Ο ΟΣΙΟΣ  ΒΑΡΒΑΡΟΣ  Ο  ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ (9ος αι.)

Πηγή: www.fdathanasiou.wordpress.com 

Ο Όσιος Βάρβαρος ανήκε, σύμφωνα με τον εγκωμιαστή του Κωνσταντίνο Ακροπολίτη και το Συναξάρι, σε ληστρική ομάδα Αράβων, η οποία επέδραμε στη νότια Ήπειρο και την Αιτωλία επί των ημερών του Aυτοκράτορα Μιχαήλ του Τραυλού (820 - 829). Σε κάποια σύγκρουση οι σύντροφοί του φονεύθηκαν και από τότε ο Βάρβαρος περιφερόταν μόνος «λήσταρχος γενόμενος, και ποιών αβάτους τας οδούς, οικών εν όρεσι και αλσώδεσι τόποις».

Κατ' οικονομία Θεού κάποια ημέρα εισήλθε σε ναό που ήταν αφιερωμένος στον άγιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο, σε τόπο που ονομαζόταν Νήσα, όπου λειτουργούσε ο Ιερεύς Ιωάννης. Κατά την ώρα της υψώσεως των Τιμίων Δώρων ο Ιερεύς τον είδε και προσευχήθηκε μετά φόβου στο Θεό. Τη στιγμή εκείνη ο Κύριος άνοιξε τους οφθαλμούς του ληστού, που είδε τους Αγγέλους να συλλειτουργούν με τον Ιερέα. Όταν ο Ιερεύς τελείωσε την Θεία Λειτουργία, ο Βάρβαρος τον ρώτησε: «Που είναι αυτοί που ήταν μαζί σου;». Ο δε Ιερεύς του εξήγησε ότι η οικονομία του Θεού τον αξίωσε να δει αυτά που δεν μπορούν να δουν τα ανθρώπινα μάτια, για να οδηγηθεί σε μετάνοια. Ο Βάρβαρος αμέσως απέβαλε τα λησταρχικά όπλα, μετανόησε, άρχισε την άσκηση και βαπτίσθηκε.

Ο ασκητικός αγώνας στην περιοχή Τρύφου του Ξηρομέρου (ή Ξηρομένων) Αιτωλοακαρνανίας έγινε μεγαλύτερος. Επί τρία έτη αγωνίσθηκε πνευματικά και «πεποίηκε χρόνους τρεις κυλιόμενος ως τετράπους και εσθίων χουν και βοτάνας τας φυομένας, κλαίων και οδυρόμενος, κατακοπτομένων αυτού των σαρκών». Μια νύχτα, ένας γεωργός που έμενε σε εκείνον τον τόπο που ασκήτευε ο Όσιος, τον φόνευσε κατά λάθος, νομίζοντας ότι είναι θηρίο.

Ο τάφος του ανέδιδε μύρο και ο Όσιος επιτελούσε θαύματα πολλά. Η Εκκλησία τιμά την ιερή μνήμη του στις 15 Μαΐου.

Ο Όσιος αναφέρεται στην τοπική Αγιολογία της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας και της  Μητροπόλεως Κέρκυρας ως Όσιος Βάρβαρος ο Πενταπολίτης  καί  τιμάται στις 23 Ιουνίου.

Μέχρι σήμερα στην Αιτωλοακαρνανία μιλούν για το σπήλαιο, όπου ο άγιος Βάρβαρος πέρασε τα δεκαοκτώ χρόνια της ασκήσεώς του και το αγίασμά του. Σύμφωνα με αυτήν την αναφορά το 1571, ένας Βενετός στρατιωτικός ονόματι Σκλαβούνος, που έλαβε μέρος στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, ασθένησε ξαφνικά από θανατηφόρα ασθένεια. Ο ασθενής βλέπει τον Όσιο σε όραμα, ο οποίος τον καλεί να προσκυνήσει τον τάφο του, για να θεραπευθεί. Πράγματι, όταν έφθασε στον τάφο του Οσίου, προσκύνησε με ευλάβεια και έγινε καλά. Θέλοντας να τιμήσει τον Όσιο Βάρβαρο έκανε ανακομιδή των Λειψάνων του με σκοπό να τα μεταφέρει στη Βενετία. Περνώντας από την Κέρκυρα για ανεφοδιασμό, σταμάτησε στο χωριό Ποταμός, όπου θεραπεύθηκε ένας παράλυτος νέος. Γι αυτό και σήμερα υπάρχει εκεί ναός αφιερωμένος στον Όσιο.

Για το όνομα και το βίο του Αγίου εκδόθηκαν τέσσερα αγιολογικά κείμενα, ένα εκ των οποίων στην Βουλγαρική γλώσσα. Το συναξάρι του Αγίου συντάχτηκε κατά πληροφορίες και αφηγήσεις του «πανοσιωτάτου και λογιωτάτου κυρίου Ματθαίου, ηγουμένου της Μονής του Αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, της καλουμένης Πόρτας» Μπαμπίνης, πιθανώς μετά το 1715. Η πρώτη έκδοση έγινε το 1734.

Από την πηγή που είναι κοντά στο ναό αναβλύζει πετρελαιοειδές υγρό παχύρευστο με το οποίο οι κάτοικοι γεμίζουν δοχεία και το χρησιμοποιούν για διάφορες πληγές και σπυριά. Το μύρο του αναφέρει ο Κων. Ακροπολίτης, ο Ιωσήφ Βρυέννιος το 15ο αι. Και ο Πατριάρχης Κάλλιστος τον 14ο αι. Ο Πατριάρχης αναφέρει ότι οι Βούλγαροι βαπτίζονταν σε αυτό.

Ο άγριος δίκταμος στα Βλυζιανά και στη Μπαμπίνη και πιθανός και σε άλλα χωριά, ονομάζεται Αϊ-Βάρβαρος. Το φυτό ανθίζει την εποχή της γιορτής του Αγίου και έχει πολύ ωραίο και βαρύ άρωμα στα φύλλα του, ενώ πολύ όμορφα είναι και τα άνθη του. Είναι φυτό ποώδης, φυτρώνει ανάμεσα στις πέτρες και τις ασφάκες, σε περιοχές με χαμηλή βλάστηση.

Με δαπάνη του εφημέριου Τρύφου αιδεσιμότατου Δημητρίου Νικάκη, ο Βίος και Ακολουθία του εν Αγίοις πατρός ημών Βαρβάρου του Πενταπολίτου, του  Σωφρόνιου Παπακυριακού, εκδόθηκε το 1955.