Ο ΑΓΙΟΣ ΓΛΥΚΕΡΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠ. ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ επ. Γαρδικίου Κλήμεντος

Οἱ κατὰ Θεὸν Ἀγῶνες καὶ τὰ Θαυμαστὰ Παλαίσματα τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ἁγίου Γλυκερίου ἐν Ρουμανίᾳ (1891-1985)

† Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος

Ἀφιέρωσις

Τὸ παρὸν ἀφιερώνεται στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Βλάσιο καὶ στὸν Κλῆρο καὶ τὸν Λαὸ τῆς Ἀδελφῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Ρουμανίᾳ, Ἀγάπης καὶ Τιμῆς ἕνεκεν.

Ὁ πονήσας

Εἰσαγωγικὰ

Πρίν ἀπὸ μία τριακονταετία, ὅταν ἤμουν ἀκόμη λαϊκός, πρωτοάκουσα καὶ πρωτοδιάβασα, ἀπὸ ἔντυπα κυρίως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς, περὶ τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ρουμανίας καὶ μάλιστα περὶ τῆς ἁγίας, ἀσκητικῆς καὶ ὁμολογιακῆς μορφῆς τοῦ Ἡγέτου Αὐτῆς Μητροπολίτου Γλυκερίου. Ἡ ἐντύπωσις ἦταν πολὺ μεγάλη καὶ ὁ θαυμασμός μου ἀπεριόριστος ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀνακάλυψι.

Τὸ 1985, ἀνέγνωσα καὶ πάλι σὲ ἔντυπα τῆς ἰδίας Μονῆς περὶ τῆς Κοιμήσεως τοῦ ἁγιωτάτου Μητροπολίτου Γλυκερίου, τὸν ὁποῖον θεωροῦσα ὡς μία γνήσια Πατερικὴ μορφή. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1986, στὴν Πανήγυρι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς στὴν Φυλή, ὅπου γιὰ πρώτη φορὰ παρευρέθην, εἶχα τὴν εὐλογία νὰ ἰδῶ καὶ νὰ γνωρίσω Γνησίους Ὀρθοδόξους Ἀρχιερεῖς καὶ Κληρικοὺς ἀπὸ τὴν Ρουμανία, πρὸς μεγάλη χαρὰ καὶ ἐνθουσιασμό μου. Ἔκτοτε, ἀπὸ τοῦ 1990 καὶ ἑξῆς, ὡς Ἱεροδιάκονος, ἀργότερα ὡς Ἱερομόναχος καὶ κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη ὡς Ἐπίσκοπος, εἶχα τὴν εὐλογία καὶ τιμὴ νὰ συλλειτουργήσω ἐπανειλημμένα μετ’ αὐτῶν, στὴν Ἑλλάδα ἤ στὴν Ρουμανία ἤ καὶ ἀλλοῦ, καὶ νὰ ἀναπτύξω βαθειοὺς πνευματικοὺς δεσμοὺς μὲ τοὺς Ρουμάνους Ἀδελφούς.

Ὅμως, καίτοι ἀκούγαμε κατὰ καιροὺς ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Γέροντά μας Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κυπριανὸ († 2013) ἤ καὶ ἄλλους συγκινητικὲς διηγήσεις γιὰ τὸν Ἅγιο Μητροπολίτη Γλυκέριο, καίτοι ἀπὸ τοῦ 1999 θεωρεῖται Διακηρυγμένος Ἅγιος τῶν Ἐκκλησιῶν μας τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, παρατηροῦσα μὲ λύπη ὅτι δὲν εἶχε συγγραφῆ μία ἐπαρκὴς Βιογραφία του, ὥστε νὰ ἀνλήσουμε στοιχεῖα γιὰ νὰ προβοῦμε στὴν σύνθεσι ἑνὸς ἐκτεταμένου καὶ τεκμηριωμένου Συναξαρίου στὰ ἑλληνικά. Ἡ κυκλοφόρησις πρὸ ἐτῶν κάποιων ἔργων στὴν ἀγγλικὴ γλῶσσα, κυρίως ἐκ μεταφράσεως ἀπὸ τὰ ρουμανικά, σχετικῶν μὲ τὸν Ἅγιο Γλυκέριο, μοῦ ἔδωσε τὸ ἔναυσμα νὰ ἀσχοληθῶ ἐπισταμένα μὲ τὴν συλλογὴ καὶ καταγραφὴ στοιχείων. Μία Ὁμιλία τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 2011 τοῦ ἀγαπητοῦ Ἀδελφοῦ μας Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Μεθώνης κ. Ἀμβροσίου περὶ τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου, στὴν ὁποίαν ἀνεφέρθησαν θαυμαστὰ περιστατικὰ ἀπὸ τοὺς ἀγῶνες τοῦ Ὁμολογητοῦ Πατρὸς καὶ Ἱεράρχου, τὰ ὁποῖα εἶχε ὁ ἴδιος μεταφράσει ἀπὸ πρόσφατα τότε κυκλοφορηθὲν ἔργο περὶ τοῦ Ἁγίου στὰ ρουμανικά, μᾶς συγλόνισε ἰδιαίτερα καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν τελικὴ ὤθησι, κατόπιν μάλιστα προτροπῆς καὶ ἄλλων ἐν Χριστῷ Ἀδελφῶν, νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν συγγραφὴ τῆς συναξαριακῆς Βιογραφίας τοῦ Ἁγίου γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα.

Τὸ ἔργο μας ἄρχισε τὸ θέρος τοῦ 2011 καὶ ὡλοκληρώθηκε σὺν Θεῷ, παρὰ τὴν σχεδὸν παντελῆ ἔλλειψι χρόνου καὶ μὲ πολὺ μεγάλα χρονικὰ κενά, τὸ θέρος τοῦ 2012. Ὅμως, ἡ τελικὴ διαμόρφωσις καὶ καθαρο γραφὴ κατωρθώθηκε νὰ γίνη μόλις μετὰ τὸ Πάσχα τοῦ 2014.

Θὰ πρέπει νὰ ἀναφέρουμε, ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν χρησιμοποίησι κάποιων ἐμμέσων καὶ δευτερευουσῶν πηγῶν, στηριχθήκαμε κατὰ βάσιν γιὰ τὸ κύριο μέρος τῆς ἐργασίας μας στὰ ἑξῆς ἔργα:

1. Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανοῦ, Ἡ Μαρτυρικὴ Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ρουμανίας, Φυλὴ Ἀττικῆς 1981, σσ. 30.

2. Bishop Ambrose of Methoni, Saint Glicherie the Confessor Metropolitan of Romania, 1891-1985, July 1999, pp. 8.

3. Metropolitan Vlasie, The Life of the Holy Hierarch and Confessor Glicherie of Romania, CTOS, Etna, CA, 1999, pp. 62.

4. Constantin Bujor, Resisting unto Blood, Sixtyfive Years of Persecution of the True (Old Calendar) Orthodox Church of Romania (October 1924-December 1989), CTOS, Etna, CA, 2003, pp. 286.

5. Biserica Ortodoxa de Rasarit din Romania, Istoricul Manastirii Slatioara, Editura “Schimbarea la Fata”, Slatioara, 2009, pp. 240.

6. Mitropolia Bisericii Ortodoxe de Stil Vechi din Romania, Sfantul Ierarh Glicherie Marturisitorul, O viata pentru Hristos, Viata, patimirile si minunile Sfantului Ierarh Glicherie Marturisitorul, Editia a II-a Revizuita si adaugita, Editura “Schimbarea la Fata”, Slatioara, 2012, pp. 286.

7. Ἐπίσης, διηγήσεις τῶν ἐπιζώντων Κληρικῶν, τοὺς ὁποίους ἐχειροτόνησε ὁ Ἅγιος Γλυκέριος, Θεοφιλ. Ἐπισκόπου Νεὰμτς κ. Δημοσθένους καὶ Αἰδεσιμ. Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Πετρασέσκου, τὸν Αὔγουστο τοῦ 2012 στὴν Ρουμανία.

Ἐργασθήκαμε ἐπὶ τῶν στοιχείων τοῦ ὑλικοῦ αὐτοῦ ἐπιλεκτικὰ καὶ συνθετικά, ὥστε νὰ δώσουμε μία ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀκριβῆ παρουσίασι καὶ παράθεσι τῶν ἀναφερομένων γεγονότων στὴν ἱστορική τους σειρά. Ἐφ’ ὅσον τὸ ἔργο ἔχει συναξαριακὸ χαρακτῆρα καὶ ἀπευθύνεται στὸ εὐρὺ κοινό, γιὰ νὰ ὠφελήση, οἰκοδομήση, ἐνημερώση ἤ καὶ προβληματίση, δὲν θελήσαμε νὰ περιέχη παραπομπὲς καὶ ἐκτενεῖς ἤ λεπτομερεῖς ἐξηγήσεις. Δὲν πρόκειται γιὰ αὐστηρὰ ἐπιστημονικὴ-ἀκαδημαϊκὴ ἐργασία, ἀπευθυνομένη στοὺς εἰδικούς, καίτοι βεβαίως εἶναι σοβαρή, ἀξιόπιστη καὶ ἐλεγμένη. Θελήσαμε νὰ δώσουμε ἕνα ἱστορικὸ καὶ πνευματικὸ διάγραμμα, ἐντὸς τοῦ ὁποίου διαδραματίζονται τὰ γεγονότα τῆς συναρπαστικῆς αὐτῆς συναξαριακῆς βιογραφίας, μὲ τρόπο ὅμως διακριτικὸ καὶ σχεδὸν ἀδιόρατο, ἄνευ ἀναπτύξεων καὶ πλατιασμῶν. Ἀκόμη καὶ ἡ πνευματική μας θεώρησις εἶναι «ἀνάλαφρη», τόση ὅση πιστεύουμε ὅτι ἀπαιτοῦνταν γιὰ νὰ κατανοηθοῦν τὰ διαδραματιζόμενα, ἀποφεύγοντες τὶς ἐκτενεῖς κηρυγματικὲς αναφορές.

Κάποια ὀλίγα μόνον ἁγιογραφικὰ χωρία παρατίθενται, ὅταν τὸ ἀπαιτῆ ἡ ἀνάγκη, ἐνῶ ἀποφεύχθηκε ἡ παράθεσις Πατερικῶν ἀποφθεγμάτων, γιὰ νὰ μὴ ἐπιβαρυνθῆ τὸ κείμενο. Οὐσιαστικά, προβαίνουμε σὲ μία διακριτικὴ «ξενάγησι» στὸν ἀνθῶνα μιᾶς ἐκπληκτικῆς μαρτυρίας, ἡ ὁποία περιέχει πληθὺν ὀδυνηρῶν, ἀλλὰ καὶ ἐνδόξων καὶ θαυμαστῶν στοιχείων καὶ περιστατικῶν. Ὅλα αὐτά, χωρὶς μεγαλοποιήσεις καὶ ὑπερβολές, κατατίθενται ταπεινὰ καὶ μὲ αἴσθησι εὐθύνης στὴν Συνείδησι τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν, ἐλπίζοντες σὲ θετικὴ συγκομιδή, ἐπικαλούμενοι ἐπίσης καὶ τὴν ἐπιείκεια τῶν ἀναγνωστῶν γιὰ πιθανὰ ἀκούσια σφάλματα, λάθη ἤ καὶ παραλήψεις.

† Γ.Κλ.

2/15.10.2014

† Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης

 

Α’. Γέννησις – Μοναχικὴ Ἀφιέρωσις – Πρῶτοι Ἀγῶνες.

Ο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Ἅγιος Γλυκέριος γεννήθηκε στὶς 9 Φεβρουαρίου τοῦ 1891 στὸ χωριὸ Μιχοβένι στὴν Μπουκοβίνα, ἡ ὁποία ἀνῆκε τότε στὴν Αὐστρο-ουγγαρία. Οἱ γονεῖς του ἦσαν οἱ ἁπλοὶ καὶ εὐλαβεῖς χωρικοὶ Νικόλαος Τανάσε καὶ Ραχήλ, ὠνομάσθηκε δὲ στὸ ἅγιον Βάπτισμα Γεώργιος, γι’ αὐτὸ καὶ σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ ἐσέβετο καὶ τιμοῦσε ὑπερβολικὰ τὸν θαυμαστὸ Μεγαλομάρτυρα καὶ Τροπαιοφόρο τοῦ Χριστοῦ Γεώργιο.

Ὁ τόπος γεννήσεως τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου προσαρτήθηκε στὴν Ρουμανία ἀργότερα, μετὰ τὴν λῆξι τοῦ Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τὸ 1918. Σὲ αὐτὸν κυριαρχοῦσαν οἱ Παπικοί, οἱ ὁποῖοι ἐμπόδιζαν τὴν τοπικὴ Μητρόπολι τῶν Ὀρθοδόξων νὰ ἔχη ἐλεύθερες σχέσεις μὲ τὶς λοιπὲς ἐκκλησιαστικὲς Ἐπαρχίες τῆς Μολδοβλαχίας καὶ ὁπωσδήποτε ἐπιθυμοῦσαν τὴν παρεμπόδισι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καὶ ποιμαντικοῦ ἔργου της.

Ἡ Θεία Χάρις προετοίμαζε μέσα στὶς ἀνεξιχνίαστες Βουλές Της ἕναν ἄξιο καὶ ἐκλεκτὸ Ὁμολογητὴ τῆς Ἀληθείας μέσα σὲ ἀνελεύθερο περιβάλλον. Ὁ μελλοντικὸς ἀτρόμητος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ θὰ ἀντιπολεμοῦσε τοὺς νοητοὺς ἐχθροὺς μὲ μόνα τὰ πνευματικὰ ὅπλα, τὰ ὁποῖα θὰ περιβαλλόταν ἀπὸ τὴν νεότητά του, στερημένος κατὰ κόσμον δυνάμεως, μέσων, μορφώσεως καὶ ἀναγνωρίσεως. Γιὰ μία ἀκόμη φορὰ θὰ ἐπαναλαμβανόταν στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τὸ Ἀποστολικόν «τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά, καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ, ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (Α’Κορ. α’ 27-29).

Ὁ ταπεινὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ Ἅγιος Γλυκέριος ἀνατράφηκε καὶ μεγάλωσε πτωχικά, σὲ κλῖμα πίστεως, εὐσεβείας, στερήσεως καὶ ἀγῶνος. Ὁ μικρὸς Γεώργιος δὲν γνώρισε ἐπὶ γῆς τὸν πατέρα του, διότι ἐκεῖνος ἀπεβίωσε λίγο μετὰ τὴν γέννησί του, ἐνῶ ἔχασε καὶ τὴν μητέρα του ὅταν ἦταν μόλις 7 ἐτῶν. Ἐπίσης, δὲν εἶχε ἄλλα ἀδέλφια. Ὅμως, πολὺ νωρίς ἔνιωσε τὴν Πατρικὴ θεία στοργὴ καὶ ἀντίληψι, ὥστε ἡ ὀρφάνια του νὰ συντελέση στὴν σφυρηλάτησι ἰσχυροῦ καὶ ἀποφασιστικοῦ χαρακτῆρος. Ὁ Ἅγιος ἀπέκτησε ἐμπιστοσύνη στὴν θεία Πρόνοια, χωρὶς νὰ παραβλέπη τὸ μερίδιο τῆς ἰδικῆς του πρόθυμης συνεισφορᾶς στὶς ὁδοὺς τῆς ζωῆς του καὶ τῆς πνευματικῆς του καλλιεργείας καὶ διαμορφώσεως. Ὁ εὐλαβὴς παπποῦς του Ἱλαρίων Τανάσε ἦταν ὁ προστάτης καὶ ὁδηγός του στὰ παιδικά του χρόνια· μαζὶ οἱ δυό τους βάδιζαν 10 ὁλόκληρα χιλιόμετρα,προκειμένου νὰ μεταβοῦν σὲ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιὰ νὰ συμμετάσχουν στὴν θεία Λατρεία καὶ νὰ προσευχηθοῦν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ.

Ὁ μικρὸς Γεώργιος ἀφοῦ τελείωσε τὸ σχολεῖο, ἀσχολήθηκε μὲ ἀγροτικὲς καὶ κηπουρικὲς ἐργασίες. Μέσα στὴν ἀγαθὴ ψυχή του εἶχε φυτευθῆ βαθειὰ ὁ σπόρος τῆς θείας κλίσεως, ὁ ὁποῖος γιὰ νὰ ἀναπτυχθῆ, καλλιεργηθῆ καὶ βλαστήση ἀποζητοῦσε εὔκρατο κλῖμα, εἰδικὴ φροντίδα καὶ ἐπιμελῆ γεωργία· ἡ ψυχή του δὲν εὕρισκε ἐκπλήρωσι τῶν ὑψηλῶν ἐφέσεων καὶ ἐπιθυμιῶν της στὸν κόσμο τῶν ἐφήμερων ἐπιδιώξεων καὶ τῶν μετρίων ἐπιδόσεων. Ἀναζητοῦσε τόπον μετανοίας καὶ πηγὴν σωτηρίας· ἔτσι, ἔσπευσε δρομαῖος ὡς ἔλαφος διψῶσα στὸ Μοναστήρι Τσετάτουϊα, πλησίον τοῦ Ἰασίου στὴν Μολδαβία, τὸν Μάϊο τοῦ 1916, σὲ ἡλικία 25 ἐτῶν.

