ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΥΜΝΟΓΡΑΦΙΑΣ

          Γνωστοποιεῖται  στούς  ἀγαπητούς  ἀναγνώστες  τοῦ  παρόντος  Ἰστοτόπου (στόν  ὁποῖο  οἱ  ἐπισκέψεις  ἔφθασαν  ἤδη  τίς  100.000), ὅτι  γιά  τήν  διευκόλυνση  ὅσων  ἐνδιαφέρονται  ἀποκλειστικῶς γιά  ὑμνογραφικά  ἔργα  (Ἀκολουθίες, Παρακλήσεις, Χαιρετισμούς, κ.λ.π.), δημιουργήθηκε  νέος  Ἰστότοπος. Πρόκειται  γιά τήν ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΥΜΝΟΓΡΑΦΙΑ, ἡ  ὁποία  βρίσκεται  στήν  ἡλεκτρονική  διεύθυνση www.orthodoxhymnography.blogspot.gr

         Στόν  νέο  Ἰστότοπο  θά  δημοσιεύονται  μόνον  ὑμνογραφικά  ἔργα, τόσο  τοῦ  γράφοντος, ὅσο  καί  ἄλλων  ὑμνογράφων, συγχρόνων  (ἐφ' ὅσον  ἔχουμε  τήν  ἄδειά  τους ἤ  ἔχουν   ἤδη  ἀναρτηθεῖ  σέ  ἄλλους  Ἰστότοπους)  καί  παλαιῶν. Ἤδη  ἡ  πρώτη  ἀνάρτησις  ἔγινε  μέ  τήν  Ἀκολουθία  τοῦ  ἁγ. Νεομάρτυρος  Πλάτωνος  ἐπ. Ἐσθονίας  καί  πάντων  τῶν  ἐν  Ἐσθονίᾳ  Νεομαρτύρων, τήν  ὁποία  φιλοπόνησε  καί  εὐγενῶς  μᾶς  διέθεσε  ὁ  Σεβ. Μητροπολίτης  Ἐδέσσης  κ. Ἰωήλ.

          Ὅσοι  ἀπό  τούς  ἀγαπητούς  ἐπισκέπτες  τοῦ Ἰστοτόπου  διαθέτουν  ὑμνογραφικά  ἔργα  σέ  ἡλεκτρονική  μορφή  καί  ἐπιθυμοῦν  τήν  ἀνάρτησή  τους, παρακαλοῦνται  νά  μᾶς  τά  ἀποστείλουν  μέσῳ ἡλεκτρονικοῦ  ταχυδρομείου  στήν  διεύθυνση:  antmarkou@yahoo.gr  

 

Μετά  τῆς  ἐν  Κυρίῳ  τιμῆς, Καθηγητής  Ἀντ. Μάρκου.

ΟΣΙΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ΤΟΥ ΤΡΟΕΚΟΥΡΟΒΟ ΡΩΣΙΑΣ (+ 1853)

Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου

Ὁ  Ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἱλαρίων  γεννήθηκε  τό  1774  σέ  οἰκογένεια Ρώσων  χωρικῶν. Ὑπῆρξε  κι  αὐτός  ἕνα  εὐλογημένο  ἄνθος  τῆς  Ρωσικῆς Ὀρθοδοξίας κατά  τόν  19^ο αἰῶνα, τόν  αἰῶνα  τῆς  Μοναστικῆς  καί  Ἡσυχαστικῆς  Ἀναγεννήσεως  ἡ  ὁποία  προκλήθηκε  ἀπό  τούς  πνευματικούς  ἐπιγόνους  τοῦ  μεγάλου  διδασκάλου  τῆς  Νοερᾶς Προσευχῆς, τοῦ Πατρός  τῆς  Σλαβωνικῆς  Φιλοκαλίας,  Στάρετς  ὁσ. Παϊσίου  Βελιτσκόφσκυ.

Ὁ  ὅσ. Ἱλαρίων, χωρίς  νά  ἔχει  διδαχθεῖ  κάτι  τό  ἰδιαίτερο, ἔδειξε  ἀπό  τήν  παιδική  του  ἡλικία  τήν  μετέπειτα  πνευματική  του  πορεία στό  στάδιο  τῆς μοναχικῆς  ζωῆς  καί  τῆς  ἐρημητικῆς  ἀφιερώσεως, σέ  σημεῖο  πού  οἱ  γονεῖς  του  προβληματίζονταν  γιά  τό  ἄν  θά  μποροῦσε  νά  ζήσει  στήν  κατά  κόσμον  ζωή.  Ὁ  μικρός  προσευχόταν  πολύ  (καθημερινά γιά  διάστημα  ὡρῶν) καί  ἔτρωγε  μόνο  ψωμί  καί  αὐτό  λιγοστό (μόλις  δύο  «φρατζόλες»  τήν  ἑβδομάδα). Κατά  τήν  πρόνοια  τοῦ  Θεοῦ, ὁ  μόνος  πού  ἀντιλαμβάνοταν  την  εἰδική  κλήση  τοῦ  παιδιοῦ  ἀπό  τόν  Θεό  ἦταν  ὁ  παππούς  του, ὁ  ὁποῖος  καί  τόν  πῆρε  στό  σπίτι  του, ὅπου  ὁ  μικρός μποροῦσε νά  ἀκολουθεῖ  τό  προσευχητικό  καί  ἀσκητικό  του  πρόγραμμα  χωρίς  κοσμικούς περισπασμούς. Ὁ  παπποῦς    του ἔγινε  μάλιστα  καί συνοδός  του  σέ  προσκύνημα  στούς  ἱερούς  τόπους  τῆς  Ρωσικῆς  Ἐκκλησίας (τήν  Λαύρα  τῶν  Σπηλαίων  τοῦ  Κιέβου κ.ἄ.), ὅπου  ὁ  μικρός  ἀναζητοῦσε  ἕναν  ἔμπειρο πνευματικό  ὁδηγό. 

