Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ
Πρόσωπα ('40 - 1994)

Καθηγητοῦ Ἀντωνίου Μάρκου

Πρωθιερεύς Σέργιος τῆς Μόσχας (Mechiev, + 1941).
Γεννήθηκε τό 1892 καί ἦταν γιός τοῦ ὀνομαστοῦ ἔπειτα Στάρετς Ἀλεξίου. Σπούδασε Ἱστορία καί Φιλολογία στό Πανεπιστήμιο τῆς Μόσχας, συνδέθηκε μέ τούς Στάρετς Ἀνατόλιο καί Νεκτάριο τῆς Ὄπτινα καί τό 1919 χειροτονήθηκε Διάκονος καί Πρεσβύτερος ἀπό τόν ἔπειτα Ἱερομάρτυρα Ἀρχιεπίσκοπο Θεόδωρο τοῦ Βολοκολάμσκ (+ 1935). Ἐφημέρευσε στό Ναό τοῦ ἁγ. Νικολάου τῆς ὁδοῦ Moroseika τῆς Μόσχας.
Τό 1923, ὅταν ἀπελευθερώθηκε ὁ Πατριάρχης Τύχων καί οἱ Σοβιετικές Ἀρχές τόν πίεζαν νά δεχθεῖ τό Νέο Ἡμερολόγιο, ὁ π. Σέργιος τόν ἐπισκέφθηκε καί τοῦ εἶπε: "Ἁγιώτατε, μήν μέ θεωρήσετε ἀνυπότακτο, ἀλλά ἡ ἐκκλησιαστική μου συνείδηση δέν μοῦ ἐπιτρέπει νά δεχθῶ τό νέο ἡμερολόγιο"! Μετά τόν θάνατο τοῦ Τύχωνος (1925) μνημόνευε τήν κανονική κεφαλή τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, τόν Τοποτηρητή τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου Μητροπ. Κρουτίτσης Πέτρο, ἀκόμη καί μετά τήν κατάληψη τῆς ἐξουσίας ἀπό τόν Μητροπ. Σέργιο καί τήν Διακήρυξη τοῦ 1927.
Τήν 29. 10. 1929 συνελήφθη καί ἐξορίστηκε στό Kadnikov, μαζί μέ τήν Πρεσβυτέρα καί τά τέσσερα παιδιά τους! Τό 1932 ἔκλεισε ὁ ναός του, ἕνας τῶν τελευταίων Ἰωσηφιτικῶν ναῶν τῆς Μόσχας. Τήν 8. 3. 1933 συνελήφθη καί καταδικάστηκε σέ ἐξορία πέντε ἐτῶν. Τό 1935 ἦταν κρατούμενος στό Στρατόπεδο Svirlag. Τό 1937 ἀπελευθερώθηκε καί ἐγκαταστάθηκε στό Τβέρ (Καλλίνιν). Τό 1941 ζοῦσε κρυπτόμενος σέ διάφορα χωριά τοῦ Βόλγα, στήν περιοχή τοῦ Ριμπίνσκ. Τήν 24. 6. 1941 συνελήφθη μαζί μέ τήν Ἐλισάβετ Ἀλεξάνδροβνα Bulgakova καί φυλακίστηκε στό Γιαροσλάβ. Ἐκτελέστηκε τήν 9. 12. 1941, ἐπειδή πλησίαζαν τά Γερμανικά στρατεύματα.

Ἡγουμένη Σοφία τοῦ Κιέβου (+ 1941).
Ἡ Νεομάρτυς Σοφία Grineva γεννήθηκε τό 1873 στή Μόσχα, σέ οἰκογένεια γαιοκτήμονος δικηγόρου μέ ἀρχαίες ρίζες. Σπούδασε Μουσική στό Ὠδεῖο τοῦ Κιέβου καί ταυτόχρονα ἀνέπτυξε πνευματικές σχέσεις μέ τούς Στάρετς τῆς Ὄπτινα. Σέ ἡλικία 22 ἐτῶν ἀσθένησε σοβαρά καί τῆς συστήθηκε νά πάει γιά θεραπεία στό Νταβός τῆς Ἐλβετίας. Πρίν φύγει πῆγε νά προετοιμασθεῖ στή Μονή τῆς Ἁγίας Τριάδος (πού εἶχε ἱδρύσει ἡ Ἄννα Znamensky) καί τελικά ἔμεινε ἐκεῖ, ἀφιερώνοντας τόν ἑαυτό της στό Θεό.
Τήν ἐποχή ἐκείνη ἡ Μονή εἶχε 600 περίπου μοναχές, ὀρφανοτροφεῖο, γηροκομεῖο, κ.ἄ. ἱδρύματα καί ὑψηλό ἐπίπεδο πνευματικῆς ζωῆς καί κοινωνικῆς προσφορᾶς. Στήν πορεία ἡ μ. Σοφία ἵδρυσε δική της μονή μέ 170 περίπου μοναχές καί ἵδρυμα προστασίας 30 παιδιῶν. Ἡ φήμη τῆς πνευματικῆς της ζωῆς καί τῶν δυνατοτήτων της ἦταν τέτοια, ὥστε τό 1912 - 13 ὁ Μητροπ. Κιέβου Φλαβιανός τήν προσέλαβε στήν Ἐπισκοπή του καί τῆς ἀνάθεσε τήν ἡγουμενεία τῆς ἱστορικῆς Μονῆς τῆς Ἁγίας Σκέπης (ἑνός μοναστικοῦ καθιδρύματος μέ 1.200 κελλιά, νοσοκομεῖο, κ.ἄ.).
Ὅταν οἱ Σοβιετικοί ἔκλεισαν τήν Μονή ἡ γ. Σοφία συνελήφθη καί φυλακίσθηκε. Ἀπελευθερώθηκε τό 1926. Τό 1927 μαζί μέ τόν Ἱερέα Δημήτριο Ἰβάνωφ ἦσαν ἀπό τούς πρώτους πού διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ Μητροπ. Σεργίου, λόγῳ τῆς γνωστῆς Διακηρύξεως, καί ὑπήχθηκαν στή δικαιοδοσία τοῦ Ἐπισκόπου Δαμασκηνοῦ τοῦ Γκλούκωφ (Tsedrik). Μέχρι τόν θανατό της διακονοῦσε τήν Ἐκκλησία στίς Κατακόμβες, ὡς πνευματική μητέρα καί προεστῶσα δεκάδων μυστικῶν μοναζουσῶν. Κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 22. 3. 1941, σέ κάποιο μυστικό κοινόβιο.

Ἀρχιεπίσκοπος Βαρλαάμ τοῦ Πέρμ (+ 1942) .
Ὁ κατά κόσμον Βίκτωρ Στεφάνοβιτς Ryashentsev, γεννήθηκε τό 1878 στό Ταμπώφ, σέ οἰκογένεια ἐμπόρου. Ἦταν ἀδελφός τοῦ Ἱερομάρτυρος Ἐπισκόπου Γερμανοῦ τοῦ Γιαζνίκωφ (+ 2. 9. 1937). Σπούδασε στή Θεολογική Ἀκαδημία τοῦ Καζάν καί τό 1901 διορίστηκε Καθηγητής στό Θεολογικό Σεμινάριο τῆς Οὔφα, ἔγινε μοναχός καί χειροτονήθηκε Διάκονος. Ἦταν πνευματικό ἀνάστημα τοῦ Γέροντος Γαβριήλ τῆς Μονῆς τῶν Ἑπτά Λιμνῶν. Τό 1911 χειροθετήθηκε Ἀρχιμανδρίτης καί ἀνέλαβε τήν διεύθυνση τοῦ Θεολογικοῦ Σεμιναρίου τῆς Πολτάβας.
Τό 1913 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Κόμελ. Τό 1918 ἡ ἐπαναστατική δραστηριότητα τόν ἀνάγκασε νά καταφύγει στό Κίεβο, ἔτσι τό 1919 τοῦ ἀφαιρέθηκε ἡ ἔδρα. Τό ἴδιο ἔτος συνελήφθη, ἀλλά ἀπελευθερώθηκε μετά ἀπό γραπτό αἴτημα 5.000 πολιτῶν! καί διορίσθηκε Ἐπίσκοπος Μογκίλεφ. Ὅταν ἐκδηλώθηκε τό κίνημα τῆς "Ζωντανῆς Ἐκκλησίας", παρασύρθηκε καί συμμετεῖχε, ἀλλά σύντομα ἀντιλήφθηκε τούς πραγματικούς σκοπούς τῶν Ἀνακαινιστῶν καί ἐπέστρεψε μετανοημένος στήν κανονική Ἐκκλησία, ὁπότε διορίσθηκε ἀπό τόν Πατριάρχη Τύχωνα Ἐπίσκοπος Πσκώφ (1923).
Τό 1924 συνελήφθη καί φυλακίσθηκε γιά δύο χρόνια στό Γιαροσλάβ. Τήν 13. 7. 1927 διορίσθηκε Ἀρχιεπίσκοπος Πέρμ. Λίγες ἡμέρες ἀργότερα ὁ Μητροπ. Σέργιος δημοσίευσε τήν Διακήρυξή του, τήν ὁποία ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βαρλαάμ δέν δέχτηκε. Ἔτσι τήν 11. 11. 1927 ἀπαλλάχθηκε ἀπό τά καθήκοντά του. Τό 1928 συμμετεῖχε στήν ὑπό τόν Μητροπ. Ἀγαθάγγελο Σύνοδο τοῦ Γιαροσλάβ, μέ τήν ὁποία καταδικάσθηκε ὁ Σεργιανισμός.
Σύμφωνα μέ μία πηγή τό ἴδιο ἔτος ὑπέγραψε ἐπίσης καί τίς ἀποφάσεις τῆς Νομαδικῆς Συνόδου.
Τό 1929 συνελήφθη καί πάλι καί φυλακίσθηκε στό Γιαροσλάβ. Τήν 3. 1. 1930 καταδικάστηκε σέ τρία χρόνια ἐξορία. Τό 1931 ἦταν ἐξόριστος στό Σολόβκι καί τό 1933 στά Βουνά τῆς Ἀρκοῦδας, στό Petrozadovsk.
Ἀπεβίωσε στίς φυλακές τῆς Βολόγδας, τήν 7. 2. 1942. Τό ὑψηλό ἀγωνιστικό του φρόνημα διασώζεται στίς ἐπιστολές του, μέ τίς ὁποίες στήριζε μία μυστική γυναικεία μοναστική ἀδελφότητα τῶν Κατακομβῶν.

Ἐπίσκοπος Κλαύδιος (Savinsky, + 1942).
Ὁ κατά κόσμον Κωνσταντῖνος Σωφρόνιεβιτς Savinsky γεννήθηκε τό 1882 στό χωριό Snetkova τοῦ Ποντόλσκ, σέ οἰκογένεια χωρικῶν. Μόνασε στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ὅπου τό 1923 χειροτονήθηκε Ἱερομόναχος καί τό 1925 ὀνομάσθηκε Ἡγούμενος. Μή δεχόμενος τήν Διακήρυξη τοῦ 1927, τό 1928 διέκοψε κοινωνία μέ τόν Μητροπ. Σέργιο. Τό 1929 χειροθετήθηκε Ἀρχιμανδρίτης ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Δημήτριο τοῦ Γκντώφ καί μέ τήν εὐλογία του ἄρχισε νά χειροθετεῖ μυστικούς μοναχούς καί μοναχές (μόνο στό διαμέρισμα τῆς ἡγουμένης Βερονίκης, χειροθέτησε 30 μοναχές!).
Τό 1930 χειροτονήθηκε μυστικά Ἐπίσκοπος. Συνελήφθη τήν 27. 12. 1930, ὅταν ἐξαρθρώθηκε δύκτιο Κατακομβιτῶν στό Κίεβο. Τήν 8. 10. 1931 καταδικάστηκε σέ πέντε χρόνια καταναγκαστικά ἔργα στή Δυτ. Σιβηρία. Ὅταν ἀπελευθερώθηκε, τοῦ ἀπαγορεύτηκε νά κατοικήσει σέ μεγάλες πόλεις. Τό 1936 ἐγκαταστάθηκε κρυφά στό Νόβγκοροντ, ὅπου λειτουργοῦσε μυστικά μέ τόν π. Πέτρο (Belavsky, + 1938). Τό 1938 κατέφυγε κρυφά στήν Πετρούπολη, ὅπου δημιούργησε ἕναν μυστικό ναό μέ μόλις 12 πιστούς! Συνελήφθη τήν 17. 6. 1942 - μαζί μέ τήν μυστική μοναχή Εὐδοκία καί τόν λαϊκό Ἀνατόλιο - καί ἐκτελέστηκε τήν 12. 8. 1942.

Ἱερεύς Ν. Η. Νοβοσέλτσεφ καί οἱ σύν αὐτῷ (+ 1942 ἤ 1943).
Ὁ Ἱερεύς Νοβοσέλτσεφ κρεουργήθηκε ἀπό Ρώσους μυστικούς πράκτορες, μαζί μέ τήν Πρεσβυτέρα του, τήν θυγατέρα τους καί ἕναν Κοζάκο ὑπηρέτη, στό χωριό Μιλιχίντσι τῆς Βαλέφσκα - Καμένιτσκ τῆς Σερβίας, τό 1942 ἤ 1943.

Πρωθ. Νικόλαος τοῦ Χαρκόβου (Sangushko - Zagorovsky + 1943).
Ὁ κατά κόσμον Νικόλαος Sangushko - Zagorovsky γεννήθηκε τό 1872 σέ οἰκογένεια Διακόνου, μέ πριγκιπικές - ἱερατικές ρίζες. Ἀρχικά ἀκολούθησε τό στάδιο τοῦ ἐγγάμου Κληρικοῦ. Νυμφεύθηκε τήν Αἰκατερίνη Ivanovna καί χειροτονήθηκε ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Χαρκόβου Ἀντώνιο Κραποβίτσκυ. Ὡς Ἱερέα τόν γνώρισε - τότε νεαρός - ὁ ἔπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Σαγγάης καί ἁγ. Φραγκίσκου Ἰωάννης Μαξίμοβιτς.
Τό 1930 συνελήφθη ὡς Ἰωσηφίτης καί ἐξορίστηκε στό Σολόβκι. Μετά τήν ἀπελευθέρωσή του τοῦ ἐπιτράπηκε νά ζήσει ὅπου ἤθελε ἐκτός ἀπό τό Χάρκοβο, ἔτσι ἐγκαταστάθηκε στό Oboyan τοῦ Κούρσκ, ὅπου ἱερουργοῦσε στό σπίτι του. Ἀπεβίωσε τήν 30. 9. 1943 στό Peremysl τῆς Πολωνίας καί ἐνταφιάσθηκε ἐκεῖ.

