ΟΙ ΑΔΙΑΦΘΟΡΟΙ ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟΥ
Καθηγητοῦ Ἀντωνίου Μάρκου
Τό θέμα τῶν ἀδιαφθόρων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, ἀναπτύσουμε στό ἔργο μας περί τῶν Ἀδιαφθόρων Ἁγίων Λειψάνων, τό ὁποῖο ἀναφέρεται εἰσαγωγικῶς στή μή διάλυση σωμάτων ἀπό τεχνιτές, φυσικές καί ὑπερφυσικές αἰτίες (λόγῳ ἁμαρτίας ἤ ἁγιότητος), στίς διαφορές μεταξύ ἀδιαλύτου σώματος καί ἀδιαφθόρου Λειψάνου, στίς μαρτυρίες περί προσωρινῆς διατηρήσεως Ἁγίων Λειψάνων, στίς ἀσαφεῖς ἀναφορές σέ ἀδιάφθορα Ἅγια Λείψανα, περιλαμβάνει δέ καταλόγους (Λειψάνων πού διατηρήθηκαν ἀδιάφθορα, ἀδιαφθόρων Λειψάνων πού ἔχουν χαθεῖ, καταστραφεῖ ἤ διαλυθεῖ καί ἀδιαφθόρων Λειψάνων πού σώζονται κατά περιοχές) καί βιογραφικά σημειώματα τῶν Ἀδιαφθόρων Ἁγίων.
Περιπτώσεις ἀδιαφθόρων σωμάτων ὑπάρχουν καί στόν Παπισμό. Πρόκειται γιά 90 περιπτώσεις προσώπων πού ἀπεβίωσαν ἀπό τό 1159 μέχρι τό 1905. Τά πρόσωπα αὐτά τιμῶνται ἀπό τούς Ρωμαιοκαθολικούς σάν Ἅγιοι ἤ Μακάριοι. Ὅμως, κατά τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἁγιότητα καί Ἅγιοι - καί κατ’ ἀκολουθία θαύματα καί σημεῖα - ἐκτός Ἐκκλησίας, σέ αἱρέσεις καί σχίσματα, δέν ἀναγνωρίζονται ὡς γνήσια καί ἀπό Θεοῦ. Ὁ ἅγ. Ἀναστάσιος ὁ Σιναϊτης λ.χ. γράφει σχετικά: "Οὐκοῦν ὁπόταν ἴδης καί δι' αἱρετικῶν καί δι' ἀπίστων τί σημεῖον κατά τι κρῖμα Θεοῦ γενόμενον, μή θαμβηθῆς ἤ σαλευθῆς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Πολλάκις γάρ καί ἡ πίστις τοῦ προσερχομένου ἐστιν ἡ τό σημεῖον ποιήσασα καί ούχ ἡ ἀξία τοῦ ποιήσαντος. Ἔγνωμεν γάρ καί Ἐπίσκοπον αἱρετικόν ἐν Κυζίκῳ τῇ πόλει, τῶν λεγομένων Μακεδονιανῶν τῶν Πνευματομάχων, ὅτι δένδρον ἐλαίας ἐκ τοῦ τόπου ἐν ὦ ἵστατο εἰς ἕτερον τόπον σχήματι εὐχῆς μετήνεγκεν, ὡς σκοτίζον τήν θυρίδα τοῦ ματαίου εὐκτηρίου αὐτοῦ".
Ὁ ἴδιος αἱρετικός Ἐπίσκοπος, συνεχίζει ὁ ἅγ. Ἀναστάσιος, ἔκανε προσευχή πάνω σέ νεκρό καί "παρεσκεύασε τόν νεκρόν δῆθεν λαλῆσαι καί εἰπεῖν πόσον ἦν τό ὀφειλόμενον χρέος τῷ ἐπιδανειστῇ αὐτοῦ". Καί ὅταν ἀπεβίωσε ὁ Ἐπίσκοπος αὐτός, "ἐν τῷ μνήματι αὐτοῦ διάφοροι φαντασίαι καί σημεῖα ἐπετελέσθησαν... Αἱρετικός δέ ποιῶν σημεῖα ἤ προφητεύων, δήλος ἐστίν ὅτι ὑπό δαιμόνων ἐμπαίζεται, καίτοι νομίζει ἐκ Θεοῦ ἐνεργεῖσθαι αὐτῷ τά τοιαῦτα". ("Ὁδηγός Ἀναστασίου Σιναϊτου", σελ. 74 καί 76).
"Τοῦτο τῆς τοῦ διαβόλου μεθοδείας - διδάσκει σχετικῶς ὁ Ἱερός Χρυσόστομος - τῇ ἀληθείᾳ ἀεί παρησάγειν τήν πλάνην, πολλά ἐπιχρωνύντα αὐτή τά ὁμοιώματα, ὥστε εὐκόλως κλέψας τούς εὐεξαπατήτους" ("Ὁμιλία ΜΣΤ' εἰς τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον").
Εὔλογο προκύπτουν τά ἐρωτήματα:
Ἡ ἀφθαρσία ἑνός σώματος εἶναι δαιμονική φαντασία ἤ πραγματικό γεγονός;
Οἱ προηγούμενες Ἁγιοπατερικές διδασκαλίες περί σημείων καί θαυμάτων ἀπό αἱρετικούς, ἰσχύουν καί στήν περίπτωση τῶν ἀφθάρτων σωμάτων;
Αὐτά εἶναι δύο θέματα πού χρειάζονται μελέτη καί διερεύνηση ὑπό τό φῶς τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας.
Μεταξύ τῶν ἐρωτημάτων πού προκύπτουν ἀπό τήν μελέτη τῶν περιπτώσεων ἀδιαφθόρων στόν Ρωμαιοκαθολικισμό, σημειώνουμε τό καίριο ἐρώτημα τοῦ κατά πόσο τά ἀναφερόμενα στοιχεῖα εἶναι πραγματικά. Ἡ ἔγκυρη Καθολική Ἐγκυκλοπαίδεια "Ἅγιοι καί Προσκυνήματα", γράφει σχετικά γιά τήν περίπτωση τῆς Ρίτας τῆς Κάσια, τῆς ὁποίας τό σῶμα διατηρεῖται ἄφθαρτο:
"Εἶναι δύσκολο, ἄν ὄχι ἀδύνατο, νά διακρίνει κανείς τά ὅρια μεταξύ Ἱστορίας καί θρύλου, ὅταν ἡ λαϊκή εὐλάβεια εἶναι τόσο μεγάλη γιά ἕναν Ἅγιο. Αὐτή εἶναι χωρίς ἄλλο ἡ περίπτωση τῆς ἀγ. Ρίτας τῆς Κάσια, πού τόσο ἀγαπήθηκε ἀπό τούς πιστούς ὅλου τοῦ κόσμου καί τόσο τήν σέβονταν ἀκόμη κι ὅταν ζοῦσε, πού ἡ ἁγιωνυμία της ἔγινε ἀπό τό λαό πρίν ἀπό τήν Ἐκκλησία. Συνεπῶς, ὁ ἀναγνώστης ἄς μήν ἐκπλήσσεται, ἄν στή διήγηση αὐτῆς τῆς βιογραφίας διαπιστώσει, ὅτι τά ἱστορικά δεδομένα γιά τή ζωή τῆς Ἁγίας - τόσο ἄλλωστε ἐλάχιστα καί ἀβέβαια - ἐναλλάσσονται μέ θρυλικές πληροφορίες" (Νικηφόρου Βιδάλη, "Τ' ἀδέλφια μας οἱ Ἅγιοι", Ἀθήνα 1990, σελ. 187).
Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Ρίτα τῆς Κάσια δέν συμπεριλήφθηκε στό μεταρρυθμισμένο Γενικό Ἡμερολόγιο τῶν Ἁγίων τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, πού ἔγινε μετά τήν Β' Σύνοδο τοῦ Βατικανοῦ (1962 - 1965), τιμᾶται ὅμως τοπικά, σύμφωνα μέ σχετική ἀπόφαση τοῦ Πάπα Οὐρβανοῦ Η', τοῦ ἔτους 1626 (αὐτ. σελ. 191).
Ὁ Νικηφόρος Βιδάλης σημειώνει σχετικά μέ τήν μεταρρύθμιση τοῦ Ἡμερολογίου: "Ἀπό τή μεταρρύθμιση αὐτή βγῆκαν, ἀπό τό Γενικό Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο πολλοί Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐλλιπή ἤ καί ἀνακριβή ἱστορικά στοιχεῖα ὑπάρξεως, μέ σκοπό νά ξεκαθαριστοῦν τά ἱστορικά ἀπό τά θρυλικά στοιχεῖα, μέ τά ὁποῖα συχνά ἀναμιγνύονται, ἔτσι ὥστε νά προκύψουν καθαρές βιογραφίες, εἴτε αὐτές στηρίζονται σέ ἱστορικά δεδομένα, εἴτε σέ ἁπλή παράδοση. Ἡ ἐργασία αὐτή, πολύ δυσχερής καί ἐπίπονη, συνεχίζεται καί θά συνεχιστεῖ γιά μεγάλο ἀκόμη χρονικό διάστημα, σέ ἐπίπεδο ἐθνικῶν καί τοπικῶν Ἐκκλησιῶν· ὅταν δέ ὁλοκληρωθεῖ, θά γίνει τό Νέο Γενικό Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο, πού θά ἀντικαταστήσει ἐκεῖνο τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ' (1584)" (αὐτ. σελ. 11).
Θά πρέπει ἐπίσης νά ληφθεῖ πολύ σοβαρά ὑπ' ὄψη, ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοί στήριξαν πολλές ἀπό τίς καινοτομίες τους πάνω σέ χαλκευμένες καταστάσεις πού ὀνόμασαν θαύματα. Λ. χ. ἡ ἑορτή τῆς Ἁγίας Δωρεᾶς στηρίχθηκε σέ ὅραμα μιᾶς μοναχῆς, τῆς Ἰουλιανῆς, ἡ ὁποία "ἑσπέραν τινά, τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, προσευχομένη εἶδε τήν πανσέληνον ἔχουσα ὀπήν! Τήν ὀπτασίαν ταύτην ἐξήγησεν ὡς σημεῖον τοῦ γεγονότος, ὅτι ἐν τῷ κύκλῳ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἑορτῶν ἔλειπεν ἑορτή πρός τιμήν τῆς ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ τελουμένης μετουσιώσεως" (Β. Κ. Στεφανίδου, "Ἐκκλησιαστική Ἱστορία", σελ. 540).
Παρόμοια περίπτωση ἀφορᾶ τήν λιτανεία τῆς Ἁγίας Δωρεᾶς, κατά τήν ὁποία περιφέρεται ἡ ὄστια. "Ἱερεύς τις ἐν Βολσένῃ τῆς Ἰταλίας - γράφει ὁ Στεφανίδης - κατά τήν Θ. Λειτουργίαν, ἐξ ἀπροσεξίας ἔρριψε σταγόνα καθαγιασμένου οἴνου ἐπί τοῦ εἰλητοῦ, ὅπου ἐσχηματίσθη αἱματόχρους κηλίς ἐν σχήματι ὄστιας. Τοῦτο ἐθεωρήθη θαῦμα" (αὐτ. σελ. 540).
Παρά τά προηγούμενα, ἄν ἀποκλεισθοῦν φυσικοί λόγοι καί οἱ κάθε εἴδους ἀνθρώπινες ἐπεμβάσεις, θά πρέπει νά ἐξετασθοῦν μέ πολλή σοβαρότητα, κάτω ἀπό τό φῶς τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας, ὅλες οἱ πραγματικές περίπτωσεις ἀφθαρσίας σωμάτων, μυροβλυσίας (Ἁγνή τοῦ Montepulciano, Ματθαῖα τῆς Matelica, Μαρία Μαγδαληνή De Pazi, Φραγκίσκος Ἐπίσκοπος Γενεύης, Μαρία τοῦ Ἰησοῦ), μεταθανάτιας αἱμοραγίας (Νικόλαος τοῦ Tolentino, Ματθαῖα τῆς Matelica, Βερναδῖνος τῆς Σιέννας, Λουκία τοῦ Narni, Τσάρμπελ τοῦ Λιβάνου), καθώς καί οἱ λεγομένοι Στιγματικοί, πού ὑπάρχουν στό Ρωμαιοκαθολικισμό.
Ἄν πρόκειται περί πραγματικῶν περιπτώσεων ἀφθαρσίας σωμάτων, ἀσφαλῶς ἰσχύει τό περιεχόμενο στίς Ἀποστολικές Διαταγές: "Εὐδοκεῖ ὁ Θεός ἐπιτελεῖσθαι δυνάμεις ὡς σοφός οἰκονόμος, οὐ τῇ τῶν ἀνθρώπων ἰσχύϊ, ἀλλά τῇ Ἑαυτοῦ βουλήσει" ("Ἀποστολικαί Διαταγαί", βιβλίο Η', σελ. 140).
Τίς περιπτώσεις ἀδιαφθόρων στό Ρωμαιοκαθολικισμό παρουσιάζουμε στή συνέχεια. Τίς περιπτώσεις αὐτές περιγράφει στό βιβλίο της "The Incorruptbles", Rochford, Illinois, 1977, ἡ ἐρευνήτρια τοῦ θέματος Joan Carroll Crouz (στό ἐξής J. C. Cruz).
Ἡ συγγραφέας στόν Πρόλογο τοῦ ἔργου της ἐπισημαίνει κάτι πολύ σημαντικό, σχετικά τίς παρανοήσεις πού ἔχουν γίνει γιά τό θέμα, στό χῶρο τοῦ Παπισμοῦ. Ἐπισημαίνει π.χ. "ἕνα σκίτσο πού ὑπάρχει σέ μία Καθολική ἔκδοση, στό ὁποῖο περιγράφεται μία ἀνακλινόμενη φιγούρα σέ μία γυάλινη λειψανοθήκη. Ἡ λεζάντα ὑποδείκνυε τήν ταυτότητα τοῦ περιεχομένου, σάν τό ἀδιάφθορο σῶμα τοῦ ἁγίου Φραγκίσκου τοῦ Geronimo, μία διευκρίνηση πού μεταγενέστερη ἔρευνα ἀποκάλυψε, ὅτι ἦταν τελείως λανθασμένη...
Σ' ἕνα ἀριθμό Εὐρωπαϊκῶν ἐκκλησιῶν, μπορεῖ κανείς νά βρεῖ κρυστάλλινες λειψανοθήκες πού περιέχουν ἀνακλινόμενα ἀγάλματα πού παρουσιάζουν συγκεκριμένους ἁγίους, τά ὀστᾶ τῶν ὁποίων περιέχονται σέ ἀπομιμούμενες φιγοῦρες. Ἀπό τήν τεχνική πού χρησιμοποιήθηκε στήν ἀναπαραγωγή τῶν εἰκόνων σέ μερικά ἀπό αὐτά τά μοντέλα, δημιουργοῦνται συχνά λάθη ὅπως ἐκεῖνο τοῦ ἁγίου Φραγκίσκου τοῦ Geronimo πού ἀναφέρθηκε προηγουμένως ἤ ὅπως ἔγινε μέ τόν ἅγιο Φραγκίσκο Cabrinι, τοῦ ὁποίου τό σῶμα δέν βρέθηκε ποτέ διατηρημένο".
Ἔστι, "ἦταν ἀπαραίτητο - ἐπισημαίνει - νά ἐξετάσω τά ἱερά προσκυνήματα ὅλων ἐκείνων τῶν ἁγίων πού ἀναφέρονται σάν ἄφθαρτοι, γιά νά ἐξακριβώσω ἐάν οἱ φυλασσόμενες φιγοῦρες ἦταν τά πραγματικά σώματα τῶν ἁγίων ἤ ἀγάλματα πού τούς ἀναπαριστοῦσαν" (J. C. Cruz αὐτ. σελ. 21 - 42). Ἡ τελευταῖα αὐτή συμπερασματική παρατήρηση, εἶναι ἐνδεικτική περί τοῦ τί περίπου ἐπικρατεῖ στόν χῶρο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, σχετικά μέ τό θέμα αὐτό.
Γιά τήν κατά τό δυνατό πλήρη κάλυψη τοῦ θέματος:
· Ἀναφέρονται στή συνέχεια οἱ μετά τό Σχίσμα τοῦ 1054 περιπτώσεις ἀφθάρτων σωμάτων πού μνημονεύει στήν ἐργασία της ἡ Joan Carroll Cruz, μαζί μέ σχετικές ἱστορικές πληροφορίες.
· Ἡ χρονολογία μέσα σέ παρένθεση ἀναφέρεται στό ἔτος θανάτου καί ἡ ἡμερομηνία στή μνήμη τοῦ ἀναφερομένου προσώπου κατά τό Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο, ὅταν αὐτή ἀναφέρεται.
· Σέ ὅποιες περιπτώσεις ἡ μετάφραση τῶν ὀνομάτων καί τῶν τοπονυμίων θά ἦταν πιθανῶς ὄχι ἀκριβής, αὐτά τίθενται μέ λατινικούς χαρακτήρες.
· Ἀκολουθεῖται χρονολογική σειρά.
· Τά ἱστορικά στοιχεία λαμβάνονται ἀπό τό βιβλίο τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν Νικηφόρου Βιδάλη, "Τ' ἀδέλφια μας οἱ Ἅγιοι", Ἀθήνα 1990 ( στό ἐξής Ν. Β.), ἐνῶ δίδονται καί βιβλιογραφικές παραπομπές.
· Οἱ ὅροι Ἅγιος καί Μακάριος ἀφοροῦν τήν Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία καί ἀναφέρονται στό ἔργο τῆς J. C. Cruz.
· Τά ἀναφερόμενα στούς Βίους θαύματα καί ἄλλα σημεῖα, μνημονεύονται γιά λόγους ἀντικειμενικότητος, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ἀποδοχή ἤ κρίση τοῦ συγγραφέα πάνω στά ἀναφερόμενα θέματα.
Μεταξύ τῶν ἐρωτημάτων πού προκύπτουν ἀπό τήν μελέτη τῶν περιπτώσεων ἀδιαφθόρων στόν Ρωμαιοκαθολικισμό, σημειώνουμε τό καίριο ἐρώτημα τοῦ κατά πόσο τά ἀναφερόμενα στοιχεῖα εἶναι πραγματικά. Ἡ ἔγκυρη Καθολική Ἐγκυκλοπαίδεια "Ἅγιοι καί Προσκυνήματα", γράφει σχετικά γιά τήν περίπτωση τῆς Ρίτας τῆς Κάσια, τῆς ὁποίας τό σῶμα διατηρεῖται ἄφθαρτο:
"Εἶναι δύσκολο, ἄν ὄχι ἀδύνατο, νά διακρίνει κανείς τά ὅρια μεταξύ Ἱστορίας καί θρύλου, ὅταν ἡ λαϊκή εὐλάβεια εἶναι τόσο μεγάλη γιά ἕναν Ἅγιο. Αὐτή εἶναι χωρίς ἄλλο ἡ περίπτωση τῆς ἀγ. Ρίτας τῆς Κάσια, πού τόσο ἀγαπήθηκε ἀπό τούς πιστούς ὅλου τοῦ κόσμου καί τόσο τήν σέβονταν ἀκόμη κι ὅταν ζοῦσε, πού ἡ ἁγιωνυμία της ἔγινε ἀπό τό λαό πρίν ἀπό τήν Ἐκκλησία. Συνεπῶς, ὁ ἀναγνώστης ἄς μήν ἐκπλήσσεται, ἄν στή διήγηση αὐτῆς τῆς βιογραφίας διαπιστώσει, ὅτι τά ἱστορικά δεδομένα γιά τή ζωή τῆς Ἁγίας - τόσο ἄλλωστε ἐλάχιστα καί ἀβέβαια - ἐναλλάσσονται μέ θρυλικές πληροφορίες" (Νικηφόρου Βιδάλη, "Τ' ἀδέλφια μας οἱ Ἅγιοι", Ἀθήνα 1990, σελ. 187).
Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Ρίτα τῆς Κάσια δέν συμπεριλήφθηκε στό μεταρρυθμισμένο Γενικό Ἡμερολόγιο τῶν Ἁγίων τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, πού ἔγινε μετά τήν Β' Σύνοδο τοῦ Βατικανοῦ (1962 - 1965), τιμᾶται ὅμως τοπικά, σύμφωνα μέ σχετική ἀπόφαση τοῦ Πάπα Οὐρβανοῦ Η', τοῦ ἔτους 1626 (αὐτ. σελ. 191).