Στήν  ἡλικία  τῶν  14  ἐτῶν  ὁ  Ἱλαρίων  ἔχασε  τον  παπποῦ  του  και  ἔτσι  ὑποχρεώθηκε  νά  ἐπιτρέψει  στήν  πατρική  του  οἰκία.  Ἐκεῖ, παρά τό  γεγονός ὅτι  συνέχιζε  τόν  ἰδιότυπο  βίο  του, οἱ  γονεῖς  του  τόν  ὑποχρέωσαν  νά  παντρευτεῖ. Ὁ Ἰλαρίων  δέχθηκε  τόν γάμο ἀπό  σεβασμό  καί  ὑπακοή  πρός  αὐτούς, ὅμως  ἔμεινε  γιά πάντα ξένος  πρός  τήν  σύζυγό  του  καί  πρός  τίς  ὑποχρεώσεις  πού  ἀπέρρεαν  ἀπό  τήν  νέα  του  κατάσταση. Μάλιστα  ἔνοιωθε  ἐγκλωβισμένος  στά  κοσμικά  πράγματα  καί  ζητοῦσε  καταφύγιο  στόν  π. Τρόφιμο, ἐφημέριο  τοῦ  γειτονικοῦ  χωριοῦ Γκολοβίστινο, ὁ  ὁποῖος  ἦταν  ἕνας  πνευματικός  καί ἀξιόλογος  ἄνθρωπος.

Ὅπως  εἶναι  εὐνοήτο, ἡ  κατάσταση  αὐτή  δέν  μποροῦσε  νά  συνεχιστεῖ  γιά  πολύ. Ὁ  Ἱλαρίων  σταθμίζοντας  τά  πράγματα, προτίμησε  τήν  φυγή  πρός  τήν ἐν Χριστῷ  ἐλευθερία, παρά  τήν  ὑποταγή  στήν  κοσμική πραγματικότητα. Σάν  ἄλλος  Πατριάρχης  Ἀβραάμ προτίμησε  νά  «ἐξέλθει  τῆς  γῆς  καί  τῆς  συγγενείας»  του  καί νά  ἀναζητήσει  τήν  προσωπική  του  «γῆ  τῆς  ἐπαγγελίας». Στήν ἡλικία  τῶν  20  ἐτῶν  ἐγκατέλειψε  σύζυγο  καί πατρική  στέγη  καί ἐπέλεξε τήν δύσκολη ζωή τοῦ  προσκυνητοῦ. 

Μετά  ἀπό  πολλές  προσκυνηματικές  περιπλανήσεις, ὁ  μακάριος  Ἱλαρίων  προσπάθησε  δύο  φορές  νά  ἐνταχθεῖ  σέ  κοινοβιακό  μοναστήρι, ἀλλά  προσέκρουσε στήν  ἀντίδραση  τῆς  συζύγου  του, ἡ  ὁποία  προσέφυγε  στήν  διοίκηση  τῆς τοπικῆς Ἐπισκοπῆς. Ἔτσι  ὑποχρεώθηκε «ἐκ τῶν πραγμάτων» νά  ἀσπαστεῖ  τόν  ἐρημητικό βίο, γι’ αὐτό  κατέφυγε  σέ  μία  ἀπομωνομένη  περιοχή, ὅπου  ἔσκαψε  μερικές  σπηλιές  στό  μαλακό  ἔδαφος  τοῦ  τόπου  καί  ἐγκαταστάθηκε  ἐκεῖ. Γιά  διάστημα  6  ἐτῶν  ὁ  μακάριος  ζοῦσε  ὡς  σπηλαιώτης, τρεφόμενος  μόνον  μέ  τά  λαχανικά  πού  καλλιεργοῦσε  ὁ  ἴδιος. Καθώς  ἡ  περιοχή  πού  ἐγκαταστάθηκε  δέν  εἶχε  κάποια  πηγή  νεροῦ, πολλές  φορές ἔμενε  χωρίς  νερό, προσευχόμενος  καί  ἐλπίζοντας  νά  βρέξει. Χειμῶνα – καλοκαίρι κυκλοφοροῦσε  ἀνυπόδυτος, ντυμένος  μέ  ἕνα  λινό  πουκάμισο  καί  ἕνα  λευκό  ράσο, πάνω  ἀπό  τά  ὁποῖα  φοροῦσε βαρειές ἁλυσίδες. Διαρκῶς  καί  ἀδιαλείπτως  προσευχόμενος, προσέλκυσε  πάνω  του  τήν  χάρη  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά  καί  τήν  μανία  τῶν πονηρῶν  πνευμάτων. Οἱ  ἐπιθέσεις  τῶν δαιμόνων  ἦταν  σφοδρές  καί  καθημερινές. Μέ  ἄγριες φωνές  καί  θορύβους  προσπαθοῦσαν  νά  τόν  κάνουν  νά  διακόψει  τήν  προσευχή  του  καί  νά  ἐγκαταλείψει  τήν  ἄσκησή  του. Μάλιστα, ὁ  διάβολος «ἔμπαινε» καί  στά  ἄγρια  ζῶα  τοῦ δάσους, γιά  νά  τρομοκρατήσει  τόν  ἀγωνιστή  μέ  τίς  ἐπιθέσεις  τους  καί  νά ὑποχρεωθεῖ νά  φύγει. Ὁ  Ἱλαρίων  ὅμως  μέ  τήν  χάρη  τοῦ  Θεοῦ  συνέχισε  τόν  ἀγῶνα  του.