Ἐπίσκοπος Μακάριος τοῦ Malovishery (+ 1944).
Ὁ κατά κόσμον Κοσμᾶς Βασίλιεβιτς Vasiliev γεννήθηκε τό 1871 στό χωριό Guba τοῦ Τιχβίν, σέ πολύτεκνη οἰκογένεια. Σέ ἡλικία 23 ἐτῶν ἔγινε μοναχός στή Μονή τοῦ ἁγ. Μακαρίου τοῦ Ρωμαίου Νόβγκοροντ, ἡ ὁποία στήν ἐποχή του εἶχε περίπου 200 μοναχούς. Τό 1897 ἔγινε ρασοφόρος μέ τό ὄνομα Κύριλος, τό 1900 δέχθηκε τήν Ἱερωσύνη καί τό 1906 ἀναδείχθηκε Ἡγούμενος.
Τό 1922 συνελήφθη γιά πρώτη φορά, λόγῳ ἀντιδράσεως στή δήμευση τῶν ἐκκλησιαστικῶν σκευῶν.
Τό 1923 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Lyuban μέ εὐλογία τοῦ Πατριάρχη Τύχωνα (κατά μία ἄλλη πληροφορία ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα τῆς Οὔφα). Τό 1924 δέχθηκε τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα μέ τό Μακάριος, στή Λαύρα τοῦ ἁγ. Ἀλεξάνδρου Νέβσκι.
Τό 1924 συνελήφθη γιά δεύτερη φορά καί φυλακίσθηκε στήν Πετρούπολη, τό Σολόβκι, κ.ἀ. Ὅταν ἀπελευθερώθηκε ἐπέστρεψε στή μονή του, ὅπου λειτουργοῦσε καθημερινά σάν ἁπλός Πρεσβύτερος, βοηθούμενος ἀπό τόν Διάκονο Βουκόλο. Τό 1927 δέν δέχθηκε τήν Διακήρυξη τοῦ Μητροπ. Σεργίου καί κατά μία πληροφορία τό 1928 ὑπέγραψε τίς ἀποφάσεις τῆς Νομαδικῆς Συνόδου.
Ἦταν ὁ τελευταῖος Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ ἁγ. Μακαρίου Πετρουπόλεως. Ὅταν ἔκλεισε ἡ μονή, τήν 18. 2. 1932, ὁ ἐπ. Μακάριος συνελήφθη μέ ὅλους τούς μοναχούς καί ἐξορίστηκε γιά τρία χρόνια στήν Ἄλμα Ἄτα τῆς Σιβηρίας, ὅπου ἐργάστηκε σάν νυκτοφύλακος σ' ἕνα στρατόπεδο. Ὅταν ἀπελευθερώθηκε, τό 1935 ἤ 1937, ἐπέστρεψε στή διαλυμένη μονή του καί ἄρχισε νά δραστηριοποιεῖται σάν Ἐπίσκοπος τῶν Κατακομβῶν στίς περιοχές τοῦ Νόβγκοροντ, τοῦ Τβέρ καί τῆς Πετρουπόλεως. Γιά διάστημα δέκα περίπου χρόνων, δέν ἔμεινε ποτέ δύο νύχτες κάτω ἀπό τήν ἴδια στέγη!
Τό 1937 συνελήφθη καί πάλι καί ἐξορίστηκε στήν Κεντρική Ἀσία. Κατά τήν διάρκεια τῆς εἰσβολῆς τῶν Γερμανῶν, συνελήφθη ἀπό τούς Ναζί καί φυλακίστηκε στό Λιούμπεν. Μετά τήν ἀποφυλάκισή του, τό 1941, ἐγκαταβίωσε στή Μονή τῶν Σπηλαίων τοῦ Πσκώφ, μετά ἀπό πρόταση ἑνός Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἱερέα. Ἀπό ἐκεῖ συνέχισε τήν δραστηριότητά του σάν Κατακομβίτης Ἐπίσκοπος. Ἀστειευόμενος, συνήθιζε νά λέει, ὅτι εἶχε τήν δική του "Ἀκαδημία" καί τό δικό του "Σεμινάριο", διότι προετοίμαζε ὑποψηφίους μυστικούς κληρικούς!
Ὁ Ἐπίσκοπος Μακάριος ἦταν ἄνθρωπος ἀρετῆς καί εἶχε ἐλεηθεῖ ἀπό τόν Θεό μέ τό προορατικό χάρισμα. Μεταξύ ἄλλων εἶχε προφητεύσει τήν καταστροφή τῆς μονῆς του (τό 1932), τήν ἀτυχῆ γιά τούς Γερμανούς ἔκβαση τοῦ πολέμου, ἀλλά καί τόν δικό του θάνατο. Φονεύθηκε προσευχόμενος, τό βράδυ τῆς 1ης Ἀπριλίου 1944, κατά τήν διάρκεια βομβαρδισμοῦ τῆς περιοχῆς ἀπό τόν Ἑρυθρό Στρατό. Ἐνῶ οἱ ἄλλοι μοναχοί εἶχαν πάει στά καταφύγια γιά προστασία, ὁ ἐνάρετος Ἐπίσκοπος ἔμεινε στό κελλί του καί συνέχισε τήν προσευχή του! Ὅταν ἔληξε ὁ βομβαρδισμός, οἱ πατέρες τῆς μονῆς βρῆκαν τόν Ἐπίσκοπο νεκρό στό κελλί του καί πάνω στό ἀναλόγιο ἀνοικτά τό Ἱερό Εὐαγγέλιο καί ἕνα προσευχητάριο!
Σύμφωνα μέ ἄλλη πηγή δέν φονεύθηκε στόν βομβαρδισμό, ἀλλά δολοφονήθηκε ἀπό μυστικούς πράκτορες πού εἶχαν μεταμφιεσθεῖ σέ μοναχούς!

Ἐπίσκοπος Βασίλειος τῆς Κινέσμα (+ 1945).
Ἕνας τῶν διαπρεπεστέρων Ἀρχιερέων τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας κατά τόν 20ό αἰ., ἀπό τούς σοβαρωτέρους ἀντιπάλους τοῦ Σεργιανισμοῦ.
Ὁ κατά κόσμον Βασίλειος Σεργκιέγιεβιτς Preobrazensky γεννήθηκε τό 1873 (ἤ 1876) στήν Κινέσμα, σέ οἰκογένεια Πρωθιερέως. Ἡ πνευματική του πορεία προφητεύθηκε ἀπό μία γερόντισσα προσκυνήτρια κατά τήν βάπτισή του. Σπούδασε Θεολογία στό Σεμινάριο τῆς Κοστρόμα καί στήν Ἀκαδημία τῆς Πετρουπόλεως, Νομικά στό Πανεπιστήμιο τῆς Πετρουπόλεως καί Εὐρωπαϊκό Πολιτισμό σέ Πανεπιστήμιο τῆς Ἀγγλίας, ἐνῶ τό 1917 ἀποφοίτησε ἀπό τό Ρωσικό Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο.
Ὅταν κατά τήν διάρκεια κάποιων καλοκαιρινῶν διακοπῶν σώθηκε ἀπό βέβαιο πνιγμό στόν ποταμό Βόλγα, διότι ναυάγησε τό πλοῖο πού τόν μετέφερε, ὑποσχέθηκε νά ἀφιερωθεῖ στήν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας. Τήν ὑπόσχεσή του ἐκπλήρωσε τό 1917. Προηγουμένως εἶχε διδάξει Ἀπολογητική στό Θεολογικό Σεμινάριο τοῦ Βορονέζ (1901) καί Ξένες Γλῶσσες, Λατινικά καί Γενική Ἱστορία σέ Γυμνάσια τοῦ Μίργκοροντ καί τῆς Μόσχας.
Τό 1920 χειροτονήθηκε Διάκονος καί Πρεσβύτερος ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ τῆς Κοστρόμας. Τό ἀμέσως ἑπόμενο ἔτος 1921 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Κινέσμα, βοηθός τῆς Ἐπισκοπῆς Κοστρόμας. Ἐξαιρετικά ἀκτήμων δέν εἶχε ποτέ δικό του σπίτι, ἀλλά διέμενε στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Ἀναλήψεως.
Τό 1922 συγκρούσθηκε μέ τίς Σοβιετικές Ἀρχές γιά τό θέμα τῶν Ἀνακαινιστῶν καί τῆς δημεύσεως τῶν ἐκκλησιαστικῶν σκευῶν. Τήν 10. 5. 1923 συνελήφθη γιά πρώτη φορά καί ἐξορίστηκε στό Ust Kol τῆς χώρας τῶν Ζυριανῶν, ὅπου κατοίκησε σέ μία καλύβα μαζί μέ 2 Μητροπολίτες καί 4 ἄλλους ἐξορίστους Ἐπισκόπους! Ἕνας ἀπό αὐτούς ἦταν ὁ Μητροπ. Κύριλλος τοῦ Καζάν, ὁ ὁποῖος τοῦ δώρησε τά ἄμφιά του. Πρός τό τέλος τῆς ζωῆς ὁ ἐπ. Βασίλειος ἔδωσε ἐντολή στά πνευματικά του τέκνα νά κόψουν τά ἄμφια σέ μικρά κομματάκια καί νά τά μοιράσουν εὐλογία στούς πιστούς!
Ἀπελευθερώθηκε τό 1925, ἀλλά τό 1926 οἱ Ἀρχές τόν ὑποχρέωσαν νά ἐγκαταλείψει τήν πόλη καί τελικά τόν ἐξόρισαν γιά τρία χρόνια στό Anapol τῆς Κοστρόμας. Τό 1927, καίτοι ἐξόριστος, δέν ἀναγνώρισε τήν Διακήρυξη τοῦ Μητροπ. Σεργίου.
Τό 1928 συμμετεῖχε στήν ὁμάδα ἐργασίας τῆς Νομαδικῆς Συνόδου, ὡς ἐκπρόσωπος τῶν λεγομένων Γιαροσλαβιτῶν καί πιθανῶς καί ἄλλων μή μνημονευόντων τῶν Μητροπ. Σέργιο.
Τόν Μάρτιο τοῦ 1929 φυλακίστηκε στό Ἰβάνοβο καί ἐξορίστηκε στή Malorechka τῶν Οὐραλίων, ὅπου δημιούργησε γύρω του μία ἰσχυρή ὁμάδα Κατακομβιτῶν, πού οἱ Ἀρχές τούς ὀνόμασαν "Βασιλειανούς".
Οἱ Ἀρχές τόν θεωροῦσαν τόσο ἐπικίνδυνο, ὥστε τοῦ ἀπαγόρευσαν νά ζῆ σέ κατοικημένη περιοχή! Ἀπό τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1932 μέχρι τόν Μάρτιο τοῦ 1933 ἦταν ἐξόριστος στό Ὀρέλ. Τό 1933 καταδικάσθηκε γιά συμμετοχή στήν "ἀντισοβιετική ὀργάνωση τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν" καί ἐξορίστηκε στό Μουρμάνσκ. Τό 1943 ὁ Σεργιανιστής Μητροπολίτης τοῦ Γιαροσλάβ τοῦ πρόσφερε Ἐπισκοπική Ἕδρα, ἀλλά ὁ ἐπ. Βασίλειος δέν ὑπέκυψε, μέ ἀποτέλεσμα νά φυλακισθεῖ στίς φυλακές τῆς NKVD στό Γιαροσλάβ καί ἀργότερα στή Μόσχα. Τήν 13. 7. 1944 κρατοῦνταν στή φυλακή Butyrskya τῆς Μόσχας καί στή συνέχεια ἐξορίστηκε γιά πέντε χρόνια στό Birlyussi τοῦ Κρασνογιάρσκ, ὅπου κάποια φορά τοῦ πρόσφεραν... ἀκαθαρσίες ἀλόγου γιά φαγητό!
Ἀπεβίωσε τήν 29η ἤ 31 Ἰουλίου 1945 στήν ἐξορία. Πρίν κοιμηθεῖ ἀρνήθηκε νά λάβει Θεία Κοινωνία ἀπό Σεργιανιστή Ἱερέα καί ζήτησε ἀπό τήν μυστική μοναχή πού τόν ὑπηρετοῦσε νά τοῦ διαβάσει τόν "Κανόνα εἰς Ψυχοραγοῦντα". Ἐνταφιάσθηκε ἀπό τό πνευματικό του τέκνο Ἱερομόμαχο Βενέδικτο τῆς Μονῆς Lukhsky. Τόν Ἰούλιο τοῦ 1993 τά Λείψανά του μεταφέρθηκαν στή Μονή Εἰσοδείων τῆς Θεοτόκου, στό Ἰβάνοβο.

Ἐπίσκοπος Ἀμφιλόχιος τοῦ Κρασνογιάρσκ (+ 1946).
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀμφιλόχιος Skvortsev γεννήθηκε τό 1885 καί φοίτησε στό Θεολογικό Σεμινάριο καί στήν Ἀκαδημία τοῦ Καζάν. Διακρίθηκε στόν τομέα τῆς Ἱεραποστολῆς, ἔμαθε πολλές γλῶσσες Μογγολικῶν φυλῶν καί εἰδικεύθηκε στίς θρησκευτικές δοξασίες τῶν Λάμα. Δίδαξε στή Θεολογική Ἀκαδημία τοῦ Καζάν, στίς ἕδρες τῶν Μογγολικῶν γλωσσῶν καί τῆς Θρησκειολογίας.
Τό 1922 χειροτονήθηκε βοηθός Ἐπίσκοπος Οὔφα. Ἀργότερα ὑπηρέτησε στίς ἕδρες τοῦ Ντόνσκ καί (ἀπό τό 1929) τοῦ Γιενισέϊ - Κρασνογιάρσκ. Ἀντιτάχθηκε μέ ἰδιαίτερο σθένος στή "Ζωντανή Ἐκκλησία" καί στή Διακήρυξη τοῦ Μητροπ. Σεργίου καί γι' αὐτό συνελήφθη καί φυλακίσθηκε.
Μετά ἀπό ὑπόδειξη τοῦ Μητροπ. Κυρίλλου τοῦ Καζάν, παραιτήθηκε ἀπό τήν ἕδρα του καί κατέφυγε στά δάση τῆς Σιβηρίας, ὅπου ἔζησε ἀσκητικά μαζί μέ ἄλλους μή ἀναγνωρίζοντες τόν Σεργιανισμό Κληρικούς (πιθανῶς καί Ἐπισκόπους). Οἱ συνθῆκες διαβιώσεώς του στήν παγωμένη ἔρημο τῆς Σιβηρίας ἦσαν ἰδιαίτερα σκληρές, σέ ἕνα τόπο ἀπαράκλητο ἀπό ἀνθρώπινη παρουσία καί δραστηριότητα καί μέ συνεχή τόν κίνδυνο τῆς συλλήψεως.
Ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Πρωθιερεύς Μιχαήλ Polsky, τό 1934 ἦταν ἰδιαίτερα γνωστός σ' ὅλη τήν Σιβηρία γιά τήν θαρραλέα στάση του κατά τοῦ Σεργιανισμοῦ. Ἀπεβίωσε τό 1946.

Ὅσιος Θεοδόσιος τοῦ Μινβόντι, ὁ Θαυματουργός (+ 1948).
Μία τῶν μεγαλυτέρων πνευματικῶν μορφῶν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, προορατικός, διά Χριστόν Σαλός και θαυματουργός ἐν ζωῇ καί μετά θάνατον.
Ὁ κατά κόσμον Θεόδωρος Κάσενεφ γεννήθηκε τό 1841 στό Πέρμ, σέ οἰκογένεια πτωχῶν χωρικῶν. Αἰσθανόμενος τόν πόθο τῆς μοναχικῆς ἀφιερώσεως ἤδη ἀπό τήν παιδική του ἡλικία, κρυφά ἀπό τούς γονεῖς ἀκολούθησε προσκυνητές στό Ἅγιο Ὄρος καί ἔγινε δεκτός στή Ρωσική Μονή τοῦ ἁγ. Παντελεήμονος. Ἐκεῖ - σέ ἡλικία μόλις 14 ἐτῶν - ἐκδηλώθηκε τό κατά τῶν πονηρῶν πνευμάτων χάρισμα μέ τό ὁποῖο εἶχε ἐλεηθεῖ, ὅταν θεράπευσε τήν πάσχουσα σύζυγο ἑνός σημαντικοῦ Ρώσου Διπλωμάτη!
Τό 1859 ἔγινε μικρόσχημος μοναχός μέ τό ὄνομα Θεοδόσιος καί στάλθηκε στό Ρωσικό Μετόχι τῆς ΚΠόλεως, γιά τήν ἐξυπηρέτηση τῶν πολυπληθῶν Ρώσων προσκυνητῶν. Ὑπηρέτησε ἀκόμη πέντε χρόνια στή Ρωσική Ἀποστολή τῶν Ἱεροσολύμων, γιά τόν ἴδιο λόγο. Ἑξαιρετικῆς νοημοσύνης ἔμαθε 14 γλῶσσες! Τό 1879 ἐπέστρεψε στό Ἅγιο Ὄρος, τό 1897 δέχθηκε τήν Ἱερωσύνη καί τό 1901 ἀναδείχθηκε Ἡγούμενος τῆς μετανοίας του. Τό 1907 παραιτήθηκε ἀπό τήν ἡγουμενία, πῆγε καί πάλι στά Ἱεροσόλυμα καί ὑπηρέτησε σάν ἐφημέριος στόν Πανάγιο Τάφο. Ἐκεῖ ἔγινε Μεγαλόσχημος καί πῆρε τήν προσωνυμία "Ἱεροσολυμίτης".
Ἐπέστρεψε στή Ρωσία μετά ἀπό ἐμφάνιση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀρχικά ἐγκαταστάθηκε στό Κρασνοντάρ, ὅπου ἔζησε ἐρημητικά σέ μία ξύλινη καλύβα καί δημιούργησε γύρω μία ἀδελφότητα ἀφοσιωμένων ψυχῶν. Τό ταπεινό του ἡσυχαστήριο διαλύθηκε ἀπό τούς Σοβιετικούς τό Πάσχα τοῦ 1925 καί ὁ ἴδιος ἐξορίστηκε στό Σολόβκι (ὅπως εἶχε προφητεύσει ἤδη ἀπό τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων τοῦ 1925).
Ἡ Διακήρυξη τοῦ Μητροπ. Σεργίου (1927) τόν βρῆκε ἐξόριστο στό Σολόβκι. Ὁ πνευματοφόρος Γέροντας δέν ἀναγνώρισε τήν "νέα ἐκκλησιαστική πολιτική", ἀλλά συντάχθηκε μέ τούς ἐξορίστους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατάκομβῶν (ἐπ. Μάξιμο τοῦ Σερπούχωφ, κ.ἄ.).
Ἐπιστρέφοντας ἀπό τήν ἐξορία τό 1932, ἐγκαταστάθηκε στό Μινβόντι τοῦ Καυκάσου, ὡς διά Χριστόν Σαλός. Ὑπηρέτησε τόν πιστό λαό μέ τά ἁγιοπνευματικά χαρίσματα τῶν ἰάσεων καί τῆς προφητείας καί στήριξε πολλές κλονιζόμενες ψυχές στήν πίστη καί τόν χριστιανικό βίο.
Κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 26η Ἰουλίου 1948, σέ ἡλικία 107 ἐτῶν καί ἐνταφιάστηκε στό Μινβόντι. Ὅταν πρίν τήν κοιμησή του ρωτήθηκε ἀπό πνευματικά του τέκνα, ποιός θά τόν ἐνταφιάσει, ἐκεῖνος ζήτησε νά μήν καλέσουν Ἱερέα τοῦ Σοβιετοποιημένου Πατριαρχείου, ἀλλά νά τό ἀφήσουν στήν οἰκονομία τοῦ Θεοῦ. Πράγματι ὅταν κοιμήθηκε, ἕνας παράξενος ἐπισκέπτης Κληρικός ἐμφανίσθηκε ἀπό τό πουθενά, τόν ἐνταφίασε καί ἔπειτα ἐξαφανίσθηκε!
Ὁ τάφος του σύντομα ἔγινε τόπος πανρωσικοῦ προσκυνήματος, λόγῳ τῶν πολλῶν θαυμάτων του. Τό 1995 ἔγινε ἀπό τό Πατριαρχεῖο Μόσχας ἡ ἀνακομιδή τῶν χαριτοβρύτων Λειψάνων του, τά ὁποῖα ἐναποτέθηκαν στό Ναό τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ. Ἡ ἁγιότητά του ἀναγνωρίζεται τόσο ἀπό τήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν στήν Ὁποία ἀνῆκε, ὅσο καί ἀπό τό Πατριαρχεῖο Μόσχας, μέ τό ὁποῖο δέν εἶχε καμμία πνευματική σχέση!
Ὁ ὅσ. Θεοδόσιος ἀναφερόμενος στήν ἐκκλησιαστική κατάσταση τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, μετά τόν θάνατο τῶν Κατακομβιτῶν Ἐπισκόπων, εἶχε πεῖ χαρακτηριστικά, ὅτι "οἱ Ρῶσοι ἀπό τούς Ἕλληνες πήραμε τήν Πίστι καί ἀπό αὐτούς θά λάβουμε καί τήν Ἀποστολική Διαδοχή"! Πρίν κοιμηθεῖ ἐμπιστεύθηκε σέ πνευματικό του τέκνο ἕνα μικρό ἀργυρό ἀρτοφόρειο καί τό ἐπιτραχήλιό του λέγοντας, "νά δοθοῦν στόν Ἕλληνα Ἐπίσκοπο πού θά τελέσει Τρισάγιο στόν τάφο μου"! Ὅταν ἐπισκέφθηκε τήν περιοχή ὁ Μητροπ. Γ.Ο.Χ. Μεσογαίας Κήρυκος καί πληροφορήθηκε περί τοῦ θαυματουργοῦ αὐτοῦ Ἁγίου τῶν Κατακομβῶν, ζήτησε νά προσκυνήσει στόν τάφο του καί - χωρίς νά γνωρίζει τήν ἐντολή - τέλεσε Τρισάγιο γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του. Ἔτσι τοῦ δόθηκαν τά πολύτιμα αὐτά κειμήλια, τά ὁποῖα σήμερα φυλάσσονται στόν Ἱ. Ν. ἁγ. Αἰκατερίνης Στρογγύλης Κορωπίου (βλ. σχ. Ἡμεροδείκτη 2002 Ἱ. Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, σελ. 33).
Ἡ μνήμη του τιμᾶται τοπικῶς τήν 26η Ἰουλίου.

