ΣΥΝΑΞΙΣ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΒΡΕΤΤΑΝΙΑ ΑΓΙΩΝ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Μπέρμιγχαμ Μεγάλης Βρεττανίας, τῇ 19ῃ Ὀκτωβρίου 2013 (ἐ.ἡ.)

Ἀρ. Πρωτοκόλλου: 657.

ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ

ἐπί τῇ θεσπίσει κοινῆς μνήμης καί Συνάξεως Πάντων τῶν ἐν ταῖς Βρεττανικαῖς Νήσοις κηρυξάντων, ἀσκησάντων, μαρτυρησάντων καί ἐν γένει διαλαμψάντων Ἁγίων.

 

Εἰς τό Ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος.

Ἡ Πανορθόδοξος Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συνελθοῦσα τήν 19ην Ὀκτωβρίου 2013 ἐ.ἡ. μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Φριδεσβίδου τῆς Ὀξφόρδης καί τοῦ Προφήτου Ἰωήλ, ἐν Μπέρμιγχαμ τῆς Μεγάλης Βρεττανίας (Ἐκκλησιαστικῆς περιφερείας τῆς πρό τοῦ σχίσματος ἐπ’ Ὀρθοδοξίᾳ διαλαμψάσης «Παλαιᾶς Ρώμης») καί συνεδριάσασα ἐν τῷ Καθεδρικῷ Ἱερῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου και Ἑλένης, (τελοῦντα ὑπό τήν ποιμαντικήν εὐθύνην τῆς Αὐτοκεφάλου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου) καί λαβοῦσα ὑπ’ ὄψιν τάς ἐν Κορωπίῳ Ἀττικῆς (15.7.2013) καί ἐν Καρπαθίοις Οὐκρανίας (25.7.2013) ληφθείσας ἀποφάσεις περί τῆς θεσπίσεως κοινῆς ἑορτῆς, ἤτοι Συνάξεως, πάντων τῶν ἐν ταῖς Βρεττανικαῖς Νήσοις κηρυξάντων, ἀσκησάντων, μαρτυρησάντων καί ἐν γένει, διαλαμψάντων Ἁγίων, ἀπευθύνεται διά τῆς παρούσης πράξεως παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, τάδε γηθοσύνως προσφθεγγομένη: «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ».[1]

            Τιμιώτατοι Πατέρες καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Κατά τόν μέγαν τῆς Ὀρθοδοξίας Θεολόγον, Ἱερόν Δαμασκηνόν, οἱ «ἔμψυχοι ναοί τοῦ Θεοῦ» καί τά «ἔμψυχα τοῦ Θεοῦ σκηνώματα» εἰσίν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, τά ἱερά πρόσωπα εἰς ἄτινα «διά τοῦ νοῦ, τοῖς σώμασιν αὐτῶν ἐνῴκησεν ὁ Θεός».[2]

Ἐν τῷ Συναξαρίῳ τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων ἀναγινώσκομεν ὅτι «πολλοί εὐηρέστησαν τῷ Θεῷ» καί «πολλοί κατά Χριστόν ἐπολιτεύσαντο […] ἄχρι καί αὐτῶν τῶν Βρεττανικῶν Νήσων».[3]

Ἡ παρουσία τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τάς Βρεττανικάς Νήσους, καλύπτει ὁλόκληρον την πρώτην Χριστιανικήν χιλιετίαν. Τό τοῦ Χριστοῦ Εὐαγγέλιον ἐκηρύχθη ὧδε ἐνωρίτατα, ἤδη ἀπό τῶν Ἀποστολικῶν χρόνων, συμφώνως ἐγκρίτοις ἐκκλησιαστικοῖς συγγραφεύσι (Τερτυλλιανός, Ὠριγένης, Εὐσέβιος, Ἱερός Χρυσόστομος), εἰς τοῦτο δέ ἀναφέρονται τρεῖς ἰσχυραί συναξαριστικαί παραδόσεις. Συμφώνως τῇ πρώτῃ τούτων, αὐτός ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μετέβη εὐαγγελιζόμενος τοῖς ἐν ἀγνωσίᾳ κειμένοις λαοῖς εἰς Βρεττανίαν, ἔνθα καί ἐπληροφορήθη ὑπό ἁγίου Ἀγγέλου τήν ἐπικειμένην ἐκδημίαν αὐτοῦ καί ἐπιστρέψας εἰς Ρώμην ἐτελειώθη μαρτυρικῶς.[4]