Ἡ  φήμη  τοῦ  νεαροῦ  ἐρημίτη  σταδιακά  ἄρχισε  νά  διαδίδεται. Πλήθη  ἀνθρώπων, πλουσίων  καί  πτωχῶν, ἄρχισαν νά  συρρέουν  στήν  ἔρημό  του, ἐλπίζοντας  νά  βροῦν  λύση  στά  προβλήματά  τους, πρακτικά  καί  πνευματικά. Ὁ  Ὅσιος  τούς  δέχονταν  ὅλους  καί  - κατά  τήν  δωρεά  τοῦ  Θεοῦ - τούς  βοηθοῦσε  μέ  τήν  προσευχή  καί  τίς  συμβουλές  του. Ὅ,τι  τοῦ  πρόσφεραν  οἱ  πλούσιοι, τό  ἔδινε  ἐλεημοσύνη  στούς  πτωχούς. Ὅμως  ἡ  παρουσία  τόσου  λαοῦ  κούραζε  τόν  ἀγωνιστή, ὁ  ὁποῖος  ἀναγκάζοταν  κάποιες  ἡμέρες  νά  ἀποσύρεται  στά  βάθη  τοῦ  ἄγριου  δάσους, ὅπου  ἀναβαίνοντας  σέ  ἕνα  μεγάλο  δένδρο, περνοῦσε  τίς  ἡμέρες  του  προσευχόμενος, χωρίς  ὕπνο, τροφή  καί  νερό.  Βαθειά  ἐκκλησιαστικός  ὁ  Ὅσιος, παρά  τήν  μόνωσή  του, δέν  παρέλειπε  τόν  κοινό  ἐκκλησιασμό  στήν  ἐκκλησία  τοῦ  κοντινοῦ  χωριοῦ, ὅπου  μετελάμβανε  τῶν  Ἀχράντων  Μυστηρίων. Πολλές  φορές  κάλυπτε  τήν  ἀπόσταση  μέχρι  τό  χωριό  κάτω  ἀπό  πολύ  ἄσχημες  καιρικές  συνθῆκες. Μία  φορά  ἐπιστρέφοντας  ἀπό  τό  χωριό, ἔπεσε  σέ  μία  σφοδρή  χιονοθύελλα  καί  σώθηκε  ἐπειδή  κατά  τήν  πρόνοια  τοῦ  Θεοῦ  τόν  βρῆκε  ἀναίσθητο κάποιος  διαβάτης  καί  τόν  μετέφερε  στό  σπίτι  ἑνός  πιστοῦ, ὅπου  ἐπανῆλθε  στή  ζωή  μέ  μεγάλη  δυσκολία, χάρις  στίς  εὐχές  τοῦ  ἐφημερίου  καί  τήν  ἐπίκληση τοῦ  ὀνόματος  τῆς  Παναγίας.

Ἡ  προσέλευση  τόσων  ἀνθρώπων  στό  ἀσκητήριο  τοῦ  Ἱλαρίωνος, προκάλεσε - ὅπως  ἦταν  ἀναμενόμενο – τήν  προσοχή  ταῆς  Ἀστυνομίας (ἦταν  ἡ  περίοδος  μετά  τήν  δυτικοποίηση  τῆς  Ρωσικῆς  Αὐτοκρατορίας  καί  τήν  ὑποταγή  τῆς  Ἐκκλησίας  στήν  Πολιτεία ἀπό  τόν  Μέγα  Πέτρο  καί  τήν ἀντικληρική  καί  ἀντιμοναχική  πολιτική  τῆς  Μεγάλης  Αἰκατερίνης  καί  ὅποιος  ἤθελε  νά  μονάσει, μποροῦσε  νά  τό  κάνει  μόνο  μέ  τήν  ἄδεια  τῶν  Ἀρχῶν). Ἔτσι  ὁ  Ὅσιος  ὑπο-χρεώθηκε  νά  ἐγκαταλείψει  τά  σπήλαιά  του  καί  νά  ἀρχίσει  τήν  περιπλάνηση  τοῦ  προσκυνητή. Τότε  ἐπισκέφθηκε  τό  Γιελέτς, τό  Κίεβο  καί  τό  Ζαντόνσκ. Στό  Κούρσκ, ἐνῶ  φιλοξενοῦνταν  στή  Μονή  τοῦ  Κορενόϋ, ὁ  Ὅσιος  ἀσθένησε  πολύ σοβαρά  καί  ὁ  Ἡγούμενος (ὁ  ὁποῖος  γνώριζε  τους  ἀγῶνες  του), τοῦ  πρότεινε  νά  χειροτονηθεῖ  μυστικά  μοναχός.  Ὁ  Ὅσιος  συμφώνησε, δέχθηκε  τό  Μεγάλο  καί  Ἀγγελικό  Σχῆμα, ἀλλά  διατήρησε  τό ὄνομα  τῆς  Βαπτίσεώς  του. 

Μετά  τήν  ἀνάρρωσή  του  ὁ  Μεγαλόσχημος – πλέον - Ἱλαρίων  ἐπέστρεψε  καί  πάλι  στίς  σπηλιές  του.   Ὅμως  ὁ  ἐχθρός  τῆς  ἀνθρωπίνης  σωτηρίας, ἔφερε  σκάνδαλα  στήν  ἐρημητική  ζωή  τοῦ  Ὁσίου  καί  πέτυχε  νά  τόν  ἀπομακρύνει  ἀπό  τήν  ἔρημό  του. Ἡ  περιοχή  πού  ἀσκοῦνταν  ἦταν  ἰδιωτική, ἔτσι  ὅταν  ὁ  Ὅσιος  κατηγορήθηκε  γιά  ἀνηθικότητα, ὁ  ἰδιοκτήτης  ἀπευθύνθηκε  στίς  Ἐκκλησιαστικές  Ἀρχές  καί  ὁ  Ὅσιος  δέχθηκε  τό  ἐπιτίμιο  τῆς  ἑξάμηνης  παραμονῆς  στή  Μονή  τῶν  Ἁγίων  Πέτρου  καί  Παύλου, γιά…τιμωρία!  Ὁ  ἄνθρωπος  τοῦ  Θεοῦ  ὅμως  εἶδε  στήν  ἐξέλιξη  αὐτή  τήν  ὑλοποίηση  τοῦ  παλαιοῦ  πόθου  του, νά  ζήσει  σέ  μία  κοινοβιακή  μονή  καί  ἔτσι  ἀξιοποίησε  τήν  παραμονή  πρός  ὄφελος  τῆς  ψυχῆς  του.