Ἀρχιεπίσκοπος Ταυρίδος Ἀντώνιος (Abashidze, + 1952).
Ὁ κατά κόσμον Δαβίδ Ἴλιτς Abashidze ἦταν Γεωργιανῆς καταγωγῆς. Γεννήθηκε τό 1867 στό χωριό Bedzhiny τῆς Τιφλίδος σέ Πριγκιπική οἰκογένεια. Σπούδασε στό Αὐτοκρατορικό Πανεπιστήμιο τοῦ Νοβοροσκίκ καί στή Θεολογική Ἀκαδημία τοῦ Καζάν. Τό 1891 ἔγινε μοναχός μέ τό ὄνομα Δημήτριος καί τό 1896 δέχθηκε τήν Ἱερωσύνη. Δίδαξε στά Θεολογικά Σεμινάρια τοῦ Κουτάϊς καί τῆς Τιφλίδος, στή Γεωργία. Τό 1902 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Ἀλαβερντί. Τό 1903 μετατέθηκε στήν Ἐπισκοπή Mingrelia, τό 1906 στήν Ἐπισκοπή Τασκένδης καί τό 1912 στήν Ἐπισκοπή Ταυρίδος καί Συμφεροπόλεως. Ἀρχιεπίσκοπος ὀνομάσθηκε τό 1915. Συμμετεῖχε στήν Πανρωσική Σύνοδο τοῦ 1917 - 18, ὅπου ὑποστήριξε τό αὐτοκέφαλο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας. Τό 1919 συμμετεῖχε στήν Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστική Διοίκηση τῆς Νοτίου Ρωσίας.
Τό 1923 συνελήφθη καί ἐξορίσθηκε στήν Κριμαῖα, ὅπου ἔζησε ἀσκητικά, σάν ἁπλός μοναχός, σέ ἕνα Μετόχιο τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. Δέν ἀναγνώρισε τήν Διακήρυξη τοῦ 1927, ὑπῆρξε μάλιστα ἕνας ἀπό τούς συντάκτες τῆς "Ἐκκλήσεως τοῦ Κιέβου", μέ τήν ὁποῖα καταδικάζοταν τό νέο "ἐκκλησιαστικό σχῆμα" τοῦ Μητροπ. Σεργίου.
Τό 1928 ἤ 1929 δέχθηκε τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα μέ τό ὄνομα Ἀντώνιος καί κατοίκησε στό Κίεβο (διότι τοῦ εἶχε ἀπαγορευθεῖ νά κατοικεῖ σέ ἕξι μεγάλες πόλεις τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως).
Σύμφωνα μέ μία πηγή τό 1928 ἐπίσης ὑπέγραψε τίς ἀποφάσεις τῆς Νομαδικῆς Συνόδου.
Ἦταν ἄνθρωπος προσευχῆς, μεγάλος ἀσκητής καί πνευματοφόρος Γέροντας. Παρά τούς θρησκευτικούς διωγμούς, ἑκατοντάδες πιστοί - ἀνάμεσά τους καί πολλοί Ἐπίσκοποι - τόν ἐπισκέπτονταν γιά νά ἐξομολογηθοῦν καί νά ζητήσουν τίς συμβουλές καί τήν εὐχή του.
Ἀρχικά ἀντιτάχθηκε στό αὐτοκέφαλο τῆς Οὐκρανίας, τό 1941 ὅμως, μέ τήν εἰσβολή τῶν Γερμανῶν, προχώρησε μαζί μέ ἄλλους Ἀρχιερεῖς (τόν ἐπ. Παντελεήμονα Rudik, τόν Κατακομβίτη Ἐπίσκοπο Ἠλία καί τόν Ἐπίσκοπο Μακάριο), στή δημιουργία ἀνεξάρτητης ἀπό τό Σεργιανιστικό Πατριαρχεῖο Μόσχας Ἐκκλησίας στήν Οὐκρανία καί χειροτόνησε Ἐπισκόπους (ὅπως τόν Θεοδόσιο Bakhmetev, + 1986). Ἀπεβίωσε τήν 19. 10. 1952 ἤ (σύμφωνα μέ ἄλλη πηγή), τόν Δεκέμβριο τοῦ ἴδιου ἔτους.
Μετά τήν ἀποχώρηση τῶν Γερμανῶν οἱ Ἐπίσκοποι αὐτοί ἑνώθηκαν μέ τήν ὑπό τόν Μητροπ. Ἀναστάσιο Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς.

Ὁσία Ματρώνα τῆς Μόσχας, ἡ Θαυματουργός (+ 1952).
Ἡ Ματρώνα Δημητρίεβνα Νικόνοβα γεννήθηκε τήν 22. 11. 1881 στό χωριό Σέμπινο τῆς περιφερείας τῆς Τούλας. Οἱ γονεῖς της Δημήτριος καί Ναταλία ἦσαν πτωχοί χωρικοί. Πρίν γεννηθεῖ, ἡ μητέρα της - λόγῳ τῆς μεγάλης τους φτώχειας - σκέπτοταν νά τήν δώσει σέ ὀρφανοτροφεῖο, ὅμως ἕνα παράξενο ὄνειρο τήν ἔπεισε νά τήν κρατήσει.
Ἡ Ματρώνα γεννήθηκε ἀόμματη, ἀπολύτως τυφλή. Κατά τήν βάπτισή της, ἕνα σημεῖο παραχωρήθηκε ἀπό τόν Θεό: Μία εὐωδιαστή ὀμίχλη κάλυψε τήν κολυμβήθρα! Ἕνα ἄλλο σημεῖο τῆς μελλοντικῆς της πορείας, ἦταν καί τό ἀκόλουθο: Δέν θήλαζε Τετάρτες καί Παρασκευές!
Ἄν καί τυφλή ἡ Ματρώνα, ἀπό τήν παιδική της ἡλικία εἶχε μάθει πού ἦταν τό εἰκονοστάσιο καί τήν νύκτα πού κοιμόνταν οἱ γονεῖς καί τ' ἀδέλφια της, κατέβαζε τίς εἰκόνες καί "ἔπαιζε" μαζί τους!
Μεγάλωσε κυριολεκτικά μέσα στήν Ἐκκλησία, στόν ἐνοριακό Ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Στήν ἡλικία τῶν 7 ἤ 8 χρονῶν, ἐμφανίσθηκε τό προορατικό καί θαυματουργικό της χάρισμα. Μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς της "ἔβλεπε" τίς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, ἐπερχόμενους κινδύνους, θεομηνίες καί συμφορές. Ὅταν τό χάρισμά της ἔγινε γνωστό, πολλοί ἄνθρωποι ἔφταναν στό σπίτι της μέ τούς ἀσθενεῖς τους γιά νά ζητήσουν τίς προσευχές της καί τῆς ἔφερναν τρόφιμα καί προϊόντα τους. Ἔτσι ἡ ἀόμματη καί ἀνίκανη γιά ἐργασία Ματρώνα, ἔγινε τροφοδότης τῆς οἰκογενείας της.
Σέ ἡλικία 14 ἐτῶν τῆς δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά προσκυνήσει σέ διάφορους ἅγιους τόπους τῆς Ρωσίας (Λαύρες τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου καί Ἁγίας Τριάδος - ἁγ. Σεργίου κ.ἄ.), μαζί μέ τήν κόρη τοῦ τοπικοῦ γαιοκτήμονα Λυδία Γιανκόβα. Εἷναι χαρακτηριστική ἡ συνάντησή της μέ τόν ἅγ. Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης, ὁ ὁποῖος "μετά τήν ἀκολουθία στό Ναό τοῦ ἁγ. Ἀνδρέου τῆς Κροστάνδης, παρεκάλεσε τόν κόσμο νά παραμερίσει μπροστά στήν προσερχόμενη δεκατετράχρονη Ματρώνα καί εἰς ἐπήκοον ὅλων εἶπε: "Ἔλα, Ματρώνουσκα, ἔλα σ' ἐμένα. Ἰδού ἔρχεται ἡ ἀντικαταστάτριά μου, ὁ ὄγδοος στύλος τῆς Ρωσίας". Τήν σημασία αὐτῶν τῶν λόγων δέν ἑρμήνευσε ἡ Μάτουσκα σέ κανέναν, οἱ δικοί της ὅμως καταλάβαιναν, ὅτι ὁ ἅγ. Ἰωάννης προεῖδε τήν ἰδιαίτερη ἀποστολή τῆς Ματρώνας γιά τήν Ἐκκλησία καί τό Ρωσικό λαό, στά χρόνια τῶν μελλοντικῶν διωγμῶν" ("Ἡ ἁγ. Ματρώνα τῆς Μόσχας", μετάφρασις - ἔκδοσις Ἱερομονάχου Δορυμέδοντος Σουχίνιν, σελ. 19).
Στήν ἡλικία τῶν 16 ἐτῶν ἡ Ματρώνα ἔμεινε παράλυτη στά κάτω ἄκρα. Δέν περπάτησε ποτέ πιά. Κι ὅμως σήκωσε κι αὐτό τόν σταυρό μέ ὑπομονή καί καρτερία. Ἀπό τήν ἐφηβική της ἤδη ἡλικία προεῖδε καί μίλησε γιά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917, γιά τήν δολοφονία τοῦ Τσάρου Νικολάου Β', γιά τήν διανομή τῶν ἐδαφῶν καί τήν ἐγκατάλειψη τῆς γῆς, γιά τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τήν εἰσβολή τῶν Γερμανῶν καί τήν διάσωση τῆς Μόσχας, τήν νίκη τῶν Ρώσων κ.ἄ. σημαντικά γεγονότα. Ἀκόμη, εἶχε πλήρη ἀντίληψη τοῦ περιβάλλοντος, ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι πού ἔβλεπαν. Μποροῦσε ἀκόμη "ἐν πνεύματι" νά ἐπισκεφθεῖ ἄλλους τόπους καί χώρες καί νά τίς περιγράψει ἀκριβῶς!
Τό 1925 ἡ Ματρώνα μετακόμισε στήν Μόσχα. Γιά 30 περίπου χρόνια (μέχρι τόν θάνατό της, τό 1952), γύριζε σέ σπιτάκια φίλων της, ἄθλια σοβιετικά διαμερίσματα καί ὑπόγεια (κάποτε ἔζησε σέ ἕνα σπιτάκι ἀπό κόντα πλακέ). Πολλές φορές ἔφευγε ἀπό τά καταλύματά της, τήν παραμονή τῆς ἐφόδου τῆς Μυστικῆς Ἀστυνομίας!
Καθημερινά τήν ἐπισκέπτοταν 40 περίπου ἄτομα! καί ζητοῦσαν τίς προσευχές της. Εἶχε ἰδιαίτερη εὐλάβια στόν Πρωθιερέα Βαλεντίνο Ἀμφιτεάτρωφ (+ 1908) καί ἔστελνε πολλούς ἀσθενεῖς νά προσευχηθοῦν στόν τάφο του, στό κοιμητήριο Βαγάνκοβο τῆς Μόσχας, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐξελιχθεῖ σέ προσκύνημα.
Ἡ ὁσ. Ματρώνα ἀνῆκε στήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν. Διώχθηκε ἀπό τούς ἀθεϊστές γιά 35 περίπου χρόνια, ἔζησε στή Μόσχα χωρίς ταυτότητα καί ἄδεια διαμονῆς (διότι τήν ἐποχή ἐκείνη οἱ χωρικοί δέν εἶχαν προσωπικά ἔγγραφα, γιά νά μένουν ἀναγκαστικά στά χωριά τους!) καί θαυματουργικά ἀπέφευγε τίς συλλήψεις.
Τῆς ἀποκαλύφθηκε ἡ ἐκδημία της τρεῖς ἡμέρες πρίν. Κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 2α Μαϊου 1952 και ἐνταφιάστηκε ἀπό τό Πατριαρχεῖο στή Μονή τοῦ ἁγ. Δανιήλ.
Τά θαύματά της ἀνέδειξαν τόν τάφο της προσκύνημα, στό ὁποῖο ἔρχονται χιλιάδες ἄνθρωποι ἀπό ὅλη τήν Ρωσία, ἀλλά καί τό ἐξωτερικό, γιά νά προσευχηθοῦν καί νά ζητήσουν τίς πρεσβείες. Τό γεγονός αὐτό ἀνάγκασε τό Πατριαρχεῖο Μόσχας νά δεχθεῖ τήν ἁγιότητά της καί - στά πλαίσια τῆς πολιτικῆς του γιά τήν ἀπορρόφηση τῶν Κατακομβιτῶν πιστῶν - νά τήν οἰκειοποιηθεῖ (τό ἴδιο συνέβη μέ τόν μεγάλο Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν ὅσ. Θεοδόσιο τοῦ Καυκάσου, ἀλλά καί μέ ὅλους τούς Ὁμολογητές Ἀρχιερεῖς πού ἀποκήρυξαν τόν Μητροπ. Σέργιο καί ὁδήγησαν τήν Ρωσική Ἐκκλησία στίς Κατακόμβες!).
Τήν 8η Μαρτίου 1998 τό Πατριαρχεῖο προχώρησε στήν ἀνακομιδή τῶν Λειψάνων της. Τότε οἱ παθολογοανατόμοι γιατροί πού ἦσαν παρόντες διαπίστωσαν, ὅτι στό στέρνο της ὑπῆρχε κολλημένο ἕνα ὀστέϊνο σταυρουδάκι! Ἦταν ὁ σταυρός της, "ἕνα ἐξωτερικό σημάδι τῆς ἐκλογῆς τῆς Ἁγίας ἀπό τό Θεό" (αὐτ. σελ. 61). Τά Λείψανά της σήμερα φυλάσσονται στή Μονή Ἁγίας Σκέπης Μόσχας. Τήν 2α Μαϊου 1999 τό Πατριαρχεῖο Μόσχας διακήρυξε Συνοδικά τήν ἁγιότητά της.
Ἡ μνήμη της τιμᾶται τήν 2α Μαϊου.