Ἦταν τότε ἐποχὴ ἰδιαίτερα ταραγμένη. Ἡ Ρουμανία πολεμοῦσε κατὰ τῆς Αὐστρο-ουγγαρίας καὶ Γερμανίας, γιὰ νὰ ἐλευθερώση τὴν Τρανσυλβανία, τὴν Μπουκοβίνα καὶ τὸ Βανάτο· ἀρχικὰ ἡττήθηκε, ἀλλὰ κατόπιν νέου πολέμου τὸ 1918 ἐπέτυχε τῶν ἀπελευθερωτικῶν της σχεδίων. Στὰ 1916, ὅταν ὁ πόλεμος μαινόταν καὶ ὑπῆρχε μεγάλο πλῆθος ἐκτοπισμένων, ἡ Μονὴ Τσετάτουϊα ἔπρεπε νὰ φροντίση γιὰ ἕνα μεγάλο μέρος ἀπὸ αὐτούς. Ὁ νέος Δόκιμος Γεώργιος ἐπέδειξε θυσιαστικὴ ἀγάπη καὶ κατέβαλε ὑπεράνθρωπες προσπάθειες γιὰ τὴν ἐξασφάλισι διατροφῆς καὶ φροντίδος γι’ αὐτούς· ὅπως ἐπίσης, βοήθησε στὴν περίθαλψι τραυματισμένων στρατιωτῶν, οἱ ὁποῖοι κατέφθαναν ἀπὸ τὸ μέτωπο.

Πέραν τούτων, ὁ Δόκιμος Γεώργιος ἐπιτελοῦσε τὰ διακονήματά του στὴν Μονὴ μὲ ζῆλο καὶ ὑποδειγματικὴ ἀφοσίωσι. Ἡ γρήγορη πρόοδός του καὶ ἡ σταθερότητα στὴν πορεία του, ὡδήγησαν τὸν Ἡγούμενο τῆς Μονῆς π. Θεόφιλο στὴν ἀπόφασι τῆς ἐσπευσμένης Μοναχικῆς Κουρᾶς του τὴν παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων τοῦ ἴδιου ἐκείνου ἔτους 1916, ὀκτὼ μόλις μῆνες μετὰ τὴν εἴσοδό του στὴν Μονή. Ὁ Γεώργιος ἔλαβε τὸ μοναχικὸ ὄνομα Γλυκέριος, εἰς δήλωσιν προφανῶς τῆς γλυκύτητος τοῦ χαρακτῆρος του. Λίγο ἀργότερα, ὅταν ἀνέλαβε Ἡγούμενος ὁ Πρωτοσύγκελλος Δανιήλ, προωθήθηκε ἡ χειροτονία τοῦ Μοναχοῦ Γλυκερίου εἰς Διάκονον, ἡ ὁποία τελέσθηκε στὶς 11 Ἰανουαρίου τοῦ 1918 ἀπὸ τὸν Βοηθὸ Ἐπίσκοπο Ἄνθιμο. Ὁ νέος Ἱεροδιάκονος συνέχισε τὴν ὑπηρεσία του στὸ μαγειρεῖο τῆς Μονῆς, ὡς καὶ στὴν φιλοκαλία τοῦ Ναοῦ σὰν Ἐκκλησιαστικός. Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὴ ἡ μεγάλη καὶ ἀπέραντη εὐλάβειά του στὴν Κυρία Θεοτόκο, ἡ ὁποία ἐκδηλωνόταν μὲ τὶς θερμὲς καὶ κατανυκτικὲς γονυκλινεῖς προσευχές του ἐνώπιον τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος Της στὸν Ναό, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἁγιογράφησι ἀπὸ τὸν ἴδιο μιᾶς Εἰκόνος τῆς Θεομήτορος.

Εἶναι βέβαιον, ὅτι ὁ στερηθεὶς τόσον ἐνωρὶς τῆς ἐπιγείου μητρός του Ἅγιος Γλυκέριος, εἶχε ἀναπτύξει μία ξεχωριστὴ σχέσι μὲ τὴν Μητέρα τῆς γλυκύτητος καὶ θείας εὐφροσύνης Ἀειπάρθενο Θεοτόκο. Ἐπίσης, ἡ ἐξαιρετικὴ ἁγνότητα καὶ καθαρότητα τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου, ἡ ὁποία διέλαμπε στὴν ἁγιασμένη ὕπαρξί του, ἐτρέφετο καὶ ἐνεπνέετο ἀπὸ τὴν Καθαρωτάτη Ὑπέραγνο καὶ Πανάχραντο Μητροπάρθενο Κόρη.

Στὴν Ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου τοῦ 1920, ὁ Ἱεροδιάκονος Γλυκέριος ἔλαβε ἀπὸ ὑπακοὴ τὸ χάρισμα τοῦ δευτέρου βαθμοῦ τῆς Ἱερωσύνης, ἤτοι τοῦ Πρεσβυτέρου, ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Μητροπολίτου Μολδαβίας Ποιμένος. Κατόπιν τούτου, ὁ νέος Ἱερομόναχος Γλυκέριος μετέβη μὲ εὐλογία στὴν μεγάλη Μονὴ τοῦ Νεάμτς, ὅπου ὁ Γέροντάς του Πρωτοσύγκελλος Δανιὴλ εἶχε τοποθετηθῆ Ἡγούμενος, στὴν Μονὴ δὲ αὐτὴ ὁ Ἅγιος ἐφημέρευσε ἐπὶ ἕνα ἔτος. Ἐν συνεχείᾳ, ἐπέστρεψε καὶ πάλι στὴν Μονὴ τῆς Με- τανοίας του Τσετάουϊα καὶ ὑπηρέτησε ἐπὶ ἕνα ἔτος στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ τοῦ Ἰασίου. Τελικά, μὲ τὴν ἐπιμονὴ τοῦ Γέροντός του, ἐπέστρεψε στὴν Μονὴ Νεὰμτς καὶ ἀνέλαβε ὡς Δικαῖος στὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Θεοτόκου (Ποκρὼβ) τὸ 1922, ἕνεκα τῆς ἀσκητικότητος, ταπεινώσεως καὶ πνευματικῆς πείρας του. Τὴν Σκήτη αὐτὴ ὁ Ἅγιος, μαζὶ μὲ τὸν συνασκητή του καὶ ἔκτοτε διὰ βίου συναγωνιστή του Ἱεροδιάκονο Δαυῒδ, ἀνεκαίνισε καὶ ἀνέδειξε· ὡρίσθηκε λειτουργικὸ πρόγραμμα, προσελκύσθηκαν νέοι Μοναχοὶ ποθοῦντες τὸν ἡσυχαστικὸ βίο, ἀλλὰ προσέτρεχαν ἐπίσης καὶ πολλοὶ λαϊκοί, γιὰ πνευματικὴ τροφοδοσία καὶ βοήθεια, τὴν ὁποίαν ἐλάμβαναν πλουσιοπάροχα ἀπὸ τὸν χαρισματικὸ π. Γλυκέριο, διότι παρὰ τὸ νέον τῆς ἡλικίας του, διέλαμπε μὲ χάρι καὶ φωτισμὸ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔτσι, ἐντὸς ὀλίγων ἐτῶν, ὁ Ἅγιος Γλυκέριος διαμόρφωσε μία ἰδιαίτερα πνευματικὴ προσωπικότητα, ριζωμένη στὴνἩσυχαστικὴ Παράδοσι τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως μεταφέρθηκε στὰ ἁγιασμένα ἐκεῖνα μέρη ἀπὸ τὸν Ὅσιο Στάρετς Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ († 15.11.1794). Ὁ συνδυασμὸς πράξεως καὶ θεωρίας, βοήθησε τὸν Ἅγιο Γλυκέριο νὰ ἀποκτήση τὰ πνευματικὰ ἐφόδια γιὰ τὸν Ἀγῶνα ποὺ τὸν καλοῦσε ὁ Κύριος νὰ ἀναλάβη τὰ ἑπόμενα 60 καὶ πλέον ἔτη τῆς περιπετειώδους ζωῆς του. Τὸ «θεμέλιόν» του ἐτέθη ἀσάλευτα «ἐπὶ τὴν πέτραν» (Ματθ. ζ’ 24-25, Λουκ. στ’ 48) καὶ δὲν ἐκλονίσθη ὅταν ἔπνευσαν μανιωδῶς οἱ ἄνεμοι καὶ οἱ θύελλες τῆς Καινοτομίας καὶ ὅταν προσέρρηξαν ἐναντίον του οἱ χείμαρροι τῶν σκληρῶν κακουχιῶν καὶ τῶν ἀφαντάστων καὶ ἀπανθρώπων διωγμῶν. Καὶ αὐτὰ πράγματι πλησίαζαν μὲ μεγάλη ὁρμὴ καὶ ἤδη ἀκουγόταν ὁ ἀπειλητικὸς ὀρυμαγδός τους!...

Β’. Ἡ Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας

Η ΑΝΑΔΥΣΙΣ τῶν ἀπελευθερωτικῶν κινημάτων καὶ ἡ ἐκ τούτων δημιουργία νέων κρατῶν στὰ μέσα τοῦ ΙΘ’ αἰ. στὴν Βαλκανική, μετὰ τὴν διάλυσι τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ὡδήγησε σὲ μία κρίσι ἐντὸς τῶν νέων αὐτῶν κρατῶν στὶς σχέσεις Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας. Οἱ ἑκάστοτε κυβερνῶντες, μὲ βλέψεις ἐκσυγχρονισμοῦ καὶ ἐκμοντερνισμοῦ τῆς Πολιτείας, ἤθελαν συνήθως τὴν Ἐκκλησία ἄβουλη καὶ ὑπάκουη ἐντολοδόχο στὰ κελεύσματά τους. Οἱ ἐκκλησιαστικὲς μορφές, οἱ ὁποῖες ἀντετάσσοντο, ἦταν σπάνιες καὶ συνήθως ἐδιώκοντο. Ὁ Μοναχισμὸς καὶ τὰ Μοναστήρια ἐθεωροῦντο πάντοτε ἐμπόδιο καὶ ἀποτελοῦσαν στόχο ἐκμεταλλεύσεως, ἐφ’ ὅσον ἦσαν ὄντως ἑστίες ἀντιστάσεως.

Ἡ Ρουμανία δὲν ἀποτελοῦσε σὲ αὐτὸ ἐξαίρεσι. Μετὰ τὴν ἕνωσι τῶν δύο παραδουνάβιων Ἡγεμονιῶν Βλαχίας καὶ Μολδαβίας τὸ 1859 μὲ Ἡγεμόνα τὸν Ἀλέξανδρο Ἰωάννη Κούζα, μακρυνῆς ἑλληνικῆς καταγωγῆς (οἰκογένεια Κουζαντίνη ἐκ Τραπεζοῦντος), ἀλλὰ δυτικοθρεμμένο στρατιωτικὸ καὶ δὴ ἐκλεκτὸ τῶν Γάλλων, ἐπεβλήθησαν μεγάλες μεταρρυθμίσεις στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, μὲ δήμευσι τῆς περιουσίας τῶν Μονῶν, κλείσιμο τῶν ἐκκλησιαστικῶν τυπογραφείων, κατάργησι τῶν ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων καὶ εἰσαγωγὴ τοῦ πολιτικοῦγάμου. Ὅλα αὐτὰ ἤγειραν τὴν ἀντίδρασι Κλήρου καὶ Λαοῦ στὴν Ρουμανία, μεγάλος δὲ ἀγῶνας ἄρχισε εἰς ματαίωσιν εἰσηγήσεως νόμου γιὰ τὸν ἀπ’ εὐθείας διορισμὸ Μητροπολιτῶν καὶ Ἐπισκόπων ἀπὸ τὸν Ἡγεμόνα τὸ 1865. Ἕνα χρόνο ἐνωρίτερα, τὸ 1864, ὁ Ἡγεμόνας συνεκάλεσε Σύνοδο καὶ ἐπρότεινε τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου! Ὁ πλέον σφοδρὸς πολέμιος τῆς προτάσεως αὐτῆς ἦταν ὁ περίφημος θαυματουργὸς Ἅγιος Καλλίνικος († 11.4.1868) τῆς Μονῆς Τσερνίκα, Ἐπίσκοπος τοῦ Ρίμνικ, ὁ ὁποῖος ἀνεφώνησε τότε ἀποφθεγματικά: «Δὲν θὰ συγκαταλεχθῶ μὲ τοὺς παραβάτες»!

Ἡ ἀπόπειρα ἐκείνη ναυάγησε, ἀλλὰ καταρτίσθηκε σχέδιο ἁλώσεως τῆς Ἱεραρχίας ἐκ τῶν ἔσω, ὥστε ἐν καιρῷ νὰ ἐπιβληθοῦν Και- νοτομίες χωρὶς ἀντιδράσεις. Θὰ ἔπρεπε λοιπὸν οἱ μελλοντικοὶ Ἐπίσκοποι νὰ μεταβαίνουν γιὰ θεολογικὲς σπουδὲς στὴν ἑσπερία, ὥστε οἱ δυτικοτραφεῖς ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες, ξεκομμένοι ἀπὸ τὴν ζῶσα Μοναχικὴ Παράδοσι καὶ τὴν λαϊκὴ Ὀρθόδοξη βούλησι, νὰ συντελέσουν στὸν «ἐκκλησιαστικὸ ἐκσυγχρονισμό», στὴν ἐκκοσμίκευσι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ὑπόκυψί της στὶς ἐπιθυμίες τῆς Πολιτείας, σύμφωνα μὲ τὶς ἀπαιτήσεις τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, «κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ οὐ κατὰ Χριστὸν» (Κολασ. β’ 8). Ἔτσι, ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ Κ’ αἰ., ὁ κρατικὸς παρεμβατισμὸς καὶ στὴν Ρουμανία ἀπαίτησε σύμπλευσι τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς πολιτικὲς ἐπιδιώξεις. Τὸ 1915 ἔγινε πρότασις καὶ πάλι γιὰ ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμισι ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸ Παιδείας Σπύρου Χάρετ, ἡ ὁποία ὅμως δὲν εὐοδώθηκε. Τελικά, ἡ Πολιτεία στὴν Ρουμανία προχώρησε σὲ ἀλλαγὴ τοῦ πολιτικοῦ ἡμερολογίου τὴν 1/14.4.1919, χωρὶς νὰ ἐπηρεασθῆ ἡ Ἐκκλησία.

Τὸ 1920, ὁ κατοπινὸς Πατριάρχης Ρουμανίας Μύρων (Κρίστεα) ὑπεστήριξε, ὅτι ἄνευ διασκέψεως ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, δὲν εἶναι δυνατὴ μεμονωμένη ἀλλαγὴ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου ἀπὸ κανέναν. Στὸ λεγόμενο ὅμως «Πανορθόδοξο Συνέδριο» τοῦ 1923 στὴν Κωνσταντινούπολι, τὸ ὁποῖο συνεκάλεσε ὁ Καινοτόμος καὶ Μασῶνος Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης, ὁ ἀντιπρόσωπος τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας ἀρχιμανδρίτης Ἰούλιος Σκριμπὰν (1878-1949),ἐπίσης Μασῶνος, συνέπλευσε μὲ τὸ ἐπικρατῆσαν εἰς αὐτὸ μεταρρυθμιστικὸ πνεῦμα. Ἦταν πλέον φανερό, ὅτι ἡ πλειοψηφία τῆς Ρουμανικῆς Ἱεραρχίας συναινοῦσε στὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμισι, χάριν ἐγκοσμίων καὶ οἰκουμενιστικῶν ἐπιδιώξεων, μὲ ἐλάχιστες μόνον ἐξαιρέσεις, ὅπως τοῦ Μητροπολίτου Μπουκοβίνας Βησσαρίωνος (Πούϊου), ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη ἐξόριστος στὸ Παρίσι τὸ 1964.

Παρὰ ταῦτα, οἱ ἐκκλησιαστικοὶ παράγοντες στὴν Ρουμανία κωλυσιεργοῦσαν, ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν ἀντικανονικὴ ἐπιβολὴ τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρυθμίσεως στὴν Κωνσταντινούπολι καὶ τὴν Ἀθήνα (Μάρτιος 1924), χρειάσθηκε δὲ ἡ δυναμικὴ καὶ βίαιη παρέμβασι τοῦ Ὑπουργοῦ Θρησκευμάτων Ἀλεξάνδρου Λαπεντάτου, ὥστε ἡ Ρουμανικὴ Ἱεραρχία νὰ ἀναγκασθῆ νὰ ἐφαρμόση τὴν Καινοτομία τὴν 1/14.10.1924.

