Μητροπολίτης Περιστερίου ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ (Γκαμίλης, + 2016), Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου

Σημείωσις.

Κατά πάγια τακτική, στόν παρόντα Ἰστότοπο δέν δημοσιεύονται νεκρολογίες, διότι τό ἀντικείμενό του εἶναι ἀποκλειστικά ἁγιολογικοῦ ἐνδιαφέροντος. Ὅμως ὁ μακαριστός Ἐπίσκοπος κυρός Γαλακτίων ἔχει ἄμεση σχέση μέ τήν Ἁγιολογία, ἐφ’ ὅσον ἀπό τό 1964 κ. ἑξ. ὑλοποίησε μέ ἐπιτυχία τήν ἰδέα πού ὁ ἴδιος συνέλαβε, τῆς ἁγιογραφήσεως δηλαδή καί ἐκδόσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων τῶν καθ’ ἡμέραν Ἁγίων καί Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν, ἔργο πού ὁλοκλήρωσε τό 2000, μέ τήν κυκλοφορία 400 περίπου εἰκόνων καί τήν ἔκδοση τοῦ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΥ ΑΓΙΟΛΟΓΙΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, σέ ἑλληνική καί ἀγγλική ἔκδοση. Γιά τόν λόγο αὐτό καταχωρεῖται στόν παρόντα Ἰστότοπο τόν παρόν ταπεινό ἀφιέρωμα στήν μνήμη καί τό ἔργο του.

Πλήρης ἡμερῶν, σέ ἡλικία 87 ἐτῶν, ἀλλά καί πλήρης ἔργων πού τίμησαν τήν ἰδιότητά του ὡς Χριστιανοῦ ἀνθρώπου καί Ὀρθοδόξου Κληρικοῦ, ἀπεδήμησε πρός Κύριον τό πρωΐ τῆς Τρίτης 17^ης/30^ης Αὐγούστου τ. ἔ. 2016, στό Κρατικό Νοσοκομεῖο Νικαίας ὅπου νοσηλεύονταν, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γ.Ο.Χ. Περιστερίου κυρός ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ Γκαμίλης.

Ὁ μακαριστός γεννήθηκε στόν Ἀχλαδόκαμπο Ἄργους τό 1929, ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς Ὀρθοδόξους. Κατά τό ἅγιο Βάπτισμα ὀνομάσθηκε Γεώργιος. Τό 1946, σέ ἡλικία 17 ἐτῶν, ἀσπάσθηκε τόν μοναχικό βίο στήν ἱστορική Ἱερά Μονή Μεταμ. Σωτῆρος Κρονίζης Κουβαρᾶ Ἀττικῆς, ὑπό τόν ἀοίδημο Ἐπίσκοπο Βρεσθένης κυρό Ματθαῖο Α’ (1949 κ. ἑξ. Ἀρχιεπίσκοπο, + 1950).

Ἡ μοναχική του ἀφιέρωσις καί στή συνέχεια ἡ ἀνάδειξίς του στήν Ἱερωσύνη, εἶχε προφητευθεῖ ἀπό τόν προορατικό Ἐπίσκοπο Ματθαῖο. Σύμφωνα μέ προφορική μαρτυρία τοῦ ἐπ. Γαλακτίωνος προς τον γράφοντα (1996),  τό  1924, κατά  τήν  ἡμερολογιακή  ἀλλαγή, ὁ  παππούς  του  Στυλιανός  ἦταν  ἐπίτροπος  στήν  ἐκκλησία  τοῦ  χωριοῦ του  καί  ὅταν  ὁ  ἐφημέριος  ἀνακοίνωσε, ὅτι  θά  ἀκολουθήσει  τό  νέο  ἡμερολόγιο,  ἐκεῖνος  παρέδωσε  βιβλία, χρήματα  καί  κλειδιά  καί  παραιτήθηκε. Ἔκτοτε  ἡ  οἰκογένεια  Γκαμίλη  ἀκολουθοῦσε  τό  παλαιό  ἡμερολόγιο  καί  δέν  πήγαινε  στήν  ἐκκλησία  τοῦ  χωριοῦ, παρά  μόνον  τό  Πάσχα.

Τό  1935  κυκλοφόρησε  ἡ  φήμη, ὅτι  ἦταν  στό  Ἄργος  ἕνας  Ἁγιορείτης  Πνευματικός  καί  ὅτι  θά  ἔκανε  ἀγρυπνία. Ἐπρόκειτο περί τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου. Ὅλη  ἡ  οἰκογένεια  ξεκίνησε  καί  μετά  ἀπό  8  ὤρες  πορείας μέ  τά ζῶα  ἔφθασαν. Στό  κήρυγμά  του  κατά τήν  Λειτουργία  ὁ  π. Ματθαῖος  μίλησε  γιά  τήν  ἀνάγκη  νά  μήν  ἔχουν  οἱ  Ὀρθόδοξοι  ἐκκλησιαστική  κοινωνία  μέ  τούς  Νεοημ/τες.