Ἡγουμένη Ἁγνή τοῦ Βασιλσούρσκ (+ 1953).
Ἡ κατά κόσμον Ἄννα Φιλίπποβα Mytikova, γεννήθηκε στή δεκαετία τοῦ 1860 στό χωριό Malye Chetai τοῦ Νίζνι Νόβγκοροντ. Ἀπό 6 ὀρφανά ἀπό μητέρα παιδιά, τά τέσσερα ἀκολούθησαν τόν μοναχικό βίο (ἡ Ἄννα, ὁ Συμεών καί ἡ Αἰκατερίνη στή Ρωσία καί ὁ Βασίλειος στό Ἅγιο Ὄρος). Μόνασε σέ ἡλικία 23 ἐτῶν σέ μία μονή κοντά στό Kanash. Μετά ἀπό 20 χρόνια μοναχικῆς ζωῆς ἵδρυσε μονή καί ἀναδείχθηκε Ἡγουμένη.
Τό 1918 οἱ Μπολσεβίκοι κατέστρεψαν τήν μονή της καί ἡ Ἡγουμένη Ἁγνή βρῆκε καταφύγιο στά γύρω χωριά. Ἀργότερα, γιά νά μήν θέσει σέ κίνδυνο τούς εὐλαβεῖς χωρικούς, κατέφυγε στό δάσος τοῦ Βασιλσούρσκ, ὅπου ἔζησε ἀσκητικά καί ἐρημητικά μέχρι τό 1953, κάτω ἀπό πολύ ἄσχημες συνθῆκες. Ὑπῆρξε μέλος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν καί στήριξε πολλούς πιστούς μέ τίς προσευχές της. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τήν 5. 2. 1953 καί ἐνταφιάσθηκε στό Κοιμητήριο τοῦ Βασιλσούρσκ.

Ἱερομόναχος Σεραφείμ τοῦ Χαρκόβου (+ 1955).
Ὁ κατά κόσμον Δανιήλ, γεννήθηκε τό 1875 στό Χάρκοβο καί ἔγινε μοναχός ἐκεῖ, σέ μία μόνη στό σημερινό κέντρο τῆς πόλεως. Ὀνομάσθηκε Σεραφείμ πρός τιμήν τοῦ ὁσ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ. Δέχθηκε τήν Ἱερωσύνη τό 1917 ἤ 1918 ἀπό τόν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Χαρκόβου Ἀντώνιο Κραποβίτσκυ (ἔπειτα Μητροπ. Κιέβου καί Πρωθιεράρχης τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς). Ἀργότερα λόγῳ ἀσθενείας ἀναγκάσθηκε νά φύγει ἀπό τήν μονή του καί νά φιλοξενηθεῖ στό σπίτι μιᾶς πτωχῆς χήρας μέχρι τήν ἀποθεραπεία του.
Γιά μία περίπου 20ετία (1917 - 1937), δέν ὑπάρχουν πληροφορίες γιά τήν ζωή καί τήν δράση του, ἡ σύλληψή του ὅμως τό 1937 μέ τήν κατηγορία τῆς παράνομης θρησκευτικῆς δραστηριότητας καί ἡ καταδίκη του σέ ἐξορία τριῶν ἐτῶν ἀποδεικνύει, ὅτι δέν δέχτηκε τήν Διακήρυξη τοῦ 1927 καί δραστηριοποιήθηκε στίς Κατακόμβες. Τό 1946 συνελήφθη καί πάλι. Κατά τήν δίκη του - στό Κίεβο - τοῦ προσφέρθηκε ἐνορία, ὑπό τόν ὅρο νά ἀναγνωρίσει καί νά ἐνταχθεῖ στό Σεργιανιστικό Πατριαρχεῖο Μόσχας, ἀλλά δέν δέχτηκε, μέ ἀποτέλεσμα νά καταδικασθεῖ σέ ἄλλα ἑπτά χρόνια ἐξορία.
Ὅταν ἀπελευθερώθηκε συνέχισε νά δραστηριοποιεῖται στίς Κατακόμβες, μέχρι τήν κοίμησή του, τό 1955. Ἐλεημένος μέ τό χάρισμα τῆς προφητείας, βοήθησε πολλούς ἀνθρώπους νά βροῦν τόν δρόμο τους πρός τήν Ἐκκλησία.
Πρίν τήν κοίμησή του εἶπε στά πνευματικά του παιδιά: "Δέν μπορῶ νά σᾶς ἐξασφαλίσω ἕναν Ἱερέα, ἀλλά σᾶς δίνω ὁδηγίες, πώς νά ζήσετε, ἄν θέλετε νά σωθῆτε... Σᾶς ἐμπιστεύομαι στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἄν ἀκολουθήσετε τίς ὁδηγίες μου θά σωθῆτε".
Γιά τόν ἑαυτό του εἶχε προφητεύσει, ὅτι ὅταν πεθάνει, δέν θά ἀφήσουν ἤσυχο τό σῶμα του στόν τάφο του! Γιά τό λόγο αὐτό οἱ πιστοί τόν ἐνταφίασαν κρυφά. Ὅταν μετά ἀπό ἑνάμιση χρόνο οἱ Ἀρχές ἀνακάλυψαν τόν τάφο του, θέλησαν νά μεταφέρουν τό σῶμα του γιά νά μήν γίνει ὁ τόπος προσκύνημα. Τότε τό λείψανό του βρέθηκε ἀδιάφθορο καί εὐωδιαστό! Ἔκτοτε δέν ὑπάρχουν πληροφορίες γιά τήν τύχη του.

Ἐπίσκοπος Τύχων τοῦ Κυρίλωβσκ (+ 1955).
Ὁ κατά κόσμον Ἀλέξανδρος Λβόβιτς Tikhomirov γεννήθηκε τό 1882 στή Γενεύη, ὅπου ἦταν ἐξόριστος ὁ πατέρας του Λέβ Tikhomirov, πρ. ἐπαναστάτης καί στή συνέχεια φιλομοναρχικός συγγραφέας! Καταγόταν ἀπό τήν Τοῦλα καί ἡ οἰκογένειά του εἶχε ἱερατικές ρίζες.
Τό 1889 ἐπιτράπηκε στόν πατέρα του νά ἐπιστρέψει στή Ρωσία καί ἡ οἰκογένεια ἐγκαταστάθηκε στή Μόσχα, ὅπου ὁ Ἀλέξανδρος φοίτησε στή Θεολογική Ἀκαδημία. Τό 1905 ἔγινε μοναχός καί χειροτονήθηκε Διάκονος καί Πρεσβύτερος. Μέχρι τήν χειροτονία του σέ Ἐπίσκοπο Cheropovetsk, τήν 22. 3. 1920, ὑπηρέτησε σάν Καθηγητής καί Ἐπιθεωρητής Ἐκκλησιαστικῶν Σχολῶν. Κατά τήν περίοδο 1924 - 27 ἦταν Ἐπίσκοπος Κυρίλωβσκ. Ὅταν πῆγε στήν Ἐπισκοπή του τήν βρῆκε διαλυμένη ἀπό τούς Ἀνακαινιστές τῆς "Ζωντανῆς Ἐκκλησίας" καί ἐγκαταστάθηκε στήν ἔρημο τοῦ ἁγ. Νείλου τῆς Σόρας.
Τό 1927 δέν ἀναγνώρισε τήν Διακήρυξη τοῦ Μητροπ. Σεργίου καί ὑποχρεώθηκε σέ παραίτηση. Ὅταν τό 1928 ὁ Μητροπ. Σέργιος τόν διόρισε στήν Ἐπισκοπή Οὔγκλιτς, δέν δέχτηκε τόν διορισμό. Μέχρι τόν θάνατό του ἔζησε κρυπτόμενος στό Γιαροσλάβ, δραστηριοποιούμενος στίς Κατακόμβες. Κοιμήθηκε τήν 26. 3. 1955 στό Γιαροσλάβ καί ἐνταφιάσθηκε πίσω ἀπό τό Ἱερό Βῆμα τοῦ κατεστραμμένου ναοῦ ἑνός κοιμητηρίου, στό λόφο Tugova.

Ἀρχιεπίσκοπος Γκλαζώφ Πέτρος (+ 1957).

Περί τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἀρχιεπισκόπου Πέτρου Λαντίγκιν βλέπε τό σχετικό αὐτοτελές ἄρθρο.

Ἐπίσκοπος Βενιαμίν τοῦ Ἀκσίνσκ (+ 1959).
Ὁ Ἐπίσκοπος Βενιαμίν Θεοδώροβιτς Frolov γεννήθηκε τό 1863 (ἤ 1867) στήν περιφέρεια τοῦ Πέρμ. Ἐπίσκοπος Ἀκσίνσκ χειροτονήθηκε μυστικά τήν 15. 10. 1923, ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα τῆς Οὔφα. Συνελήφθη τήν 14. 11. 1929, ἀρνούμενος νά δεχθεῖ τήν Διακήρυξη τοῦ Μητροπ. Σεργίου. Τόν Ἰανουάριο τοῦ 1930 φυλακίσθηκε στή Μπασκιρία καί καταδικάσθηκε σέ 10 χρόνια ἐγκλεισμό σέ στρατόπεδο. Ὅταν ἀπελευθερώθηκε τό 1940, ἐξορίσθηκε γιά νά συλληφθεῖ καί πάλι τό 1941 καί νά καταδικαστεῖ καί πάλι σέ 10 χρόνια ἐγκλεισμό σέ στρατόπεδο.
Τό 1948 συμμετεῖχε στή μυστική Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν στό Chirchik, μέσῳ τοῦ Ἱερέως Ἰωάννη Balkov. Τό 1949 ἀπελευθερώθηκε καί ἐγκαταστάθηκε στή Γιακουτία, ὅπου ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1959. (Σύμφωνα μέ ἄλλη πηγή ἀπεβίωσε στή φυλακή, τήν δεκαετία τοῦ '30).

Πρωθιερεύς Ἀλέξανδρος (Philippenko, + ' 60 ;).
Ὁ Πρωθιερεύς Ἀλέξανδρος Λεοντίεβιτς Philippenko γεννήθηκε τό 1883 στό χωριό Δημητριέβκα τῆς Χερσῶνας, σέ οἰκογένεια χωρικοῦ. Σπούδασε δάσκαλος, ἔκανε οἰκογένεια καί χειροτονήθηκε Ἱερέας. Τό 1926 τόν συνέλαβαν καί τόν ἐξόρισαν, μέ ἀποτέλεσμα ἡ οἰκογένειά του νά πεθάνει ἀπό πεῖνα! Τήν 16. 4. 1927 τόν συνέλαβαν γιά δεύτερη φορά καί τόν ἐξόρισαν στό Βορονέζ. Ἐκεῖ συνδέθηκε μέ τόν Ἐπίσκοπο Ἀλέξιο, μέ τόν ὁποῖο συνυπέγραψε - μαζί μέ 8 ἄλλους Πρωθιερεῖς - τήν ἀπό 9. 1. 1928 ἀποκήρυξη τοῦ Μητροπ. Σεργίου.
Τήν 9. 5. 1928 τόν συνέλαβαν γιά τρίτη φορά καί τόν ἐξόρισαν στό Σολόβκι. Τήν 12. 10. 1931 τόν συνέλαβαν γιά τέταρτη φορά καί τόν ἐξόρισαν στόν παγωμένο Βορρᾶ. Μεγαλόσχημος Μοναχός καί Ἀρχιμανδρίτης χειροθετήθηκε στήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν. Τήν 11. 2. 1946 τόν συνέλαβαν γιά πέμπτη φορά στό Ταμπώφ καί τόν καταδίκασαν σέ 10 χρόνια ἐγκλεισμό στό Στρατόπεδο Γκόρκυ. Ἀπελευθερώθηκε τό 1954 καί ἀπό τό 1956 μέχρι τό 1960 ἐξυπηρετοῦσε πέντε μυστικές ἐνορίες στό Temiratu τοῦ Καζαξτάν. Γιά ἕκτη καί τελευταῖα φορά τόν συνέλαβαν τό 1960. Ἔκτοτε ἁγνοεῖται ἡ τύχη του.

Ἐπίσκοπος Βενιαμίν τοῦ Στερλιταμάκ (+ 1961 ἤ 1963).
Ὁ κατά κόσμον Ἀλέξανδρος Βασίλιεβιτς Troisky γεννήθηκε στό χωριό Tysyatskoye τοῦ Τβέρ, σέ οἰκογένεια Ἱερέως. Ἀδελφοί του ἦσαν ὁ Πρωθιερεύς Μιχαήλ καί ὁ Κατακομβίτης ἀρχιμ. Παῦλος. Σπούδασε στό Θεολογικό Σεμινάριο τοῦ Τβέρ. Τό 1922 μόνασε στήν ἔρημο τοῦ ἁγ. Νείλου καί ἀργότερα στή Μονή τῶν ἁγ. Βόριδος καί Γκλέμπ, στό Τβέρ.
Χειροτονήθηκε ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Θεόφιλο Bogoyavlensky, μαζί μέ ὁποῖο συνελήφθη, τόν Ἰούλιο ἤ Αὔγουστο τό 1922. Τήν 16. 11. 1922 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Μπαϊκίνσκ ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα τῆς Οὔφα. Τήν 23. 2. 1923 ἐξορίστηκε στήν Τασκένδη. Τόν Μάϊο τοῦ 1929 ἑνώθηκε μέ τούς Ἰωσηφίτες. Σύμφωνα μέ μία πηγή τό 1928 ὑπέγραψε τίς ἀποφάσεις τῆς Νομαδικῆς Συνόδου. Τήν 21. 3. 1930, ὅταν ἐξαρθρώθηκε δύκτιο Ἰωσηφιτῶν στήν Οὔφα, συνελήφθη καί καταδικάστηκε σέ 10 χρόνια ἐγκλεισμό σέ στρατόπεδο. Τό 1932 ἤ 1933 ἐξορίστηκε στό Malekes τοῦ Ulyanovsk.
Γιά τόν θάνατο τοῦ ἐπ. Βενιαμίν ὑπάρχουν τρεῖς ἀπόψεις. Σύμφωνα μέ τήν πρώτη ἐκτελέστηκε τό 1937. Κατά τήν δεύτερη ἀπεβίωσε ἐξόριστος στό Magadan τήν 6. 9. 1940. Κατά τήν τρίτη - καί πλέον ἐπικρατέστερη - ἄποψη, ἐκτελέστηκε τό 1961 ἤ 1963, σάν ἡγέτης τῶν Ἀνδρεϊτῶν τῆς Οὔφα.
Ὁ ἀδελφός τοῦ ἐπ. Βενιαμίν Πρωθιερεύς Μιχαήλ ἀπεβίωσε ἐξόριστος στήν περιοχή τοῦ Ἀρχαγγέλου. Μία χειροτονία του, ὁ Ἱερεύς Θεόκτιστος, ὑπηρέτησε στίς Κατακόμβες μέχρι τόν θάνατό του, τήν 13. 1. 1978.

Μοναχός Ἰωάσαφ, ὁ διά Χριστόν Σαλός (+ 1968).
Ὁ μυστικός Μοναχός Ἰωάσαφ χαρακτηρίζεται ἀπό τόν Μοναχό Ἐπιφάνιο σάν εὐγενής, καλίφωνος καί ἰδιαίτερα εὐαίσθητος ἄνθρωπος. Ἡ περιπέτειά του ἄρχισε ὅταν ἀρνήθηκε νά ὑπηρετήσει στίς τάξεις τοῦ Ἑρυθροῦ Στρατοῦ. Μετά τήν καταδίκη του γιά λιποταξεία καί τήν φυλάκισή του, ἄρχισε νά ὑποκρίνεται τόν σαλό. Ἔζησε στήν Ὑπερκαυκασία. Τίς νύκτες ἔβγαινε στούς δρόμους τοῦ χωριοῦ του καί ἔκανε τόν... κόκορα! Ἄλλοτε μέσα στό λεωφορεῖο πού χρησιμοποιοῦσε, ἄρχιζε νά... λαλάει πολύ δυνατά, ἰσχυριζόμενος, ὅτι τοῦ εἶχαν βάλει ἕναν κόκορα στό στομάχι, κατά τήν διάρκεια μιᾶς ἐγχειρήσεως!
Τήν μοναχική ἰδιότητα τοῦ π. Ἰωάσαφ, δέν τήν γνώριζε σχεδόν κανείς καί παραμένει ἄγνωστο πώς τόν ὑποπτεύθηκαν δύο φανατικοί ἀθεϊστές, οἱ ὁποῖοι καί τόν σκότωσαν τήν 8η ἤ 9η Σεπτεμβρίου 1968, σέ γεροντική ἡλικία. Μεταξύ ἄλλων ὁ μακάριος Γέροντας ἦταν εἰδικός στά φαρμακευτικά φυτά. Ὅταν κάποτε ἀνέβηκε στά βουνά γιά νά μαζέψει κάποια βότανα, οἱ δύο διώκτες του τόν ἀκολούθησαν, τόν ξυλοκόπησαν ἄγρια καί τελικά τόν κρέμασαν. Ἀργότερα κάποια χωρικοί βρῆκαν τό κακοποιημένο μαρτυρικό σῶμα του κρεμασμένο, μέ τά δάκτυλα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ παγωμένα σέ σχῆμα σταυροῦ!