Ὅσοι πιστοὶ ἀντέδρασαν, κακοποιήθηκαν βάναυσα στὶς Ἐκκλησίες!... Οἱ Ἱερεῖς ὑποχρεώθηκαν νὰ ἀναγνώσουν ἀκόμη καὶ ἐντὸς τῶν ἄδειων Ναῶν τὴν ἀπόφασι τῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας, ἡ ὁποία, κατὰ τὸν γνωστὸ Καθηγητὴ Νικολάε Ἰόργκα (1871-1940), στὸ ἔργο του «Ἱστορία τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας», χαρακτηρίσθηκε ὡς «ἐπιπόλαιη» καὶ ὡς ἐπιτελεσθεῖσα «ἄνευ ἀναγνωρίσεως τῆς περιπλόκου, συντηρητικῆς καὶ μυστικῆς ψυχολογίας τοῦ λαοῦ», ὥστε νὰ προκαλέση ταραχή, ἀναστάτωσι καὶ ἰσχυρὰ ἀντίδρασι.

Οἱ πρῶτοι, οἱ ὁποῖοι ἐξέφρασαν τὴν ἀποφασιστικὴ ἀπόρριψι τῆς Καινοτομίας καὶ κατέφυγαν στὰ ὄρη, ἦσαν οἱ Μοναχοὶ τῆς περιοχῆς τοῦ Νεάμτς. Ἡ Μεταρρύθμισις χαρακτηρίσθηκε ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο αἰσθητήριό τους ὡς δούρειος ἵππος τῶν ἑτεροδόξων ἐντὸς τῶν Ὀρθοδόξων, πρὸς διαίρεσιν καὶ διάβρωσίν τους. Τὸ «Δυτικὸ Ἡμερολόγιο», τὸ ὁποῖο καθιέρωνε συνεορτασμὸ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ἦταν Κανονικῶς κατακριτέο (βλ. α’ Ἱ. Κανόνα Πενθέκτης Συνόδου, κα’ Ἱ. Κανόνα ἐν Γάγγρᾳ Συνόδου, λζ’ Ἱ. Κανόνα ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου κ.ἄ.), ἐπέφερε δυσάρεστες ἀλλαγὲς στὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξι, δὲν καθιερώθηκε μὲ τὴν συμφωνία τῶν πιστῶν καὶ διέσπασε τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ δὲ ἀνάμιξις τῆς Πολιτείας ὑπὲρ τῆς Καινοτομίας καὶ κατὰ τῶν ἀντιδρώντων πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐνέμειναν στὴν Ἑορτολογικὴ Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, ἐβάθυνε τὸ χάσμα, πρὸς χαρὰν τοῦ διαβόλου καὶ λύπην τῆς Ἐκκλησίας τῶν Πρωτοτόκων ἐν Οὐρανοῖς.

Β1) Ἡ ἔναρξις τῆς Ὁμολογίας τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου ὑπὲρ τῶν Πατρώων Παραδόσεων

ΕΝΩΠΙΟΝ αὐτῆς τῆς δυσαρέστου καὶ συνάμα τραγικῆς καταστάσεως, ὁ εὐλαβὴς καὶ ζηλωτὴς Ἱερομόναχος π. Γλυκέριος δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ παραμείνη ἀδρανής. Ὁ Ἅγιος, ὡς Δικαῖος καὶ Πνευματικὸς στὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Θεοτόκου, μαζὶ μὲ τὴν Ἀδελφότητα τῶν 12 Μοναχῶν του, δὲν ἐφήρμοσαν τὴν ἡμερολογιακὴ Καινοτομία καὶ ἄρχι σαν νὰ ἐρευνοῦν τὸ θέμα γιὰ τὴν καλύτερη ἐνημέρωσί τους. Τότε, ἀνέγνωσαν σχετικὴ ἐπιστολὴ κατὰ τῆς Καινοτομίας τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Ἀρσενίου Κοττέα, ὁ ὁποῖος μάλιστα εἶχε ἐπισκεφθῆ τὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Σκέπης μαζὶ μὲ τὸν ἀντιδράσαντα στὶς ἀποφάσεις τοῦ λεγομένου «Πανορθοδόξου Συνεδρίου» τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1923 τότε Ἐπίσκοπο Μπουκοβίνας Βησσαρίωνα. Ὅταν μάλιστα, περὶ τὰ τέλη τοῦ 1925, οἱ Πατέρες τῆς Σκήτης ἔμαθαν γιὰ τὸν ἐπικείμενο ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα τοῦ 1926 μαζὶ μὲ τοὺς Λατίνους, σύμφωνα μὲ τὸ Δυτικὸ Πασχάλιο (!), κατὰ προφανῆ παράβασιν τῆς ὅλης Συνοδικῆς καὶ Κανονικῆς Παραδόσεως τῆςὈρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου, ἐξανέστησαν καὶ ἀπεφάσισαν νὰ ἐκφράσουν ἀνοικτὰ πλέον τὴν ἀντίθεσί τους στὶς Μοναστηριακὲς ἀρχές. Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο, μετέβησαν στὸν Ἡγούμενο τῆς Μονῆς Νεὰμτς Νικόδημο, μετέπειτα Πατριάρχη Ρουμανίας, ὁ ὁποῖος ὅμως ἐπρότεινε στὸν π. Γλυκέριο νὰ ἀποδεχθῆ τὴν Καινοτομία καὶ νὰ τοποθετηθῆ Ἡγούμενος σὲ μία μεγαλύτερη Σκήτη τῆς Μονῆς. Ὁ Ἅγιος μὲ τοὺς συμμοναστές του ἀρνήθηκαν ἀποφασιστικὰ τὴν πρότασι καὶ ἀντιλήφθηκαν, μαζὶ καὶ μὲ ὡρισμένους ἄλλους Μοναχοὺς τῶν Μονῶν Νεὰμτς καὶ Συχάστρια, ὅτι θὰ ἔπρεπε ἀναπόφευκτα νὰ καταφύγουν καὶ αὐτοὶ στὰ ὄρη, γιὰ νὰ διαφυλάξουν τὴν συνείδησί τους ἀμόλυντη.

Ἔτσι, αὐτὸς καὶ ὁ Συνασκητής του π. Δαυΐδ, ἔφθασαν σὲ ὀρεινὴ περιοχὴ πλησίον τῆς Σκήτης τῆς Σίχλα στὶς 18.11.1925, ἔκτισαν μία κρυπτὴ Καλύβη καὶ ἔμειναν τὸν χειμῶνα σὲ αὐτήν, διάγοντες βίον ἐρημιτικόν, τρεφόμενοι μὲ μανιτάρια καὶ λαχανικά, ἐπιδεικνύοντες ὑπομονὴ στὶς στερήσεις, ἀλλὰ καὶ δεχόμενοι αἰσθητὴ τὴν θεία εὐλογία. Τὴν Ἄνοιξι τοῦ 1926 ἔκτισαν ἄλλη Καλύβη μεγαλύτερη· εἶχε τρία δωμάτια, ἕνα ἀπὸ τὰ ὁποῖα χρησιμοποιοῦσαν ὡς Παρεκκλήσιο γιὰ τὶς Ἀκολουθίες τους. Λίγο καιρὸ ἀργότερα, συνενώθηκαν μαζί τους καὶ τρεῖς ἕτεροι Μοναχοί, ἀδελφοὶ κατὰ σάρκα, ἀπὸ τὴν Σκήτη τῆς Συχάστρια, οἱ ὁποῖοι ἔκτισαν ἐπίσης Καλύβες. Ὁ π. Γλυκέριος μάζευε μανιτάρια καὶ τὰ ἀντάλλασσε μὲ ψωμί, γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ ἀσκητικοῦ τους σαρκίου, ἡ δὲ τροφὴ τῆς ψυχῆς τους ἦταν ἡ ἀνελλιπὴς καὶ ἐπιμελὴς τέλεσις τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, μὲ λύχνους καὶ κεριά, καὶ ἡ ἐπιμονὴ στὴν Προσευχή. Τοὺς Ἐρημῖτες εὐχαριστοῦσε ἰδιαίτερα τὸ κελάϊδισμα τῶν πουλιῶν τοῦ δάσους καὶ κάποτε συναντοῦσαν ἄγρια θηρία, τὰ ὁποῖα ὅμως δὲν τοὺς ἔβλαψαν ποτέ.

Ἕνα βράδυ, στὴν ἐρημία, ὁ π. Γλυκέριος αἰσθάνθηκε πνευματικὴ ἀνησυχία. Μετὰ τὴν ἐκτενῆ νυκτερινὴ προσευχή του, κατελήφθη ἀπὸ ἐπίμονους λογισμούς: «Πῶς εἶναι δυνατόν», σκεπτόταν, «στὴν χώρα μας ποὺ ὑπάρχουν τόσοι Κληρικοί, μὲ ἀνώτερη θεολογικὴ μόρφωσι, ὡς καὶ μεγάλος ἀριθμὸς διανοουμένων, νὰ ἐγκαταλείπουν τὸ Πάτριο Ἡμερολόγιο, τὸ ὁποῖο μᾶς κληροδοτήθηκε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ τὸ εἶχαν τιμήσει ἀπὸ παλαιά; Μήπως πρέπει νὰ τὸ ἐγκαταλείψω καὶ ἐγὼ καὶ νὰ εἶμαι μὲ τοὺς ἄλλους; Μήπως διαπράττω σφάλμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ποὺ δὲν τὸ ἀλλάζω;»...

Ἀργότερα, εἶδε τὸ ἑξῆς ὅραμα: Ἀπὸ τὴν Δύσι ἐμφανίσθηκε ἕνα μαῦρο σύννεφο· προσπαθοῦσε νὰ καλύψη ὅλο τὸν κόσμο καὶ κατευθυνόταν μὲ ταχύτητα πρὸς τὴν Ἀνατολή, βρυχόμενο σὰν τέρας· ἐνώπιόν του, σχηματίσθηκε ἕνας δυνατὸς ἀνεμοστρόβιλος ποὺ περιβαλλόταν ἀπὸ ἁλυσίδα μαύρη σὰν τὴν πίσσα, ἐπὶ τῆς ὁποίας ἐμφανίσθηκαν μαῦροι σταυροί. Ἦταν φρικιαστικό! Ὅμως, ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ φάνηκε ἕνα λευκὸ σύννεφο, σὰν χιόνι, τὸ ὁποῖο ἔλαμπε σὰν χρυσός· πρὸ αὐτοῦ ἦταν μία ἁλυσίδα ἀπὸ χρυσό, ἀπὸ τὴν ὁποία κρεμόντουσαν χρυσοὶ σταυροί. Τότε, ἐμφανίσθηκε ἕνας χορὸς Ἱεραρχῶν μὲ χρυσὰ ἄμφια, οἱ ὁποῖοι ἐβάδιζαν πρὸς τὸ μαῦρο σύννεφο. Σὲ κάποιο σημεῖο, τὰ δύο σύννεφα συγκρούσθηκαν καὶ τὸ μαῦρο σύννεφο κατέπεσε· καὶ στὴν θέσι του ἐμφανίσθηκε μία θάλασσα μὲ νερὸ ποὺ καταπόντισε τὴν γῆ... Στὰ κύματα τῆς θαλάσσης ὁ π. Γλυκέριος ἔπλεε μόνος, καλυμβώντας καὶ παλαίοντας μὲ τεράστια κύματα. Τὸν κατέλαβε ἀπελπισία καὶ ἄρχισε νὰ κλαίη γοερά! Τότε, τοῦ φάνηκε ὅτι ἐμφανίσθηκε ἐνώπιόν του ἕνας Μοναχός· ἐβάδιζε ἐπὶ τῶν κυμάτων τῆς θαλάσσης καὶ ὡμοίαζε πρὸς τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό· καὶ τὸ Πρόσωπό Του ἔλαμπε σὰν τὸν ἥλιο! Ὅταν ἔφθασε κοντά του, ὁ π. Γλυκέριος, ὁ ὁποῖος ἦταν βυθισμένος στὸ νερὸ μέχρι τὶς μασχάλες, ἀσπάσθηκε τοὺς Πόδας Του. Ὁ «Μοναχὸς» ἔσκυψε καὶ ἔλαβε τὸν π. Γλυκέριο ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τοῦ εἶπε: «Ὅταν βλέπης ὅλα αὐτά, πήγαινε καὶ πὲς στὸν κόσμο, ὅτι τὸ τέλος εἶναι κοντά!», καὶ ἀμέσως ἐξαφανίσθηκε μαζὶ μὲ τὴν θάλασσα!...

Ὁ Συνασκητής του π. Δαυῒδ ἄκουσε τοὺς λυγμοὺς τοῦ π. Γλυκερίου καὶ τὸν ταρακούνησε γιὰ νὰ ξυπνήση. Αὐτὸς ξύπνησε, ἀλλὰ ἦταν τόσο ἔκπληκτος καὶ τρομαγμένος, ὥστε δὲν ἦταν σὲ θέσι νὰ ἐξηγήση τὶ τοῦ συνέβη τὴν στιγμὴ ἐκείνη!...

Στὴν Μονὴ τοῦ Νεὰμτς ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα τοῦ 1926 μὲ τὸ Δυτικὸ Πασχάλιο προξένησε μεγάλη ἀναταραχή, ἐφ’ ὅσον 60 ἐκ τῶν Πατέρων ἐξέφρασαν τὴν ἔντονη ἀντίδρασί τους...

Β2) Ταξίδι στὸ Ἅγιον Ὄρος

ΣΤΗΝ ἐρημιτική τους τοποθεσία, οἱ αὐτοεξορισθέντες Πατέρες ὑπὸ τὸν π. Γλυκέριο ἔμειναν δύο ἀκριβῶς ἔτη, ἕως τὴν 14.11.1927. Τότε, ὁ π. Γλυκέριος μὲ τὸν Συνασκητή του π. Δαυΐδ, ἀποφάσισαν νὰ μεταβοῦν στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἐπίστευαν ὅτι δὲν θὰ ἀντιμετώπιζαν δίωξι γιὰ τὴν προσήλωσί τους στὴν Ἡμερολογιακὴ Τάξι τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως, ἐφ’ ὅσον δὲν εἶχαν χρήματα γιὰ τὸ ταξίδι, πούλησαν μερικὰ ἐνδύματά τους καὶ ἐργάσθηκαν τὸ θέρος σὲ ἀγροὺς στὴν Σκήτη τῆς Σίχλας. Ἀφοῦ ἔλαβαν τὰ ἀπαραίτητα Διαβατήρια, ταξίδευσαν μὲ πλοῖο γιὰ τὴν Δάφνη τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας προσεκύνησαν παντοῦ μὲ μεγάλη πνευματικὴ χαρὰ καὶ ἐργάσθηκαν σκληρὰ σὲ μία Σκήτη, προκειμένου νὰ συγκεντρώσουν τὰ ἀπαιτούμενα χρήματα γιὰ τὴν ἀγορὰ μιᾶς Καλύβης. Ὁ π. Γλυκέριος μετέβαινε στὴν ρουμανικὴ Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, στὰ ὅρια τῆς Μονῆς τῆς Μεγίστης Λαύρας, ὅπου ἐφημέρευε ἐναλλὰξ μὲ τὸν γηραιὸ καὶ εὐλαβῆ Δικαῖο Αὐτῆς Ἀρχιμανδρίτη Ἰωάσαφ. Στὴν Σκήτη αὐτή, οἱ δύο Πατέρες Γλυκέριος καὶ Δαυῒδ ἔλαβαν ἐπίσης τὸ μέγα καὶ ἀγγελικὸ Σχῆμα ἀπὸ τὸν Δικαῖο Αὐτῆς, τὸ ὁποῖον ἐτίμησαν ἐπαξίως σὲ ὅλη τὴν πολυκύμαντη καὶ πολυτάραχη ζωή τους.

Ἡ διαμονή τους στὸ Ἅγιον Ὄρος ἦταν εἰρηνικὴ καὶ εὐλογημένη, μὲ ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ θερμὸ θεῖο ζῆλο, ἀλλὰ ὁ Ἀγῶνας στὴν πατρίδα τους καὶ οἱ ἐκκλήσεις βοηθείας, οἱ ὁποῖες κατέφθαναν ἀπὸ συμπατριῶτες τους, τοὺς ἀνάγκασαν νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ρουμανία τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1928, στὶς πενιχρὲς ἐρημιτικὲς Καλύβες τους στὰ δάση τῆς Μολδαβίας.

