δεδομένα της Ι. Παράδοσις. Άλλα, όμως, λένε η ηθική, οι Κανόνες και η Ιστορία και άλλα εφαρμόζονται στην πράξη. Από τη μια έχουμε «τα όμορφα τα λόγια, τα μεγάλα» και από την άλλη τη σκληρή πραγματικότητα. Και πάλι ο άγιος Νεκτάριος παρατηρεί: «Σήμερον άπασα η επί της Συνόδου επιρροή ευρίσκεται εις τας χείρας των εξάρχων, αυτής της Συνόδου στερουμένης ισχύος και βουλήσεως. Προ 1800 ετών η Εκκλησία διακηρύττει ότι τα την πίστιν και την διδασκαλίαν αφορώντα ψηφίσματα πρέπει να έχωσιν υπέρ εαυτών την ηθικήν ομοθυμίαν. Δεν υπάρχει παράδειγμα παροχής δόγματος τινός (ή άλλου θεσπίσματος) αποδεκτού γενομένου επί απλή πλειοψηφία» (έ.α. σελ. 102). Και όμως, η Εκκλησία μας διοικείται από πλαστές συνοδικές ευκαιριακές πλειοψηφίες, κάτω από την εξουσιαστική χειραγώγηση του εκάστοτε Προέδρου της και των περί αυτόν. Και αυτό με την επίκληση του ς΄ κανόνα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, επειδή επισφραγίζεται με τη φράση «κρατείτω η των πλειόνων ψήφος». Βέβαια, όχι μόνο δεν τηρείται ο Κανόνας αυτός, αλλά και διαστρέφεται. Μια απλή ανάγνωση του πείθει, ότι επιβάλλει την ουσιαστική ομοφωνία των συνέδρων, των «πλειόνων», μετά την απομόνωση ολίγων, που μειοψηφούν κακοπροαίρετα («δι’ οικείαν φιλονεικίαν»). Έτσι, η διοικητική αυθαιρεσία του ενός οδηγεί σε ηθική καταρράκωση μεγάλου μέρους του κλήρου και του λαού.
Ο πιστός λαός, καταβάλλεται προσπάθεια, να μένει μακριά από τα προβλήματα. Υποθάλπεται έντονα η άγνωστη στο Ευαγγέλιο θέση (η Παπική θέση), ότι η Εκκλησία συμπυκνώνεται στον κλήρο, κάθε δε κριτική ή έλεγχος κατά κληρικών και εν γένει της εκκλησιαστικής διοίκησης, αποτελεί ύβρη κατά της Εκκλησίας. Πολλοί πιστοί, είτε από πνευματική απλότητα, είτε από φόβο μήπως χάσουν την ψυχή τους, βρίσκουν καταφύγιο στη θέση αυτή και ανέχονται κάθε ανωμαλία στην Εκκλησία. Εύκολα μπορεί να συντάσσονται με θερμούς αμύντορες της Ορθοδοξίας, αδιαφορούν, ωστόσο, για την πολιτεία τους, αν και πόσο απέχει από εκείνη, που προδιαγράφει ο Παπισμός, με όλες του τις συνέπειες. Τα απαράδεκτα της δικής μας αυλής δεν τους αγγίζουν. Αφήνουν την Εκκλησία να ανεβαίνει μόνη το Γολγοθά. Δεν χάνουν, ίσως, την ψυχή τους. Είναι κρίμα, όμως, να χάνουν την ψυχή τους τόσοι άλλοι, που μένουν αποίμαντοι.