Ὁ Νικηφόρος Βιδάλης σημειώνει σχετικά μέ τήν μεταρρύθμιση τοῦ Ἡμερολογίου: "Ἀπό τή μεταρρύθμιση αὐτή βγῆκαν, ἀπό τό Γενικό Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο πολλοί Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἐλλιπή ἤ καί ἀνακριβή ἱστορικά στοιχεῖα ὑπάρξεως, μέ σκοπό νά ξεκαθαριστοῦν τά ἱστορικά ἀπό τά θρυλικά στοιχεῖα, μέ τά ὁποῖα συχνά ἀναμιγνύονται, ἔτσι ὥστε νά προκύψουν καθαρές βιογραφίες, εἴτε αὐτές στηρίζονται σέ ἱστορικά δεδομένα, εἴτε σέ ἁπλή παράδοση. Ἡ ἐργασία αὐτή, πολύ δυσχερής καί ἐπίπονη, συνεχίζεται καί θά συνεχιστεῖ γιά μεγάλο ἀκόμη χρονικό διάστημα, σέ ἐπίπεδο ἐθνικῶν καί τοπικῶν Ἐκκλησιῶν· ὅταν δέ ὁλοκληρωθεῖ, θά γίνει τό Νέο Γενικό Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο, πού θά ἀντικαταστήσει ἐκεῖνο τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ' (1584)" (αὐτ. σελ. 11).
Θά πρέπει ἐπίσης νά ληφθεῖ πολύ σοβαρά ὑπ' ὄψη, ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοί στήριξαν πολλές ἀπό τίς καινοτομίες τους πάνω σέ χαλκευμένες καταστάσεις πού ὀνόμασαν θαύματα. Λ. χ. ἡ ἑορτή τῆς Ἁγίας Δωρεᾶς στηρίχθηκε σέ ὅραμα μιᾶς μοναχῆς, τῆς Ἰουλιανῆς, ἡ ὁποία "ἑσπέραν τινά, τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, προσευχομένη εἶδε τήν πανσέληνον ἔχουσα ὀπήν! Τήν ὀπτασίαν ταύτην ἐξήγησεν ὡς σημεῖον τοῦ γεγονότος, ὅτι ἐν τῷ κύκλῳ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἑορτῶν ἔλειπεν ἑορτή πρός τιμήν τῆς ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ τελουμένης μετουσιώσεως" (Β. Κ. Στεφανίδου, "Ἐκκλησιαστική Ἱστορία", σελ. 540).
Παρόμοια περίπτωση ἀφορᾶ τήν λιτανεία τῆς Ἁγίας Δωρεᾶς, κατά τήν ὁποία περιφέρεται ἡ ὄστια. "Ἱερεύς τις ἐν Βολσένῃ τῆς Ἰταλίας - γράφει ὁ Στεφανίδης - κατά τήν Θ. Λειτουργίαν, ἐξ ἀπροσεξίας ἔρριψε σταγόνα καθαγιασμένου οἴνου ἐπί τοῦ εἰλητοῦ, ὅπου ἐσχηματίσθη αἱματόχρους κηλίς ἐν σχήματι ὄστιας. Τοῦτο ἐθεωρήθη θαῦμα" (αὐτ. σελ. 540).
Παρά τά προηγούμενα, ἄν ἀποκλεισθοῦν φυσικοί λόγοι καί οἱ κάθε εἴδους ἀνθρώπινες ἐπεμβάσεις, θά πρέπει νά ἐξετασθοῦν μέ πολλή σοβαρότητα, κάτω ἀπό τό φῶς τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας, ὅλες οἱ πραγματικές περίπτωσεις ἀφθαρσίας σωμάτων, μυροβλυσίας (Ἁγνή τοῦ Montepulciano, Ματθαῖα τῆς Matelica, Μαρία Μαγδαληνή De Pazi, Φραγκίσκος Ἐπίσκοπος Γενεύης, Μαρία τοῦ Ἰησοῦ), μεταθανάτιας αἱμοραγίας (Νικόλαος τοῦ Tolentino, Ματθαῖα τῆς Matelica, Βερναδῖνος τῆς Σιέννας, Λουκία τοῦ Narni, Τσάρμπελ τοῦ Λιβάνου), καθώς καί οἱ λεγομένοι Στιγματικοί, πού ὑπάρχουν στό Ρωμαιοκαθολικισμό.
Ἄν πρόκειται περί πραγματικῶν περιπτώσεων ἀφθαρσίας σωμάτων, ἀσφαλῶς ἰσχύει τό περιεχόμενο στίς Ἀποστολικές Διαταγές: "Εὐδοκεῖ ὁ Θεός ἐπιτελεῖσθαι δυνάμεις ὡς σοφός οἰκονόμος, οὐ τῇ τῶν ἀνθρώπων ἰσχύϊ, ἀλλά τῇ Ἑαυτοῦ βουλήσει" ("Ἀποστολικαί Διαταγαί", βιβλίο Η', σελ. 140).
Τίς περιπτώσεις ἀδιαφθόρων στό Ρωμαιοκαθολικισμό παρουσιάζουμε στή συνέχεια. Τίς περιπτώσεις αὐτές περιγράφει στό βιβλίο της "The Incorruptbles", Rochford, Illinois, 1977, ἡ ἐρευνήτρια τοῦ θέματος Joan Carroll Crouz (στό ἐξής J. C. Cruz).
Ἡ συγγραφέας στόν Πρόλογο τοῦ ἔργου της ἐπισημαίνει κάτι πολύ σημαντικό, σχετικά τίς παρανοήσεις πού ἔχουν γίνει γιά τό θέμα, στό χῶρο τοῦ Παπισμοῦ. Ἐπισημαίνει π.χ. "ἕνα σκίτσο πού ὑπάρχει σέ μία Καθολική ἔκδοση, στό ὁποῖο περιγράφεται μία ἀνακλινόμενη φιγούρα σέ μία γυάλινη λειψανοθήκη. Ἡ λεζάντα ὑποδείκνυε τήν ταυτότητα τοῦ περιεχομένου, σάν τό ἀδιάφθορο σῶμα τοῦ ἁγίου Φραγκίσκου τοῦ Geronimo, μία διευκρίνηση πού μεταγενέστερη ἔρευνα ἀποκάλυψε, ὅτι ἦταν τελείως λανθασμένη...
Σ' ἕνα ἀριθμό Εὐρωπαϊκῶν ἐκκλησιῶν, μπορεῖ κανείς νά βρεῖ κρυστάλλινες λειψανοθήκες πού περιέχουν ἀνακλινόμενα ἀγάλματα πού παρουσιάζουν συγκεκριμένους ἁγίους, τά ὀστᾶ τῶν ὁποίων περιέχονται σέ ἀπομιμούμενες φιγοῦρες. Ἀπό τήν τεχνική πού χρησιμοποιήθηκε στήν ἀναπαραγωγή τῶν εἰκόνων σέ μερικά ἀπό αὐτά τά μοντέλα, δημιουργοῦνται συχνά λάθη ὅπως ἐκεῖνο τοῦ ἁγίου Φραγκίσκου τοῦ Geronimo πού ἀναφέρθηκε προηγουμένως ἤ ὅπως ἔγινε μέ τόν ἅγιο Φραγκίσκο Cabrinι, τοῦ ὁποίου τό σῶμα δέν βρέθηκε ποτέ διατηρημένο".
Ἔστι, "ἦταν ἀπαραίτητο - ἐπισημαίνει - νά ἐξετάσω τά ἱερά προσκυνήματα ὅλων ἐκείνων τῶν ἁγίων πού ἀναφέρονται σάν ἄφθαρτοι, γιά νά ἐξακριβώσω ἐάν οἱ φυλασσόμενες φιγοῦρες ἦταν τά πραγματικά σώματα τῶν ἁγίων ἤ ἀγάλματα πού τούς ἀναπαριστοῦσαν" (J. C. Cruz αὐτ. σελ. 21 - 42). Ἡ τελευταῖα αὐτή συμπερασματική παρατήρηση, εἶναι ἐνδεικτική περί τοῦ τί περίπου ἐπικρατεῖ στόν χῶρο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, σχετικά μέ τό θέμα αὐτό.
Γιά τήν κατά τό δυνατό πλήρη κάλυψη τοῦ θέματος:
· Ἀναφέρονται στή συνέχεια οἱ μετά τό Σχίσμα τοῦ 1054 περιπτώσεις ἀφθάρτων σωμάτων πού μνημονεύει στήν ἐργασία της ἡ Joan Carroll Cruz, μαζί μέ σχετικές ἱστορικές πληροφορίες.
· Ἡ χρονολογία μέσα σέ παρένθεση ἀναφέρεται στό ἔτος θανάτου καί ἡ ἡμερομηνία στή μνήμη τοῦ ἀναφερομένου προσώπου κατά τό Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο, ὅταν αὐτή ἀναφέρεται.
· Σέ ὅποιες περιπτώσεις ἡ μετάφραση τῶν ὀνομάτων καί τῶν τοπονυμίων θά ἦταν πιθανῶς ὄχι ἀκριβής, αὐτά τίθενται μέ λατινικούς χαρακτήρες.
· Ἀκολουθεῖται χρονολογική σειρά.
· Τά ἱστορικά στοιχεία λαμβάνονται ἀπό τό βιβλίο τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν Νικηφόρου Βιδάλη, "Τ' ἀδέλφια μας οἱ Ἅγιοι", Ἀθήνα 1990 ( στό ἐξής Ν. Β.), ἐνῶ δίδονται καί βιβλιογραφικές παραπομπές.
· Οἱ ὅροι Ἅγιος καί Μακάριος ἀφοροῦν τήν Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία καί ἀναφέρονται στό ἔργο τῆς J. C. Cruz.
· Τά ἀναφερόμενα στούς Βίους θαύματα καί ἄλλα σημεῖα, μνημονεύονται γιά λόγους ἀντικειμενικότητος, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ἀποδοχή ἤ κρίση τοῦ συγγραφέα πάνω στά ἀναφερόμενα θέματα.
Οἱ ἀδιάφθοροι τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ
(κατά χρονολογική σειρά)
Μοναχός Valtheof τοῦ Melrose Σκωτίας (+ 1159, 3η Αὐγούστου· Ἅγιος)
Ἄν καί μέλος τῆς Αὐλῆς τοῦ Βασιλιά τῆς Σκωτίας Δαβίδ, ἐντάχθηκε στό μοναχικό Τάγμα τῶν Κιστερσιανῶν καί ἀναδείχθηκε δεύτερος Ἡγούμενος τοῦ Ἀββαείου Melrose τῆς Σκωτίας. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1159 - ἀφοῦ προηγουμένως ἀρνήθηκε νά χειροτονηθεῖ Ἐπίσκοπος Γλασκώβης - καί ἐνταφιάσθηκε στό Ἀββαεῖο του.
Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1171. Τελευταία ἀναφορά γι' αὐτό γίνεται στό Χρονικό τοῦ Melrose, τό 1340. (Καρόλου Ἀρχιεπισκόπου Γλασκώβης, "The History of St. Cuthbert", Ν. Ὑόρκη 1887, σελ. 143 - 144· J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 70 - 71).
Ἐπίσκοπος Οὐβάλδος τοῦ Cubbiο Ἰταλίας (+ 1160, 16η Μαϊου· Ἅγιος)
Εὐγενούς καταγωγῆς, ἀναδείχθηκε Ἐπίσκοπος ἀπό τόν Πάπα Ὀνώριο Β'. Κατά τούς βιογράφους του, "μπόρεσε νά συμφιλιώσει ἀκόμη καί τούς ἐχθρούς του καί πέραν αυτῶν τῶν ἀρετῶν ὁ Κύριος τόν προίκισε καί μέ τό χάρισμα τῶν θαυμάτων" (Ν.Β. αὐτ., σελ. 181). Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1160.
Κατά τήν τελευταία ἰατρική ἐξέταση τοῦ ἀφθάρτου σώματός του πού ἔγινε τό 1960, περιγράφεται ξηρό καί χρώματος σκούρου καφέ. Σήμερα φυλάσσεται στό Ναό τοῦ Monte Ingino Ἰταλίας. (J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 71 - 72).
Μοναχός Ἰδεσβάλδος τοῦ Dunes, Dunkirk Γαλλίας (+ 1167· Ἅγιος)
Προερχόμενος ἀπό τήν ἀριστοκρατεία τῆς Φλάνδρας, μετά ἀπό 30 χρόνια δημόσιας ὑπηρεσίας, ἔγινε μοναχός τοῦ Τάγματος τῶν Κιστερσιανῶν καί ἀναδείχθηκε Ἡγούμενος τοῦ Ἀββαείου τοῦ Dunes, στό Dunkirk τῆς Γαλλίας. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1167.
Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1624. Τελευταία ἀναγνώρισή του ἔγινε τό 1894. Σήμερα στό Ναό Notre Dame de la Poterie, στό Bruges τῆς Φλάνδρας, σώζονται πολλά τῶν ὀστῶν του, ὁ ἀριστερός του βραχίονας φυλάσσεται στήν Ἐπισκοπή τοῦ Bruges καί ὁ δεξιός στό Ἀββαεῖο τοῦ Dunes. (J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 73).
Ἰσίδωρος ὁ Γεωργός (+ 1172 ἤ 1130, 15η Μαϊου· Ἅγιος)
Κατά τούς βιογράφους του, "ἔζησε τόν 12ο αἰ. στήν Ἰσπανία καί ἔδωσε ὑπέροχα παραδείγματα Χριστιανικοῦ ἤθους, ἀφοσιωμένος στό καθημερινό του ταπεινό ἔργο, καλλιεργῶντας τήν γῆ... Πέθανε τό 1130 καί ἐτάφη χωρίς καμμία ἰδιαιτερότητα... Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε στίς 25 Μαϊου 1622 ἀπό τόν Πάπα Γρηγόριο ΙΕ'". (Ν.Β. αὐτ. σελ. 180 - 181).
Τό ἄφθαρτο σῶμα του μετακινήθηκε κατά τήν ἱστορική πορεία σέ ἕξι διαφορετικές τοποθεσίες καί σήμερα φυλάσσεται στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Μαδρίτης. Τό χρῶμα τοῦ σώματος περιγράφεται σκοτεινό. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 74 - 75).
Βενέδικτος ὁ Γεφυροποιός (+ 1184· Ἅγιος)
Γνωστός σάν "ὁ μικρός Βενέδικτος ὁ γεφυροποιός". Ἀρχικά βοσκός στή Σαβοϊα, ξεκίνησε τό 1177 τήν ἀνέγερση μιᾶς πέτρινης γέφυρας στήν Ἀβινιόν τῆς Γαλλίας, "μετά ἀπό ὅραμα". Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1184, τέσσερα χρόνια πρίν τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἔργου. Ἐνταφιάσθηκε πάνω στή γέφυρα καί "ἦσαν τόσα πολλά τά θαύματα πού τελέσθηκαν ἐκεῖ, ὥστε οἱ πρόκριτοι τῆς πόλεως ἔκτισαν ἕνα Παρεκκλήσιο πάνω στή γέφυρα, ὅπου τό σῶμα ἔμεινε γιά 500 περίπου χρόνια".
Τό 1669 ἕνα τμῆμα τῆς γέφυρας κατέρρευσε, τό Παρεκκλήσιο καταστράφηκε καί τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο. Μία δεύτερη ἀναγνώριση ἔγινε τό 1674. Τό σῶμα καταστράφηκε κατά τήν Γαλλική Ἐπανάσταση, τό 1789. Ἀπό αὐτό διασώθηκε μόνο ἡ κεφαλή, ἡ γνησιότητα τῆς ὁποίας πιστοποιήθηκε τό 1854. Σήμερα φυλάσσεται στήν ἐνορία τοῦ ἁγ. Didier, στήν Ἀβινιόν. (J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 76 - 77).
Ἐπίσκοπος Οὖγος τοῦ Λίνκολ Βρεττανίας (+ 1200, 16η Νοεμβρίου· Ἅγιος)
Ἦταν γιός Γάλλου Ἰππότη καί ὅταν ἔμεινε ὀρφανός ἐντάχθηκε στό Τάγμα τοῦ ἁγ. Αὐγουστίνου, σέ ἡλικία 8 ἐτῶν. Σέ ἡλικία 23 ἐτῶν ἐντάχθηκε στό αὐστηρό Τάγμα τῶν Καρθουσιανῶν. Τό 1179 ἔτυχε τῆς προσοχῆς τοῦ Βασιλιά τῆς Ἀγγλίας Ἐρρίκου Β', ἀπό τόν ὁποῖο ἀναδείχθηκε Ἐπίσκοπος Λίνκολ, καί τοῦ σεβασμοῦ τῶν διαδόχων του Ριχάρδου Α' τοῦ Λεοντόκαρδου καί Ἰωάννη τοῦ Ἀκτήμονα (σάν Βασιλικός Πρεσβευτής τοῦ τελευταίου ἐπισκέφθηκε τήν Γαλλία). Ἀπεβίωσε μετά ἀπό ἀσθένεια στό Λονδίνο, τό 1200. Κατά τήν κηδεία του "τιμήθηκε μέ τό νά σηκώσουν τό φέρετρό του τρεῖς Βασιλεῖς καί τρεῖς Ἀρχιεπίσκοποι".
Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1280, παρουσίᾳ τοῦ Βασιλιά τῆς Ἀγγλίας Ἐδουάρδου Α'. Τό 1540, κατά τήν βασιλεία τοῦ Ἐρρίκου Η', τό σῶμα χάθηκε, ὅταν διατάχθηκε ἡ δήμευση τῶν ἀφιερωμάτων, ἡ ὁποία ἀπέφερε στό Βασιλικό Θησαυροφυλάκιο 2. 621 οὐγγιές χρυσοῦ καί 4. 215 ἀργύρου, πλέον τῶν πολυτίμων κοσμημάτων! (H. Thurston, "The Lιfe of St. Hugh of Lincol", Ν. Ὑόρκη 1898· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 78 - 81).
Μοναχός Βετράνδος τῆς Garrigua (+ 1230· Μακάριος)
Κατά τούς ἱστορικούς, "συναριθμεῖται μεταξύ τῶν γνησίων ἀκολούθων τοῦ ἁγ. Δομηνίκου, ἱδρυτοῦ τοῦ Τάγματος τῶν Ἱεροκηρύκων". Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1230, στή γυναικεία Μονή Notre Dame de Bosuet, στή Γαλλία.
Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο 23 χρόνια ἀργότερα. Μία ἀκόμη ἀναγνώρισή του ἔγινε τόν 15ο αἰ., ὁπότε τό σῶμα μεταφέρθηκε στό Ναό τῶν Ἀδελφῶν Ἱεροκηρύκων τοῦ Orange. Καταστράφηκε ἀπό τούς Διαμαρτυρομένους τό 1561, κατά τή διάρκεια τῶν θρησκευτικῶν πολέμων. (J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 82).
Ἀρχιεπίσκοπος Ἐδμούνδος τοῦ Καντέρμπουρυ (+ 1240· Ἅγιος)
Ἀναδείχθηκε Ἀρχιεπίσκοπος Καντέμπουρυ τό 1234 καί ὑπερασπίσθηκε τά δικαιώματα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στόν Ἐρρίκο Γ', ἡ πολιτική τοῦ ὁποίου τόν ἀνάγκασε νά καταφύγει στή Γαλλία. Ἐγκαταβίωσε στό Κιστερσιανό Ἀββαεῖο τοῦ Pontigny, ὅπου καί ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1240.
Μερικά χρόνια μετά τό θάνατό του, τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο, παρουσίᾳ τοῦ Γάλλου Βασιλιά Λουδουβίκου τοῦ ἐπιλεγομένου Ἁγίου. Πολυάριθμα θαύματα ἀνάγκασαν τό 1247 τόν Πάπα Ἰννοκέντιο Δ' νά προχωρήσει στήν ἁγιωνυμία του. Τό σῶμα (χρώματος καφέ), σώζεται στό Ἀββαεῖο τοῦ Pontigny. (N.V. Pierce Butler, "A Book of British Saints", 1957, σελ. 16 καί J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 83 - 84).
Μοναχή Ρόζα τοῦ Viterbo Ἰταλίας (+ 1252, 6η Μαρτίου· Ἁγία)
"Κατά τήν διάρκεια μιᾶς ἀσθενείας - σημειώνεται σέ Ρωμαιοκαθολικό Συναξαριστή - ἐνῶ ἦταν 8 ἐτῶν, ἐμφανίσθηκε στή Ρόζα ἡ Κυρία μας καί τῆς εἶπε νά φορέσει τό ἔνδυμα τῆς μετανοίας καί νά προσφέρει μία εὐσεβή ζωή σάν παράδειγμα στούς γείτονές της". Ὅταν ὁ Αὐτοκράτορας Φρειδερίκος στράφηκε κατά τοῦ Πάπα, ἡ νεαρή Ρόζα ὑπερασπίσθηκε τόν δεύτερο, κηρύττοντας σέ διάφορες Ἰταλικές πόλεις. Ἀπεβίωσε τό 1252, σέ ἡλικία μόλις 17 ἐτῶν.