Β3) Ἐπιστροφὴ στὴν Ρουμανία

ΚΑΤΑ τὴν διάρκεια τῆς ἐπιστροφῆς τους μὲ πλοῖο, οἱ Πατέρες ἀντιμετώπισαν σφοδρὴ θαλασσοταραχὴ στὴν Μαύρη Θάλασσα, ἡ ὁποία διήρκεσε ὅλη τὴν νύκτα, ὥστε νὰ χάσουν κάθε ἐλπίδα σωτηρίας· οἱ Ὁμολογητὲς π. Γλυκέριος καὶ π. Δαυῒδ προσευχήθηκαν μὲ πίστι καὶ θέρμη καὶ ἔφθασαν σῶοι καὶ ἀβλαβεῖς, παρὰ πᾶσαν προσδοκίαν, στὴν Κωνστάντζα, εὐχαριστοῦντες τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἀνέλπιστη σωτηρία τους!... Τοῦτο τὸ συμβὰν ἐξεικόνιζε, προφανῶς, τὴν συνέχεια τῆς πορείας τῶν μαρτυρικῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἠδύναντο νὰ ἐπαναλαμβάνουν τὸ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ἀλλ’ αὐτοὶ ἐν ἑαυτοῖς τὸ ἀπόκριμα τοῦ θανάτου ἐσχήκαμεν (εἴχαμε λάβει τὴν καταδίκη τοῦ θανάτου), ἵνα μὴ πεποιθότες ὦμεν ἐφ’ ἑαυτοῖς, ἀλλ’ ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ ἐγείροντι τοὺς νεκρούς· ὅς ἐκ τηλικούτου θανάτου ἐρρύσατο ἡμᾶς καὶ ῥύσεται...» (Β’ Κορ. α’ 9-10). Ὄντως, ὁ Κύριος σώζει ἐκ θανάτου τοὺς ἐλπίζοντας ὄχι στὴν δύναμι καὶ ἱκανότητά τους, ἀλλὰ τοὺς ταπεινοὺς τῇ καρδίᾳ καὶ ἐστηριγμένους στὸ θέλημά Του καὶ τὴν Ἀλήθειά Του ἐν παντί!...

Γ’. Ἔναρξις τῶν Μαρτυρικῶν Ἀγώνων γιὰ τὴν Πίστι

ΟΙ ἡρωϊκοὶ Πατέρες Γλυκέριος καὶ Δαυΐδ, Μεγαλόσχημοι πλέον Μοναχοὶ καὶ εὐλογηθέντες ἀπὸ τὴν πολύμηνη διαμονή τους στὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος τοῦ Ἄθωνος μὲ τὴν Θεομητορικὴ προστασία, πίστευαν ἀκράδαντα στὴν θεία προτροπὴ τοῦ Κυρίου: «Κράτει ὅ ἔχεις»! (Ἀποκαλ. γ’ 11)! Καὶ «γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς»! (Ἀποκαλ. β’ 10). Δὲν ἦσαν διατεθειμένοι νὰ προδώσουν τὸν θησαυρὸ τῆς Ἀκαινοτομήτου Πίστεως, ἀλλὰ πάσῃ θυσίᾳ ἤθελαν νὰ ἐνδυναμώσουν καὶ τοὺς λοιπούς, ὥστε ἡ Καινοτομία νὰ μὴ ἑδραιωθῆ καὶ τὸ κακὸ νὰ μὴ μεγαλώση.

Οἱ Πατέρες κατευθύνθηκαν μὲ ἁπλότητα στὶς ἐγκαταλειμμένες Καλύβες τους, στὰ ὄρη πλησίον τῆς Σκήτης τῆς Σίχλα καὶ ἐκεῖ γνωρίσθηκαν μὲ δύοεὐλαβεῖς βοσκούς, τοὺς ἀδελφοὺς Ἰωάννη καὶ Μιχαὴλ Οὐρζίτσα, οἱ ὁποῖοι παρακάλεσαν τὸν π. Γλυκέριο νὰ μεταβῆ στὸ χωριό τους, τὸ Βανατόρι τοῦ Νεάμτς, γιὰ νὰ βοηθήση τοὺς εὐλαβεῖς, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα. Στὸ χωριὸ αὐτό, πράγματι, ἱδρύθηκε ἡ πρώτη Ἐνορία τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου στὴν Ρουμανία, περὶ τὰ τέλη τοῦ 1928. Ἐκεῖ, τὰ ἅγια Θεοφάνια τοῦ ἑπομένου ἔτους 1929, ὁ π. Γλυκέριος ἐτέλεσε τὸν Μέγα Ἁγιασμὸ γιὰ τοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι θέλησαν νὰ τηρήσουν τὴν ἑορτολογικὴ Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως, ὁ Ἱερεὺς τοῦ χωριοῦ τοῦ νέου ἡμερολογίου κατέδωσε τοὺς Πατέρες Γλυκέριο καὶ Δαυῒδ στὴν ἀστυνομία, ἡ ὁποία συνέλαβε αὐτοὺς καὶ μάλιστα ἔσπευσε στὸ βουνό, ὅπου ἐντόπισε τὶς Καλύβες τους καὶ τὶς κατέστρεψε. Μετὰ τὴν σύλληψί τους, περιέπαιξαν τοὺς Πατέρες καὶ τοὺς μετέφεραν πεζῇ στὸ Τίργκου Νεὰμτς καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Πιάτρα Νεάμτς, ὅπου ὑπεβλήθησαν σὲ ἀνάκρισι, ἀλλὰ οἱ ἀπαντήσεις τους ἦσαν θαρραλέες καὶ δὲν ἀπεδείχθη καμμία παράβασις ἀπὸ μέρους των τοῦ Νόμου, γι’ αὐτὸ καὶ ἀπελευθερώθηκαν. Ὅμως, οἱ δοκιμασίες τους εἶχαν ἤδη ἀρχίσει!...

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς τοῦ αὐτοῦ ἔτους, οἱΠατέρες ἐκλήθησαν καὶ πάλι στὸ Βανατόρι, ὅπου μετέτρεψαν χῶροτῆς οἰκίας τοῦ Ἰωάννου Οὐρζίτσα σὲ Παρεκκλήσιο. Ὅμως, καὶ πάλι ὁ Νεοημερολογίτης Ἱερεὺς τοῦ χωριοῦ ἐξανέστη καὶ ἔσπευσε στὴν ἀστυνομία, γιὰ νὰ ἀναλάβη δρᾶσι ἐναντίον τῶν «ἐχθρῶν τοῦ ἔθνους»,ὅπως τοὺς ἀποκάλεσε. Οἱ Πατέρες συνελήφθησαν ἐκ νέου καὶ ἐστάλησαν στὴν Πιάτρα Νεάμτς, ὅπου κρατήθηκαν ἐπὶ τρεῖς ὁλοκλήρους μῆνες, μέχρις ὅτου συλλεγοῦν ἀξιόπιστες μαρτυρίες, ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ παρανόμους «αὐτο-χειροτονήτους» Κληρικούς· καθ’ ὅλον δὲ αὐτὸ τὸ διάστημα, ὁ π. Γλυκέριος ὑφίστατο ταπεινωτικὲς κακοποιήσεις καὶ γελοιοποιήσεις: μεθυσμένοι ἀστυνομικοὶ τὸν ξυλοκοποῦσαν ἀλύπητα κάθε βράδυ, ἐνῶ τὴν ἡμέρα τὸν ἀνάγκαζαν νὰ σφουγγαρίζη τοὺς χώρους γονατιστός, κάποιοι δὲ ἀστυνομικοὶ ἀνέβαιναν στὴν πλάτη του ἤ τὸν ἐλάκτιζαν τόσο ἀπάνθρωπα, ὥστε τὸ αἷμα του νὰ κοκκινίζη τοὺς τοίχους!...

Κατόπιν τούτου, ὁ π. Γλυκέριος ἀφέθηκε ἐλεύθερος μὲ περιορισμοὺς καὶ ἔμεινε στὸ Τίργκου Νεάμτς, ὅπου ἔλαβε δύο βιβλία τοῦ π. Ἀρσενίου Κοττέα κατὰ τῆς Καινοτομίας, γιὰ τὰ ὁποῖα ὅμως ὑπέστη καὶ πάλι δίωξι, ἐφ’ ὅσον τὰ ἔντυπα ἐκρίθησαν ὡς «προπαγανδιστικά»! Ἀφοῦ πλέον οἱ διώξεις του ἐντείνοντο, ὁ π. Γλυκέριος ἔπρεπε νὰ μεταβαίνη ἀπὸ τόπου εἰς τόπον κρυπτόμενος. Τὸ αὐτὸ ἔτος 1929, προεκλήθη καὶ πάλι μέγας σάλος ἀπὸ τὸ γεγονός, ὅτι ἡ Καινοτόμος Ἐκκλησίατῆς Ρουμανίας ἑώρτασε ἐπίσης τὸ Πάσχα μετὰ τῶν Λατίνων, ὅπως καὶ τὸ 1926, σύμφωνα μὲ τὸ Δυτικὸ Ἡμερολόγιο, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ θεωρήσουν ὡς Πάσχα οὐσιαστικὰ τὴν Β’ Κυριακὴ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς! Πολλοὶ διανοούμενοι τῆς χώρας διεμαρτυρήθησαν γιὰ τὴν προφανεστάτη αὐτὴ παράβασι, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἦσαν ἐπίσης ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι προσεπάθησαν νὰ δικαιολογήσουν καὶ νὰ καλύψουν τὴν οἰκτρὰ αὐτὴ ἀντορθόδοξη ἐνέργεια.

Ὁ Πρωθυπουργὸς τῆς χώρας Ἰούλιος Μανίου, ὁ ὁποῖος ἦταν Οὐνίτης, ὥρισε νὰ ἑορτάσουν οἱ Ὀρθόδοξοι κατὰ τὴν θέλησί τους, ἤ μὲ τὸ Παλαιὸ ἤ μὲ τὸ Νέο, καὶ ἔτσι ἡ σύγχυσις ἐπιτάθηκε, διότι ὑπῆρξαν Ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἑώρτασαν δύο φορὲς τὴν Ἑορτὴ τοῦ Πάσχα τὸ ἔτος ἐκεῖνο! Ὁ Μητροπολίτης Βεσσαραβίας Γουρίας ἐπέκρινε σφοδρῶς τὸν Καινοτόμο Πατριάρχη Ρουμανίας Μύρωνα, ἀγνοήσας δὲ τὴν ἐντολή του, ἐτήρησε στὴν Ἐπαρχία του τὸν συνεορτασμὸ τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξους καὶ ὄχι μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Ρουμανίας. Ἡ ἐνέργεια ἐκείνη τῶν Καινοτόμων ἐπικρίθηκε μάλιστα καὶ ἀπὸ κάποιες ἄλλες τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

Οἱ ἐκκλήσεις ὅμως πρὸς τὸν διωκόμενο π. Γλυκέριο γιὰ νὰ σπεύση εἰς βοήθειαν καὶ πνευματικὴν κάλυψιν τῶν σκανδαλισθέντων πιστῶν αὐξήθηκαν, ἀλλὰ καὶ οἱ διωγμοί του συνεχίσθηκαν ἀμείωτοι καὶ τὸ ἑπόμενο ἔτος 1930.

Γ1) Προσκύνημα στοὺς Ἁγίους Τόπους

ΤΟΝ Ὀκτώβριο τοῦ 1930, ὁ π. Γλυκέριος μὲ τὸν π. Δαυῒδ καὶ ὀλίγους πιστοὺς μετέβησαν γιὰ προσκύνημα στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἐκεῖ παρέμειναν ἐπὶ ἕξι καὶ πλέον μῆνες μέχρι καὶ τὴν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου τοῦ ἔτους 1931. Ὁ Ἅγιος μὲ μεγάλη ζέσι ψυχῆς καὶ ἄφατη πνευματικὴ ἀγαλλίασι προσεκύνησε τὰ πανάγια Προσκυνήματα τῆς Ἁγίας Γῆς, ἑώρτασε τὰ Χριστούγεννα στὴν Βηθλεὲμ καὶ συμμετεῖχε στὶς Θεῖες Λειτουργίες στὸν Πανάγιο Τάφο μὲ Κληρικοὺς τοῦ Πατριαρχείου, συνιερουργοῦσε δὲ ἐπίσης καὶ μὲ Κληρικοὺς τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς.

Στὸ Πατριαρχεῖο συνέβη νὰ συναντηθῆ καὶ μὲ Κληρικοὺς ἀπὸ τὴν Ρουμανία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, οἱ ὁποῖοι τὸν προσεκάλεσαν νὰ λειτουργήση μαζί τους, ἀλλὰ αὐτὸς τὸ ἀπέφυγε. Ἄν καὶ δὲν διέθετε ἀποδεικτικὰ ἔγγραφα ἀδείας γιὰ νὰ ἱερουργῆ στοὺς Ἁγίους Τόπους, ἐφ’ ὅσον δὲν ὑπαγόταν πλέον διοικητικῶς στὸ Καινοτόμο Πατριαρχεῖο τῆς Ρουμανίας, οἱ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τοῦ κατήρτησαν πρόγραμμα ἐφημερίας σὲ διαφόρους Μοναστηριακοὺς Ναοὺς τῶν Ἱεροσολύμων. Μάλιστα, ὁ π. Γλυκέριος εἶχε γίνει δεκτὸς ἀπὸ τὸν ἤδη ἀσθενοῦντα ὑπερήλικα Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Δαμιανὸ († 1931), ὁ ὁποῖος τὸν ἐπευλόγησε στὸν ἀγῶνα του ὑπὲρ τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου (εἶναι γνωστὴ ἡ ἀρνητική του τοποθέτησις στὴν Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία τοῦ 1924), τοῦ παρέδωσε ποσότητα Ἁγίου Μύρου καὶ καθιερωμένα Ἱερὰ Ἀντιμήνσια, συνιερούργησαν δὲ ἀπὸ κοινοῦ σὲ κάποιες περιπτώσεις.

Ὁ π. Γλυκέριος ἐπισκέφθηκε καὶ τὴν Ἱερὰ Λαύρα τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, στὴν ἔρημο τῆς Ἰουδαίας, ὅπου παρέμεινε ἐπὶ μία ἑβδομάδα. Τὸ Πάσχα τοῦ 1931 τὸ ἑώρτασε μὲ τοὺς Ρώσους, στὰ ἐπιβλητικὰ Προσκυνήματά τους στὴν Ἁγία Γῆ, καὶ συνιερούργησε μὲ τὸν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Κισνοβίου Ἀναστάσιο (Γκριμπανόφσκυ), ὁ ὁποῖοςὡς γνωστὸν ἀνεδείχθη πέντε ἔτη ἀργότερα δεύτερος Μητροπολίτης καὶ Πρωθιεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς († 1965).

Ὁ π. Γλυκέριος ἐπέστρεψε μὲ πλοῖο ἀπὸ τὴν Γιάφφα (Ἰόππη), μέσῳ Κωνσταντινουπόλεως, στὴν Ρουμανία, γιὰ νὰ συνεχίση μὲ νέες δυνάμεις καὶ θεῖες εὐλογίες τὴν ἔνδοξη, ὅπως καὶ ὀδυνηρή, ἀποστολὴ καὶ μαρτυρία του.

Γ2) Καὶ πάλι στὴν Ρουμανία

ΜΕΤΑ τὴν ἄφιξί του, ὁ Ἅγιος κατευθύνθηκε στὸ Τίργκου Νεάμτς καὶ ἐβοήθησε μὲ κάθε τρόπο στὴν ἀνέγερσι Ναῶν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου στὰ χωριὰ τῆς περιοχῆς αὐτῆς τῆς Μολδαβίας στὴν ΒόρειαΡουμανία. Εἶναι ἀξιοσημείωτο, ὅτι αὐτὴ τὴν ἐποχή, παρὰ τοὺς διωγμούς, παρατηρήθηκε ἕνας μεγάλος ἐνθουσιασμὸς καὶ μία ἰδιαίτερη δραστηριότητα στὴν ἀνέγερσι Ναῶν, τὸ σύνολο τῶν ὁποίων ἔφθασε περίπου τοὺς 40!

Ἐπίσης, ἄρχισε νὰ ἐμφανίζεται καὶ Μοναχισμὸς ἐντὸς τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων, ἐφ’ ὅσον ἡ μορφὴ τοῦ π. Γλυκερίου καὶ τῶν συναγωνιστῶν του ἀποτελοῦσαν ζωντανὰ παραδείγματα καὶ ἐνσαρκώσεις τοῦ γνησίου Μοναχικοῦ πολιτεύματος. Ἔτσι, περὶ τὸν π. Γλυκέριο ἀνεπτύχθη Μοναχικὴ Ἀδελφότης Γυναικῶν στὸ Μπρούστουρι στὰ 1933. Παράλληλα, ὁ Ἱερομόναχος Παμβώ, ἕνας ἀπὸ τοὺς τρεῖς κατὰ σάρκα ἀδελφοὺς Μοναχοὺς ποὺ εἶχαν συνενωθῆ μὲ τὸν Ἅγιο ἀρχικὰ στὶς Καλύβες, στὰ ὄρη πλησίον τῆς Σίχλα, ἵδρυσε τὴν Ἱερὰ Γυναικεία Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὸ Ντόμπρου, ἐνῶ ἄρχισε νὰ ἀναπτύσσεται καὶ ἡ πρώτη Ἀνδρώα Ἱερὰ Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος στὴν Κούκοβα. Τὴν ἴδια ἐποχή, ἦλθαν ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος δύο Ἱερομόναχοι, ὁ π. Ζωσιμᾶς καὶ ὁ π. Βαρούχ, γιὰ νὰ συνδράμουν στὸν Ἀγῶνα τοῦ π. Γλυκερίου.