Η Παπική διείσδυση δεν παρατηρείται μόνο στη δική μας Εκκλησία, είναι φαινόμενο πανορθόδοξο. Εξαιτίας αυτής της διείσδυσης ταλανίζεται η Ορθοδοξία σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Εμείς τι μπορούμε να πούμε; Ο προβληματισμός προβάλλει εφιαλτικός: Quo vadis Orhodoxia, δώρο ατίμητο των Πατέρων μας;
Από την άλλη πλευρά είναι έντονη στις μέρες μας η κινητικότητα στις σχέσεις μεταξύ Ορθοδόξων και ΡΚαθολικών. Ανταλλαγές αποστολών κορυφαίων εκατέρωθεν κληρικών, θεολογικές συζητήσεις χωρίς τέλος, τελετές και κοινές προσευχές. Απώτερος σκοπός λέγεται ότι είναι η προλείανση του εδάφους για μια μελλοντική ένωση των Εκκλησιών. Γίνεται, όμως, κατάλληλος γι’ αυτό το σκοπό διάλογος ή πρόκειται για θέατρο διπλωματίας; Υπάρχει διάθεση να θιγούν και να αρθούν οι υφιστάμενες διαφορές; Μάλλον όχι. Πίσω από μια αστραφτερή επιφάνεια δήθεν αγάπης και με την απουσία της αλήθειας, κρύβεται καχυποψία και ανταγωνισμός για το μοίρασμα της Εκκλησίας. Το πρόβλημα του εκκλησιαστικού status των δυο πλευρών, ούτε καν θίγεται.
Η θέση που διατυπώνεται από πλευράς Ορθοδόξων είναι, ότι ο ΡΚαθολικισμός έχει εκτραπεί από την κοινή αρχαία Παράδοση της Αποστολικής Εκκλησίας. Από την πλευρά του Βατικανού, επίσημα χείλη δηλώνουν απερίφραστα, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει μεν γενικά παραμείνει κοντά στην Αποστολική Παράδοση, έχει εκπέσει όμως, διότι δεν αποδέχεται το πρωτείο εξουσίας και αλάθητης αυθεντίας, το οποίο, κατ’ αυτούς, είναι προνόμιο και αποστολική κληρονομιά στον εκάστοτε Επίσκοπο Ρώμης, δηλ. τον Πάπα. Η ένταξη, λένε, κάθε τοπικής Εκκλησίας μέσα στην ευρύτερη Ρωμαϊκή ποίμνη αποτελεί το μόνο αναγκαίο και ικανό τεκμήριο για την γνησιότητά της. Η αποτυχία των διαλόγων κάτω από τέτοιους όρους και προϋποθέσεις, παρά τις όποιες εκατέρωθεν παραχωρήσεις, που προβάλλονται ως δήθεν επιτεύγματα, είναι προδιαγεγραμμένη.
Βαθύς και σοφός μελετητής των αιτίων του Σχίσματος, ο άγιος Νεκτάριος γράφει: «Οι όροι της ενώσεως είναι τοιούτοι, ώστε καθιστώσι την ζητουμένην ένωσιν αδύνατον, διότι δεν έχουσι ουδέν σημείον συναντήσεως….. Η μεν δυτική Εκκλησία εδράζεται επί των πρωτείων του Πάπα κατά την εκδοχήν αυτών υπ’ αυτής, η δε ανατολική Εκκλησία επί των οικουμενικών συνόδων….. Το διδόμενον υπό της ανατολικής Εκκλησίας τω Πάπα πρωτείον τιμής (κη΄ κανόνας Δ΄ Οικ.) είναι ανωφελής παραχώρησις, διότι στερείται ισχύος προς συγκράτησιν του οικοδομήματος της δυτικής Εκκλησίας. Αι διδόμεναι υπό του Πάπα παραχωρήσεις τη ανατολική Εκκλησία ήτοι το εμμένειν αυτήν τοις εαυτοίς δόγμασιν, έθεσι και διατάξεσιν, ουδ' όλως θεωρούνται υπ’ αυτής τοιαύται ως νόμιμοι ούσαι και εδραζόμεναι επί των της Εκκλησίας κανόνων. Διό, ου μόνον εμμένει εν αυτοίς, αλλ’ απαιτεί όπως και αυτός ο Πάπας μεθ’ όλης της δυτικής Εκκλησίας φρονή ως αυτή φρονή και αξιοί, ίνα και αυτός μεθ’ απάσης της δυτικής Εκκλησίας επανέλθη στους κόλπους αυτής….. Ώστε αι φαινόμεναι παραχωρήσεις ουδεμίαν κέκτηνται σημασίαν….. Ίνα δε τελεσθή ένωσις, δέον αι παραχωρήσεις να αίρωσι τα κύρια αίτια του χωρισμού. (Δηλαδή) όταν ο Πάπας παραχωρή εκ των εαυτού και όχι ανέχηται τα καλώς εν τη Εκκλησία κείμενα. Ενόσω τα μεν κύρια αίτια του χωρισμού μένωσι τα αυτά, αι δε Εκκλησίαι αντέχονται των εαυτών, η ένωσις είναι αδύνατος. Ίνα θεμελιωθή αύτη, πρέπει να στηρίζεται επί των αυτών αρχών. Άλλως πας κόπος μάταιος» (έ.α. σελ. 28-29).