Ἐνταφιάσθηκε στό Ναό τῆς Ἁγίας Μαρίας στό Podio καί 6 χρόνια ἀργότερα τό σῶμα της μεταφέρθηκε ἄφθαρτο στό Κοινόβιο τῆς Ἁγίας Μαρίας τῶν Ρόδων. Ὅταν ὁ Ναός τοῦ Κοινοβίου καταστράφηκε ἀπό φωτιά τό 1357, τό σῶμα μεταφέρθηκε στή Μονή Clarisse S. Rosa στό Viterbo, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται. Τό 1921 ἡ ἄφθαρτη καρδιά της τοποθετήθηκε σέ ἰδιαίτερη λειψανοθήκη. (J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 85).
Μοναχή Speradia τοῦ Cingoli Ἰταλίας (+ 1276· Ἁγία)
Σέ νεανική ἡλικία ἀσπάσθηκε τόν ἐρημιτικό βίο καί ἐγκαταβίωσε σέ ἕνα σπήλαιο. Ἀργότερα πραγματοποίησε προσκύνημα στούς Ἁγίους Τόπους καί τελικά ἐντάχθηκε στή γυναικεία Μονή τῶν Βενεδικτίνων, στό Cingoli τῆς Ἰταλίας, ὅπου ἀναδείχθηκε Ἡγουμένη. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1276 καί ἀμέσως ἀνακηρύχθηκε πολιούχος τῆς πόλεως.
Δύο χρόνια μετά τό θάνατό της τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο. Σήμερα φυλάσσεται στό Ναό τῆς Μονῆς της. Ἀναγνωρίσεις τοῦ σώματος ἔγιναν τό 1482, 1635, 1768, 1834 καί 1870. Κατά τήν τελευταία τοῦ 1952 τό χρῶμα τοῦ σώματος περιγράφεται φυσιολογικό. (D. Guglielmo, "Un fiore di Santina Benedettina S. Speradia", Cingoli 1952· καί J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 86 - 87).
Ζέτα τῆς Luca Ἰταλίας (+ 1278· Ἁγία)
Ἀπό τήν ἡλικία τῶν 12 ἐτῶν καί γιά τά ὑπόλοιπα 48 χρόνια τῆς ζωῆς της, ἐργάσθηκε σάν ὑπηρέτρια σέ μία πλούσια οἰκογένεια, ζῶντας ζωή ἀσκητική, μέ φιλανθρωπία καί προσευχή. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1278 καί ἐνταφιάσθηκε ἁπλᾶ στό Ναό τοῦ ἁγ. Frediano, στή Luca.
Τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο καί ἀναγνωρίσθηκε τό 1446, 1581 καί τό 1652. Καί στίς τρεῖς περιπτώσεις περιγράφεται ξηρό καί σκοτεινό. Σήμερα φυλάσσεται στόν ἀναφερόμενο Ναό. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 88 - 89).
Ἀλβέρτος ὁ Μέγας (+ 1280, 15η Νοεμβρίου· Ἅγιος)
Κατά τόν Νικηφόρο Βιδάλη, ὑπῆρξε "ἀπό τούς πιό σοφούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του, ἕνας ἄλλος Χριστιανός Ἀριστοτέλης, ὅπως τόν ἀποκαλοῦσαν, ὁ ὁποῖος μέ τήν πολυμάθεια καί τήν διδασκαλία του, ἔδωσε ἀξιοθαύμαστη ὠθηση στίς θεολογικές καί φιλοσοφικές ἐπιστήμες. Ὡς διδάσκαλος καί πρόδρομος τοῦ ἁγ. Θωμᾶ Ἀκυϊνάτη, ἐφαρμόζοντας τίς φιλοσοφικές ἀρχές τοῦ Ἀριστοτέλη στή Χριστιανική Θεολογία, προετοίμασε τήν Σχολαστική Θεολογία, ἡ ὁποία ἐπηρέασε τό Θεολογικό λόγο μέσα στή Δυτική Ἐκκλησία μέχρι τίς ἡμέρες μας" (αὐτ, σελ. 475).
Εὐγενοῦς καταγωγῆς ἀπό τήν Βαυαρία, σπούδασε στά Πανεπιστήμια τῆς Πάδουας καί τῶν Παρισίων ὅλες τίς ἐπιστήμες τῆς ἐποχῆς του καί κατόπιν ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Δομηνικανῶν. Δίδαξε στά μεγαλύτερα Πανεπιστήμια τῆς Εὐρώπης καί ἀναδείχθηκε Ἐπίσκοπος Ραστιβόνης. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1280 στήν Κολωνία, ἀφήνοντας τεράστιο συγγραφικό ἔργο. Τό 1931 ὁ Πάπας Πίος ΙΑ' τόν ἀνακήρυξε Ἅγιο καί Διδάσκαλο τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.
Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1283 καί κατατέθηκε στό Ναό τῶν Δομηνικανῶν, στήν Κολωνία. Τό 1483, μέ τήν ἀνάπτυξη τοῦ Πανεπιστημίου τῆς πόλης, τό σῶμα κατατέθηκε σέ περίοπτο τάφο. Κατά τήν τότε ἀναγνώρισή του τό σῶμα βρέθηκε ἡμιδιαλυμένο. Τό 1804 ἔγινε νέα μεταφορά, λόγῳ τῆς κατάκτησης τῆς πόλης ἀπό τόν Ναπολέοντα. Σήμερα τά ὀστά, πλέον, φυλάσσονται στήν κρύπτη τοῦ Ναοῦ ἁγ. Ἀνδρέα Κολωνίας. (Dr. Joachim Sighart, "Albert the Great of the Order of Friar Preacher - His Life and Scholastic Labours from original documents", 1876· καί J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 90 - 92).
Μοναχή Μαργαρίτα τῆς Cortona Ἰταλίας (+ 1297· Ἁγία)
Μία πτωχή χωρική τῆς Τοσκάνης, ὀρφανή ἀπό μητέρα ἀπό τήν ἡλικία τῶν 7 ἐτῶν. Ὅταν, παρασυρμένη ἀπό τίς ὑποσχέσεις γάμου ἑνός νέου πού δέν τηρήθηκαν, γέννησε ἕνα ἐξώγαμο παιδί, ἄφησε τό χωρίο της, τό Montepucliano, καί πῆγε στήν πόλη τῆς Cortona, ὅπου ζήτησε βοήθεια ἀπό τούς Φραγκισκανούς, ἀπό τούς ὁποίους ὑποχρεώθηκε σέ δημόσια μετάνοια γιά τρία χρόνια, κατά τά ὁποία ζοῦσε ἐργαζομένη σάν ὑπηρέτρια. Μετά τήν μετάνοιά της ἔγινε δεκτή στό Τάγμα καί ἀργότερα ἵδρυσε τό Νοσοκομεῖο Spedale di Santa Maria della Misericordia. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1297, μετά ἀπό 23 χρόνια μετανοίας.
Τό σῶμα της φυλάσσεται ἄφθαρτο, "ξηρό καί φωτεινό" κατά τήν περιγραφή, στή Βασιλική τῆς Cortona πού φέρει τό ὄνομά της. (J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 93 - 94).
Μοναχός Ἰάκωβος τῆς Bevagna Ἰταλίας (+ 1301, 23η Αὐγούστου· Μακάριος)
Δομηνικανός μοναχός στό Σπολέτο τῆς Ἰταλίας, ὅπου διακρίθηκε σάν ἱεροκήρυκας. Τό πλέον γνωστό περιστατικό τῆς ζωῆς του "εἶναι ἕνα ὅραμα τό ὁποῖο δέχθηκε ἐνῶ προσευχόταν μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο. Ἀφοῦ ἐξέφρασε τήν μεγάλη δίψα τοῦ πνεύματός του καί τόν φόβο γιά τήν ἀπώλεια τῆς ψυχ·ῆς του, ἀναπαύθηκε ἀπό τά λόγια, "Ἰδοῦ τό σημεῖο τῆς σωτηρίας σου", καί ἀμέσως μουσκεύθηκε ἀπό αἷμα πού ἔτρεξε ἀπό τόν Ἐσταυρωμένο"!
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1301 καί τό σῶμα του σώζεται μέχρι σήμερα ἄφθαρτο. Τήν μακαριωνυμία του ἔκανε τό 1400 ὁ Πάπας Βονιφάτιος Θ'. (J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 95).
Μοναχός Νικόλαος τοῦ Τολεντῖνο Ἰταλίας (+ 1305, 10η Σεπτεμβρίου· Ἅγιος)
Ἰταλός μοναχός τοῦ Τάγματος τοῦ ἁγ. Αὐγουστίνου, ἔζησε στή Μονή τοῦ Τολεντῖνο τά 30 τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1305 καί ἐνταφιάσθηκε στή Μονή του. Ἀμέσως μετά τόν θάνατό του μία ἐπιτροπή ἀνέλαβε τήν διερεύνηση τῶν θαυμάτων πού ἀποδιδόταν σ' αὐτόν, ἀλλά ἡ ἁγιωνυμία του καθυστέρησε λόγῳ τοῦ Μεγάλου Σχίσματος τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας καί ἔγινε τό 1446.
Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο 40 χρόνια μετά τόν θάνατό του. Κατά τήν ἀνακομιδή τά χέρια του ἀποκόπηκαν ἀπό τόν Γερμανό μοναχό Θεόδωρο καί ἄρχισε ἡ αἱμοραγία τῶν πληγῶν του, πού κράτησε σταδιακά 600 χρόνια! Ἡ πλέον μαρτυρημένη ἀπό αὐτές ἄρχισε τήν 29η Μαϊου 1699 καί τελείωσε τήν 1η Σεπτεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους!
Λίγα χρόνια μετά τήν ἀνακομιδή διαπιστώθηκε ἡ ἐξαφάνιση τῶν μερῶν τοῦ σώματος. Στά ἀρχεία τοῦ Δήμου τοῦ Τολεντῖνο ὑπάρχουν καταγραφές μεταξύ τῶν ἐτῶν 1475 καί 1515 γιά πολλές συναντήσεις γιά τό θέμα αὐτό. Τά ἐλλείποντα μέρη βρέθηκαν τό 1929 στή Βασιλική τοῦ ἁγ. Νικολάου στό Τολεντῖνο (ὅπου καί σήμερα φυλάσσονται) καί ἀναγνωρίσθηκαν μέ Παπική ἀπόφαση, τήν 2.3.1929. Τά χέρια διατηροῦνται ἄφθαρτα καί ξηρά καί φυλάσσονται σέ ἀργυρό-κρυστάλλινη λειψανοθήκη, προσωπικό ἀφιέρωμα τοῦ Πάπα Πίου ΙΑ'. (P. Dmenico Gentili, "Un asceta e un Apostolo, S. Nicolo da Tolentino", 1966· καί J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 96 - 98).
Μοναχός Πέτρος τοῦ Gubbio Ἰταλίας (+ 1306, 29η Ὀκτωβρίου· Μακάριος)
Μοναχός τοῦ Τάγματος τοῦ ἁγ. Αὐγουστίνου, τοῦ ὁποίου ἀναδείχθηκε Γενικός Βικάριος στή Ρώμη. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1306 καί ἐνταφιάσθηκε στή Μονή τοῦ ἁγ. Ἀνδρέα Ρώμης. Κατά τίς Ρωμαιοκαθολικές συναξαριστικές πηγές ἀμέσως μετά τόν θάνατό του, ἀκούσθηκε ἡ φωνή του νά συμψάλλει μέ τούς ἄλλους μοναχούς! Ὅταν πολλά χρόνια ἀργότερα ἀνοίχθηκε ὁ τάφος του, τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο σέ γονατιστή στάση, μέ τά χέρια ἑνωμένα σέ προσευχή καί τό στόμα ἀνοικτό!
Τό ἄφθαρτο σῶμα του διατηρήθηκε σέ λάρνακα, στήν κεντρική τράπεζα τοῦ Ναοῦ, μέχρι τό 1957, ὁπότε καταστράφηκε ἀπό πυρκαγιά. Σήμερα στή Μονή φυλάσσονται ἐλάχιστα ὀστά του. (J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 99 - 100).
Μοναχός Ἄγγελος τοῦ San Sepolcro Ἰταλίας (+ 1306· Μακάριος)
Μοναχός τοῦ Τάγματος τοῦ ἁγ. Αὐγουστίνου, στή Μονή τοῦ ἁγ. Νικολάου στό Τολεντῖνο, γιά τή ζωή τοῦ ὁποίου δέν σώθηκαν ἰδιαίτερες μαρτυρίες, ἐφ' ὅσον ὁ Βίος του, γραμμένος ἀπό τόν Ἰωάννη τοῦ ἁγ. Γουλιέλμου, ἔχει χαθεῖ.
Ἡ παλαιότερη μαρτυρία γιά τό ἄφθαρτο σῶμα του ἀνάγεται στό 1583. Σήμερα τό σῶμα του φυλάσσεται στή γυναικεία Μονή Santa Maria dei Servi, στό San Sepolcro τῆς Ἰταλίας. (J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 102).
Μοναχή Κλάρα τοῦ Montefalco Ἰταλίας (+ 1308, 17η Αὐγούστου· Ἁγία)
Ἀπό τήν ἡλικία τῶν 7 ἐτῶν προσχώρησε σέ μία ὁμάδα ἐρημιτριῶν καί στήν ἡλικία τῶν 13 ἐντάχθηκε μέ τήν ἄδεια τοῦ Ἐπισκόπου τοῦ Σπολέτο, σέ μία κοινότητα τοῦ Τάγματος τοῦ ἁγ. Αὐγουστίνου, τῆς ὁποίας ἀργότερα ἀναδείχθηκε Ἡγουμένη. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1308, σέ ἡλικία 40 ἐτῶν. Κατά τίς Ρωμοκαθολικές συναξαριστικές πηγές εἶχε "πνεῦμα προφητείας, τελοῦσε θαύματα καί κατανοοῦσε τά θεία μυστήρια".
Μετά τό θάνατό της θυμήθηκαν μία χαρακτηριστική της φράση. "Ἄν ζητᾶτε τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ - εἶχε πεῖ - πᾶρτε τήν καρδιά μου· ἐκεῖ θά βρῆτε τόν πάσχοντα Κύριο". Στά λόγια αὐτά δόθηκε κυριολεκτική καί ὄχι μεταφορική ἑρμηνεία, ὅταν τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο καί πάνω στή καρδιά της - ἐπίσης ἄφθαρτη καί μεγαλύτερη ἀπό τό φυσιολογικό μέγεθος - διακρίνονταν καθαρά ἡ Σταύρωση, τό πρόσωπο τοῦ Ἐσταυρωμένου καί ἡ σκηνή τῆς μαστιγώσεως, ὅλα σχηματισμένα ἀπό καρδιακό ἰστό!!!
Πιστεύεται, ὅτι αὐτές οἱ παραστάσεις ἐντυπώθηκαν στήν καρδιά της κατά τή διάρκεια ἑνός ὁράματος, κατά τό ὁποῖο ὁ Κύριος τῆς εἶπε: "Ἀναζήτησα ἕνα μέρος στόν κόσμο γιά νά φυτέψω τόν Σταυρό Μου καί δέν βρῆκα καλύτερο μέρος ἀπό τήν καρδιά σου"!!!
Ἀκόμη, στή χοληδόχο κύστη της βρέθηκαν τρία δισκία ἰδίου σχήματος καί βάρους, τά ὁποῖα Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι θεώρησαν σύμβολα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τήν Ὁποία ἡ Κλάρα εὐλαβοῦνταν ἰδιαίτερα.
Ὅλο τό ἄφθαρτο σῶμα φυλάσσεται στό Ναό τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στό Montefalco. Τά δισκία φυλάσσονται μαζί μέ τή μισή καρδιά της - πάνω στήν ὁποία διακρίνεται καθαρά ἡ Σταύρωση - σέ εἰδική κρυστάλλινη θήκη. Τό ὑπόλοιπο τῆς καρδιᾶς βρίσκεται ἐνσωματωμένο σέ μία προτομή της, στή θέση του στήθους, καί εἶναι ὁρατό μέσα ἀπό εἰδικό κρύσταλλο. (Butler, Thurston & Attwater, "Lives of the Saints", 1956, τ. 3ος, σελ. 341· καί J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 103 - 105).
Μοναχή Ἁγνή τοῦ Montepulciano Ἰταλίας (+ 1317· Ἁγία)
Σέ ἡλικία 9 ἐτῶν ζήτησε τήν ἄδεια τῶν γονέων της γιά νά ἐνταχθεῖ στή μοναστική κοινότητα τῶν Ἀδελφῶν τοῦ Σάκκου, στό Montepulciano (ὀνομάζονταν ἔτσι διότι φοροῦσαν τρίχινο σάκκο μετανοίας). Γιά τήν ἀρετή της ἀναδείχθηκε Ἡγουμένη σέ ἡλικία μόλις 15 ἐτῶν καί ἀναγνωρίσθηκε ἀπό τόν Πάπα Μαρτῖνο Δ'. Ἀπό τήν στιγμή ἐκείνη καί μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς της κοιμόταν στό πάτωμα καί ζοῦσε μόνο μέ ψωμί καί νερό. Οἱ Ρωμαιοκαθολικές συναξαριστικές πηγές μαρτυροῦν θαύματα καί θεοσημείες. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1317 καί ἐνταφιάσθηκε στή μονή της.
Ὁ Ραϋμόνδος τῆς Καπούης, ἀπό τούς πρώτους βιογράφους της, σημειώνει πρῶτος τήν ἀφθαρσία καί τήν μυροβλυσία τοῦ σώματός της. Ὁ ἴδιος σημειώνει καί ἕνα περιστατικό κατά τήν ἐκεῖ ἐπίσκεψη τῆς Αἰκατερίνης τῆς Σιέννας. Ὅταν ἡ Αἰκατερίνη γονάτισε γιά νά προσκυνήσει τό σῶμα, ἡ ἀπό ἐτῶν νεκρή Ἁγνή τράβηξε τό πόδι της!!!
Τό σῶμα διατηρήθηκε ἄφθαρτο μέχρι τόν 16ο αἰ., ὁπότε ἐντοιχίσθηκε στήν κεντρική τράπεζα τοῦ Ναοῦ. Σήμερα τά ὀστά, μέρος τοῦ δέρματος καί ὁ ἐγκέφαλος, βρίσκονται μέσα σέ λάρνακα - ὁμοίωμα της, ὅπου τά ἄφθαρτα χέρια καί πόδια της κατέχουν τή φυσιολογική θέση. (Blessed Raymond of Capus, "Life of Saint Catherine of Siena", σελ. 239 - 240· P. Timoteo M. Centi, "Sant' Agnese Segni Domenicana, Patrona di Chiaciano Terme", 1966· καί J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 106 - 108).
Μοναχή Ματθαία τῆς Matelica Ἰταλίας (Nazzarei, + 1319, 28η Δεκ., Μακαρία)
Εὐγενοῦς καταγωγῆς, ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Φραγκισκανῶν (τῆς πτωχῆς Κλάρας), ἀναδείχθηκε Ἡγουμένη καί ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1319, μετά ἀπό 40 χρόνια ἡγουμενείας. Τό 1536, μετά ἀπό 217 χρόνια, τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο καί μυροβλύζον. Μία ἄλλη ἐξέταση τοῦ σώματος ἔγινε τό 1756. Δύο χρόνια ἀργότερα, τό 1758, τό σῶμα ἄρχισε νά αἱμοραγεῖ! Τό φαινόμενο ἀπασχόλησε γιατρούς καί ἐπιστήμονες πολλές φορές καί συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Τό 1920 τά ἐνδύματα τοῦ σώματος χρειάσθηκε νά ἀλλαχθοῦν, διότι εἶχαν φθαρεῖ ἀπό τήν ὑγρασία, ὅπως ἐπίσης καί στή δεκαετία τοῦ '70. (P. Ferdinando Diotallevi, "Breve Vita della B. Mattia Nazzarei, Abba-dessa Delle Clarisse in Metelica", 1962· καί J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 109 - 110).
Μοναχή Μαργαρίτα τῆς Metola Ἰταλίας (+ 1320, 13η Ἀπριλίου· Μακαρία)
Τυφλή ἀπό τά παιδικά της χρόνια, πῆγε στά 16 της στό Προσκύνημα Citta di Castello γιά να θεραπευθεῖ, ἀλλά δέν ἔτυχε τοῦ ποθημένου. Ὅταν ἐπέστρεψε στήν πατρίδα της ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Δομηνικανίδων μοναζουσῶν καί ἀναλώθηκε σέ ἔργα εὐποιϊας. Ἀπεβίωσε τό 1320, σέ ἡλικία 33 ἐτῶν.
Τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο τόν 16ο αἰ., ἐνῶ τά ἐνδύματά του εἶχαν πλήρως φθαρεῖ. Ἡ μακαριωνυμία της, τό 1609, ἀκολούθησε μία μεγάλη σειρά θαυμάτων. Σήμερα τό σῶμα φυλάσσεται σέ κρυστάλλινη λάρνακα στό Ναό τοῦ ἁγ. Δομηνίκου τοῦ Citta di Castello, στήν Ἰταλία. (R. Bonniwell, "The story of Margaret of Metola", 1952· καί J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 111 - 112).
Μοναχός Ἰωάννης τοῦ Chiaramonte Ἰταλίας (+ 1339· Μακάριος)
Γεννήθηκε στήν Τουλούζη τῆς Γαλλίας καί ἔζησε ἀσκητικά σάν ἐρημίτης στό Ὄρος Caramola τῆς Λουκανίας, στήν Ἰταλία. Μετά ἀπό κάποια ἀσθένεια ἔγινε δεκτός στήν Κιστερσιανή Μονή Santa Maria di Sagittario στό Chiarmonte. Πέθανε ὅταν τόν κακοποίησαν κάποιοι κυνηγοί, ἐπειδή ἐλευθέρωσε ἕνα κατσικάκι καί τό ἄφησε νά πάει στή μητέρα του!
Μετά τό θάνατό του κάποια θαύματα ὁδήγησαν στήν ἀνακάλυψη τοῦ ἄφθαρτου σώματός του. Σήμερα φυλάσσεται στό Ναό τοῦ Chiarmonte, σέ κρύπτη κάτω ἀπό τήν κεντρική τράπεζα. (J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 114).
Μοναχός Περεγρῖνος τοῦ Forli Ἰταλίας (Laziosi, + 1345, 1η Μαϊου· Ἅγιος)
Εἶναι γνωστός στό Ρωμαιοκαθολικό κόσμο σάν "ὁ Ἅγιος τοῦ καρκίνου". Ἰταλικῆς καταγωγῆς, ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Σερβιτῶν, στό Forli, ὅπου πέρασε τήν προβλεπόμενη δοκιμασία τῶν 12 ἐτῶν καί χειροτονήθηκε. Ἄσκησε μεγάλη φιλανθρωπία καί κατά τή διάρκεια μιᾶς ἐπιδημίας, τό 1323 - 1328, ἀφοῦ ἐξέθεσε τόν ἑαυτό του σέ μεγάλους κινδύνους, προσβλήθηκε ἀπό καρκῖνο στό δεξί του πόδι. Ἀφοῦ ὑπέφερε πολλά χρόνια ἀπό τήν ἀσθένειά του, θεραπεύθηκε θαυματουργικά κατά τή διάρκεια προσευχῆς. Ἐξ' αἰτίας αὐτοῦ τοῦ θαύματος καί ἄλλων πού ἀκολούθησαν μετά τό θάνατό του, ὀνομάσθηκε "Διεθνής Προστάτης τῶν Θυμάτων τοῦ Καρκίνου".
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1345. Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1639 καί ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε τό 1726 ἀπό τόν Καρδινάλιο Ροβέρτο Bellarmine, μετά τήν καταγραφή πλέον τῶν 300 θαυμάτων! Ἡ τελευταῖα ἐξέταση τοῦ σώματος ἔγινε τό 1958 καί διαπιστώθηκε, ὅτι εἶχε μερικῶς διαλυθεῖ καί ἦταν μαύρου χρώματος. (J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 115 - 116).
Μοναχή Sibyllina τῆς Παβίας Ἰταλίας (Biscossi, + 1367, 20ή Μαρτίου· Μακαρία)
Ἔμεινε ὀρφανή σέ μικρή ἡλικία καί ἀναγκάσθηκε νά ἐργασθεῖ σάν ὑπηρέτρια, μέχρι πού ἔμεινε τυφλή, σέ ἡλικία 12 ἐτῶν. Οἱ ἀδελφές τοῦ Τρίτου Τάγματος τοῦ ἁγ. Δομηνίκου τήν περιέθαλψαν καί τελικά ἐντάχθηκε στό κοινόβιό τους. Σέ ἡλικία 15 ἐτῶν ἄρχισε νά ζῆ ἔγκλειστο βίο σέ ἕνα κελλί στή Μονή της. Ἐκεῖ πέρασε τά ὑπόλοιπα 64 χρόνια τῆς ζωῆς της. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1367.
Τά σημεῖα πού ὑπῆρξαν κατά τή ζωή καί μετά τό θάνατό της, ὁδήγησαν τόν Πάπα Πῖο Θ' νά προχωρήσει στή μακαριωνυμία της, τό 1853. Τότε τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο καί σήμερα φυλάσσεται στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Παβίας, κάτω ἀπό τήν τράπεζα τοῦ Παρεκκλησίου τῆς ἁγ. Λουκίας. (J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 117 - 118).
Μοναχή Αἰκατερίνη τῆς Σιέννας Ἰταλίας (+ 1380, 29η Ἀπριλίου· Ἁγία)
Γεννήθηκε στή Σιέννα τῆς Τοσκάνης, σέ μία οἰκογένεια 25 παιδιῶν! Σέ ἡλικία 7 ἐτῶν ἀφιερώθηκε στήν Παναγία καί ἀργότερα ἐντάχθηκε στό Τρίτο Τάγμα τοῦ ἁγ. Δομηνίκου.
"Βλέπει - γράφει ὁ Ν. Β. - καί διαβάζει μέσα στίς καρδιές, προβλέπει τό μέλλον, προφητεύει. Ἄν καί ποτέ δέν ἔμαθε γράμματα, γράφει καί διαβάζει θαυμάσια. Οἱ διάλογοι καί οἱ ἐπιστολές της σέ Πάπες, Βασιλεῖς καί Ἄρχοντες παραμένουν περίφημοι... Πρόκειται γιά μία δυναμική, θαρραλέα καί πολύ ἀποφασιστική γυναίκα, ἴσως τήν πιό μεγάλη γυναῖκα τοῦ Μεσαίωνα, ἡ ὁποία, πέρα ἀπό τήν ἐξαιρετική ἁγιωσύνη της, συνέβαλε ἀποφασιστικά στήν εἰρήνη μεταξύ τῶν διαφόρων πόλεων τῆς Κεντρικῆς Ἰταλίας, πού κατασπαράζονταν ἀπό πολέμους καί σφαγές, καθώς ἐπίσης καί στήν ἀνάκτηση τῶν δικαιωμάτων τῆς Ἐκκλησίας, ἀκόμη καί αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας τοῦ Ρωμαίου Ποντίφικα. Συνέβαλε ἐπίσης στήν ἀναμόρφωση τῆς πνευματικῆς ζωῆς τῶν μοναστηριῶν. Ἀκόμη, ἄφησε ἀξιόλογα συγγράμματα μυστικῆς θεολογίας" (Ν. Β. αὐτ., σελ. 159, 161).
Τό 1377 συνάντησε στή Ἀβινιόν τόν Πάπα Γρηγόριο ΙΑ' καί τόν ἔπεισε νά ἐπιστρέψει στή Ρώμη. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1380, σέ ἡλικία μόλις 33 ἐτῶν, καί ἐνταφιάσθηκε στό κοιμητήριο τοῦ Ναοῦ Santa Maria Sopra Minerva (Ἁγία Μαρία στό Ναό τῆς Ἀθηνᾶς). Ἀνῆκει στούς λεγομένους Στιγματικούς.
Τήν πρώτη ἀνακομιδή τοῦ σώματός της, πού βρέθηκε ἄφθαρτο, ἔκανε ὁ πνευματικός καί βιογράφος της Ραϋμόνδος τῆς Καπούης. Ὁ ἴδιος ἀπευθύνθηκε στόν Πάπα καί πέτυχε τή μεταφορά τῆς κάρας της στή Σιέννα (1385), αὐτό ὅμως εἶχε σάν ἀποτέλεσμα τή διασπορά τοῦ σώματος σέ διάφορα μέρη (ἕνα χέρι στή Μονή S. Domenico e Siesto στή Ρώμη, τό ἀριστερό πόδι στό Ναό τῶν ἁγ. Πέτρου καί Παύλου στή Βενετία, μία πλευρά στή Μονή τοῦ ἁγ. Μάρκου στή Φλωρεντία, διάφορα μέρη στή Μονή ἁγ. Δομηνίκου Stone καί στήν πρός τιμή της Μονή στό Bow, κοντά στό Λονδῖνο· τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ σώματος φυλάσεται σέ ἐντοιχισμένη λάρνακα, στό Ναό Santa Maria Sopra Minerva, στή Ρώμη).
Τήν ἁγιωνυμία της πραγματοποίησε ὁ Πάπας Πῖος Β' (τό 1461), τό 1939 ὁ Πῖος ΙΒ' τήν ἀνακήρυξε προστάτιδα τῆς Ἰταλίας (μαζί μέ τόν Φραγκίσκο τῆς Ἀσσίζης) καί τό 1970 ὁ Παῦλος ΣΤ' τήν ὁνόμασε Διδάσκαλο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. (Augusta Theodosia Drane, "The History of St. Catherine and Her Companions", 1899· καί J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 119 - 123).
Ἐπίσκοπος Ἀνδρέας τῆς Pistoia Ἰταλίας (Franchi, + 1401, 26η Μαϊου· Μακάριος)
Γόνος εὐγενῶν, τό 1351 ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Δομηνικανῶν καί σπούδασε θεολογία στή Ρώμη. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1401, μετά ἀπό 20ετή ἐπισκοπική ὑπηρεσία. Ἐνταφιάσθηκε στό Ναό τοῦ ἁγ. Δομηνίκου τῆς Pistoia. Ἡ μακαριωνυμία του ἔγινε τό 1921 ἀπό τόν Πάπα Βενέδικτο ΙΕ'.
Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1911. Ἄλλες ἀναγνωρίσεις ἔγιναν τό 1944 καί τό 1966. Κατά τήν τελευταῖα ὑπῆρξε καί μία ἀναλυτική ἰατρική ἐξέταση, ἀπό τήν ὁποία προέκυψε ὅτι τό σῶμα βρέθηκε ἐντελῶς ἄφθαρτο. Σήμερα φυλάσσεται σέ κρυστάλλινη λάρνακα, στό πλάγιο κλῖτος τοῦ Ναοῦ τοῦ ἁγ. Δομηνίκου Pistoia Ἰταλίας. (J. C. Cruz, αὐτ., σελ. 124).
Μοναχή Φραγκίσκα ἡ Ρωμαία (+ 1440, 9η Μαρτίου· Ἁγία)
Γεννήθηκε τό 1384 στή Ρώμη, ἀπό γονεῖς εὐγενεῖς. Παρά τήν ἐπιθυμία τῆς ἀφιερώσεως, ἀναγκάσθηκε νά παντρευτεῖ τόν ἐπίσης εὐγενῆ Λαυρέντιο, μέ τό ὁποῖο ἔζησε 40 εὐτυχισμένα χρόνια. Μέ δικές της προσπάθειες ἱδρύθηκε ἀπό Ρωμαίες κυρίες, πλούσιες χῆρες, μία κοινότητα ἀφιερωμένη στήν Παναγία μέ σκοπό τήν ἀγαθοεργία. Ἡ κοινότητα αὐτή ἦταν ἡ ἀπαρχή τοῦ Τάγματος τῶν Ἀφιερωμένων (Oblatae), πού ἐγκαταστάθηκε στόν Πύργο τῶν Κατόπτρων (Torre Degli Specchi) καί δέχθηκε τόν Κανόνα τοῦ ἁγ. Βενεδίκτου. Μετά τό θάνατο τοῦ συζύγου της, σέ ἡλικία 52 ἐτῶν, ἐντάχθηκε στό τάγμα σάν ἁπλή μοναχή καί κοιμήθηκε ἐκεῖ εἰρηνικά μετά ἀπό τέσσερα χρόνια, τό 1440.
Ἐνταφιάσθηκε στή Ρώμη, στό Ναό τῆς Παναγίας τῆς Ἀγορᾶς (Santa Maria Nuova al Foro). Ἡ ἁγιωνυμία της ἔγινε τό 1608 ἀπό τόν Πάπα Παῦλο Ε'. Τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο καί εὐωδιαστό μερικούς μῆνες μετά τό θάνατό της, ὅταν Ρωμαίες κυρίες ἄνοιξαν τόν τάφο της, γιά νά μεταφέρουν τό σῶμα της σέ μνημεῖο πού εἶχαν ἑτοιμάσει. Ὅταν τό 1638 ἄνοιξαν καί πάλι τόν τάφο της, κατά τήν διάρκεια ἐργασιῶν στή Βασιλική, τό σῶμα της εἶχε διαλυθεῖ. Σήμερα τά ὀστά της φυλάσσονται σέ κρυστάλλινη λάρνακα, στή Βασιλική τοῦ ἐνταφιασμοῦ της. (Lady Georgiana Fullerton, "The Life of St. Franes of Rome...", 1855· Ν. Β. αὐτ., σελ. 104 - 107· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 125 -126).
Μοναχός Βερναρδῖνος τῆς Σιέννας Ἰταλίας (+ 1444, 20ή Μαϊου· Ἅγιος)
Ἦταν γόνος οἰκογενείας Ἰταλῶν εὐγενῶν τῆς Σιέννας καί ἔτυχε ἱκανῆς παιδείας. Σέ ἡλικία 15 ἐτῶν ἐντάχθηκε στή Φιλανθρωπική Ἀδελφότητα τῆς Παναγίας τῆς Σκάλας. Κατά τήν ἐπιδημία πανώλης τοῦ 1400, ἀφοσιώθηκε στήν περίθαλψη τῶν θυμάτων, μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του. Κατόπιν ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Φραγκισκανῶν, ὅπου διέπρεψε σάν ἱεροκήρυκας. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1444, ἀφήνοντας καί ἀξιόλογα θεολογικά συγγράμματα. Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε τό 1657 ἀπό τόν Πάπα Ἀλέξανδρο Ζ'.
Τό σῶμα του παρέμεινε ἄταφο καί ἀνέπαφο γιά πολλές ἡμέρες, λόγῳ τοῦ μεγάλου πλήθους τῶν πιστῶν πού ἤθελαν νά προσκυνήσουν. Τήν 24η ἡμέρα ἀπό τόν θάνατο, ἀπό τό σῶμα ἔτρεξε αἷμα! Ἐνταφιάσθηκε τήν 26η ἡμέρα στό Ναό τοῦ ἁγ. Φραγκίσκου. Τό 1471 τό σῶμα βρέθηκε ἄφθαρτο καί τοποθετήθηκε σέ κρυστάλλινη λάρνακα καί ἀργότερα σέ ἀργυρή, δῶρο τοῦ Βασιλιά τῆς Γαλλίας.
Κατά τήν ἀναγνώριση τοῦ 1968 διαπιστώθηκε, ὅτι τό σῶμα ἦταν τυλιγμένο σέ φύλλα καπνοῦ καί ὅτι εἶχαν χρησιμοποιηθεῖ συντηρητικά καί χημικά γιά τήν διατήρησή του! (Rev. John Hofer, "St. John Capistran, Reformer", 1943· Ν. Β., αὐτ. σελ. 185 - 187· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 127 - 128).
Μοναχός Herculanus τοῦ Piegaro Ἰταλίας (+ 1451· Ἅγιος)
Λαμπρός Φραγκισκανός ἱεροκήρυκας, ἔζησε ἀσκητικά σέ ὅλη του τήν ζωή καί ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1451, στό Castronovo τῆς Τοσκάνης. Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1456, κατά τή μεταφορά του στό Ναό τοῦ Τάγματος. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 129).
Μοναχή Ρίτα τῆς Κάσια Ἰταλίας (+ 1457, 22α Μαϊου· Ἁγία)
Γεννήθηκε τό 1381 στή Ροκαπορένα, ἕνα μικρό χωριό κοντά στήν πόλη Κάσια τῆς Ἰταλίας. Ὁ γάμος της μέ τόν Φεδρινάνδο Μαντσίνι ὑπῆρξε σκληρή δοκιμασία γι' αὐτή καί ἔτσι μετά τήν δολοφονία του καί τόν θάνατο δύο παιδιῶν της, μόνασε στό Κοινόβιο τῶν Αὐγουστινιανῶν τῆς ἁγ. Μαγδαληνῆς.
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1457 καί δέν ἐνταφιάσθηκε ποτέ. "Τό σῶμα της - γράφει ὁ Ν. Β. - δέν θάφτηκε ποτέ, ἀλλά τοποθετήθηκε σέ εἰδικό φέρετρο· οὔτε βαλσαμώθηκε κι ὅμως μένει μέχρι σήμερα ἀναλλοίωτο...Τό λείψανό της, μέσα σέ διαφανή λάρνακα, βρίσκεται σ' ἕνα μικρό Παρεκκλήσι, στήν περίφημη Βασιλική τοῦ Προσκυνήματός της, στήν Κάσια" (αὐτ. σελ. 190).
Τά γεγονότα πού ἀναφέρονται στή ζωή της τοποθετοῦνται στό χῶρο τοῦ θρύλου. Ἔτσι ἡ μνήμη της δέν περιλαμβάνεται στό μεταρρυθμισμένο Γενικό Ἡμερολόγιο τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, πού ἔγινε μετά τήν Β' Βατικανή Σύνοδο (1962 - 1965), ἀλλά τιμᾶται τοπικά, σύμφωνα μέ τήν ἀπόφαση τοῦ Πάπα Οὐρβανοῦ Η' γιά τήν μακαριωνυμία της (τό 1627· στήν ἁγιωνυμία της προχώρησε τό 1900 ὁ Πάπας Λέων ΙΓ'). (Rev. M. J. Corcoran, "Our owe St. Rita, A Life of the Saint of the Imposible", 1919· V. De Spens, "Saint Rita", 1960· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 130 - 134).
Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντωνῖνος τῆς Φλωρεντίας (+ 1459, 2α Μαϊου· Ἅγιος)
Δομηνικανός μοναχός ἀπό τό 1406, διοίκησε διάφορα ἱδρύματα τοῦ Τάγματος, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τό Ναό Santa Maria Sopra Minerva στή Ρώμη, ὅπου βρισκόταν τό σῶμα τῆς Αἰκατερίνης τῆς Σιέννας. Ἀφοῦ ὑπηρέτησε γιά ἀρκετά χρόνια σάν Γενικός Βικάριος τοῦ Τάγματος, ἐπέστρεψε στήν πατρίδα του Φλωρεντία καί ἵδρυσε τή Μονή τοῦ ἁγ. Μάρκου (ἕνα ἀπό τά σημερινά καλλιτεχνικά κοσμήματα τῆς πόλης) καί τήν ἐκεῖ πρώτη δημόσια Βιβλιοθήκη τῆς Εὐρώπης. Σάν Ἀρχιεπίσκοπος τῆς πόλης ἔμεινε στήν Ἱστορία μέ τήν προσωνυμία "ὁ πατέρας τῶν πτωχῶν". Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1459. Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε τό 1523. Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1589 καί σήμερα φυλάσσεται στή Μονή τοῦ ἁγ. Μάρκου Φλωρεντίας. (Herbert J. Thurston, "The Physical Phenomena of Mysticism", 1952, σελ. 248· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 135 - 136).
Μοναχός Ἀντώνιος τοῦ Stroncone Ἰταλίας (Vici, + 1461, 28η Ἰουνίου· Μακάριος)
Ὅταν οἱ εὐγενεῖς γονεῖς του ἐντάχθηκαν στό Τρίτο Τάγμα τῶν Φραγκισκανῶν, ὁ ἴδιος τούς μιμήθηκε σέ ἡλικία 12 ἐτῶν καί ἐντάχθηκε στή Μονή τοῦ Stroncone. Ἐργάσθηκε στήν Κορσική γιά τήν ἵδρυση Μονῆς τοῦ Τάγματος καί τά 30 τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του ἔζησε ἀσκητικά στό ἐρημητήριο τοῦ Carceri, κοντά στήν Ἀσσίζι.
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1461 στή Μονή τοῦ ἁγ. Δαμιανοῦ, ὅπου καί ἐνταφιάσθηκε. Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο ἕνα χρόνο ἀργότερα. Μία δεύτερη ἀναγνώρισή του ἔγινε τό 1599, ὁπότε καί τοποθετήθηκε σέ κρυστάλλινη λάρνακα. Τό 1649, τήν στιγμή πού ἔφεραν μπρός στή λάρνακα μία δαιμονιζόμενη νέα, τό κεφάλι καί οἱ ὤμοι ἀνασηκώθηκαν περίπου 20 ἑκατοστά, ὅπως καί τό δεξί χέρι, καί σ' αὐτή τή θέση βρέθηκαν καί κατά τήν ἀναγνώριση τοῦ 1809! Σήμερα φυλάσσεται στή Μονή τοῦ Stroncone, πολύ καλά διατηρημένο καί μέ φυσικό χρῶμα. Τό 1687 ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος ΙΑ' προχώρησε στή μακαριωνυμία του. (Luciano Canonici, "Antonio Vici, Principe Conteso", 1961· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 137 - 138).