 Συμφώνως τῇ δευτέρᾳ παραδόσει, ἥν ἀποδέχονται οἱ ἅγ. Θεοδώρητος καί Κλήμης ὁ Ρώμης, εἰς Βρεττανίαν ἐκήρυξεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅστις ἐχειροτόνησεν Ἐπίσκοπον τόν Κυπριακῆς καταγωγῆς μαθητήν του ἅγ. Ἀριστόβουλον, [5]αὐτάδελφον τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα. Τέλος, τό ἐν Βρεττανίᾳ Xριστιανικόν κήρυγμα, συνδέεται μετά τοῦ κηδευτοῦ τοῦ Κυρίου ἁγ. Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας, ὅστις, συμφώνως τῇ τρίτῃ παραδόσει, κατέπλευσεν εἰς τάς Νήσους, φέρων μεθ’ ἑαυτοῦ τό Ποτήριον τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καί τόν Ἀκάνθινον Στέφανον.[6]

Ἐπικρατεστέρα τῶν τριῶν τούτων παραδόσεων ἐστίν αὔτη ἦτις θέλει τόν Ἀπόστολον Ἀριστόβουλον χειροτονούμενον ὑπό τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἰς Ἐπίσκοπον Βρεττανικῶν Νήσων. Οὕτῳ ὁ Ἀριστόβουλος καθίσταται πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς θεοσώστου τούτης τοπικῆς Ἐκκλησίας, καταβάλλων σκληρούς ἀγώνας κατά τῶν εἰδωλολατρῶν.

Ἡ προμνηστευθεῖσα παράδοσις καταγράφεται ἐν τῷ συναξαρίῳ τῆς ἡμέρας μνήμης αὐτοῦ, ἐν ᾧ ἀναφέρεται, ὅτι «μετά τήν ἔνδοξον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἀνάληψιν, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, ἠκολούθει Παύλῳ τῷ Ἀποστόλῳ, κηρύττων τό Εὐαγγέλιον εἰς πάσαν γῆν, διακονῶν καί δουλεύων ὡς γνήσιος καί πιστός μαθητής. Ὑπό τοῦ Παύλου χειροτονηθείς Ἐπίσκοπος, εἰς τήν τῶν Βρεττανῶν Νῆσον ἀπῆλθε, τόν Χριστόν κηρύττων, ποτέ μέν τυπτόμενος, ποτέ δέ κατά ῥύμας συρόμενος καί χλευαζόμενος, πολλούς ἔπεισεν τῷ Χριστῷ προσελθεῖν καί βαπτισθῆναι. Ἐκκλησίαν συστησάμενος καί Πρεσβυτέρους καί Διακόνους ἐν αὐτῇ καταστήσας ἐτελειώθη».[7]

Ἀνεξαρτήτως ὅμως τῆς ταυτότητος τοῦ σπορέως τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου, ἡ τοῦ Θεοῦ εὐλογία ὑπῆρξεν πλουσιωτάτη καί ἡ ἐν Βρεττανίᾳ Ἐκκλησίᾳ προσέφερεν τούς ἐκλεκτούς Αὐτῆς καρπούς εἰς τό θυσιαστήριον τῆς Ἄνω Ἱερουσαλήμ. (Ἐν μιᾷ πηγῇ μνημονεύονται 81 Ἅγιοι τοῦ Βρεττανικοῦ Ἁγιολογίου[8], ἐν τῷ Ρωμαϊκῷ δέ Μαρτυρολογίῳ, καταγράφονται πολύ πλείονες.[9]).

