Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ὁ ΚΡΗΣ (β)

Ἄλλη ἐπιστολή, ἀχρονολόγητη.[1]

          …Προσεύχου  συνεχῶς καί  ἐξομολογοῦ καθαρῶς  καί  μεταλάμβανε  μετά  φόβου  καί  τρόμου, ἀγάπης  καί  εὐλαβείας  καί  πίστεως  θερμῆς  καί ἀδιστάκτου, τό  πανάγιον  Σῶμα  καί Αἷμα  τοῦ  Κυρίου. Ἀναγίνωσκε  μετά  προσοχῆς  βίους  Ἁγίων  καί  ἱερά  συγγράμματα  αὐτῶν. Φύλαττε  τήν  γλῶσσαν  σου  καί  τήν  ἀκοήν, τήν  μέν  ἵνα  μή  λαλῇ, τήν  δέ  ἵνα  μή  ἀκούῃ,  ὅσα  ὁ  Θεός  ἀποστρέφεται, μισεῖ  καί  ἀπαγορεύει. Ἔχε  σεμνόν  τό  σχῆμα, τό  βάδισμα  καί  τό  ἔνδυμα. Ἄπεχε  τῶν  σατανικῶν  θεωριῶν  τῶν  θεάτρων, χορῶν  καί ἀσμάτων. Ἔχε  τό  βλέμμα  ἤρεμον, ἁγνόν  καί  ταπεινόν, τά χείλη  ἁγνά, τάς  χεῖρας  ἀμώμους, τήν  καρδίαν  εὐσυμπά-θητον, τά  διανοήματα  ἁγνά, τόν  τρόπον  εὐγενῆ  καί  την  ψυχήν  ἀγαθήν  καί  γαληναίαν. Λάλει  τήν  ἀλήθειαν, ἀποστρέφου  τό  ψεῦδος, ἀγάπα  καί  περιποιοῦ  τήν  γεννησαμένην  σε, κόσμει ἑαυτήν  διά  τῆς  σεμνότητος  καί  παρθενίας  καί  παντός  ἔργου  καί λόγου  ἀγαθοῦ. Μή πίστευε  ἀπατηλάς  ὑποσχέσεις. Μή  ἔχε  ἀλληλογραφίαν  μέ  πρόσωπα  ὑποσχόμενά  σοι  πολλά καλά, οὐδέν  δέ  ἐκτελοῦντα, ἵνα  μή  ἡ  λύπη  αὐξήσῃ  σου  καί  σεαυτήν  μεγάλως  βλάψῃς.

Ἄκουε, τέκνον  μου  ἀγαπητόν, τοῦ  ἀγαπῶντος  σε  διά  τόν  Κύριον ὡς  ἴδιον  μέλος  καί  φύλαττε  ὡς  κόρην  ὀφθαλμοῦ  σου  τάς  συμβουλάς  μου  καί  ὑπόσχομαί  σοι  νά  εὗρῃς  δι’ αὐτῶν  εἰρήνην  καί  ὠφέλειαν  μεγάλην  καί  τέλος  νά  ἀπολαύσῃς  ζωήν  αἰώνιον, χαράν  καί  βασιλείαν.

Ἐπιθυμῶ  νά  μάθω  διά  χειρός  σου  περί  τῆς  ὑγείας  σου  καί  τῆς  καταστάσεώς  σου. Ἡ  χάρις  τοῦ Κυρίου  ἡμῶν  Ἰησοῦ  Χριστοῦ  νά  σέ διαφυλάττῃ, κυβερνᾶ, ἐνισχύῃ  καί  φωτίζῃ ἵνα  ποιῇς  τό  θέλημά  Του  τό  ἅγιον  καί  λυτρώνῃ  πάντοτε  ἀπό  τάς παγίδας  τοῦ  δολίου  δράκοντος, Ἀμήν.

Ὁ  εὐχόμενος, εὐλογῶν, ἀγαπῶν  καί  ἀσπαζόμενος  ὑμᾶς  ἀπό  ψυχῆς, ταπεινός  καί ἐλάχιστος Πνευματικός, + Ἱερώνυμος Ἱερομόναχος, πρ. Ἁγιοπαυλίτης.[2]

Ἐπιστολή  τῆς 21^ης Μαρτίου  1921.

Ἐν  τῇ Ἱερᾷ  Μονῇ Σιμωνόπετρας, Μαρτίου 21^η 1921, Ἅγιον Ὄρος  Ἄθω.

Ἱερώνυμος,  δοῦλος  ἀνάξιος  Ἰησοῦ  Χριστοῦ, τῇ  ἀξιοτίμῳ  καί εὐλαβεστάτῃ Δεσποινίδι, ἐμῇ  δέ  ἀγαπητῇ  ἐν  Κυρίῳ Ἰησοῦ  πνευματικῇ  θυγατρί, σεμνοτάτη  Ἀνδρομάχη  καί  τῇ  εὐλαβεστάτῃ  αὐτῆς  μητρί, χάρις, εἰρήνη, ὑπομονή, ὑγεία καί  σωτηρία  παρά  Θεοῦ  Πατρός  καί  Κυρίου  ἡμῶν  Ἰησοῦ  Χριστοῦ  καί  Ἁγίου  Πνεύματος, Ἀμήν.

Τέκνον  μου  ἐν  Κυρίῳ  ἀγαπητόν, ἔλαβον  τάς  ὡραίας  σου  ἐπιστολάς  καί  ἐχάρην  διά  τήν  ὑγείαν  σου,  ἔτι  μᾶλλον  δέ ἐχάρην, ἰδών  σου  τήν  πρός  ἐμέ  τόν  ταπεινόν  εὐλάβειαν  καί  ἀφοσίωσιν. Ἐλυπήθην  δέ  οὐκ  ὀλίγον  καί  ἔτι  λυποῦμαι, μαθών ὅτι  ἡ  ἐμή  ἐν  Κυρίῳ ἀγαπητή  καί  ἐκλεκτή  θυγάτηρ, εὑρίσκεται  ἐν  λύπῃ, ἀθυμίᾳ, πικρίᾳ  καί  λογισμῶν ἐνοχλήσει  καί  ἐν  στενοχωρίᾳ  μεγάλη, διά  οἰκογενειακά  τινά.[3]

Τέκνον  μου  σοί εἶπον  καί  πάλιν  πατρικῶς  σοί  λέγω, ἔλπιζε  καί  πίστευε  ἀδιστάκτως  εἰς  τόν  δυνάμενον  τά  πάντα. Πίστευε,  ὅτι  σέ  ἀγαπᾶ  καί  προνοεῖ  ὑπέρ  σοῦ. Πίστευε,  ὅτι  ὅσα  σοί  δίδει  καί  ὅσα  ἀπαντᾶς  εἰς  τήν  ὁδόν  τῆς  προσκαίρου  ταύτης  διαβάσεως, ὅλα  σοι  ὠφέλειαν  πνευματικήν προξενοῦσι…

Αἰτία, τέκνον  μου, ὅπου  δέν σοί  ἔγραψα  ταχέως, ἀφ’ οὗ  ἔλαβον τάς  υἱϊκάς  καί  ἀδελφικάς  σου ἐπιστολάς,  εἶναι  ἡ  ἑξῆς: Κατά  διαταγήν τῆς  Ἱερᾶς  Κοινότητος, περιοδεύω ἐπί  20  ἡμέρας  τό  Ἅγιον  Ὄρος, μέ  τήν  ἁγίαν  χεῖρα  τῆς  Ἁγίας  Μυροφόρου  Μαρίας  τῆς  Μαλδαληνῆς, ἥτις  εἶναι  τεθησαυρισμένη  εἰς  τήν  Ἱεράν  Μονήν  Σιμωνόπετρας. Περιοδεύω  λέγω, ψάλλων  Ἁγιασμούς  καί  Παρακλήσεις,  ὑπέρ  ἐνισχύσεως, σωτηρίας  καί  διαφυλάξεως τοῦ  Ἑλληνικοῦ  ἡμῶν Ἔθνους  καί  Στρατοῦ[4]  καί  ὑπέρ  τοῦ  καταπεμφθῆναι  ὕδωρ  τῇ  διψωσει  γῇ, τήν  τελευταῖαν  δέ  ἐπιστολήν  ἔλαβον  εἰς Καρυάς, πρωτεύουσσαν  τοῦ  Ἁγίου  Ὄρους, ὅτε  ἐκεῖ  ἔψαλλον  Ἁγιασμόν.

Λοιπόν  μή, τέκνον  μου, μή  στενοχωροῦ  ἐάν κάποτε  δέν  σᾶς  ἀπαντῶ  ἐγκαίρως, διότι  τόση  εἶναι  ἡ  πνευματική  μου  ἐργασία, ὥστε μόλις  μοῦ  μένουν 4  ὥρες  τό  ἡμερονύκτιον  εἰς  τήν  διάθεσίν  μου. Ἐγώ  γάρ, τέκνον  μου, ἔχω  τήν  διάθεσιν  οὐχί  ἅπαξ  μόνον  τοῦ  μηνός  νά σοί  γράφω, ἀλλ’ ἄν μοί  ἦτο  δυνατόν  καί  δωδεκάκις  τῆς  ἡμέρας, διότι  γνωρίζω  ποίαν  ὠφέλειαν  πνευματικήν  καί  ὑμεῖς  καί  ἐγώ  ἐκ  τούτου  λαμβάνομεν. Ὑμεῖς  ὅμως, τέκνον  μου, μή παύῃς  νά  μοί γράφῃς  συνεχῶς  καί  νά  μοί φανερώνῃς  τά  τῆς  ὑγείας  καί  καταστάσεώς  σου.

Ταῦτα  ἐν  μεγίστῃ  βίᾳ  καί  πατρική  στοργή  και  ἀγάπη. Πρόσφερε  τάς  εὐχάς  καί  εὐλογίας  μου  εἰς  τήν  ἀγαθήν  σου  μητέρα  καί  εἰς  τούς  λοιπούς  συγγενεῖς  καί γνωστούς  σας.

Ὁ  εὐχόμενος, εὐλογῶν  καί  ἀγαπῶν  ὑμᾶς, ταπεινός  καί  ἐλάχιστος  Πνευματικός, + Ἱερώνυμος Ἱερομόναχος, πρ. Ἁγιοπαυλίτης.[5]

Ἐπιστολή  τῆς 5^ης Σεπτεμβρίου  1921.

Ἐν  τῇ  Ἱερᾷ Σκήτῃ Μονῆς  Κουτλουμουσίου  Ἁγίου  Παντελεήμονος, Σεπτεμβρίου  5^η  1921.

Ἀξιότιμε  Δεσποινίς Κυρία  Ἀνδρομάχη  σύν τῇ  μητρί  ὑμῶν  καί  συνεργάτιδας, χαίρετε  ἐν  Κυρίῳ  Ἰησοῦ, εἰς  Ὅν  καί δέομαι  ἀπό  κέντρου  ψυχῆς  καί  καρδίας, ὅπως  ὑμᾶς  τά  λίαν  μοι  ἀγαπητά  πνευματικά  τέκνα  περισκέπῃ, ὁδηγῇ  καί  φωτίζῃ  ἀεί  καί  ἐνισχύῃ  εἰς  τήν  ἐργασίαν  τῶν  ἔργων  τῆς  ἀρετῆς.

Τέκνον  μου εὐλαβέστατον, ἔλαβον ἀσμένως  τό  γράμμα  τῆς  σῆς  ἀγάπης  καί  ἀνέγνωσα  αὐτό  μετά  πνευματικῆς  ἀγαλλιάσεως. Ηὐχαρίστησα  θερμῶς  τόν  Κύριον, διότι  ἔμαθον  πῶς  ὑγιαίνεις  καί  διότι  διατηρεῖς  ζῶσαν καί  ἀκμάζουσαν  τήν  πρός  ἐμέ  τόν  ἐλάχιστον  Πνευματικόν  σου  ἀγάπην, εὐλάβειαν  καί  ἀφοσίωσιν. Ἑκάστη  ἐπιστολή  σου, ἀγαπητή  θύγατερ, αὐξάνει  τήν  πρός  σέ  μου  ἁγνῆν  ἀγάπην. Μεγάλως  μέ  συνεκίνησεν, τέκνον  μου  χαριτωμένον, καί  εἰς  τό  ἐσώτερον  εἰσῆλθες  τῆς  καρδίας  μου  καί  ἐν  αὐτῇ  σύν  τοῖς  γονεῖς  μου  τό  καλόν  σου  ὄνομα  μέ  χρυσά  ἐνεχάραξα γράμματα, διά  τήν  ἀγαθήν  σου  διάθεσιν.

 Εὐχαριστῶ, τέκνον  μου, διά  τήν  πρός  ἐμέ  σου  ἀγαθήν  προαίρεσιν. Εὐχαριστῶ, πίστευε, ὅτι  μέ  ὑπηρέτησες  εἰς  τήν  ἀσθένειάν  μου  καί  διά  τό  μέγα  καλόν  τῆς  πρός  ἐμέ  σου  ὑπηρεσίας. Ὁ μισθαποδότης τῶν  καλῶν  ἀποδόσῃ  σοι  ἐν  καιρῷ  τῷ  δέοντι, διότι  ἐγώ δι’ οὐδενός  τρόπου  τήν  ἐλαχίστην  ἀνταμοιβήν  δύναμαι  νά  σοί  προσφέρω.

Τέκνον  μου  ἀξιαγάπητον, χρήματα  δέν  θέλω, ἐάν  θέλῃς  νά  μέ  λυπήσῃς  πρᾶξε  τοῦτο. Ἐγώ  μόνον  τήν  πνευματικήν  ὠφέλειαν  καί  τήν  ἁγνήν  ἀγάπην ἐπιδιώκω, ζητῶ  καί  ἐπιθυμῶ, παρ’ ὧν  ἀγαπῶ. Τοῦτο  μοί  εἶναι  πλοῦτος, δόξα, χαρά, εὐχή  καί  ἐπιθυμία, νά  ζήσω  ἐν  τῷ  παρόντι  ματαίῳ  κόσμῳ  πένης  καί  ἀφανής  διά  Χριστόν  καί  διά  τήν  ὠφέλειαν  τοῦ  πλησίον  μου, νά  θυσιάσω  καί  ὑγείαν  καί  ζωήν. Ἡ  μόνη  μου  εὐχή, ἡ  μόνη  μου ἐπιθυμία, ὁ  μόνος  μου  πόθος, εἶναι  ἵνα  κερδίσω Χριστόν  καί ἵνα  ἴδω  καί  ὑμᾶς  τά  πνευματικά  μου  τέκνα, σύν  τοῖς  λοιποῖς  Ὀρθοδόξοις  Χριστιανοῖς, ἔνδον  τῆς  Οὐρανίου  Βασιλείας  καί  κληρονόμους  αὐτῆς. Τούτου ἕνεκα  καί  πρός  σέ  καί  πρός τά  ἄλλα  μου  γράφω τέκνα (ἄν  καί  τό  γράφειν βλάβην  μοί προξενεῖ  εἰς  τούς  σωματικούς  ὀφθαλμούς), ἀλλά  ἄς  ὠφελήσωμεν  τόν  πλησίον, ἄς  κερδίσωμεν  τόν  γλυκύτατόν  μας Ἰησοῦν Χριστόν  καί  ἄς  ἀπωλέσωμεν  τό  φῶς  τό  ὁποῖον  ἄν  καί  τώρα  δέν  ἀπωλεσθῇ, εἰς  τήν  ὥραν  τοῦ  θανάτου  θά  σβύσῃ.

Μένε, λοιπόν, τέκνον  μου, πιστή  εἰς  τήν  ἀγάπην  τοῦ  γλυκυτάτου  μας  Ἰησοῦ  Χριστοῦ. Αὐτόν  ἐν  πάσῃ  τῇ  ζωῇ  σου  λάτρευε, δόξαζε, ἐπικαλοῦ  καί  εὐχαρίστει. Φύλαττε  τήν  πρός  τόν  πλησίον  σου  ἁγνήν  ἀγάπην. Μνημόνευε πάντοτε,  ὅτι  εἴμεθα διαβάται  εἰς τοῦτον  τόν  κόσμον  καί  ὑπόμενε  εὐχαρίστως  τά  λυπηρά  τοῦ  βίου  τούτου, παρέρχονται  γάρ. Ἴσχυε  ἐν  Χριστῷ, μή  μικροψυχῇς, ἀνδρίζου  ἐν  τῇ ὑπομονῇ  καί τῇ  ἐλπίδι  τῆς  αἰωνίου  ζωῆς, χαρᾶς, δόξης  καί  τιμῆς. Χαῖρε, ἐάν  πάσχῃς  διά  Χριστόν, διότι  σύν  Χριστῷ  θά  βασιλεύσῃς. Χαῖρε, ὅτι  ὁ  Χριστός  σέ  ἀγαπᾶ, διότι  ἄν  δέν  σέ  ἠγάπα, δέν  θά  ὑπῆρχες  ἐν  τῇ  ζωῇ. Χαίρω  κἀγώ, ὅτι  ἠξιώθην  παρά  Χριστοῦ  νά  εἶμαι  Πνευματικός  σου  Πατήρ.

Φύλαττε  τάς  Τετάρτας  καί  Παρασκευάς, διότι  ὁ  καταλύων  αὐτάς  ἄνευ  ἀσθενείας, ἔχει  κατάκρισιν  παρά  Θεοῦ. Τήν  Κυριακήν  καί  τάς  μεγάλας  ἑορτάς  μή  ἐργάζου, ἐκτός  ἄν  εἶναι  μεγάλη  ἀνάγκη  καί  τότε  ἀφοῦ  πρῶτον  ἀκούσῃς  τήν  Θείαν  Λειτουργίαν.

Ὀμματογυάλια  ὅταν  περάσῃ  ὁ  Ἀντώνιος, νά  τόν  ὁδηγήσετε  ὅπου  ἔχουν  τά  καλήτερα, νά  ζητήσῃ  δι’ ἡλικίαν  55 ἐτῶν, νά  πάρῃ  ἕν  ζεῦγος  ἀπό  τά  πλέον  καλά, μέ  τά  ὁποῖα  νά  δύναταί  τις  νά  γράφῃ  καί  νά  διαβάζῃ  πάντοτε  καί  νά  τά  φορῇ  χωρίς  νά  βλάπτονται  οἱ  ὀφθαλμοί  του  καί  αὐτός  νά  τά  πληρώσῃ  καί  οὐχί  ἐσεῖς, τέκνον  μου.

Ταῦτα  ἐν  συντόμῳ. Πρόσφερε  τάς εὐχάς, εὐλογίας καί  εὐχαριστίας  εἰς  τά  ἀγαπητά πνευματικά  μοι τέκνα  συνεργατιδάς  σας, εἰς  τήν  ἀγαθήν  σου  μητέραν  καί  εἰς  πάντας  τούς  οἰκείους  σας.

Ὁ  εὐχόμενος, εὐλογῶν  καί  ἀγαπῶν  ὑμᾶς, ταπεινός  καί ἐλάχιστος Πνευματικός + Ἱερώνυμος  Ἱερομόναχος.[6]

Ἐπιστολή  τῆς 21^ης Ὀκτωβρίου  1921.

Ἐν τῇ Ἱερᾷ Κουτλουμουσιανῇ Σκήτῃ Ἁγίου Παντελεήμονος.

Ὀκτωβρίου 21^η 1921, Ἅγιον Ὄρος Ἄθω.

Ἀξιότιμε δ. Ἀνδρομάχη, σύν ταῖς ἀξιοτίμοις κυρίες συναδέλφοις/ συνεργατρίαις  καί πᾶσι  τοῖς  οἰκίοις ὑμῶν, Χαίρετε.

Τέκνα  μου  ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ ἀγαπητά  καί  περιπόθητα, διά  μέσου  τῆς  παρούσης  μου  πατρικῆς  ἐπιστολῆς  ἐπισκέπτομαι  ὑμᾶς  καί  μετ’ εὐσχημοσύνης  καί  σεμνῆς  λαλιᾶς  προσφωνῶ  καί  πάλιν  εἰς  ὑμᾶς  τό  Χαίρετε  καί  ἀφοῦ  εὐλογήσω  ὑμᾶς  διά  τῆς  ταπεινῆς  μου  δεξιᾶς  χειρός  καί  εὐχηθῶ  ἀπό  ψυχῆς  καί  καρδίας  ὑμᾶς, ἐρῶν  ὑμῖν  τοῖς  χαριτωμένοις  μου  ἀγαπητοῖς  τέκνοις, ὅτι  ἔλαβον τήν ἀδαμαντοστόλιστον  καί  περιπόθητον  ἐπιστολήν  σας  καί  τά  συνοδεύοντα  αὐτήν  πολύτιμα  δῶρα  σας, δι’ἅ  οὐκ  ἔχω λέξεις, οὐδέ  φράσεις  ἵνα  δεόντως  ὑμᾶς  εὐχαριστήσω. Ἀληθῶς  οὐδέν  μεῖζον, οὔτε  ἴσον  ἀγάπης  Εὐαγγελικῆς, διότι  ὅπου  ἀγάπη  Εὐαγγελική  ὑπάρχει,  ἐκεῖ  οὐ  πενία  ἰσχύει, οὔτε  νόσος, οὔτε  ἄλλη  τις  θλίψις  ἤ  βάσανος  ἤ  πειρασμός  δύναται  νά  εἰσχωρήσῃ, ἐκεῖ  γάρ  εἶναι  ὁ  Κύριός  μας  Ἰησοῦς  Χριστός, καθώς  ὁ  Ἴδιος  φησί  τοῦτο  διά  τοῦ  παναγίου  Του  στόματος  ἐν  τῷ Εὐαγγελίῳ. («Ὅπου  εἰσί  δύο  ἤ  τρεῖς  συνηγμένοι  ἐν  τῷ  ἐμῷ  ὀνόματι, ἐκεῖ  εἰμί  καγώ  ἐν  μέσῳ  αὐτῶν»). Ὅπου  δέ, τέκνα  μου,  εἶναι  ὁ  Ἰησοῦς  Χριστός, ἐκεῖ χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, ὑπομονή, ἀνεξικακία, πραότης, ἐκράτεια, σωφροσύνη, χρηστοήθεια, σεμνότης, πίστις, ἐλπίς, συμπάθεια, προσευχή, εὐλάβεια, ἀγάπη  και  πᾶν  ἀγαθόν, διότι  Αὐτός  εἶναι  ὁ  δοτήρ  και  ἡ  πηγή  παντός  ἀγαθοῦ  καί ὅστις  ἐλπίζει  ἐπ΄ Αὐτόν, οὐδέποτε  καταισχύνεται.