Μετά  τό  πέρας  τῆς  παραμονῆς  του  στή  μονή, ὁ  Ὅσιος  ἐπέστρεψε  στό  χωριό  καί  ὄχι  στήν  ἔρημό  του, διότι  ἡ  ἐκεῖ  διαμονή  του  εἶχε  κλονίσει  τήν  ὑγεία  του. Ἐγκαταστάθηκε  ἔτσι  στό  κωδωνοστάσιο  τοῦ  ναοῦ. Τότε  ἄρχισε  να  ἐκδηλώνεται  το  θαυματουργικό  του  χάρισμα. Κάποια  φορά  οἱ  καλλιέργειες  τοῦ  Πρίγκιπος  Ντολγκοροῦκι  στό  πλησιέστερο  ἀγρόκτημα, κινδύνευαν  ἀπό  την  ξηρασία. Ἔστειλε  τότε  ὁ  Πρίγκηπας  ἕνα  σημείωμα  στόν  Ὅσιο  καί  τόν  παρεκάλεσε  γιά  τίς  προσευχές  του. Πράγματι, δι’ εὐχῶν  τοῦ  ὁσίου  Πατρός Ἱλαρίωνος, ἔβρεξε  καί  ἡ  σοδειά  σώθηκε. Γιά  νά  εὐχαριστήσει  τόν  Ὅσιο  ὁ  Πρίγκηπας, τόν  παρεκάλεσε  νά  μετακομίσει  στήν  ἐπικράτειά  του, κάτι  πού  ὁ  Ὅσιος  δέχθηκε. Πέρασε ἔτσι  λίγος  καιρός  χωρίς  πειρασμούς, ἀλλά  μετά τόν  θάνατο  τοῦ  Πρίγκιπος, οἱ  ὑποτελεῖς  του  ἄρχισαν  νά  φέρονται  ἄσχημα  στόν  ἄνθρωπο  τοῦ  Θεοῦ, ὁπότε  αὐτός  ἄρχισε  καί  πάλι  τίς  περιπλανήσεις  τοῦ  προσκυνηματικοῦ  βίου. Τελικά, το 1824, ἕνας  πλούσιος  γαιοκτήμονας  πρότεινε τόν  Ὅσιο  νά  ἐγκατασταθεῖ  στήν  ἐπικράτειά  του, στό  χωριό  Τροεκούροβο. Ὁ  Ὅσιος  ἔκανε  θερμή  προσευχή  καί  ἀποδέχθηκε  τήν πρόταση, ἀφοῦ  ἄκουσε  μία  ὑπερκόσμια  φωνή  νά  τοῦ  λέει: «Ἀρκετά  περιπλανήθηκες, ἐργάσου  γιά  τήν  σωτηρία  σου  σέ  ἕναν  τόπο».

Ὅταν  ὁ  ὅσ. Ἱλαρίων  ἐγκαταστάθηκε  στό  Τροεκούροβο  (τόν  Νοέμβριο  τοῦ  1824), ἦταν  50  ἐτῶν. Τά  ὑπόλοιπα  29  χρόνια  τῆς  ζωῆς  τά  πέρασε  ἀγωνιζόμενος  ἐκεῖ. Ὁ  γαιοκτήμονας  τοῦ  διέθεσε  τρία  μικρά, καλά  θερμαινόμενα,  δωμάτια (τό  κρύο  πλέον, μετά  ἀπό  τόσα  χρόνια  διαμονῆς  στά  σπήλαια  καί  περιπλανήσεων  στήν  ὕπαιθρο, ἦταν  ὁ  μεγάλος  ἐχθρός  τοῦ  Ὁσίου). Σέ  ἀντιστάθμισμα  αὐτῆς  τῆς  «ἀνέσεως», ὁ  Ὅσιος  αὔξησε  τήν  νηστεία  του  καί  τούς  περιορισμούς  πού  ἐπεβαλε  στόν  ἑαυτό  του  (λ.χ.  τήν  ἀπόλαυση  ἑνός  περιπάτου  στήν  ἐξοχή). Ἤδη  ὁ  ἔγκλειστος  ἀσκητής  εἶχε  ἀποκτήσει  μία  ἐξαυλωμένη  μορφή. Πρός  τό  τέλος  τῆς  ζωῆς του (στήν  ἡλικία  σχεδόν  τῶν  80  ἐτῶν), ἔμοιαζε  μέ  τούς  Πατριάρχες  τῆς  Παλαιᾶς  Διαθήκης  καί  τούς  παλαιούς  ἀσκητές  τῆς  Αἰγυπτιακῆς  ἐρήμου. Λιπόσαρκος  ἀπό  τήν  νηστεία, ἀλλά  φωτεινός, χαμογελαστός  καί χαρούμενος, εἶχε  μακριά  ὁλόλευκα  μαλλιά  καί  ἐπίσης  μακριά  γενειάδα. Κάποιος  πού  τόν  γνώρισε  ἔλεγε  ἀργότερα: «Ἔμοιαζε  μέ  Ἄγγελο  τοῦ  Θεοῦ.  Δέν  μπορεῖ  κανείς  νά  φανταστεῖ,  μέ  ποιά  ὀμορφιά  στολίζει  ὁ  Κύριος  τούς  δούλους  Του  ἐδῶ  στή  γῆ. Ἄν  καί  σχεδόν  80  ἐτῶν, ἔμοιαζε  σάν  νά  ἦταν  στήν  ἀρχή  τῆς  ζωῆς  του».

Στό  Τροεκούροβο  ὁ  Ὅσιος  ἀκολουθοῦσε  ἕνα  ἰδιότυπο  πρόγραμμα  ζωῆς. Ἄν  καί  ἔγκλειστος συμμετεῖχε  στίς  ἐκκλησιαστικές  ἀκολουθίες  καί  δέχονταν  ἐπισκέπτες, τούς  ὁποίους  ὑποδέχονταν  μέ  τά  ἀκόλουθα  λόγια: «Ἄς  κάνουμε  τρεῖς  μετάνοιες  καί  ἄς  προσευχηθοῦμε  στήν  Βασίλισσα  τῶν  Οὐρανῶν». Μιλοῦσε  ἁπλᾶ, σύντομα  καί  συνήθως  μέ  παραδείγματα. Ἦταν  εὐγενικός  προς  ὅλους. Οἱ  ἄνθρωποι  ἔφθαναν  σ’ αὐτόν  φορτωμένοι  μέ  πολλά  προβλήματα, ἀλλά  ἔφευγαν  ἀνάλαφροι  σάν  πουλιά  μετά  τήν  συζήτηση  μαζί  του. Ἀνάμεσα  σέ  ἄλλους  τόν  ἐπισκέθηκε  κάποτε  ὁ  νεαρός  δάσκαλος Ἀ. Μ. Γκρένκωφ, ὁ  ὁποῖος  ἤθελε    ἀποχωριστεῖ  τά  ἐγκόσμια. «Πήγαινε  ἀμέσως  στήν  Ὄπτινα», τόν  συμβούλευσε  ὁ  ὅσ. Ἱλαρίων. Ὁ  νεαρός  ἔκανε  ὑπακοή  καί  τελικά  ἀναδείχθηκε  ὁ  μεγαλύτερος  καί  πλέον  γνωστός  Στάρετς  τῆς  Ρωσικῆς  Ὀρθοδοξίας. Πρόκειται  γιά  τόν  Στάρετς  Ἀμβρόσιο, ὁ  εὐλαβοῦνταν  ἰδιατέρως  τόν  ὅσ. Ἱλαρίωνα  καί  μέχρι  τό  τέλος  τῆς  ζωῆς  εἶχε  στό  κελλί  του  ἕνα  πορτραῖτο  του.