Ἐπίσκοπος Δομετιανός τοῦ Τιούμεν (+ '70).
Ὁ Ἐπίσκοπος Δημήτριος Lokotko (Μεγαλόσχημος Δομετιανός) χειροτονήθηκε μυστικά Ἐπίσκοπος Τιούμεν τό 1918 (ἤ σύμφωνα μέ ἄλλη πηγή τό 1924). Γιά πρώτη φορά συνελήφθη τό 1923, ὁπότε καί ἐξορίστηκε. Ἀρνούμενος νά ἀναγνωρίσει τήν Διακήρυξη τοῦ Μητροπ. Σεργίου (1927), δέχτηκε τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα μέ τό ὄνομα Δομετιανός. Τό ἴδιος ἔτος συνελήφθη γιά δεύτερη φορά καί ἐξορίστηκε.
Σύμφωνα μέ μία πηγή, πῆρε μέρος στή Νομαδική Σύνοδο (1928) καί στίς Συνόδους τῶν Κατακομβῶν τοῦ 1937 (στό Οὔστ Ούτ τῆς Σιβηρίας) καί τοῦ 1961 (στό Νικόλσκυ τῆς Μπασκιρίας). Ἀπελευθερώθηκε ἀπό τήν ἐξορία στή δεκαετία τοῦ '60 καί ἐγκαταστάθηκε στό χωριό Κέντροβο, κοντά στήν Pechora. Κοιμήθηκε εἰρηνικά κατά τήν δεκαετία τοῦ '70.

Ἐπίσκοπος Μιχαήλ τοῦ Chistopol (+ '70) .
Ὁ θαυματουργός Ὁμολογητής καί Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν Μιχαήλ Yersov, γεννήθηκε τό 1911 στό χωριό Mamykovo τοῦ Καζάν, σέ οἰκογένεια Μπολσεβίκου χωρικοῦ! Ὁ πατέρας του ἦταν ἄθεος καί ἀπαγόρευε στήν οἰκογένειά του νά πηγαίνει στήν ἐκκλησία, κτυποῦσε μάλιστα τόν μικρό Μιχαήλ πού ἔδειχνε ἐνδιαφέρον γιά τήν πίστη καί τήν λατρευτική ζωή, μέχρις ὅτου ὁ βάρβαρος πατέρας τυφλώθηκε! Ὅταν θαυματουργικά βρῆκε καί πάλι τό φῶς του, σταμάτησε νά ἐνοχλεῖ τόν γιό του!
Κάποτε, σέ ἡλικία 12 ἐτῶν, ἐνῶ εἶχε πάει σέ μία ἐκκλησία τοῦ Chistopol γιά νά κοινωνήσει, ἕνας πνευματοφόρος Γέροντας τόν ἔδειξε καί εἶπε προφητικά: "Αὐτός εἶναι ὁ ἀμνός πού θά σηκώσει τίς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ"!
Τό 1927 ἔγινε μυστικά μοναχός, τό 1928 χειροτονήθηκε Διάκονος καί τό 1930 Πρεσβύτερος, ἀπό τόν ἔπειτα Ἱερομάρτυρα Κατακομβίτη Ἐπίσκοπο Νεκτάριο τοῦ Καζάν (Trezvinsky). Διαρκῶς περιπλανώμενος, ἐξυπηρετοῦσε πιστούς τῶν Κατακομβῶν μέχρι τήν πρώτη σύλληψή του, τήν 3. 3. 1931, καί τήν καταδίκη του σέ ὀκτώ χρόνια φυλάκιση. Τήν 12. 12. 1943 συνελήφθει γιά δεύτερη φορά καί τήν 18. 8. 1944 καταδικάσθηκε σέ θάνατο. Ἔμεινε 81 ἡμέρες φυλακισμένος σέ κελλί ἑτοιμοθανάτου, βασανιζόμενος ἀπό τήν πεῖνα! Τήν 9. 11. 1944 ἡ ποινή του μετατράπηκε σέ 15 χρόνια ἐγκλεισμό σέ στρατόπεδο ἐργασίας.
Ὁ π. Μιχαήλ πέρασε ἀπό ὅλες τίς γνωστές φυλακές τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως (Κιέβου, Ἀρζαμᾶς, Vorduta, Olga, Bannino, Nagayeva, Magadan, Suman, Kolyma, Bratsk, κ.ἄ.).
Ἐπίσκοπος χειροτονήθηκε μυστικά κρατούμενος σέ στρατόπεδο, τήν δεκαετία τοῦ '50. Τό 1958 ἀπελευθερώθηκε ἀπό τό Στρατόπεδο τοῦ Καζάν, ἀλλά ἀμέσως συνελήφθη καί καταδικάσθηκε σέ ἄλλα 25 χρόνια φυλάκιση! Ἀπό αὐτά, τά 15 χρόνια ἦταν σιδηροδέσμιος! Μέ τό κεφάλι χωρίς τρίχες (ἐνῶ, ὅπως φαίνεται στίς φωτογραφίες, ὅταν συνελήφθη εἶχε πολλά μαλλιά καί πλούσια γενειάδα), διότι τοῦ εἶχαν βγάλει τά μαλλιά καί τά γένια "τρίχα - τρίχα", διαρκῶς βασανιζόμενος καί κακουχούμενος, ἐλεοῦσε τούς ἀσθενεῖς μέ τό χάρισμα τῶν ἰαμάτων καί προφήτευε τά ἀναγκαῖα γιά τήν σωτηρία ὅσων τῶν πλησίαζαν. Μαρτυροῦνται θεραπείες τυφλῶν, παραλυτικῶν (ὅπως τῶν Ἰωάννη Kokarev καί Βασιλείου Kalinin), μέχρι καί λεπρῶν (τοῦ Γρηγορίου Rusakov).
Ἦταν ἐξαιρετικά δημοφιλής στόν πιστό λαό τοῦ Θεοῦ καί τόν ἀποκαλοῦσαν "Τσάρο τῆς Μορντοβίας"!
Τό 1961 ἀντιπροσωπεύθηκε στή μυστική Σύνοδο τοῦ Νικόλσκυ τῆς Μπασκιρίας ἀπό τόν Μοναχό Ἰωάννη.
Σχετικά μέ τόν θάνατό του ἐπικρατοῦν τρεῖς ἀπόψεις. Σύμφωνα μέ τήν πρώτη ἀπεβίωσε τήν 4. 6. 1977 κρατούμενος σέ στρατόπεδο. Κατά τήν δεύτερη ἀπεβίωσε σέ νοσοκομεῖο φυλακῆς, τήν 4. 6. 1974. Ὅμως - ἐπειδή ὁ ἴδιος εἶχε προφητεύσει, ὅτι θά προσπαθοῦσαν νά τόν ἐξαφανίσουν καί εἶχε ζητήσει ἀπό τά πνευματικά του τέκνα νά μήν πιστέψουν ὅτι πέθανε - εἶναι ἐπικρατέστερη ἡ τρίτη ἄποψη, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τόν μετέφεραν σέ ψυχιατρική κλινική, ὅπου ἐξαφανίσθηκε!

Ἐπίσκοπος Σμολένσκ Σεραφείμ (Pozdeyev, + 1971).
Ὁ κατά κόσμον Μιχαήλ Ἀλεξάντροβιτς Pozdeyev, καταγόταν ἀπό ἀριστοκρατική οἰκογένεια (κατά μία ἄποψη ἦταν ὁ Μεγάλος Δοῦκας Μιχαήλ, ἀδελφός τοῦ Τσάρου Νικολάου Β'). Τό 1925 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Σμολένσκ (ἤ Νοβοσιμπίρσκ), ἀπό τόν Πατριάρχη Τύχωνα.
Κατά τήν περίοδο 1939 - 1945 ἦταν κρατούμενος στό Στρατόπεδο τοῦ Κεμέροβο καί τό 1945 ἐξορίστηκε στό Μπουζουλούκ. Τό 1952 φυλακίστηκε καί πάλι. Στίς φυλακές τοῦ Κόμελ γνώρισε τόν π. Γρηγόριο Sekach, μαζί μέ τόν ὁποῖο φυλακίστηκαν στή φυλακή Butyrskaya τῆς Μόσχας. Στή συνέχεια ὁ ἐπ. Σεραφείμ ἐξορίστηκε στό Στρατόπεδο Kemerevo στή Δυτική Σιβηρία καί ὁ π. Γρηγόριος στό Κόμελ καί ἀργότερα στίς φυλακές Κίρωφ.
Τό 1971 χειροτόνησε σέ Ἐπίσκοπο τόν π. Γρηγόριο Sekach, μέ τό γραπτό σύμψηφο τοῦ Ἐπισκόπου Ἀλφαίου Μιχαήλοβιτς (σύμφωνα μέ ἄλλη πηγή, τῶν Ἐπισκόπων Γαβριήλ τῆς Τασκένδης καί Ἀλεξίου Pruzhansky). Σύμφωνα μέ μέρος τῶν πηγῶν, ἡ χειροτονία τοῦ ἐπ. Γενναδίου δέν ἔγινε κατά τήν διάρκεια Θείας Λειτουργίας, διότι ὁ ἐπ. Σεραφείμ ἦταν ἀσθενής καί δέν μποροῦσε νά ἱερουργήσει, ἀλλά ὁ ἐπ. Σεραφείμ διάβασε στόν ἀρχιμ. Γεννάδιο τίς σχετικές εὐχές ἐκτός Λειτουργίας! Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς δέν ἀναγνώρισε τήν χειροτονία του καί τήν ἐγκυρότητα τῆς Ἱερωσύνης τῆς ὁμάδος τῶν Κατακομβιτῶν πού φέρουν τό ὄνομά του (Σεραφειμο-Γενναδίτες).
Εἶναι γνωστή ἡ δράση τοῦ ἐπ. Σεραφείμ στίς Κατακόμβες τό 1941, ὅταν δημιούργησε ἕνα μυστικό ποίμνιο ἀπό πόλη σέ πόλη καί θαυματουργικά διέφευγε τήν σύλληψη ἀπό τήν Σοβιετική Ἀστυνομία πού τόν ἀναζητοῦσε.
Κοιμήθηκε τήν 3/16. 5. 1971, σέ ἡλικία 97 ἐτῶν, μέ τήν φήμη τοῦ θαυματουργοῦ. Ἐνταφιάσθηκε ἀπό τούς Ἐπισκόπους Γεννάδιο Sekach καί Ἀλφαῖο Μιχαήλοβιτς καί 5 Ἱερεῖς.
Οἱ πηγές ἀποδεικνύουν, ὅτι ὁμολογιακῶς ὁ ἐπ. Σεραφείμ ἦταν αὐστηρῶς Ὀρθόδοξος. Γιά τό θέμα τῆς χειροτονίας τοῦ ἐπ. Γενναδίου ἐπιρατεῖ ἀσάφεια.

Ἀρχιμανδρίτης Θεόδωρος (Rafanovich, + 1975).
Ὁ κατά κόσμον Θεόδωρος Ἀντρέγιεβιτς Rafanovich γεννήθηκε στό χωριό Khanichi τῆς Λευκορωσίας. Κατά τήν παιδική του ἡλικία "φωτίστηκε" τό μυαλό του μέ τίς εὐχές τοῦ ἁγ. Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης. Χειροτονήθηκε ἔγγαμος Ἱερεύς τοῦ χωριοῦ Sherstin τοῦ Κόμελ. Γιά τήν ἱερατική του δρασηριότητα τιμήθηκε ἀπό τόν Πατριάρχη Τύχωνα μέ χρυσό ἱερατικό σταυρό (τήν 1. 4. 1924).
Συνελήφθη πρίν τό 1927 καί καταδικάστηκε σέ θάνατο, ἀπό τόν ὁποῖο ἀπαλλάχθηκε θαυματουργικά. Τό 1927 δέν ἀναγνώρισε τήν Διακήρυξη τοῦ Μητροπ. Σεργίου καί κατέφυγε στίς Κατακόμβες, ὅπου ἔζησε κρυπτόμενος ἀπό εὐσεβεῖς Χριστιανούς. Τό 1939 συνελήφθη, ἀλλά δραπέτευσε ἀπό τό τραῖνο πού τόν μετέφερε στό Κόμελ. Ὅταν ἡ Λευκορωσία καταλήφθηκε ἀπό τούς Γερμανούς, ἄρχισε νά ἱεροπρακτεῖ ἀνοικτά. Ὅταν ἔφυγαν οἱ Γερμανοί καί ἡ περιοχή καταλήφθηκε ἀπό τόν Ἑρυθρό Στρατό, ἐπέστρεψε στήν κρυφή καί παράνομη γιά τό καθεστώς δραστηριότητα. Ὅταν ἀναγνωρίσθηκε ἀπό τήν GPU καί συνελήφθη, κάποιοι πιστοί δωροδόκησαν τούς πράκτορες καί τόν ἀπελευθέρωσαν.
Ὁ ἀρχιμ. Θεόδωρος ἦταν ἕνας χαρισματικός κληρικός, ἐλεημένος μέ τό προορατικό χάρισμα καί πολλές θείες ἀποκαλύψεις. Μέσα σέ μία περίοδο περίπου 20 ἐτῶν (1935 - 55), δημιούργησε ἕνα ποίμνιο πλέον τῶν 1.000 Κατακομβιτῶν πιστῶν, στίς περιοχές τοῦ Μογκίλεφ, τοῦ Μίνσκ καί τοῦ Μπριάνσκ. Ἰδιαίτερα αὐστηρός στό θέμα τῆς γνησιότητος τῆς Πίστεως καί τῆς Ὁμολογίας, ἀπαγόρευε στά πνευματικά του τέκνα νά ἔχουν ἀκόμη καί κοινωνικές σχέσεις μέ τούς Σεργιανιστές! Οἱ πιστοί μποροῦσαν νά μποῦν σέ ναό τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, μόνο γιά νά προσκυνήσουν θαυματουργές εἰκόνες, ἅγια Λείψανα ἤ τόν Τίμιο Σταυρό καί αὐτό πρίν ἤ μετά τήν Ἀκολουθία. "Ὁ Τίμιος Σταυρός - ἔλεγε - οἱ θαυματουργές εἰκόνες καί τά ἅγια Λείψανα, θά διατηροῦν τήν χάρι Τους μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος"! Σέ ὅσους πήγαιναν νά βαπτιστοῦν ἤ νά στεφανωθοῦν στό Σεργιανιστικό Πατριαρχεῖο, ἐπέβαλλε ἐπιτίμιο. Ἡ αὐστηρότητά του ἔδωσε στά πνευματικά του τέκνα τό ὄνομά του, "Θεοδωρίτες".
Τό 1956 συναντήθηκε μέ τόν Κατακομβίτη Ἐπίσκοπο Ἀντώνιο Galinsky - Michailovsky καί ἀφοῦ πείσθηκε γιά τήν ὁμολογία του, τέθηκε ὑπό τήν δικαιοδοσία του.
Ἀπεβίωσε τήν Κυριακή τῶν Βαϊων τοῦ 1975 στό χωριό Khymy. Ἐνταφιάσθηκε κρυφά, φορῶντας στό στῆθος τόν σταυρό τοῦ Πατριάρχου Τύχωνος.