Στους Ορθόδοξους κύκλους γίνεται πολύς λόγος για ουσιώδεις δογματικές και τελετουργικές καινοτομίες του ΡΚαθολικισμού. Και όντως υπάρχουν πολλές: το Φιλιόκβε, η άσπιλη σύλληψη της Θεοτόκου, το καθαρτήριο, η μη επίκληση του Αγίου Πνεύματος, η χρήση αζύμων κατά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων, κ. ά. Οι ίδιοι όμως οι Παπικοί πολύ μικρή σημασία δίνουν στις διαφορές αυτές. Είναι πρόθυμοι να τις παραβλέψουν προκειμένου να ενωθεί, δήθεν, η Εκκλησία και παραχωρούν στους Ορθοδόξους το δικαίωμα να κρατήσουν κατά βούληση δόγματα και τάξη της προτίμησής τους, υπό τον όρο ότι θα αποδεχθούν το παπικό πρωτείο και αλάθητο (άγ. Νεκτάριος, έ.α.), δηλ. κατά το υπόδειγμα της Ουνίας. Αυτή είναι η κατ’ εξοχήν διαβλητή εκκλησιαστική αρχή, στην οποίαν εμμένει η Δύση και αυτός είναι ο λεγόμενος Παπισμός.
Για να επιβληθεί η Ρώμη ως θεοσύστατη ρυθμιστική των πάντων αρχή, ήταν ανάγκη να ντύσει θεολογικά τις διεκδικήσεις της. Πήρε αμφιλεγόμενες τάσεις θεολόγων–φιλοσόφων (Άνσελμος, Ακινάτης, κτλ.) ή λατρευτικά τυπικά περιορισμένης εφαρμογής και τα ανέδειξε σε δόγματα. Οι εκτροπές αυτές θα είχαν συν τω χρόνω ξεχαστεί αν δεν χρησίμευαν στους Δυτικούς ως ειδοποιός διαφορά τους από τους, κατ' αυτούς, «ατίθασους» της Ανατολής. Εξ άλλου, τη Ρώμη τη γοητεύει η δύναμη μάλλον, παρά η αλήθεια. Θέλγεται να ακολουθείται από μάζες οπαδών. Υιοθετεί λοιπόν και ντύνει με μανδύα δογματικό δοξασίες, που συγκινούν τα πλήθη («οράματα και θάματα») ή κάνουν τη χριστιανική ζωή εύκολη (π.χ. κατάργηση νηστειών) ή η σωτηρία των πιστών από το περίσσευμα των αξιομισθιών του Χριστού και των Αγίων, (το οποίο διαχειρίζεται ο Πάπας, κτλ.) και αυτά με Παπικές ex cathedra «αλάθητες» διακηρύξεις. Έτσι, ο ΡΚαθολικισμός έχει καταντήσει ένα είδος ειδωλολατρείας και μαγείας, κάτι ανάλογο με τον ταντρικό Βουδδισμό, που αντίθετα με τον «ορθόδοξο» Βουδδισμό, έχει θεοποιήσει τον ίδιο το Βούδδα και με μαγικές συνταγές απλοποιεί πολύ τα πράγματα και έτσι η αρχική δοξασία του Βουδδισμού καταντάει μια μαγική, ειδωλολατρική θρησκεία. Για να ενωθείς με το Απόλυτο Αγαθό, αρκεί να προφέρεις χαμηλόφωνα κάποιες μυστικές συλλαβές!! Αυτές οι μυστικές συλλαβές αποτελούν αντικείμενο έντονης λατρείας. Έτσι, η επίκληση του Βούδδα, αντικαθίσταται με την μηχανική απαγγελία κάποιων συλλαβών, που δεν έχουν ούτε θρησκευτική αξία, ούτε νόημα. Το ίδιο γίνεται με τις θρησκευτικές τελετές, οι οποίες μετατράπηκαν σε μαγικές τελετουργίες. Στο Βουδδισμό, εκείνος, που μπορεί να σε φέρει