«Καλά, ἀλλά  ὅταν  πεθάνω  ποιός  θά  μέ  θάψει;»  ρώτησε  ὁ  παππούς  μετά  τήν  ἀγρυπνία.

«Αὐτός» εἶπα καί  ὁ  ἅγ. Ματθαῖος  καί  ἔδειξε  τόν  ἡλικίας  6  ἐτῶν  Γεώργιο!

Ἡ  πρόρρησις  αὐτή  ἀφοροῦσε  τόσο  τήν  κηδεία  τοῦ  γέροντος, ὅσο  καί  τήν  μετέπειτα  πορεία  τοῦ  Γεωργίου.   Ὅταν  πέθαναν  ὁ  παππούς  καί  ἡ  γιαγιά,  ἐνταφιάστηκαν  χωρίς  Ἱερέα  καί  κατά  τήν  ἐκφορά  τῆς  κηδείας  τους  μπροστά   πήγαινε  ὁ  νεαρός  Γεώργιος,  κρατῶντας  μία  εἰκόνα!  Τό  1946, σέ  ἡλικία  17  ἐτῶν,  ὁ  Γεώργιος  ἐντάχθηκε  στήν  ἀδελφότητα  τῆς  Ἱ. Μ. Μεταμορφώσεως  καί ἀργότερα  δέχτηκε  τήν  Ἱερωσύνη  καί  τήν  Ἀρχιερωσύνη, ὁπότε  ὡς  Κληρικός  ἐνταφίασε  πολλούς  Χριστιανούς.

Ὑπηρέτησε στήν μετάνοιά του σέ πολλές διακονίες, ὑπό τόν Πνευματικό αὐτῆς Προϊστάμενο, μακαριστό Ἐπίσκοπο Πατρῶν κυρό Ἀνδρέα (1972 κ. ἑξ. Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, + 2005) καί τόν Ἡγούμενό της ἀρχιμ. Λάζαρο Ἀθανασίου (1973 κ. ἑξ. Ἐπίσκοπο Βρεσθένης, + 1989). Ὑπῆρξε ἰδιαίτερα ἀγαπητός μεταξύ τῶν τότε 170 πατέρων τῆς ἀδελφότητος, λόγῳ τοῦ εὐπροσήγορου χαρακτήρα του καί τῆς εὐγένειας πού τόν διέκρινε.

Ὡς δόκιμος μοναχός ὑπηρέτησε τήν στρατιωτική του θητεία, στίς  Διαβιβάσεις τοῦ Στρατοῦ. Διάκονος χειροτονήθηκε τό 1953 καί Πρεσβύτερος τό 1963, ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Πατρῶν Ἀνδρέα. Τό 1964 διορίσθηκε ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ν. Ζωοδ. Πηγῆς Νεαπόλεως Πειραιῶς. Παρέλαβε μία οὐσιαστικά ἀνύπαρκτη ἐνορία καί ἕναν ναό στήν πραγματικότητα ἐξωκκλήσιο καί μέ τήν ἐργασία του, ὑλική καί πνευματική, καί τήν ἐξαιρετική ποιμαντική του, δημιούργησε ἕναν Μητροπολιτικό Ναό μέ μεγάλες κτηριακές ἐγκαταστάσεις, πολυάριθμο ποίμνιο καί νομική ἐκπροσώπιση.

Τό 1995, κατά τήν ἀνασυγκρότηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐξελέγη καί χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Περιστερίου, μέ ἕδρα τόν ἱστορικό Ναό Τιμίου Προδρόμου Περιστερίου. Ἀργότερα ὀνομάσθηκε Μητροπολίτης Περιστερίου καί Νεαπόλεως.

Ὁ μακαριστός Ἐπίσκοπος Γαλακτίων ἀγαποῦσε ἰδιαιτέρως τά παιδιά. Γι’ αὐτό ἦταν ὁ πρῶτος πού ξεκίνησε Κατηχητικά Σχολεῖα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος.

Κατά τήν δεκαετία τοῦ ’80 ἵδρυσε τό Ἱερό Ἡσυχαστήριο ἁγ. Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου, στήν Οἰνόη Βιλλίων Ἀττικῆς, ὅπου σταδιακά δημιουργήθηκαν ἐκτεταμένες ἐγκαταστάσεις (χῶροι φιλοξενίας 60 - 70 ἀτόμων, Τράπεζα, βοηθητικοί χώροι καί χῶροι ἀθλοπαιδιῶν, Καθολικό καί Παρεκκλήσια) καί στεγάσθηκαν οἱ Ἐκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις. Κατά τήν 30ετία λειτουργίας τῶν Κατασκηνώσεων, φιλοξενήθηκαν ἐντελῶς δωρεάν ἑκατοντάδες παιδιά ὅλων τῶν ἡλικιῶν. Ὁ μακαριστός ἤθελε νά προσφέρει στά παιδιά σωματική ἀνάπαυση καί πνευματική καθοδήγηση, κάτι πού πέτυχε μέ τό πρόγραμμα τῶν Κατασκηνώσεων, τίς ἐκδρομές, τίς ἐκδηλώσεις κ.λ.π. δραστηριότητες.