Ὁ π. Γλυκέριος ἀπὸ τὸ 1931, ὁπότε εἶχε ἱδρύσει τὸν Ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου στὸ Ραντασένι, χρησιμοποιοῦσε αὐτὸν ὡς ἕδρα τῶν ἐξορμήσεών του. Ἐκεῖ, στὴν ἑορτὴ τοῦ Ναοῦ τὴν 29ηἸουνίου τοῦ 1932, μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία, ἐπέδραμε ἀστυνομικὴ δύναμις στὴν οἰκία, ὅπου ὁ Ἅγιος ἐφιλοξενεῖτο, προκειμένου νὰ τὸν συλλάβη. Ὁ π. Γλυκέριος προσπάθησε νὰ ξεφύγη καὶ ἀποπειράθηκε νὰ ἀνέβη σὲ ἕναν φράκτη γιὰ νὰ ἀπομακρυνθῆ, ἀλλὰ ὁ φράκτης κατέρρευσε καὶ ὁ Ἅγιος κτύπησε πολὺ ἄσχημα, ἐνῶ ταυτόχρονα οἱ ἀστυνομικοὶ κατέφθασαν καὶ ἄρχισαν νὰ τὸν λακτίζουν χωρὶς οἶκτο καὶ νὰ τὸν κτυποῦν σκληρὰ μὲ τὶς κάνες τῶν τουφεκιῶν τους. Παράλληλα, κατέσπευσαν καὶ πολλοὶ πιστοὶ γιὰ νὰ τὸν προστατεύσουν καὶ κατώρθωσαν πράγματι νὰ τὸν ἀποσπάσουν ἀπὸ τοὺς ἀστυνομικοὺς καὶ νὰ τὸν φυγαδεύσουν, ὅμως ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ ἐπεισόδιο τοῦ προξενήθηκε ἕνα φοβερὸ καὶ διαρκὲς τραῦμα στὸ πόδι του, τὸ ὁποῖο ἔρρεε αἷμα καὶ πῦον!Ἦταν ἕνα «στίγμα», ποὺ ἐβάσταζε στὸ σῶμα του ὑπομονετικὰ χάριν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ὁμολογίας ἕως τέλους τῆς ζωῆς του, στὰ ἑπόμενα δηλαδὴ 53 ὁλόκληρα ἔτη, ἕως τῆς τελευτῆς του!...

Ἡ ἐπιμονὴ τοῦ Ἁγίου ἦταν ἐντυπωσιακή· παρ’ ὅλον ὅτι παρακολουθεῖτο ἀπὸ τὴν ἀστυνομία καὶ κυρίως τοὺς κληρικοὺς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καὶ παρεμποδίζετο σχεδὸν σὲ κάθε κίνησί του καὶ σὲ κάθε βῆμα του, αὐτὸς ἐξακολουθοῦσε μὲ ἀνδρεία τὸν ὁμολογιακὸ Ἀγῶνα του, μὲ ἀπόλυτη πεποίθησι στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος γνωρίζει τὶς ἡμέρες τοῦ βίου μας, προσμετρᾶ μὲ ἀκρίβεια καὶ λεπτομέρεια τὰ «παθήματά» μας ὑπὲρ τοῦ Ὀνόματος Αὐτοῦ καὶ ἐπίσης γνωρίζει τοὺς ἐχθροὺς καὶ τοὺς φίλους μας καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς, ἐφ’ ὅσον «καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς» (Ματθ. ι’ 30) μας εἶναι ἀπολύτως γνωστὲς μόνον εἰς Αὐτὸν καὶ εἰς οὐδένα ἕτερον! Ἔναντι τοῦ θλιβεροῦ καὶ ἀπανθρώπου φαινομένου τῶν διωγμῶν κατὰ τῶν ἀκολούθων τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ἀπὸ τὴν ἀστυνομία, μὲ τὴν ὑποκίνησι τῆς Καινοτόμου ἐκκλησίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ἐστάλησαν Ὑπομνήματα ἀπὸ τοὺς διωκομένους στὸ Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν τῆς Ρουμανίας, ὅπως καὶ σὲἄλλους κρατικοὺς παράγοντες, ἐφ’ ὅσον οἱ διωγμοὶ ἐκεῖνοι ἐστεροῦντο πλήρως κάθε νομικῆς βάσεως καὶ καλύψεως.

Τὸ ἔτος 1933, ὁ π. Γλυκέριος ἐτύπωσε τὸ Ἱερὸ Ψαλτήριο στὴν Σουτσάβα καὶ ἄρχισαν νὰ ἐκτυπώνονται Ἡμεροδεῖκτες τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου καὶ ἕτερα ψυχωφελῆ φυλλάδια. Παρὰ ταῦτα, οἱ διωγμοὶ ἐσυνεχίζοντο. Τὸ 1934 ἔγινε νέα ἀπόπειρα συλλήψεως τῶν Πατέρων, ἀλλὰ ἀνεπιτυχῶς. Στὸν Ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου στὸ Ραντασένι ἐτοποθετήθησαν 4 καμπάνες, γεγονὸς ποὺ ἐξώργισε τὸν νεοημερολογιτικὸ κλῆρο, ὁ ὁποῖος προέτρεψε τὴν τοπικὴ διοίκησι νὰ προβῆ σὲ ἄμεση ἐπιθεώρησι στὸν Ναό· πράγματι, μετέβησαν παράγοντες τῆς διοικήσεως, ἀλλὰ ἐντυπωσιάσθηκαν ἀπὸ τὴν ὡραιότητα, τὴν καθαριότητα καὶ τὴν καλὴ τάξι του, καὶ ἀπεμακρύνθησαν ὠφελημένοι καὶ ὁμολογοῦντες ὅτι ἄλλοι τοὺς παραπληροφόρησαν!

Γ3) Θαυμαστὰ σημεῖα

ΜΑΛΙΣΤΑ, μεταξὺ ἄλλων καταγράφονται καὶ θαυμαστὰ περιστατικά, τὰ ὁποῖα καταδεικνύουν τὴν παρρησία τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου καὶ τὸ ὕψος τῆς ἀρετῆς του.

Κάποτε, παραμονὴ τῶν Θεοφανίων, ὁ π. Γλυκέριος ἁγίαζε μὲ τὸν Μέγα Ἁγιασμὸ τὶς οἰκίες τῶν πιστῶν στὸ χωριὸ Γκρόσι. Σὲ μία οἰκία εἶχαν τοποθετήσει ραδιόφωνο τῆς προπολεμικῆς ἐκείνης ἐποχῆς, πρᾶγμα σπάνιο βέβαια γιὰ τὰ δεδομένα τῶν χρόνων ἐκείνων, τὸ ὁποῖο τὴν στιγμὴ ποὺ εἰσήρχετο ὁ Ἅγιος ἦταν σὲ λειτουργία καὶ μετέδιδε ἕνα τραγούδι. Ὁπότε ὁ Ἅγιος στάθηκε ἀπὸ ἐπάνω του καὶ εἶπε ὡσὰν ἀστειευόμενος, ἀλλὰ σὲ τόνο αὐστηρό: «Ποιός θὰ τραγουδήση, ἐσὺ ἤ ἐμεῖς; σοῦ λέγω νὰ σταματήσης!», καὶ ἀμέσως ἡ συσκευὴ νεκρώθηκε καὶ δὲν ξαναλειτούργησε!...

Ἄλλοτε, κατὰ τὴν τέλεσι ἱερᾶς Ἀγρυπνίας στὸν ἑορτάζοντα Ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὴν Μποροϊάϊα, ἐνῶ ἱερουργοῦσε ὁ Ἅγιος, ἡ ἀστυνομία ἔσπευσε καὶ περικύκλωσε τὸν Ναὸ μὲ ὁπλισμένους ἄνδρες. Οἱ πιστοὶ ὅμως εἶχαν προλάβει νὰ φυγαδεύσουν τὸν Ἅγιο ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ οἱ ἀστυνομικοὶ εἰσῆλθαν στὸν Ναὸ καὶ ἄρχισαν νὰ κτυποῦν τὶς γυναῖκες, οἱ ὁποῖες διεμαρτύροντο γιὰ τὴν ἀσέβεια καὶ βιαιότητά τους. Γιὰ τὴν ἀσφάλεια τοῦ φυγαδευθέντος Ἁγίου, κάποιος ἀπὸ τοὺς πιστοὺς τὸν ἀκολούθησε ἀπὸ ἀπόστασι στὴν κατεύθυνσι, τὴν ὁποίαν ἔλαβε, στὸμέσον τῆς νυκτός, ἐνῶ ἐπικρατοῦσε πυκνὸ σκοτάδι. Σὲ κάποια στιγμή, ὁ πιστὸς ἐκεῖνος εἶδε ἀμυδρὰ τὸν Ἅγιο νὰ γονατίζη καὶ νὰ ὑψώνη τὰ χέρια του στὸν οὐρανὸ σὲ στάσι προσευχῆς. Τότε, ξαφνικά, ἐμφανίσθηκε δίπλα του ἕνας λευκοφόρος ἄνδρας γεμᾶτος φῶς, ὁ ὁποῖος ἄρχισε νὰ συνομιλῆ μὲ τὸν Ἅγιο! Ὅταν ἀρκετὰ χρόνια ἀργότερα ὁ πιστὸς ἐκεῖνος ἔγινε Μοναχός, ἄκουσε ἀπὸ τὸν Ἅγιο σὲ σχετικὴ ἐρώτησί του γιὰ τὸ συμβὰν νὰ τοῦ ἐμπιστεύεται, ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ τὸν Φύλακα Ἄγγελό του, ὁ Ὁποῖος τοῦ ἐμφανίσθηκε ἐκείνη τὴν νύκτα καὶ τοῦ ὑπέδειξε τὸν δρόμο γιὰ νὰ διασωθῆ!...

Ἄλλοτε, μία Κυριακή, ὁ π. Γλυκέριος καὶ ὁ π. Δαυῒδ εἶχαν λειτουργήσει στὸ οἰκιακὸ Παρεκκλήσιο τοῦ Μιχαὴλ Οὐρζίτσα στὸ χωριὸ Βανατόρι, ποὺ ὅπως προαναφέρθηκε ὑφίστατο ὁ πρῶτος Ναὸς τοῦΠατρίου στὴν χώρα ἀπὸ τὸ 1928. Παρὰ τὰ μέτρα ἀσφαλείας ποὺ εἶχαν ληφθῆ, ἡ συγκέντρωσις τῶν πιστῶν δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ διαλάθη τῆς προσοχῆς τῆς ἀστυνομίας, ἡ ὁποία ἔσπευσε καὶ ἀφοῦ κτύπησε ἀπάνθρωπα τοὺς Πατέρες καὶ πολλοὺς πιστούς, τοὺς συνέλαβε μαζὶ μὲ πέντε ἀκόμη ἄνδρες καὶ τοὺς μετέφεραν στὴν Πιάτρα Νεάμτς, ὅπου τοὺς ἐνέκλεισαν σὲ ὑγρὴ φυλακή. Ἐκεῖ, τοὺς κτυποῦσαν πρωΐ, μεσημέρι καὶ βράδυ καὶ τοὺς ἐχλεύαζαν περιπαικτικὰ ὅτι τοὺς προσφέρουν «πρωϊνό», «μεσημερινὸ» καὶ «βραδυνὸ» γεῦμα! Στὸν π. Γλυκέριο ἀπηύθυναν τὴν πρότασι νὰ ἀποδεχθῆ τὸ Νέο Ἡμερολόγιο γιὰ νὰ λυτρωθῆ ἀπὸ τὰ βάσανα. Ὁ Ἅγιος ἀπήντησε θαρραλέα, ὅτι ἔγινε ὀπαδὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ δέχθηκε τὴν Ἱερωσύνη γιὰ νὰ φυλάξη τὸν Νόμο Του καὶ τὶς Παραδόσεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἐν γνώσει ὅτι ὁ Κύριός μας ἀπαγορεύει κάθε ἀλλαγὴ στὸν θεῖο Νόμο Του καὶ ὅτι δὲν τοῦ ἦταν δυνατὸν νὰ προδώση τὸν πιστὸ λαό, ὁ ὁποῖος περίμενε τὴν καθοδήγησί του...

Τελικά, ἦλθε ἕνας ἰατρὸς γιὰ νὰ ἐξετάση τοὺς φυλακισμένους καὶ νὰ τοὺς ἀκτινογραφήση. Ὅταν ἔφθασε ἡ σειρὰ τοῦ π. Γλυκερίου, συγκεντρώθηκαν ὅλοι γύρω ἀπὸ τὴν ὀθόνη τοῦ ἀκτινογραφικοῦμηχανήματος τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καὶ ἐρωτοῦσαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μὲ κατάπληξι τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ ἔβλεπαν! Διότι, ἔβλεπαν κάτι ἐκπληκτικὸ καὶ λογικῶς (πολλῷ μᾶλλον ἰατρικῶς) ἀνεξήγητο: φαινόταν ἐντὸς τοῦ θώρακος τοῦ Ἁγίου μία Περιστερά, ἡ ὁποία κρατοῦσε στὸ ράμφος της μία Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου Βρεφοκρατούσης!!! Κατόπιν τούτου, ὄχι μόνον ἀπελευθέρωσαν πάραυτα τὸν Ἅγιο καὶ τοὺς ὑπολοίπους, ἀλλὰ καὶ ἕνας ἀστυνομικὸς πέταξε τὴν στολή του καὶ ὑπέβαλε παραίτησι, προκειμένου νὰ μὴ ἀναγκασθῆ πλέον νὰ διώκη τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου!...

Πρέπει δὲ νὰ παρατηρήσουμε, ὅτι οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι περιέβαλαν τὸν Ἅγιο μὲ ἀπέραντη ἀγάπη, ἐμπιστοσύνη καὶ σεβασμό, θεωροῦντες Αὐτὸν πνευματικό τους πατέρα καὶ ὁδηγό, ἦσαν ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ σὲ ἑτοιμότητα νὰ σπεύσουν εἰς βοήθειαν καὶ προστασίαν του καὶ γενικὰ εἰς ἐκπλήρωσιν τῶν ἐντολῶν του.

Κάποτε ποὺ ἡ ἀστυνομία καταδίωκε τὸν Ἅγιο καὶ εἶχε ἐντολὴ νὰ τὸν συλλάβη «ζωντανὸ ἤ νεκρό», ἔφθασε γιὰ ἔρευνες στὸ χωριὸ Μπρούστουρι, ἐκεῖ ποὺ ὅπως εἴδαμε νωρίτερα σχηματίσθηκε Γυναικεία Μοναστικὴ Ἀδελφότητα. Ὅμως, ἡ ἀστυνομία μὴ εὑρίσκουσα τὸν Ἅγιο καὶ ἀπαντήσασα κάποιον, ὁ ὁποῖος τοῦ ὡμοίαζε (ἦταν κοντὸς καὶ εἶχε γένεια) τὸν πυροβόλησε! Ἔτσι, θανατώθηκε μαρτυρικὰ στὴν θέσι τοῦ Ἁγίου ἕνας «σωσίας» του, ὁ ἀθῶος Μίτιτσα Ταραμποάντσα!... Μετὰ τὸ γεγονὸς αὐτό, ὁ Ἅγιος ἐκρύπτετο ἐπιμελῶς ἐπὶ πολὺ διάστημα χρόνου.

Ἄλλοτε, εἶχε κυκλοφορήσει ἡ ψευδὴς φήμη, ὅτι ὁ Ἅγιος συνελήφθη καὶ ἐκρατεῖτο. Μόλις τὸ ἄκουσε αὐτὸ κάποιος θερμὸς ἐκ τῶν πιστῶν, ὥρμησε μὲ τὸ ἄλογό του μέσα στὴν νύκτα γιὰ νὰ σπεύση εἰς συμπαράστασιν καὶ εἰ δυνατὸν ἀπελευθέρωσιν τοῦ Ἁγίου. Ὅμως, ἐπάνω στὴν ὑπερβολικὴ βιασύνη του, λησμόνησε νὰ φορέση μία μπότα του. Ὅταν ἔφθασε στὸ ἀστυνομικὸ τμῆμα, διεπιστώθη ὅτι ἡ φήμη δὲν ἦταν ἀληθὴς καὶ ἔτσι ἐπέστρεψε πλέον ἀνακουφισμένος στὴν οἰκία του, ἀλλὰ μόνον τότε ἔνιωσε ἔκπληκτος ὅτι τὸ ἕνα πόδι του εἶχε κυριολεκτικὰ παγώσει, διότι ἦταν χειμῶνας καὶ τὸ κρύο δριμύ! Συνεπῶς, μόνον τότε ἀντιλήφθηκε ὅτι λησμόνησε νὰ φορέση καὶ τὶς δύο μπότες του!... Τόση θυσιαστικὴ ἀγάπη χαρακτήριζε τοὺς πιστοὺς γιὰ τὸν Ἅγιο.