σε επαφή με το Απόλυτο Αγαθό είναι ένας γιόγκι, ο οποίος έχοντας ως εφόδια τη σκέψη, το λόγο και το σώμα, εξασκεί τις υπερφυσικές δυνάμεις που διαθέτει, με ιδιαίτερη προτίμηση στη ρύθμιση της αναπνοής. Ο διαλογισμός και η εσωτερική γνώση του αρχικού Βουδδισμού, μετατρέπεται εδώ σε ασκήσεις, που θα καταστήσουν τους πιστούς κύριους του αναπνευστικού ρυθμού!! Η περαιτέρω εξέλιξη του «ανορθόδοξου» αυτού Βουδδισμού οδηγεί στον σακτισμό. Ο σακτισμός είναι η δοξασία, που διαστρέβλωσε τελείως τον Βουδδισμό και τον έκανε αγνώριστο. Σακτισμός είναι η δοξασία της λατρείας των γυναικείων θεοτήτων (σακτί) και προέρχεται και αυτός, όπως και ο ταντρισμός, από θρησκευτικές παραφυάδες του Ινδουισμού. Ο ταντρικός Βουδδισμός θέλοντας να φθάσει ταχύτερα στην τελειότητα, προικίζει όλους του βούδδες (φωτισμένους) και τους βοδισάτβας (υποψήφιους για φωτισμό) με ένα θηλυκό συμπλήρωμα, ώστε με ένα ερωτικό αγκάλιασμα να φθάσουν στην αιώνια ένωση. Με τις διαστρεβλώσεις αυτές της αρχικής δοξασίας, το ταντρικό όχημα απομακρύνεται αρκετά από τον παγκοσμίως κατανοητό αγνωστικισμό του Βούδδα. Τελικά αυτή η αίρεση του Βουδδισμού, είναι μόνο κατ’ όνομα Βουδδιστική και το μόνο που έχει απομείνει σ’ αυτήν είναι οι παραδόσεις της αρχικής δοξασίας. Όλα τα υπόλοιπα έχουν κάνει το είδος αυτό του Βουδδισμού τελείως αγνώριστο και ξεκομμένο από την αρχική βουδδιστική δοξασία. Ο δε αντιπρόσωπος του Βούδδα στη γη (η ενσάρκωσή του) είναι ο Δαλάι Λάμα.
Κάτι ανάλογο, τηρουμένων των αναλογιών, συμβαίνει και με τον Παπισμό. Ποιος είναι ο γιόγκι, που θα μεσολαβήσει να ενωθείς με το Θεό; Μα ο Ρωμαίος Ποντίφηκας! Πως θα επιτύχεις τη σωτηρία; Μα, με τη μηχανική απαγγελία κάποιων προσευχών. Τα «οράματα και θάματα» τι είναι; Μα, μαγικές και ειδωλολατρικές τελετές. Ποιος είναι ο αντιπρόσωπος του Χριστού στη γη; Μα, ο vicarious Christi. Ο δε Χριστός πως καταντάει τελικά να είναι; Μα, ένα ξόανο, ένα είδωλο, στη θέση του Βάαλ. Καταντάει να είναι ένα UFO (unknown fluing object), ένα αγνώστου ταυτότητας (ποιος ξέρει τι ακριβώς είναι ο Χριστός;), ιπτάμενο (στους ουρανούς) αντικείμενο (είδωλο, όχι πρόσωπο). Για να τον κατανοήσεις πρέπει να απευθυνθείς στον επί της γης μεσολαβητή, τον Επίσκοπο Ρώμης. Να πως κατάντησε η ηγεσία, αλλά και ολόκληρη η Δυτική «Εκκλησία», που δεν έχει καμία σχέση με την αρχαία Εκκλησία! Η γραμμή όμως αυτή περνάει εύκολα στις χριστιανικές μάζες, όπως ακριβώς και ο ταντρισμός (ο ειδωλολατρικός βουδδισμός) περνάει εύκολα στις βουδδιστικές μάζες.
