ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΦΟΡΗΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Ιωάννη Καρδάση, Χημικού - Οικονομολόγου

Η παράδοση της δημιουργίας του «Φορητού Θρόνου» του Πάπα της Ρώμης (Sedia Gestatoria), με τον οποίο μεταφερόταν ο Πάπας σε επίσημες τελετές, για να είναι δυνατό να τον βλέπει ο κόσμος, αποδίδεται στον Πάπα Στέφανο Γ΄ (752-757), τον ιδρυτή του Παπικού Κράτους, από εδάφη που παραχωρήθηκαν στην Εκκλησία της Ρώμης από τον Βασιλέα των Φράγκων Πεπίνο Γ΄ τον Βραχύ (πατέρα του Καρλομάγνου), μετά από την στέψη του, στο Παρίσι, από τον ανωτέρω Πάπα. Ο «Φορητός Θρόνος» κατηργήθηκε από τον Πάπα Παύλο ΣΤ΄ (1963-1978), μετά από 1220 χρόνια λειτουργίας του. Το Παπικό όμως Κράτος εξακολουθεί πάντα να υφίσταται 1253 χρόνια από την δημιουργία του και χωρίς να υπάρχει επίσημη καταδίκη από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, για την διπλή ιδιότητα του Πάπα, την εκκλησιαστική και την κοσμική-πολιτική.
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Ανατολής δεν αναγνώρισε αμέσως την νέα αυτή κοσμική ιδιότητα των Παπών (de jure), πλην όμως με το χρόνο την αποδέχτηκε, εφ’ όσον κατέστη γεγονός αναμφισβήτητο (de facto). Το ίδιο συνέβη και με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ανατολής. Έτσι για 300 χρόνια, μέχρι το Σχίσμα (754-1054), οι Εκκλησίες Ανατολής και Δύσης αποτελούσαν την Μια Ενιαία Καθολική Εκκλησία, παρ’ ότι ο Ρωμαίος Ποντίφηκας, εκτός της εκκλησιαστικής, κατείχε και πολιτική εξουσία. Αλλά και μετά το Σχίσμα δεν διεκόπη η επικοινωνία Ορθοδοξίας και Παπισμού από το γεγονός της διπλής αυτής ιδιότητας του Πάπα της Ρώμης.
Βέβαια, είναι γνωστό ότι οι Κανόνες της Εκκλησίας απαγορεύουν τη διπλή κατοχή εκκλησιαστικού και πολιτικού αξιώματος υπό του ιδίου προσώπου. Τόσο οι ΣΤ΄, ΠΑ΄ και ΠΓ΄ κανόνες των Αγίων Αποστόλων, όσον και ο Ζ΄ κανόνας της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου καθορίζουν, ότι η άσκηση εκκλησιαστικής και κοσμικής εξουσίας από το ίδιο πρόσωπο, ρητώς απαγορεύεται με επακόλουθη την ποινή της καθαίρεσης του προσώπου αυτού, από τον εκκλησιαστικό βαθμό που κατέχει (Διακόνου, Πρεσβυτέρου, Επισκόπου).
Η de facto αναγνώριση της διπλής ιδιότητας του Πάπα της Ρώμης, χωρίς την επιβολή οιασδήποτε ποινής ή άλλης ενέργειας είναι πλέον γεγονός και επικυρώνεται από την παρουσία του Πάπα Αδριανού Α΄ (δια των αντιπροσώπων αυτού, Πέτρου Πρωτοπρεσβυτέρου Ρώμης και Πέτρου Πρεσβυτέρου και Ηγουμένου της Ι.Μ. αγίου Σάββα Ρώμης) στη Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας το 789, κατά της Εικονομαχίας και του Πάπα Ιωάννη Η΄ (δια των αντιπροσώπων αυτού, Πρεσβυτέρων Πέτρου, Καρδινάλιου και Τοποτηρητή του αγιώτατου Πάπα Ρώμης με τους Πρεσβυτέρους Παύλο και Ευγένιο) στην Η΄ Οικουμενική Σύνοδο της Κων/πόλεως υπό του Μ. Φωτίου το 879, όπου απαγορεύθηκε η προσθήκη του filioque στο Σύμβολο Πίστης.

(ΠΗΓΕΣ: αγίου Νικόδημου Αγιορείτη «Πηδάλιο», Ζ΄ και Η΄ Οικουμενικές Σύνοδοι, π. Νικηφόρου Βιδάλη «Οι Ρωμαίοι Ποντίφηκες και το έργο τους», Χρ. Γιανναρά «Ενάντια στη θρησκεία).