Ὑπῆρχαν πιστοί, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀκολουθοῦσαν νύκτα καὶ ἡμέρα, μὲ στερήσεις, νηστεῖες καὶ ἀγρυπνίες, ἕτοιμοι ἀκόμη καὶ νὰ δεινοπαθήσουν ἤ καὶ νὰ πεθάνουν, προκειμένου νὰ τὸν σώσουν ἀπὸ ὁποιονδήποτε κίνδυνο! Ἀλλὰ αὐτὸ ἦταν κάτι τὸ αὐθόρμητο. Ὁ Ἅγιος δὲν ὑπέθαλπε τέτοιες καταστάσεις, οὔτε ἐκμεταλλευόταν αὐτὴ τὴν ἀγάπη καὶ ἀφοσίωσι τῶν πιστῶν, προκειμένου νὰ καλλιεργήση ἀρρωστημένες προσκολλήσεις στὸ πρόσωπό του ἤ νὰ προσπορισθῆ ἰδιοτελῆ ὀφέλη. Παρέμενε πάντοτε σεμνός, σοβαρός, θυσιαστικὸς καὶ γνήσια Μοναχικός, ταπεινός, ἀνεπιτήδευτος καὶ ἀνυπόκριτος, μὲ εἰλικρίνεια, πτωχεία καὶ ταπείνωσι.

Δ’. Νέα φάσις μαρτυρικῶν Ἀγώνων

ΣΤΙΣ ἀρχὲς τοῦ 1935 ἦλθε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος ὁ Ρουμᾶνος π. Γυμνάσιος, γιὰ νὰ συνδράμη στὸν Ἀγῶνα τοῦ Πατρίου. Στὴν Ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ἑώρταζε τὴν μεγάλη αὐτὴ ἡμέρα στὸ Ντρασένι, ὅπου ἔλαβε τηλεγράφημα ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος περὶ τῆς καταστάσεως τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ἑλλάδος, μετὰ τὴν γενομένη τότε προσχώρησι στὴν Γνησία Ὀρθοδοξία τῶν τριῶν Ἀρχιερέων Δημητριάδος Γερμανοῦ, Ζακύνθου Χρυσοστόμου καὶ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Οἱ ἐλπίδες γιὰ θετικὴ ἐπίδρασι τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ διαβήματος καὶ γιὰ τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους στὴν Ρουμανία ὁπωσδήποτε φτερούγισαν στὴν ψυχὴ τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱερομονάχου, ὁ ὁποῖος ἄρχισε νὰ σκέπτεται σοβαρὰ τὸ ἐνδεχόμενο νέας μεταβάσεώς του στὴν Ἑλλάδα, γιὰ γνωριμία τῆς καταστάσεως ἐκ τοῦ σύνεγγυς.

Ἐντὸς ἐκείνου τοῦ ἔτους, ὁ Ἀγῶνας συνεχίσθηκε μὲ ἀμείωτη ἔντασι. Ἐν τῷ μεταξύ, ὁ π. Γλυκέριος δὲν ἐνεφορεῖτο ἀπὸ «ζῆλον οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν», δὲν τὸν κατελάμβανε ζῆλος πικρός, ἀλλὰ παρὰ τοὺς διωγμούς, τοὺς ὁποίους ὑφίστατο, στὴν ψυχή του ἄνθιζε ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν πλησίον, ἀκόμη δὲ καὶ πρὸς αὐτοὺς τοὺς ἐχθροὺς καὶ διώκτας τῆς εὐσεβείας. Τὸ ἐν συνεχείᾳ παρατιθέμενο περιστατικὸ δεικνύει τὴν ἀνεξικακία τοῦ Ἁγίου καὶ τὴν σοφὴ εὐαγγελικὴ ποιμαντική του:

Κάποτε, μετέβη στὴν Μοΐσα γιὰ νὰ εὐλογήση ἕνα Παρεκκλήσιο. Τὴν νύκτα, ὁ Ἱερέας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ἀπὸ ἕνα διπλανὸ χωριό, συγκέντρωσε μία ὁμάδα ἰδικῶν του ἀνθρώπων καὶ ἐπέδραμαν γιὰ νὰ «τιμωρήσουν» τοὺς ἀφιχθέντας «Παλαιοημερολογίτας ταραχοποιούς», οἱ ὁποῖοι ἐμφανίσθηκαν στὴν περιοχή τους γιὰ νὰ «διασαλεύσουν» τὴν τάξι καὶ ἡσυχία τους. Ὁ Ἅγιος πρὸ τοῦ κινδύνου προκλήσεως αἱματοχυσίας, ἔδωσε ἐντολὴ νὰ σπεύσουν νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν περιοχή, δίδων οὕτω «τόπον τῇ ὀργῇ». Ὅμως, ἕνας ἀπὸ τοὺς πιστοὺς τοῦ Πατρίου συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Νεοημερολογίτας καὶ κακοποιήθηκε βάναυσα στὰ χέρια τῶν Καινοτόμων...Τὴν ἑπομένη ἡμέρα, ἕνας θερμόαιμος πιστὸς τοῦΠατρίου Ἡμερολογίου συγκέντρωσε ἀπὸ τὰ πέριξ καὶ ἄλλους, γιὰ νὰ ὑπάγουν καὶ νὰ «τιμωρήσουν» καταλλήλως τὸν ὑποκινητὴ τῆς διώξεώς τους Ἱερέα τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Πράγματι, κατώρθωσε νὰ συγκεντρώση ἀρκετοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ξεκίνησαν ἀποφασιστικὰ ἐπὶ τὸ ἔργον! Μόλις ὅμως πληροφορήθηκε περὶ τούτου ὁ Ἅγιος, ἔσπευσε δρομαίως γιὰ νὰ τοὺς προλάβη καὶ γιὰ νὰ τοὺς σταματήση ἐν ὀνόματι τῆς Εἰρήνης τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν τοὺς συνάντησε, τοὺς ἐξώρκισε νὰ μὴ τολμήσουν νὰ προβοῦν σὲ ἔργο ἐκδικήσεως, τονίζοντάς τους ὅτι τὸ κακὸ δὲν νικᾶται μὲ τὸ κακὸ καὶ ὅτι ὀφείλουν νὰ παρέχουν σὲ ὅλους ἕνα γνήσιο Χριστιανικὸ παράδειγμα εἰρηνικῶν καὶ θεοφοβουμένων ἀνθρώπων. Οἱ γλυκεῖς λόγοι τοῦ πράου καὶ ταπεινοῦ Ἀγωνιστοῦ π. Γλυκερίου, ἐπέδρασαν βαθειὰ στὶς ψυχὲς τῶν ἀνωρίμων ἐκείνων πιστῶν, οἱ ὁποῖοι μετεστράφησαν, ἐζήτησαν συγχώρησι καὶ ματαίωσαν τὸν μὴ χριστιανικὸ σκοπό τους.

Ὅπως προαναφέραμε, ὁ π. Γλυκέριος ἔφερε τραῦμα στὸ πόδι του διαρκές, ἀπὸ τὸ ἐπεισόδιο τοῦ Ἰουνίου τοῦ 1932 στὸ Ραντασένι, τὸ ὁποῖο κάποτε τοῦ προξενοῦσε ἀφόρητους πόνους. Ὅμως, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τὸν ἐνεδυνάμωνε παρηγορητικῶς καὶ θαυμαστῶς, ὥστε νὰ δύναται νὰ ἐπιτελῆ τὰ ἄκρως ἀναγκαῖα καθήκοντά του. Κάποιες φορὲς ὁ πόνος στὸ πόδι του ἀνακουφιζόταν κατὰ τὴν διάρκεια τελέσεως τῶν Θείων Μυστηρίων. Στὴν Ἑορτὴ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς τῆς Ἐπιβατινῆς, δευτέρα ἑορτὴ τοῦ Ναοῦ στὸ Ραντασένι, ὁ Ἅγιος τελοῦσε τὸν Μέγα Ἑσπερινὸ τῆς παραμονῆς καὶ αἰσθάνθηκε δριμὺ πόνο στὸ τραῦμα του, ὥστε νὰ μὴ δύναται νὰ ἐξέλθη μὲ τὴν Εἰκόνα τῆς Ἁγίας κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Λιτῆς. Τότε, προσέπεσε μὲ δάκρυα καὶ παρεκάλεσε θερμὰ τὴν Ἁγία νὰ τοῦ ἐπιτρέψη νὰ ἐπιτελέση τὰ πρέποντα καὶ ἀμέσως ὁ πόνος του θαυματουργικὰ ἔπαυσε! Ἔτσι, μπόρεσε νὰ τελέση πανηγυρικὰ καὶ τὴν Θ. Λειτουργία τῆς ἑπομένης, πρὸς τιμὴν τῆς μεγάλης θαυματουργοῦἉγίας καὶ προστάτιδος τῆς Μολδαβίας.

Ἄλλοτε, παρέμενε κλινήρης, ἐντελῶς ἀδύναμος νὰ πατήση τὸ τραυματισμένο πόδι του. Στὴν κατάστασί του ἐκείνη, ἦλθε ἕνας ἄνδρας καὶ τοῦ ἐμήνυσε νὰ σπεύση ἐπειγόντως νὰ κοινωνήση μία γυναίκα περασμένης ἡλικίας, ἡ ὁποία ἦταν ἑτοιμοθάνατη. Ὁ Ἅγιος προσπάθησε νὰ σηκωθῆ, ἀλλὰ ἦταν ὁλοφάνερο ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ πατήση τὸ προβληματικὸ πόδι του. ῎Ετσι, ὁ ἀπεσταλμένος ἔφυγε. Ὅμως, ἐπέστρεψεσὲ λίγο καὶ πάλι καὶ ἀνήγγειλε ὅτι ἡ γυναίκα ἐχειροτέρευσε καὶ ἐπρόκειτο νὰ ἀποβιώση ἐντὸς ὀλίγου! Ἐν τούτοις, καὶ πάλι ὁ Ἅγιος, παρὰ τὴν προσπάθειά του, ἦταν ἀδύνατον νὰ πατήση τὸ πονεμένο πόδι του. Ὅταν ἔμεινε μόνος, ἐβασανίζετο ἀπὸ τὸ δίλημμα περὶ τοῦ τί θὰ ἔπρεπε νὰ πράξη, ὥστε ἡ γυναίκα νὰ μὴν πεθάνη χωρὶς τὴν Θ. Κοινωνία. Τότε, προσπάθησε νὰ ἀνασηκωθῆ καὶ πάλι καί, ὤ τῶν θαυμασίων Σου Χριστὲ Βασιλεῦ! ὁ πόνος ἔπαυσε! Μετέβη γρήγορα στὸν Ναό, ἑτοίμασε τὰ χρειώδη καὶ περιπάτησε χωρὶς καμμία δυσκολία περὶ τὰ 2 χλμ. καὶ περισσότερο μέχρι τὴν οἰκία τῆς ἑτοιμοθανάτου, τὴν ὁποίαν πρόλαβε καὶ εὐλαβῶς ἐκοινώνησε. Μόλις δὲ ἐπέστρεψε στὸ κατάλυμά του, ἀμέσως ὁ πόνος τοῦ ποδιοῦ του τὸν κατέλαβε καὶ πάλι καὶ τὸν ἔρριξε στὸ κρεβάτι! Μετὰ πάροδον ἑνὸς μόλις τετάρτου τῆς ὥρας, ἄκουσε τὸν κτύπο τῆς καμπάνας τοῦ Ναοῦ, ποὺ ἀνήγγειλε τὴν κοίμησι τῆς γυναικός, τὴν ὁποίαν εἶχε μεταβῆ θαυματουργικὰ γιὰ νὰ κοινωνήση!....Πραγματικά, τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ εἶναι «ἄβυσσος πολλή»!...

Καὶ ὅμως, ὁ Ἀγῶνας συνεχιζόταν καὶ ὁ «Πρωταγωνιστής», ὁ ἐκλεκτὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ π. Γλυκέριος, ὁ ὡς θανατούμενος καὶ ζῶν καὶ ἀγωνιζόμενος, ἔπρεπε νὰ ἐπιλαμβάνεται καὶ νὰ σπεύδη ὅπου τὸν καλοῦσαν οἱ ἀνάγκες.

Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, ἐνῶ ὁ Ἅγιος τελοῦσε τὴν Πανήγυρι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στὸ Ραντασένι, ἔμαθε γιὰ κάποια τραγικὰ συμβάντα στὸ χωριὸ Τοπορέστι τῆς περιοχῆς Βάσλουϊ. Ἐκεῖ οἱ χωρικοὶ ἐργαζόντουσαν γιὰ τὴν ἀνοικοδόμησι Ναοῦ τοῦ Πατρίου, ἀλλὰ ἡ ἀστυνομία ἔσπευσε νὰ τοὺς ἐμποδίση. Οἱ πιστοὶ ἀντιστάθηκαν καὶ οἱ ἀστυνομικοὶ ἀρχικὰ ὑποχώρησαν· ὅμως, μετὰ ἀπὸ λίγο ἐπέστρεψαν καὶ ἄνοιξαν πῦρ (!!) κατὰ τῶν ἀμάχων, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ φονευθοῦν ἐπὶ τόπου τρεῖς ἀθῶοι ἄνδρες καὶ μία γυναῖκα!

Ὁ Ἅγιος, μόλις τελείωσε ἡ Θ. Λειτουργία στὸ Ραντασένι, ὅπως ἦταν φορεμένος τὰ ἄμφιά του, μαζὶ καὶ μὲ ἄλλους Κληρικοὺς καὶ πλῆθος λαοῦ, μετέβησαν ἐν εἴδει Λιτανείας στὴν πόλι Φελτιτσένι, γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν στοὺς ὑπευθύνους γιὰ ὅσα φρικτὰ συνέβησαν στὸ Τοπορέστι. Ὁ δὲ τοπικὸς Πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ἐνώπιον ἐκείνου τοῦ ἐντυπωσιακοῦ θεάματος, ἔσπευσε ἔντρομος στὴνἀστυνομία καὶ ζήτησε νὰ ἐπέμβη ὁ στρατὸς (!!) γιὰ νὰ διαλύση τοὺς ἐπικινδύνους διαδηλωτάς! Ὅμως, ἡ ἀστυνομία στὴν περίπτωσι ἐκείνη συνετῶς φερομένη δὲν πείραξε τοὺς πιστοὺς ὑπὸ τὸν π. Γλυκέριο, ἄκουσε τὴν διαμαρτυρία τους, καὶ ἔτσι ἐκεῖνοι ἐπέστρεψαν στὸ Ραντασένι γιὰ τὴν ἑόρτιο τράπεζα!...

Ἀξίζει ἐπίσης νὰ ἀναφερθῆ καὶ τὸ φρικτὸ περιστατικὸ τὸν Μάϊο τοῦ 1935, ὅταν οἱ διῶκτες ἐπέδραμαν κατὰ τῆς νεοσυστάτου τότε Ἀνδρώας Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος στὴν Κούκοβα, ὅπου στὴν συμπλοκὴποὺ διεξήχθη ἐθανατώθησαν 5 πιστοὶ τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἐρρίφθησαν σὲ πηγάδι, καὶ ἐτραυματίσθησαν ἕτεροι 28, ὥστε νὰ ἐμπλουτισθοῦν οἱ σελίδες τοῦ νέου ὁμολογιακοῦ Μαρτυρολογίου τοῦ 20οῦ αἰῶνος!..

Δ1) Ταξίδι στὴν Ἑλλάδα

ΜΕΤΑ τὴν Ἑορτὴ τῶν Ἀρχαγγέλων τοῦ 1935, ὁ π. Γλυκέριος ἀπεφάσισε νὰ κατέλθη στὴν Ἑλλάδα, μαζὶ μὲ τὸν ἑλληνομαθῆ Ρουμᾶνο Ἁγιορείτη π. Γυμνάσιο, προκειμένου νὰ συναντήσουν τοὺς Ἀρχιερεῖς τοῦ Πατρίου καὶ νὰ τοὺς παρακαλέσουν νὰ βοηθήσουν τοὺς ὁμόφρονας Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς στὴν χώρα τους. Ὅπως προαναφέραμε, αὐτὴἡ ἐπιθυμία σιγόκαιε μέσα στὴν εὐλογημένη ψυχὴ τοῦ Ἀγωνιστοῦ π. Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος ἤθελε πάσῃ θυσίᾳ τὸ ἐν Ρουμανίᾳ Ἀκαινοτόμητον Πλήρωμα τῶν πιστῶν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου νὰ ὀργανωθῆ, πρὸς ἐπιτέλεσιν τῆς ἱερᾶς ἀποστολῆς του ὑπὲρ τῶν Πατρώων Παραδόσεων.