Συμφώνως τῇ παραδόσει καί διαφόροις ἐκκλησιαστικοῖς συγγραφεύσι, ὁ ἅγιος Ἀλβανός, ὅστις ἐμαρτύρησε περί τόν 3ον αἰώνα, μνημονεύεται ὡς ὁ Πρωτομάρτυς τῆς Βρεττανίας. Κατά τόν 5ον αἰ. ὁ ἅγ. Γερμανός, Ἐπίσκοπος τῆς Γαλλικῆς Auxerre, δραστηριοποιεῖται εἰς Βρεττανίαν πρός ἀντιμετώπισιν τῆς Πελαγιανιστικῆς αἱρέσεως· κατά τόν 6ον αἰ. ἀποστέλλεται εἰς Βρεττανίαν ὑπό τοῦ Πάπα ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου, τοῦ ἐπονομαζομένου καί “Διαλόγου”, ὁ ἅγ. Αὐγουστῖνος πρῶτος Ἀρχιεπίσκοπος Κανταουρίας καί διοργανωτής τῆς ἐν Βρεττανίᾳ Ἐκκλησίας. Ἔκτοτε, λαμπρά πληθύς ἱεραποστόλων Ἱεραρχῶν συγκαταριθμεῖται τῷ Βρεττανικῷ Ἁγιολογίῳ, ἐν οἷς, ὁ ἅγ. Πατρίκιος, Ἐπίσκοπος καί διαφωτιστής τῆς Ἰρλανδίας, ὅστις διά τοῦ τριφυλλίου ἐδίδασκε τούς παγανιστάς διά τήν Ἁγίαν Τριάδα, ὁ ἅγ. Δαβίδ διαφωτιστής τῶν Οὐαλλῶν, oἱ ἅγ. Νινιανός καί Κολουμβάς διαφωτισταί τῶν Σκώτων, ὁ ἅγ. Κεντιγέρνος Ἐπίσκοπος Γλασκώβης, ὁ ἅγ. Ἀϊδανός Ἐπίσκοπος Λίντισφαρν, ἅγ. Κέδδος Ἐπίσκοπος Ἔσσεξ, ἅγ. Τσᾶδος Ἐπίσκοπος Λίτσφιλντ, oἱ ἅγιοι Θεόδωρος ὁ Ἕλληνας, Λαυρέντιος, Μελίτων, Ἰοῦστος, Ὀνώριος, Ντάνσταν, Ἀλφέγος, Ἀρχιεπίσκοποι Κανταουρίας κ.ἄ.

Ἐν τῷ Βρεττανικῷ Ἁγιολογίῳ μνημονεύεται ἐξίσου πληθύς Ὁσίων καί Ἀσκητῶν, καθότι ὁ μοναχισμός ἤκμασε εἰς τάς ἐν λόγω νήσους πολλά. Ὡς ἐνδεικτική τῆς τοιαύτης ἀκμῆς δύναται θεωρηθῆναι ἡ ἀναφορά τοῦ μεγάλου Ἄγγλου ἱστορικοῦ, Ὁσίου Βέδα, ὅστις ἐν τῇ διατριβῇ αὐτοῦ «Historia ecclesiastica gentis Anglorum» καταγράφει ὅτι ἐν τῇ Μονῇ Βαγκόρ, “τοσοῦτοι πολλοί μοναχοί κατεβίουν, ὤστε διαχωρισθείσης τῆς Μονῆς εἰς ἑπτά πτέρυγας, ἑκάστης ἐχούσης ἴδιον προϊστάμενον, οὐδέ μία τούτων ἠριθμοῦσεν ἔλαττον τῶν τριακοσίων ἀνδρῶν, οἴτινες συνετηροῦντο διά τῶν ἔργων τῶν χειρῶν αὐτῶν.”[10]

Μεγάλη ἄνθησις τοῦ μοναχισμοῦ παρετηρήθη, ὅτε ὁ προμνημονευθείς μέγας Μοναστικός Πατήρ, ὅσ. Κολουμβάς ἐξ Ἰρλανδίας, ἵδρυσε τό μοναστικόν κέντρον τῆς νήσου Ἀϊόνα, πλησίον τῶν ἀκτῶν τῆς Σκωτίας. Ἔκτοτε τό Βρεττανικόν Ἁγιολόγιον ἐνεπλουτίσθη καί ἐν αὐτῷ περιελήφθησαν διαλάμποντες Πατέρες καί Μητέρες ἐν οἷς οἱ ὅσ. Κουθβέρτος, ἡ ὁσ. Βριγίτη ἡ Ἡγουμένη, ὁ ὅσ. Γίλδας ὁ Σοφός, ὁ ὅσ. Σαδώκ ὁ Ἡγούμενος, ὁ ὅσ. Ἄλτος ὁ Ἡγούμενος, ἡ ὁσ. Λιόβα ἡ Ἡγουμένη, ἡ ὁσ. Ἔντιθ ἡ Παρθένος κ.ἄ.