Ἡγούμενος Ἀρσένιος τῶν Οὐραλίων (Melnikov, + 1975).
Ὁ κατά κόσμον Ἀδρέας Δημήτριεβιτς Melnikov καταγόταν ἀπό τήν περιοχή τῶν Οὐραλίων, ὅπου γεννήθηκε τήν 19. 8. 1890. Ἦταν αὐστηρός ἀσκητής ἤδη ἀπό τήν παιδική του ἡλικία καί νωρίς ἔγινε μοναχός (δέν διασώθηκε ἡ μονή τῆς μετανοίας του). Τό 1920 ἡ μονή του διαλύθηκε καί αὐτός μέ τόν Γέροντά του Δανιήλ φυλακίσθηκαν. Στή φυλακή, στό ἴδιο κελλί κρατοῦνταν πολλοί κρατούμενοι, ἀλλά παρ' ὅλη τήν στενότητα τοῦ χώρου, ὁ γ. Δανιήλ καί ὁ ὑποτακτικός του - ἤδη Ἱερομόναχος - Ἀρσένιος, ἔκαναν συνεχῶς μετάνοιες ἀνάμεσα στούς ξαπλωμένους ἄνδρες!
Ὁ π. Ἀρσένιος λόγῳ τῆς ἁπλότητάς του, στήν ἀρχή τῆς πνευματικῆς του ζωῆς, εἶχε προσχωρήσει στήν αἵρεση τῶν Ὀνοματολατρῶν καί ἀργότερα στό Σεργιανισμό. Στήν ὀρθή Πίστη τόν ἐπανέφερε ἕνας Κατακομβίτης Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος τόν κατήχησε σχετικά. Ὅταν ὁ ἐνάρετος Ἱερομόναχος κατάλαβε τήν πλάνη του, σταμάτησε νά ἱερουργεῖ καί ἀναθεμάτισε - σύμφωνα μέ τόν 1ο Κανόνα τῆς Β' Οἰκουμενικῆς Συνόδου - παρουσίᾳ πολλῶν μαρτύρων τήν αἵρεση τῆς Ὀνοματολατρείας καί τήν "αἵρεση τοῦ Ἀντιχρίστου, στό πρόσωπο τῆς κόκκινης ψευδο - Ἐκκλησίας"!
Ἔκτοτε ἄρχισε νά ζῆ τήν δύσκολη ζωή τοῦ προσκυνητοῦ, διωκόμενος συνεχῶς γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀναζητῶντας τόν Κατακομβίτη Ἐπίσκοπο πού τόν ἐπανέφερε στήν Ὀρθοδοξία. Ντυμένος μέ κουρέλια, μέ δυσκολία εὕρισκε κάποιο καλύβι γιά νά ἀναπαυθεῖ καί λίγο φαγητό. Τελικά τόν Ἐπίσκοπο αὐτό δέν τόν συνάντησε ποτέ.
Στήριξε πολλούς ταλαντευόμενους πιστούς στήν γνησιότητα τῆς Πίστεως. Πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του, γέροντας ἄνω τῶν 80 ἐτῶν, παράλυτος στά κάτω ἄκρα, σχεδόν τυφλός, μέ μειωμένη ἀκοή καί χωρίς νά μπορεῖ νά μιλήσει, ἀλλά μέ πλήρη συνείδηση, "τραβοῦσε" ὑπομονετικά τό κομποσχοῖνι του, προσευχόμενος συνεχῶς. Κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 6η Μαϊου 1975.

Διά Χριστόν Σαλή Ναταλία (+ 1975).
Μία ἁγία μορφή τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, καθηλωμένη στόν ἐκούσιο σταυρό τῆς ἐπίπλαστης μωρίας, τῆς διά Χριστόν Σαλότητος, ἐλεημένη ἀπό τόν Θεό μέ τά χαρίσματα τῶν ἰαμάτων καί τῆς προοράσεως.
Κάποτε, μία γυναῖκα πού ὑπέφερε ἀπό πτώση τῶν σπλάχνων, ἔχοντας ἐκούσει γιά τήν θαυματουργική χάρη τῆς Σαλῆς, τήν ἐπισκέφθηκε ζητῶντας νά τήν βοηθήσει. Ἡ μακαρία Ναταλία τήν δέχθηκε μέ καλωσύνη, τήν προσφώνησε μέ τό ὄνομά της, ἐνῶ δέν τήν εἶχε δεῖ ποτέ, καί τῆς ζήτησε νά τῆς φέρει δύο δοχεῖα νερό ἀπό τό πηγάδι τῆς αὐλῆς, τονίζοντας "νά εἶναι γεμάτα μέχρι ἐπάνω". Ἡ ἀσθενής παρά τήν ἀδυναμία της ἔκανε ὑπακοή καί ὅταν σήκωσε τά δοχεῖα βρέθηκε θεραπευμένη!
Ὅταν οἱ τοπικές Ἀρχές "ἀνησύχησαν" γιά τήν "δραστηριότητα" τῆς Σαλῆς καί θέλησαν νά τήν ἐξορίσουν, τό παιδί τοῦ ὑπεύθυνου γιά τήν ἐκτόπιση Ἀξιωματικοῦ παρέλυσε, ἀναγκάζοντας τόν ἄθεο πατέρα νά σπεύσει στήν Ὁσία ζητώντας τίς προσευχές της, μέ τίς ὁποίες τό παιδί θεραπεύθηκε! Ἔκτοτε οἱ Ἀρχές ὑποχρεώθηκαν νά τήν ἀνέχωνται.
Ἡ μακαρία Ναταλία δέν εἶχε ποτέ τίποτα δικό της, ἀλλά ζοῦσε στό σπίτι μιᾶς Χριστιανῆς. Ὅταν κάποτε ἡ οἰκογένεια τῆς πιστῆς ζήτησε ἐπιτακτικά "νά φύγει ἡ Σαλή", ἡ οἰκοδέσποινα προτίμησε νά "τά χαλάσει" μέ τούς δικούς της, παρά νά στερηθεῖ τήν εὐλογία τῆς φιλοξενίας της! Ἡ Ναταλία ὅμως "ἔφυγε" μόνη της. Κοιμήθηκε τό ἴδιο βράδυ, σέ ἡλικία 138 ἐτῶν!

Ἐπίσκοπος Ἀντώνιος (Galinsky - Mikhailovsky, + 1976).
Ὁ κατά κόσμον Ἰβάν Ἴλιτς Mikhailovsky γεννήθηκε τό 1887 στά Ἱεροσόλυμα, κατά τήν διάρκεια προσκυνήματος τῆς μητέρας του, καί βαπτίστηκε στόν Ἰορδάνη. Φοίτησε σέ Σεμινάριο καί Θεολογική Ἀκαδημία (δέν διευκρινίζεται σέ ποιά), μιλοῦσε ἕξη γλῶσσες! καί πῆρε μέρος σέ ἱεραποστολή στήν τότε Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία.
Τό 1913 (ἤ τό 1916), χειροτονήθηκε Ἱερέας ἀπό τόν Μητροπ. Μόσχας Βλαδίμηρο (ἔπειτα Μητροπ. Κιέβου καί Ἱερομάρτυρα, + 1918), στόν Καθεδρικό Ναό τῶν Θεοφανείων τῆς Μόσχας. Ἐπίσκοπος χειροτονήθηκε τήν 29. 6. 1922 μέ εὐλογία τοῦ Πατριάρχου Τύχωνος στό Ναό τοῦ ἁγ. Τρύφωνος Μόσχας ὅπου ἐφημέρευε, ἀπό τούς Μητροπολίτες Βόριδα καί Ἀρσένιο κ. ἄ. Ἀρχιερεῖς. (Σύμφωνα μέ ἄλλη πηγή χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Ὀρέλ τό 1923 ἀπό τούς Ἐπισκόπους Ἰουβενάλιο Maslovsky καί Βασσιανό Pyatinsky κ.ἄ.).
Μετά τήν χειροτονία του σέ Ἐπίσκοπο θέλησε νά διαφύγει στό ἐξωτερικό, ἀλλά ὁ Πατριάρχης Τύχων τοῦ συνέστησε νά μείνει καί νά ὑποφέρει μαζί μέ τόν λαό! Τό 1923 παρασύρθηκε καί προσχώρησε στή "Ζωντανή Ἐκκλησία", ἀλλά τό 1925 ἐπέστρεψε μετανοημένος στήν κανονική Ἐκκλησία καί γι' αὐτό ἐξορίστηκε ἀπό τίς Κομμουνιστικές Ἀρχες στή Βιάτκα. Τό 1927 τόν δέχτηκε σέ ἐκκλησιαστική κοινωνία ὁ Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βίκτωρ τοῦ Γκλαζώφ. Τό 1927 (ἤ 1928), φυλακίστηκε καί πάλι, ἀρνούμενος νά προσυπογράψει τήν Διακήρυξη τοῦ Μητροπ. Σεργίου. Τό 1933 ἐξορίστηκε στό Στρατόπεδο Ukhtinzhmlag, ἀπ' ὅπου ἀπελευθερώθηκε τό 1945.
Ἀρχιεπίσκοπος ὀνομάσθηκε τήν 29. 7. 1937 ἐξόριστος στό Komi, ἀπό τρεῖς ἐξορίστους Ἀρχιερεῖς (τόν πρ. Πρύτανη τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τοῦ Κιέβου Μητροπ. Ἀνατόλιο καί τούς Ἀρχιεπισκόπους Βασσιανό Pyatnitsky καί Ἰουβενάλιο Maslovsky).
Ὁ ἀρχιεπ. Ἀντώνιος καταδικάστηκε τρεῖς φορές σέ θάνατο, ἀλλά παραδόξως διέφυγε τήν ἐκτέλεση! Τό ἐπώνυμο Galinsky τό πῆρε ὅταν μπόρεσε νά βγάλει μία δεύτερη ταυτότητα!
Μετά τήν ἀπελευθέρωσή του ἐγκαταστάθηκε στό Κίεβο. Τό 1958 δέχτηκε στή δικαιοδοσία του τόν Πρωτ. Θεόδωρο Raphanovich, μέ μεγάλο ποίμνιο Κατακομβιτῶν πιστῶν στή Λευκορωσία (τήν ὁποία ἐπισκέφθηκε μυστικά τέσσερεις φορές). Ἐπίσης τό 1958 συνάντησε στό Κίεβο τόν Κατακομβίτη Ἐπίσκοπο Σέργιο.
Μέ πολύ διάκριση καί προσοχή χειροτόνησε 25 περίπου Κληρικούς. (Ὁ σημερινός Μητροπολίτης Ἐπιφάνιος Kaninsky, τῆς Ὁμάδος τῶν Σεραφειμο - Γενναδιτῶν, ἦταν πνευματικό του τέκνο· πρίν τόν χειροτονήσει, τόν δοκίμαζε γιά πέντε χρόνια· ἀκόμη, ἀρνήθηκε νά χειροτονήσει τόν Λάζαρο Zhurbenko, τόν ἔπειτα Ἐπίσκοπο Ταμπώφ τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς).
Ὅσους ἐπέστρεφαν ἀπό τό Πατριαρχεῖο Μόσχας τούς δεχόταν μέ τό Μυστήριο τῆς Μετανοίας καί Ἐξολολογήσεως, ἐπαναλαμβάνοντας τό Βάπτισμα ὅσων εἶχαν "βαπτισθεῖ" μέ ράντισμα.
Ἀπεβίωσε τήν 31. 3. 1976 στό Κίεβο καί ἐνταφιάσθηκε στό Κοιμητήριο Buchi τοῦ Κιέβου. Ἄφησε πολλές ἐνορίες Κατακομβιτῶν καί 14 Ἱερομονάχους, οἱ ὁποῖοι τέθηκαν ὑπό τήν δικαιοδοσία τοῦ Μητροπ. Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς. Μετά τόν θάνατο τοῦ Φιλαρέτου (1985), οἱ 14 αὐτοί Ἱερομόναχοι ἀνεξαρτητοποιήθηκαν καί σήμερα ἀποτελοῦν ἰδιαίτερη ὁμάδα. (Δέν εἶναι γνωστό πόσοι βρίσκονται στήν ζωή).

Ἱερομόναχος Ἀλέξανδρος τοῦ Ὄμσκ (Orlov, + 1977) .
Ὁ κατά κόσμον Ἀθανάσιος Βασίλιεβιτς Orlov γεννήθηκε τό 1878 στήν περιφέρεια τῆς Βολόγδας, σέ οἰκογένεια πολυτέκνου Ἱερέως. Ἡ οἰκογένεια εἶχε ἱερατική παράδοση καί συνήθως ὅλα τά ἄρρενα μέλη ἀκολουθοῦσαν τό ἱερατικό στάδιο.
Ὁ ἔπειτα Ὁμολογητής Ἱερομόναχος ἐπέδειξε σημεῖα τῆς μετέπειτα πορείας του ἤδη ἀπό τήν παιδική του ἡλικία (ἀπό τήν ἡλικία τῶν 5 ἐτῶν δέν ἔτρωγε κρέας!). Σπούδασε σέ κάποιο Θεολογικό Σεμινάριο καί τόν 1915 πῆγε ἐθελοντής στό Ρωσο - Γερμανικό Μέτωπο. Τιμήθηκε μέ ἀριστεῖο ἀνδρείας ἀπό τόν Τσάρο Νικόλαο Β'. Τό 1918 χειροτονήθηκε ἔγγαμος Ἱερεύς καί ἐφημέρευσε στό Gribtsovo τῆς Βολόγδας.
Τό 1921 τόν συνέλαβαν γιά πρώτη φορά μέ τήν κατηγορία τοῦ... θρησκευτικοῦ κηρύγματος! Ἀνακρίθηκε ἀπό τήν GPU στή Βολόγδα καί τοῦ ἐπιβλήθηκαν κυρώσεις. Τό 1927 δέν ἀναγνώρισε τήν Διακήρυξη τοῦ Μητροπ. Σεργίου. Τότε ἤ λίγο μετά συνελήφθει, διότι τό 1930 ἦταν κρατούμενος στό Στρατόπεδο Pinyuga. Ἐπειδή ἡ ἱερατική του ἀξιοπρέπεια στό Σοβιετικό Κράτος δεχόταν συνεχεῖς προσβολές, ἄφησε τήν Πρεσβυτέρα καί τά τέσσερα παιδιά τους καί ἔφυγε ἄγνωστος μεταξύ ἀγνώστων γιά τό ἄγνωστο! Μαρτυρεῖται, ὅτι γιά ἕνα διάστημα ἔζησε ἐργαζόμενος σάν βοσκός. Τό 1941 μετακινήθηκε ἀνατολικά καί ἐγκαταστάθηκε στό Ὄμσκ τῆς Σιβηρίας, ὅπου ἔζησε σάν ζητιάνος!
Ἐξαιρετικά ἐνάρετος καί ἐλεημένος ἀπό τόν Θεό μέ τό χάρισμα τῶν ἰαμάτων, δημιούργησε γύρω του μία μυστική ἐνορία Κατακομβιτῶν. Ὅταν ἀναγνωρίσθηκε ἀπό κάποιους πιστούς τῆς προηγουμένης του ζωῆς καί τόν ἐπισκέφθηκαν οἱ δικοί του, προδόθηκε στούς διώκτες ἀπό μία κόρη του πού ἐργαζόταν γιά τήν Μυστική Ἀστυνομία! Διωκόμενος βρῆκε καταφύγιο σέ διάφορες πόλεις, ὅπως τήν Τάβντα, τήν Βιάτκα, τήν Οὔφα, τό Οὔστ Κεμενογκόρσκ, τό Σεμιπαλατίνσκ καί τό Νόβι Ἀφόν. Γιά ὅλο αὐτό τό διάστημα πνευματικός του ἦταν ὁ Κατακομβίτης Ἱερομόναχος Ἀντώνιος.
Τό 1969 μειώθηκε ἡ ὅρασή του καί βρῆκε καταφύγιο στό σπίτι μιᾶς εὐλαβοῦς χήρας, στό Ὄμσκ. Ἐκεῖ κοιμήθηκε τήν 29. 8. 1977, σέ ἡλικία 99 ἐτῶν.

Νεομάρτυρας Μιχαήλ τοῦ Ὄρενμπουργκ (Avdyeev, + 1977).
Ὁ Μιχαήλ Βασίλιεβιτς Avdyeev κατοικοῦσε στό Ὄρενμπουργκ, ὅπου ἐργάζοταν σάν ὁδηγός. Ἦταν μέλος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν. Καταγόταν ἀπό πτωχή οἰκογένεια χωρικῶν καί εἶχε ἀνατραφεῖ πνευματικά ἀπό ἁγίους Κληρικούς τῶν Κατακομβῶν, Ἱερομάρτυρες καί Ὁμολογητές.
Τό 1977, ἐξ αἰτίας κάποιου προβλήματος στήν ἐργασία του, ὑποχρεώθηκε νά ψευδορκίσει. Γιά τόν λόγο αὐτό, ὅταν προσβλήθηκε ἀπό νεφρίτιδα, τό θεώρησε σάν θεία τιμωρία. Νοσηλευόμενος στό νοσοκομεῖο ὁ Μιχαήλ "ὑπέπεσε" σέ ἕνα "ἀδίκημα" πού τιμωροῦνταν ἀπό τούς Σοβιετικούς νόμους. Προσευχόταν δημόσια! Γιά τήν πράξη του αὐτή θεωρήθηκε ψυχικά διαταραγμένος καί μεταφέρθηκε στό ψυχιατρικό τμῆμα τοῦ νοσοκομείου, ὅπου χαρακτηρίστηκε "κοινωνικά ἐπικίνδυνος ἀσθενής"!
Τό τέλος τοῦ Μιχαήλ τό διέσωσε ἕνας ἐργαζόμενος στό νοσοκομεῖο. Ἐνῶ ὁ νέος αὐτός Ὁμολογητής προσευχόταν δυνατά καί φοβούμενος τόν θάνατο ζητοῦσε συγχώρηση ἀπό ὅλους, τόν πλησίασε ἕνας "γιατρός" καί τοῦ εἶπε: "Νοιώθεις ἄσχημα; Θά σοῦ κάνω μία ἔνεση καί ἀμέσως θά νοιώσεις καλύτερα". Μόλις ἔγινε ἡ ἔνεση ὁ ἀσθενής ἀπεβίωσε! Ἦταν ἕνας ὑγιέστατος ἄνδρας, ἡλικίας μόλις 35 ἐτῶν.