Θα πρέπει λοιπόν, η Παπική πλευρά να αξιολογηθεί μάλλον σαν ηθική έκπτωση, που είχε σαν συνέπεια ομολογιακές αλλοιώσεις. Άλλωστε, δόγμα και ήθος είναι οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος. Αν η μια όψη παραχαραχτεί, όλο το νόμισμα γίνεται κίβδηλο. Αλλοίωση της Πίστης και ηθικός εκτραχηλισμός είναι τα φυσιολογικά και αναμενόμενα επακόλουθα της έπαρσης. Όλο το Παπικό οικοδόμημα είναι διαχρονικός καρπός ηγεμονικής έπαρσης (της «επηρμένης οφρύος») των ταγών της Ρωμαϊκής «Εκκλησίας». Για να κτισθεί, χρησιμοποιήθηκαν δόλιες παραχαράξεις και πλαστογραφίες της Αποστολικής Παράδοσης και των ιστορικών γεγονότων και ντοκουμέντων. Για να σταθεί δε, επιστρατεύονται απάτες και όλη η διαπλοκή της διπλωματίας του κόσμου. Βία και εξαπάτηση λαών. Σαφώς, όλα αυτά συνιστούν έσχατη ηθική κατάπτωση. Φυσικά, δεν ήταν δυνατόν να μη μείνουν έξω πεδία ηθικής, για τα οποία κάποιοι «αμύντορες» της Ορθοδοξίας δεν θέλουν να ακούσουν ούτε λέξη. Αυτά δεν έχουν σχέση, ισχυρίζονται, με την πίστη.
Εν τούτοις, ο Βασ. Στεφανίδης γράφει για την «Εκκλησία» της Δύσης κατά τον 9ο-10ο αιώνα στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» (σελ. 481-482): Κάθε Ηγεμόνας εκμεταλλευόταν την Εκκλησία «αδιαφορών δια την ηθικήν και θρησκευτικήν κατάστασιν αυτής (σιμωνία) και παραμέλησιν της αγαμίας. Ο κλήρος και οι μοναχοί διεφθάρησαν….. (οι ευγενείς) ανεβίβαζον εις τον Παπικόν Θρόνον άνδρας συνήθως ανικάνους, πολλάκις διεφθαρμένους….. την εποχήν ταύτην (διαπρεπής διαμαρτυρόμενος θεολόγος του 18ου αιώνα) ωνόμασεν πορνοκρατίαν». Στις μέρες μας, πρώην Ιησουίτης Ιερέας και στενός συνεργάτης των Παπών Ιωάννη 23ου και Παύλου 6ου, που παραιτήθηκε από την Ιεροσύνη (+1999), βαθύς γνώστης των Βατικανείων αδύτων, γράφει το 1981 σε ιστορικό πόνημά του: «Αιρέσεις και αποτρόπαιες εκτροπές είναι στην ημερήσια διάταξη στα σεμινάρια (ιερατικές σχολές), διαπλεκόμενα δίκτυα αυτοπροστατευόμενα ενεργών ομοφυλόφιλων ιερέων, καλογραιών, επισκόπων, ακόμα και καρδιναλίων στραγγαλίζουν κάθε προσπάθεια για αναβάθμιση των ηθών».
Τα ανωτέρω αναγραφόμενα δεν στοχεύουν σε μένος εναντίον των Δυτικών, αλλά σαν κάποιες νύξεις προς όσους θα ήθελαν να δουν την πραγματικότητα: πόσες από τις παραπάνω εκφάνσεις της Παπικής εκτροπής δεν έχουν εισχωρήσει σ’ όλα τα επίπεδα των Ορθοδόξων Εκκλησιών της καθ’ ημάς Ανατολής! Ο ΡΚαθολικισμός έκτισε το οικοδόμημά του και το στηρίζει με φανατισμό. Επιλογή του βέβαια. Από την πλευρά μας τον κρίνουμε αρνητικά και καλά κάνουμε, με πλήθος επιχειρημάτων. Ας μην ανεχόμαστε όμως, να χτίζεται ένα παρόμοιο (Παπικό) οικοδόμημα στον Ορθόδοξο χώρο μας. Όχι στον αυταρχισμό, όχι στη διαστροφή και καταπάτηση των Ι. Κανόνων, όχι στη διαφθορά, όχι στην ειδωλολατρία, όχι στη μαγεία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου