ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΕΚΤΟΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ;

Ιω. Καρδάση, Χημικού-Οικονομολόγου

Δύο άρθρα δημοσιευμένα στούς "Νέους 'Ανθρώπους" (15.2.2000 και 15.3.2000).

Με πολύ προσοχή διαβάσαμε το άρθρο του αγαπητού κ. Α. Παπαναστασόπουλου (Ν.Α. 11.2.00) με τον τίτλο: «Οι Έλληνες Τέκτονες είναι Χριστιανοί». Συμφωνούμε απόλυτα με τον τίτλο, αλλά όχι και με το περιεχόμενο του άρθρου και τούτο διότι:
1.- Πράγματι μπορεί ένας Έλληνας τέκτονας να είναι Χριστιανός (Ρωμαιοκαθολικός, Προτεστάντης, Μάρτυρας του Ιεχωβά) ή ακόμη και Μουσουλμάνος ή Εβραίος ή Βουδιστής ή Δωδεκαθεϊστής κλπ. Εκείνο που δεν μπορεί να είναι, είναι να είναι άθεος (το απαγορεύει ο τεκτονισμός) ή Χριστιανός Ορθόδοξος.
2.- Το ότι ο Ιωσήφ ήτανε τέκτονας (ξυλουργός, τεχνίτης) δεν σημαίνει ότι ήτανε και μασόνος.
3.- Το ότι πολλοί αγωνιστές, ποιητές, λόγιοι, πρωθυπουργοί, καθηγητές, Ιεράρχες κ.ά. ήτανε τέκτονες δεν σημαίνει ότι ήτανε και Ορθόδοξοι.
4.- Το εάν ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι άγιος, αυτό μόνο ο Θεός γνωρίζει, ας είναι γραμμέ-νος σ’ όλα τα αγιολόγια του κόσμου. Το ότι πράγματι ήτανε μάρτυρας «για του Χριστού την πίστη την αγία» αυτό μπορεί να τον κατατάσσει στη χορεία των αγίων, δεδομένου ότι η άφεση αμαρτιών στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίδεται με πολλούς τρόπους (βάπτισμα, ευχέλαιο, ιεροσύνη, μετάνοια, μεταστροφή αιρετικού, μαρτύριο, ακόμη και ένα «Κύριε ελέησόν με» τη στιγμή του θανάτου, όπως ο ληστής στο σταυρό, αρκεί).
5.- Τόσο η Αγία Γραφή, όσο και οι Πατέρες της Εκκλησίας ανήκουν στους αιώνες και όχι σε κα-νένα μεσαίωνα αμαθείας και φανατισμού ή σκοταδισμού. Εξ άλλου την Ι. Εξέταση την έστησε άλλη «ομολογία» και όχι η Ορθόδοξη Εκκλησία.
6.- Σαφώς δεν υπάρχει αντιχριστιανικό μήνυμα στον τεκτονισμό (αλλά ούτε και αντιμουσουλμανικό ή αντιεβραϊκό κλπ.), υπάρχει όμως αντορθόδοξο (και τούτο εμμέσως). Ο τέκτονας ομολογεί πίστη στον μέγα αρχιτέκτονα του σύμπαντος (Μ.Α.Τ.Σ.) και όχι στην Αγία Τριάδα, ομολογεί πίστη στους μεγάλους μύστες (Ορφέα, Πυθαγόρα, Βούδα, Ιησού, Μωάμεθ κ.ά.) και όχι στον Ιησού ως Υιό του Θεού.
7.- Μπορεί οι μασόνοι να κάνουν τα καλλίτερα έργα του κόσμου και κακώς σκοταδιστές, αναρχικοί, αγράμματοι και θρησκόληπτοι τους κατηγορούν γι’ αυτά. Ένα μόνο δεν μπορούν να κάνουν: να προάγουν την Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση, γιατί η αναφορά και επίκληση ξένων προς την Ορθό-δοξη Πίστη ονομάτων (Ορφέα, Μωάμεθ, Βούδα κλπ.) μαζί με το Άγιο όνομα του Ιησού μέσα σ’ έναν «αχταρμά» μεγάλων μυστών αποτελεί (για τους Ορθόδοξους) βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, η οποία δεν συγχωρείται ούτε στον παρόντα αιώνα, ούτε στον μέλλοντα.
8.- Το ότι το εκκλησίασμα της Σμύρνης αποτελείτο και από πολλά μέλη της εκεί Στοάς δεν σημαίνει ότι τούτο γνώριζε τα της Ορθόδοξης Πίστης. Απλώς μέλη του πληρώματος της εκεί Εκκλησίας φαίνεται ότι κατάφεραν το ακατόρθωτο, δηλ. να υπηρετούν δύο θεούς (και τον Ιησού και τον μαμμωνά) ! !
Εν τοιαύτη περιπτώσει η ευαγγελική ρήση είναι σαφής: «τις εστίν ο ψεύστης, ει μη ο αρνούμενος ότι Ιησούς ουκ έστιν ο Χριστός; ούτος εστίν ο αντίχριστος ο αρνούμενος τον πατέρα και τον υιόν, πας ο αρνούμενος τον υιόν ουδέ τον πατέρα έχει» (Α΄ Ιωάνν. β΄ 22-23). Τέτοια λοιπόν ομολογία της Τριαδικότητας του Θεού και της Υικότητας του Ιησού δεν υπάρχει σε καμία Στοά και επομένως η προσπάθεια σύνδεσης Τεκτονισμού και Ορθοδοξίας μόνον εκ του πονηρού έλκει την αρχή.



ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΕΚΤΟΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ

Αναγκαζόμεθα να επανέλθουμε επί του θέματος της σύνδεσης τεκτονισμού και Ορθοδοξίας και να κλείσουμε το θέμα αυτό, καθότι όπως διαπιστώνουμε ο αγαπητός μελετητής κ. Α. Παπαναστασόπουλος μάλλον δεν κατενόησε το άρθρο μας της 18.2.00 στους Ν.Α. και μας προσάπτει ιδέες και διαπιστώσεις, που δεν καταφαίνονται στο άρθρο μας. Επί όλων αυτών απαντούμε:
1.- Ένας που αυτοτιτλοφορείται Χριστιανός Ορθόδοξος, δεν αρκεί για να είναι τέτοιος να γνωρίζει μόνο απλά το σύμβολο της Πίστης (που το γνωρίζουν επίσης ρωμαιοκαθολικοί και προτεστάντες), αλλά πρέπει να ακολουθεί τους κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως έχουν οριοθετηθεί από τις Οικ. Συνόδους και τη συμφωνία των Πατέρων και να μετέχει της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας, δηλ. να τελεί υπό πνευματική παρακολούθηση με συχνή εξομολόγηση και θ. κοινωνία.
2.- Χωρίς να θέλουμε να παρέμβουμε στην πνευματική ζωή του αγαπητού αρθρογράφου, δεν νομί-ζουμε, ότι στην περίπτωση που πράγματι τελεί υπό πνευματική παρακολούθηση, ότι ο πνευματικός του πατέρας θα συμφωνούσε με τα γραφόμενα του πνευματικού του τέκνου.
3.- Ποτέ η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν χαρακτήρισε τους υπόλοιπους Χριστιανούς ή αλλόθρησκους ως μιάσματα, ανήθικους ή μάγους, αλλά πάντοτε τους περιέβαλε με μία σχέση αγαπητική, πόσο μάλλον δεν έκαψε κανέναν από αυτούς (πράγμα που συνέβη στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία με την Ι. Εξέταση).
4.- Οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι υπερήφανοι που έχουν τον Ορφέα και τον Πυθαγόρα, που με τις ιδέες τους φώτισαν την ανθρωπότητα, δεν είναι όμως καθόλου υπερήφανοι όταν ο Ιησούς Χριστός (το 2ο πρόσωπο της Αγ. Τριάδας) υποβιβάζεται από τους τέκτονες από το «ομοούσιος τω Πατρί» σε ομοούσιος προς τους ανωτέρω αναφερθέντες μύστες.
5.- Πιθανόν κάθε θρησκεία να δέχεται τον ΜΑΤΣ (ως Θεό-Πατέρα και δημιουργό) εκτός βέβαια από την Ορθόδοξη (που δεν είναι θρησκεία αλλά βίωμα, τρόπος ζωής), η οποία δεν δέχεται ένα πρόσωπο (Θεό-Πατέρα), αλλά τρία (Θεό-Πατέρα, Θεό-Υιό και Θεό-Άγ. Πνεύμα) στην μία και μοναδική ουσία του Θεού.
6.- Ποτέ η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν προέβη σε προσηλυτισμό και μάλιστα καταναγκαστικό (όπως άλλες ομολογίες), καθότι εφαρμόζει πιστά τα κελεύσματα του αρχηγού της: «όστις θέλει οπίσω μου.....»
7.- Το να λατρεύουμε μέσα στον Ορθόδοξο ναό την Αγία Τριάδα και ταυτόχρονα να λατρεύουμε μέσα στη Στοά την Αγία Μονάδα, τότε ή κοροϊδεύουμε ή δεν ξέρουμε τι μας γίνεται (το πιθανότερο).
8.- Δεν προσβάλλεται καμία ηθική κανενός, όταν αυτός αποκαλείται «αιρετικός». Επειδή η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ένα μεγάλο νοσοκομείο ψυχών (αλλά και σωμάτων) και ο ρόλος της είναι ως εκ του-του θεραπευτικός, γι’ αυτό βλέπει με βλέμμα συμπάθειας τα παρεκτραπέντα τέκνα της (αιρετικούς), τα οποία αποκλίνουν από την ορθή πίστη και προσπαθεί με νουθεσία (και ποτέ με καταναγκασμό) να τα θεραπεύσει και να τα φέρει κοντά της, ώστε να προστεθούν στα υγιή της μέλη, που κατά τους Πατέρες αποτελούν το σώμα του Χριστού. Το ποιος λοιπόν είναι εκτός Εκκλησίας (αιρετικός) και το ποιος είναι εντός (δηλ. μέλος πιστό της Εκκλησίας με τις παραπάνω αναφερθείσες προϋποθέσεις) έχει σαφώς οριοθετηθεί από τους Πατέρες της και κανείς αυτόκλητος δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να δώσει τις εντελώς προσωπικές του ερμηνείες.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, εάν ο αγαπητός αρθρογράφος δεν δύναται να κατανοήσει στην αναφερθείσα ευαγγελική ρήση (Α΄ Ιωάν. β΄ 22-23), ότι: «...πας ο αρνούμενος τον υιόν (δηλ. ότι είναι ομοούσιος με τον Πατέρα, όπως δεν γίνεται στη Στοά) ουδέ τον Πατέρα έχει» τότε αποκαλείται αντίχριστος και εάν επιμένει ακόμη να θεωρεί τον εαυτό του ως πιστό μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας (με την απλή παραδοχή του συμβόλου της Πίστης), τότε θα πρέπει να γνωρίζει, ότι αυτή η Εκκλησία στην οποία (υποτίθεται ότι) ανήκει έχει καταδικάσει δυο φορές τον τεκτονισμό με αποφάσεις της Ιεραρχίας της, το 1887 και το 1933 («ως σύστημα αντιχριστιανικόν και πεπλανημένον»).