Ὅπως στὴν Ἑλλάδα ἡ ὕπαρξις Ἀρχιερέων στὸν Ἀγῶνα ὑπὲρ ἀναστηλώσεως τῶν διασαλευθέντων δὲν ἐσήμαινε δημιουργία σχίσματος, γιὰ τὴν πρόκλησι τοῦ ὁποίου βαρύνονται οἱ Καινοτόμοι, ἀλλὰἔναρξι καλοῦ καὶ νομίμου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἀγῶνος Ἀληθείας, ἔτσι καὶ στὴν Ρουμανία, τὸ ἀποτειχισθὲν Ποίμνιο τῶν Ὀρθοδόξων δὲν ἀπέβλεπε στὴν ἐμβάθυνσι τῆς διαστάσεως μὲ τοὺς Νεοημερολογίτας, ἀλλὰ στὴν ἐπαναφορὰ καὶ στερέωσι τῆς νομίμου καὶ θεαρέστου Τάξεως τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία καταπατήθηκε ἀσυνέτως χάριν ἐγκοσμίων ἤ φιλαιρετικῶν ἐπιδιώξεων καὶ προσανατολισμῶν. Ἡ Ἐκκλησιομάχος αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θὰ ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπισθῆ Ἐκκλησιαστικῶς, Ἐκκλησιοπρεπῶς καὶ Ἐκκλησιοτίμως.

Οἱ Πατέρες, λοιπόν, Γλυκέριος καὶ Γυμνάσιος ἄρχισαν τὶς ἑτοιμασίες γιὰ τὸ νέο ἐπίπονο ταξίδι τους στὴν Ἑλλάδα, γεμᾶτοι ἐλπίδες ἀγαθὲς καὶ προσδοκίες φωτεινές. Ὅμως, ἐφ’ ὅσον ἡ κάθοδος διὰ τῆς Μαύρης Θαλάσσης, μέσῳ Κωνστάντζας, δὲν ἐπετρέπετο τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, κατῆλθαν στὴν Ἑλλάδα διὰ ξηρᾶς, μέσῳ Σερβίας, τὸν Φεβρουάριο τοῦ ἑπομένου ἔτους 1936. Κατευθύνθηκαν δὲ στὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος τοῦ Ἄθωνος, προκειμένου νὰ λάβουν θεία παράκλησι καὶ Θεομητορικὴ εὐλογία, πρὸς εὐόδωσιν τοῦ ἱεροῦ σκοποῦ τους. Ἄλλωστε, διανύετο ἤδη ἡ κατανυκτικὴ περίοδος τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς καὶ οἱ δύο Ἀσκηταὶ Πατέρες ἐπιθυμοῦσαν νὰ δρέψουν γλυκεῖς ἐρημιτικοὺς καρποὺς ἀρετῆς καὶ ἁγιότητος στὸ Ἐργαστήριον τῆς Ἀσκήσεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ἡ παραμονή τους ὅμως ἐκεῖ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ γίνη φανερά, διότι ὑπῆρχε σχετικὴ ἐντολὴ παρακολουθήσεως τῶν Ρουμάνων Μοναχῶν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ἀπὸ τὸν Ἀστυνομικὸ Σταθμὸ τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου, τοῦ μόνου Ἁγιορειτικοῦ Μοναστηριοῦ, τὸ ὁποῖο εἶχε ἀποδεχθῆ καὶ ἀκολουθοῦσε τὸ Νέο Ἡμερολόγιο τὴν ἐποχὴ ἐκείνη. Οἱ κρυμμένοι Πατέρες Γλυκέριος καὶ Γυμνάσιος, ἀφοῦ ἑώρτασαν τὸ Ἅγιον Πάσχα ἐν σιγῇ, καλλιεργοῦντες ἐπιμελῶς τὸν «ἔσω ἄνθρωπον» καὶ ἐνισχυόμενοι μὲ τὴν δύναμι τῆς Ἀναστάσεως, ὡς κοινωνοὶ τοῦ Πάθους τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἀπεφάσισαν νὰ ἐκπληρώσουν τὸ ἐγχείρημά τους.

Ἔτσι, ἔχοντες ἀκόμη ἕναν Ἁγιορείτη μαζί τους, κατῆλθαν στὴν Ἀθήνα, προκειμένου νὰ ἐκθέσουν πρὸς τὴν διαμορφωθεῖσα Ἱερὰ Σύνοδο τῶν Ἀρχιερέων τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος τὰ τῆς ἐν Ρουμανίᾳ καταστάσεως καὶ νὰ παρακαλέσουν γιὰ τὴν χειροτονία ἑνὸς Ἁγιορείτου ὡς Ἐπισκόπου γιὰ τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τῆς χώρας τους.

Στὴν Ἀθήνα κατώρθωσαν νὰ συναντηθοῦν με τὸν Μητροπολίτη Δημητριάδος Γερμανὸ (Μαυρομάτη) καὶ τὸν Ἐπίσκοπο Βρεσθένης Ματθαῖο, στοὺς ὁποίους ἐξέθεσαν τὰ κατ’ αὐτούς. Ὅμως, οἱ Ἀρχιερεῖς τοὺς ἐβεβαίωσαν ὅτι δὲν ἠδύναντο νὰ πράξουν κάτι ἐπ’ αὐτῶν, ἐφ’ ὅσον δὲν ἦταν παρὼν καὶ ὁ Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος (Καβουρίδης), ὁ ὁποῖος τὴν ἐποχὴ ἐκείνη εἶχε μεταβῆ σὲ ἀποστολὴ στὴν Μέση Ἀνατολή, γιὰ νὰ ἐκθέση στοὺς Ἀνατολικοὺς Θρόνους τὰ τῆς καταστάσεως στὴν Ἑλλάδα καὶ εἶχε ἀποκλεισθῆ στοὺς Ἁγίους Τόπους, μὴ δυνάμενος νὰ ἐπιστρέψη στὴν Ἑλλάδα ἄμεσα. Καὶ ὅπως γνωρίζουμε, ὁ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης ἐπέστρεψε μόνον κατόπιν Θαύματος τοῦ ἉγίουΜεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου!

          Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων, καὶ δεδομένης τῆς δυσκολίας παραμονῆς στὴν Ἀθήνα ἐπὶ μακρὸν ἕνεκα τοῦ διωκτικοῦ μένους τῶν Καινοτόμων, οἱ Ρουμᾶνοι Πατέρες μετὰ δίμηνον ἀναμονήν, ἀναγκάσθηκαν νὰ ἀποχωρήσουν, ἐπαφιέμενοι στὴν Θεία Πρόνοια.

Δ2) Ταξίδι σὲ Βελιγράδι, Βουδαπέστη καὶ Βιέννη

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ Γλυκέριος καὶ Γυμνάσιος ἀνεχώρησαν γιὰ τὴν πατρίδα τους, μέσῳ Σερβίας καὶ πάλι. Στὰ σύνορα ὅμως προέκυψε πρόβλημα μὲ τὸ Διαβατήριο τοῦ π. Γυμνασίου, ὁ ὁποῖος καὶ ἀναγκάσθηκε νὰ ἐπιστρέψη πίσω στὴν Ἀθήνα, ἐνῶ ὁ π. Γλυκέριος μετέβη στὸ Βελιγράδι γιὰ νὰ τὸν ἀναμένη ἐκεῖ. Στὸ Βελιγράδι, πρωτεύουσα τοῦ Βασιλείου τῆς τότε Γιουγκοσλαβίας, ὁ Ἅγιος περιῆλθε σὲ δεινὴ κατάστασι, ἐξ αἰτίας τῶν ταλαιπωριῶν καὶ τῆς ἐλλείψεως χρημάτων. Νῆστις διατελῶν, μετέβη γιὰ ἐκκλησιασμὸ στὸν ρωσικὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἐκεῖ, μία φιλάνθρωπη γυναίκα τὸν λυπήθηκε καὶ τὸν πῆρε στὴν οἰκία της, γιὰ παροχὴ φιλοξενίας.

Ὅταν ἐπέστρεψε ὁ π. Γυμνάσιος, οἱ δύο Πατέρες ἕνωσαν καὶ πάλι τὶς προσπάθειές τους, πρὸς ἐξασφάλισιν ἐκκλησιαστικῆς βοηθείας γιὰ τὴν πατρίδα τους. Ἐπισκέφθηκαν λοιπὸν τὸν Μητροπολίτη Ἀναστάσιο, δεύτερο Πρωθιεράρχη τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, μετὰ τοῦ ὁποίου Ἅγιος Γλυκέριος εἶχε συνιερουργήσει στοὺς Ἁγίους Τόπους πρὸ πενταετίας, ἀλλὰ αὐτὸς τοὺς προέτρεψε νὰ μεταβοῦν στὴν Βουδαπέστη τῆς Οὑγγαρίας, προκειμένου νὰ συναντηθοῦν μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου τῆς Συνόδου του Σεραφεὶμ (Λάντε), διότι ἐκεῖνος εἶχε προβῆ σὲ χειροτονίες Κληρικῶν γιὰ τοὺς ρωσοφώνους πιστοὺς τῆς Βεσσαραβίας καὶ πολὺ πιθανὸν θὰ ἠδύνατο, σὲ περίπτωσι ἀνάγκης, νὰ μεταβῆ καὶ στὴν Ρουμανία γιὰ χειροτονίες Κληρικῶν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου.

Οἱ Πατέρες Γλυκέριος καὶ Γυμνάσιος μετέβησαν πράγματι στὴν οὑγγρικὴ πρωτεύουσα, ἀλλὰ πρὸς ἀπογοήτευσίν τους βρῆκαν τὸν ρωσικὸ Ναὸ κλειστὸ καὶ ἔμαθαν ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Σεραφεὶμ εὑρίσκετοστὴν πρωτεύουσα τῆς Αὐστρίας Βιέννη. Καὶ πάλι, μὴ φειδόμενοι κόπων καὶ ἐξόδων, μετέβησαν μὲ τὶς ἐλπίδες τους στὴν Βιέννη, ὅπου ὄντως συνήντησαν τὸν Ἐπίσκοπο Σεραφείμ, ἀλλὰ τότε τοὺς ἀνέμενε νέα ἀπογοήτευσι· ὁ Ἐπίσκοπος τοὺς εἶπε –καὶ ἦταν σὲ τοῦτο ἀμετάπειστος- ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ βοηθήση, διότι δὲν διακινδύνευε νὰ μεταβῆ στὴν Ρουμανία πρὸς χειροτονίαν Κληρικῶν. Ὁπότε, οἱ Ρουμᾶνοι Πατέρες δὲν εἶχαν παρὰ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν πατρίδα τους, μέσῳ Σερβίας, ἀναγνωρίζοντες στὶς ἀπανωτὲς «ἀποτυχίες» τους τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸν θεῖο σκοπό, ὁ ὁποῖος δὲν συμβαδίζει ὁπωσδήποτε μὲ τὴν ἀνθρώπινη λογική.

Δὲν ἐπέστη ἡ ὥρα γιὰ πλέον σταθερὴ ὀργάνωσι καὶ ἐξασφάλισί τους. Τοὺς ἀνέμενε ἀκόμη μακρὰ περίοδος διωγμῶν καὶ δοκιμασιῶν, τὶς ὁποῖες ἔπρεπε νὰ ὑποστοῦν μὲ ὑπομονή, ἐγκαρτέρησι καὶ μαρτυρικὸ φρόνημα, ἔστω καὶ ἄνευ Ἐπισκόπου...

Ε’. Ἔξαρσις τῶν Διωγμῶν

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ τοῦ Καλοῦ Ποιμένος π. Γλυκερίου στὴν Ρουμανία μετὰ πολύμηνον ἀπουσίαν, προξένησε μεγάλη χαρὰ στοὺς πιστοὺς καὶ μάλιστα στὴν Ἐνορία στὸ χωριὸ Μπρούστουρι, ὅπου τοῦ ἐπεφύλαξαν θερμὴ καὶ συγκινητικὴ ὑποδοχή. Οἱ πιστοὶ τοῦ Πατρίου, μὲ τὴν καθοδήγησι τοῦ ἁγίου Ποιμένος των, συνέχισαν γεμᾶτοι ζῆλο καὶ πόθο ἱερὸ νὰ δημιουργοῦν καὶ νὰ οἰκοδομοῦν νέες Ἐνορίες καὶ νὰ ἐπιδεικνύουν ἀκατάβλητη ἐργατικότητα καὶ ἀποφασιστικότητα. Καὶ ὅσο οἱ εὐλογίες ἐπληθύνοντο, τόσο καὶ οἱ ἀντιδράσεις ηὐξάνοντο...

Γιὰ νὰ κατανοηθοῦν ὅσα ἐν συνεχείᾳ θὰ ἐκτεθοῦν, θὰ πρέπει νὰ ληφθῆ ὑπ’ ὄψιν ὅτι κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ ’30 στὴν Ρουμανία ἐπικρατοῦσε μία ἄνευ προηγουμένου ἀνεξέλεγχτη κατάστασις πολιτικῆς καὶ κοινωνικῆς ἀναταραχῆς καὶ ἀσταθείας, ἡ δὲ ἀλόγιστη χρῆσις βίας ἀπὸ μέρους τοῦ στρατοῦ καὶ τῆς ἀστυνομίας ἦταν μέρος τῆς καθημερινῆςπραγματικότητος ἐπὶ πολλὰ ἔτη.

Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1936, Πρωθυπουργὸς τῆς Ρουμανίας ἀνέλαβε ὁ Καινοτόμος Πατριάρχης Μύρων, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι εὔκολο νὰ κατανοήσουμε ὅσα ἐπακολούθησαν ἐν σχέσει πρὸς τοὺς πιστοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου. Τὸν ἴδιο ἐκεῖνον μῆνα, ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ὡς Ἱερομόναχος, μὲ 4.000 περίπου πιστούς, εὐλόγησε ἕναν νέο Ναὸ τοῦ Πατρίου στὸ χωριὸ Μπουχάλνιτσα καὶ κατὰ τὴν ἐπιστροφή τους, ἐνῶ κατευθύνοντο γιὰ τὴν εὐλόγησι ἑνὸς ἀκόμη νέου Ναοῦ στὸ χωριὸ Μποτέστι, ἐμποδίσθηκαν στὴν πόλι Πιάτρα Νεὰμτς ἀπὸ τὴν ἀστυνομία καὶ κατηγορήθηκαν ὡς «πράκτορες τοῦ κομμουνισμοῦ»! Ἐφ’ ὅσον ὅμως οἱ πιστοὶ δὲν ἀποδέχθηκαν τὴν ἄδικη καὶ παράλογη ἐκείνη κατηγορία, οὔτε καὶ παραδόθηκαν, δέχθηκαν τὰ πυρὰ τῆς ἀστυνομίας, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐμφανισθέντος στρατοῦ, μὲ τραγικὸ ἀποτέλεσμα ἀρκετοὶ πιστοὶ νὰ φονευθοῦν ἐπὶ τόπου καὶ ἄλλοι νὰ τραυματισθοῦν σοβαρά!...

Τὸ πλῆθος ἔντρομο σκορπίσθηκε ἀτάκτως ἐνώπιον τῆς φρικώδους αὐτῆς βίας καὶ αἱματοχυσίας καὶ ὁ Ἅγιος μὲ μερικοὺς πιστοὺς κρύφθηκαν στὴν αὐλὴ τῆς οἰκίας ἑνὸς Ἑβραίου. Ἡ ἀστυνομία συνέλαβε τὸν Συνασκητὴ τοῦ Ἁγίου π. Δαυΐδ, τὸν ὁποῖον ἐκτύπησε βάναυσα, ὥστε καὶ αὐτὸς νὰ ὑποφέρη ἔκτοτε ἀπὸ τὰ τραύματά του ἕως τῆς εὐλογημένης κοιμήσεώς του τὸ ἔτος 1961! Ὁ δὲ Ἑβραῖος, ἐνῶ στὴν ἀρχὴ ἐπέδειξε κατανόησι καὶ συμπάθεια στοὺς κρυβέντας, ὅμως κατόπιν τοὺς κατέδωσε... Οἱ ἀστυνομικοὶ συνέλαβαν μὲ μεγάλο μῖσος τὸν πρωτεργάτη τῆς ὅλης κινήσεως π. Γλυκέριο, τὸν ὁποῖον ἄρχισαν νὰ κτυποῦν μὲ ἀκατάσχετο μένος στὴν κεφαλὴ μὲ τὰ ρόπαλά τους, ἐνῶ ἐκεῖνος ὁ εὐλογημένος μάταια προσπαθοῦσε νὰ προστατευθῆ μὲ τὰ χέρια του... Ἐν συνεχείᾳ, καὶ ἐφ’ ὅσον ὁ Ἅγιος ἔπεσε στὸ ἔδαφος ἀναίσθητος, ἄρχισαν νὰ τὸν λακτίζουν ἀπάνθρωπα μὲ τὶς μπότες τους σὲ ὅλο τὸ μαρτυρικὸ καὶ πολύαθλο ἀσκητικὸ σαρκίο του καὶ τὸν κατέστησαν μία μεγάλη πληγή· ἀπὸ παντοῦ ἔρρεε αἷμα καὶ τὸ ἔδαφος κοκκίνισε!... Κατόπιν, τὸν ἔδεσαν καὶ τὸν πέταξαν στὸ πάτωμα, καὶ ὅταν κάπως συνῆλθε τὸν ἀνέκριναν βάναυσα... Ἕνα μεγάλο μαρτύριο ἄρχιζε ὄχι μόνο γιὰ τὸν Ἅγιο, ἀλλὰ γιὰ ὅλο τὸ Ποίμνιό του. Πάρα πολλοὶ πιστοὶ ὑπέφεραν γιὰ τὴν Πίστι τους καὶ ὅλοι οἱ Ναοὶ καὶ Μονὲς, τουλάχιστον 40 τὸν ἀριθμόν, κατεδαφίσθηκαν· ἐπίσης, ὅλοι οἱ Κληρικοί, Μοναχοὶ καὶ Μοναχὲς συνελήφθηκαν καὶ φυλακίσθηκαν. Γιὰ ἄλλη μία φορά, τὸ δένδρο τῆς Ἀληθινῆς Πίστεως καὶὉμολογίας θὰ ποτιζόταν μὲ τὸ Αἷμα Δικαίων καὶ Μαρτύρων!...