Τό χριστιανικόν ἱεραποστολικόν ἔργον ἤθελεν ἀντιμετωπίσει μεγάλας δυσκολίας, ἐάν εὐσεβεῖς Βρεττανοί Βασιλεῖς καί Ἡγεμόνες οὑκ ἠβούλοντο συνδραμεῖν αὐτῷ. Ὁ ἅγ. Λούκιος, ὁ ἐπονομασθεῖς “Βασιλεύς τῆς Βρεττανίας”, εἶναι ὁ πρῶτος Βασιλεύς τῆς προ-Σαξωνικῆς Βρεττανίας, ὅστις μετεστράφῃ εἰς τόν Χριστιανισμόν, κατόπιν αἰτήσεώς του πρός τοῦτο πρός τόν ἅγιον Ελευθέριον Πάπα Ρὠμης, ἐνώ, ὁ ἅγ. Ἐθελβέρτος, Βασιλεύς τοῦ Κέντ, καταγράφεται ὡς ὁ πρῶτος Ἄγγλος μεταστραφείς εἰς τόν Χριστιανισμόν Ἡγεμών. Ὁ κατάλογος ἁγίων Βασιλέων ἀποδεικνύεται ἐπιμήκης καί ἐν αὐτῷ διαλάμπουν ὁ Μάρτυς Ὄσβαλτ ὁ Βασιλεύς, ὁ ἅγιος Ἔτγκαρ ὁ Εἰρηνικός καί ἡ ὁσία Ἐλγίβα, ἀμφότεροι Βασιλεῖς τῆς Ἀγγλίας, ἡ ὁσία Ἐδβούργα τοῦ Οὐίντσεστερ, ὁ ἅγ. Βασιλεύς Ἐδουάρδος ὁ Μάρτυς (οὗ τά Λείψανα διασώζονται) καί πλείστοι ἔτεροι. Ὁ ἅγ. Κωνσταντίνος ὁ Ἰσαπόστολος και Θεόστεπτος Βασιλεύς, πρό τῆς μεταστροφῆς του εἰς τόν Χριστιανισμόν, ἐστέφθη Αὔγουστος τοῦ δυτικοῦ τμήματος τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας εἰς τὀ Ἐβόρακον, σημερινήν πόλιν τῆς Ὑόρκης ἐν Μεγάλῃ Βρεττανίᾳ, μετά τήν ἐκδημίαν τοῦ πατρός αὐτοῦ Κωνσταντίου τοῦ Χλωροῦ τό 306, ἐνώ τό 324 καθίσταται μονοκράτωρ τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, γενόμενος πρῶτος Χριστιανός Ρωμαῖος Αὐτοκράτωρ.

Εἰς τάς αὐγάς τῆς δευτέρας χιλιετηρίδος, μέ τήν ὁλοκλήρωσιν πλέον τῆς ἀποσχίσεως τῆς Ῥώμης, παρατηρεῖται ἡ ἐπικράτησις τοῦ Παπισμοῦ εἰς τάς Βρεττανικάς Νήσους. Οὕτως, «τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βρεττανίας ἐξαφανίζονται・ ταυτοχρόνως ὑπεισέρχεται καί ἡ αἵρεσις, μέχρις ὅτου ἡ λαῖλαψ τοῦ Προτεσταντισμοῦ μέ τάς καταστρεπτικάς συνεπείας του, ἐσάρωσε καί ἐξηφάνισε τά πάντα»[11]

Κατά τόν παρελθόντα 20ον αἰ. παρετηρήθη μικρά ἀναζωπύρωσις τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς Βρεττανίαν, τῇ δικαιοδοσίᾳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κ.ἄ. τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀτυχῶς κινουμένων ἐντός τῆς Οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως. Χάριτι Θεοῦ, μέντοι, ἀπό τῆς δεκαετίας τοῦ ’70 καί ἐντεῦθεν ἤρχισεν ἀναπτυσομένη εἰς Βρεττανίαν Γνησία Ὀρθόδοξος Ἱεραποστολή, ὑπό τήν πνευματικήν προστασίαν καί ποιμαντικήν εὐθύνην τῆς Ἁγιωτάτης Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί τοῦ Προκαθημένου Αὐτῆς, μακαριστοῦ Μητροπολίτου Κιτίου Ἐπιφανίου. Ἡ Ἱεραποστολή αὔτη ἀναπτυχθεῖσα μέ κέντρον τόν Ἱερόν Ναόν ἁγ. Κωνσταντίνου καί Ἑλένης ἐν Μπέρμινχαμ, ἱδρυθέντος ὑπό τοῦ πατρός Σωτηρίου Χατζημιχαήλ, ὅστις ὑπήρξε ὁ ἐνοριακός λειτουργός κατά τάς παρελθούσας τέσσαρας δεκαετίας, ἤδη πλουσίους ἀποδίδει καρπούς καί καθημερινῶς καταθέτει μαρτυρίαν γνησίας Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἐνώπιον μιᾶς κοινωνίας ἐκκοσμικευμένης καί ἀδιαφόρου περί τά πνευματικά.

Ὅθεν ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μετά μεγάλης χαρᾶς καί ἱκανοποιήσεως, ἐδέχθη τήν πρότασιν τοῦ ὑπευθύνου τῆς Ἱεραποστολῆς ἐν Βρεττανίᾳ, Σεβ. Μητροπολίτου Κιτίου κ. Παρθενίου καί εὐμενῶς ἀπεδέχθη την ἐμπεριστατωμένην εἰσήγησιν τοῦ ἐν τῷ ἀγρῷ τῆς Βρεττανικῆς Ἱεραποστολῆς ἐργαζομένου, Ὁσιωτάτου Ἱερομονάχου π. Σωζομένου Πολυβίου, περί θεσπίσεως ἡμέρας κοινῆς μνήμης Πάντων τῶν ἐν Βρεττανίᾳ Ἁγίων.

ΣΥΣΚΕΦΘΕΝΤΕΣ

οὗν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί λαβόντες σοβαρῶς ὑπ’ ὄψιν ὅτι:

α) Κατά τήν παρελθοῦσαν Κυριακήν ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία λαμπρῶς ἑώρτασεν τήν μνήμην τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου οἵτινες, τούς Εἰκονομάχους καί πάντας τούς αἱρετικούς ἀναθεματίσαντες, τό Ὀρθόδοξον Δόγμα διετράνωσαν, ἀσπασθέντες καί ἐπικροτήσαντες τάς ἀποφάσεις τῶν πρό αὐτῶν Συνόδων·

β) Αἱ Βρεττανικαί νῆσοι, ἀπό τῆς ἐποχῆς τῆς ἐπικρατήσεως τοῦ Παπισμοῦ, μαστίζονται ὑπό τῆς αὐτῆς αἱρέσεως, ἀλλά καί τῶν ἐξ αὐτῆς δημιουργηθεισῶν Προτεσταντικῶν παραφυάδων, αἵτινες, σύν ἄλλοις, ἀρνοῦνται καί ἀναθεματίζουν ὡς εἰδωλολατρείαν την προσκύνησιν τῶν ἱερῶν εἰκόνων·

γ) Ἡ θεσμοθέτησις ἑορτῆς καθ᾽ ἧν θά τιμῶνται οἱ ἐν Βρεττανία Ἅγιοι, οἵτινες “ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον”[12] διά τήν διάδοσιν τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου καί τόν θρίαμβον τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας, ὡς ἀκριβώς ἔπραξαν καί οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ζ᾽ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, θέλει καταστεῖ ἰσχυρά ἀπόδειξις, ὅτι τοιοῦτος θρίαμβος θά ἐπέλθῃ καί εἰς τήν ὑπό ὁμοίων αἱρέσεων σήμερον μαστιζόμενην Ἐκκλησίαν τῶν Βρεττανικῶν Νήσων, "ἧς πῦλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσι", σύμφωνως τοῖς λόγοις τοῦ Ἱδρυτοῦ Αὐτῆς και Σωτήρος ἡμῶν Ἱησοῦ Χριστοῦ·