Πρός  τό  τέλος  τῆς  ζωῆς  του ὁ  ὅσ. Ἱλαρίων  ἀποφάσισε  τήν  ἵδρυση  ἑνός  κοινοβίου, στό  ὁποῖο  θά  ἐγκαταβίωναν  οἱ  ἀδελφές  πού  σταδιακά  εἶχαν  συγκεντρωθεῖ  γύρω  του, ἀπό  τήν  ἐγκατάσταση  στό  Τροεκούροβο  καί  μετά. «Οἱ  προσευχές  μου  θά  εἶναι  πάντοτε  σ’ αὐτό  τόν  τόπο», εἶχε  πεῖ  προφητικά. «Σέ στιγμές  λύπης, ἀσθενείας  ἤ  ἀμηχανίας, νά  διαβάζετε  τούς  Χαιρετισμούς  μπροστά  στήν  εἰκόνα  τῆς  Παναγίας  τοῦ  Βλαδιμήρου  καί  ἕνα  μνημόσυνο  γιά  μένα  τόν  ἁμαρτωλό».

Ὁ  ὅσ. Ἱλαρίων  κοιμήθηκε  εἰρηνικά  τήν  5^η Νοεμβρίου  1853. Περίπου  10.000  πιστοί  παρακολούθησαν  τήν  κηδεία  του  καί  ὅλοι  ὑπῆρξαν  μάρτυρες  τῆς  θαυμαστῆς  εὐωδίας  πού  ἀνέδυε  τό  λείψανό  του  καί εἶχε  κατακλύσει  τό  κελλί  του  καί  τόν  ναό, κατά  τήν  διάρκεια  τῆς  ἐξοδίου  Ἀκολουθίας. Μετά  τήν  μακαρία του  κοίμηση, πολλές  ἦταν  οἱ  ἐμφανίσεις  του, μέ  τίς  ὁποίες  παρηγόρησε  πιστούς  πού  εὐλαβοῦνταν  τήν  μνήμη  του. «Γιά  ἐκείνους  πού  πιστεύουν  στόν  Θεό  εἶμαι  ζωντανός», εἶπε  σέ  μία  ἀπό  αὐτές.

Ἡ  μνήμη  του  τιμᾶται  τήν  5^η  Νοεμβρίου  καί  τά  Λείψανά  του  τιμῶνται  στό  Τροεκούροβο  καί  ἄλλα  μέρη  τῆς  Ρωσίας, τήν  Κύπρο  καί  στήν  Ἑλλάδα  στό  Παρεκκλήσιο  τῆς  ὁσ. Ξένης  τῆς  διά  Χριστόν  Σαλῆς  Μάνδρας  Ἀττικῆς.

Πηγή: Τό  κείμενο  βασίσθηκε  στήν  μετάφραση  τοῦ Ρωσικοῦ  Βίου  τοῦ  Ὁσίου  ἀπό  τήν Ὄλγα Oleinikov, πού  δημοσιεύθηκε  στό «Otechestvennye podvizhniki 18 i 19 vekov» σελ. 325 - 351, Jordanville Νέας  Ὑόρκης, 1966.

ΔΑΚΡΥΡΡΟΟΥΣΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

                                                                                  Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου.

 

Ένα από τα χιλιάδες προσωνύμια που δόθηκαν στην Θεοτόκο είναι και το προσωνύμιο Δακρυρροούσα. Και αυτό επειδή η Παναγία είναι η συνεχώς και αδιαλείπτως «χέουσα δάκρυα» για τη σωτηρία των ανθρώπων και των «μετά πίστεως και ευλάβειας» καταφευγόντων σ’ Αυτή Χριστιανών. Είναι η αυτή που δακρύζει βλέπουσα τις αστοχίες των πιστών, αλλά και αυτή πού με θέρμη και δάκρυα παρακαλεί τον «Υιόν Της και Θεόν» για τη σωτηρία των ανθρώπων.Τα δάκρυα της Παναγίας μας τα υπενθυμίζει τόσο η δημοτική παράδοση, όσο και η εκκλησιαστική παράδοση, μέσα από τα θαύματα που εμφανίζονται κατά καιρούς σε ορισμένες Θεομητορικές εικόνες. Είναι γνωστό το δημοτικό τραγούδι για την Άλωση της Πόλης. «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολύ δακρύζεις» – «Η Δέσποινα ταράχθηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες».

 

Παναγία η Υπάρχουσα.(Ιεροσόλυμα)

 

 

Η εικόνα αυτή αγιογραφήθηκε μετά από αποκάλυψη της Υπεραγίας Θεοτόκου το 1995 σε μία κοπέλα στα Ιεροσόλυμα που ήταν πρωτύτερα Μουσουλμάνα, η οποία καθοδηγημένη κατόπιν υπό της Θεοτόκου βαπτίστηκε Ορθόδοξη Χριστιανή. Το θέλημα της Θεοτόκου είχε ως εξής: “Θέλω να μου φτιάξετε μιαν εικόνα, όπου το πρόσωπόν μου θα είναι λυπημένον, τα ενδύματα μου μαύρα και τα τρία πρώτα δάκτυλα του δεξιού χεριού μου ενωμένα, το δε όνομα της εικόνος θα είναι «Η ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ»”.