Ἐλπίσωμεν οὖν, τέκνα  μου  ἀγαπητά,  εἰς  Αὐτόν  τόν  γλυκύτατόν  μας Σωτῆρα  καί  Θεόν  Ἰησοῦν Χριστόν. Ἄς  ἀγαπήσωμεν  Αὐτόν  ἐξ  ὅλης  ἡμῶν  τῆς  ψυχῆς  καί  καρδίας. Ἄς  δοξάζωμεν  Αὐτόν  ἀκαταπαύστως  καί  διά  τῶν  ἔργων  καί  διά  τῶν  λόγων  καί  ἐνθυμήσεων  ἡμῶν. Αὐτός  γάρ  ἡμᾶς  ἐποίησεν  ἐκ  τοῦ  μηδενός· Αὐτός  μᾶς  χορηγεῖ  τά  πρός  τό  ζῆν  ἀναγκαῖα· Αὐτός  ἐχαρίσατο  εἰς  ἡμᾶς  τούς ὀφθαλμούς  ἵνα  βλέπωμεν, τήν  ἀκοήν ἵνα  ἀκούωμεν, τήν  ὄσφρησιν  ἵνα  ἀναπνέωμεν  καί  ὀσφραινόμεθα, τά  χείλη, τήν  γλώτταν  καί  τό  στόμα ἵνα συννενοούμεθα  καί  λαλῶμεν  τά  δέοντα. Αὐτός, τέκνα  μου, ἐχαρίσατό  μοι  τό  φῶς, ἐνῶ ἐπί  χρόνον  ἀρκετόν  οὐκ  ἔβλεπον. Αὐτός  μέ  ἐχώρισεν  ἀπό  τάς  πατρικάς  καί  μητρικάς  ἀγκάλας, εἰς  τρυφεράν  ἡλικίαν.[7] Αὐτός  μέ  ἔκαμε  νά  ἀφήσω  γονεῖς, ἀδελφούς, συγγενεῖς, φίλους,  πατριώτας, διδασκαλικόν  ἐπάγγελμα  καί  μαθητάς,  εἰς  ἡλικίαν  24  ἐτῶν  καί  νά  ἔλθω  εἰς  ταύτην  τήν  ἀγαπητήν  καί σωτήριον  πνευματικήν  μου  πατρίδα Ἅγιον  Ὄρος, εἰς  τό  ὡραιότατον  Περιβόλι  τῆς  Ὑπερενδόξου Παρθένου  Κυρίας  μας, γλυκυτάτης  Μαρίας  Θεοτόκου, εἰς  ὅ  γυμνάζομαι ἔτη  32  τά  σωτήρια  ἔργα  τοῦ  παρθενικοῦ  βίου, μακράν  ὑπάρχων  τέρψεων  ματαίων  καί  ὑλικῶν  φροντίδων  καί  σχέσεων.

Αὐτός, τέκνα  μου,  μέ  ὕψωσεν  τόν  ἀνάξιον  εἰς  τήν  ὑψηλήν  περιωπήν  τοῦ Ἱερατικοῦ  ἀξιώματος. Αὐτός  μέ  ἐποίησεν  Πνευματικόν Πατέρα  καί  μοί  ἔδωκεν  τήν  ἐξουσίαν  τοῦ  δεσμεῖν  καί  λύειν  τάς  ἁμαρτίας τοῦ  λαοῦ. Αὐτός  μέ  ἐφώτισεν  πρό ἑνός  καί  ἡμίσεως  ἔτους  νά  κατέλθω  εἰς  Ἀθήνας, ἵνα  ψυχή  τις  σωθῇ, παρηγορηθῇ  καί  ἐνισχυθῇ  εἰς  τό  καλόν  καί προθυμοποιηθῇ  εἰς  τά  σωτήρεια τῆς  ἀρετῆς  ἔργα.  Αὐτός  δῶρα  ἐξ  Ἀθηναίων  εὐλαβῶν  τέκνων  μοί πέμπει, ὑποδήματα ἵνα  εἰς  τό κελλάκι  μου  φορῶ (ὅπως  τό  χαριτωμένον  μου  τέκνον  Ἀνδρομάχη, χαριεντιζομένη, ἐξ εὐλαβείας  καί  ἀγαθῆς  ψυχῆς  κινουμένη,  γράφει)  καί  διάφορα  εἴδη  τροφίμων, δι’ ἅ  εὐχαριστῶ  ἀπό  ψυχῆς  καί  καρδίας πρωτίστως  τόν  Κύριον  καί  Θεόν  ἡμῶν  Ἰησοῦν  Χριστόν, τόν  δοτῆρα  καί  χορηγόν  παντός  ἀγαθοῦ, καί  δεύτερον  ἐκείνους  τούς  ὁποίους  Αὐτός  μεταχειρίζεται ὡς  ὄργανα, ἵνα  ἐμέ  τόν πένητα  ἐλεήσῃ. Οὕς  εὔχομαι νά  ἴδω  κληρονόμους  τῆς  Οὐρανίου  Βασιλείας, δόξης, τιμῆς, χαρᾶς  καί  ζωῆς  αἰωνίου. Εὔχομαι  ἵνα  ἐκεῖ  συναντηθῶμεν  καί  συζῶμεν  ἀσφαλῶς, αἰωνίως  ὁρῶντες   ἀεί  τόν  ὡραιότατον  ἡμῶν  Νυμφίον Ἰησοῦν  Χριστόν, τήν  ζωήν  τῶν  ζώντων, τήν  πηγήν  τῶν  ἀγαθῶν, συνυμνοῦντες  καί  συνδοξολογοῦντες  Αὐτόν ὁμοθυμαδόν καί  ἀκορέστως, εἰς  πάντας  τούς  αἰῶνας.

Ἀλλ’ ἵνα  τοῦτο, τέκνα  μου, τό  μέγα ἀγαθόν  ἐπιτύχωμεν, ὀφείλομεν  νά  ζῶμεν  ἐν  τῷ  παρόντι  κόσμῳ  ὡς  πάροικοι  καί  διαβάται· νά  ἐνθυμούμεθα  πάντοτε, ὅτι  ὅλα  τά πράγματα  τούτου  τοῦ  κόσμου  εἶναι μάταια  καί  ἀπατηλά· ὅτι  εἴμεθα  θνητοί, ὅτι  εἴμεθα  διαβάται  εἰς  τοῦτον  τόν  φθαρτόν  κόσμον· ὅτι ὑπάρχει  κόλασις  αἰώνιος  διά τούς  πράττοντας  τό  κακόν  καί  μή μετανοοῦντας· ὅτι  ὑπάρχει  ζωή  καί  χαρά  καί  δόξα  καί  τιμή  καί  ἀνάπαυσις  αἰώνιος,  διά  τούς  ἐργαζομένους  τό  ἀγαθόν  καί  φυλάττοντας  τάς  ἐντολάς  τοῦ  Κυρίου. Πρέπει  νά πιστεύωμεν ἀδιστάκτως, ὅτι  ὁ  Θεός βοηθεῖ  πάντοτε  τούς  ἐργαζομένους  τό  ἀγαθόν  καί  τούς  ἐλπίζοντας  ἐπ’ Αὐτόν  καί  ὅτι  εἶναι  πανταχοῦ  παρών  καί  ὅτι  βλέπει  καί  γνωρίζει  ἀκριβῶς  πάντα  ἡμῶν  τά  ἔργα, κρυπτά  καί  φανερά,  καί  ὅλα  ἡμῶν  τά  ρήματα  καί  διανοήματα  καί  ὅλας  ἡμῶν  τάς ἐπιθυμίας  καί  κινήσεις. Ὅταν  οὕτως  πιστεύωμεν, θά  ζῶμεν  ἐναρέτως  καί  τῆς  αἰωνίου  ζωῆς  καί  χαρᾶς  θά  ἀξιωθῶμεν. Γένοιτο. Ἀμήν, Κύριε.

Τέκνον  μου, τό  τάξιμόν  σου  εἰς  τήν  ἁγ. Παρασκευήν, πρέπει  ἀνελλιπῶς νά  ἐκπληρώσης, ἄν  δύνασαι  κατά  συνέχειαν  ἤ ἐκ  διαλειμάτων, τοῦτο  ποίησον· τουτέστι  φύλαττε  τήν  Τετάρτην  τῆς  μιᾶς  ἑβδομάδος  καί  τήν  Παρασκευήν  τῆς  ἑτέρας  ἑβδομάδος, ἕως  ὅτου  ἐκπληρωθεῖ  ὁ  ἀριθμός  τῆς  νηστείας  ὅπου  ἔταξες. Νηστεία  ὅμως  τελεία, μόνον  τό  ἑσπέρας  τῆς  ἡμέρας  νά  ἐσθίης  ὀλίγον  ἄρτον  μέ ὀλίγας  ἐλαίας  ἤ  χαλβᾶν  καί  νά  πίνης  ὕδωρ. Ἐάν  δέ  τοῦτο  ἀδυνατεῖς  νά  ποιήσης  διά  τόν  κόπον  τῆς  ἐργασίας, πίνε  τό  πρωΐ καφέν  ἤ  τσάϊ, ὅτι  συνηθίζεις, μέ  ὀλίγον  βούτημα  ἄρτου· ἄναψε  δέ  μίαν  λαμπάδαν 2  δραχμῶν  εἰς  τήν  Ἁγίαν, διά  τήν  ἀμέλειαν  ὅπου  ἔδειξες  εἰς  τήν  ἐκπλήρωσιν  τοῦ  ταξίματός  σου. Τάς  ἡμέρας  ὅπου  νηστεύεις  νά  ποιῆς  καί  20  μετανοίας  εἰς  τήν  ἁγ. Παρασκευήν  καί  ἐγώ  δέ, ὅσον  δύναμαι, θά  παρακαλέσω  τήν  Ἁγίαν  διά  σέ, τέκνον  μου· καί  σύ,  παρακαλῶ,  παρακάλεσον  τόν  Κύριόν  μας  Ἰησοῦν  καί  τήν  Κυρίαν  μας  Θεοτόκον  καί  τήν  ἁγ. Παρασκευήν,  νά  χαρίση  καί  εἰς  ἐμέ  τήν  ὑγείαν  τῶν  ὀφθαλμῶν  μου καί  τό  φῶς  αὐτῶν  καί  νά  σώση  τήν  ἁμαρτωλήν  μου  ψυχήν.

Ταῦτα  πάντα  γράφω  εἰς  σέ  καί  εἰς  πάντας  τούς  οἰκείους  σου  καί  συναδέλφους/συνεργατρίας  σου. Πάντας  ὑμᾶς  πατρικῶς  εὔχομαι, εὐλογῶ  καί ἀδελφικῶς  ἀσπάζομαι  καί  ἀπό  καρδίας  εὐχαριστῶ  δι’ ἧν  δεικνύεται  εὔνοιαν, ἀφοσίωσιν  καί  εὐλάβειαν  πρός  ἐμέ  τόν  ἀφανῆ  καί  ἐλάχιστον.

Εὐχόμενος, εὐλογῶν, ἀσπαζόμενος  καί  εὐχαριστῶν  ὑμᾶς, ταπεινός  καί  ἐλάχιστος  Πνευματικός,

+ Ἱερώνυμος Ἱερομόναχος, πρ. Ἁγιοπαυλίτης[8]

Ἐπιστολή  τῆς 26^ης  Νοεμβρίου  1921

Ἐν  τῇ  Ἱερᾷ Κουτλουμουσιανῇ  Σκήτῃ  Ἁγίου  Παντελεήμονος.

Νοεμβρίου 26^η 1921, Ἅγιον Ὄρος.

Ἀξιότιμε  καί  εὐλαβεστάτη  δ. Ἀνδρομάχη, σύν  τῇ ἀγαθῇ μητρί  σου  καί λοιποῖς  σου  συγγενεῖς  καί  φίλοις, τέκνα  μου  λίαν  ἀγαπητά  ἐν  Κυρίῳ Ἰησοῦ, Χαίρετε.

Ἔλαβον, τέκνον μου εὐλαβέστατον, τήν χρυσοστόλιστόν σου  ἐπιστολήν, ἀνέγνωσα  αὐτήν  μετ’ ἀνεκφράστου  πνευματικῆς  χαρᾶς  καί  ἀγαλλιάσεως, ἐδόξασα  καί  ηὐχαρίστησα  ἐγκαρδίως  τόν Δοτῆρα  τῶν  ἀγαθῶν  Κύριόν  μας  Ἰησοῦν Χριστόν, διά  τήν  ὑγείαν  ὑμῶν  καί  διά  τήν  πρός  ἐμέ  τόν  ἀφανῆ  μεγάλην  σας  εὐλάβειαν, ἀγάπην  γνησίαν  καί εἰλικρινῆ  ἀφοσίωσιν. Ἔτι  δέ  μᾶλλον  ἐχάρην  μαθών  τόν  πόθον  ὑμῶν, ὅν  εἰς  τάς ἀγαθάς  σας  καρδίας  ἤναψεν  ὁ  θεῖος  ἔρως  καί  ἡ  ἱερά  ἐπιθυμία  τῆς  κληρονομίας  τῶν  αἰωνίων  οὐρανίων  ἀγαθῶν.

Δέν  ἔχω  λόγους, τέκνα  μου  ἀγαπητά  ἐν  Κυρίῳ, νά  σᾶς  φανερώσω  τήν  χαράν  ἥν  ἡ  ψυχή  μου ἠσθάνθην,  ὅταν  ἔμαθον  ὅτι ἐπιθυμεῖτε  νά  ζήσετε  μακράν  τοῦ  ματαίου  κόσμου, μετά  τινος  ἁγιωτάτου  Πνευματικοῦ  Πατρός, ὑφ’ οὗ  καθηδηγούμεναι, ἀξιωθῆτε  τυχεῖν  τῆς  αἰωνίου  ζωῆς, χαρᾶς  καί  βασιλείας. Ὦ  τέκνα  μου  ἀγαθά, τοῦτο  μέ  ὑπερευχαρίστησε, τοῦτο μοί ἐκίνησε  τήν  γλώσσαν, ἵνα θερμάς  τῷ  Κυρίῳ  ἀναπέμψω  εὐχαριστίας. Τοῦτο  τήν  πρός  ὑμᾶς  μου  Εὐαγγελικήν  ἄδολον ἀγάπην  ἐπλεόνασε  καί  μᾶλλον   θερμοτέραν  καί  ζωηροτέραν  ἐποίησεν. Εὐχαριστῶ  οὖν  τόν  ὑπέρ  ὑμῶν  καί ἡμῶν  προνοοῦντα ἀγαθοδότην  Οὐράνιον  ἡμῶν  Πατέρα  καί  Θεόν  καί  πάλιν  καί  πολλάκις  καί  μυριάκις  εὐχαριστῶ  καί  προσκυνῶ  τήν  ἄφατον  Αὐτοῦ  ἀγαθότητα, ὅτι  ηὐδόκησεν  οἱ  λόγοι  μου  νά  εἰσέλθουν  εἰς  τάς  τρυφεράς  καί  ἀγαθάς  ὑμῶν  καρδίας  καί  νά  ἀνάψουν  ἐν  αὐταῖς  τό  πῦρ  τῆς  θείας  ἀγάπης  καί  τήν  ἐπιθυμίαν  τῆς  ἀπολαύσεως  οὐχί  τῶν  ματαίων  ἀγαθῶν, ἀλλά  τῶν  ἀφθάρτων  καί  αἰωνίων.

 Εὔχομαι, τέκνα  μου, νά  αὐξάνεται  καθ’ ἑκάστην  εἰς  τάς  καρδίας  σας  ἡ  θεία  ἀγάπη  καί  ἡ  ἐπιθυμία  τῆς  κληρονομίας  τῆς  αἰωνίου  ζωῆς, χαρᾶς καί  βασιλείας. Εὔχομαι,  ἵνα ὅταν ἀναγνώσετε τήν  παροῦσαν  μου, ἐπισκιάσει  ὑμᾶς  ἡ  χάρις  τοῦ  Παναγίου  Πνεύματος καί  συγκινήσῃ  τάς  καρδίας  σας,  φέρῃ  δάκρυα  ἀγάπης  εἰς  τούς  ὀφθαλμούς  σας,   ριζώσῃ  τόν  θεῖον  φόβον  εἰς  τάς  ψυχάς  σας  καί  φωτίση  τήν  διάνοιάν  σας  νά  ἰδῆτε  καί  ἐννοήσητε  καλῶς, τί  εἶναι  ὁ  κόσμος  οὗτος  καί  τί  τά  ἀγαθά  του, τί  περιμένει  τούς  δικαίους  μετά  θάνατον  καί  τί  τούς  ἁμαρτωλούς. Εὔχομαι  νά  ἐννοήσητε  πόσον  ἐπιθυμῶ  τήν  σωτηρίαν  σας  καί  πόσον  χαίρομαι,  ὅταν  μανθάνω  ὅτι  διάγητε  σεμνῶς  καί  θεαρέστως.

Εὔχομαι ἵνα  ἐννοήσητε, τέκνα  μου, ὅτι  ὁ  πλοῦτος, ἡ  δόξα, τά  ἀξιώματα, ἡ  ἠδονή, ἡ  τρυφή, ἡ  πολυτέλεια, ἡ  ποικιλότης  τῶν  βρωμάτων  καί  πομμάτων, ἡ  εὐωδία  τῶν  ἀρωμάτων, ἡ  ὡραιότης  τοῦ  σώματος, ἡ  νεότης  καί  ἡ  ἀνδρεία  καί  τά  λοιπά  φαινόμενα  ἀγαθά  τούτου  τοῦ  βίου, εἶναι  ὡς  σκιά  καί  ἐνύπνιον, εἶναι  οὐδέν, εἶναι  πλάνη, ἀπάτη  καί  ματαιότης. Ποία  τοῦ  βίου  τρυφή  διαμένει  λύπης  ἀμέτοχος; Ποία  δόξα  ἔστηκεν  ἐπί  γῆς  ἀμετάθετος; Πάντα  εἶναι, τέκνα  μου, σκιᾶς  ἀσθενέστερα, πάντα  ὀνείρων  ἀπατηλότερα. Ὡς  ἄνθος  γάρ  μαραίνεται  καί  ὡς  ὄναρ  παρέρχεται  καί  διαλύεται  πᾶς  ἄνθρωπος. Ἄνθρωπος ὡσεί χόρτος αἱ  ἡμέραι  αὐτοῦ  καί  ὡσεί  ἄνθος  τοῦ  ἀγροῦ  οὕτως  ἐξανθίσει. Πάντες, τέκνα  μου, ἐκλείπομεν, πάντες θνηξόμεθα, βασιλεῖς  καί ἄρχοντες, κριταί  καί  δυνάσται, πλούσιοι  καί  πένητες, νέοι  καί  γέροντες, ὡραῖοι  καί  δύσμορφοι, σοφοί  καί  ἄσοφοι  καί  πᾶσα  φύσις  βροτῶν, ὁ  μέν  σήμερον, ὁ  δέ  αὔριον  καί ὁ  ἄλλος  μετά  ταῦτα.

Λοιπόν  χαίρω, τέκνα  μου, ὅτι  ὁ  Θεός σᾶς  ἐφώτισε  νά  ἐννοήσετε  τήν  ματαιότητα  πάντων  τῶν  τοῦ  κόσμου  πραγμάτων  καί  νά  ἐπιθυμήσητε  τήν  κληρονομίαν  τῶν  αἰωνίων  ἀγαθῶν. Παρακαλεῖτε  οὖν  τόν  Θεόν  νά  οἰκονομήσῃ  ἡ  χάρις  Του  εἰς  ὑμᾶς, ἐκεῖνο  τό  ὁποῖον  δύναται  νά σᾶς βοηθήσῃ διά νά  ἀπολαύσητε  ὅπερ  ἐπιθυμεῖτε. Παρακαλῶ  θερμῶς  ὑπέρ  τῆς  διατηρήσεως  τοῦ  φωτός, τοῦ  μᾶλλον  ἑαυτοῦ  ἀγαπῶντος  ὑμᾶς  καί  τήν  σωτηρίαν  σας  ἐπιθυμοῦντος, ταπεινοῦ  καί ἁμαρτωλοῦ Πνευματικοῦ  σας  Πατρός. Καί  ἄν  τοῦτο  γένηται, χαίρετε, ὅτι Θεός  δι’ αὐτοῦ θέλει  σᾶς  χειραγωγήσῃ  καί  ὁδηγήσῃ  εἰς  τό  καλόν.