Μοναχός Ἰάκωβος τῆς Alcala Ἰσπανίας (+ 1463· Ἅγιος)
Ἀρχικά ἐρημίτης τοῦ Τρίτου Τάγματος τῶν Φραγκισκανῶν, ἀργότερα ἐντάχθηκε στή Μονή τῆς Arizafa τῆς Καστίλλης καί ἐργάσθηκε ἱεραποστολικά στά Κανάρια Νησιά. Τό 1456 διορίσθηκε στή Μονή τῆς Alcala, ὅπου καί ἀπεβίωσε. Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο 6 μῆνες ἀργότερα καί τά θαύματα πού προηγήθηκαν καί ἀκολούθησαν (μεταξύ αὐτῶν καί ἡ θεραπεία τῆς Δόνα Ἰωάννας, κόρης τοῦ Βασιλιά τῆς Καστίλλης Δόν Ἐρρίκου Δ'), ἔφεραν στή Μονή χιλιάδες Ἰσπανούς προσκυνητές καί τόν ἴδιο τό Μονάρχη.
Τό 1562 τό σῶμα μεταφέρθηκε στά Ἀνάκτορα καί τέθηκε δίπλα στόν ἀσθενοῦντα Πρίγκιπα Κάρολο, γιό τοῦ Βασιλιά Φιλίππου Β', ὁ ὁποῖος θεραπεύθηκε. Τότε οἱ πολιτικές καί ἐκκλησιαστικές Ἀρχές τῆς Ἰσπανίας, μέ ἐπικεφαλής τόν Βασιλιά καί τόν Ἀρχιεπίσκοπο, ἀπευθύνθηκαν στόν Πάπα καί ζήτησαν τήν ἁγιωνυμία του, τήν ὁποία πραγματοποίησε ὁ Σίχτος Ε', τό 1588.
Τό σῶμα σήμερα φυλάσσεται στό Ναό Santa e Insigne Iglesia Magistral, στήν Ancala τῆς Ἰσπανίας, μέσα σέ λάρνακα πού δωρήθηκε ἀπό τόν Αὐτοκρατορικό Οἶκο τῶν Ἀψβούργων τῆς Αὐστρίας. ("Brevisimo Compendio de la Vida del Insigne Lego Franciscano, San Diego de la Alcala", 1955· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 139 - 141).
Μοναχή Αἰκατερίνη τῆς Μπολόνια Ἰταλίας (+ 1463, 9η Μαρτίου· Ἁγία)
Εὐγενούς καταγωγῆς, σέ ἡλικία 17 ἐτῶν ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Φραγκισκανῶν στή Φερράρα. Μετά ἀπό ἄσκηση 24 ἐτῶν, οἱ ὑπεύθυνοι τήν ἔστειλαν στήν πατρίδα της μαζί μέ 15 ἄλλες μοναχές, γιά νά ἱδρυθεῖ κι ἐκεῖ Μονή τοῦ Τάγματος. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1463 σάν Ἡγουμένη τῆς Μονῆς. Τήν ἁγιωνυμία της πραγματοποίησε τό 1712 ὁ Πάπας Κλήμης ΙΑ' , ὁ ὁποῖος τήν ἀνακήρυξε προστάτιδα τῶν καλλιτεχνῶν (διότι μεταξύ τῶν μοναχικῶν της ἐργοχείρων ὑπῆρξε καί ἡ καλλιγραφία).
Κατά τό Γερμανό Ρωμαιοκαθολικό Φιλόσοφο καί συγγραφέα Johann Joseph von Gorres, 18 ἡμέρες μετά τόν ἐνταφιασμό της ἄρχισαν θαύματα στόν τάφο της, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀνακομιδή τοῦ σώματος πού βρέθηκε ἀνέπαφο καί ἐναποτέθηκε σέ κρύπτη κάτω ἀπό μία τράπεζα. Δώδεκα χρόνια ἀργότερα τό σῶμα τοποθετήθηκε σέ καθιστή στάση. Ἀπό τό ἔτος 1688 τό σῶμα φυλάσσεται, πάντα σέ καθιστή στάση, σέ ἕνα Παρεκκλήσιο μνημειώδους διακοσμήσεως.
Εἶναι ἐντυπωσιακό τό ἀπολύτως μαῦρο χρῶμα τοῦ σώματος, τό ὁποῖο οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ Προσκυνήματος ἀποδίδουν στήν καπνιά τῶν κεριῶν πού γιά διάστημα μεγαλύτερο τῶν τεσσάρων αἰώνων ἔκαιγαν κοντά του. Κατά τή διάρκεια τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου τά χέρια καί τά πόδια τοῦ σώματος παρουσίασαν φθορές καί γιά προστασία καλύφθηκαν μέ κερί. Γιά τούς λόγους αὐτούς τό 1953 τό σῶμα μπῆκε πίσω ἀπό προστατευτικό γυαλί. (Johann Joseph von Gorres, "Christliche Mystic", 1936· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 142 - 144).
Μοναχή Μαργαρίτα τῆς Σαβοϊας (+ 1464, 23η Νοεμβρίου· Μακαρία)
Εὐγενούς καταγωγῆς, μέ δεσμούς αἵματος μέ διάφορους Βασιλικούς Οἴκους τῆς Εὐρώπης, τό 1403 παντρεύτηκε τόν Μαρκήσιο τοῦ Μονφεράτου Θεόδωρο Παλαιολόγο. Μετά τό θάνατο τοῦ συζύγου της, τό 1418, ἐντάχθηκε στό Τρίτο Τάγμα τῶν Δομηνικανῶν καί ἀργότερα ἵδρυσε τήν Μονή τῆς ἁγ. Μαγδαληνῆς στήν Alba τοῦ Piedmonte, τῆς ὁποίας ἀναδείχθηκε Ἡγουμένη. Κατά τούς βιογράφους της δέχθηκε πολλές ὁπτασίες καί τέλεσε θαύματα. Τήν τιμή της ἐπέτρεψε τό 1566 ὁ Πάπας Πῖος Ε' καί τήν μακαριωνυμία της πραγματοποίησε ὁ Κλήμης Θ'.
Τό σῶμα της φυλάσσεται ἄφθαρτο σέ κρυστάλλινη λάρνανα στό Ναό τῆς ἁγ. Μαγδαληνῆς στήν Alba της Ἰταλίας. Μαρτυρεῖται καφέ χρώματος, ἀπαλό καί εὔκαμπτο. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 146).
Μοναχή Εὐστοχία τῆς Πάδουας Ἰταλίας (+ 1469, 13η Φεβρουαρίου· Μακαρία)
Ἦταν καρπός μιᾶς ἀποπλανημένης μοναχῆς καί γεννήθηκε στό μοναστήρι ὅπου ἔζησε ὅλη της τήν ζωή καί πέθανε τό 1469, σέ ἡλικία μόλις 25 ἐτῶν. Κατά τήν προετοιμασία τοῦ σώματός της γιά ταφή, βρέθηκε στό στῆθος της μυστηριωδῶς ἀποτυπωμένο τό ὄνομα Ἰησοῦς!
Τά θαύματα πού ἀκολούθησαν τό θάνατό της ὁδήγησαν τόν τοπικό Ἐπίσκοπο στήν ἀνακομιδή τοῦ σώματός της, τό ὁποῖο βρέθηκε ἄφθαρτο. Τό σῶμα διατηρήθηκε ἄφθαρτο μέχρι τό 1633. Σήμερα τά ὀστά της φυλάσσονται στό Ναό τοῦ ἁγ. Πέτρου στήν Πάδουα. (Dal P. Giulio Cordara, "Vita, Virtu e Miracoli della Beata Eustochia", 1836· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 147 - 148).
Μοναχός Ἀντώνιος τῆς Cotignola Ἰταλίας (Bolfadini, + 1482· Μακάριος)
Καταγόταν ἀπό ἀρχοντική οἰκογένεια τῆς Φερράρας καί μέχρι τήν ἡλικία τῶν 39 ἐτῶν συμμετεῖχε στή ζωή τῆς τοπικῆς Ἡγεμονικῆς Αὐλῆς. Στή συνέχεια, γοητευμένος ἀπό τόν τρόπο ζωῆς τῶν Φραγκισκανῶν, ἐντάχθηκε στό Τάγμα, σπούδασε Θεολογία καί χειροτονήθηκε Ἱερέας. Διακρίθηκε σάν Ἱεροκήρυκας σέ ὅλη τήν Ἰταλία καί σάν Ἱεραπόστολος στούς Ἁγίους Τόπους. Ἐπιστρέφοντας ἀπό τά Ἱεροσόλυμα ἀσθένησε στήν Cotignola τῆς Ἰταλίας, ὅπου καί ἀπεβίωσε, σέ ἕνα πανδοχεῖο γιά προσκυνητές.
Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο μετά ἀπό θαύματα τό 1495 καί κατατέθηκε στό Ναό τοῦ Τάγματος στήν Cotignola. Ἡ μακαριωνυμία του ἔγινε τό 1901 ἀπό τόν Πάπα Λέοντα ΙΓ'. Ἡ τελευταία ἀναγνώριση τοῦ σώματος ἔγινε τό 1945 καί παρά τήν καταστροφή τῆς λάρνακας ἀπό τούς βομβαρδισμούς τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τό σῶμα βρέθηκε ἀνέπαφο. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 149).
Μοναχή Εὐστοχία τῆς Σικελίας (Calafato, + 1485, 20η Ἰανουαρίου· Μακαρία)
Ἡ κατά κόσμο Ἐσμεράλδα, κόρη τοῦ Κόμη τοῦ Καλαφάτο. Μετά τόν θάνατο τοῦ πατέρα της ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῆς Πτωχῆς Κλάρας τῶν Φραγκισκανῶν. Ἕντεκα χρόνια μετά, μέ τήν ἄδεια τοῦ Πάπα Καλλίστου Γ', ἵδρυσε τή Μονή τῆς Accomandata στή Σικελία, ὅπου ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἀνῆκει στούς λεγομένους Στιγματικούς.
Στίς προσευχές της ἀποδίδεται ἡ σωτηρία τῆς Σικελίας ἀπό τούς σεισμούς τοῦ 1615, ὅταν λιτανεύθηκε τό ἄφθαρτο σῶμα της καί (ὅπως μαρτυρεῖται) ἄνοιξαν τά χείλη της καί ἀκούσθηκε ὁ πρῶτος στῖχος τῶν Ψαλμῶν τοῦ Μεσονυκτικοῦ!
Σήμερα τό σῶμα φυλάσσεται στή Μονή τῆς Accomandata, σέ κρυστάλλινη λάρνακα. Μαρτυρεῖται, ὅτι εἶναι σκούρου χρώματος. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 150 - 151).
Μοναχός Βερνάρδος τῆς Κατάνης (Scammacca, + 1486, 9η Φεβρ., Μακάριος)
Εὐγενοῦς καταγωγῆς, ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Δομηνικανῶν καί πέρασε ὅλη του τή ζωή μέ μετάνοια. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1468. Δεκαπέντε χρόνια ἀργότερα τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο. Τή μακαριωνυμία του πραγματοποίησε ὁ Πάπας Λέων ΙΒ', τό 1825. Σήμερα τό σῶμα φυλάσσεται στό Ναό Santa Biagio τῶν Δομηνικανῶν, στήν Κατάνια. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 152 - 153).
Μοναχή Ἀρχαγγέλα τῆς Madua Ἰταλίας (Girlani, + 1495· Μακαρία)
Ἡ κατά κόσμο Ἑλεονώρα Girlani, σέ ἡλικία 17 ἐτῶν ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Καρμελιτῶν, στήν Πάρμα τῆς Ἰταλίας. Ἀργότερα ἵδρυσε μία μονή στή Madua, τῆς ὁποίας ἀναδείχθηκε Ἡγουμένη. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1495, σέ ἡλικία 34 ἐτῶν.
Τρία χρόνια ἀργότερα τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο. Τό 1782 τό σῶμα μεταφέρθηκε στό Trino. Τελευταῖες ἀναγνώρισεις ἔγινε τό 1932 καί τό 1960. Μαρτυρεῖται, ὅτι εἶναι εὔκαμπτο καί σκούρου χρώματος. Σήμερα φυλάσσεται στό Ναό San Lorenzo, στό Trino Vercellese. Ἡ μακαριωνυμία της ἔγινε τό 1864, ἀπό τόν Πάπα Πῖο Θ'. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 154 - 155).
Μοναχή Ossana τῆς Mantua Ἰταλίας (+ 1505, 10η Ἰουνίου· Μακαρία)
Σέ ἡλικία 14 ἐτῶν ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Δομηνικανῶν, ὅπου ἀσκήθηκε μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς της. Ἀνῆκει στούς λεγομένους Στιγματικούς. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1505.
Ἐνταφιάσθηκε στό Ναό τοῦ ἁγ. Δομηνίκου. Ὅταν τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο, μεταφέρθηκε στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Mantua, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται (ἀπολύτως ξηρό καί σκοτεινοῦ χρώματος, κατά τήν ἀναγνώριση τοῦ 1965), σέ κρυστάλλινη θήκη, πάνω ἀπό τήν τράπεζα τοῦ Παρεκκλησίου τῆς Ἁγίας Μαρίας τοῦ Ροζαρίου. Τήν τιμή της ἐπέτρεψε ὁ Πάπας Λέων Ι' τό 1515 καί τή μακαριωνυμία της πραγματοποίησε ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος ΙΒ', τό 1694. ("Sort Lives of the Dominican Saints", 1901, σελ. 177· J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 156 - 157).
Μοναχή Αἰκατερίνη τῆς Γένοβας Ἰταλίας (+ 1510· Ἁγία)
Νεώτερη θυγατέρα τῆς ἀρχοντικῆς οἰκογενείας τῶν Fieschi, σέ ἡλικία 13 ἐτῶν προσπάθησε νά γίνει μοναχή, ἀλλά τήν πάντρεψαν τρία χρόνια ἀργότερα. Ὁ γάμος της ὑπῆρξε ἀτυχής, ἀλλά μέ τήν πίστη καί τόν ἐνάρετο βίο της μετέστρεψε τόν σύζυγό της, ὁ ὁποῖος ἐντάχθηκε στό Τρίτο Τάγμα τῶν Φραγκισκανῶν καί μαζί ἐργάσθηκαν στό Νοσοκομεῖο τοῦ Pammatone. Μετά τόν θάνατο τοῦ συζύγου της (1497), ἡ Αἰκατερίνη συνέχισε τήν φιλανθρωπική ἐργασία στό Νοσοκομεῖο. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1510 καί ἐνταφιάσθηκε στό Παρεκκλήσιο τοῦ Νοσοκομείου.
Τό σῶμα βρέθηκε ἄφθαρτο 18 μῆνες ἀργότερα. Ἀναγνωρίσεις τοῦ σώματος ἔγιναν τό 1551, τό 1593 καί τό 1694. Τό 1837 καί τό 1960, τό σῶμα ἐξετάσθηκε ἀπό γιατρούς καί εἰδικούς ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι πιστοποίησαν ὅτι δέν εἶχε ταριχευθεῖ. Σήμερα φυλάσσεται σέ κρυστάλλινη λάρνακα, πάνω ἀπό τήν τράπεζα τοῦ πρός τιμή της ναοῦ στή Γένοβα. (B. F. von Hugel, "The Mystical Element of Religion as studied in St. Catherine of Genoa and her friends", 1923· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 159 - 161).
Μοναχή Μαργαρίτα τῆς Λωραίνης (+ 1521, 2α Νοεμβρίου· Μακαρία)
Εὐγενούς καταγωγῆς, σέ ἡλικία 25 ἐτῶν παντρεύτηκε τόν Δοῦκα Ρενέ τοῦ Alencon καί τέσσερα χρόνια ἀργότερα ἔμεινε χῆρα μέ τρία μικρά παιδιά. Λόγῳ τῆς ἀνηλικιότητας τοῦ διαδόχου γιοῦ της, διοίκησε μέ σύνεση τό Δουκάτο μέχρι τήν ἐνηλικίωσή του. Δέχθηκε τήν πνευματική ἐπιρροή τοῦ Φραγκίσκου τῆς Paola καί ἐντάχθηκε στό Τρίτο Τάγμα τῶν Φραγκισκανῶν. Τό 1513 ἵδρυσε τή Μονή τοῦ Argentan, τῆς ὁποίας ἀπό ταπείνωση δέν δέχθηκε τή θέση τῆς Ἡγουμένης. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1521.
Τό σῶμα της διατηρήθηκε ἄφθαρτο μέχρι τό 1792, ὁπότε διαλύθηκε. Τό 1793 τά ὀστά της καταστράφηκαν ἀπό τούς Ἰακωβίνους. Λίγα ὀστά της πού διασώθηκαν καί ἡ ἄφθαρτη καρδιά της σώζονται στή Μονή des Clarisses στήν Alencon. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 162).
Μοναχός Ἀντώνιος - Μαρία Ζαχαρίας (+ 1539· Ἅγιος)
Μεγάλωσε κάτω ἀπό τήν προστασία τῆς νεαρῆς χήρας μητέρας του καί τό 1524 ὁλοκλήρωσε τίς ἰατρικές του σπουδές στήν Πάδουα. Χειροτονήθηκε Ἱερέας τό 1528 καί μέ τή βοήθεια φίλων του ἵδρυσε τό Τάγμα τῶν Βαρναβιτῶν, τό ὁποῖο ἀναγνώρισε ὁ Πάπας Κλήμης Ζ', τό 1533. Ἀπεβίωσε μετά ἀπό ἀσθένεια στήν Κρεμόνα, σέ ἡλικία μόλις 36 ἐτῶν.
Τό σῶμα του διατηρήθηκε ἄφθαρτο μέχρι τό 1566, ὁπότε ἐνταφιάσθηκε. Τό 1664 βρέθηκαν μόνο τά ὀστά του. Σήμερα ἡ κεφαλή καί τά ὀστά του βρίσκονται σέ ὁμοίωμά του, τό ὁποῖο ντυμένο μέ τά Λατινικά ἱερατικά ἄμφια βρίσκεται σέ κρύπτη κάτω ἀπό τήν κεντρική τράπεζα τοῦ Ναοῦ τοῦ ἁγ. Βαρνάβα, στό Μιλάνο. (Thurston, "The Physical Phenomena of Mysticism", σελ. 249· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 163).
Μοναχή Ἀγγέλα (Merici, + 1540, 24η Μαϊου· Ἁγία)
Ἡ ἱδρυτής τοῦ Τάγματος τῶν Οὐρσουλινῶν μοναζουσῶν. Ἀπό τό 1531 μέ τήν βοήθεια νεαρῶν κυριῶν ἀσχολήθηκε συστηματικά μέ τήν κατήχηση. Ἀμέσως μετά τόν θάνατό της ὁ λαός τοῦ Μιλάνου τήν ἀναγνώρισε σάν ἁγία. Τό σῶμα της παραμένει μέχρι σήμερα ἄφθαρτο καί φυλάσσεται στό Ναό Casa S. Angela, στή Brescia τῆς Ἰταλίας. Κατά τήν ἀναγνώριση τοῦ 1907, ἡ ἰατρική ἐξέταση πιστοποίησε, ὅτι δέν εἶχε ταριχευθεῖ. Τό 1930 ἕνας Ἱερέας τοῦ Καθολικοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ἱερᾶς Καρδίας, χρησιμοποίησε κάποια χημική μέθοδο γιά τήν καλύτερη διατήρηση τοῦ σώματος. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 164 - 165).
Μοναχή Λουκία τοῦ Narni Ἰταλίας (+ 1544· Μακαρία)
Ἡ πρώτη ἀπό τά 11 παιδιά τοῦ θησαυροφύλακα τοῦ Narni τῆς Ἰταλίας, ἀναγκάσθηκε νά παντρευτεῖ κάποιο Κόμη, ὁ ὁποῖος ὅμως μετά ἀπό τρία χρόνια τήν ἄφησε ἐλεύθερη νά μονάσει. Ἐντάχθηκε στό Τρίτο Τάγμα τῶν Δομηνικανῶν, σέ μία μονή τοῦ Τάγματος στή Ρώμη. Ἵδρυσε μονές στό Viterbo καί τή Φεράρρα. Ἀνῆκει στούς λεγομένους Στιγματικούς (κάθε Τετάρτη καί Παρασκευή ἐμφανίζονταν στό σῶμα της τά στίγματα τοῦ θείου Πάθους! γεγονός πού πιστοποιήθηκε καί ἀπό τόν προσωπικό γιατρό τοῦ Πάπα Ἀλεξάνδρου ΣΤ').