Η εικόνα θαυματούργησε την ημέρα των Εισοδίων της Θεοτόκου 2002 βγάζοντας δάκρυα. Έκτοτε έχει τους οφθαλμούς βουρκωμένους. Το λυπημένο της Πρόσωπο, τα μαύρα της ρούχα, μαζί με τα δάκρυά της δείχνουν την αποστασία της ανθρωπότητας και προμηνύουν τα επερχόμενα δεινά και την παρουσία του Αντιχρίστου. Τα τρία πρώτα δάχτυλα του δεξιού χεριού φανερώνουν την Αγία Τριάδα, τον μόνο αιώνιο και αληθινό Θεό. Το δε όνομα «ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ» υποδηλώνει ότι όντως υπάρχει Μητέρα του Θεού και έχει το σώζειν δια της τοσαύτης χάριτος όπου τυγχάνει. Και αν την βλασφημούν οι αιρετικοί και οι αντίχριστοι ότι δεν υπάρχει, εμείς θα ομολογούμεν πάντοτε: «Συ υπάρχεις Θεοτόκε και Εσένα έχουμε μεσίτρια οι αμαρτωλοί προς τον Κύριον». Η θέση της εικόνας είναι στην φυλακή του Αποστόλου Πέτρου.

 

Παναγία της Λάγνης στην Κλήρου (Κύπρος, Ιερά Μητρόπολη Ταμασού)

 

 

Η εικόνα της Παναγίας του Λάγνη, παρουσιάζει την Παναγία σε ένα σπάνιο εικονογραφικό τύπο της δεομένης Παναγίας. Παλαιότερα το παρεκκλήσι, που βρίσκεται περίπου ενάμισι χιλιόμετρο στα νοτιοανατολικά του χωριού και είναι κτισμένο σε χαμηλό λόφο, ήταν γυναικείο μοναστήρι, ένα από τα πρώτα της Κύπρου. Παραμένει άγνωστο πότε εγκαταλείφθηκε. Για την ονομασία του υπάρχουν διάφορες μαρτυρίες. Η επικρατέστερη αναφέρει πως η εικόνα της Παναγίας βρέθηκε εκεί που σήμερα είναι το αγίασμα. Έριξαν λαχνό (λαγνί), αν θα έκτιζαν μοναστήρι δίπλα στο αγίασμα ή πάνω στο ύψωμα, εκεί που είναι σήμερα κτισμένο. ‘Αλλη εκδοχή αναφέρει ότι η Παναγία εμφανίστηκε στον ύπνο ενός ανθρώπου που είχε το χωράφι και του υπέδειξε το σημείο στο οποίο θα βρει την εικόνα της. Το πρωί της επόμενης μέρας πήγε στον τόπο εκείνο, αλλά ξέχασε το ακριβές σημείο. Έφτιαξε τρεις λαχνούς σε τρία διαφορετικά σημεία και ο πρώτος που τράβηξε, έδειχνε το σημείο που έπρεπε να σκάψει. Εκεί σε σημείο τριών ποδιών βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας.

Η εικόνα δάκρυσε τον Μάϊο του 2009. Το φαινόμενο συνεχίστηκε επί μια περίπου εβδομάδα. Ένα ευδιάκριτο υγρό με πρωτογνωρη ευωδία έβγαινε από τα μάτια της εικόνας Παναγίας για μία εβδομάδα.

Παναγία Παραμυθία της Ιεράς Μονής Κύκκου.

 

 

Η εικόνα της Παραμυθίας βρίσκεται τοποθετημένη στο Καθολικό της Μονής Κύκκου. Η παράδοση αναφέρει πως βρισκόταν αλλού, αλλά όταν ο ναός της καταστράφηκε μεταφέρθηκε στή Μ. Κύκκο. Παραμυθία σημαίνει παρηγοριά και φέρει αυτό το όνομα διότι είναι ζωγραφισμένη κατά τον ίδιο τρόπο σαν την Παραμυθία του Αγίου Όρους. Η Παναγία έχει το πρόσωπο της στραμμένο αριστερά, ενώ κρατεί το χέρι του Υιού της μπροστά στο στόμα Tης. Η Παραμυθία του Αγίου Όρους είχε άλλη μορφή, αλλά κατόπιν ενός θαύματος πήρε αυτή την ονομασία. Κάποτε στο Άγιο Όρος θα εισέβαλαν πειρατές. Προτού ακόμα εισβάλουν ένας μοναχός άκουσε μια φωνή από την εικόνα αυτή της Παναγίας να του λέει: «Να μην ανοίξετε σήμερα της πόρτες της μονής. Ανεβήτε στα τείχη και διώξτε τους πειρατές». Ο Χριστός όμως της λέει δηλ. το Θείο Βρέφος: «Μη Μητέρα, μην το λες αυτό. Άφησε τους να τιμωρηθούν όπως τους πρέπει». Η Παναγία όμως πήρε το χέρι του Υιού Της, έστρεψε στ’ αριστερά το πρόσωπό Της και επανέλαβε τα ίδια λόγια. Η ανάμνηση του θαύματος αυτού γιορτάζεται μέσα στον Ιανουάριο.

Από τα μάτια και της Παναγίας και του Χριστού κύλησαν δάκρυα στην εικόνα αυτή, τον Νοέμβριο του 1996.

 

Παναγία η Φανερωμένη Νέας Σκιώνης Χαλκιδικής

 

 

Το ξωκλήσι της Παναγίας Φανερωμένης στη Νέα Σκιώνη, βρίσκεται 2 χιλιόμετρα ανατολικά του χωριού, στη θέση της αρχαίας Σκιώνης. Είναι χτισμένο ακριβώς στην όχθη ενός ποταμού και φιλοξενεί θαυμάσιες τοιχογραφίες του 16ου αιώνα μ.Χ. Το εκκλησάκι, καθώς και η γύρω περιοχή ανήκε στη Μονή Φλαμουρίου, στη Θεσσαλία. Όταν η Θεσσαλία απελευθερώθηκε από τους Τούρκους, το 1881 μ.Χ., παραχωρήθηκε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, στην οποία ανήκει μέχρι σήμερα.