Καθ’ ἧν  στιγμήν  ἤμην  ἕτοιμος  νά  κλείσω  τήν  πρός  ὑμᾶς  μου  ταύτην, ἔλαβον  καί  ἑτέράν  σας  ἐπιστολήν, ἥτις  τοσοῦτον  μέ  ἐχαροποίησεν, ὥστε ἀδυνατῶ  καί  διά  λόγου  καί  διά  γραφίδος  νά  παραστήσω  ὑμῖν  μικρόν  τῆς  χαρᾶς  μου  ταύτης. Πρῶτον  μέν ἐχάρην, ὅτι  καθ’ ἧν  στιγμήν  ἔλαβον  την  ἐπιστολήν  σας, εὑρέθη  τό  φῶς  μου  εἰς  κατάστασιν  καλυτέραν  καί ἠδυνάμην  νά  βλέπω, νά  γράφω  καί  ἀναγινώσκω. Δόξα  τῶ  οὕτως  εὐδοκίσαντι  Θεῷ  ἡμῶν.

Δεύτερον  ἐχάρην  ἰδών  τήν  πρός  ἐμέ  τόν  ἐλάχιστον  Εὐαγγελικήν  σας  ἀγάπην. Εἶδον, ναί, τήν  φιλελεήμονα  γνώμην  σας, τό  εὐσυμπάθητον  τῆς  καρδίας  σας, τήν  ἀγαθότητα  τῆς  ψυχῆς  σας  καί  τήν  κλίσιν  ἥν  ἔχετε πρός  τό  ἀγαθόν  ποιῆσαι. Ἡ  γάρ  χρηματική  σας  πρός  με βοήθεια, ἐγένετό  μοι  αἰτία  ἀπειράκις  νά  εὐχαριστήσω  ἐκ  βάθους  καρδίας  καί  μετά  μεγάλης  συγκινήσεως  τόν  Δοτῆρα  τῶν  ἀγαθῶν  καί  ὑπέρ  ὑμῶν  τῶν  ἐλεησάντών  με  νά  ἀναπέμψω  θερμάς  δεήσεις  πρός  τόν Ὕψιστον Θεόν, μετά δακρυβρέκτων  ὀφθαλμῶν.

Ἐθαύμασα, τέκνα  μου, διά  τήν  πρός  ἡμᾶς  τοῦ  Θεοῦ  Πρόνοιαν. Εἶδον  καί  πάλιν, ὅτι  ὁ  Θεός  οὐκ  ἐγκαταλίπει  τούς  ἐπί  τῷ  ἁγίῳ  Του  ἀδιστάκτως  ἐλπίζοντας  ὀνόματι. Ἐμακάρισα  ὑμᾶς, ὅτι ἐφάνητε ἐκπληρωταί  τοῦ  θείου  Μακαρισμοῦ  τοῦ  λέγοντος: «Μακάριοι  οἱ  ἐλεήμονες, ὅτι  αὐτοί  ἐλεηθήσονται». Εὐχαριστῶ  οὗν  ὑμᾶς, τέκνα  μου  ἀγαπητά  καί  πολυπόθητα, διά  τήν  πρός  με  ἀγάπην  σας  καί  μεγάλην  εὐεργεσίαν  καί  δωρεάν. Ὁ  Θεός  νά  σᾶς  ἀνταμείψῃ  τόν  ἄξιον  μισθόν  καί  νά   ἐκπληρώσῃ  τόν  ἀγαθόν  διαλογισμόν  τοῦ  νοός  σας  καί  τόν  ἱερόν  πόθον τῆς  καρδίας  σας.

Ἐλπίζω  τῇ  τοῦ  Θεοῦ  χάριτι  ταχέως  νά  ἴδω  ὑμᾶς, τά  ἐν  Κυρίῳ  ἀγαπητά  μου  πνευματικά  τέκνα καί  νά  σᾶς  λαλήσω  διά  τοῦ  στόματος,  ἐκεῖνα  ἅπερ  δέν  δύναμαι  διά  χάρτου  καί  μελάνης  νά  σᾶς  εἴπω. Ταῦτα  ἐν  συντόμῳ  καί  μεγίστῃ  βίᾳ.

Διαβιβάσατε  καί  τάς  ἐγκαρδίας  μου  εὐχαριστίας  καί  εἰς  τόν  Ἰατρόν  κ. Χαραλάμπην.

Ἀσπάζομαι, εὐλογῶ  καί  εὐχαριστῶ  ὑμᾶς  πάντα  τά  ποθητά  μοι πνευματικά  τέκνα  καί  πάντας  τούς  οἰκείους  ὑμῶν  καί  παρακαλῶ ὑμᾶς  εὔχεσθε  ὑπέρ  τῆς  ὑγείας  τῶν  ὀφθαλμῶν  μου. 

Ὁ  ἀγαπῶν, εὐλογῶν, εὐχαριστῶν  καί  παρακαλῶν ὑμᾶς, ταπεινός  καί  ἐλάχιστος Πνευματικός, + Ἱερώνυμος  Ἱερομόναχος.

Υ.Γ. Ἕνεκα  τῶν  πολλῶν  ἐνταῦθα  χιόνων,  ἀδυνατῶ  ἐπί  τῷ  παρόντι  ἐλθεῖν  εἰς Ἀθήνας. Παρακαλῶ ὑπέρ  τῆς  διατηρήσεως  τοῦ  φωτός  μου, νά  ποιῆτε  καθ’ ἑκάστην 10  γονυκλισίας  πρός τόν  λατρευτόν  μας  Δεσπότην  καί  Θεόν  Ἰησοῦν  Χριστόν  καί  10  πρός τήν  Αὐτοῦ  Ὑπέραγνον  Μητέρα, γλυκυτάτην  Κυρίαν  Ἀειπάρθενον  Μαρίαν Θεοτόκον. Ἧς  ταῖς  πρεσβείαις  ἀξιωθείημεν  τυχεῖν  τῆς  αἰωνίου  ζωῆς  καί βασιλείας. Ἀμήν, Κύριε γένοιτο. Ὁ  ἴδιος, ὑγιαίνετε.[9]

1921. Ὁριστική  ἔξοδος  ἀπό τό  Ἅγιο  Ὄρος.

Μετά  τήν  ἐπιστροφή  του  στό  Ἅγιο  Ὄρος  ὁ  Ἱερός  Πατήρ  συνέχισε νά  συνασκεῖται  μετά  τοῦ  μ. Παντελεήμονος/Νεκταρίου  στήν  Μικρή  Ἁγία  Ἅννα. Ὅμως,  μία  σοβαρή  πάθησις  τῶν  ὀφθαλμῶν, ἡ  ὁποῖα  τοῦ  προκάλεσε σταδιακά  ὁλική  τύφλωση, τόν  ὑποχρέωσε  νά  βγεῖ ἀπό τό Ὄρος  τό 1921 καί  νά  ἔρθει  στήν  Ἀθήνα, σέ ἀναζήτηση  θεραπείας. Προηγουμένως, ὅπως  προκύπτει  ἀπό  ἐπιστολή  του  πρός  τήν Α. Η.[10] κατόπιν  θερμῆς  προσευχῆς  εἶχε  ἐπανέλθει  τό  φῶς  του. «Τῶν  πνευματικῶν  του  τέκνων  τάς  θερμάς παρακλήσεις  καί  δεήσεις -γράφει -  εἰσήκουσεν  ὁ  Πανάγιος Οὐράνιος  Πατήρ  καί  ἐδωρήσατό  μοι  τό  φῶς  ἐσχάτως, διά  πρεσβειῶν  τῆς  Κυρίας  μας  Θεοτόκου, τῆς  ἁγίας Μυροφόρου  Μαρίας  τῆς  Μαγδαληνῆς  καί  τοῦ  ἐνδόξου  Μεγαλομάρτυρος  καί  Ἰαματικοῦ  Παντελεήμονος, τούς  ὁποίους  ἔβαλον  πρεσβευτάς  πρός  Κύριον ὑπέρ  τῆς  δωρήσεως  τοῦ  φωτός  μου, ὡς  καί  ἀργυρούς ὀφθαλμούς  εἰς  τάς  εἰκόνας  των  ἐκρέμασα  καί   ὁλονυκτίους  δεήσεις  μετά  πάντων  τῶν Σκητιωτῶν  ἀδελφῶν  ἐποίησα  καί  πολλαί  Παρακλήσεις  πρός  αὐτούς ἐψάλλησαν  ὑπέρ  τῆς  ὑγείας  μου».

Στήν  ἀπό  21^ης  Νοεμβρίου 1921  ὅμως  ἐπιστολή  του  πρός  τήν  ἴδια  σημειώνει, ὅτι «νῦν  ἀναγκάζομαι  νά  σᾶς  γράψω  δι’ ἑτέρας  ἀδελφικῆς  χειρός, διότι  ἐγώ  δέν  δύναμαι  νά  πράξω  τοῦτο, ἔνεκα  τῆς  ἀσθενείας  τῶν  ὀφθαλμῶν  μου. Ἐπανῆλθε  γάρ  διά  τάς  ἁμαρτίας  μου  πάλιν  τῶν  ὀφθαλμῶν  μου  ἡ  ἀσθένεια  καί  παρακινοῦμαι  ὑπό  πολλῶν  ἀδελφῶν, ὅπως  ἔλθω  αὐτόσε, ὅπως  μέ  ἴδῃ κανείς  ὀφθαλμίατρος».[11]

Εἶναι  χαρακτηριστικό, ὅτι  ὁ  πλούσιος  σέ  ἀρετές  καί  ἐν  Ἁγίῳ  Πνεύματι  ἐμπειρίες  ἀσκητής  τῆς  ἐρήμου, ἦταν  πάμτωχος  σέ  ὑλικά ἀγαθά καί  ἀδυνατοῦσε  νά  καλύψῃ  τά  ἔξοδα  τῆς  μεταβάσεώς  του  στόν  κόσμο  καί  τήν δαπάνη νοσηλείας  του! Ἔτσι  τήν  15^η  Νοεμβρίου 1921, οἱ  συνασκούμενοι  μέ  τόν  μακάριο  Γέροντα  Ἱερώνυμο  Πατέρες  τῆς  Σκήτης  τοῦ  ἁγ. Παντελεήμονος, ἔκαναν  ἔρανο  μεταξύ  τους  γιά  νά  τόν  βοηθήσουν  οἰκονομικά! Στό  ἀρχεῖο  τῆς  Ἱ. Μ. ἁγ. Παρασκευῆς  σώζεται  ἡ  σχετική ἐπιστολή:

Ἐν  τῇ  Ἱερᾷ Κουτλουμουσιανῇ  Σκήτῃ  Ἁγίου  Παντελεήμονος, τῇ 15^η Νοεμβρίου  1921.

Ἀδελφοί  καί  Πατέρες  καί λοιποί  ἐν  Χριστῷ  ἀδελφοί  πάντες, γνωρίζομεν  τί θά  εἰπῇ  ἀρετή  καί  πόσος  ὁ  μισθός  αὐτῆς! «Ὁ  ἐλεών  πτωχόν  δανείζει  Θεόν», ὥστε  δέν  ἔχομεν  ἀνάγκην  συμβουλῆς, ἀλλά  διαθέσεως  ἀγαθῆς.

Ὁ  ἐν  Χριστῷ  πάσχων  ἀδελφός, τό  ἐπάγγελμα  Πνευματικός, τοὔνομα Ἱερώνυμος, ὡς  Γέρων  τῆς  Καλύβης  τῶν  Ἁγίων  Πάντων, σήμερον  καλεῖ  τούς  πάντας, «ἱλαρόν γάρ  δότην  ἀγαπᾶ Κύριος ὁ Θεός», ὅπως  τείνωσι χεῖραν βοηθείας  καί  ἀνακουφίσωσιν  αὐτόν, ἀπό  τόν  πάσχοντα ὀφθαλμόν  (ὅπου  ἔχει  ἕνα  καί  μόνον), μέ  τήν  ἐλπίδα νά  γλυτώσῃ  αὐτόν, τῇ  ἐπισκέψει  τῶν  ἰατρῶν, εἰς  τοῦτο  τῇ προτροπῇ   πολλῶν ἐν  Χριστῷ  ἀδελφῶν. Καί  ἐπειδή,  ὡς  ἐκ  τοῦ  ἐπαγγελματός  του, τυγχάνει ὅλως  ἄπορος, ἄς  βοηθήσωμεν αὐτόν ὡς  ἐν Χριστῷ ἀδελφόν, συμφώνως  μέ  τόν πνευματικόν  ἔρωτα  ἡμῶν, οἷς  γένοιτο, Ἀμήν.

Οἱ  παρήγοροι  βοηθοί  καί  ἐν  Χριστῷ  ἀδελφοί, Στέφανος  Ἱερομόναχος (150 δρχ.), Ἀβράμιος  μοναχός (100), Παΐσιος  μοναχός (100), Νικόλαος  μοναχός (25), Ἀγαθόνικος  μοναχός (25), Ἰσαάκ μοναχός (10), Εὐγένιος  μοναχός (10), Βασίλειος  Ἱερομόναχος (10), Ἠσαΐας  μοναχός (10), Ἰωαννίκιος  μοναχός  (5), Εὐδόκιμος  μοναχός (25), Νεόφυτος Ἱερο-μόναχος (40), Ματθαῖος  Ἱερομόναχος (25), Παντελεήμων Ἱερομόναχος, Δωρόθεος Ἱερομόναχος (5), Δωρόθεος  μοναχός, Κύριλλος  Ἱερομόναχος (5), Χρυσόστομος  μοναχός, Πανάρετος  μοναχός, Θεόδουλος μοναχός (5), Ἀνανίας  μοναχός (10), Κασσιανός  μοναχός (50), Σωτήριος Στέφου Ἰβηρίτης (5)· σύνολον  610 δρχ.[12]

Τόν Δεκέμβριο  τοῦ  1921  ἡ  κυρίαρχη  Μονή  Κουτλουμουσίου, ἔδωσε  Ἄδεια/Πιστοποιητικό  ἐλευθέρας ἐξόδου στόν μακάριο  Γέροντα,  «νά  ἀπέλθῃ  εἰς  Ἀθήνας  πρός  θεραπείαν».

Πιστοποιητικόν

Ἡ  ἐν  Ἁγίῳ  Ὄρει Ἱερά  Μονή τοῦ Κουτλουμουσίου πιστοποιεῖ, ὅτι  ὁ  φέρων  τό  παρόν Ἱερώνυμος Ἱερομόναχος, ἐκ  τῆς  ἡμετέρας  Σκήτεως «ὁ  Ἅγιος  Παντελεήμων», πάσχων  τούς  ὀφθαλμούς  του, ἀπέρχεται τῇ   ἀδείᾳ καί  εὐλογίᾳ  τῆς  Ἱερᾶς  ἡμῶν  Μονῆς  εἰς  Ἀθήνας, πρός  θεραπείαν του, μετά  δέ  τήν ἀνάρρωσίν  του  θέλει  ἐπιστρέψῃ  εἰς  τά  ἴδια. Ἐφ’ ὧ  δίδεται  τό  παρόν  πιστοποιητικόν, ἵνα τοῦ  χρησιμεύσῃ  ὅπου  δεῖ.

Ἐν  τῇ  Ἱερᾷ  Μονῇ Κουτλουμουσίου, τῇ 9^η  Δεκεμβρίου  1921, ὁ  Καθηγούμενος + Ἀρχιμανδρίτης  Δαμασκηνός  καί  οἱ ἐμοί ἐν Χριστῷ  ἀδελφοί.[13]

Μέ  τήν  ἴδια  ἡμερομηνία  λαμβάνει ἔγγραφη ἄδεια  ἀπουσίας, «Εὐχητήριον» κατά  τήν  Ἁγιορειτική  ὁρολογία, τό  ὁποῖο ἐξέδωσε  ἡ  Κουτλουμουσιανή  Σκήτη,  στήν  ὁποία  ἀσκούνταν  ὁ  μακάριος  γ. Ἱερώνυμος.   

Ἐν  Ἁγίῳ  Ὄρει, τῇ 9^η  Δεκεμβρίου  1921.  Ἀριθμ. 5.

Εὐχητήριον  τῆς  ἐν  Χριστῷ  ἡμῶν  Ἀδελφότητος τοῦ Ἁγίου  Παντελεήμονος.

Διά  τοῦ  ἱεροσφραγίστου  ἡμῶν  τοῦτο ἐγγράφου,  γίνεται  δῆλον πῶς  ὁ  ἐν  Χριστῷ ἡμῶν  ἀδελφός  Πνευματικός  Γέρων Ἱερώνυμος, ἐκ  τῆς  Καλύβης τῶν  Ἁγίων Πάντων, πάσχει  ἀπό  ἀορασίαν  καί  κατά  τήν φωνήν  πολλῶν  ἐν  Χριστῷ  ἀδελφῶν,  παρεκλήθη  ὅπως  τεθεῖ  ὑπό  ἰατρικήν  θεραπείαν, ὅθεν  καί  ὑπήκουσεν. Κατά  τήν  τάξιν  δέ  τῆς  καθ’ ἡμᾶς  Ἱερᾶς  Σκήτης,  ἠτήσατο  τό  ἀνά  χεῖρας  εὐχητήριον, ὅπερ  καί  ἐδόθη  αὐτῷ, ἵνα  σύν  Θεῷ τοῦ χρησιμεύσει  ὡς  δεῖ  καί  ὅπου  δεῖ.

Δίδεται  ὅθεν αὐτῷ  ἄδεια  ἀπουσίας, τόση  ὅση  χρήζει, πρός  ἀποκατάστασιν  τῆς  πασχούσης  ὑγείας  του  καί  κατόπιν θέλει  ἐπανακάμψει  εἰς  τήν  μετάνοιάν  του.

Ὅλως  εὐχέται, ὁ  Δικαίος  τῆς  Ἱερᾶς Κουτλουμουσιανῆς  Σκήτης Ἁγίου  Παντελεήμονος  Στέφανος  Ἱερομόναχος  καί οἱ  σύν  ἐμοί  ἀδελφοί.

Υ.Γ. Θερμώτατα  παρακαλεῖται ὁ  ἅγιος  Πνευματικός, ὅπως  κοινολογεῖ  τόν  ὕψιστον  κατ’ ἄμφω  προορισμόν  τῆς  Ἱερᾶς  ἡμῶν  Σκήτης, εἰς  τούς  ἐν  Χριστῷ  ἀδελφούς  Ὀρθοδόξους  Χριστιανούς. Θέλουσι  δέ  ὁφεληθεῖ τόσον, ὥστε  δέν   ἔχομεν  λέξεις  καταλλήλους ἵνα  ἐκφράσωμεν  τό  ὕψιστον  τῆς  ἐν  Χριστῷ  ὀφελείας  των. Τά  ἐν  ἐκτάσει  ἀφίενται ὅπως  ἀφηγοῦνται  παρά  τοῦ  ἁγίου ἐν  Χριστῷ  ἀδελφοῦ Γέροντος Ἱερωνύμου  Πνευματικοῦ.

Καί  αὖθις  σᾶς  εὐχόμεθα  καλήν  ἄνοδον  καί  ἐπάνοδον, μετά  τελείας  ἀποκαταστάσεως  τῆς  κατ’ ἄμφω  ὑγείας  σας.

Ὁ  Δικαῖος Στέφανος  Ἱερομόναχος  καί  οἱ  σύν  ἐμοί  ἀδελφοί.[14]

Ὅμως  παρά  τήν  πτωχεία  του,  ὁ  Γέρων  Ἱερώνυμος  εἶναι  ἀξιοπρεπής  καί  δέν  θέλει  νά  κουράσει  μέ  τήν  παρουσία  του  στήν  Ἀθήνα  τά  πνευματικά  του ἤ  νά  τά  ἐπιβαρύνει  οἰκονομικά. Ἔτσι,  την  ἀπόφασή  του  περί  καθόδου  στήν  πρωτεύουσσα  δέν  τήν  γνωστοποιεῖ  στήν  πνευματική του θυγατέρα  Α. Η, ὁπότε  ἕνας  φίλος  καί  συμπατριώτης  του  πού  γνωρίζει  τήν  ὑπόθεση, ὁ  Ἀρτέμιος  Νοδαράκης,[15] Ἱεροδιάκονος  στήν  Μονή  Ξηροποτάμου, ἀναλαμβάνει  τήν  πρωτοβουλία  νά  γράψει  αὐτός  στήν   νέα  καί  νά  τήν  ἐνημερώσει  γιά  τήν  ὑπόθεση.

Ἐν Ἱ. Μ. Ξηροποτάμου Ἁγίου Ὄρους, 17^η Δεκεμβρίου 1921.

Εὐλαβεστάτη ἐν Χριστῷ  ἀδελφή δ. Ἀνδρομάχη, χαῖρε  ἐν  Κυρίῳ.