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1544, μετά ἀπό μεγάλους πειρασμούς. Κατά τόν ἐνταφιασμό της διαπιστώθηκε πληγή στήν πλευρά της, ἀπό τήν ὁποία ἔτρεχε φρέσκο αἷμα! Τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο τέσσερα χρόνια ἀργότερα. Ἡ μακαριωνυμία της ἔγινε τό 1710. Σήμερα τό σῶμα διατηρεῖται ἄφθαρτο στό Narni, ὅπου μεταφέρθηκε τό 1935. (Lady Georgiana Fullerton, "The Life...of Blessed Lucy of Narni...", 1855· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 166 - 167).
Μοναχός Ἰωάννης τοῦ Θεοῦ (+ 1550, 8η Μαρτίου· Ἅγιος)
Γεννήθηκε στήν Πορτογαλλία. Στήν παιδική του ἡλικία ἔβοσκε πρόβατα καί ἀργότερα ὑπηρέτησε στόν Ἰσπανικό Στρατό, ἀρχικά κατά τῶν Γάλλων καί ἔπειτα κατά τῶν Τούρκων στήν Οὐγγαρία. Σάν στρατιώτης ἔζησε ζωή κοσμική καί ἁμαρτωλή. Μεταστράφηκε στήν εὐσέβεια μετά ἀπό ἕνα κήρυγμα τοῦ μεγάλου Ἱεροκήρυκα Ἰωάννη τῆς Ἄβιλα. Ἡ μεταστροφή του ἦταν τέτοια ὥστε θεωρήθηκε τρελλός καί κλείσθηκε σέ ἄσυλο. Ὅταν δραπέτευσε πῆγε στή Γρανάδα, ὅπου ἐργαζόμενος ἄρχισε νά περιποιεῖται καί νά συντηρεῖ ἀσθενεῖς. Τό παράδειγμά του ὁδήγησε στήν ἵδρυση τοῦ Τάγματος τῶν Νοσοκόμων Ἀδελφῶν τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεοῦ (ὄνομα πού τοῦ ἔδωσε ὁ τοπικός Ἐπίσκοπος κατά τή μοναχική του κουρά).
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1550 καί ἐνταφιάσθηκε στό Minims, στό Ναό τῆς Παναγίας τῆς Νίκης. Τό 1570 τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο, ἀλλά ἀργότερα διαλύθηκε καί σήμερα στήν πρός τιμή του Βασιλική τῆς Γρανάδας φυλάσσονται τά ὀστά του. Θεωρεῖται προστάτης τῶν νοσοκομείων, τῶν νοσοκόμων καί τῶν ἑτοιμοθανάτων. Στήν ἁγιωνυμία του προχώρησε ὁ Πάπας Ἀλέξανδρος Η', τό 1670. ("Life of St. John of God, Founder of the Order of Hospitallers", 1876· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 168 - 171).
Μοναχός Φραγκίσκος Ξαβέριος (+ 1552, 3η Δεκεμβρίου· Ἅγιος)
Γεννήθηκε τό 1506 στήν Ἰσπανία. Ὁ πατέρας του ἦταν σύμβουλος τοῦ Βασιλιά τῆς Ναβάρρας. Ὑπῆρξε μαθητής τοῦ ἱδρυτή τοῦ Τάγματος τῶν Ἰησουϊτῶν Ἰγνατίου Λαϊόλα, τόν ὁποῖο γνώρισε ἐνῶ σπούδαζε στό Παρίσι. Ὅταν ὁ Βασιλιᾶς τῆς Πορτογαλλίας Ἰωάννης ζήτησε ἀπό τόν Πάπα μοναχούς γιά τόν εὐαγγελισμό τῶν Ἰνδιῶν, ὁ Φραγκῖσκος ὑπῆρξε μεταξύ τῶν ἐπιλεγέντων. Ἐργάσθηκε ἱεραποστολικά στίς Ἰνδίες, τήν Κεϋλάνη, τήν Αὐστραλία, τήν Ἰαπωνία καί τήν Κίνα. Ἀπεβίωσε στήν Καντώνα τῆς Κίνας τό 1552 ἀπό πνευμονία, σέ ἡλικία 46 ἐτῶν.
Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο καί σήμερα φυλάσσεται στό Ναό τοῦ Καλοῦ Ἰησοῦ στή Γκόα τῶν Ἰνδιῶν, ἐκτός ἀπό ἕνα χέρι του πού φυλάσσεται στό Ναό τοῦ Ἰησοῦ, στή Ρώμη. Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε τό 1622 ἀπό τόν Πάπα Γρηγόριο ΙΕ'. Τό 1904 ὁ Πάπας Πίος Ι' τόν ἀνακήρυξε Προστάτη τῶν Ἱεραποστολῶν. (James Brodrick, "St. Francis Xavier", 1952· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 172 - 179).
Μοναχός Στανισλαῦος Kostka (+ 1568· Ἅγιος)
Γόνος Πολωνικῆς ἀρχοντικῆς οἰκογενείας, σπούδασε στό Ἰησουϊτικό Κολλέγιο τῆς Βιέννης, ὅπου ἐντάχθηκε στό Τάγμα. Ἀπεβίωσε μετά ἀπό σύντομη ἀσθένεια τό 1568, σέ ἡλικία μόλις 17 ἐτῶν. Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1570, ἀλλά ἀργότερα διαλύθηκε. Μέρος τῆς κεφαλῆς φυλάσσεται στήν Ἕδρα τῶν Ἰησουϊτῶν, στό Feldkirch τῆς Γερμανίας, καί τά ὑπόλοιπα ὀστά του στό Ναό τοῦ ἁγ. Ἀνδρέα Ρώμης. (E. H. Thompson, "The Life of St. Stanislaus Kostka of the Company of Jesus", 1876· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 180 - 181).
Μοναχή Μαρία (Bagnesi, + 1577· Μακαρία)
Ἐντάχθηκε στό Τρίτο Τάγμα τῶν Δομηνικανῶν, σέ ἡλικία 33 ἐτῶν, μετά ἀπό μακροχρόνια ἀσθένεια, ἡ ὁποία καί τήν ὁδήγησε στό θάνατο, τό 1577. Ἐνταφιάσθηκε στό Ναό S. Maria Novella, ὅπου τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο μερικά χρόνια ἀργότερα. Τήν μακαριωνυμία της ἔκανε ὁ Πάπας Πίος Ζ', τό 1804. Σήμερα τό σῶμα φυλάσσεται ἄφθαρτο, σκοτεινοῦ χρώματος, σέ μπρούτζινη ἐπαργυρωμένη λάρνακα, στό Παρεκκλήσιο τῶν Καρμελιτῶν S. Maria Maddalena de' Pazzi. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 182 - 183).
Μοναχός Λουδοβῖκος Βερτράνδος (+ 1581· Ἅγιος)
Δομινικανός μοναχός Ἰσπανικῆς καταγωγῆς. Τό 1562 στάλθηκε στήν Κεντρική Ἀμερική, ὅπου ἐργάσθηκε ἱεραποστολικά μεταξύ τῶν ἰθαγενῶν. Ἀπεβίωσε τό 1581, μετά ἀπό ἐπώδυνη ἀσθένεια. Τό σῶμα του παρέμεινε ἄφθαρτο γιά τρεῖς περίπου αἰώνες καί καταστράφηκε κατά τήν Ἰσπανική Ἐπανάσταση, τό 1936. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 184 - 185).
Μοναχή Θηρεσία τῆς Ἄβιλα Ἰσπανίας (+ 1582, 15η Ὀκτωβρίου· Ἁγία)
Γεννήθηκε ἀπό γονεῖς εὐγενεῖς στήν Ἄβιλα τῆς Ἰσπανίας. Σέ ἡλικία 18 ἐτῶν ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Καρμελιτῶν, ὅπου ἀναδείχθηκε μεγάλη πνευματική προσωπικότητα. Πέτυχε τήν ἄνοδο τοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου στίς διάφορες μονές τοῦ Τάγματος καί ἵδρυσε ἄλλες (τῶν Ἀνυποδίτων Καρμελιτῶν).
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1582. Ἐννέα μῆνες ἀργότερα τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο. Σήμερα ἔχει διασπαρεῖ σέ διάφορα σημεῖα, ἐνῶ τό μεγαλύτερο μέρος φυλάσσεται στήν Alba de Tornes τῆς Ἰσπανίας. Ἡ ἁγιωνυμία της ἔγινε τό 1622. Τό 1970 ὁ Πάπας Παῦλος ΣΤ' τήν ἀνακήρυξε Διδάσκαλο τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. (M. Auclair, "Teressa of Avila", 1953· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 186 - 190).
Ἀρχιεπίσκοπος Κάρολος τοῦ Μιλάνου (Borromeo, + 1584, 4η Νοεμβρίου· Ἅγιος)
Ἦταν γιός τοῦ Κόμη Gilbert Borromeo καί τῆς Μαργαρίτας τῶν Μεδίκων. Σέ ἡλικία 12 ἐτῶν ἀφιερώθηκε στήν Ἐκκλησία. Σπούδασε στά Πανεπιστήμια τοῦ Μιλάνου καί τῆς Πάδουα καί σέ ἡλικία μόλις 18 ἐτῶν ἀνακηρύχθηκε Διδάκτορας τοῦ Πολιτικοῦ καί Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου. Ὅταν ὁ θεῖος του Ἄγγελος τῶν Μεδίκων ἐκλέχθηκε Πάπας (Πίος Δ', 26.12.1559), τόν ὀνόμασε Καρδινάλιο, σέ ἡλικία μόλις 22 ἐτῶν! Σάν Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Μιλάνου συμμετεῖχε στή Σύνοδο τοῦ Τριδέντου (1545 - 1563) καί ἀνέπτυξε σημαντικό φιλανθρωπικό καί ποιμαντικό ἔργο.
Ἀπεβίωσε τό 1584, καταπονημένος ἀπό ἐπιδημία πανώλης, καί ἐνταφιάσθηκε στόν Καθεδρικό Ναό τοῦ Μιλάνου, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται τό σῶμα του, σέ ἄφθαρτη κατάσταση. Τό 1610 ἔγινε ἡ ἁγιωνυμία του ἀπό τόν Πάπα Παῦλο Ε'. Ὁ Πάπας Παῦλος Στ' κάλυψε τό πρόσωπό του μέ μία κέρινη μάσκα. (C. Orsenigo, "Life of St. Charles Borromeo", 1943· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 191 - 193).
Μοναχή Καταλῖνα τῆς Παμπλόνα Ἰσπανίας (+ De Cristo, 1589· Μακαρία)
Ἰσπανικῆς καταγωγῆς, τό 1572 ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Καρμελιτῶν. Συνδέθηκε μέ τήν Θηρεσία τῆς Ἄβιλα καί ἵδρυσε μονές στήν Παμπλόνα καί τήν Βαρκελώνη. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1589. Ἕξι μῆνες ἀργότερα τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο καί σήμερα φυλάσσεται στή Μονή τῶν Καρμελιτῶν στήν Παμπλόνα. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 191 - 193).
Μοναχός Βενέδικτος ὁ Νέγρος (+ 1589· Ἅγιος)
Γεννήθηκε σέ οἰκογένεια νέγρων σκλάβων τῆς Σικελίας. Ὅταν ἀπελευθερώθηκε, σέ ἡλικία 18 ἐτῶν, ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Φραγκισκανῶν, σέ μονή κοντά στό Παλέρμο. Ἀπεβίωσε μετά ἀπό ἀσθένεια τό 1589 καί τό 1592 τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο (σήμερα σώζεται μέ τό πρόσωπο καλυμμένο μέ κέρινη μάσκα). Τό 1743 ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΔ' προχώρησε στή μακαριωνυμία του καί τό 1807 ὁ Πάπας Πίος Ζ' στήν ἁγιωνυμία του. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 195 - 196).
Μοναχή Αἰκατερίνη τοῦ Prato Ἰταλίας (De Ricci, + 1590· Ἁγία)
Γόνος πατρικίων, μόνασε στή Μονή τῶν Δομηνικανῶν S. Vincenzio, στό Prato τῆς Ἰταλίας. Ἀναφέρεται, ὅτι γιά διάστημα 12 ἐτῶν, κάθε ἑβδομάδα, ἀπό τό μεσημέρι τῆς Τετάρτης μέχρι τό ἀπόγευμα τῆς Παρασκευῆς, ζοῦσε σέ κατάσταση ἐκστάσεως τό Πάθος τοῦ Χριστοῦ! (ἀνῆκει στούς λεγομένους Στιγματικούς).
Ἀπεβίωσε τό 1590, μετά ἀπό ἀσθένεια. Τό 1747 ἔγινε ἡ ἁγιωνυμία της. Τό σῶμα της σώζεται ἄφθαρτο, σκοτεινοῦ χρώματος, στή Βασιλική τοῦ Prato τῆς Ἰταλίας. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 197 - 198).
Μοναχός Ἰωάννης τοῦ Σταυροῦ (+ 1591, 14η Δεκεμβρίου· Ἅγιος)
Ἀπό τούς μεγαλυτέρους μυστικούς τῆς Δύσεως. Γεννήθηκε τό 1542 στήν Ἰσπανία καί ἐμπνεύσθηκε ἀπό τήν ἐπίσης μυστική Θηρεσία τῆς Ἄβιλα. Ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Ἀνυποδήτων Καρμελιτῶν. Ἀπεβίωσε μετά ἀπό ἐπώδυνη ἀσθένεια στήν Udeba τῆς Ἰσπανίας καί μετά ἀπό ἐννέα μῆνες τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο. Σήμερα φυλάσσεται στή Σεγκόβια τῆς Ἰσπανίας. Ἡ τελευταία ἀναγνώριση τοῦ σώματος ἔγινε τό 1955. Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε τό 1726, ἐνῶ τό 1926 ὀνομάσθηκε Διδάσκαλος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. (P. Heriz, "St. John of the Cross", 1919· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 199 - 201).
Μοναχός Ἀλφόνσος τῆς Ἰσπανίας (De Orozco, + 1591· Μακάριος)
Γεννήθηκε στήν Ἰσπανία, σπούδασε στήν Ταλαβέρα, τό Τολέδο καί τήν Σαλαμάνκα καί σέ ἡλικία 22 ἐτῶν ἔγινε ἐρημίτης τοῦ Τάγματος τοῦ ἁγ. Αὐγουστίνου. Τό 1544 διορίσθηκε Βασιλικός Ἱεροκήρυκας στά Ἀνάκτορα τοῦ Valladolid (ὅπου σήμερα φυλάσσονται τά ὀστά του). Ἀπεβίωσε τό 1591 σέ ἡλικία 91 ἐτῶν. Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1599. Στή μακαριωνυμία του προχώρησε τό 1882 ὁ Πάπας Λέων ΙΓ'. (Th. Camara, "Life of Blessed Alphonsus Orozco", 1895· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 202 - 203).
Μοναχός Πασχάλης τῆς Εὐχαριστίας (Baylon, + 1592, 17η Μαϊου· Ἅγιος)
Γεννήθηκε στήν Ἰσπανία σέ οἰκογένεια χωρικῶν. Ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Φραγκισκανῶν τοῦ Monfor, στή Βαλένθια. Κατά τόν Ν.Β. "ὑπῆρξε ἀγγελιοφόρος τῆς διαδόσεως τῆς Εὐχαριστιακῆς εὐλαβείας, πού ἄρχισε ἀπό τό μοναστήρι αὐτό καί ξαπλώθηκε σέ ὅλη τήν Ἰσπανία" (αὐτ. σελ. 182). Ἀπεβίωσε κατά τή διάρκεια μιᾶς Λειτουργίας!
Τό σῶμα του σώζεται ἄφθαρτο στό Παρεκκλήσιο τῆς Θεοτόκου τοῦ Ροζαρίου. Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε τό 1690, ἐνῶ τό 1897 ὁ Πάπας Λέων ΙΓ' τόν ἀνακήρυξε προστάτη τῶν Εὐχαριστιακῶν Ἀδελφοτήτων. (L. A. de Porrentuy, "The Saint of the Eucharist", 1905· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 204 - 209).
Πρεσβύτερος Φίλιππος, ὁ Ἀπόστολος τῆς Ρώμης (Neri, + 1595, 26η Μαϊου· Ἅγιος)
Γεννήθηκε στή Φλωρεντία τό 1515. Σέ ἡλικία 20 ἐτῶν ἦρθε προσκυνητής στή Ρώμη, ὅπου πέρασε ὅλη τήν ζωή του. Σέ ἡλικία 36 ἐτῶν ἐντάχθηκε στόν Κλῆρο. Διακρίθηκε σάν λαμπρός Ἱεροκήρυκας, μεγάλος φιλάνθρωπος, θερμός ὑποστηρικτής τῆς μεταρρυθμίσεως στήν Καθολική Ἐκκλησία (μέ συνεργάτη τόν σοφό Βαρώνιο) καί βοηθός τῆς νεολαίας. Γιά ὅλα τά προηγούμενα ὀνομάσθηκε Ἀπόστολος τῆς Ρώμης.
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1595. Μετά τό θάνατό του μία ἰατρική ὁμάδα ἔκανε νεκροψεία στό σῶμα του, διότι κατά τή διάρκεια μιᾶς ἐπισκέψεώς του στήν Κατακόμβη τοῦ ἁγ. Σεβαστιανοῦ, τό 1544, δήλωσε ὅτι εἶχε "μυστικῶς πληρωθεῖ ἀπό τόν Θεό". Τότε ἀποδείχθηκε, ὅτι ἦταν , "μία μεγάλη καρδιά, ὄχι μόνο μέ τήν συμβολική ἔννοια, ἀλλά καί μέ τήν πραγματική, τήν βιολογική, ὅπως ἀποδείχθηκε μετά τόν θάνατό του· ἀπό τήν ἐξόγκωση τῆς καρδιᾶς εἶχαν σπάσει δύο πλευρά του"! (Ν.Β. αὐτ. σελ. 196).
Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1599 καί σήμερα φυλάσσεται στό Ναό Santa Maria in Vallicella, στή Ρώμη, μέ τό πρόσωπο καλυμμένο μέ μία ἀσημένια μάσκα. Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε τό 1622 ἀπό τόν Πάπα Γρηγόριο ΙΕ'. (D. Smith, "St. Philip Neri", 1945· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 210 - 212).
Germaine τῆς Τουλούζης (Cousin, + 1601· Ἁγία)
Γεννήθηκε ἀπό γονεῖς πτωχούς, στό Pibrac τῆς Τουλούζης. Μετά τόν πρόωρο θάνατο τῆς μητέρας της, ὑπέφερε τά πάνδεινα ἀπό τήν μυτριά της καί νωρίς ἐμφάνισε σημεῖα κατά τούς βιογράφους της θαυμαστά. Μόνη της ἐπίγεια παρηγοριά ἦταν ἡ καθημερινή συμμετοχή στή Λειτουργία.
Ἀπεβίωσε ἀπό τίς κακουχίες τό 1601, σέ ἡλικία μόλις 22 ἐτῶν, πάνω σέ μία ψάθα. Τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1644. Καταστράφηκε τό 1795, κατά τή Γαλλική Ἐπανάσταση. Ἡ ἁγιωνυμία της ἔγινε τό 1867. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 213 - 215).
Μοναχή Μαρία Μαγδαληνή τῆς Φλωρεντίας (De' Pazzi, + 1607, 25η Μαϊου· Ἁγία)
Ἀπό τούς μεγάλους Ρωμαιοκαθολικούς μυστικούς. Γεννήθηκε στή Φλωρεντία, σέ οἰκογένεια εὐγενῶν, καί ἔγινε μοναχή στό Τάγμα τῶν Καρμελιτῶν, στή Μονή Santa Maria degli Angeli τῆς Φλωρεντίας, ὅπου ἔζησε αὐστηρή ἀσκητική ζωή. Μέ τήν ἀρετή της πέτυχε τήν καθημερινή συμμετοχή τῶν μοναζουσῶν στή Θεία Εὐχαριστία, κάτι πού στήν ἐποχή της ἦταν ἀπαγορευμένο.
Ἀπεβίωσε τό 1607 μετά ἀπό ἐπώδυνη ἀσθένεια. Τόν ἑπόμενο χρόνο τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο καί γιά 12 χρόνια, μέχρι τό 1620, ἔρρεε κάποιο ἐλειῶδες ὑγρό. Ἀναγνωρίσεις τοῦ σώματος ἔγιναν τό 1612, τό 1625 καί τό 1663 (κατά τήν ἁγιωνυμία της). Σήμερα φυλάσσεται στόν πρός τιμή της Ναό τῶν Καρμελιτῶν τῆς Φλωρεντίας. (Sr. Mary Minima, "Seraph among Angels, The Life of St. Mary Magdalene de' Pazzi", 1958· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 216 - 219).