Τό 1964 ξεκίνησε τό «ἐργόχειρό» του, ὅπως ἔλεγε, μέ τό ὁποῖο ἔζησε ἀξιοπρεπῶς καί χρηματοδότησε τά ἔργα του, χωρίς νά ἐπιβαρύνει κανέναν. Τό ἐργόχειρο αὐτό ἦταν ἡ ἁγιογράφηση καί ἔκδοση/ κυκλοφορία τῶν ἱερῶν Εἰκόνων τῶν καθ’ ἡμέραν Ἁγίων ὅλου τοῦ ἔτους, Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν καί κινητῶν ἑορτῶν Τριωδίου καί Παντηκοσταρίου. Συνεργαζόμενος μέ διακεκριμένα ἁγιογραφικά ἐργαστήρια (ὅπως τοῦ Κελλίου Γενν. Χριστοῦ Κατουνακίων Ἁγίου Ὄρους καί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναχράντου Μεγάρων)  καί τίς Ἐκδόσεις ΤΟΥΜΠΗ, ἁγιογράφησε καί κυκλοφόρησε 400 συνολικά εἰκόνες πού καλύπτουν ὅλο τόν ἑορτολογικό κύκλο και κοσμοῦν ἔκτοτε τά προσκυνητάρια τῶν περισσοτέρων ναῶν παγκοσμίως.

Τό 2000 ζήτησε ἀπό τόν γράφοντα τήν συνεργασία του στήν κυκλοφορία τῶν εἰκόνων του σέ ἐνιαῖο τόμο, μέ τήν μορφή εἰκονογραφημένου Συναξαριστοῦ. Ἔτσι προέκυψε τό Εἰκονογραφημένο Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο ἐκδόθηκε στήν ἑλληνική τό 2002 καί στήν ἀγγλική τό 2004, σέ δύο πολυτελεῖς τόμους 500 σελίδων, περιλαμβάνοντας τίς εἰκόνες τοῦ ἐπ. Γαλακτίωνος καί τά συνοδευτικά  κείμενα τοῦ γράφοντος.

Κατά κοινή ὁμολογία εἰδικῶν καί ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, ὁ μακαριστός μένει στήν Ἱστορία γι’ αὐτό του τό ἔργο, διότι κανείς ἄλλος δέν συνέλαβε καί δέν ἔφερε σέ ἐπιτυχές πέρας  ἕνα ἐγχείρημα τέτοιου μεγέθους καί μάλιστα κατά τήν δύσκολη δεκαετία τοῦ ’60.

Σέ συνεργασία μέ τόν γράφοντα ἐκδόθηκαν ἐπίσης ἡ Ἀκολουθία τῶν Ἁγίων Γαλακτίωνος καί Επιστήμης καί ὁ Παρακλητικός Κανών τῆς Ἁγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, μέ ἱστορικό τοῦ ὁμωνύμου Ἡσυχαστηρίου του.

Ἐξέδωσε ἀκόμη τό Ἱερό Προσευχητάριο, τό ὁποῖο γνώρισε πολλές ἐκδόσεις.

Ἡ ἐπίγεια πορεία τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Γαλακτίωνος τελείωσε τήν Τρίτη 17^η/30^η Αὐγούστου 2016, στό Νοσοκομεῖο Νικαίας ὅπου νοσηλεύονταν, μετά ἀπό πολυχρόνια ἀσθένεια πού τόν ταλαιπώρησε καί τήν ὁποία ἀντιμετώπισε μέ χριστιανική ὑπομονή καί μεγάλη ἀξιοπρέπεια. Ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία του ἐψάλλη τήν ἑπομένη στόν Ἱ. Ν. Ζωοδόχου Πηγῆς Νεαπόλεως, συμμετεχόντων Ἀρχιερέων, Ἱερέων καί ἑκατοντάδων πιστῶν πού εὐλαβοῦνταν τό πρόσωπό του. Ὁ ἐνταφιασμός του ἔγινε στό Ἱερό Ἡσυχαστήριο ἁγ. Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου, ὅπου εἶχε ἑτοιμάσει ὁ ἴδιος ἀπό ἐτῶν τόν τάφο του.

Τοῦ ἀοιδήμου Ἀρχιερέως ΓΑΛΑΚΤΙΩΝΟΣ εἴη Αἰωνία ἡ Μνήμη.