          Ἄν  καί  δέν  ἔχω  τήν  προσωπικήν  σας  γνωριμίαν, ὅμως  τῇ  συστάσει  τοῦ  σεβαστοῦ  μοι  Πνευματικοῦ, Πανοσιολογιωτάτου πατρός Κυρίου Κ. Ἱερωνύμου, τοῦ  καί  ὑμετέρου  Πνευματικοῦ, γνωρίζω  τόν  χαρακτῆρα  τῆς  εὐγενούς  καί  εὐλαβούς  ψυχῆς  σας, διό  καί  λαμβάνω  τό  θάρρος  νά  σᾶς  γράψω, χωρίς  νά  νομίζω  ὅτι  θά  παρεξηγηθῶ. Καί  ἀφοῦ  πρῶτον  σᾶς εὐχηθῶ  ὁλοψύχως  ἵνα  διέλθετε  τάς  ἑορτάς, καθώς  καί  ὅλον  σας  τόν  βίον  ἐν  πλήρῃ  ὑγείᾳ, εἰς  τε  τήν  ψυχήν  καί  τό  σῶμα  καί  σᾶς ζητήσω  συγγνώμην  διά  τήν  τόλμην  μου, γνωρίζω  ὑμῖν  δεύτερον, ὅτι ὁ σεβαστός  Πνευματικός π. Ἱερώνυμος, ἀνεχώρησε  σήμερον  ἀπεντεῦθεν  ἐρχόμενος  εἰς  Ἀθῆνας, πρός  θεραπείαν τῶν (ὡς  γνωρίζετε)  πασχόντων  ὀφθαλμῶν  του. Ἐπειδή  ὅμως  μοῦ  ἐξέφρασε  τήν  γνώμην  του, ὅτι  ἔχει  σκοπόν   νά  μή  σᾶς  γνωρίσῃ  τήν  αὐτόθι  ἄφιξίν  του, ἀφ’ ἑνός  διά  νά  μή  σᾶς  ἐνοχλήσῃ  καί  ἀφ’ ἑτέρου  διά  νά  μή ἀπασχοληθῇ  πολλάς  ἡμέρας  καί  στερηθῇ  τήν φίλην  αὐτῷ  ἡσυχίαν, ἀλλά  κατόπιν  ἐξετάσεως  ἰατρῶν  καί  δή  τοῦ κ. Χαραμῆ, ἐάν  ὑποβληθῇ  εἰς  θεραπείαν ὀλίγων  ἡμερῶν  ἤ  ὄχι, νά  ἐπανέλθῃ  εἰς  Ἅγιον  Ὄρος  χωρίς  νά  πάρετε  εἴδησιν.

Ἐπειδή  ὅμως  γνωρίζω, ἀφ’ ἑνός  μέν πόσην  λύπην καί πόνον  καρδίας θά  αἰσθανθῆτε  κατόπιν, ἅμα  μάθετε  τοῦτο, καθότι  τυγχάνει Πνευματικός  σας,   ἀφ’ ἑτέρου  δέ ὅτι  στερεῖται  χρημάτων  καί  συνεπῶς θά  ἀδυνατῇ  νά  καθίσῃ  πολλάς  ἡμέρας, παραμένων  εἰς  ξενοδοχεῖον  ἤ  καί  εἰς  κλινικήν  καί  ἑπομένως  θά  γυρίσῃ  ἄπρακτος  καί  μᾶλλον  εἰς  χειροτέραν  κατάστασιν, διά  τοῦτο  ἐθεώρησα  καλόν  νά  σᾶς  γνωρίσω  τοῦτο, διά  νά  φροντίσετε  νά  μάθετε  ὅπως  ἠμπορεῖτε  τήν  διαμονήν  του  καί  νά  τόν  συναντήσετε, ἵνα  καί  ὑμεῖς  ἀνακουφισθῆτε  ψυχικῶς  ἐκ  τῆς  παρουσίας  καί  συνομιλίας  του, εὑρισκομένη  ἐν  μέσῳ  τοῦ τρυκιμιώδους  πελέγους  τῶν  θορύβων  καί  τῶν  τύρβεων, ἀλλά  καί  εἰς  αὐτόν  φανῆτε  χρήσιμη  εἰς  ὅ,τι  σᾶς  εἶναι  δυνατόν. Ἀλλά, σᾶς  παρακαλῶ  θερμῶς, πρῶτον  νά  τηρήσετε  ἐχεμύθειαν,  ὅτι  σᾶς  ἔγραψα  ἐγώ  περί  τούτου  καί μόνον  ἀναμεταξύ  σας  νά  τό  γνωρίζετε  καί  δεύτερον νά  μέ  πληροφορήσετε  δι’ ἐπιστολήν  σας  διά  τήν  ἄφιξίν  του (πῶς  ἦλθεν, πού  διαμένει), καθώς  καί  τήν  γνώμην  καί  ἀπόφασιν  τῶν  ἰατρῶν. Συνάμα  δέ  καί τά  ὀνόματα  τῶν  λοιπῶν  συναδέλφων  σας, διά  νά  σᾶς  μνημονεύω, ἐπειδή  μοῦ εἶπεν  ὁ  Γέροντας ὅτι  εἶσθε  13, ἀλλά  μόνον  τό  ἰδικόν  σας  ὄνομα  καί  τήν σύστασιν  κατόρθωσα  νά  μάθω, χωρίς νά  ἀντιληφθῇ  ὅτι  εἶχα  σκοπόν  νά  σᾶς  γράψω.

Προσφέρατε  τούς  εὐχετικούς  ἐν  Χριστῷ  ἀσπασμούς  μου  καί  εἰς τούς  λοιπούς ἐν  Χριστῷ  ἀδελφούς  σας.

Ἄνευ  ἑτέρου, διατελῶ  εὐχετικῶς, ἀσπαζόμενος  ὑμᾶς  ἐν  Κυρίῳ, ὁ  ἐν  Ἱεροδιακόνοις  ἐλάχιστος, + Ἀρτέμιος  Νοδαράκης,  Ξηροποταμινός.[16]  

Παρά  ὅμως τήν  προσφυγή  σέ  ἰατρούς  τῶν  Ἀθηνῶν, ἡ  προσπάθεια  τοῦ  Γέροντος  νά  σώσει  την  ὄρασή  του  δέν  πέτυχε. «Στερήθηκε  τό φυσικό  φῶς – γράφει  ὁ  Κων. Δημητρᾶς – δέχθηκε  ὅμως  ἀπό  τόν  Φωτοδότη  Κύριο  αὔξηση  τοῦ  πνευματικοῦ  του  φωτός  καί  τοῦ  προορατικοῦ  του  χαρίσματος, μέχρι  τέλους  τῆς  ἐπί  γῆς  πολιτείας  του. Ἔτσι, μετά  ἀπό 30  περίπου  ἔτη  ἀσκητικῆς  διαμονῆς  στό  Περιβόλι  τῆς  Παναγίας, ἡ  ἀπώλεια  τῆς  ὁράσεώς  του  τόν ἐξανάγκασε  νά παραμείνει  ἕως  τέλους  τῆς  ἐπιγείου  ζωῆς  του  στήν  Ἀθήνα. Ὅπως  διηγεῖται  ἡ  σημερινή Ἡγουμένη  τῆς  Ἱερᾶς  Μονῆς  ἁγ. Παρασκευῆς Γερόντισσα  Μακρῖνα (παλαιά  μοναχή, στήριγμα  καί  εὐλογία  τῆς  Μονῆς  τῆς  ἁγ. Παρασκευῆς), μετά  ἀπό  θεραπεία  ἀνέκτησε  ἔστω  καί  ἐλλιπῶς  τήν  ὅρασί  του  καί  ἑτοιμάσθηκε  νά  κατεβῇ  στόν  Πειραιᾶ, γιά  νά  ἐπιστρέψῃ  στό  Ἅγιον Ὄρος, τότε  ὅμως ἡ  ὅρασίς  του  ἐχάθη  καί  ἔτσι  ἐπέστρεψε  στήν  Ἀθήνα! Ἡ  Θεία  Πρόνοια  εἶχε  τό  σχέδιό  Της».[17]

Μερικά  χρόνια  πρίν  τήν  ὁσιακή  του  κοίμηση, ὁ  Θεός  διά  πρεσβειῶν  τῆς  ἁγ. Παρασκευῆς, τήν  ὁποία  ὁ  μακάριος  Ἱερώνυμος  παρακαλοῦσε  μέ  θερμές  δεήσεις, τοῦ ἔδωσε  λίγο  ἀπό  τό  φῶς  του  καί  ἔτσι  ὁ  Γέροντας μποροῦσε νά ἀσκεῖ  τά  καθήκοντά  του  μέ  περισσότερη  ἄνεση. Στό  Αὐτοβιογραφικό  του  Σημείωμα  καταγράφεται  ἀπό  τόν  ἴδιο  τό  θαῦμα  αὐτό  τῆς  Ἁγίας, στήν περιγραφή  τοῦ  τόπου  διαμονῆς του  μετά  τό  1930: «Εἰς  λευκοβούνιον  Μονῆς  μας  Μενιδίου, εἰς  παρθενῶνα  τόν  λευκόν  Παρασκευῆς  Ἁγίας, μητρός  μου  τῆς  πνευματικῆς, Μάρτυρος  τοῦ  Χριστοῦ  μας, προστάτιδός  μας  ἰατροῦ, δοτῆρος  τοῦ  φωτός  μου».[18]

Γιά  νά  εὐχαριστήσει  ὁ  μακάριος  Γέρων  τόν Ἐλεῆμονα  Θεό  γιά  τήν ἀνάκτηση τῆς ὁράσεώς  του, συνέθεσε  τό  κατωτέρω  δοξολογιτικό ποίημα, τήν

Δοξολογία  πρός  Θεόν  τόν  Ποιητήν  τῶν  ὄντων, τόν  δωρησάμενόν  μοι  τό  φῶς  καί  πάλιν  ὀφθαλμῶν  μου

Παροίκων γῆς ἁμαρτωλῶν* ὁ πρώτιστος, Θεέ μου,* καί  γῆς  σκωλήκων ὕστατος* βούλεται  νά  ὑμνήσῃ*  κι  ἕν  ἔντομον μηδαμινόν*  τῆς  γῆς  καί  τοῦ  ἀέρος,*  μέ  φόβον  καί  μέ  συστολήν*  νά  Σέ  δοξολογήσῃ.* Μέ  δάκρυα  εἰς  τούς  ὀφθαλμούς,*  μέ  συστολήν  καρδίας,*  μέ  πόνον  καί  μέ  στεναγμούς* πρωτίστως  ἱκετεύει,* τήν  ὑπερτάτην  χάριν  Σου,* ἵνα  τόν  εὐλογήσῃς,* ψυχήν, καρδίαν  καί  τόν  νοῦν*  αὐτοῦ  νά  καθαρίσῃς,*  νά  λάβῃ  φῶς  καί  δύναμιν*  δόξαν νά Σύ προσφέρει.

Δόξα  Σοι φῶς  μου  ἀληθινόν,* γλυκύτατε Χριστέ  μου·* δόξα  Σοι, πάλιν  δόξα  Σοι,*  τῷ  δείξαντι  τό  φῶς   μου.

 Δόξα  Σοι  εὐεργέτα  μου*  καί  λατρευτέ  Θεέ  μου·* δόξα  Σοι ποθηνότατε ,*  ἄμισθε  ἰατρέ  μου.

Δόξα  Σοι  Κύριε  Χριστέ,* ὁ  ἔρως  τῆς  ψυχῆς  μου,* ὁ  ἔρως  τῆς  καρδίας  μου,*  τό  φῶς  τῶν  ὀφθαλμῶν  μου.

Δόξα  Σοι Κύριε Χριστέ,* τῶν  ἀγαθῶν  ταμεῖον,* ὁ  χορηγός  καί ἡ  πηγή*  τῶν  χαρισμάτων πάντων.

Δόξα  Σοι  Κύριε Χριστέ,* τυφλῶν  ἡ  βακτηρία,* ὁ  εὐεργέτης  τῶν  πτωχῶν*  καί  ὀρφανῶν  ἀπόρων.

Δόξα  Σοι Κύριε Χριστέ,* παρθένων ὁ Νυμφίος,* φρονίμων  καί  τῶν  ἐκλεκτῶν*  τῆς  δεξιᾶς  μερίδος.

Δόξα  Σοι  Κύριε  Χριστέ,* Ἁγίων στεφοδότα,* ζωή, τροφή, παράκλησις,*  ἰσχύς, παρηγορία.

Δόξα  Σοι  Κύριε Χριστέ,*  χαρά  τῶν  θλιβομένων*  ὑπέρ  τῆς  χάριτος  τῆς Σῆς,* πίστεως  καί ἀγάπης.

Δόξα Σοι Κύριε Χριστέ,* τό σθένος τῶν  πασχόντων,* ὑπέρ  τῶν  Παραδόσεων*  καί Ἱερῶν  Κανόνων.

Δόξα  Σοι Κύριε Χριστέ,* ἰσχύς  τῶν  ἀδυνάτων,* ἡ  νίκη  καί  τό τρόπαιον,*  χαρά  καί  εὐφροσύνη.

Δόξα  Σοι Κύριε Χριστέ,*  τό  ὕδωρ  τῶν διψώντων*  μαρτύριον  τό  ἅγιον*  ὑπέρ  τῆς Σῆς ἀγάπης.

Δόξα  Σοι Κύριε Χριστέ,* χαρά, ἰσχύς  καί  δόξα,*  εἰς  τούς  καλῶς  πιστεύοντας* Γνησίους Ὀρθοδόξους.

Δόξα  Σοι Κύριε Χριστέ,* ὑπέρμαχε  Μονάρχα* τῶν  εὐσεβῶν  ἀγωνιστῶν*  τῶν  ἀγωνιζομένων* ὑπέρ  τῆς  Πίστεως  τῆς Σῆς*, νομίμως  καί  ἁγίως.

Δόξα  Σοι  Κύριε Χριστέ,* ἡ  ἀληθής ἀγάπη,*  ἥτις ἐστί τῶν  ἀρετῶν*  ἡ  μήτηρ  καί  ἡ  βάσις,*  δι’ ἧς, Χριστέ  μου  Κύριε,*  λαμβάνουσι  τήν  νίκην,* εἰς τούς πολέμους  τούς  καλούς,* ὅσοι  ἀθλοῦν  νομίμως,* ὅσοι  ἀγάπην  ἔχουσι*  καί  εὐσεβεῖς  ὑπάρχουν,*  ἔχουν  καί  τήν  ταπείνωσιν  καί αὐταπαρνησίαν,* εἰρήνην  τήν θεάρεστον,* λευκήν  τήν  παρθενίαν,* πίστιν  θερμήν, ἀκλόνητον*  καί  καθαράν  καρδίαν.

Αὐτοί πλουτοῦσιν  ἀρετῶν*  καί  ἔργων  τῶν  ἁγίων,* δι’ ὧν  τῆς  νίκης  δίδεται*  τό  ἄριστον  βραβεῖον*  καί  δόξα  ἡ  αἰώνιος* ζωῆς  τῆς  αἰωνίου,* ἧς  καί  ἡμᾶς  ἀξίωσον,* ὦ  λατρευτέ Χριστέ  μου.[19]

1924. Στόν  ἀγῶνα  κατά  τῆς  Ἡμερολογιακῆς  Ἀλλαγῆς.

Ἡ  ἐπιβολή  τῆς  Παπικῆς  καινοτομίας  τοῦ  Νέου  Ἡμερολογίου  στήν  Ἐκκλησία  τῆς  Ἑλλάδος  καί  τό  Πατριαρχεῖο  ΚΠόλεως  τό  1924, προκάλεσε - ὅπως  ἦταν  φυσικό  καί  ἀναμενόμενο – μεγάλο  σκανδαλισμό  τῶν  πιστῶν  Ὀρθοδόξων, τόσο  στόν  κόσμο, ὅσο  καί  στό  Ἅγιο  Ὄρος.  Ἤδη  ἀμέσως  μετά  τήν  ἀλλαγή, σέ διάστημα  δύο  ἑβδομάδων, ἱδρύθηκε  στήν  Ἀθήνα  ὁ  «Σύλλογος  τῶν  Ὀρθοδόξων» (δύο  χρόνια  ἀργότερα  μετωνομάσθηκε  σέ «Ἑλληνική  Θρησκευτική Κοινότητα  τῶν  Γνησίων Ὀρθοδόξων  Χριστιανῶν»), μέ  σκοπό τόν  συντονισμό  τῆς  ἀντιδράσεως  κατά  τῆς  καινοτομίας, ἀλλά  καί  τήν  λειτουργική  καί  πνευματική ἐξυπηρέτηση  τῶν  πιστῶν  πού  ἔμειναν  πιστοί  στήν  ἑορτολογική  παράδοση  τῆς  Ὀρθοδοξίας. Ἱδρυτής  καί  πρῶτος  Πρόεδρος  τοῦ  «Συλλόγου  τῶν Ὀρθοδόξων»  ἦταν  ὁ Ζηλωτής  Ἀνδρέας  Βαπορίδης  (+ 1976).

          Οἱ  πρῶτοι  Ἱερεῖς  τῶν  Γ.Ο.Χ.  ἦσαν  ἐλάχιστοι. Πρόκειται  γιά  τούς  ἐγγάμους  Ἱερεῖς Ἰωάννη  Φλώρο (+ 1953), Σπυρίδωνα  Οἰκονόμου, Νικόλαο Ἀναγνώστου (Μεσορόπη Καβάλας, + 1929), Βασίλειο  Σακελλαρόπουλο, Σωτήριο  Σουχλέρη, Γεώργιο Μαυρίδη, Ἀνδρέα  καί  Παρθένιο  (ἀγνώστων  ἐπωνύμων, οἱ  ὁποῖοι  δραστηριοποιήθηκαν  στήν  περιοχή  τῆς  Δράμας)  καί  Στέργιο  (ἐπίσης  ἀγνώστου  ἐπωνύμου, ὁ  ὁποῖος  δραστηριοποιήθηκε  στή  Νικήτη  Χαλκιδικῆς)  καί  τούς  Ἱερομονάχους Ἄνθιμο Ἀβαγιανό (ἔπειτα  προσχώρησε  στήν  καινοτομία, ἵδρυσε  τήν  Μονή  Παναγίας  Βοηθείας  Χίου  καί  πρόσφατα  ἀνακηρύχθηκε  Ἅγιος  ἀπό  τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο)  καί τόν Ἁγιορείτη Ἀρσένιο  Σακελλάριο  (ἀδελφό  τῆς  Μονῆς  Σιμωνόπετρας, ὁ  ὁποῖος δραστηριοποιήθηκε  στή Φθιώτιδα, + 1938).

          Τό 1926  οἱ  Ἁγιορείτες  Μοναχοί  καί  Ἱερομόναχοι  πού  ἀντιδροῦσαν  στήν  ἐπιβολή  τῆς  καινοτομίας, ἵδρυσαν  τόν «Ἱερό  Σύνδεσμο  τῶν  Ζηλωτῶν  Μοναχῶν».  Πρωτεργάτης  τῆς  ἱδρύσεως  ἦταν  ὁ  Ζηλωτής Μοναχός  Ἀρσένιος  Κοτέας. Στόν  «Ἱερό  Σύνδεσμο»  συμμετεῖχαν  μεγάλες  μορφές  τοῦ  Ἁγιορείτικου  Μοναχισμοῦ, ὅπως  ὁ  γ. Καλλίνικος ὁ  Ἡσυχαστής  (+ 1930). Πρόεδρός  του  ἐξελέγη  ὁ  Προ-ηγούμενος  τῆς  Μονῆς  Κωσταμονίτου  Ἀρχιμ. Γεδεών Παπανικολάου.[20] Τήν  Μεγάλη  Πέμπτη  τοῦ  1926  ὑπέγραψαν  τό  Καταστατικό  τοῦ  Συνδέσμου  450  Μοναχοί  καί  Ἱερομόναχοι.[21]

Το  ἔτος  1926 ἡ  Κοινότητα  τῶν  Γ.Ο.Χ.  ἀποφάσισε  νά  ζητήσει  τήν  συνδρομή  τῶν Ζηλωτῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, γιά  τήν  στήριξη  καί  ἐξυπηρέτηση  τῶν  ἀγωνιζομένων  πιστῶν. Ἔτσι  ἀπεστάλη  στό  Ἅγιο  Ὄρος  ὁ  Ἀλέξανδρος  Συμεωνίδης  (στέλεχος  τῆς  Κοινότητος), μέ  τήν  ἐντολή  νά  συναντήσει  τόν  ἀρχιμ. Ματθαῖο  Καρπαθάκη καί  νά  τόν  πείσει  νά ἔρθει  μαζί  του  στήν  Ἀθῆνα, «τό  ταχύτερον». Ὁ Συμεωνίδης  πράγματι «συνήντησε τόν  Ματθαῖον  καί  ἀνέπτυξεν  εἰς  αὐτόν τήν  γενικήν  τῶν  πιστῶν  ἐπιθυμίαν  καί  τήν  διακαῆ  παράκλησιν  καί  ὁ  Ὅσιος  Πατήρ  ὑπήκουσεν  εἰς  τήν  φωνήν  τοῦ  ποιμνίου»[22].

          Ὁ  ἀρχιμ. Ματθαῖος  ἔφθασε  στήν  Ἀθήνα  τήν  1^η Ὀκτωβρίου  1926.  Μαζί  του  ἦρθε  στόν  κόσμο  καί  ὁ  Πρόεδρος  τοῦ  Ἱεροῦ Συνδέσμου  ἀρχιμ. Γεδεών  Παπανικολάου, Προηγούμενος  τῆς  Μονῆς  Κωνσταμονίτου.  Τό  ἔτος  1927 - μέ  τήν  διάλυση  τοῦ  Ἱεροῦ  Συνδέσμου -  ἀπελάθηκαν  ἀπό  τό  Ἅγιο  Ὄρος  19  Ζηλωτές  Μοναχοί  ἀπό τίς  Μονές Βατοπεδίου  καί  Κουτλουμουσίου. Ἀπό  τούς  Μοναχούς  αὐτούς  ἄλλοι  ἀφέθηκαν  ἐλεύθεροι  καί  ἄλλοι  περιορίστηκαν  σέ  μονές  τῆς  Μυτιλήνης  καί  τῶν  Σερρῶν. 

