ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΣΕ ΣΧΟΛΙΟ ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ Γ' ΣΥΝΟΔΟΥ

 Του κ. Ιω. Καρδάση, Χημικού - Οικονομολόγου 

Σημείωσις ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΥ.

         Κατά πάγια τακτική  και  σύμφωνα  με  την  δημοσιογραφική  δεοντολογία, απαντούμε  μόνο  σε  επώνυμα  σχόλια. Θεωρούμε, λοιπόν, επιβεβλημένη την απάντηση  του αρθρογράφου κ. Καρδάση  σε  κακόηθες  σχόλιο ανωνύμου, σχετικά  με  άρθρο  του  πρώτου  περί  της  Αγίας  Γ' Συνόδου.

 

          Τα αναγραφόμενα στο ανωτέρω κείμενο για την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο, προέρχονται από το βιβλίο του οσιακώς κοιμηθέντος Μοναχού Γρηγόριου (καθ. Πανεπιστημίου Στυλιανού Παπαδόπουλου), "Ο άγιος Κύριλλος Αλεξάνδρειας", Αποστολική Διακονία, 2004.  Στο ανωτέρω βιβλιο καταγράφονται επίσης και τα εξής, για τον άγιο Κύριλλο:

         1.- Η γενεσιουργός αιτία ύπαρξης του Υιού είναι η φύση του Πατέρα: «….. Γέννημα της του Πατρός ουσίας ων ο Υιός»  (PG 26. 133B). Δογματικό λάθος και γενεσιουργός αιτία των αιρέσεων, όπως το Φιλιόκβε, πράγμα που ενστερνίζεται η θεολογία των Παπικών. Το ορθόν, το οποίον διακήρυξαν με σθένος οι Καππαδόκες Πατέρες είναι, ότι η γενεσιουργός αιτία της ύπαρξης του Υιού είναι το πρόσωπο του Πατέρα και όχι η φύση του (Παπαδόπουλου Στ. "Ο άγιος Κύριλλος Αλεξάνδρειας", σελ. 104).