Στο ναό φυλάσσεται η εικόνα της Παναγίας ζωγραφισμένη σε όρθια μαρμάρινη βάση αγάλματος. Η παράδοση για το ξωκλήσι λέει, ότι ένας χωρικός της περιοχής είδε ένα φως στη θάλασσα να πλησιάζει στην ακτή. Νομίζοντας ότι πρόκειται για πειρατικό καράβι, επέστρεψε στο χωριό να ειδοποιήσει τους συγχωριανούς του. Το πρωί, όταν το φως έφτασε στην ακτή, είδαν ότι ήταν ένα μεγάλο κομμάτι μάρμαρο, με την Παναγία ζωγραφισμένη πάνω του, που επέπλεε στη θάλασσα. Οι χωριανοί εντυπωσιάστηκαν από το θαύμα και ζήτησαν από τον Τούρκο Μπέη της περιοχής να τους επιτρέψει να χτίσουν ένα εκκλησάκι για να στεγάσουν την εικόνα. Αυτός όμως αρνήθηκε, έριξε κάτω την εικόνα και άρχισε να την ποδοπατά. Η εικόνα έγινε ξαφνικά μαλακή σαν πηλός και παγίδεψε τα πόδια του Μπέη, μη αφήνοντάς τον να ξεφύγει. Τότε ο Μπέης μετάνιωσε και ζητώντας συγνώμη επέτρεψε να χτιστεί το εκκλησάκι αυτό. Η τοπική παράδοση αναφέρει ότι η εικόνα κλαίει πριν συμβεί κάτι κακό στη χώρα. Λέγεται ότι η εικόνα δάκρυσε πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, λίγο πριν γίνει η εισβολή της Κύπρου, ακόμη και πρόσφατα, όταν δημιουργήθηκε το θέμα με το όνομα των Σκοπιων.

Η θαυματουργή εικόνα της ΠΑΝΑΓΙΑΣ "με τα επτά σπαθιά - СЕМИСТРЕЛЬНАЯ"

 

 

Σ’αυτήν την λίγο ασυνήθιστη εικόνα η Παναγία εμφανίζεται με την καρδιά διαπερασμένη από επτά σπαθιά. Στον πιο συνηθισμένο εικονογραφικό τύπο βλέπουμε τεσσερα σπαθιά στα αριστερά και τρία στα δεξιά. Επειδή οι Καθολικοί έχουν υιοθετήσει τη λατρεία της ”καρδιάς της Θεοτόκου”, κάποιοι θεώρησαν ότι είναι Καθολικής προελεύσεως. Στην πραγματικότητα η εικόνα έχει σχέση με την προφητεία του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου, την οποία καταγράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς: "καί σού δέ αυτής τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία» (Λουκ. 2.35). Εδώ αναφέρεται στον πόνο που θα ένοιωθε η Παναγία κατά τη στιγμή του χωρισμού από τον αγαπημένο της Υιό, όταν μπροστά στα μάτια της Τον εσταύρωσαν.

Η εικόνα αυτή βρισκόνταν στο κωδωνοστάσιο μιας εκκλησίας κοντά στον ποταμό Τόσιν. Με το πέρασμα του καιρού, χωρίς να ξέρουμε γιατί, η εικόνα ήταν με το πρόσωπο προς τα κάτω και χρησίμευε σαν μια απλή…σανίδα. Ο Θεός δεν επέτρεψε για πολύ καιρό αυτήν την κατάσταση και ένας κάτοικος της περιοχής, ο Καντίκωφ, ο οποίος υπέφερε από πολλές ασθένειες, είδε στον ύπνο του ότι έπρεπε να ψάξει στο κωδωνοστάσιο για μια εικόνα και να προσευχηθεί σ’αυτήν για να γίνει καλά. Πράγματι πήγε, αλλά οι υπεύθυνοι δεν του έδωσαν μεγάλη σημασία. Αφού πήγε τρεις φορές και επέμενε πολύ, τον άφησαν να ψάξει ,βρήκε την εικόνα, την καθάρισε, την προσκύνησε και θεραπεύτηκε. Ακολούθησαν πολλά θαυματα και σε κάποιες στιγμές δύσκολες για τον λαό δάκρυσε, όπως στις 12 Αυγούστου 2000, όταν είχαμε την τραγωδία με το υποβρύχιο Κούρσκ, και στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, όταν κατέρρευσαν οι δίδυμοι πύργοι. Η εικόνα είναι γνωστή και με την ονομασία ”Η προφητεία του Δικαίου Συμεών” ή ”Το γαλήνεμα των κακών ψυχών”.

 

Η Παναγία του Κούρσκ

 

 

Η εικόνα Παναγία του Κούρσκ ανήκει στο τύπο της Βυζαντινής Πλατυτέρας. Η αρχική Εικόνα είχε την επωνυμία “Θεοτόκος του Σημείου”. Το 1170 κατά την πολιορκία του Νόβγκοροντ από την αντίπαλο πόλι Σουζντάλ, ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης λιτάνευσε την Εικόνα στα τείχη. Οταν ένα βέλος χτύπησε την Εικόνα, η Εικόνα δάκρυσε και ένα δάκρυ έπεσε στα άμφια του Αρχιεπισκόπου. Αυτό ήταν σημείο για την απαλλαγή της πολεως από την πολιορκία. Γι αὐτό ωνομάσθη κατ ἀρχήν “Παναγία του Σημείου“. Το γεγονός αυτό τιμάται στην Ρωσία στις 27 Νοεμβρίου.

 

Δύο εικόνες της Παναγίας του Καζάν, μία στην Ρωσία και μια στην Ρουμανία, το έτος 2009

 

Δύο θαυμαστά γεγονότα σημειωθηκαν με διαφορά 24 ημερών στη Ρουμανία και στη Ρωσία. Δύο εικόνες της Παναγίας του Καζάν (Καζάνσκαια) δάκρυσαν!

 

Το πρώτο συνέβη στη Σκήτη Χούτα της Ρουμανιας, στις 29 Αυγούστου 2009. Το δευτερο συνέβη στις γυναικείες φυλακές του Αλατιρ-Ρωσία, στις 22 Σεπτεμβριου 2009, όταν δάκρυσε μια εικόνα της Παναγίας του Καζάν όπου είχε αγιογραφήσει πριν 15 χρόνια μία κρατούμενη

 

Εικόνα της Παναγίας στην Μονή Μανιάβσκι στην Ουκρανία!

 

 

Στην Μονή Μανιάβσκι της Δυτικής Ουκρανίας, τον Άθωτης Ουκρανίας όπως ονομάζεται, σε μία εικόνα της Παναγίας άρχισε να τρέχουν δάκρυα που εωδίαζαν.