            Πρός  τά  τέλη  τοῦ  1927, μέ  πρωτοβουλία  τοῦ  Ἁγιορείτου μ. Ἀρσενίου  Κοτέα, βγῆκε  στόν  κόσμο  ἡ  πρώτη  4μελής  ὁμάδα  Ζηλωτῶν Ἁγιορειτῶν, ἀποτελουμένη  ἀπό  τούς Ἱερομονάχους  Παρθένιο  Σκουρλῆ (ἔπειτα  Ἐπίσκοπο  Γ.Ο.Χ. Κυκλάδων), Εὐγένιο  Λεμονή, Γεράσιμο Διονυσιάτη  καί  Ἀρτέμιο  Νοδαράκη. Τέλος,  τό  1929  βγῆκαν  στόν  κόσμο  οἱ  Ἱερομόναχοι  Ἀκάκιος  Παππᾶς   (ἔπειτα  Ἐπίσκοπος  Γ.Ο.Χ. Ταλαντίου  καί Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν), Ἰλαρίων  Οὐζουνόπου-λος,   Ἀντώνιος  Κουτσονικόλας καί Ἀρτέμιος  Ξενοφωντινός, καθώς  καί  ὁ  Μοναχός   Νεκτάριος  Κατσαρός.

Ὁ  μακάριος  Γέρων  Ἱερώνυμος, κατ’ οἰκονομίαν  Θεοῦ, ἦταν  ἤδη  στόν  κόσμο  ἀπό  τό  ἔτος  1921, λόγῳ  παθήσεως  τῶν  ὀφθαλμῶν  του. Τοῦ  αὐτοῦ  ἐκκλησιολογικοῦ  καί  ὁμολογιακοῦ  φρονήματος  μετά  τῶν  Ζηλωτῶν  Ἁγιορειτῶν  Πατέρων (ὅπως  ἀποδεικνύουν  μεγάλης  ἱστορικῆς  ἀξίας  κείμενα  τῆς  ἐποχῆς, τά  ὁποῖα  συνυπέγραψε), «ὅταν  τελικῶς  ἐπεβλήθη  ἡ  καινοτομία, ἀντιτάχθηκε  σθεναρῶς  σ’  αὐτήν  καί  ἀφιερώθηκε  πλέον  στήν  πνευματική  στήριξη  καί  ἐνθάρρυνση  τοῦ  διωκομένου  ποιμνίου  τῶν  εὐλαβῶν  τοῦ  Πατρίου, τῶν  ἐραστῶν  τῆς  Πίστεως  καί  Παραδόσεως  τῆς  Ὀρθοδοξίας  μας, ὡς  θεόπεμπτος  Προφήτης  καί  παρηγορητής, ἰδίως  μέσῳ  τῆς  ἐξομολογήσεως  καί  τῆς  πνευματικῆς  καθοδηγήσεως. Ἀρχικά  στούς Ἀμπελοκήπους  καί  ἐν  συνεχείᾳ  στό  Παλαιό Φάληρο,[23] ἐδέχετο  ἀναρίθμητα πλήθη πιστῶν  καί  τά  ὁδηγοῦσε  εἰς  ἐπίγνωσιν  Θεοῦ, διά  τῆς  μετανοίας  καί τῆς  ὁμολογίας  τῆς  ὀρθῆς  Πίστεως».[24]

Λόγῳ  τῆς  εἰσαγωγῆς  τοῦ  Νέου  Ἡμερολογίου – σημειώνεται  στό παλαιό Μοναχολόγιο  τῆς  Μονῆς  ἁγ. Παρασκευῆς – «ὁ  γενναῖος  ἀγωνιστής καί θεῖος πατήρ  Ἱερώνυμος, πλήρης  θείου  ζήλου, δέν  ἠδύνατο  νά  ἀφήσῃ  τήν  Ὀρθόδοξον  Ἐκκλησίαν  τοῦ  Χριστοῦ,  νά  ὑβρίζεται ὑπό  τῶν  ὑπούλων καινοτόμων  καί καταστροφέων  τῆς  Ὀρθοδοξίας. Ὅθεν  ἔμεινεν  εἰς  Ἀθήνας,  πολεμῶν  καί  ἐξοστρακίζων  πᾶσαν καινοτομίαν, καυτηριάζων διά  τοῦ  λόγου  καί  ἔργου  καί  ἐνισχύων  τούς  πιστούς, ὅπως  φανῶσιν  ἀτρόμητοι  καί  πιστοί  φύλακες  τῶν  θεοπνεύστων  παραδόσεων».

Ὁ  μακάριος  Γέρων, γιά  τήν  καθαρότητα  τῆς  Ὁμολογίας  του, «ὅπως  ὅλοι  οἱ  Δίκαιοι, ἐπρόκειτο  νά  δοκιμασθῇ  μέ  θλίψεις, στενοχωρίες, συκοφαντίες  καί  διωγμούς. Ἰδίως  μάλιστα  ὅταν  οἱ Καινοτόμοι  προσπασθοῦσαν  νά  τόν συλλάβουν, γιά  νά  τόν  ἀπελάσουν  στό Ἅγιον ῎Ορος, ὥστε  νά  παύσῃ  τό  ὁμολογιακό  καί θεάρεστο  ἔργο  του. Ὅμως ἡ  θεία  σκέπη  καί  ἀντίληψις, πάντοτε διεφύλασσε  καί  διάσωζε  αὐτόν  θαυμαστῶς, αὐτός δέ  ὡς  παράδειγμα  ὑπομονῆς  καί  ἀνεξικακίας, ηὔχετο  ὑπέρ  τῶν  διωκτῶν του, πλήρης  Εὐαγγελικῆς  ἀγάπης».[25]

Γιά  ἐκείνους  πού κινήθηκαν διωκτικῶς ἐναντίον του, λόγῳ  τῆς  ἐμμονῆς  του στήν γνησιότητα  τῆς  Πίστεως,  ὁ  Ὁσιώτατος  Γέρων  γράφει τά  ἀκόλουθα - ἀφοῦ  προηγουμένως  ἐκφράσει  ἐμμέτρως  τήν  ἀγάπη  καί  λατρεία  του  πρός  τό  ἱερό πρόσωπο  τοῦ  Κυρίου - στό  ποίημά  του
Ἱεραί στιγμαί κατά τάς ἡμέρας τῶν ἐμῶν καταδιώξεων, συκοφαντιῶν καί πειρασμῶν, χάριν τῆς τηρήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Ἱερῶν Παραδόσεων.

Εἰς  τό  ὄνομά  Σου  Κύριε,* Θεέ  μου  Παντοκράτωρ,* Θεέ μου  Παντοδύναμε,* Τριάς  ὦ  Παναγία,* Πάτερ, Υἱέ  καί  Ἅγιον*  Πνεῦμα, θεότης Μία,* Ἄναρχε, Ὁμοούσιε,* Ἀθάνατε  Θεέ μου·* εἰς  Σέ  ἐλπίζω  καί  θαρρῶ,* πιστεύω, καταφεύγω,* εἰς  Σέ  ἔχω  ἀφιερωθεῖ* ἀπό ἀρχῆς ζωῆς  μου,* ὡς  οἶδας  οἰκονόμησον* τά  κατ’ ἐμέ, Θεέ  μου.

Ἐγώ Σέ  μόνον  ἀγαπῶ,* δοξάζω  καί  λατρεύω,*  Σέ  μόνον ἔχω  πάντοτε*  εἰς  νοῦν  καί  εἰς  τήν ψυχήν  μου,* εἰς  ὅλας τάς  αἰσθήσεις  μου*  καί  μέσα  εἰς  τήν  καρδιάν  μου.*

Μέλι  γλυκύτατον  ἐστί*  τά  θεῖα λόγιά  Σου,* τροφή  θρεπτικωτάτη  μου,* μελέτη  καί  ἰσχύς  μου,* τά  θεῖα  Σου  ἐντάλματα* εἶναι, Χριστέ  Θεέ  μου.

Πηγή  ἀκένωτος  ἐστί*  τό  Εὐαγγέλιόν  Σου,* ἐξ  ἧς ἀντλοῦσιν  ὕδατα* οἱ  Σέ  Χριστέ  φιλοῦντες.* Ὕδατα, λέγω, ζωηρά* ὑπομονῆς, ἰσχύος,* ἀγάπης  τῆς  ἀληθινῆς*  καί  ἀνεξικακίας,* εἰρήνης  καί  πραότητος*  καί  ταπεινοφροσύνης,* ζήλου  καλοῦ  καί  ἀγαθοῦ*  καί  φῶς  τῆς  εὐσεβείας,* τῆς  παρθενίας  τό  λευκόν*  χάρισμα  κι  ἀπαθείας,* δι’ ὧν κοσμοῦνται οἱ  πιστοί*  φίλοι  τῆς  ἀληθείας.

Ἐκεῖνοι ὅπου παντελῶς* δέν ἔχουσι θρησκείαν,* ἐκεῖνοι  ὅπου οὐδαμῶς*  δέν  θέλουν  τό  καλό  της·* ἐκεῖνοι ὅπου  θέλουσιν*  τήν  δόξαν  τήν  ματαίαν,* ἐκεῖνοι  ὅπου  ἀπιστοῦν*  εἰς  ἅπαντα  τά  θεῖα·* ἐκεῖνοι  ὅπου  εἰς  τήν  γῆν*  εἶναι  προσηλωμένοι,* ἐκεῖνοι  ὅπου  μόρφωσιν*  δέν  ἔχουσι  τήν  θείαν·* ἐκεῖνοι ὅπου  ἔχουσι*  θεάν  των  τήν  γαστέρα,* γονεῖς  των  τήν  ἀσέβειαν,* τόν  φθόνον  καί  τό  μῖσος*  κι ἀδέλφια  των  καί  ἀδελφάς*  τάς  ἡδονάς  σαρκός  των,* φιλαργυρίαν, οἴησιν*  καί  τήν  δοξομανίαν·* οὐδείς  ἐκ  τούτων  ἀγαπᾶ*  οὐδένα  θεαρέστως,* οὔτε  φιλόχριστος  ἐστί,* οὐ  φίλος  τῆς  εἰρήνης,* οὐ  φίλος  ταπεινώσεως,* οὐδέ  τῶν  θείων  ἔργων.

Αὐτός γάρ εἶναι τῶν  κακῶν* φίλος  ἠγαπημένος,* αὐτός γάρ  μόνον  χαίρεται,* ὅταν  ὁ  ἄλλος  πάσχει,* αὐτός  γάρ  ἔχει  πάντοτε*  ὡς  ἥδισμα  ὡραῖον,*  τό  βλάπτειν  καί  τό  τυραννεῖν*  τούς  δούλους  τοῦ  Κυρίου.* Βίον  αὐτός παρθενικόν*  δέν  ἀγαπᾶ, δέν  θέλει·* δέν  θέλει  μοναστήρια,* δέν θέλει  καλογέρους·* δέν  θέλει  ράσα  νά  ἰδῇ,* μαυρίζει  ἡ  καρδιά  του*  καί  ἡ  ψυχή  του  θλίβεται,* σκοτίζεται ὁ  νοῦς  του·* κι ὅταν  τό  ράσο  τό  φορᾶ*  τρομάρα  τόν  ἐπιάνει,* ἀλλ’ ὅμως  πάλι  τό  φορᾶ*  διά  νά  τό  ἐμπαίζει,* γιά  νά  γελᾶ  τά  πρόβατα*  κι  ἀρνάκια  τοῦ  Χριστοῦ  μας,* νά  τρώγῃ  καί  νά  εὐφραίνεται*  ψυχή  του  ἡ  κολασμένη.

Αὐτός  δέν  θέλει  ἀρετάς*  νά  ἔχῃ  φιλενάδας,* τρέμει, φοβᾶται  ὁ  καλός*  ἐκεῖνος  τήν  νηστείαν,* παγώνουσι τά μέλη  του,* ὅταν  αὐτήν  ἀκούσει.* Ἐκεῖνος  θέλει  νά  πλουτῇ*  ζωήν  ἀβραμιαίαν,*  θέλει  νά  ἔχῃ γάρ  πολλά* τήν  σάρκα  του  νά τρέφῃ,* νά  μήν πεθάνῃ  ὁ  πτωχός*  ἀπό  τήν  ἀσιτίαν.

Ὅστις  τά  θεῖα  γάρ  μισεῖ*  καί  τά  καταδιώκει,* χωρίς  νά  θέλῃ  ὁ  πτωχός*  κηρύττει  καί  φωνάζει* καί  φανερώνει  ἑαυτόν*  εἰς  ἅπαντας  τί  εἶναι.* Τούτου  γάρ  ἕνεκα  Θεός*  δίδει τήν  ἐξουσίαν,* «ἀρχή γάρ  ἄνδρα δείκνυσι»,*  ὡς  οἱ  σοφοί  Ἑλλήνων,* οἱ  ὄντες  ὑπό  τά  σκοτεινά*  νέφη  τῆς  ἀθεΐας* ἐδίδαξαν  κηρύττοντες*  εἰς  κόσμον  τόν  ἀρχαῖον.

Ὅμως  Χριστός  ὁ  Κύριος,*  ὁ  λατρευτός  Θεός  μας,* τό  φῶς  μας  τό  ἀληθινόν,*  ὁ  χορηγός  σοφίας,* οὐχί  σοφίας  τῆς  ψευδοῦς*  τῆς  νῦν, ἀγαπητοί μου,* ἀλλά  σοφίας  τῆς  καλῆς,* ἀληθινῆς, τελείας,* «ἕκαστον  δένδρον  φαίνεται* - εἶπεν - ἐκ  τῶν  καρπῶν  του»·* δένδρον σαπρόν  δέν  δύναται*  καρπούς  καλούς  νά  κάνῃ.* Ἕκαστος  ἐκ  τῶν  ἔργων  του*  γνωρίζεται  τίς  εἶναι·* ὁ  μέν  καλός  γνωρίζεται*  ἐκ  τῶν  καλῶν  του  ἔργων,* ὁ  δέ  κακός  ἐκ  τῶν  κακῶν*  γνωρίζεται ὁμοίως.

Ἐγώ πιστεύω  καί  λαλῶ,* κηρύττω  καί  φωνάζω,* μέ  τούς  Ἁγίους συμφωνῶ,* φίλους Χριστοῦ Κυρίου.* Οἱ  ὄντες πράγματι  εὐλαβεῖς* κι εὐσεβεῖς ποιοῦσι* ἔργα καλά καί ἅγια,* πρός δόξαν τοῦ Κυρίου,* πρός σωτηρίαν ἑαυτῶν*  καί τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων,* πρός καταισχύνην  τοῦ  ἐχθροῦ*  καί τῶν  κακοφρονούντων.

 Τοῦτο φησί Θεόδωρος* Στουδίτης ὁ Πατήρ μας:* «Ὅσοι  ναούς οἰκοδομοῦν*  καί κτίζουν μοναστήρια,* ὅσοι τιμῶσι ἱεράς* εἰκόνας τῶν Ἁγίων*  καί  ἱστοροῦσιν  εἰς  αὐτάς*  τήν θαυμαστήν μορφήν  των,* οὗτοι  καλῶς  ἐργάζονται*  καί  εὐλαβεῖς ὑπάρχουν,* ἀκόλουθοι κι ὑπέρμαχοι*  καί  κήρυκες γάρ εἶναι*  τῆς  εὐσεβείας  καί  ἐρασταί* Χριστοῦ  καί  Παναγίας*  καί  τῶν  Ἁγίων  ἐκλεκτοί* φίλοι  καί  ἠγαπημένοι».

Ταῦτα  φησί καί ὁ γνήσιος* Ποιμήν Χριστοῦ προβάτων,* ὁ ἅγιος καί θαυμαστός* Βασίλειος  ὁ  Μέγας:* «Ὅσοι μονάς τάς  ἱεράς,* τά  φρούρια τῆς θρησκείας,* κρημνίζουν, καταστρέφουσι,* κλέπτουσι κι ἀδικοῦσι,* ἐκεῖνοι  εἶναι  ἄθεοι* κι  ἐχθροί  τῆς εὐσεβείας*  καί  ὑπό ἀράς  διατελοῦν* Πατέρων  μας  Ἁγίων*  καί  ὡς  ἱερόσυλοι* ὑπό  δεσμόν ὑπάρχουν*, προσκαιρον καί  αἰώνιον,* ἐντεῦθεν  καί  ἐκεῖθεν».* Τά  σώματά  των  ἄλυτα*  καί ὄζοντα  θά  κεῖνται*  ἀεί  εἰς  τήν  μάναν  των  τήν  γῆν,* ἡ  δέ  ψυχή  ἐκεῖθεν*  ἀεί  θά  βασανίζεται*  ἐν  τῷ  πυρί τῷ  ἀσβέστῳ.

Ὅσοι  τά  πρόβατα Χριστοῦ* τά  ἄκακα πειράζουν,* θα ἔλθῃ  μάστιξ  εἰς  αὐτούς* βαρεῖα  καί  ταχεῖα·* ὁ  γάρ  Θεός  μακροθυμεῖ,*  ἀλλ’ ὅμως  καί  ἀνταμείβει*  συμφώνως μέ  τά  ἔργα  μας,* ἐντεῦθεν  καί  ἐκεῖθεν.[26]

Ἀξιόλογη εἶναι  καί ἡ  κατωτέρω ἔμμετρη  ἐπιστολή, τήν  ὁποία  ἀπηύθυνε  ὁ  Ὅσιος  Πατήρ 

Πρός  τούς ἁπανταχοῦ Γνησίους Ὀρθοδόξους

Θύτου  τυφλοῦ, Πνευματικοῦ* Κρητός  τοῦ  Ἁγιορείτου* Ἱερωνύμου  τοῦ  οἰκτροῦ,* πρ. Ἁγιοπαυλίτου,* πρός  πάντας  τούς  ἁπανταχοῦ Ἕλληνας  Ὀρθοδόξους,* τούς  Κληρικούς καί  λαϊκούς,* μικρούς  τε  καί  μεγάλους,* δι’ ἧς  θερμῶς  καί  ταπεινῶς*  καί  ἐν  Χριστῷ  τούς  πάντας*  εὔχεται  καί  ἀσπάζεται,* παρακαλεῖ  καί λέγει:

Σπεύσωμεν, λίαν ἀγαπητοί,* νά  ἑνωθῶμεν  πάντες*  ἐν  τῇ  ἀγάπῃ  τοῦ  Χριστοῦ*  καί  Πίστει  τῇ  Ἁγίᾳ,* ἀπό  καρδίας  καί  ψυχῆς*  ὑμᾶς, ἀγαπητοί  μου,* ἀδελφικῶς καί  ταπεινῶς*   παρακαλῶ  καί  πάλιν.* Ἀφήσωμεν  τά  ἀτομικά*  συμφέροντα  μας  πάντες,* ἀφήσωμεν  τά  πάθη  μας*  ἅπαντες  κατά  μέρος,* ἀλλήλους  ἀγαπήσωμεν*  καί  τόν  Θεόν  πρό  πάντων,* τήν  Πίστιν  μας  τηρήσωμεν*  μέχρις  ζωῆς  μας  τέλους,* ἀνόθευτον, παρακαλῶ,* θερμῶς  σᾶς  ἱκετεύω,* ὅπως  τήν παρελάβομεν*  ἀπό  τούς  Θεοφόρους*  Πατέρας  μας, τούς  θαυμαστούς*  πιστούς  δούλους  Κυρίου,* τοῦ  λατρευτοῦ  μας  Ἰησοῦ,* Σωτῆρος  καί  Θεοῦ  μας.

Πᾶν ὅτι γάρ  ἐλάλησε*  τό  στόμα  τοῦ  Χριστοῦ  μας,* τό  στόμα  Ἀποστόλων  Του*  καί  τῶν  Ἁγίων  Πάντων,* εἶναι  καλόν  καί  ἅγιον*  καί  τέλειον  καί  θεῖον.* Καί  οἱ ἅγιοι, θεόσοφοι*  καί ἐπιφανεῖς  Του  δοῦλοι,* Πατέρες  μας, τά  οργανα,* οἱ  Ἅγιοι, τά  θεῖα*  παρέλαβον, παρέδωσαν,* ἐθέσπισαν  καί  εἶπον*  νά  εἶναι  ἀμετάβλητα*  εἰς  πάντας  τούς  αἰῶνας.

Ὁ  γάρ  Θεός  αἰώνιος* ὑπάρχων, ἀδελφοί  μου,*  τέλειος  κι  ὑπερτέλειος,*  μεταβολήν  δέν  ἔχει.* Μεταρρυθμίσεις  καί  στροφαί* σ’ Ἐκεῖνον  δέν  ὑπάρχουν.* Τέλειος  κι ἀμετάβλητος*  ἀείποτε  τυγχάνει.* Ὅσα  ἐντέλλεται  ἡμῖν*  κι  ἐλάλησε  καί  εἶπε*  διά  τῶν  Ἀποστόλων  Του*  καί διά  τῶν  Προφητῶν  Του*  καί  διά  τῶν  Ἁγίων  Του* εἶναι  καλά  καί  θεῖα,* τέλεια  καί  ὑπερτέλεια,*  σεβάσμια  δέ  καί  πάνυ*  ἄριστα  καί  πανάριστα,* ὠφέλιμα  τοῖς  πᾶσι.