δ) Ἡ τιμή τῶν ἐν Βρεττανία Ἁγίων καί ἡ προβολή τῆς ζωῆς καί τοῦ παραδείγματος αὐτῶν, θέλει ἀφ’ ἑνός μέν ὠφελήσει μεγάλως τήν ἐν γένει ἱεραποστολικήν προσπάθειαν τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας, ἀφ’ ἑτέρου δέ θέλει ἐφελκύσει, διά τῶν Θεοπειθῶν πρεσβειῶν Αὐτῶν, πλουσίαν τήν χάριν τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐλογίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τῷ ἐν Βρεττανίᾳ τῆς Ἐκκλησίας ποιμνίῳ·

Οὔτω, τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν ἑπόμενοι,

ΘΕΣΠΙΖΟΜΕΝ

ὅπως ἀπό τοῦ νῦν καί ἐσαεί, πάντες οἱ ἐν Βρεττανίᾳ κηρύξαντες, ἀσκήσαντες, μαρτυρήσαντες καί ἐν γένει διαλάμψαντες Ἅγιοι, προασπιζόμενοι τήν Ὀρθόδοξον Πίστην, τιμῶνται κατά μῆνα Ὀκτώβριον, τῇ ἐπακολουθούσῃ πρώτῃ Κυριακῇ τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ζ´ Οικουμενικῆς Συνόδου.

Τῷ σκοπῷ τοῦτῳ συνετάχθη εἰδική Ἀκολουθία καί ἱστορήθη καινή εἰκών, ἀφιερωμένη εἰς τήν Σύναξιν Πάντων τῶν ἐν Βρεττανικαῖς Νήσοις Ἁγίων, ἧν προτρέπομεν τῷ Χριστεπωνύμῳ πληρώματι ἀποδεχθῆναι καί ἀσπασθῆναι μετά χαρᾶς μεγάλης και πίστεως.

Ταῖς Αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς, ΑΜΗΝ.

Η ΕΝ ΜΠΕΡΜΙΓΧΑΜ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΤΑΝΙΑΣ ΣΥΝΕΛΘΟΥΣΑ

ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Διάπυροι πρός Κύριον εὐχέται

+ Ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΣ,

Πρόεδρος.

+ Ὁ Μητροπολίτης Κιτίου ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ,

   Τοποτηρητής Μητροπόλεως Βρεττανικῶν Νήσων.

+ Ὁ Μητροπολίτης Μολδαβίας ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ.

+ Ὁ Μητροπολίτης Κένυας ΜΑΤΘΑΙΟΣ.

---

[1] Ψαλμός 67, 49.

[2] Ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ, «Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως», PG 94, 1164Β – 1168C.

[3] «Πεντηκοστάριον», ἔκδοσις Ἀποστολικῆς Διακονίας.

[4] «Νέος Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τ. Ἰουνίου, σελ. 344.

[5] «Νέος Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τ. Μαρτίου, σελ. 158.

[6] «Νέος Συναξαριστής τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», τ. Ἰουλίου, σελ. 345-346.

[7] «Κύπρια Μηναία». τ. Μαρτίου, σελ. 42.

[8] Χριστοφόρου Κ. Κομμοδάτου, Ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», 1985, σελ. 9 - 11.

[9] «The Book of the Saints – A Dictionary of Servants of God canonized by the Catholic Church, extracted from the Roman and other Martyrologies». Compiled by the Benedictine Monks of St. Augustine’s Abbey, Ramsgate, London 1946.

[10] «Bede's Ecclesiastical History of England», ed. by A.M. Sellar, [1907] Chap. II. §4.

[11] Χριστοφόρου Κ. Κομμοδάτου, αὐτ. σελ. 28.

[12] Πρός Ἑβραίους, κεφ. 11, 37