Ὁσία Ἑλένη τοῦ Καυκάσου (+ 1977 ;).
Μία τῶν μεγαλυτέρων μορφῶν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, ἰδιαίτερα γνωστή μεταξύ τῶν Ἑλληνοποντίων προσφύγων σάν "Μάτουσκα Ἑλένα".
Ἦταν γόνος ἀριστοκρατικῆς οἰκογενείας τῆς Λευκορωσίας καί μόνασε ἀπό τήν παιδική της ἡλικία. Ὅταν - περί τό 1917 - οἱ Μπολσεβίκοι διέλυσαν τήν μονή τῆς μετανοίας της, κατέφυγε μαζί μέ τήν κατά σάρκα ἀδελφή της μοναχή Νίνα στή χαράδρα τοῦ Τσίν, στόν Καύκασο, ὅπου ἔζησε 60 περίπου χρόνια αὐστηροῦ ἐρημητικοῦ καί ἡσυχαστικοῦ βίου. Ἐλεήθηκε ἀπό τόν Θεό μέ τά χαρίσματα τῆς προοράσεως καί τῆς θεραπείας ψυχικῶν νόσων. Ὁ θαυμαστός βίος της εἶναι γεμάτος ἐξαίσια γεγονότα (θεραπεῖες ἀσθενῶν, συγκλονιστικά θαύματα κ.ἄ. ἁγιοπνευματικές καταστάσεις). Συνήθως θεράπευε τούς προσερχομένους ἀσθενεῖς νηστεύοντας μαζί τους καί διαβάζοντας πάνω τους τό Ἱερό Εὐαγγέλιο.
Στό ἀσκητήριό της δέν ἐπέτρεψε ποτέ νά ἱερουργήσει κληρικός τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας (τήν ἴδια ἐξυπηρετοῦσε ἕνας ἐξόριστος Ἱερεύς Βουλγαρικῆς καταγωγῆς).
Κοιμήθηκε ὁσιακά περί τό 1977 καί ἤδη τιμᾶται τοπικά ἀπό τούς Ρώσους, Γεωργιανούς καί Ἑλληνοποντίους Ὀρθοδόξους. Τό Λείψανό της (σύμφωνα μέ τήν Γεωργιανή παράδοση), δέν ἔχει ἀνακομισθεῖ, ὁ τάφος της ὅμως (πάνω στόν ὁποῖο ἔχει ὑψωθεῖ Παρεκκλήσιο καί ὑπάρχει ἡ εἰκόνα της), ρέει εὐωδέστατο μῦρο, δεῖγμα τῆς ἁγιότητας καί τῆς παρρησίας της ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ἱερεύς Ἰωάννης (Balkov, + 1987).
Ὁ Ἱερεύς Ἰωάννης Ἰβάνοβιτς Balkov γεννήθηκε περίπου τό 1900 καί ἦταν Γιακούτιος στήν ἐθνικότητα. Χειροτονήθηκε τό 1922. Συμμετεῖχε στήν ἐξέγερση τῶν Γιακουτίων κατά τῶν Σοβιετικῶν. Δέν ἀναγνώρισε τήν Διακήρυξη τοῦ 1927 καί τό 1928 "πέρασε στήν παρανομία" καί ἄρχισε νά δραστηριοποιεῖται στίς Κατακόμβες, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐκτελεστεῖ ἡ οἰκογένειά του!
Ἀντιπροσώπευσε τόν Ἐπίσκοπο Βενιαμίν τοῦ Ἀκσίνσκ (+ 1959), στή μυστική Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν τοῦ 1948, στό Chirchik τῆς Τασκένδης. Παρά τίς προσπάθειες τῶν Σοβιετικῶν Ἀρχῶν, δέν συνελήφθη ποτέ. Ἀπεβίωσε τόν Ἰανουάριο τοῦ 1987.

Μαρία Βασίλιεβνα.
Τό ἔτος μαρτυρίου τῆς Χριστιανῆς Δασκάλας Μαρίας Βασίλιεβνας δέν διασώθηκε. Ὁ Μοναχός Ἐπιφάνιος τήν χαρακτηρίζει "ἕνα θαυμάσιο πρόσωπο καί γιά μόνο τόν λόγο ὅτι οἱ μαθητές της τήν ἀποκαλοῦσαν "ἡ δασκάλα μας". Τό μαρτύριό της προέκυψε, ὅταν ὁ ἀθεϊστής διευθυντής τοῦ σχολείου στό ὁποῖο ὑπηρετοῦσε (καί ὁ ὁποῖος εἶχε σχέσεις μέ τήν Μυστική Ἀστυνομία), κατέφυγε στό ἀκόλουθο τέστ γιά νά ἐλέγξει τήν πίστη της. Τοποθέτησε μία εἰκόνα τῆς Παναγίας πάνω στή μικρή γέφυρα πού συνέδεε τίς δύο ὄχθες ἑνός ποταμοῦ καί ζήτησε ἀπό ὅλο τό σχολεῖο (τούς μαθητές καί τό διδακτικό προσωπικό), νά περάσουν πατῶντας τήν εἰκόνα!
Ὅταν ἦρθε ἡ σειρά τῆς Μαρίας νά περάσει πατῶντας τήν εἰκόνα, ἐκείνη στάθηκε μπροστά στόν διευθυντή καί τοῦ εἶπε μέ ἰδιαίτερο θάρρος: "Θεωρῶ τήν ἐκπλήρωση τῆς ἐντολῆς σας ἀπό μένα σάν ἀδίκημα, διότι ἡ ἐντολή σας ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τό Σύνταγμα τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Εἷμαι μία πιστή Ὀρθόδοξη Χριστιανή. Δέν θά περάσω πάνω ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου καί τοῦ Κυρίου".
Αὐτή ἡ δημόσια ὁμολογία ἦταν ἀρκετή γιά νά ἐξαφανισθεῖ ἀπό προσώπου γῆς ἡ εὐσεβής δασκάλα. Σύμφωνα μέ κάποιες πληροφορίες ἐκτελέστηκε γιά τήν πίστη της.

Ἐπίσκοπος Θεοδόσιος (Bakhmetev, + 1986) .
Ὁ κατά κόσμον Θεόδωρος Ἀντρέγιεβιτς Bakhmetev, γεννήθηκε τό 1893 στό Τσερνίκωφ (σύμφωνα μέ ἄλλη πηγή τό 1901 ἤ 1902 στό Κίεβο) καί ἦταν γιός Ἱερέως. Μετά τόν θάνατο τῆς μητέρας του, ὁ πατέρας του ἐντάχθηκε σέ κάποια μονή καί ὁ Θεόδωρος πῆγε στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ὅπου μόναζαν δύο ἀδελφοί του (ἕνας ἄλλος ἦταν ἤδη ἔγγαμος Ἱερεύς). Τό 1915 ἔγινε ἐπίσημα δεκτός στήν Λαύρα, τό 1918 διορίστηκε Προϊστάμενος τῶν Κοντινῶν Σπηλαίων καί τό 1920 χειροτονήθηκε Ἱερομόναχος καί διορίστηκε φύλακας τῶν Λειψάνων τῶν Ὁσίων Πατέρων.
Τό 1920, ὅταν οἱ Μπολσεβίκοι θέλησαν νά πάρουν τήν θαυματουργό Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Λαῦρας, ὁ π. Θεοδόσιος τήν ἔκρυψε μέ ἀποτέλεσμα να συλληφθεῖ καί νά καταδικαστεῖ σέ 10 χρόνια ἐξορία στό Σολόβκι. Ὅταν ἀπελευθερώθηκε τό 1930, τοῦ ζήτησαν νά ἀποδεχθεῖ τήν Διακήρυξη τοῦ Μητροπ. Σεργίου (1927) καί ἐπειδή ἀρνήθηκε ἐξορίστηκε γιά ἄλλα 10 χρόνια.
Τό 1940 ἐγκαταστάθηκε στή Λευκορωσία, ὅπου ἔγινε Ἡγούμενος Μονῆς τῆς Αὐτονόμου Λευκορωσικῆς Ἐκκλησίας καί Ἀρχιμανδρίτης. Τό 1942 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Πίνσκ, στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ἀπό Ἱεράρχες τῆς Αὐτόνομης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας (τόν Ἀντώνιο Abashidze, τόν Παντελεήμονα Rudik, τόν Κατακομβίτη Ἐπίσκοπο Ἠλία καί τόν Ἐπίσκοπο Μακάριο).
Τόν συνέλαβαν καί πάλι τό 1946. Ἀπελευθερώθηκε τό 1951 γιά νά συλληφθεῖ τόν ἑπόμενο χρόνο 1952 καί νά ἐξοριστεῖ γιά 8 χρόνια στό Yeniseisk τοῦ Κρασνογιάρσκ. Γιά μεγάλο διάστημα ἔζησε μαζί μέ τόν Ἱερέα Ἀλέξανδρο Shabelnik καί τήν Πρεσβυτέρα του.
Ὁ Ἱερεύς Ἀλέξανδρος γεννήθηκε στό Χαρμπίν τῆς Κίνας τό 1916. Σπούδασε στό ἐκεῖ Παιδαγωγικό Ἰνστιτοῦτο καί στήν Ἱεραποστολική Σχολή. Γνώστης τῆς Κινεζικῆς καί ἄλλων ἀνατολικῶν γλωσσῶν, διηύθυνε τήν Σχολή τοῦ Χαρμπίν ἀπό τό 1930 μέχρι τό 1945.
Ὅταν τό 1945 οἱ Σοβιετικοί κατέλαβαν τήν Ματζουρία, συνελήφθη καί καταδικάστηκε σέ 11 χρόνια ἐξορία. Ἀρχικά ἦταν στή Σιβηρία, ἔπειτα στό Στρατόπεδο Urallag καί στή συνέχεια στό Βατούμ. Τό 1956 ἀπελευθερώθηκε καί νυμφεύθηκε. Ἀπό τό 1960 περιόδευε μέ τήν σύζυγό του μυστικά ὅλη τήν Ρωσία, δημιουργῶντας κοινότητες Κατακομβιτῶν πιστῶν. Τό 1965 χειροτονήθηκε Διάκονος καί Πρεσβύτερος ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Θεοδόσιο (Bakhmetev, + 1986). Γιά τελευταῖα φορά τόν συνέλλαβαν τό 1980 καί τόν καταδίκασαν σέ τριάμιση χρόνια φυλάκιση. Ἀπεβίωσε τό 1996, μετά τήν πτώση τοῦ Σοβιετικοῦ καθεστώτος πού τόσο τόν ἐδίωξε.
Ἀναφέρεται, ὅτι τόν ἐπ. Θεοδόσιο συνάντησαν καί οἱ Κατακομβίτες Ἱερεῖς Τιμόθεος ἀπό τό Maikop, Ἰγνάτιος Uglyansky ἀπό τήν περιοχή τοῦ Βορονέζ, Κοσμᾶς Trusov, Νικήτας Ignatiev ἀπό τήν περιοχή τῆς Βιάτκας, Νικόλαος ἀπό τό Νοβοσιμπίρσκ, Σέργιος ἀπό τό Anzhersk τοῦ Kemerovo,Ἡλίας ἀπό τά βουνά τοῦ Καυκάσου, Βησσαρίων ἀπό τό Ταμπώφ καί Νικήτας ἀπό τό Χάρκοβο, καθώς καί ὁ Ἱερομόναχος Ἀρκάδιος ἀπό τό Lipetsk.
Ὁ ἐπ. Θεοδόσιος μνημόνευε τόν Πρωθιεράρχη τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς Μητροπ. Φιλάρετο (+ 1985).
Ἀπεβίωσε ἀπομονωμένος στό χωριό Toshnayevo τῆς περιφερείας Yeniseisk, τήν 28. 3. 1986.

Μητροπολίτης Γεννάδιος (Sekach, + 1987).
Ὁ Μητροπ. Γεννάδιος (κατά κόσμον Γρηγόριος Sekach), γεννήθηκε τό 1897 (ἤ 1898) στό Akuivo τῆς Λευκορωσίας, σέ οἰκογένεια ἐμπόρου. Ἔμεινε ὀρφανός σέ ἡλικία 3 ἐτῶν, μαζί μέ ἄλλα 7 ἀδέλφια! Μικρός εὐλογήθηκε ἀπό τόν ἅγ. Ἰωάννη τῆς Κροστάνδης, ὁ ὁποῖος προφήτευσε ὅτι θά γίνει Ἱερεύς καί θά ἀναδειχθεῖ στῦλος τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν!
Ὡς πιστός Χριστιανός ὁ Γρηγόριος ἐξορίστηκε ἀρχικά στό Σολόβκι γιά 8 χρόνια. Μετά τήν ἀπελευθέρωσή του πῆγε στό Κίεβο καί συνάντησε τόν Κατακομβίτη Ἐπίσκοπο Ἀντώνιο Abashidze, ὁ ὁποῖος τοῦ σύστησε νά πάει στή Λευκορωσία καί νά νυμφευθεῖ, γιά νά πάρει μέ τόν τρόπο αὐτό ταυτότητα καί πολιτικά δικαιώματα, ὅμως ὁ γάμος του μέ τήν Ἄννα (μέ τήν ὁποία ἀπέκτησε τρία παιδιά), δέν ὑπῆρξε εὐτυχισμένος.
Πρίν τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συνελήφθη γιά δεύτερη φορά καί καταδικάστηκε σέ θάνατο στό Κόμελ. Τό 1943 χειροτονήθηκε στό Mozyp Ἱερεύς ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Λεόντιο Φιλίπποβιτς τῆς Οὐκρανικῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας (ἀργότερα Ἀρχιεπίσκοπο Χιλῆς τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς). Μετά τό 1952 στίς φυλακές τοῦ Κόμελ, γνώρισε γιά πρώτη φορά τόν κρατούμενο Ἐπίσκοπο Σεραφείμ Andreyev. Μετά τήν ἐξορία τοῦ ἐπ. Σεραφείμ στό Kemerovo τῆς Δυτικῆς Σιβηρίας, ὁ π. Γρηγόριος φυλακίστηκε στό Κόμελ καί ἔπειτα στίς φυλακές Κίρωφ.
Τό 1961 μετανάστευσε στό Shorse τοῦ Τσερνίκωφ τῆς Οὐκρανίας. Ἐκεῖ γνώρισε τήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν καί ἐντάχθηκε σ' Αὐτήν. Τό 1967 συνελήφθη καί πάλι, ἀλλά ἀπελευθερώθηκε καί ἐγκαταστάθηκε στήν Ἀμπχαζία, στήν περιοχή τοῦ Νέου Ἄθω (ὅπου ἦταν περίφημο μετόχι τῆς Μονῆς ἁγ. Παντελεήμονος Ἁγίου Ὄρους, τό ὁποῖο ἔκλεισαν οἱ Σοβιετικοί τό 1924). Τό 1969 ἐκδιώχθηκε ἀπό τό Νέο Ἄθω.
Ὁ π. Γρηγόριος συνάντησε καί πάλι τόν Ἐπίσκοπο Σεραφείμ στό Μπαρνάουλ. Ἀπό αὐτόν ἔγινε μοναχός μέ τό ὄνομα Γεννάδιος. Χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος τήν 6. 5. 1971 ἀπό μόνο τόν Ἐπίσκοπο Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος εἶχε τό γραπτό σύμψηφο τοῦ Ἐπισκόπου Ἀλφαίου Μιχαήλοβιτς (σύμφωνα μέ ἄλλη πηγή, τῶν Ἐπισκόπων Γαβριήλ τῆς Τασκένδης καί Ἀλεξίου Pruzhansky). Σύμφωνα μέ μία πηγή ἡ χειροτονία του δέν ἔγινε κατά τήν διάρκεια Θείας Λειτουργίας, διότι ὁ ἐπ. Σεραφείμ ἦταν ἀσθενής καί δέν μποροῦσε νά ἱερουργήσει, ἀλλά ὁ ἐπ. Σεραφείμ διάβασε στόν ἀρχιμ. Γεννάδιο τίς σχετικές εὐχές ἐκτός Λειτουργίας! Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς δέν ἀναγνώρισε τήν χειροτονία του καί τήν ἐγκυρότητα τῆς Ἱερωσύνης τῆς ὁμάδος του (τῶν Σεραφειμο-Γενναδιτῶν). Ἀργότερα ἐπισκέφθηκε στό Κίεβο τόν Κατακομβίτη Ἐπίσκοπο Ἀντώνιο Galynsky - Michailovsky καί συζήτησε μαζί του τό θέμα χειροτονίας του, ἀλλά ὁ ἐπ. Ἀντώνιος τοῦ τεκμηρίωσε θεολογικά τήν κανονικότητά της.
Τό 1971 ὁ Ἐπίσκοπος Γεννάδιος μαζί μέ τόν Ἐπίσκοπο Ἀλφαῖο χειροτόνησαν σέ Ἐπίσκοπο τόν Ἱερομόναχο Θεοδόσιο Gumenikov (σήμερα Κατάκομβίτη Μητροπολίτη). Τό 1973 ὁ Ἐπίσκοπος Γεννάδιος μαζί μέ τόν Ἐπίσκοπο Θεοδόσιο χειροτόνησαν σέ Ἐπίσκοπο τόν δόκιμο Γρηγόριο. Χειροτόνησε ἀκόμη καί τόν Ἐπίσκοπο Βλαδίμηρο Abramov, τοῦ ὁποίου τήν χειροτονία εἶχε προεῖπει ὁ Ἕλληνας διά Χριστόν Σαλός ὅσ. Λεόντιος τῆς Σάμου, στήν πηγή τοῦ ἁγ. Βασιλίσκου στόν Καύκασο.
Ὁ ἐπ. Γεννάδιος χειροθέτησε 500 περίπου μυστικούς μοναχούς καί μοναχές. Στήν Οὐκρανία ἵδρυσε 3 μυστικές μονές, στή Λευκορωσία 4, στό Κουμπάν 2 καί στόν Καύκασο 1. Στήν Ἀμπχαζία καί σέ ἄλλες περιοχές τῆς νότιας Ρωσίας, μέσα σέ μία 10ετία (1966 - 1976), ὁ ἐπ. Γεννάδιος πέτυχε νά δημιουργήσει ἀρκετές μυστικές Κοινότητες Κατακομβιτῶν, μέ "κατ' οἶκον" ναϊσκους, μυστικά μοναστήρια ἀνδρῶν καί γυναικῶν, καθώς καί μία μυστική Θεολογική Σχολή!
Τόν συνέλλαβαν μετά ἀπό προδοσία τό 1976. Μετά ἀπό μία συνάντηση πού εἶχε μέ τόν τότε Μητροπολίτη Σοχοῦμι Ἡλία (ἔπειτα Πατριάρχη Γεωργίας, σύμφωνα μέ μία πηγή πράκτορα τῶν Σοβιετικῶν Μυστικῶν Ὑπηρεσιῶν), δικάστηκε καί καταδικάστηκε σέ ἐγκλεισμό 4 ἐτῶν σέ στρατόπεδο συγκεντρώσεως. ("Nasha Strana" Μπουένος Ἄϋρες, φ. Ἀπριλίου 1976, σελ. 3 καί "Religion and Atheism in the USSR", φ. 8, Ἰουλίου 1976, σελ. 18 - 19). Τό 1980 ἡ Μυστική Ἀστυνομία συνέλαβε 18 μυστικούς μοναχούς καί μοναχές του, 60 χιλιόμετρα ἀπό τό Σοχοῦμι.
Τό 1979 - 80 ἀσθένησε πολύ σοβαρά καί ζήτησε τό μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα. Τότε ὁ Ἐπίσκοπος Θεοδόσιος ὀνομάστηκε Μητροπολίτης καί ὁ Ἐπίσκοπος Γρηγόριος Ἀρχιεπίσκοπος.
Ὁ Μητροπολίτης Γεννάδιος κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν Τρίτη τῆς β' ἑβδομάδος τοῦ Πάσχα τοῦ 1987, "σέ μία καλύβα χωρικοῦ, μέ δύο παράθυρα πού βλέπουν σέ δρόμο, δίπλα σέ ἕνα ποτάμι", ὅπως τοῦ προφήτευσε ὁ διορατικός Μητροπολίτης Malkaz τοῦ Κουτάϊς! Τήν στιγμή τοῦ θανάτου του ἦσαν παρόντες 2 Ἐπίσκοποι, 11 μοναχοί καί μοναχές καί 2 λαϊκοί.