Πρεσβύτερος Καμίλλος, Ἱδρυτής τοῦ Τάγματος τῶν Καμιλλιανῶν
(De Lellis, + 1614, 14η Ἰουλίου· Ἅγιος)
Γεννήθηκε τό 1550 σέ σταῦλο, ἄν καί ἀνῆκε σέ οἰκογένεια εὐγενῶν, στό Bucchianico τοῦ Chieti τῆς Ἰταλίας. Στή νεότητά του ἐνέδωσε στήν κοσμική ζωή καί τήν ἁμαρτία. Ὅταν μεταστράφηκε στήν εὐσέβεια, προσπάθησε νά μπεῖ στό Τάγμα τῶν Καπουκίνων, ἀλλά μία πληγή στό πόδι του τόν ἐμπόδισε. Τελικά κατέφυγε στό Ἄσυλο Ἀνιάτων τῆς Ρώμης, ὅπου διακρίθηκε γιά τή φιλανθρωπία του. Ἀργότερα σπούδασε Θεολογία, χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καί ἵδρυσε τό Τάγμα τῶν Καμιλλιανῶν ἤ τοῦ Καλοῦ Θανάτου, προσθέτοντας στούς τρεῖς μοναχικούς ὄρκους (τῆς ὑπακοῆς, παρθενίας καί ἀκτημοσύνης) ἕνα τέταρτο, τήν νοσηλεία ἀσθενῶν μέ μεταδοτικές ἀσθένειες (μέ σύμβολο τόν Ἑρυθρό Σταυρό).
Ἀπεβίωσε τό 1614 καί ἐνταφιάσθηκε στό Ναό τῆς ἁγ. Μαρίας Μαγδαληνῆς τῆς Ρώμης. Ἔντεκα χρόνια μετά τό θάνατό του ὁ Πάπας Οὐρβανός Η' ἔδωσε ἄδεια νά ἀνοιχθεῖ ὁ τάφος του καί τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο. Κατά τήν ἀναγνώριση τοῦ 1640 τό σῶμα βρέθηκε καί πάλι ἄφθαρτο, γιά νά καταστραφεῖ ἀργότερα σέ μία πλημμύρα τοῦ Τίβερι. Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε τό 1746 ἀπό τόν Πάπα Βενέδικτο ΙΔ'.
Σημειώνεται, ὅτι τό 1964 τό Τάγμα τῶν Καμελλιτῶν ἀριθμοῦσε 1.350 μέλη. (P. Mario Vanti, "St. Camillus, The Saint of the Red Cross", 1950· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 220 - 222).
Πρεσβύτερος Ἰωάννης τοῦ Ἰησοῦ καί τῆς Μαρίας (+ 1615· Μακάριος)
Ἦταν Ἰσπανικῆς καταγωγῆς, γιός διακεκριμένου γιατροῦ τῆς ἐποχῆς. Σπούδασε στό Πανεπιστήμιο τῆς Σαλαμάνκας καί χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στό Τάγμα τῶν Καρμελιτῶν. Ἄν καί ὑπῆρξε ἐραστής τῆς μονώσεως, ἀναδείχθηκε σύμβουλος Καρδιναλίων, Βασιλέων καί Πριγκίπων καί ἐκτιμήθηκε ἰδιαίτερα ἀπό τόν Πάπα Παῦλο Ε'.
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά στή Μονή τοῦ ἁγ. Συλβέστρου, στό Montecompatre τῆς Ρώμης, ὅπου σήμερα φυλάσσεται ἄφθαρτο τό σῶμα του. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 224).
Μοναχή Ρόζα τῆς Λίμα (+ 1617, 23η Αὐγούστου· Ἁγία)
Γεννήθηκε στή Λίμα, πρωτεύουσσα τοῦ Περοῦ, τό 1586, καί ἐντάχθηκε στό Τρίτο Τάγμα τῶν Δομηνικανῶν. "Ἀπό τήν ἐφηβική της ἡλικία - γράφει ὁ Ν. Β. - καί μέχρι τόν θάνατό της, πού τήν βρῆκε στό ἄνθος τῆς ἡλικίας της (32 χρονῶν), ἐπιδόθηκε σέ ἀπίθανες ἀπονεκρώσεις, αὐτοβασανισμούς καί νηστείες, πού ἀσφαλῶς ὑπερβαίνουν τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις" (Ν. Β. αὐτ. σελ. 350).
Τό σῶμα βρέθηκε ἄφθαρτο 18 μῆνες μετά τόν θάνατό της, ἀλλά κατά τήν ἀναγνώριση τοῦ 1630 βρέθηκε διαλυμένο. Ἡ ἁγιωνυμία της ἔγινε τό 1671 ἀπό τόν Πάπα Κλήμη Ι'. (J. C. Cruz αὐτ. σελ. 225 - 226).
Μοναχή Μαρία τῆς Ἄβιλα Ἰσπανίας (Vela, + 1617· Μακαρία)
Ἰσπανικῆς καταγωγῆς, στήν ἡλικία τῶν 15 ἐτῶν ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Κιστερσιανῶν, στή Μονή τῆς ἁγ. Ἄννας στήν Ἄβιλα, ὅπου ἔζησε 42 χρόνια καί ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἀναφέρεται, ὅτι μετά τό θάνατό της ἀκούσθηκε ἡ φωνή της ἀπό τόν τάφο!
Τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1619 καί σήμερα φυλάσσεται στή Μονή της. (F. P. Keyes, "The third mystic of Avilla, The self revelation of Maria Vela", 1960· J. C. Cruz αὐτ. σελ. 227 - 229).
Ἐπίσκοπος Φραγκῖσκος τῆς Γενεύης (De Sales, + 1622· Ἅγιος)
Γεννήθηκε τό 1567 στό Annesy τῆς Γαλλίας σέ οἰκογένεια εὐγενῶν καί σπούδασε στό Παρίσι καί τήν Πάδουα. Τό 1602 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Γενεύης. Ἔκτοτε ἀνέπτυξε σημαντική δραστηριότητα γιά τήν περίθαλψη τῶν πτωχῶν καί τῶν ἀσθενῶν (ῗδρυσε ἐκτός ἄλλων καί τό Τάγμα τῶν Ἐπισκεπτριῶν Ἀδελφῶν).
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1622 στή Λυών. Κατά τήν νεκροψία πού ἀκολούθησε ἀφαιρέθηκε ἡ καρδιά του, τοποθετήθηκε σέ ἀσημένια θήκη καί δόθηκε στό Ναό τῆς Ἐπισκέψεως στή Λυών (ἀναφέρεται, ὅτι γιά διάστημα πολλῶν ἐτῶν, ἕνα ἐλαιῶδες ὑγρό ἔρρεε ἀπό αὐτήν!). Στή συνέχεια, μετά ἀπό ἄδεια τοῦ Γάλλου Βασιλιά Λουδοβίκου ΙΓ' , τό σῶμα μεταφέρθηκε καί ἐνταφιάσθηκε στό Annesy. Τό σῶμα βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1632, ἀλλά ἀργότερα διαλύθηκε. Σήμερα τά ὀστά του φυλάσσονται στή Βασιλική τῆς Ἐπισκέψεως τοῦ Annesy.
Τό 1665 ὁ Πάπας Ἀλέξανδρος Ζ' τόν ἀνακήρυξε Ἅγιο καί τό 1877 ὁ Πίος Θ' Διδάσκαλο τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Τό 1922 ὀνομάσθηκε Προστάτης τῶν δημοσιογράφων καί τῶν συγγραφέων. (R. Ornsby, "The Life of St. Francis de Sales"· καί J. C. Cruz αὐτ. σελ. 230 - 231).
Ἀρχιεπίσκοπος Ἰωσαφάτ τοῦ Πολότσκ Ρωσίας (1623, 12η Νοεμβρίου· Ἅγιος)
Γεννήθηκε τό 1580 στή Ρουθηνία, σέ Ὀρθόδοξη οἰκογένεια. Ὅταν τό 1595 δημιουργήθηκε ἡ Οὐνία, ἦταν στήν ἡλικία τῶν 16 ἐτῶν. Μόνασε σέ ἡλικία 20 ἐτῶν καί τό 1617 χειροτονήθηκε Οὐνίτης Ἀρχιεπίσκοπος Πολότσκ. Φονεύθηκε τό 1623, ὅταν "φανατικοί ἀντίπαλοι τῆς Ἑνώσεως μπῆκαν στήν κατοικία του καί τόν κατακρεούργησαν" (Ν. Β. αὐτ. σελ. 474). Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε τό 1867, ἀπό τόν Πάπα Λέοντα ΙΓ'.
Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1627 καί σ' αὐτή τήν κατάσταση σώζεται μέχρι σήμερα, μέ ἀποστεωμένο ὅμως τό πρόσωπο. (Th. Boresky, "Life of St. Josaphat, Martyr of the Union", 1955· καί J. C. Cruz αὐτ. σελ. 232 - 234).
Μοναχή Μαρία τοῦ Ἰησοῦ (+ 1640· Μακαρία)
Σέ ἡλικία 17 ἐτῶν ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Καρμελιτῶν καί ὑποτάχθηκε στή Θηρεσία τῆς Ἄβιλα. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1640, μετά ἀπό μοναχική ζωή 63 ἐτῶν, καί ἐνταφιάσθηκε στό Τολέδο.
Τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1929. Μαρτυρεῖται, ὅτι ἀπό αὐτό ἔρρεε κάποιο εὐωδιαστό ἑλαιῶδες ὑγρό, γεγονός πού πιστοποιήθηκε καί ἀπό ἰατρικές ἐξετάσεις. Σήμερα φυλάσσεται στή Μονή τῶν Καρμελιτῶν τοῦ ἁγ. Ἰωσήφ, στό Τολέδο τῆς Ἰσπανίας. (Fr. Florencio dei Nino Jesus, "El cuerpo incorruptio de la Venerable Madre Maria de Jesus", 1929· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 235 - 236).
Μοναχή Ἰωάννα τῆς Γαλλίας (De Lestonnac, + 1640· Ἁγία)
Σύζυγος τοῦ εὐγενούς Gaston De Monferrant, ὁ ὁποῖος συνδέοταν μέ τούς δύο Βασιλικούς Οἶκους τῆς Γαλλίας. Μετά τόν θάνατο τοῦ συζύγου της (1597), ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Κιστερσιανῶν καί ἀνέπτυξε σημαντική δραστηριότητα κατά τοῦ Καλβινισμοῦ.
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1640. Κατά τή Γαλλική Ἐπανάσταση τό ἄφθαρτο σῶμα της φυλάχθηκε ἀπό φίλους τῆς μνήμης της, ἀνακαλύφθηκε ὅμως ἀπό τούς ἐπαναστάτες καί ἐνταφιάσθηκε ἀτιμωτικά, μαζί μέ κόπρνα ζώων! Τό 1822 ὅταν βρέθηκε ὁ τάφος της, βρέθηκαν μόνο ὀστά της, πού σήμερα φυλάσσονται στήν ἕδρα τοῦ Τάγματος, στό Μπορντώ. Ἡ ἁγιωνυμία της ἔγινε τό 1949 ἀπό τόν Πάπα Πῖο ΙΒ'. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 237 - 238).
Μοναχή Ἰωάννα Φραγκίσκα τῆς Ἐπισκέψεως
(De Chantal, + 1641, 12η Δεκεμβρίου· Ἁγία)
Γεννήθηκε στή Ντιζόν τῆς Γαλλίας τό 1572, στόν Οἶκο τῶν Φρεμυώ. Σέ ἡλικία 28 ἐτῶν ἔμεινε χήρα, προστάτης τεσσάρων παιδιῶν, ὅταν ὁ σύζυγός της Βαρώνος Ντέ Σαντάλ σκοτώθηκε σέ κάποιο κυνήγι. Ἐμπνεόμενη ἀπό τόν πνευματικό της Ἐπίσκοπο τῆς Γενεύης Φραγκῖσκο De Sales, ἵδρυσε τό Τάγμα τῆς Ἐπισκέψεως, μέ ἕδρα τό Αnnesy καί σκοπό τήν πρόνοια τῶν ἀσθενῶν.
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1641 καί τό 1722 τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο. Ἡ ἁγιωνυμία της ἔγινε τό 1767. Σήμερα τά ὀστά της βρίσκονται σέ ἀνθρωπόσχημη λάρνακα, στή Βασιλική τῆς Ἐπισκέψεως τοῦ Annesy. (Monseigneur Bougaud, Bishop of Laval, "St. Chantal and the foundation of the Visitation", 1895· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 239 - 241).
Πρεσβύτερος Ἰωάννης τοῦ Lancashire τῆς Βρεττανίας
(Southworth, + 1654, 28η Ἰουνίου· Ἅγιος)
Ἦταν γόνος μεγάλης οἰκογενείας τοῦ Lancashire τῆς Βρεττανίας καί ἔδρασε σάν Ρωμαιοκαθολικός Ἱερέας κατά τήν περίοδο τῶν διωγμῶν κατά τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ. Ἐκτελέσθηκε μέ ἀπαγχονισμό τό 1654. Τό σῶμα του μεταφέρθηκε ἀπό τόν Ἰσπανό Πρεσβευτή Don Flento De Cardemas καί ἐνταφιάσθηκε στό Ἀγγλικό Κολλέγιο τοῦ Douay, στή Γαλλία.
Κατά τή Γαλλική Ἐπανάσταση τό σῶμα ἐνταφιάστηκε ἀπό κάποιους σπουδαστές καί ἔμεινε στήν ἀφάνεια μέχρι τό 1927, ὅποτε βρέθηκε τυχαῖα σέ ἄφθαρτη κατάσταση. Τό σῶμα ἐπέστρεψε στήν Ἀγγλία τό 1929 καί ἐναποτέθηκε στό Παρεκκλήσιο τοῦ ἁγ. Γεωργίου καί τῶν Ἄγγλων Μαρτύρων τοῦ Ἀββαείου τοῦ Γουέστμινστερ, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται. (Rev. J. L. Vhitfield, "Blessed John Southwort", 1965· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 242 - 243).
Μοναχός Ἀνδρέας τῆς Πολωνίας (Bobola, + 1657· Ἅγιος)
Γεννήθηκε στό Sandomir τῆς Πολωνίας καί ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Ἰησουϊτῶν, σέ ἡλικία 21 ἐτῶν. Φονεύθηκε ἀπό Κοζάκους τό 1657, κατά τήν διάρκεια τοῦ Ρωσο - Πολωνικοῦ Πολέμου. Σαράντα χρόνια μετά τό θάνατό του, τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο σέ ἕνα τάφο, στά ἐρρείπια τοῦ Ναοῦ τῶν Ἰησουϊτῶν, στό Pinsk τῆς Πολωνίας. Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε τό 1938. Σήμερα τό σῶμα φυλάσσεται στόν πρός τιμή του ναό, στή Βαρσοβία. (C. Moreschini, "The Life of St. Andrew Bobola of the Society of Jesus, Martyr", 1939· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 244 - 247).
Πρεσβύτερος Βικέντιος ὁ Φιλάνθρωπος (De Paul, + 1660, 27η Σεπτεμβρίου· Ἅγιος)
Ἕνας ἀπό τούς μεγαλυτέρους φιλανθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν. Γεννήθηκε στή Γαλλία τό 1581, σέ ἀγροτική οἰκογένεια. Γιά τήν ἀνακούφιση τῶν πτωχῶν ἵδρυσε τό γυνακεῖο Τάγμα τῶν Ἀδελφῶν τοῦ Ἐλέους καί τό ἀνδρικό Τάγμα τῶν Λαζαριστῶν. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1660 καί ἐνταφιάσθηκε στό Παρίσι, στήν ἕδρα τοῦ Τάγματος τοῦ ἁγ. Λαζάρου, ὅπου σήμερα φυλάσσονται τά ὀστά του. Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1712, ἀλλά ἀργότερα διαλύθηκε καί τά ὀστά του συναρμολογήθηκαν μέ κερί. Ἄφθαρτη παραμένει ἡ καρδιά του, ἡ ὁποία σήμερα φυλάσσεται στήν ἕδρα τῶν Ἀδελφῶν τοῦ Ἐλέους, στό Παρίσι.
Τό 1737 ὁ Πάπας Κλήμης ΙΒ' προχώρησε στήν ἁγιωνυμία του, ἐνῶ ὁ Πάπας Λέων ΙΓ' τόν ἀνακήρυξε προστάτη τῶν φιλανθρωπικῶν ἔργων. (Monseigneur Bougaud, Bishop of Laval, "History of St. Vincent de Paul, Founder of the Congregation of the Mission (Vincentians) and of the Sistres of Charity", 1908· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 248 - 249).
Πρεσβύτερος Pacifico τοῦ San Severino Ἰταλίας (+ 1721, 24η Σεπτεμβρίου· Ἅγιος)
Γεννήθηκε στό San Severino τῆς Ἰταλίας καί σέ ἡλικία 17 ἐτῶν ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Ἐλαχίστων Ἀδελφῶν, ὅπου χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1721. Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε ἀπό τόν Πάπα Γρηγόριο ΙΣΤ' , τό 1839. Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1725, ὅμως κατά τήν ἀναγνώριση τοῦ 1756 βρέθηκε διαλυμένο. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 252 - 253).
Μοναχή Βερονίκη Ἰουλιανή τοῦ Ἐσταυρωμένου (+ 1727, 9η Ἰουλίου· Ἁγία)
Μοναχή τοῦ Τάγματος τῶν Καπουκίνων μοναζουσῶν. Διακρίθηκε γιά τήν εὐλάβειά της πρός τόν Ἐσταυρωμένο, ἐπιλέγοντας γιά τήν χριστιανική της τελειότητα τό δρόμο τοῦ πόνου (ἀνῆκει στούς λεγομένους Στιγματικούς, μάλιστα στήν ἄφθαρτη καρδιά της πού σώζεται, ὑπάρχουν φιγούρες σχετικές μέ τό Πάθος τοῦ Χριστοῦ!).
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1727. Ἡ ἁγιωνυμία της ἔγινε τό 1839. Τό σῶμα της ἔμεινε ἄφθαρτο γιά πολλά χρόνια, μέχρις ὅτου καταστράφηκε κατά τή διάρκεια πλημμύρας τοῦ Τίβερι. Σήμερα τά ὀστά της φυλάσσονται σέ ἀνθρωπόσχημη λάρνακα, κατατεθημένη στό Ναό τῆς Μονῆς τῶν Καπουκίνων Citta di Castello. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 252 - 253).
Μοναχή Λουκία τῆς Ρώμης (Filippini, + 1732, 25η Μαρτίου· Ἁγία)
Ἱδρύτρια τοῦ Ποντιφικοῦ Ἱδρύματος Maestre Pie Filippini. Γεννήθηκε τό 1672 ἔξω ἀπό τή Ρώμη καί ἀπεβίωσε ἀπό ἀσθένεια τό 1732. Ἡ ἁγιωνυμία της ἔγινε τό 1930. Τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1926 καί σήμερα φυλάσσεται στόν Καθεδρικό Ναό τῆς ἁγ. Μαργαρίτας, στό Montefiascone τῆς Ἰταλίας, μέ τό πρόσωπο καλλυμένο μέ μία ἀσημένια μάσκα. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 254 - 255).
Μοναχή Θηρεσία Μαργαρίτα τῆς Ἱερῆς Καρδιᾶς (+ 1770, 7η Μαρτίου· Ἁγία)
Ἡ κατά κόσμο Ἄννα Μαρία Redi ἦταν κόρη εὐγενῶν τῆς Ἰταλίας καί σέ ἡλικία 17 ἐτῶν ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῶν Καρμελιτῶν, στή Φλωρεντία. Ἀπεβίωσε μετά ἀπό ἀσθένεια τό 1770 καί ἐνταφιάσθηκε στή Μονή της. Τό σῶμα της παρέμεινε ἀνέπαφο 15 ἡμέρες μετά τό θάνατό της καί βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1783. Σήμερα φυλάσσεται στό Παρεκκλήσιο τῆς Μονῆς τῆς ἁγ. Θηρεσίας, στή Φλωρεντία. Ἡ ἁγιωνυμία της ἔγινε τό 1934. (Msgr. James F. Newcomb, "St. Τeresa Margaret of the Sacred Heart of Jesus", 1934· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 256 - 261).
Μοναχή Ἰουλία τῆς Namour Γαλλίας (Billiart, + 1816, 10η Ἀπριλίου· Ἁγία)
Πιστή Ρωμαιοκαθολική, ὑπέφερε κατά τή Γαλλική Ἐπανάσταση καί ἵδρυσε τό Ἵδρυμα τῆς Παναγίας τῆς Namur. Ἀπεβίωσε τό 1816 στήν ἕδρα τοῦ Ἱδρύματος στή Namur. Τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο τρεῖς μῆνες μετά τόν θάνατό της, ἀλλά κατά τήν ἀναγνώριση 1842 βρέθηκε διαλυμένο. Ἡ ἁγιωνυμία της ἔγινε τό 1969, ἀπό τόν Πάπα Παῦλο Στ'. ("Life of Blessed Julie Billiard, Foundress of the Institute of Sisters of Notre Dame", 1909· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 262 - 263).