          2.- Το άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού: «Και μολονότι βρίσκει τρόπους να εξηγεί ότι το Πνεύμα υπάρχει «ιδιαζόντως» (PG 74, 33B) και «εν υποστάσει ιδική», δηλαδή ιδιαίτερη (PG 77, 117C ), αναφέρει την προέλευση του Πνεύματος στην κοινή θεία ουσία και την εξειδικεύει περισσότερο. Υποστηρίζει ότι το Πνεύμα όχι μόνο είναι της ουσίας του Πατέρα, αλλά αυτό «πρόεισι», προέρχεται, εκπορεύεται και από τον Πατέρα και από τον Υιό: Το Πνεύμα «.....πρόεισι δε και εκ του Πατρός και Υιού, πρόδηλον ότι της θείας εστίν ουσίας, ουσιωδώς εν αυτή και εξ αυτής προϊόν» (Βίβλος των θησαυρών ΛΔ΄: PG 75, 585A). Ο τρόπος προέλευσης-εκπόρευσης («πρόεισι»)του Πνεύματος από τον Πατέρα είναι ο ίδιος («ίσος») με αυτόν, με το οποίο το Πνεύμα προέρχεται από τον Υιό: «Ώσπερ γαρ πρόεισιν εκ του Πατρός το Πνεύμα το άγιον αυτού κατά φύσιν υπάρχον και κατά τον ίσον τούτω τρόπον και δι' αυτού του Υιού φυσικώς αυτού και ομοούσιον αυτώ» (Κατά Νεστορίου Δ΄3: PG 76, 148D).. Και με λίγο διαφορετική ορολογία δηλώνεται η ίδια άποψη: «..... Πρόεισι δε δι' αμφοίν (=από τα δυο, τον Πατέρα και τον Υιό) και το Πνεύμα το ζωοποιούν (Προς τας Βασιλίσσας περί ορθής πίστεως ΝΑ΄: PG 76, 1408B). «.....είπερ εστί του Θεού και Πατρός και μην και του Υιού, το ουσιωδώς εξ αμφοίν, ήγουν εκ του Πατρός και δι' Υιού, προερχόμενον Πνεύμα» (Περί της αληθούς λατρείας Α΄, PG 68, 148A) (ως ανωτέρω σελ. 113-114). Δογματικό λάθος και γενεσιουργός αιτία της αίρεσης του Φιλιόκβε. Αποτελεί έτοιμη τροφή στους παπικούς, που κατά κόρον το επικαλούνται (ως ανωτέρω, σελ. 113). Το χωρίο τούτο αναφέρει και ο άγιος Νεκτάριος στα περί Πατριάρχη Ιωάννη  ΙΑ΄ Βέκκου: «Εκείνο το οποίον εποίησε μετά τόσης επιτυχίας (ο Βέκκος) είναι ότι εύρεν εύκολον την ένωσιν και ότι δεν ηδύνατο να μεμφθή τοις Λατίνοις ή την προσθήκην εις το Σύμβολον της Πίστεως^. εμνήσθη του χωρίου του Κυρίλλου, όστις λέγει ότι το Πνεύμα το Άγιον εκπορεύεται εξ αμφοτέρων, δηλονότι εκ του Πατρός δια του Υιού^. Και εκείνο το του Μαξίμου, όστις λέγει εν μια επιστολή του προς τον Ρουφίνον, δι’ ου δεικνύει ότι δεν λέγει ότι ο Υιός είναι η αιτία του Αγίου Πνεύματος , αλλ’ ότι εκπορεύεται δια του Υιού και δεικνύεται δια της ενότητος και του αδιαχωρίστου της ουσίας. Τέλος ο άγιος Αθανάσιος λέγει ότι αναγνωρίζει το Πνεύμα το Άγιον εν τη τάξει των θείων προσώπων και ότι εκπορεύεται εκ του Πατρός δια του Υιού» (Τα αίτια του Σχίσματος, τ. Β΄, σελ. 131).

          3.- Οι δυο φύσεις ενώθηκαν στο Χριστό σε μια φύση μετά την ένωση: «….. ουδέ εις δυο τέμνομεν Υιούς τον ένα….. μιαν φύσιν του Θεού Λόγου σεσαρκωμένην» ( PG 77. 232D-233A). Δογματικό λάθος, που αποτελεί μια φράση του αιρετικού Απολλιναρίου. Μετά την ένωση έχουμε δυο φύσεις σε μια υπόσταση, σε ένα πρόσωπο, αυτό του Θεού Υιού (ως ανωτέρω, σελ. 207).

         4.- Παραδοχή του πρωτείου εξουσίας του Πάπα Ρώμης:

         α/ Αποδοχή της δήλωσης του Ρώμης Κελεστίνου, δια του αντιπροσώπου του στην Γ΄ Οικουμενική, ότι «κεφαλή όλης της πίστης ή και των Αποστόλων ο μακάριος Πέτρος ο Απόστολος», χωρίς αντίρρηση, παρότι ήταν Πρόεδρος της Συνόδου (ACO I, I 3, σ. 58). (ως ανωτέρω, σελ. 355).

         β/ Στον Πέτρο, επρόκειτο να θεμελιώσει την Εκκλησία του ο Κύριος: «επ’ αυτώ γαρ έμελλε την αυτού θεμελιούν Εκκλησίαν» (PG 73, 220AB). Όχι επ’ αυτής της πέτρας της πίστης, αλλ’ επ’ αυτώ, δηλ. τω Πέτρω. (ως ανωτέρω, σελ. 370).

         γ/ Ο Κύριος τοποθέτησε τον Πέτρο ως ποιμένα της Εκκλησίας: «….. ως αυτός υπάρχων των δυνάμεων Κύριος και ταύτη (τη Εκκλησία) ποιμένα τον Πέτρον εφίστησιν» (PG 72, 424B). (ως ανωτέρω, σελ. 370).