 

 

Οι μοναχοί είναι ανήσυχοι επειδή όταν πριν από τέσσερα χρόνια είχε ξανασυμβεί αυτό, εκτεταμένες πλημμύρες είχαν προκαλέσει ζημιές σε όλη την Δυτική Ουκρανία. Δεν ξέρουν τι να μπορεί να σημαίνει, αλλά πιστεύουν ότι είναι μία προειδοποίηση της Παναγίας.

 

 

Η εικόνα είναι σαν να κλαίει και το δάκρυ όσο περνούν οι μέρες όλο και μεγαλώνει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για θαύμα. Η θαυματουργή εικόνα "Η Ηγουμένη της Μονής Μανιάβσκι», είναι αντίγραφο της πρωτότυπης εικόνας η οποία χάθηκε όταν οι Μπολσεβίκοι έκλεισαν το μοναστήρι. Η πρωτότυπη εικόνα είχε αγιογραφηθεί τον 17ο αιώνα. όταν κατά την διάρκεια μίας επιδημίας η Παναγία εμφανίστηκε στον Ηγούμενο και του ζήτησε να μετανοήσει. Μετά τις προσευχές των μοναχών η επιδημία υποχώρησε.

 

Εικόνα της Παναγίας στο Τορόντο του Καναδά

 

 

Η εικόνα είναι αντίγραφο μιας εικόνας της Παναγίας που χρονολογείται στα 750 μ.Χ. Τα δάκρυα άρχισαν να ρέουν άφθονα μετά την λειτουργία της Κυριακής τον Σεπτέμβριο του 1996, δημιουργώντας μια λιμνούλα κάτω από την εικόνα.

 

Εικόνα της Παναγίας στο Μιλάνο.(2012)

 

 

Το φαινόμενο εμφανίστηκε στις 18 Απριλίου 2012, σε εικόνα της Παναγίας στο ελληνορθόδοξο παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου, στο Μιλάνο . Πρόκειται για δάκρυα πηχτά, τα οποία αναδίδουν μοσχοβολιά από τριαντάφυλλο, που φτάνει μέχρι έξω από το εκκλησάκι και προσελκύει περίεργους περαστικούς, που δεν γνωρίζουν για το εικόνισμα που κλαίει. Η εικόνα, την οποία ζωγράφισε το 1967 κάποιος μοναχός στο Αγιο Ορος πάνω σ’ ένα κομμάτι ξύλο, άρχισε να κλαίει στη διάρκεια πρωινής Λειτουργίας των Κοπτών από την Ερυθραία, οι οποίοι επειδή στην Ιταλική μεγαλούπολη δεν έχουν χώρο να προσευχηθούν, πηγαίνουν στον Ορθόδοξο ναό.

«Οι Κόπτες τρομαγμένοι, με φώναξαν να δω τα δάκρυα που έτρεχαν από την εικόνα. Από εκείνη την ημέρα δεν κοιμάμαι, δεν τρώω, συμβαίνει κάτι το απίστευτο», εξηγεί ο Ιερέας της εκκλησίας Αμπόντιο Μπίκα, ο οποίος κάλεσε αμέσως τον Ορθόδοξο Επίσκοπο στο Μιλάνο Λούκα Τρεζόλντι. Ο Ιερέας δήλωσε ότι στις 7 Ιανουαρίου του 2008 για πρώτη φορά το εικόνισμα της Παναγίας δάκρυσε, αλλά κρατήθηκε μυστικό. «Είπαμε στους πιστούς μας να μην το ανακοινώσουν, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αποδείξεις θεραπειών χάρη στη βοήθεια που πήραν ασθενείς προσκυνώντας την Παναγία». Αυτή τη φορά όμως όλα είναι διαφορετικά. Ενα έντονο άρωμα τριαντάφυλλου διαχέεται συνέχεια κι όσο πιο έντονη είναι η προσευχή, τόσο πιο έντονο γίνεται το άρωμα. «Δεν φωνάζω “θαύμα, θαύμα”» δήλωσε ο Επίσκοπος Λούκα. «Εξάλλου θα προτιμούσα αντί για δάκρυα, να βγαίνει ένα φως από τα μάτια της Παναγίας. Τα δάκρυα δείχνουν τη θλίψη της Παναγίας, που συμπάσχει με τον πόνο των ανθρώπων και είναι σαν να λέει “κι εγώ υποφέρω, είμαι μαζί μ’ εσάς που υποφέρετε, που είστε φτωχοί, ταπεινωμένοι”. Είναι όμως ένα σημάδι ανεξήγητο»..

 

 

Σε ανάλυση της εικόνας που έγινε από τον Λίβιο Μπριτζολάρα, ειδικό σε θερμογραφικές αναλύσεις, επιβεβαιώθηκε ότι στη διάρκεια του μυστικιστικού φαινομένου στο πρόσωπο της Παναγίας δημιουργείται μια αλλαγή του χρώματος. Σαν τα μάγουλά της να ζεσταίνονται. «Υπάρχει μια μικρή διαφορά θερμοκρασίας, αλλά και κάτι περίεργο. Οταν γίνεται η απεικόνιση της θερμότητας, εμφανίζονται στη θερμική κάμερα, το φωτοστέφανο, τα μαλλιά και το πρόσωπο. Θα χρειαστεί όμως να κάνουμε κι άλλες εξετάσεις» δήλωσε ο Ιταλός ειδικός.

Από τους πρώτους που είδαν τα δάκρυα της Παναγίας είναι η Μαρία-Αντόνια Ιανέλι, 59 ετών, η οποία, αν και Καθολική, ένιωσε μια μέρα ένα περίεργο κάλεσμα που την τραβούσε να μπει στην εκκλησία. «Προσκύνησα και ο Ιερέας μού έδωσε την ευλογία του. Δύο ημέρες μετά ξαναπήγα και είδα τα δάκρυα της Παναγίας να τρέχουν από τα μάτια της. Ηταν τόσα που τα σκούπιζα. Τρόμαξα, αλλά δεν είπα σε κανέναν τίποτα. Την επόμενη ημέρα έμεινα σπίτι, αλλά μου τηλεφώνησε ο Ιερέας και μου είπε: “Γιατί δεν ήρθες; Η Παναγία έκλαψε”. Τότε κατάλαβα ότι τα δάκρυα τα είχε δει κι εκείνος, ότι δεν τα ονειρεύτηκα» λέει η γυναίκα, που συνεχίζει να πηγαίνει και να προσκυνά την εικόνα.