Ὅστις  τόν  βίον  ἄριστον*  δέν  ἔχει, οὐδέ  τά  ἔργα,* ἐκεῖνος  εἶναι  σκοτεινός,* δέν  βλέπει  τήν  ἀλήθεια,* δέν  βλέπει  φῶς  τό  ἀληθινόν,* Χριστόν  τόν  λατρευτόν  μας.* Ἄλλα  φρονεῖ, ἄλλα  λαλεῖ,* ἀλλά  ἡ  χείρ  του  γράφει*  καί  ὅλως  τά  ἐνάντια*  κηρύττει  ἀπό  τόν  λόγον*  τόν  θεῖον  τοῦ  Κυρίου  μας*  καί  σκάνδαλα  ἐγείρει*  εἰς  τάς  ψυχάς  τῶν  Χριστιανῶν,* διδάσκει  δέ  ἀσέβειαν*  καί  τήν  σαρκολατρείαν.* Ἀγάπην  δέ  τήν  ἀληθῆ*  δέν  ἔχει  τοῦ  πλησίον,* οὐδέ  ἐστι  πολέμιος*  παθῶν  καί  τῆς  σαρκός  του.

Ὅστις  φιλεῖ  τήν  ἀρετήν*  καί  μάχεται  κακίαν,*  τρέχει  παντοῦ  καί  πάντοτε*  διά  νά  ἀπαλλάξῃ,*  ἀπό  τά  ἔργα  τά  κακά*  τόν  ἑαυτοῦ  πλησίον.* Ἐπαγρυπνεῖ  ἀείποτε*  ὡς  ἄριστος  ποιμένας,*  διά  τήν  ψυχήν  τήν  ἑαυτοῦ*  καί τῶν  λοιπῶν  ἀνθρώπων.* Ὀδύρεται, παρακαλεῖ*  μέ  ταπεινοφροσύνην* δι’ ἑαυτόν  τόν  Κύριον,* ὑπέρ  ψυχῆς  ἁπάσης.

 Σπεύσωμεν, τοίνυν, σπεύσωμεν*  λοιπόν, ἀγαπητοί  μου,* ἀγάπην  τήν  ἀληθινήν*  νά  ἀσπασθῶμεν  ὅλοι,* φιλήσωμεν εὐλάβειαν,* εἰρήνην, σωφροσύνην.* Ἐγκολποθῶμεν  ἅπαντες*  Πίστιν  μας  τήν  ἁγίαν.* Μή  δειλιάσωμεν  ποσῶς*  φόβητρα  μισοκάλου,* ὑπέρ  ἡμῶν  γάρ  ἔχομεν*  Χριστόν  τόν  λυτρωτήν  μας,* τήν  ὑπερτάτην  Ἄνασσαν*  καί  πάντας  τούς  Ἁγίους.* Τήν  Πίστιν  μας  νά  σώσωμεν*  διότι  κινδυνεύει,* τό  ἔθνος  μας  τό  ἐκλεκτόν*  καί  πάντες  οἱ  ἀδελφοί  μας.[27]

1927. Ἵδρυσις  τῆς  Ἱερᾶς  Μονῆς  ἁγ. Παρασκευῆς.

Ἀπό  τίς  πρῶτες  προτεραιότητες  τῶν  Ζηλωτῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἀμέσως  μετά  τήν  ἔξοδό  τους  στόν  κόσμο, ἦταν  ἡ  ἵδρυσις  Μονῶν, γιά  τήν στήριξη  τοῦ  ἀγῶνος   κατά  τῆς  ἐπιβολῆς  τῆς  καινοτομίας. Ἤδη  κάποιοι  ἀπό  αὐτούς  εἶχαν  μέ τόν  κόσμο  πνευματικές διασυνδέσεις  καί εἶχαν  δημιουργήσει  γύρω  τους  ὁμηγύρεις  φιλομονάχων  ψυχῶν, ἀνδρῶν  καί  γυναικῶν. (Ὁ  γ. Ἱερώνυμος  ἀπό  τό  1920, ὅταν  παρέμεινε  στό  Σιμωνοπετρίτικο  Μετόχι  τῆς  Ἀναλήψεως  στόν  Βύρωνα, κατά  τήν ἐπιστροφή  του  ἀπό  τήν  Κρήτη).

Ἔτσι ἱδρύθηκαν  πολλές  Μονές, κυρίως στήν  περιοχή  τῆς  Ἀττικῆς, οἱ  ὁποῖες  προσέφεραν  μεγάλες  ὑπηρεσίες  στόν  ἀγῶνα  τῶν  εὐσεβῶν  κατά  τῆς  καινοτομίας. Τό  1927 ὁ  ἀρχιμ.  Ματθαῖος  Καρπαθάκης (ἔπειτα Ἐπίσκοπος Γ.Ο.Χ. Βρεσθένης  καί  Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν), ἵδρυσε τήν γυναικεία  Ἱερά  Μονή  Παναγίας  Πευκοβουνογιατρίσσης  Κερατέας (τό 1950 μέ  400 Μοναχές !) καί ἀργότερα (τό 1934) τήν  ἀνδρική Ἱερά  Μονή  Μεταμ. Σωτῆρος  Κουβαρᾶ (τό 1950 μέ  170 Μοναχούς !). Τό  ἴδιο  ἔτος 1927, ὁ  Ἱερομόναχος Παρθένιος Σκουρλῆς (ἔπειτα Ἐπίσκοπος Γ.Ο.Χ. Κυκλάδων), ἵδρυσε  τήν γυναικεία Ἱερά Μονή  Κοιμ. Θεοτόκου Πάρνηθος (τό  1960  μέ 80 Μοναχές !). Τό 1932 οἱ  Ἱερομόναχοι  Χρύσανθος  καί  Γόρδιος,  ἵδρυσαν  τήν  ἀνδρική  Ἱερά  Μονή Παναγίας  Ἄξιον  Ἐστί  Βαρυμπόμπης. Τό  1934 ὁ  ἀρχιμ. Ἀρτέμιος  Νοδαράκης,  ἵδρυσε  τήν  γυναικεία Ἱερά  Μονή  ἁγ. Ἀρτεμίου  Κορυδαλλοῦ. Τό  1939  ὁ  ἀρχιμ. Ἀκάκιος  Παππᾶς (ἔπειτα  Ἐπίσκοπος  Γ.Ο.Χ. Ταλαντίου  καί  Ἀρχιεπίσκοπος  Ἀθηνῶν), ἵδρυσε  τήν  γυναικεία  Ἱερά  Μονή  ἁγ. Νικολάου  Παιανίας. Τό  1940  ὁ  ἀρχιμ. Ἰλλαρίων  Οὐζουνόπουλος, ἵδρυσε  τήν  γυναικεία  Ἱερά  Μονή  Εὐαγγελιστρίας  Συκαμίνου  Ὠρωποῦ. Τήν ἴδια περίοδο ὁ ἀρχιμ. Γεράσιμος Διονυσιάτης, ἵδρυσε τήν γυναικεία Ἱερά Μονή ἁγ. Γεωργίου Μελισσοχωρίου Θηβῶν.[28] 

Ὁ  μακάριος  Γέρων  Ἱερώνυμος, εὐλόγησε τήν ἵδρυση τῆς δικῆς  του  πνευματικῆς  καταφυγῆς, τῆς  Ἱερᾶς  Μονῆς  ἁγ. Παρασκευῆς  Ἀχαρνῶν, τό  ἔτος  1927. Τήν  Μονή  ἵδρυσε  ἡ  πνευματική  του  θυγατέρα  Ἀνδρομάχη Ἡλιοπούλου (ἔπειτα  Γερόντισσα  Χριστονύμφη), μαζί  μέ  τήν κατά  σάρκα μητέρα  της  Ἀγγελική (ἔπειτα  Μοναχή Ἀγαθονίκη), μέ  δικά  τους χρήματα, σέ  κτῆμα  πού  ἀγόρασαν  οἱ  ἴδιες,  στούς  πρόποδες  τῆς  Πάρνηθος, ὡς Μετόχιο  τῆς  Μονῆς  ἁγ. Παύλου. «Στόν πνευματικό  αὐτό  μελισσῶνα  τῆς  Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ὁ  Γέροντας  διῆλθε πλέον τά τελευταῖα  ἔτη  τῆς  ζωῆς  του, φωτιζόμενος  καί  φωτίζων. Ἀξιώθηκε μάλιστα νά  ἴδη  κάποτε  τήν  ἁγ. Παρασκευή, ἐντός  τοῦ  δυτικοῦ  περιβόλου  τῆς  Μονῆς, ἐκεῖ  ὅπου  σήμερα  ὑπάρχει  Προσκυνητάρι  πρός  τιμήν  Της».[29]

Στό  παλαιό Μοναχολόγιο  τῆς  Μονῆς σημειώνονται  τά  ἑξῆς  σχετικά: (Ὁ Γέρων  σκέφθηκε) «νά  κτίσῃ τό  Ἱερόν τοῦτο  Ἡσυναστήριον, γιά νά ἐνσπείρῃ  τόν  τῆς  εὐσεβείας  σπόρον  καί  θερμάνῃ τήν  τῆς  ἀρετῆς  ἄσκησιν  καί  τό  σπουδαιότερον διά νά  μεταδώσῃ  τήν  ἐν  Ἁγίῳ  Ὄρει  ἔνθεον  πολιτείαν  τῶν  σοφῶν  ἀνδρῶν  καί  εἰς  τό  γένος  τῶν  γυναικῶν  τῆς  Ἑλλάδος». 

Ἡ  ἵδρυσις  τῆς  Μονῆς  τῆς  ἁγ. Παρασκευῆς  ἀποτέλεσε  γιά  τόν  Γέροντα  πηγή  διώξεων  ἀπό τούς  καινοτόμους. «Ἡ  Ἁγιορείτικη  συνείδηση  τοῦ  Γέροντα  - γράφει  ὁ  Κων. Δημητρᾶς - ἀντέδρασε  ἀκαριαία  καί  εἶπε  «ὄχι»  στήν  καινοτομία. (Ὅμως)  ὁ  ζῆλος του  αὐτός  γιά  τήν  Ὀρθοδοξία, εἶχε ὡς  ἀποτέλεσμα  νά δοκιμασθῆ  μέ  θλίψεις, συκοφαντίες  καί  διωγμούς, μέχρι  τοῦ σημείου  νά  κατεδαφίσουν (περιγράφει  ὁ  ἴδιος  ἐμμέτρως), «ναόν  τόν  θεῖον  καί  ἱερόν  Παρασκευῆς  Ἁγίας, οἱ  ἄριστοι  καί  πιστοί  φίλοι  τῆς  ἀσεβείας  καί  ἐπιστήμης  τῆς  μωρᾶς  καί  τῆς  σαρκολατρείας.» Ὅμως  ὁ  Γέροντας  ἐμμένει  σταθερά. «Τήν  πίστιν  τῶν Πατέρων  μας, τῶν  θαυμαστῶν  Ἁγίων, ποτέ  δέν  θά  ἀφήσωμεν, ποτέ  δέν  θά  δεχθῶμεν  προσθήκην  καί  ἀφαίρεσιν, ἔστω  γνωστόν  εἰς  ὅλους. Καλῶς  τά  πάντα  ἔχουσιν,  οἱ  Ἅγιοι  ἁγίως  ἐθέσπισαν, ἐδίδαξαν  καί  ἔχουσιν  ἀρίστως. Ὁ  γάρ  τολμῶν  τά  ἅγια  ἵνα  μεταρρυθμίση, νοσεῖ  ἀσθένειαν  δεινήν, ἀσέβειαν  τοῦτ’ ἔστιν, τά  ἀσεβῆ  γάρ  ἀγαπᾶ, δέχεται  καί  φυλάττει».[30]

Στό παλαιό Μοναχολόγιο  τῆς  Μονῆς ἀναφέρονται  τά  ἑξῆς  σχετικά: «Ἄξιον  σημειώσεως  δέ  εἶναι, ὅτι  ἐπειδή  ἐκτίζετο  καθ’ ἥν  ἐποχήν  κατεδιώκοντο  οἱ  κρατοῦντες  τήν  Ὀρθοδοξίαν  καί  τά  πάτρια, ὑφίστατο καί  ὁ  θεῖος  οὗτος  Πατήρ αὐστηράν  καταδίωξιν. Καί  ὄχι  μόνον  ἐμποδίζετο  νά  κτίσῃ  τό  Ἱερόν  τοῦτο  Ἡσυχαστήριον, ἀλλά  καί  ὁ  ἴδιος  ὁ  Πατήρ κατεδιώκετο. Παρ’ ὅλα ταῦτα ἐξῆλθε  νικητής  διά  τῆς  θείας  δυνάμεως  καί  ἰδοῦ περατωθέν  τό Ἱερόν  Ἡσυχαστήριον  κοσμεῖται  νῦν  διά  τῶν  παρθένων  πού ἀσκοῦνται εἰς  πᾶσαν  ἀρετήν».

Δυστυχῶς  μαρτυροῦνται  καί  δολοφονικές  ἐπιθέσεις  κατά  τοῦ  μακαρίου  ἀνδρός. Σέ πολλές  περιπτώσεις  οἱ  ἐπίδοξοι  δολοφόνοι ἔφθασαν  στό  μοναστῆρι  δῆθεν  γιά  νά  ἐξομολογηθοῦν, ἔχοντας  κάτω  ἀπό  τά  ροῦχα  τους  μαχαίρια  ἤ  καί  περίστροφα, ἀλλά  ἐνώπιον  τῆς  ἀρετῆς καί  τῆς  ἁγιότητος τοῦ  Γέροντος  Ἱερωνύμου  ἔφευγαν  ἄπρακτοι ἤ  γίνονταν  πιστά  πνευματικά  του  τέκνα. (Μία  φορά  τό  φονικό  ὅπλο  ἔπεσε  ἀπό  τό  σακάκι  τοῦ  ὑποψηφίου  δράστη, λόγῳ τῆς ταραχῆς  πού  τοῦ  προκάλεσε ἡ  θέα  τοῦ  ἀκτινοβολοῦντος προσώπου  τοῦ  Γέροντος). Σέ  μία  περίπτωση, Νεοημερολογῖτες  Ἱερεῖς  ἔστειλαν  στόν  Γέροντα  δηλητηριασμένα  πορτοκάλια, ὁ  μακάριος  Πατήρ  ὅμως, φωτιζόμενος  ἀπό  τό  Ἅγιο  Πνεῦμα, ἔδωσε  ἐντολή  νά  μήν  παρατεθοῦν  στήν  τράπεζα, ἀλλά  νά  πᾶμε  στό  χημεῖο  γιά  ἐξέταση, ἡ  ὁποία  τελικά  ἀπέδειξε  ὅτι  ἦταν  δημητηριασμένα  μέ  στριχνίνη!

Ἡ  Ἱερά  Μονή  ἁγ. Παρασκευῆς  ἦταν  ἕνα  ταπεινό  μοναστήρι, χωρίς  μεγάλες  κτηριακές  ἐγκαταστάσεις  καί πολυάριθμη  ἀδελφότητα.[31] Ἐπί  τῶν  ἡμερῶν  τοῦ γ. Ἱερωνύμου  εἶχαν  ἀνεγερθεῖ  ὁ  Ναός  τῆς  ἁγ. Παρασκευῆς  καί  τό  Παρεκκλήσιο  τῆς  Κοιμ. Θεοτόκου (ἁπλοῖ, μονόχωροι  ναοί, πλήν  ἰδιαιτέρως  κατανυκτικοί)  καί  οἱ  ἀναγκαῖες  γιά  τήν  μικρή  ἀδελφότητα  ἐγκαταστάσεις.

Στό  ταπεινό  αὐτό  μοναστήρι, κοντά  στόν Πνευματοφόρο  γ.  Ἱερώνυμο, εὕρισκε  ἀνάπαυση  καί  καταφυγή  καί  ὁ  Ἡγέτης  τῶν ἀγωνιζομένων  κατά  τῆς  εἰσαγωγῆς  τῆς καινοτομίας τοῦ  Νέου  Ἡμερολογίου, Μητροπολίτης  πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος  (Καβουρίδης, + 1955), διακονούμενος  ἀπό  τήν  ἔπειτα  Γερόντισσα  Παρασκευή.

Ὁ προορατικός  καί  σημειοφόρος  Πνευματικός

Ὁ  μακάριος Γέρων  Ἱερώνυμος ἔμεινε στήν  συνείδηση  τοῦ λαοῦ  τοῦ Θεοῦ  ὡς  διακεκριμένος  καί  Πνευματοφόρος  Πνευματικός, ἐλεημένος  μέ  τά Ἁγιοπνευματικά  χαρίσματα  τῆς  προοράσεως  καί  τῆς διοράσεως. Ἤδη  ἀπό  τήν  περίοδο  τῆς  ἀσκήσεως  στό  Ἅγιο  Ὄρος, ἡ  φήμη  του  ὡς  προορατικοῦ  Πνευματικοῦ  κυκλοφοροῦσε  εὐρύτατα. Ἀργότερα  στόν  κόσμο, μάρτυρες  τοῦ  προορατικοῦ  του  χαρίσματος  ὑπῆρξαν γνωστά  πρόσωπα  τοῦ  ἀγῶνος  κατά  τῆς  καινοτομίας, ὅπως ὁ  Μοναχός  Μάρκος  Χανιώτης  καί  οἱ Ἠλίας  Ἀγγελόπουλος  καί  Ρῆγας  Ζαφειρίου.[32]

Ὁ  μακάριος  Πατήρ  καί  μετά  τήν  ἐγκατάστασή  του  στήν  Ἱ. Μ. ἁγ. Παρασκευῆς, συνέχισε  τήν αὐστηρή  ἄσκηση  τῆς Ἀθωνικῆς ἐρήμου. Ἄν  καί  ὡς  μοναχός  τηροῦσε  τήν ἄσκηση  τῆς  ἀλουσίας  καί  δέν  ἐπέτρεπε  στίς  ἀδελφές  νά  τόν  περιποιοῦνται, ἐν  τούτοις  σωματικῶς  εὐωδίαζε! Ἡ  προσευχή  του  ἦταν  ἀδιάλειπτη  καί  οἱ  μετάνοιες  του  περίπου 3.000  τό  24ωρο! Ἡ  ἀείμνηστη  Γερόντισσα  Παρασκευή, ἡ  ὁποία  ὡς  μοναχή  τόν  διακονοῦσε, εὕρισκε  πολλές  φορές  βρεγμένο  πάτωμα  τοῦ  κελλιοῦ  του,  ἀπό  τά  πολλά  του δάκρυα! Ἀκόμη, ἀρκετά  ἔξω  ἀπό  τήν  Μονή, στίς  πλαγιές  τῆς  Πάρνηθος, εἶχε  βρεῖ  ὁ  Ὅσιος  Πατήρ  μία  ἄγνωστη  στούς  πολλούς σπηλιά, στήν  ὁποία  ἀποσύροταν  κατά  καιρούς  γιά  περισσότερη  ἄσκηση.

Ἀποτέλεσμα  τῶν ἀγώνων  αὐτῶν  ἦταν  ἡ  ἐφέλκυσις  τῆς  χάριτος  τοῦ  Ἁγίου  Πνεύματος, ἡ  ὁποία  γινόταν  φανερή  μέ  πολλούς  τρόπους. Κάποτε, κατά  τήν  ἀνέγερση  τῆς  Μονῆς  τῆς  ἁγ. Παρασκευῆς, ἐνῶ  ἐργαζόταν μέσα στήν  βροχή, ἐν  τούτοις  ἔμενε  στεγνός! Στήν  συνέχεια  ἀναφέρονται χαρακτηριστικά  περιστατικά, σχετικά  μέ  τό  προορατικό  του  χάρισμα:

Σύμφωνα  μέ  μαρτυρία  τοῦ  γ. Χρυσάνθου  Ἁγιαννανίτου, ὅταν  ὁ  γ. Ἱερώνυμος  ἐγκαταβίωνε  στήν  Μικρά  Ἁγία  Ἄννα, «μίαν  ἡμέραν ὁ  Ταχυδρόμος  ἔφερεν  μίαν  ἐπιστολήν  διά  τόν  π. Παντελεήμονα, τόν  ὁποῖον  ὅμως  δέν ηὗρεν  ἐκεῖ, διότι  εἶχε  μεταβῆ  εἰς  ἐργασίαν. Ἐπιστρέφων  ὁ  Ταχυδρόμος  τόν συνήντησε καί  ἔδωσε  εἰς  αὐτόν  τήν  ἐπιστολήν, τήν  ὁποίαν εἶχεν  ἀποστείλει  ὁ  π. Ἀρσένιος  ἀπό  τήν  Σαλαμῖνα. Μόλις  ἔφθασεν  ὁ  Γέρο-Παντελεήμων  εἰς  τήν  Καλύβην  των,  τόν  ἠρώτησεν  ὁ  Γέροντάς  του  Παπά-Ἱερώνυμος:

«Ὁ  Ταχυδρόμος  εἶχε  ἕνα  γράμμα  διά  ἐσένα, τό  ἐπῆρες;»

«Ὄχι», ἀπεκρίθη ἐκεῖνος.

Ὁ  Παπά-Ἱερώνυμος,  ὡς διορατικός  ὅπου  ἦτο,  εἶπε  εἰς  αὐτόν: «Πρόσεχε  τό  ντουλαπάκι  σου  καί  μή  κρύπτης  τίποτε», ὁ  Γέρο-Παντελεήμων  ὅμως  δέν  τόν  ἤκουσε.