         Πιθανότατα, ο Κύριλλος για να κλείσει τα μάτια των Ρώμης Κελεστίνου Α΄ και Σίξτου Γ΄ (θεολογικά ασήμαντων) παραδέχθηκε τις υπερφίαλες απόψεις τους για το πρωτείο και ειδικά του πρώτου στην Γ΄ Σύνοδο που κατέθεσε τα παρακάτω, χωρίς ίχνος αντίδρασης: «Ουδενί αμφίβολόν εστι, μάλλον δε πάσιν τοις αιώσιν εγνώσθη, ότι ο άγιος και μακαριώτατος Πέτρος, ο έξαρχος και κεφαλή των Αποστόλων, ο κίων της πίστεως, ο θεμέλιος της Καθολικής Εκκλησίας, από του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του Σωτήρος και Λυτρωτού του γένους του ανθρωπίνου, τας κλεις της βασιλείας εδέξατο^. και αυτώ δέδοται η εξουσία του δεσμείν και λύειν τας αμαρτίας, όστις έως του νυν και αεί εν τοις αυτού διαδόχοις και ζη και δικάζει^. τούτου τοιγαρούν κατά τάξιν ο διάδοχος και τοποτηρητής, ο άγιος και μακαριώτατος Πάπας ημών Κελεστίνος, ο επίσκοπος, εις ταύτην την αγίαν σύνοδον διαδόχους ημάς της αυτού παρουσίας απέστειλεν…..».

        Εκτός των ανωτέρω έχουμε τη σθεναρή αντίδραση του Κυρίλλου, στην αναγραφή του Ιωάννη Χρυσόστομου στα δίπτυχα, ακόμη και μετά 10 χρόνια από την κοίμησή του:

         Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Αλεξανδρείας αγίου Κυρίλλου, ο οποίος και αυτός είχε συμβάλλει στην εκθρόνιση και εξορία του Ιωάννη στη Δρυ, όπου είναι ο τελευταίος που δέχτηκε με την θεία ενέργεια να τον εγγράψει στα δίπτυχα, καθότι αρνιόταν πεισματικά να τον δεχτεί. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του στο θέμα αυτό: «εάν περιλάβετε τον Ιωάννην μεταξύ των επισκόπων διατί δεν περιλαμβάνετε και τον Ιούδα μεταξύ των Αποστόλων;» (Χρ. Κρικώνη. Καθηγητή ΑΠΘ: Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και οι περί ιερωσύνης λόγοι του. Αποστολική Διακονία, σελ. 45). Τελικά, κατόπιν οράματος που του απεκαλύφθη ότι δεν έπραττε ορθώς, δέχθηκε να τον αναγράψει στα δίπτυχα της Εκκλησίας και να τον μνημονεύει το 417. (Συναξ. Τόμ. ΣΤ΄, γ΄ έκδ. σελ. 105-109).

        Είναι τεράστιο λάθος, παπικής προέλευσης, να θεωρούνται οι άγιοι, ως αλάνθαστοι και αναμάρτητοι, πράγμα που εξυπηρετεί την αγιότητα και το αλάνθαστο του Πάπα Ρώμης.

        Στην Ορθόδοξη Εκκλησία οι Άγιοι, ούτε αλάνθαστοι είναι, ούτε αναμάρτητοι, αλλά οι πλέον "θεραπευμένοι" στο νοσοκομείο που αποκαλείται "Εκκλησία του Χριστού".

        Επομένως, όποιος εκτοξεύει ύβρεις, καλόν είναι να ανσκήψει στην Εκκλησιαστική Ιστορία, από την οποίαν έχει να διδαχθεί πολλά.

        Όσον αφορά το "αίσχος", επιστρέφεται στον αποστολέα του.