Ἐπίσκοπος Βλαδίμηρος (Abramov, + 1987).
Ὁ κατά κόσμον Βάδιμος Abramov καταγόταν ἀπό τήν Μόσχα. Τά πρῶτα σπέρματα τῆς Πίστεως δέχθηκε ἀπό τήν εὐσεβή γιαγιά του, διότι ἡ μητέρα του ἦταν ἄθεη. Ἐνῶ ὑπηρετοῦσε στό Σοβιετικό Στρατό φοροῦσε κρυφά σταυρό και προσευχόταν. Το ἐπάγγελμά του στόν κόσμο ἦταν κοσμηματοποιός.
Ἡ ἐκκλησιαστική του ζωή ἄρχισε ἀπό τό Πατριαρχεῖο Μόσχας. Συνήθιζε νά ἐκκλησιάζεται στήν ἐνορία Znamenye τῆς Μόσχας. Ταυτόχρονα ἀναζητοῦσε Γέροντα μοναχό. Τότε μία γυναῖκα τόν συνέστησε στόν Κατακομβίτη Μητροπολίτη Γεννάδιο Sekach. Ὁ νεαρός Βάδιμος συνάντησε τόν Μητροπ. Γεννάδιο στή Μόσχα καί τόν συνόδευσε στό προσκύνημά του στή Λαύρα Ἁγίας Τριάδος - ἁγ. Σεργίου. Στή συνέχεια προσχώρησε στήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν καί χειροθετήθηκε μοναχός ἀπό τόν Μητροπ. Γεννάδιο μέ τό ὄνομα Βλαδίμηρος.
Στούς τρεῖς βαθμούς τῆς Ἱερωσύνης χειροτονήθηκε ἀπό τόν Μητροπολίτη Γεννάδιο. Τήν χειροτονία του σέ Ἐπίσκοπο (λίγο πρίν τόν θάνατό του), εἶχε προεῖπει ὁ Ἕλληνας διά Χριστόν Σαλός Ἱερομόναχος Λεόντιος τῆς Σάμου (+ 1994), στήν πηγή τοῦ ἁγ. Βασιλίσκου, στόν Καύκασο!
Λίγο πρίν τόν θάνατό του ὁ ἐπ. Βλαδίμηρος ἀναγκάστηκε νά μετακινηθεῖ στόν Καύκασο, ἀλλά καί ἀπό ἐκεῖ διώχθηκε ἀπό τήν Μυστική Ἀστυνομία. Τότε ἐγκαταστάθηκε στό χωριό Elista. Ὅταν ἡ Μυστική Ἀστυνομία τόν ἀνακάλυψε, τοῦ ζήτησε νά φύγει, ἀλλά αὐτός δέν συμμορφώθηκε, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐκτοπιστεῖ στή Μόσχα, ὅπου ἀπεβίωσε τό 1987, ἀπό τίς συνέπειες τοῦ πυρηνικοῦ ἀτυχήματος στό Τσερνόμπιλ.

Ἀρχιεπίσκοπος Γρηγόριος (+ 1987).
Χειροτονήθηκε τό 1973 ἀπό τόν Μητροπολίτη Γεννάδιο Sekach καί τόν Ἐπίσκοπο Θεοδόσιο. Ἀπεβίωσε τό 1987. Δέν διασώθηκαν περισσότερα στοιχεῖα γιά τήν καταγωγή, τήν ζωή καί τό ἔργο του.

Μοναχός Ἐπιφάνιος (Chernov, + 1994).
Ὁ κατά κόσμον Ἀλέξανδρος Ἀντρέγιεβιτς Chernov, γεννήθηκε τό 1909 στήν περιοχή τοῦ Ροστώφ, σέ οἰκογένεια Κοζάκων. Ὁ πατέρας του ἦταν ἀξιωματικός τοῦ Ρωσικοῦ Στρατοῦ καί ὑπηρετοῦσε στήν Αὐτοκρατορική Αὐλή. Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1917 (κατά τήν ὁποία σκοτώθηκε ὁ πατέρας του), τόν βρῆκε ἐσωτερικό σπουδαστή στή Στρατιωτική Σχολή τοῦ Νοβοχερκάσκ. Τό 1919, κατά τόν Ρωσικό Ἐμφύλιο Πόλεμο, ἡ Σχολή ἀκολούθησε τά Λευκά Στρατεύματα, μέχρι τά Ρωσικά παράλια τοῦ Εὐξείνου Πόντου. Ἀπό ἐκεῖ μέ πλοῖο μέσῳ ΚΠόλεως καί Κύπρου πῆγαν στήν Ἀλεξάνδρεια, ὅπου ὁ νεαρός Ἀλέξανδρος νοσηλεύθηκε σέ νοσοκομεῖο, διότι στήν ΚΠολη εἶχε προσβληθεῖ ἀπό τύφο.
Ὅπως ὁ ἴδιος ἀνέφερε στόν γράφοντα τό 1980, στήν Αἰγυπτιακή ἔρημο ὅπου εἶχε κατασκηνώσει ἡ Σχολή, γεννήθηκε στή νεανική ψυχή του ἡ ἐπιθυμία τοῦ μοναχικοῦ βίου. Τό 1922 ἡ Σχολή στεγάστηκε στό Ρωσικό Προξενεῖο τῆς Σμύρνης καί ὅταν τό Προξενεῖο πυρπολήθηκε ἀπό Σοβιετικούς πράκτορες, ὁ Ἀλέξανδρος μαζί μέ ἄλλους σπουδαστές κατέφυγε στή Βουλγαρία. Ἐκεῖ φοίτησε στό Ρωσικό Σχολεῖο τῆς Βάρνας. καί Τό 1927 γνώρισε τόν διαπρεπή Ἀρχιεπίσκοπο Θεοφάνη τῆς Πολτάβας (+ 1940), Πνευματικό τῆς Τσαρικῆς Οἰκογενείας, μέ τόν ὁποῖο συνδέθηκε πνευματικά.
Τό 1929 ἐγκαταστάθηκε στή Σόφια καί φοίτησε διαδοχικά στή Βουλγαρική Στρατιωτική Ἀκαδημία καί στό Πανεπιστήμιο τῆς Σόφιας, ὅπου σπούδασε Ἱστορία - Φιλολογία καί Θεολογία. Τό 1932 ὁ ἀρχιεπ. Θεοφάνης μετανάστευσε στή Γαλλία, ἀλλά μέ εὐλογία του ὁ Ἀλέξανδρος ἔμεινε στή Βουλγαρία καί ἐργάσθηκε σάν Καθηγητής στό Πλέβεν.
Τό 1945, ὅταν ὁ Ἑρυθρός Στρατός "ἀπελευθέρωσε" τήν Βουλγαρία, συνελήφθη καί ὁδηγήθηκε στή Σοβιετική Ἕνωση, ὅπου φυλακίσθηκε στίς φυλακές Butyrskaya καί Lefortov τῆς Μόσχας. Στή συνέχεια καταδικάσθηκε σέ 10 χρόνια ἐγκλεισμό στό Στρατόπεδο τοῦ Κίροβογκραντ. Ὅταν υἱοθέτησε τόν "κανόνα τῆς σιωπῆς", γιά νά ἀντιμετωπίσει τά βασανιστήρια τῶν δεσμοφυλάκων του, νοσηλεύθηκε στό Ψυχιατρικό Τμῆμα τῆς φυλακῆς του, ὡς διανοητικά διαταραγμένος! Τό 1953, ὅταν δόθηκε ἀμνηστία, δέν ἀπελευθερώθηκε, ἀλλά κρατήθηκε μέχρι τό 1955, παρά τήν πολύ κακή κατάσταση τῆς ὑγείας του.
Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι κατά τήν διάρκεια μιᾶς δίκης του, πάνω στήν ἕδρα τοῦ δικαστή, βρισκόταν ἕνα ἀπό τά τρία μόλις δακτυλογραφημένα ἀντίγραφα ἑνός βιβλίου του γιά τόν ρόλο τῶν Σιωνιστῶν στήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917 !
Τήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν γνώρισε τό 1948, κρατούμενος σέ στρατόπεδο. Μοναχός ἔγινε μετά τήν ἀπελευθέρωσή του (τό 1955), στό Κίεβο, ἀπό Ἱερομονάχους τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἀρχιεπισκόπου Γκλαζώφ Πέτρου (Λαντίγκιν, + 1957), μέ τό ὄνομα Ἀντώνιος.
Μέχρι τό 1966 συνέχισε τόν "κανόνα τῆς σιωπῆς", σάν τρόπο ἀσκήσεως, ἄν καί μετά τήν ἀπελευθέρωσή του δέν ὑπῆρχε λόγος νά σιωπᾶ. Ὅλο αὐτό τό διάστημα ἐπικοινωνοῦσε μέ τούς συγκρατουμένους του, ἀλλά καί μέ τά πνευματικά του τέκνα ἀργότερα, μέ ἕνα τρόπο κρυπτογραφικό (τόν ὁποῖο ἔδειξε στόν γράφοντα τό 1980). Μία τετράγωνη ἐπιφάνεια (λ.χ. ἕνα γραφεῖο, τραπέζι ἤ ἕνας δίσκος), ἦταν χωρισμένη νοητά σέ μικρά τετράγωνα πού ἀντιστοιχοῦσαν στά γράμματα τοῦ Ρωσικοῦ ἀλφαβήτου. Ὁ κρατούμενος γιά νά ἐπικοινωνήσει, σχημάτιζε λέξεις δείχνοντας μέ τό δάχτυλό του γράμματα - τετράγωνα!
Μετά τήν ἀπελευθέρωσή του ἔζησε σέ ἕνα χωριό τοῦ Καυκάσου, ὅμως γιά νά ἀποφύγει μία νέα σύλληψη, μετακινοῦνταν συνεχῶς ἀπό μέρος σέ μέρος. Ἔτσι, μέσα στή δικαιοδοσία τοῦ ἀρχιεπ. Πέτρου (τόν ὁποῖο δέν συνάντησε ποτέ, διότι κοιμήθηκε τό 1957, ἐνῶ ἀντίθετα συνάντησε 100 περίπου Ἱερεῖς), δημιούργησε πολλές μυστικές κοινότητες Κατακομβιτῶν πιστῶν.
Τό 1975 συνελήφθη στό Κίεβο γιά "παράμονη ἐκκλησιαστική δραστηριότητα" καί φυλακίσθηκε. Τό 1978, ἀπελάθηκε στή Δύση σάν ἀλλοδαπός ταραχοποιός!!! (δέν δέχτηκε ποτέ Σοβιετική ταυτότητα ἤ διαβατήριο), μετά ἀπό τρεῖς ἀναφορές του στόν τότε Σοβιετικό Ἡγέτη Λ. Μπρέζνιεφ. Ἀρχικά τοῦ πρόσφερε ἄσυλο ἡ Ἐλβετία. Τότε συναντήθηκε μέ τόν Προκαθήμενο τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς Μητροπολίτη Φιλάρετο (στή Γαλλία, Μονή Λέσνας) καί διαπίστωσε τήν πλήρη ὁμολογιακή ἀσυμφωνία τῆς ΡΟΕΔ μέ τήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν. Ἡ διαπίστωση αὐτή εἶχε σάν ἀποτέλεσμα τήν ὑπαγωγή τῶν κοινοτήτων τῶν πολυαρίθμων πνευματικῶν του τέκνων στή Ρωσία (τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Πέτρου Λαντίγκιν) στήν ὑπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Ἀνδρέα Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος.

Στή συνέχεια βρῆκε ἄσυλο στήν Ἀγγλία, ὅπου κατά τήν περίοδο 1980 - 94, δημοσιοποίησε κείμενα καί πληροφορίες γιά τήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν, μεγάλης ἱστορικῆς καί ἐκκλησιολογικῆς σημασίας.
Τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα ἔλαβε ἐνῶ διέμενε στή Νῆσο τοῦ Ἀνθρώπου (Βρεττανία), φιλοξενούμενος τοῦ Ἱερέως Σίμωνος Jensen, ἀπό τόν Μητροπολίτη Γ.Ο.Χ. Κιτίου Ἐπιφάνιο (+ 2005), μετονομασθείς σέ Ἐπιφάνιο.
Τό 1991, μετά τήν κατάρρευση τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος, ὁ Μοναχός Ἐπιφάνιος ἐπέστρεψε στή Ρωσία, ὅπου κοιμήθηκε τήν 2α/15η Νοεμβρίου 1994. Ἐνταφιάσθηκε στή Σταυρούπολη τοῦ Καυκάσου, ὅπου τιμᾶται ὡς Ὁμολογητής.