Ἦτο  ἐποχή  θέρους  τότε  καί  ἐπήγαιναν  οἱ  Πατέρες  εἰς  τόν  Παπά-Ἱερώνυμον  διά  ἐξομολόγησιν. Ἄλλο  τίποτε  δέν  εἶχον  διά  νά  προσφέρουν  είς  αὐτούς, παρά  μόνον  ἕν  ποτήριον  ψυχροῦ  ὕδατος  μέ  ὀλίγα  σῦκα, ὅπου  ἔκοπτον  ἀπό μίαν  συκιά. Ἐπῆγε, λοιπόν, ὁ Γέρο- Παντελεήμων  νά  κόψῃ  σῦκα. Πρός  τοῦτο  ἀνῆλθε  ἐπάνω  εἰς  δύο  δοκούς, ἐκ  τῶν  ὁποίων  ὅμως  ἡ  μία  αἰφνιδίως  ἐσηκώθη  καί  τόν  ἔρριξε  εἰς  τούς  βράχους, μέ  ἀποτέλεσμα  νά  ὑποστῆ  κάταγμα  εἰς  τήν  ἀριστεράν  χεῖραν  του. Ἀπό  τούς  ἀφορήτους  πόνους  ἐφώναζε  γοερῶς. Ἤκουσε  τάς  φωνάς  του  ὁ Παπά-Ἱερώνυμος  καί  ἐξῆλθε  νά  ἴδῃ  τί  συμβαίνει. Ὅταν  τόν  εἶδεν  εἶπεν  πρός  αὐτόν: «Εὐλογημένε ἄνθρωπε, δέν  σοῦ  εἶπα  νά  προσέχης  τό  ντουλαπάκι  σου  καί  νά  μήν  κρύβης  τίποτε; Τώρα  τί  θά  γίνη;»

Ὁ  Γέρο-Παντελεήμων  ἐζήτησε  συγχώρησιν  καί  κατόπιν  μετέβη  εἰς  τούς  γονεῖς  του  εἰς  τόν  Πειραιᾶ, ἀλλά  δέν  εὑρέθη  ἄνθρωπος  νά  τόν  θεραπεύση».[33]

Τό  ἀκόλουθο  περιστατικό  διασώζει  ὁ  Ἁγιαννανίτης Ἀρχιμ. Χερουβείμ, κτίτωρ  τῆς  Μονῆς  Παρακλήτου  Ὠρωποῦ, στό  βιβλίο  του  περί  τοῦ  Πνευματικοῦ Σάββα Ἁγιορείτου: «Στήν ἡλικία  τῶν  14  ἐτῶν, μέ  εἶχε  ἐντυπωσιάσει  ἡ  ἑπόμενη  ἱστορία: Μία  εὐλαβεστάτη  νέα  σέ  ἕνα  γειτονικό  σπίτι  στόν  Πειραιᾶ, ἀντήλλαξε  τήν  κοσμική  σύγχυση  «μέ  τήν  μοναχικήν  καί ἀσυνδύαστον  πολιτείαν» (ἐπρόκειτο γιά  τήν  Ἀνδρομάχη Ἡλιοπούλου, ἔπειτα Γερόντισσα  Χριστονύμφη). Οἱ  δικοί  της  καί  μάλιστα  τ’ ἀδέλφια  της, μέ  ἐπικεφαλῆς  τόν Διονύσιο, τόν μεγαλύτερο, τήν  ἀναζητοῦσαν  παντοῦ. Ἀναστατωμένοι, μέ  πολύ  ἄγριες  διαθέσεις, ἔπνεαν  μένεα  ἐναντίον της, καθώς  καί  ἐναντίον  τοῦ  μοναστηριοῦ  πού  τήν  εἶχε  δεχθῆ.  Ἀργοῦσαν  ὅμως  νά  τήν  ἀνακαλύψουν, μέχρι  πού  ἔστρεψαν  τήν  προσοχή  τους  στήν  περιοχή  τῆς  Πάρνηθος. Ἡ  ἀδελφή  τους  βρισκόταν  ἐκεῖ, στήν  Ἱερά  Μονή ἁγ. Παρασκευῆς, καί  ἐκεῖ γινόταν  τώρα  ἡ  ἔρευνα.

Πέρασαν τήν πύλη. Ἀπέναντί  τους  σ’ ἕνα  μπαλκόνι, ξεχώριζε  κάποιος ἡλικιωμένος  μοναχός. Τούς  ἦταν  φυσικά  ἄγνωστος. Δέν  ἤξεραν οὔτε πώς ὡνομαζόταν Ἱερώνυμος, οὔτε πώς  ἦταν  Πνευματικός, οὔτε  πώς  δέν  ἔβλεπε. Ἑπόμενο  ἦταν  νά  τούς  ἀγνοῆ  κι  ἐκεῖνος. Ὅμως ὁ  Ἱερομόναχος  αὐτός  τούς  αἰφνιδίασε. Σηκώθηκε  ἀπό  τό  κάθισμά  του, ἐστράφη  πρός  τό  μέρος  τους  καί  τούς  καλωσόρισε:

«Καλῶς τόν Διονύσιο. Ἐλᾶτε, περᾶστε, καλῶς  ἤλθατε. Ἐδῶ  ἔχουμε  τήν  ἀδελφή σας»!

Τό  μόνο  πού  χρειαζόταν  νά  προστεθῇ στίς  ἐκπλήξεις, ἦταν  ἡ  διαπίστωσις  πώς  ὁ  Γέροντας  εἶχε  τελεία  τύφλωση! Ἔμειναν  ἐμβρόντητοι ὅλοι  τους, τά  εἶχαν  κυριολεκτικά  χαμένα  καί  δέν  ἤξεραν  τί  νά  ὑποθέσουν. Ζοῦσαν  τό  ἱερό  ρῖγος κάποιου μυστηρίου. Τυφλός  ἄνθρωπος  καί  νά  βλέπη!  Καί  νά  ξέρει  ποιός εἶσαι  καί  γιατί  ἦρθες! Καί  νά  σέ  φωνάζει  μέ  τό  ὄνομά  σου! Μία  ἀπέραντη  εὐλάβεια  καί  συγχρόνως  ἕνα  δέος  κατέλαβε  τίς ψυχές  τους. Εἶχαν  ἀπέναντί  τους  ἕναν Προφήτη. Καί  ποιό  ἦταν  τό ἀποτέλεσμα; Ὄχι  μόνο  δέν  ἐνώχλησαν  τήν  ἀδελφή  τους  καί  δέν  δημιούργησαν  ἐπεισόδια  στό  μοναστήρι, ἀλλά  ἀπό  ἄσπονδοι  ἔχθροί, ἔγιναν  ὑμνηταί  τοῦ  Μοναχισμοῦ. Δέν  εὕρισκαν  λόγια  νά  ἐγκωμιάσουν  τόν  θαυμαστόν  ἐκεῖνον  ἄνιθρωπο  τοῦ  Θεοῦ.

Στή  γειτονιά  μου, ἐνθυμοῦμαι, ὅλοι  συζητοῦσαν γιά τήν  ἀνέλπιστη  μεταστροφή  τους. Ὅλοι  ἔτριβαν  τά  μάτια  τους,  μέ  τά  παράδοξα  πού  ἔβλεπαν. Ἐμένα  τό  γεγονός  μέ  εἶχε  συνεπάρει. Μοῦ  ἐρρίπιζε  μέσα  μου  πόθους  ὑψηλούς Ὁ  θαυμασμός  μου  γιά  τόν  τυφλό  Παπά-Ἱερώνυμο  δέν  εἶχε  ὅρια. Τότε  γιά  πρώτη  φορά  ἔμαθα πώς  ὑπάρχουν  ἄνθρωποι  μέ προορατικό  χάρισμα».[34]

Μαρτυρία  περί  τοῦ  προορατικοῦ  τοῦ  Γέροντος  Ἱερωνύμου  καταθέτει  καί  ὁ  διάδοχος  τοῦ  ἀρχιμ. Χερουβείμ  στήν  ἡγουμενεία  τῆς Ἱερᾶς  Μονῆς Παρακλήτου  Ὠρωποῦ, ἀρχιμ. Ἰγνάτιος.[35]

Μετά  τήν  ὁριστική ἔξοδό  του  στόν  κόσμο  (1923), «ὁ  ἀόμματος Παπά-Ἱερώνυμος (ἀφιερώθηκε) καθαρά  στό  ἔργο  τῆς  Ἐξομολογήσεως, καθοδηγώντας  ἑκατοντάδες  πιστούς  πού  προσήρχοντο  καθημερινά  ἀπό ὅλη  τήν  Ἀττική, διά  νά  ἐξομολογηθοῦν  εἰς  τόν  Ἅγιον Γέροντα  καί  νά  λάβουν  πνευματικά  ἐφόδια, παρηγοριά  καί  ἐνίσχυση  κατά  τά  μαῦρα  καί  πονεμένα  ἐκεῖνα  χρόνια  τῆς  προσφυγιᾶς  καί  τῆς  δυστυχίας. Σπάνια  δέν  θά  περίμενε  κανείς  ἀρκετή  ὥρα, γιά  νά  ἔλθη  ἡ  σειρά  του  γιά  ἐξομολόγηση. Ὅλους  τούς  ἄκουγε  ἀκούραστα  καί  ὑπομονετικά. Ἑκατοντάδες  ἀναπαύθηκαν  στό  πετραχήλι  του  καί  ἔφυγαν  ἀνακαινισμένοι  καί  ἐλευθερωμένοι  ἀπό  τά  δεινά  τῆς  ἁμαρτίας».[36]

«Εἶχεν  τόσον  μεγάλην  ἀφοσίωσιν ὁ π. Ἱερώνυμος εἰς  τό  Ἱερόν  Μυστήριον  τῆς  Ἐξομολογήσεως – γράφει  ὁ  γ. Χρύσανθος – καί  τόσον  πόθον  διά  τήν  σωτηρίαν  τῶν  ψυχῶν, ὥστε  ἐξωμολόγει  ὁ  ἀείμνηστος  Πατήρ  ὅλην  σχεδόν  τήν  ἡμέραν, λησμονῶν  νά  λάβῃ  καί  αὐτήν  τήν  ἀναγκαίαν  τροφήν! Πολλάκις  τό ρόφημα  ἤ  τό  ὀλίγον  φαγητόν  ὅπου  ἔφεραν  εἰς  αὐτόν, τά  εὕρισκον  ἄθικτα! Ἡ  ψυχή  του  ἐτρέφετο  ἀπό  τήν  ἀγάπην  πρός  τόν  Θεόν καί  πρός  τόν  πλησίον».[37]

Ὁ  Γέρων  Ἱερώνυμος «χάνει  τό  φῶς τῶν  ὀφθαλμῶν  του – σημειώνει  ὁ  Μοναχός  Μωϋσῆς Ἁγιορείτης – καί  αὐξάνεται  τό  ἐντός  του. Ὁ  θεῖος  φωτισμός  τοῦ  δίνει  τό  χάρισμα  ταῆς  προοράσεως, ὅπως  ὁμολογοῦν  πολλοί. Μή  μπορώντας  νά  λειτουργεῖ, ἀφιερώθηκε  στό  ἐξομολογητικό  ἔργο  κι  ἔγινε  ἔμπειρος  Πνευματικός, ὁδηγός  πολλῶν  μοναχῶν  καί  λαϊκῶν. Τά  ταπεινά  οἰκήματα  καί  μοναστηράκια,  πού  τυφλός  ἐπισκεπτόταν  τά  τελευταῖα  του  χρόνια, σπάνια  τόν  ἔβλεπαν  μόνο, γιατί  πάντα  τόν  περικύκλωναν  ψυχές  πού  ζητοῦσαν  ὁδηγίες  ἀπό  ἕναν  ἄξιο  Ἁγιορείτη. Παντοῦ  καί  πάντοτε κήρυττε  τόν  Χριστό, νουθε-τοῦσε, συμφιλίωνε, συγχωροῦσε, ἔδινε  θάρρος, παραμυθοῦσε  κι  ἐνίσχυε  μέ  τόν  θεοφώτιστο  λόγο  του. Ἀφισιωμένος  πλήρως  στό  ἐξομολογητικό  του  ἔργο, λησμονοῦσε  πολλές  φορές  καί  νά  γευματίσει. Ἡ  ψυχή  του τρεφόταν ἀπό  τήν  πρός  τόν  Θεό  καί  τόν  πλησίον  ἀγάπη  του».[38]

«Ἐκτός  ἀπό  τίς  μοναχές  τῆς Μονῆς  τῆς ἁγ. Παρασκευῆς – γράφει  ὁ  Ἀντ. Στιβακτάκης - ὁ  Γέροντας  εἶχε  καί  δεκάδες  ἄλλα  πνευματικά  παιδιά, τά  ὁποῖα  ἀναζητοῦσαν  κοντά  του  πνευματική  ἀνάπαυση  καί  ἀνάταση, στήριγμα  δυνατό  καί  ὁδηγό  ἀσφαλή  καί  ἄξιο, γιά  νά  συνε-χίσουν  τήν  πορεία  τῆς  ζωῆς  τους. Πολύ  χαρακτηριστική  εἶναι  ἡ  περίπτωση  τοῦ Γέροντα Ἀνθίμου  (Ἁγιαννανίτου), ὁ  ὁποῖος  κατά  τήν  νεότητά  του  μαθήτευσε  κοντά  στόν Γέροντα  Ἱερώνυμο (ὁ  ὁποῖος)  ὑπῆρξε  γι’ αὐτόν  πνευματική πυξίδα  καί  δύναμη  στήν  περαιτέρω  ἀσκητική  καί  πνευματική  του  πορεία».[39]

Ὁ  βιογράφος τοῦ  γ. Ἀνθίμου  Δρ. Χαράλαμπος Μπούσιας, Μέγας  Ὑμνογράφος  τῆς  τῶν  Ἀλεξανδρέων  Ἐκκλησίας, γράφει  σχετικά: «Ὁ  Θεός  ἔφερε  στόν  δρόμο  του,  τόν  ἐνάρετο  Ἁγιοπαυλίτη Πνευματικό  Ἱερώνυμο, πού  τοῦ συμπαραστάθηκε  καί  ὡς  ἀλάνθαστος  ποδηγέτης  τόν ὁδήγησε  στά  μονοπάτια  τῶν  θεϊκῶν  ἐνταλμάτων  καί  τῆς  σωτηρίας, στα  γάργαρα  νερά  τοῦ «ὕδατος τοῦ  ἁλλομένου  εἰς  ζωήν  αἰώνιον» (Ἰω. δ’ 14). Οἱ  ἀγρυπνίες  τοῦ  π. Ἱερωνύμου, ἡ  ἀδιάλειπτη  καρδιακή  προσευχή «Κύριε  Ἰησοῦ  Χριστέ, ἐλέησόν με  τόν ἁμαρτωλόν», οἱ  νηστεῖες  καί  οἱ  κάθε  εἴδους  κακοπάθειες  τοῦ  σώματός  του, ἡ  ἀγάπη  του  γιά  ὅλους, ἡ  ὑψοποιός  ταπείνωσή  του  καί  τό  πλῆθος  τῶν  ἀρετῶν  του, τόν  ἀνέδειξαν  μέ  τήν  χάρη  τοῦ  Θεοῦ  ἔμπειρο  καί προορατικό  Πνευματικό.

Αὐτόν  ἔστειλε  καί  ἡ  Θεία  Πρόνοια  στό  δρόμο  τοῦ  μικροῦ  Κωνσταντίνου (μετέπειτα Γέροντα  Ἄνθίμου), γιά  νά πλάσει  τήν  εὔπλαστη  καρδιά  του,  σύμφωνα  μέ  τό  αἰώνιο  θέλημα  τοῦ  οὐράνιου  Πατέρα. Ἀργότερα, ὅταν  ὁ  π. Ἱερώνυμος,  ἀπό  σοβαρή  ἀσθένεια  τῶν  ματιῶν  του,  στερήθηκε  τοῦ  φυσικοῦ  φωτός, δέχθηκε  ἀπό  τόν Φωτοδότη  Κύριο  αὔξηση  τοῦ  πνευματικοῦ  φωτός  καί ἔλαβε  τό  προορατικό  χάρισμα, μέχρι  τέλους  τῆς  ἐπί γῆς  πολιτείας  του».[40]

Κάποτε  εἶχε  ἔρθει  στό  μοναστῆρι  τῆς  ἁγ. Παρασκευῆς, μία  γυναῖκα  γιά  νά  ἐξομολογηθεῖ. «Τελειώνοντας  - μαρτυρεῖ ἡ  Γερόντισσα Μακρῖνα - τήν  ρωτᾶ  ὁ  Γέροντας:

«Ἔχεις  τίποτα ἄλλο νά  ἐξαγορευτῆς;»

«Δέν  ἔχω  τίποτα  ἄλλο, ἅγιε  Πνευματικέ», τοῦ  ἀπάντησε  αὐτή.

 Ὅμως  κοντά  στό  μοναστῆρι ὑπῆρχε  ρέμα, ὅπου  πήγαιναν  οἱ  γυναῖκες  καί  ἔπλεναν  ροῦχα. Κάποια  γυναῖκα  ἅπλωσε ὕφασμα  πού  ἔκαναν  πουκάμισα. Αὐτό  τό  ὕφασμα  εἶχε πάρει ἡ  εξομολογούμενη, τό  ὁποῖο  ἀπέκρυψε  στήν  ἐξομολόγηση  ἀπό  τόν  Γέροντα. Τότε  ὁ  Γέροντας  τῆς  ἀποκαλύπτει  τήν πράξη  της  λέγοντας: «Ἐκεῖνο  τό  ρουχαλάκι  στόν  φράκτη;»

Κάποια  ἄλλη  προσκυνήτρια, πῆρε  ἕνα  σκαλιστήρι  ἀπό  τόν  κῆπο  τῆς  μονῆς, τό  ὁποῖο  καί  αὐτό  «εἶδε»  ὁ  Γέροντας.»[41]

Ὅμως  πέραν  τοῦ  προορατικοῦ  χαρίσματος  ὁ  μακάριος Γέρων Ἱερώνυμος  ἦταν  ἐλεημένος  καί  μέ  τό  χάρισμα  κατά  τῶν  πονηρῶν  πνευμάτων. «Τόση  ἦταν  ἡ  ἀκτινοβολία  τῆς  ἀρετῆς  του  - σημειώνει ὁ  Κων. Δημητρᾶς -  ὥστε  και  τά  δαιμόνια  τόν  ἔτρεμον  καί διά  στόματος  δαιμονισμένων  ἀνθρώπων, ἐκραύγαζον  στούς  πιστούς  πού  ἀνήρχοντο  στό  μοναστήρι  τοῦ π. Ἱερωνύμου: «Στό σπίτι  τοῦ  στραβοῦ  πηγαίνετε»![42]

Σέ  μία  ἄλλη  περίπτωση, ὁ  Ὅσιος  Πατήρ  ἐμφανίσθηκε  ὀφθαλμοφανῶς  σέ  κάποιες  προσκυνήτριες, χωρίς  βεβαίως  νά  φύγει  ποτέ  ἀπό  τό  μοναστήρι  του, κάτω  ἀπό  τίς  ἀκόλουθες  συνθῆκες: «Οἱ  προσκυνήτριες  παρέμειναν στό  μοναστήρι  γιά  τήν  Ἀκολουθία  τοῦ  Ἑσπερινοῦ καί μετά  τό  τέλος  τῆς  Ἀκολουθίας, ἀνεχώρησαν  γιά  τίς  οἰκίες των  πεζῆ. Προπολεμικά, ἐκεῖ  πού  σήμερα  εἶναι  ἡ  Φιλαδέλφεια, ἡ  περιοχή  ἦτο  ἀρκετά  ἀραιοκατοικημένη. Στό δρόμο  τους  εἶδαν  οἱ  γυναῖκες  κάποιους  νά  καπνίζουν  καί  ἐφοβήθησαν - ἔρημος  γάρ  ὁ  τόπος - καί  ἐσκέφθησαν  νά  γυρίσουν  στόν  π. Ἱερώνυμο. Ὅμως  ἐκείνη  τήν στιγμή,  ἐφάνη  ἐμπρός  τους  ὁ  Ὅσιος Γέροντας, καθησυχάσας  αὐτές  καί  ἐνθαρρύνοντας  νά  συνεχίσουν  τήν  πορεία  τους  γιά  τήν  οἰκία  τους».[43]

Ἄλλοτε, σέ  μία  κυρία  (τήν  Εὐαγγελία  Ἴσσαρη), ἡ  ὁποία  μέ  τόν  σύζυγό  της  ἦταν  πνευματικά  του  τέκνα, προεῖπε  ὅτι  θά  μείνει  ἔγκυος, θά  γεννήσει  ἀγόρι  καί  θά  τό  ὀνομάσει  Ἰωάννη! Ὅταν  ἡ  προφητεία  του  ἐκπληρώθηκε, τόν Ἰωάννη  τόν  ὀνόμαζαν «παιδί  τοῦ Γέροντος  Ἱερωνύμου»! Μάλιστα, ὅταν  ἀπεβίωσε (σέ  μεγάλη  ἡλικία), τόν  ἐνταφίασαν  στό  Κοιμητήριο  τῆς  Μονῆς.