Μοναχή Ἄννα Μαρία ἡ Ρωμαία (Taigi, + 1837, 9η Ἰουνίου· Μακαρία)
Ἰταλικῆς καταγωγῆς, διακρίθηκε σάν σύζυγος καί μητέρα καί ἀργότερα ἐντάχθηκε στό Τρίτο Τάγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀναφέρεται, ὅτι εἶχε τό χάρισμα τῆς προοράσεως, γιά τόν λόγο αὐτό ἐκτός τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ καί πολλοί ἐπώνυμοι τῆς ἐποχῆς της (ὅπως οἱ Πάπες Λέων ΙΒ' καί Γρηγόριος ΙΣΤ', ἡ μητέρα τοῦ Μεγάλου Ναπολέοντα καί ὁ θεῖος του Καρδινάλιος Fesh), τήν ἐπισκέπτονταν συχνά.
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1837. Τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο 18 χρόνια μετά τόν ἐνταφιασμό του, ἀλλά ἀργότερα διαλύθηκε καί σήμερα φυλάσσονται σέ ἀνθρωπόσχημη λάρνακα τά ὀστά της, μέ τό πρόσωπο καί τά χέρια ἀπό πλαστικό! στή Βασιλική τοῦ ἁγ. Χρυσοστόμου Ρώμης.
Ἡ μακαριωνυμία της ἔγινε τό 1863 ἀπό τόν Πάπα Πίο Ι. Τό 1920 ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΕ' τήν ἀνακήρυξε προστάτιδα τῆς οἰκογενείας. (Msgr. Carlo Salotti, "La Beata Anna Maria Taigi, Madre di Famiglia", 1922· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 264 - 265).
Πρεσβύτερος Βικέντιος ὁ Ρωμαῖος (Pallotti, + 1850, 22α Ἰανουαρίου· Ἅγιος)
Γεννήθηκε στή Ρώμη σέ μία οἰκογένεια 10 παιδιῶν, σπούδασε Θεολογία, Φιλοσοφία καί Τέχνες καί τελικά ἐντάχθηκε στόν Κλῆρο. Ὑπῆρξε διευθυντής διαφόρων Ρωμαϊκῶν Κολλεγίων, ἀλλά ἐπέδειξε καί μεγάλο ποιμαντικό καί φιλανθρωπικό ἐνδιαφέρον γιά τόν λαό.
Ἀπεβίωσε τό 1850 καί τό 1906 τό σῶμα βρέθηκε ἄφθαρτο καί σήμερα φυλάσσεται στό Ναό S. Salvatore στή Onda τῆς Ἰταλίας, μέ τό πρόσωπο καλλυμένο μέ ἀσημένια μάσκα. Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε ἀπό τόν Πάπα Ἰωάννη ΚΓ' τό 1963. (Rev. John S. Gaynor, "The Life of St. Vincent Pallotti", 1926· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 267 - 269).
Μοναχή Ρόζα Φιλιππίνα τῆς Ἱερῆς Καρδιᾶς (Duchesne, + 1852· Μακαρία)
Γεννήθηκε τό 1769 στή Γκρενόπμπλ τῆς Γαλλίας καί ἦταν κόρη πολιτικοῦ. Τό 1788, παρά τίς ἀντιδράσεις τοῦ πατέρα της, ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῆς Ἐπισκέψεως (Sainte Marie d' en Haut) καί ὅταν τό Τάγμα ἔκλεισε κατά τή Γαλλική Ἐπανάσταση, ἀφιέρωσε τόν ἑαυτό της στήν περιποίηση τῶν ἀσθενῶν. Μετά τίς ταραχές ἐντάχθηκε στό Τάγμα τῆς Ἱερῆς Καρδιᾶς τοῦ Ἰησοῦ καί ἀπό τό 1918 ἐργάσθηκε ἱεραποστολικά στήν Ἀμερική.
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1852 καί λίγα χρόνια ἀργότερα τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο. Δέν εἶναι γνωστό πότε διαλύθηκε, ἀλλά σήμερα στό Παρεκκλήσιο τῆς Ἀκαδημίας τῆς Ἱερῆς Καρδιᾶς φυλάσσονται τά ὀστά της. (Abbe Baunard, "The Life of Mοther Duchene, Religius of the Society of the Sacred Hart of Jesus and Foundress of the first Houses of the Society in America", 1879· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 270 - 271).
Πρεσβύτερος Ἰωάννης Βαπτιστής τῆς Ars Γαλλίας (Vianney, + 1859, 4η Αὐγ., Ἅγιος)
Προστάτης καί ὑπόδειγμα τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν Ἱερέων. Γεννήθηκε τό 1786 στά περίχωρα τῆς Λυών, σέ οἰκογένεια χωρικῶν, καί μεγάλωσε κατά τή Γαλλική Ἐπανάσταση. Χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος τό 1814 λόγῳ τῆς ἀρετῆς του, ἄν καί δέν εἶχε τά τυπικά προσόντα. Κατά τούς βιογράφους του, "ποτέ Ἱερέας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας δέν ἄκουσε τόσες πολλές ἐξομολογήσεις", περίπου 100.000 τόν χρόνο! (Ν.Β. αὐτ. σελ. 301).
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1859. Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1904 καί σήμερα φυλάσσεται σέ χρυσή λάρνακα, στή Βασιλική τῆς Ars στή Γαλλία, μέ τό πρόσωπο καλυμμένο μέ κέρινη μάσκα. Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε τό 1925 ἀπό τόν Πάπα Πίο ΙΑ'. (Abbe Francis Trochu, "The Cure d' Ars, St. Jean-Marie-Batist Vianney according to the Acts of the process of Canonization...", 1950· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 272 - 275).
Μοναχή Μανταλένα Σοφία τῆς Ἱερῆς Καρδιᾶς (Barat, + 1865, 25η Μαϊου· Ἁγία)
Γεννήθηκε στήν κεντρική Γαλλία καί στήν ἐφηβική ἡλικία ἐντάχθηκε σέ κάποιο μοναχικό Τάγμα μέ ἐκπαιδευτικούς σκοπούς. Σέ ἡλικία 23 ἐτῶν ἔγινε Προϊσταμένη τῆς Σχολῆς τοῦ Τάγματος στήν Ἀμμιένη καί τό 1804 δημιούργησε παράρτημα τοῦ Τάγματος τῆς Ἱερῆς Καρδιᾶς τοῦ Ἰησοῦ στή Γκρενόμπλ.
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1865. Τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1893 καί τό 1904 μεταφέρθηκε γιά ἀσφάλεια στή Jette τοῦ Βελγίου, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται, στό ἐκεῖ παράρτημα τοῦ Τάγματος. Ἡ μακαριωνυμία της ἔγινε τό 1908 καί ἡ ἁγιωνυμία της τό 1925. (M. Vard, "Life of St. Madeleine Sophie, Foundress of the Society of the Sarcred Heart of Jesus", 1925· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 276 - 278).
Πρεσβύτερος Πέτρος Ἰουλιανός τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Eymard, + 1868· Ἅγιος)
Γαλλικῆς καταγωγῆς, χειροτονήθηκε τό 1834, ἀφοῦ ἀποφοίτησε ἀπό τό Σεμινάριο τῆς Γκρενόμπλ. Τό 1856 ἵδρυσε στό Παρίσι μία Ἀδελφότητα ἀφιερωμένη στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τό 1858 - συνεργαζόμενος μέ τήν Μαργαρίτα Guillot - μία ἀντίστοιχη γυναικεία.
Ἀπεβίωσε τό 1868, μετά ἀπό ἐπώδυνη ἀσθένεια, καί ἐνταφιάσθηκε σέ μικρή ἀπόσταση ἀπό τόν Ναό La Mure d' Isere στή Γκρενόμπλ. Τό σῶμα του βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1877, ἀλλά ἀργότερα διαλύθηκε. Ἀπό τό 1925 μέχρι σήμερα τά ὀστά του φυλάσσονται μέσα σέ κέρινο ὁμοίωμά του, στό Παρεκκλήσιο Corpus Christi. Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε τό 1962. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 279 - 280).
Μοναχή Αἰκατερίνη (Laboure, + 1876, 28η Νοεμβρίου· Ἁγία)
Γεννήθηκε σέ πολυμελή ἀγροτική Γαλλική οἰκογένεια καί ἀπό τήν παιδική της ἡλικία νήστευε καί παρακολουθοῦσε καθημερινά τήν Λειτουργία στό Ναό τῶν Ἀδελφῶν τοῦ Ἐλέους, στό Τάγμα τῶν ὁποίων ἐντάχθηκε. Ἀναφέρεται, ὅτι δέχθηκε μυστικές ἐμφανίσεις τῆς Παναγίας (18.7.1830, 27.11. 1830), στίς ὁποίες βασίσθηκε ἡ δημιουργία τοῦ Θαυματουργοῦ Μεταλλείου (Miraculous Medal).
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1876, στή Μονή τοῦ Τάγματος στό Παρίσι (Rue de Reuilly), ὅπου ἔζησε 46 χρόνια, καί ἐνταφιάσθηκε ἐκεῖ. Τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1933 καί σήμερα φυλάσσεται στό Παρεκκλήσιο τῆς Παναγίας τοῦ Ἡλίου, στό Παρίσι (Rue de Bac· πρόκειται γιά τό Παρεκκλήσιο στό ὁποῖο δέχθηκε τίς ἐμφανίσεις ). Ἡ ἁγιωνυμία της ἔγινε τό 1947. (Rev. Edmond Crapez, " Blessed Catherine Laboure, daughter of St. Vincent de Paul", 1933· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 281 - 287).
Μοναχή Βερναδέτη τῆς Λούρδης (Soubirus, + 1879, 16η Ἀπριλίου· Ἁγία)
Τό ὄνομά της συνδέεται μέ τίς ἐμφανίσεις τῆς Παναγίας στή Γαλλική Λούρδη, ὅπου τό γνωστό Ρωμαιοκαθολικό Προσκύνημα.
Γεννήθηκε σέ πτωχή οἰκογένεια τό 1844. Τήν 11η Φεβρουαρίου 1858, σέ ἡλικία 14 ἐτῶν, ἐνῶ μάζευε ξῦλα στήν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ Gave, δέχθηκε τήν ἐμφάνιση τῆς Παναγίας. Αὐτό συνέβη 18 φορές. Τήν τελευταία, τήν 25η Μαρτίου, ἡ Παναγία τῆς συστήθηκε σάν Ἄχραντη Σύλληψη! Κατά τούς Ρωμαιοκαθολικούς αὐτές οἱ ἐμφανίσεις ἀποτελοῦν τήν ἐπικύρωση ἀπό τήν ἴδια τήν Παναγία τοῦ σχετικοῦ δόγματος, τό ὁποῖο θέσπισε ὁ Πάπας Πῖος Δ' τό 1854.
Μετά τό περιστατικό αὐτό τήν ἀνατροφή της ἀνέλαβαν οἱ Ἀδελφές τῆς Never, στό Τάγμα τῶν ὁποίων ἐντάχθηκε σέ ἡλικία 22 ἐτῶν. Ἀπεβίωσε τό 1879 καί ἐνταφιάσθηκε στό Παρεκκλήσιο τοῦ ἁγ. Ἰωσήφ. Τό 1909 τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο. Μία δεύτερη ἀναγνώριση ἔγινε τό 1919. Σήμερα τό σῶμα φυλάσσεται σέ χρυσή καί κρυστάλλινη λάρνακα στό πρός τιμή της Παρεκκλήσιο στή Never, μέ τό πρόσωπο καλλυμένο μέ κέρινη μάσκα. (Fr. Parkinson Keyes, "The Sublime Shepherdess, The Life of St. Bernadette of Lourdes", 1947· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 288 - 290).
Μοναχή Πάολα τῶν Δωροθεανῶν (Frassinetti, + 1882, 10η Ἰουνίου· Μακαρία)
Ἰταλικῆς καταγωγῆς, γεννήθηκε σέ ἱερατική οἰκογένεια στή Γένοβα καί ἵδρυσε τό Τάγμα τῶν Δωροθεανῶν Ἀδελφῶν. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά τό 1882 καί ἐνταφιάσθηκε στό Camp Verano τῆς Ρώμης, κοντά στό Ναό S. Lorenzo Fuori le Mura. Τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1906 καί σήμερα φυλάσσεται σέ λάρνακα ἀπό ἄργυρο καί κρύσταλλο, στό Παρεκκλήσιο τῆς ἕδρας τοῦ Τάγματος. Ἡ μακαριωνυμία της ἔγινε τό 1930 ἀπό τόν Πάπα Πῖο ΙΑ'. ("Blessed Paula, Paula Angela Maria Frassinetti, Foundress of the Congregation of the Sesters of St. Dorothy", 1958· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 291 - 293).
Μοναχός Τσάρμπελ τοῦ Λιβάνου (Makhlouf, + 1898· Ἅγιος)
Ἡ πλέον χαρακτηριστική τῶν σχετικῶς προσφάτων περιπτώσεων ἀφθάρτων σωμάτων στό Ρωμαιοκαθολικισμό. ἀφορᾶ τόν Μαρωνίτη Μοναχό Τσάρμπελ, ὁ ὁποῖος ἔζησε στή Μονή τοῦ ἁγ. Μάρωνος στό Λίβανο καί ἀπεβίωσε τό 1898, μετά ἀπό μαρτυρημένη ἀσκητική ζωή. Τό σῶμα του βρέθηκε πλήρως ἄφθαρτο 4 μῆνες μετά τόν θάνατό του καί παρέμεινε σ' αὐτή τήν κατάσταση γιά 67 χρόνια, ὑδρώνοντας αἷμα! Σήμερα τό ὀστά του φυλάσσονται στή Μονή του. Ἡ ἁγιωνυμία του ἔγινε τό 1977. (Paul Dacher, "A miraculous Satr in the East, Charbl Makhlouf", 1952· καί J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 294 - 299).
Μοναχή Μαρία τῆς Κίνας (Assunta Pallotta, + 1905, 7η Ἀπριλίου· Μακαρία)
Γεννήθηκε σέ πτωχή οἰκογένεια τοῦ Piceno τῆς Ἰταλίας καί ἔκανε πολλές ταπεινές ἐργασίες γιά νά τήν βοηθήσει. Ὅταν ἐντάχθηκε στούς Ἱεραποστόλους τῆς Μαρίας τοῦ Τάγματος τῶν Φραγκισκανῶν, ὑπηρέτησε στή Ρώμη καί στή Φλωρεντία καί ἀπό τό 1904, μέ τήν ἔγκριση τοῦ Πάπα Πίου Ι', στήν Κινεζική Ἱεραποστολή τοῦ Tong – Eul - Kiou. Ἀπεβίωσε ἐκεῖ τόν ἑπόμενο χρόνο ἀπό τῦφο, ἐνῶ ὑπηρετοῦσε σέ ἕνα ὀρφανοτροφεῖο.
Τό σῶμα της βρέθηκε ἄφθαρτο τό 1913 καί χάθηκε τό 1949, ὅταν οἱ Κομμουνιστές κατέλαβαν τήν Ἱεραποστολή. Ἡ μακαριωνυμία της ἔγινε τό 1954 ἀπό τόν Πάπα Πῖο ΙΒ'. (J. C. Cruz, αὐτ. σελ. 300).
Παρατηρήσεις - Ἐρωτήματα
Ἡ μνημόνευση ἀπό τήν J. C. Cruz (ἀλλά καί ἄλλους ἐρευνητές, ὅπως τόν Γρηγόριο Gracham), τῶν προηγουμένως ἀναφερομένων 90 περιπτώσεων ἀφθάρτων σωμάτων στή Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία, καθώς καί ἡ μελέτη τῶν βιογραφικῶν τους σημειωμάτων, ὁδηγεῖ σέ κάποια συμπεράσματα, πού ἐνδιαφέρουν ἄμεσα τήν παρούσα ἐργασία.
Στίς παρατηρήσεις μποροῦν νά ἐνταχθοῦν τά ἀκόλουθα:
Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί ἔχουν μία τελείως διαφορετική ἀντίληψη - συμπεριφορά ἀπέναντι στά ἄφθαρτα σώματα. Ἡ τιμή τους πρός αὐτά δέν ἐκφράζεται μέ τόν ἀσπασμό (τοῦ σώματος ἤ τῆς λάρνακας, ὅταν αὐτό προστατεύεται ἀπό λάρνακα), ὅπως συμβαίνει στούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά ἐκφράζεται μέ τήν προσευχή ἀπέναντι σ' αὐτό. Ἔτσι τά σώματα ἐκτίθενται μέ τρόπο περισσότερο μουσειακό καί λιγώτερο λατρευτικό, προστατευμένα σέ διαφανεῖς λάρνακες, ὑπερυψωμένες πάνω ἀπό ἀλτάρια (Λατινικές Ἅγιες Τράπεζες) ἤ σέ κάποιες περιπτώσεις ἐνταφιασμένα κάτω ἀπό ἀλτάρια.
Στήν Ὀρθοδοξία ὑπάρχει ἕνας διακεκριμένος σεβασμός πρός τά σώματα τῶν κεκοιμημένων κληρικῶν καί μοναχῶν. Στόν εὐπρεπισμό τους περιλαμβάνεται ἡ ἔνδυση μέ τά ἱερατικά ἄμφια ἤ τά μοναχικά ἐνδύματα, τό πρόσωπο ὅμως εἶναι συνήθως καλυμμένο (τῶν κληρικῶν μέ τόν λεγόμενο Ἀέρα, τῶν μοναχῶν - ἀπαραιτήτως - μέ τό ράσο). Ἔτσι τά ἀδιάφθορα Λείψανα τῶν Ἁγίων ἔχουν στίς περισσότερες περιπτώσεις καλυμμένο τό πρόσωπο. Στό Ρωμαιοκαθολικισμό τά ἄφθαρτα σώματα, ὅχι μόνο ἐκτίθενται πλήρως στήν κοινή θέα, ἀλλά ἔχουν συνήθως δεχθεῖ μεγάλες ἐπεμβάσεις, ὥστε νά φαίνονται κατά τό δυνατό φυσικά, μέ ἀποτέλεσμα τό ἀκριβῶς ἀντίθετο (ἕνα νεκρό σῶμα σέ καμμία περίπτωση δέν μπορεῖ νά φαίνεται φυσικό). Οἱ ἐπεμβάσεις αὐτές συνίστανται:
· Στήν κάλυψη τοῦ προσώπου μέ μάσκα - συνήθως ἀπό κερί ἤ καί πολύτιμα μέταλλα - στήν ὁποία ἔχουν πλήρως ἀποτυπωθεῖ τά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου (Αἰκατερίνη τῆς Μπολόνια, Κάρολος Boromeo, Βενέδικτος ὁ νέγρος, Ἰωάννης Lianney, Πέτρος Juliany, Βερναδέτη τῆς Λούρδης).
· Στή χρήση χημικῶν γιά τήν συντήρηση τοῦ σώματος (Ἀγγέλα Merici, Βερνανδῖνος τῆς Σιέννας· στήν περίπτωση τοῦ τελευταίου, τό σῶμα του βρέθηκε τυλιγμένο σέ φύλλα καπνοῦ).
· Στή χρήση μακιγιάζ, γιά τήν καλύτερη ἐμφάνιση τοῦ σώματος. Λ.χ. ἡ Βερναδέτη τῆς Λούρδης εἶναι ἄριστα μακιγιαρισμένη στό πρόσωπο καί τά χέρια. Στήν περίπτωση τῆς Αἰκατερίνης Laboure, τά πραγματικά ἄφθαρτα χέρια της βρίσκονται σέ ὀριζόντια θέση δίπλα στό σῶμα, ἐνῶ μέ κερί ἔχουν κατασκευασθεῖ τεχνιτά χέρια πού ἐκτείνονται σέ στάση προσευχῆς· ἀκόμη τό μακιγιάζ τοῦ προσώπου εἶναι τέτοιο, ὥστε σέ καμμία περίπτωση τό πρόσωπο δέν ἀνῆκει σέ γυναῖκα 70 ἐτῶν.
· Στό "στήσιμο" τοῦ σώματος, ὥστε νά ἐξυπηρετεῖ τήν σκοπιμότητα τοῦ προσκυνήματος. Π. χ. ἡ Αἰκατερίνη τῆς Μπολόνια βρίσκεται καθισμένη σέ ὑπερυψωμένο θρόνο, σέ στάση ἀπόλυτα φυσική γιά ζωντανό σῶμα, ἐντελῶς ἀφύσικη ὅμως γιά νεκρό σῶμα, μέ πρόσωπο καί χέρια ἀπολύτως μαύρου χρώματος.