Λίγο  πρίν  τήν  κοίμηση  τοῦ  μακαρίου  Γέροντος, τόν  ρώτησε  ἡ  Γερόντισσα  Χριστονύμφη (γεμάτη  φόβο  γιά  τήν  ἐπικειμένη ἐκδημία του καί τόν  ἀπορφανισμό  τους  μέσα  στή  δύνη  τῆς  Κατοχῆς  καί  τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ἀλλά  καί  ἀπό  τήν  ἐρημιά τοῦ  τόπου): «Πατέρα  μου, πού  μᾶς  ἀφήνετε  μέσα  στούς λύκους καί  τίς  ἀλεπούδες;»  «Μήν  στενοχωρεῖσαι –τῆς  ἀπάντησε  ὁ  γ. Ἱερώνυμος, φωτιζόμενος  ἀπό το  Ἅγιο Πνεῦμα - ἄν  θέλει  ὁ  Θεός, ἀκόμη  καί  ἀπό  τήν  Ἀφρική  θά  σᾶς  στείλει  ἄνθρωπο»! Πράγματι  μετά  τήν  κοίμησή  του, συνδέθηκε  μέ  τήν  Μονή  ὁ  μεγαλο-ἰχθυέμπορος Γ. Κόβερης  ἀπό  τό  Μαρόκο (!), ὁ  ὁποῖος  μέχρι  καί  τόν  θάνατό  του, τό  2002, εἶχε  ὑπό  τήν  εἶχε ὑπό τήν προστασία  του! Ἀπό  τό  περιστατικό  αὐτό  ἀποδεικνύεται  ἀκόμη  περισσότερο τό  προορατικό  χάρισμα  τοῦ  Ὁσίου  Πατρός.

1943. Τό  τέλος  τῆς  ἐπίγειας  πορείας.

Ὁ  μακάριος  γ. Ἱερώνυμος  κλείνει  τήν  ἔμμετρη  αὐτοβιογραφία  του, μέ  μία  εὐχή/παράκληση  πρός  τήν  Ὑπεραγία  Θεοτόκο. «Ἐλέησον  καί  ἐμέ  τόν  ὕστατον  ἁπάντων  καί  ἀνοικτήν  τήν  εἴσοδον  νά  εὕρω Παραδείσου».  Ἐξαγνισμένος  μέ  τήν  ἄσκηση, στό  Ἅγιο  Ὄρος  καί  τόν κόσμο,  προετοιμασμένος «διά  τῆς Ἐκκλησίας  καί  ἐν  τῇ  Ἐκκλησίᾳ»  γιά  τήν  αἰωνιότητα, ἐλεημένος  μέ  τά  χαρίσματα  τοῦ Παναγίου  Πνεύματος, «ὁ  πολύαθλος Γέροντας εἰσέρχεται  στήν  Ἐκκλησία  τῶν Πρωτοτόκων,  στίς  15  Ἰανουαρίου  1943». Ἀνεχώρησε γιά τήν οὐράνια  μακαριότητα, ἐπαναλαμβάνοντας  τήν  προηγουμένη προσευχή  του  πρός  τόν  Κύριό  μας, μέ  τήν ὁποῖα  ἔκλεισε  τήν ἔμμετρη  Αὐτοβιογραφία  του: «Ἐλέησον  καί  ἐμέ  τόν  ὕστατον  τῶν  πάντων  και  ἄνοικτήν  τήν  εἴσοδον νά  βρῶ  τοῦ  Παραδείσου».[44]

  «Ἀρχάς  τοῦ  1943, προαισθανόμενος  τήν  ἔξοδό  του  ἀπό  τόν  μάταιο  τοῦτο  κόσμο, δύο  ἡμέρες  πρό  τῆς  ἐκδημίας του, ἐκάλεσε  τόν  ἀρχιμ. Χρυσόστομο  Νασλίμη[45]  (πνευματικό  του τέκνο), γιά  νά  λειτουργήσει  στή  Μονή  καί  νά  μεταλάβει  τῶν  Ἀχράντων  Μυστηρίων. Ἔτσι  προετοιμασμένος  γιά  τό  μεγάλο  ταξείδι, παρέδωσε  τήν  πάναγνη  ψυχή  του  στά  χέρια  τοῦ  ζῶντος  Θεοῦ  μας, πού  ἀπό  νεαρᾶς  ἡλικίας  ἀκολούθησε  καί  ὑπηρέτησε. Πλῆθος  πιστῶν  ἀπό  ὅλη τήν  Ἀττική  συρρέουν  στό  μοναστήρι, γιά  νά  ἀσπαστοῦν  τό  σκῆνος  τοῦ  θαυμαστοῦ  καί  περιωνύμου  Ἱερωνύμου, πού  ἀναδείχθηκε  ἀσκητῶν  ὑποτύπωσις  καί  μοναχῶν  χειραγώγησις».[46]

Ὁ  Ὅσιος  Πατήρ  ἐνταφιάσθηκε  στόν  ἐξωτερικό  περίβολλο  τῆς  Ἱ. Μ. ἁγ. Παρασκευῆς, ἔξω  καί  νοτίως  τοῦ  Ναοῦ  τῆς  Ἁγίας. Ἀργότερα  δίπλα του  ἐνταφιάσθηκαν  ἡ  Μοναχή  Ἀγαθονίκη (+ 1945) καί ἡ Γερόντισσα  Χριστονύμφη (+ 1974), ὡς  κτίτορες  τῆς  Μονῆς.  Τό  2001  πάνω  στούς τάφους  τους,  ὑψώθηκε  τό  Βυζαντινοῦ ρυθμοῦ Παρεκκλήσιο  τοῦ  ἁγ. Ἱερωνύμου.

2000. Ἡ  Ἀνακομιδή  τῶν  τιμίων του Λειψάνων.

Τήν 13^η Σεπτεμβρίου  2000,[47]  «μετά  τήν τέλεσι τῆς  Θείας  Λειτουργίας  στήν Ἱερά Μονή ἁγ. Παρασκευῆς Ἀχαρνῶν Ἀττικῆς καί  Τρισαγίου  στόν  τάφο  τοῦ μακαριστοῦ Κτίτορος καί  Πνευματικοῦ  αὐτῆς Γέροντος  Ἱερωνύμου, ἀπό  τόν  Σεβ. Μητροπολίτη κ. Κυπριανό, ἔγινε  ἡ  ἀνακομιδή  τῶν  ἱερῶν λειψάνων  τοῦ  φημισμένου  αὐτοῦ  Ἁγιορείτου  Πνευματικοῦ, ὁ ὁποῖος  ἀνεπαύετο  στόν  περίβολο  τῆς  Μονῆς, δίπλα  στό  Καθολικό, ἀπό  τῆς  ὁσιακῆς  κοιμήσεώς  του, τήν 15. 1. 1943. Παρευρέθησαν  μαζί  μέ  τήν  μικρή  ἀδελφότητα  τῆς  Μονῆς  ὑπό  τήν  Γερόντισσα  Μακρίνα  καί  ἀρκετοί  πιστοί, στήν  εὐλαβική  συνείδηση  τῶν  ὁποίων  ὁ  Γέρων  Ἱερώνυμος  εἶναι  μία σύγχρονη ἁγία  μορφή. Μέ  κατάνυξι  καί  δέος  ἀπεκαλύφθησαν  τά  ὠχροκίτρινα  ἱερά ὀστᾶ  τοῦ Γέροντος, ἀποπνέοντα  ὁσιότητα  καί  παρηγορία.»[48]

Στήν συνέχεια  ἐπί  τοῦ  τάφου  του (καθώς καί  τῶν παρακειμένων τῆς Γεροντίσσης Χριστονύμφης  καί  τῆς  Μοναχῆς  Ἀγαθονίκης), ἀνηγέρθηκε  ὡραιότατο Παρεκκλήσιο Βυζαντινοῦ ρυθμοῦ, πρός  τιμήν  τοῦ Ἁγίου  Ἱερωνύμου  καί  αἰώνιο μνημόσυνο  τοῦ  μακαρίου  Γέροντος. Ἡ  τιμία  του  Κάρα, ἐξαιρετικοῦ  ὠχροκίτρινου  χρώματος  καί  εὐωδιάζουσα, φυλάσσεται  ἐντός  τοῦ Ἱεροῦ  Βήματος  τοῦ  Ναοῦ  τῆς  ἁγ. Παρασκευῆς, ὅπως  καί  τά  λοιπά  ὁσιακά Λείψανά  του.

Μεταθανάτια  πρός Θεόν παρρησία

Ὑπάρχουν σοβαρές καί ἀξιόπιστες μαρτυρίες γιά τήν μεταθανάτια παρρησία τοῦ μακαρίου Πατρός Ἱερωνύμου, ἐνώπιον τοῦ θρόνου  τῆς  θείας  μεγαλωσύνης. Κάποια  φορά  πού  ἡ  Γερόντισσα  Χριστονύμφη  ἀντιμετώπιζε  τίς  ἐπίμονες  ἀπαιτήσεις  ἑνός  δανειστοῦ, βρῆκε - ἀφοῦ  ἐπικαλέσθηκε  τήν  εὐχή  του  - χρήματα  στό  ἄδειο  ταμεῖο τῆς  Μονῆς!

Σημείωσις: Τό  προηγούμενο  κείμενο  ἀποτελεῖ  μία  πρώτη  προσέγγιση  τοῦ  βίου  τοῦ  μακαρίου  Πατρός  Ιερωνύμου. Ἄν  κάποιος  ἀπό  τολυς  ἀγαπητούς  ἀναγνώστες  ἔχει  κάτι  νά  προσθέσει, θά  τό δεχθοῦμε  εὐχαρίστως.

 

 

 

 

 

---

[1] Τῆς  ἐπιστολῆς  αὐτῆς, τῆς  ὁποίας (ὅπως  καί  τῶν  λοιπῶν) τό  περιεχόμενο  εἶναι  κατηχητικό,  λείπει  τό  πρῶτο  μέρος, ὁπότε  δέν μπορεῖ  νά  διαπιστωθεῖ  ἡ  χρονολογία  της.

[2] Ἀπό  τό  ἀρχεῖο  τῆς  Ἱ. Μ. ἁγ. Παρσσκευῆς.

[3] Οἱ  λόγοι  τῆς  στενοχωρίας  ἀναφέρονται  προηγουμένως, στήν ὑποσημείωση  ἀριθμ. 35.

[4] Ἥδη  βρίσκεται  σέ  ἐξέλιξη  ἡ  ἀποχώρηση  τοῦ  Ἑλληνικοῦ  Στρατοῦ   ἀπό τήν  Μικρά  Ἀσία, μέ  συνέπεια  τήν  Μικρασιατική  καταστροφή,  τό  ἐπόμενο  ἔτος  1922.

[5] Ἀπό  τό  ἀρχεῖο  τῆς  Ἱ. Μ. ἁγ. Παρασκευῆς.

[6] Ἀπό  τό  ἀρχεῖο  τῆς  Ἱ. Μ. ἁγ. Παρασκευῆς.

[7] Ἐδῶ ὑπονοεῖ ὁ Ὅσιος Πατήρ  τήν εἰσοδό  του στή Μονή Χρυσοπηγῆς Χανίων, σέ ἡλικία  13  ἐτῶν, γιά  νά  φοιτήσει  στό  ἐκεῖ  σχολεῖο, καί  ὄχι  τήν  εἴσοδό  του  στήν  Ἱ. Μ. ἁγ. Παύλου, πού  ἔγινε  11  χρόνια  ἀργότερα.

[8] Ἀπό  τό  ἀρχεῖο  τῆς  Ἱ. Μ. ἁγ. Παρασκευῆς.

[9] Ἀπό  τό  ἀρχεῖο  τῆς  Ἱ. Μ. ἁγ. Παρσκευῆς.

[10] Τῆς  ἐπιστολῆς  αὐτῆς, φυλασσομένης  στό  ἀρχεῖο  τῆς  Ἱ. Μ. ἁγ. Παρασκευῆς, δέν  σώζεται  τό  πρῶτο  μέρος, ὁπότε  δέν  εἶναι  γνωστή  ἡ  χρονολογία  ἀποστολῆς  της.

[11] Ἀπό  τό  ἀρχεῖο  τῆς  Ἱ. Μ. ἁγ. Παρασκευῆς.

[12] Ἀπό  τό  ἀρχεῖο  τῆς  Ἱ. Μ. ἁγ. Παρασκευῆς.

[13] Ἀπό  τό  ἀρχεῖο  τῆς  Ἱ. Μ. ἁγ. Παρασκευῆς.

 

[14] Ἀπό  τό  ἀρχεῖο  τῆς  Ἱ. Μ. ἁγ. Παρασκευῆς.

 

[15] Τό  1934  ὁ  π. Ἀρτέμιος  Νοδαράκης  ὡς  Ἀρχιμανδρίτης, ἐνταγμένος ἤδη  στίς  τάξεις  τῶν  Γ.Ο.Χ., ἵδρυσε  τήν  Ἱ. Μ. ἁγ. Ἀρτεμίου  Κορυδαλλοῦ Πειραιῶς. Κοιμήθηκε  τό  1974.

[16] Ἀπό  τό  ἀρχεῖο  τῆς  Ἱ. Μ. ἁγ. Παρασκευῆς.

[17] Κων. Δημητρᾶ  αὐτ. σελ. 40.

[18] Αὐτογραφικό  Σημείωμα. «Λευκοβούνιον»  ἀποκαλεῖ  τήν  Πάρνηθα, λόγῳ  τῶν  συχνῶν  χιονοπτώ-σεων, ἀπό  τίς  ὁποίες  ὁ  «παρθενών» του  εἶναι  λευκός.

[19] Πνευματικοῦ   Ἱερωνύμου…, «Ὁ  Καλός Πατήρ…», σελ. 81 – 83.

[20] Τό 1937 ἵδρυσε τήν  Ἱ. Μ. ἁγ. Στεφάνου Αὐλίδος. Κοιμήθηκε  τό  1969. Βλ. Ἀθ. Παπανικολάου, «Ἱερά Μονή ἁγ. Στεφάνου Αὐλίδος», 1992.

[21] Ὁ  Ἱερός  Σύνδεσμος  καταργήθηκε  τό  ἑπόμενο  ἔτος  1927, μέ  τήν  ἐφαρμογή  τοῦ  Καταστατικοῦ  Χάρτη  τοῦ  Ἁγίου  Ὄρους, πλήν  ὅμως  συνέχισε  νά  ὑφίσταται  ἄτυπα  καί  νά  ξυπηρετεῖ  τόν  Ἀγῶνα  κατά  τῆς  καινοτομίας,  σέ  συνεργασία  μέ  τήν  Κοινότητα  τῶν  Γ.Ο.Χ.

[22] Πρωθ. Εὐγενίου Τόμπρου, «Ματθαῖος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν…», σελ. 39.

[23] Ὅπου  φιλοξενοῦνταν  σέ  οἰκίες  πνευματικῶν  του  τέκνων (στό Π. Φάληρο στήν οἰκία  τῆς  ἔπειτα Γεροντίσσης Χριστονύμφης).

[24] Περιοδικό «Ἅγιος  Κυπριανός», φ. 292, Νοεμ. Δεκ. 2000, σελ. 366.

[25] Περιοδικό «Ἅγιος  Κυπριανός», φ. 292, Νοεμ. Δεκ. 2000, σελ. 367.

[26] Πνευματικοῦ  Ἱερωνύμου…, «Ὁ Καλός Πατήρ…», σελ. 91 – 93.

[27] Πνευματικοῦ  Ἱερωνύμου…, «Ὁ  Καλός  Πατήρ…», σελ. 61 – 63.

[28] Βλ. γενικῶς Ἀρχιμ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου, «Ὁδηγός Ἱερῶν Μονῶν καί Ἡσυχαστηρίων τῆς Ἐκκλησίας  τῶν  Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος», 1978.

Γιά  τήν  Ἱστορία  ἀναφέρουμε, ὅτι  κατά  τήν  περίοδο  ἀπό  τοῦ  1924  μέχρι  καί  τό  τέλος  τοῦ  Β’ Παγκοσμίου  Πολέμου, ἱδρύθηκαν  καί  οἱ  ἀκόλουθες  Μονές:  Τό  1928  ἡ  γυναικεία Ἱ. Μ. ἁγ. Θεοδώρων Πάρου, ἀπό  τόν  Μοναχό Μάρκο  Χανιώτη. Τό  1928  ἡ   Ἱ. Μ. ἁγ. Εἰρήνης  Χρυσοβα-λάντου Λυκοβρύσεως, ἀπό  τήν  Γερόντισσα Μελετία Κονταξῆ. Τό  1931  ἡ  Ἱ. Μ. ἁγ. Στεφάνου Π. Ἡρακλείου, ἀπό  τίς  Μοναχές Εὐδοκία, Ἀμβροσία καί  Ἀναστασία. Τό  1932  ἡ Ἱ. Μ. Εἰσ. Θεοτόκου Κουβαρᾶ, ἀπό  τήν Γερόντισσα  Μαριάμ. Το  1933  ἡ Ἱ. Μ. Ἁγίας  Τριάδος  Λουτρακίου  Κορινθίας, ἀπό  τήν  Γερόντισσα  Χριστοδούλη. Τό 1935  ἡ   Ἱ. Μ. ἁγ. Παρασκευῆς  Λαρίσης, ἀπό  τόν  Ἱερομ. Ἀρσένιο Θεοδωρόπουλο. Τό  1935  ἡ   Ἱ. Μ. Τιμίου  Προδρόμου  Λουτρακίου  Κορινθίας, ἀπό τήν Γερόντισσα Εὐλογία. Τό  1936  ἡ   Ἱ. Μ. Εἰσ. Θεοτόκου  Καλαμῶν, ἀπό  τήν  Γερόντισσα  Εὐφημία. Τό  1940  ἡ  Ἱ. Μ. ἁγ. Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου  Παιανίας, ἀπό  τίς  Μοναχές Ματρῶνα, Εἰρήνη  καί  Εὐφημία. Τό  1941  ἡ γυναικεῖα Ἱ. Μ. ἁγ. Ταξιαρχῶν  καί  τό  1946  ἡ ἀνδρική  Ἱ. Μ. Εὐαγγελιστρίας Ἀθηκίων  Κορινθίας, ἀπό  τόν  Γέροντα  Μωϋσῆ, μαθητή  τοῦ  ὁσ. Παχωμίου  τῆς  Χίου. Τό  1942  ἡ γυναικεία  Ἱ. Μ. ἁγ. Μαρίνης  Σοφικοῦ  Κορινθίας, ἀπό  τούς  αὐταδέλφους  Ἀρχιμ. Νικόδημο  καί  Ἱεροδ. Στέφανο  Μακρῆ  καί  τίς  Μοναχές  Ἐλισσάβετ  καί  Εὐφροσύνη. Τό  1943  ἡ ἀνδρική  Ἱ. Μ. ἁγ. Ἄννης  Λαμίας, ἀπό  τόν  Ἀρχιμ. Μηνᾶ  Βρεττό, Ἁγιαννανίτη (ὁ  ὁποῖος  το  1967 ἵδρυσε  καί  τήν  γυναικεία  Ἱ. Μ. ἁγ. Μαγδαληνῆς  Δίβρης Λαμίας). Πέραν  ὅμως  τῶν  Μονῶν  αὐτῶν, κατά  τήν  ἴδια  περίοδο  ἱδρύθηκαν  καί  πολλά  Ἡσυχαστήρια.

[29] Περιοδικό «Ἅγιος Κυπριανός», φ. 292, Νοεμ. Δεκ. 2000, σελ. 366.

[30] Πνευματικοῦ Ἱερωνύμου Ἱερομονάχου, Ἁγιορείτου τοῦ Κρητός, «Ὁ Καλός Πατἠρ…», 1933, σελ. 97.

[31] Τό  ἔτος  1978  πού  ὁ  ἀρχιμ. Καλλιόπιος  ἐξέδωσε  τόν  «Ὁδηγό…», ἀριθμοῦσε  12  μοναχές.

[32] Ἀρχιμ. Καλλιοπίου Γιαννακολουπόλου, Περιοδικό «Τά  Πάτρια», τ. 1^ος, 1976, σελ. 18.

[33] γ. Χρυσάνθου Ἁγιαννανίτου  αὐτ. σελ. 117 -  118.

[34] Ἀρχιμ. Χερουβείμ, «Σάββας  ὁ  Πνευματικός», 1992, σελ. 44 - 45.

[35] Ἰω. Χατζηφώτη  αὐτ. σελ. 44.

[36] Κων. Δημητρᾶ  αὐτ. σελ. 40.

[37] γ. Χρυσάνθου Ἁγιαννανίτου  αὐτ. σελ. 119.

[38] Μοναχοῦ Μωϋσέως Ἁγιορείτου, «Μέγα Γεροντικό ἐναρέτων  Ἁγιορειτῶν τοῦ  εἰκοστοῦ  αἰῶνος», σελ. 364 – 365.

[39] Ἀντ. Στιβακτάκη  αὐτ. σελ. 33.

[40] Χαρ. Μ. Μπούσια, «Ὁ  Γέρων Ἄνθιμος ὁ  Ἁγιαννανίτης», 2003, σελ. 18 - 19.

[41] Κων. Δημητρᾶ  αὐτ. σελ. 42.

[42] Κων. Δημητρᾶ  αὐτ. σελ. 42.

[43] Κων. Δημητρᾶ  αὐτ. σελ. 42.

[44] Ἀντ. Στιβακτάκη  αὐτ. σελ. 36.

[45] Ὁ Χρυσόστομος Νασλίμης  τό  1962  ἀναδείχθηκε  Ἐπίσκοπος Γ.Ο.Χ. Μαγνησίας.

[46] Κων. Δημητρᾶ  αὐτ. σελ. 45.

[47] Εἶχε προηγηθεῖ  το  1996 ἡ  ὑπαγωγή   τῆς  Μονῆς στήν  δικαιοδοσία  τοῦ   Μητροπολίτου  Ὠρωποῦ  καί  Φυλῆς  κυροῦ  Κυπριανοῦ (+ 2013).

[48] Περιοδικό «Ἅγιος Κυπριανός» φ. 292, Νοεμ. Δεκ. 2000, σελ. 363.