Ὁ Ἅγιος, μὲ κοσμικὰ ἐνδύματα, μεταφέρθηκε στὸ Βουκουρέστι, ὅπου φωτογραφήθηκε καὶ γιὰ τὸ γεγονὸς ἔγραψαν οἱ ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Τὰ γεγονότα ἦταν ραγδαία: Ὁ Ἅγιος καταδικάσθηκε σὲ θάνατο καὶ ἐπρόκειτο νὰ ἐκτελεσθῆ ἄμεσα!... Ὅμως, ἡ σύζυγος τοῦ Ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν (ἤ Δικαιοσύνης) τῆς Ρουμανίας τοῦ ἔσωσε τὴν ζωή, διότι τῆς ἐμφανίσθηκε ἡ Παναγία μας καὶ τῆς διεμήνυσε, ὅτι ἡ ἐκτέλεσις τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Γλυκερίου θὰ ἐπέφερε μεγάλα δεινὰ στὴν χώρα!...Μὲ τὴν βοήθεια δὲ τῆς συζύγου τοῦ Στρατηγοῦ τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων τῆς χώρας Παραϊάνου, ἡ θανατικὴ ποινὴ ἀποφεύχθηκε καὶ τοῦ ἐπιβλήθηκε φυλάκισις καὶ καταναγκαστικὰ ἔργα.

Ὁ Ἅγιος ὡδηγήθηκε σὲ διάφορες περιοχὲς καὶ τελικὰ κατέληξε στὴν φυλακὴ-Σκήτη Ἰεζέρου, τόπο μαρτυρίου καὶ ἑτέρων Ὁμολογητῶν Πατέρων. Ἐκεῖ ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ παραμένη ἐντὸς ποταμοῦ ὅλη τὴν ἡμέρα καὶ νὰ συλλέγη ἐπιπλέοντας κορμοὺς δένδρων, ποὺ ἐκόπτοντο στὰ δάση καὶ ἐρρίπτοντο στὸν ποταμό, ὥστε νὰ τοὺς βγάζη στὴν ὄχθη. Ὁ Ἅγιος, ὡς βραχύσωμος, φαινόταν ὅτι δὲν θὰ ἄντεχε ἐπὶ πολὺ τὸ ἀργὸ αὐτὸ ἐπώδυνο μαρτύριο, ἀλλὰ τελικὰ τοῦτο διήρκεσε γιὰ ἕνα ἑξάμηνο. Διότι, τὸν πῆραν ἀπὸ ἐκεῖ καὶ τὸν μετέφεραν σὲ ἄλλα μέρη, μὲ φυλάκισι συνολικὰ πλέον τῶν δύο ἐτῶν (1936-1938)...Τὰ θεῖα λόγια τοῦ ἱεροῦ Ψαλτῆρος εὑρῆκαν καὶ ἐδῶ τὴν φανερὴ ἐκπλήρωσί τους: «πολλαὶ αἱ θλίψεις τῶν δικαίων, καὶ ἐκ πασῶν αὐτῶν ῥύσεται αὐτοὺς ὁ Κύριος» (Ψαλμ. λγ’ 20)!...

Ε1) Μέγα Θαῦμα

ΤΗΝ δύσκολη ἐκείνη μαρτυρικὴ περίοδο τῆς φυλακίσεώς του, ὁ Ἅγιος εἶχε κρατηθῆ καὶ σὲ φυλακὴ τοῦ Βουκουρεστίου, πρωτευούσης τῆς Ρουμανίας, ὑπὸ ἄθλιες συνθῆκες. Ἦταν τόσο τὸ σκοτάδι ἐκεῖ μέσα, ὥστε ὁ Ἅγιος εἶχε χάσει τὴν σειρὰ τῶν ἡμερῶν καὶ κάποια στιγμή, ὑποθέτων ὅτι ἦταν ἡ ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ (ἑορτάζει στὶς 20 Ἰουλίου), ἄρχισε νὰ τὸν ἱκετεύη μὲ θερμὰ δάκρυα, ὥστε νὰ λυθῆ τουλάχιστον ἀπὸ τὶς ἁλυσίδες, μὲ τὶς ὁποῖες τὸν εἶχαν δέσει καὶ δὲν ἠδύνατο οὔτε τὸ σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ νὰ κάνη. Τότε, τοῦ παρουσιάσθηκε ὀφθαλμοφανῶς ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Προκόπιος (ἑορτάζει στὶς 8 Ἰουλίου), ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε: «Διατί κλαίεις ἔτσι, πάτερ; Ὁ Κύριος εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς σου καὶ μὲ ἀπέστειλε, διότι σήμερα εἶναι ἡ ἡμέρα μου»! Ὁ Ἅγιος ἐν συνεχείᾳ τὸν ἔλυσε ἀπὸ τὶς ἁλυσίδες... Κατόπιν, ἐμφανίσθηκε καὶ ὁ Προφήτης Ἠλίας, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔδωσε δύο ἄρτους καὶ τοῦ εἶπε λαμβάνων τὸν λόγο: «Νὰ τοὺς τρώγης τὸ διάστημα τῶν δύο ἑβδομάδων ἕως τὴν Ἑορτή μου· τότε, θὰ ἔλθω πάλι μὲ τρεῖς ἄλλους ἄρτους, τοὺς ὁποίους θὰ τρώγης τρεῖς ἀκόμη ἑβδομάδες, καὶ τότε θὰ σὲ βγάλω ἀπὸ ἐδῶ. Ὅμως, ἔχω μία αἴτησι: νὰ συνθέσης στὸν νοῦ σου τοὺς Χαιρετισμούς μου, διότι δὲν ἔχουν γραφῆ ἀκόμη (στὴν ρουμανικὴ γλῶσσα)· καὶ ὅταν θὰ ἀπελευθερωθῆς, νὰ τοὺς καταγράψης»!...

Τότε, οἱ Ἅγιοι ἔγιναν ἄφαντοι καὶ ὁ π. Γλυκέριος ἀπέμεινε λυμένος, μὲ τοὺς δύο ἄρτους, δοξάζων τὸν Θεὸ καὶ τοὺς Ἁγίους Του γιὰ τὴν θεία εὔνοια καὶ εὐλογία! Οἱ δὲ δεσμοφύλακες, ὅταν ἀντίκρυσαν τὸνἍγιο λυμένο, ἀναγνώρισαν μὲ θάμβος ὅτι κάτι τὸ θαυμαστὸ συνέβη καὶ δὲν τοῦ φόρεσαν καὶ πάλι τὰ δεσμά του, ἀλλὰ τὸν ἄφησαν ἀνέγγιχτο. Μετὰ δύο περίπου ἑβδομάδες, στὶς 20 Ἰουλίου μὲ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἡμερολόγιο, ἐμφανίσθηκε καὶ πάλι ὁ Προφήτης Ἠλίας στὴν φυλακή, ὅπως εἶχε ὑποσχεθῆ, καὶ παρέδωσε στὸν ἱερὸ δέσμιο τρεῖς ἀκόμη ἄρτους. Μετὰ δὲ τὴν πάροδο τριῶν ἀκόμη ἑβδομάδων, ἕως τῆς ἐξαντλήσεώς τους, ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ ἐστάλη γιὰ νὰ ἐργάζεται στὴν οἰκία ἑνὸς γαιοκτήμονος, ὀνόματι Ἀρσανέσκου, διατελῶν ὑπὸ περιορισμὸν κατ’ οἶκον. Ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ἦταν καλὸς καὶ θεοφοβούμενος καὶ ἐπέδειξε σεβασμὸ ἔναντι τοῦ Ἁγίου. Τοῦ ἔδωσε χαρτὶ καὶ μελάνι ποὺ χρειαζόταν, ὥστε νὰ καταγράψη τοὺς Χαιρετισμοὺς τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ καὶ φρόντισε γιὰ τὰ ἔξοδα, ὥστε νὰ ἐκτυπωθοῦν σὲφυλλάδιο. Εἰς ἀνταπόδοσιν, ὁ Ἅγιος τὸν συμβούλευσε προφητικῶς ὡς ἑξῆς: «Θὰ ἔλθη μεγάλος πόλεμος καὶ μετὰ τὴν ἐξουσία θὰ λάβουν οἱ ”πτωχοὶ“ καὶ ὅλοι οἱ γαιοκτήμονες καὶ οἱ πλούσιοι θὰ διωχθοῦν. Γι’ αὐτό, νὰ πωλήσης τὶς οἰκίες καὶ τὰ κτήματα ποὺ ἔχεις καὶ νὰ μείνης μὲ ἕνα μικρὸ μόνον σπίτι γιὰ διαμονὴ καὶ ἕναν μικρὸ κῆπο γιὰ διατροφή»...

Ὁ κ. Ἀρσανέσκου τοῦ εἶχε τόση εὐλάβεια, ὥστε ἐτήρησε κατὰ γράμμα τὶς συμβουλές του καὶ ὅταν πράγματι οἱ Κομμουνισταὶ ἔλαβαν τὴν ἐξουσία μετὰ τὸν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αὐτὸς γλύτωσε ἀπὸ τὸ βάρβαρο τέλος τῶν ἄλλων πλουσίων!... Ἀργότερα δέ, ἔγινε ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους κτίτορες τῆς Μονῆς τῆς Μεταμορφώσεως στὴν Σλατιοάρα (1947 ἑ.) καὶ τελείωσε τὸν βίο του ἐν εἰρήνῃ, τρεφόμενος μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια, πτωχός, ἀλλὰ ἐλεύθερος.

Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι Φυλλάδια τῆς ἐκδόσεως ἐκείνης μὲ τοὺς Χαιρετισμοὺς τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ φυλάσσονται μέχρι σήμερα μὲ ἰδιαίτερη εὐλάβεια ἀπὸ πιστοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου στὴν Ρουμανία, εἰς ἀνάμνησιν τοῦ συγκλονιστικοῦ αὐτοῦ Θαύματος.

Ε2) Νέα σύλληψις τοῦ Ἁγίου καὶ νέα θαυμαστὴ διάσωσίς του

ΕΝΩ ὁ Ἅγιος Γλυκέριος, κατόπιν τόσων ταλαιπωριῶν καὶ θαυμαστῶν ἀντιλήψεων καὶ συμβάντων, εὑρέθηκε γιὰ δύο μόλις μῆνες ἐλεύθερος, ἀντιμετώπισε νέο διωγμό. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κατηγορία ὅτι ἦταν«Παλαιοημερολογίτης», ἀντιμετώπιζε τὴν ἐποχ ἐκείνη τῆς αὐταρχικότητος στὴν Ρουμανία, ὅπου εἶχε ἐπιβληθῆ Βασιλικὴ Δικτατορία, καὶ τὶς κατηγορίες ὅτι ἦταν «Κομμουνιστὴς» ἤ ὅτι ἦταν «Λεγεωνάριος», δηλαδὴ μέλος τῆς φασιστικῆς ὀργανώσεως «Σιδηρᾶ Φρουρά»! Ὅμως, δὲν ἦταν δυνατὸν καὶ λογικὸν νὰ τὸν ἀφοροῦν ταυτοχρόνως οἱ διαμετρικὰ ἀντίθετες αὐτὲς κατηγορίες, ἀλλὰ τὸ ψέμα εἶναι πάντοτε τυφλὸ καὶ παράλογο.

Ὁ Νεοημερολογίτης Ἱερεὺς τοῦ χωριοῦ Ραουτσέστι, κατηγόρησε στοὺς ἐξουσιαστὲς τὸν Ἅγιο μὲ τὶς συκοφαντίες ἐκεῖνες καὶ τοὺς ἔπεισε νὰ τὸν συλλάβουν, διότι δῆθεν ἔκανε «παλαιοημερολογιτικὴ προπαγάνδα» καὶ ἔπειθε τοὺς χωρικοὺς νὰ ἀσπάζωνται εἴτε τὸν Κομμουνισμὸ εἴτε τὴν κίνησι τῶν Λεγεωναρίων. Ἡ ἀστυνομία συνέλαβε καὶ πάλι τὸν Ἅγιο καὶ τὸν ὡδήγησε σὲ στρατόπεδο ἐκτοπισμοῦ Λεγεωναρίων, ὅπου ἐγκλείσθηκε μαζὶ μὲ 80 ἀπὸ αὐτούς. Ἐκεῖ, παρέμεινε ἐπὶ 9 μῆνες καὶ μία βραδυὰ τοῦ Νοεμβρίου τοῦ 1939, ἐξεδώθη ἡ διαταγὴ νὰ ἐκτελεσθοῦν ὅλοι οἱ Λεγεωνάριοι τὸ ἑπόμενο πρωῒ σὲ δύο «δόσεις»: μία μὲ 40 ἀπὸ αὐτοὺς στὶς 4 π.μ. καὶ ἄλλη μὲ τοὺς ὑπολοίπους 40 στὶς 6 π.μ. Ὁ Ἅγιος δὲν συμπεριλήφθηκε στὴν πρώτη ὁμάδα, ἀλλὰ στὴν δεύτερη. Στὶς 4 π.μ. ἀκούσθηκαν οἱ πυροβολισμοὶ τοῦ ἐκτελεστικοῦ ἀποσπάσματος, ὡς καὶ οἱ ἐπιθανάτιες κραυγὲς τῶν ἐκτελεσθέντων. Ἡ δεύτερη ὁμάδα ὡδηγήθηκε σὲ μία αἴθουσα ἀναμονῆς. Τὶς φοβερὲς ἐκεῖνες στιγμές, οἱ περισσότεροι μελλοθάνατοι, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ δύο Νεοημερολογῖτες κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ὄντως Λεγεωνάριοι καὶ κάπνιζαν μάλιστα ἀσταμάτητα, ἄρχισαν νὰ προσεύχωνται γιὰ τὸ ἐπικείμενο τέλος.

Ὁ Ἅγιος Γλυκέριος προσέπεσε στὰ γόνατα καὶ παρακαλοῦσε τὴν Οὐράνια Βασίλισσα καὶ Προστασία του, τὴν Παναγία Μητέρα τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν του, εὐγνωμονῶν παράλληλα τὸν Παντοδύναμο Θεό, διότι τὸν ἀξίωσε νὰ τελειώση τὸν βίο του πιστὸς στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία. Τότε, καὶ ἐνῶ τὰ δάκρυα ἔρρεαν κρουνηδὸν ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς του, ἄκουσε μία πολὺ γλυκειὰ φωνὴ στὰ αὐτιά του, ἡ ὁποία τὸν ἐβεβαίωνε ὅτι αὐτὸς καὶ οἱ λοιποί, οἱ ὁποῖοι ἐπροσηύχοντο, θὰ ἐσώζοντο ἀπὸ τὸν βέβαιο θάνατο καὶ θὰ ἀπελευθερώνοντο!...

          Καὶ πραγματικά, συνέβη μετὰ ἀπὸ λίγο τὸ ἀνέλπιστο θαῦμα! Ἕνα τηλεφώνημα ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρους, ἀνακοίνωνε ὅτι ἡ ἐκτέλεσις Λεγεωναρίων ἔπρεπε νὰ παύση πάραυτα καὶ οἱ ἐναπομείναντες ἀφέθηκαν ἐλεύθεροι, διότι τοὺς εἶχε χορηγηθῆ ἀμνηστία!...

Ε3) Θαυμαστὰ περιστατικὰ

ΟΜΩΣ, ἡ γενικὴ κατάστασις γιὰ τοὺς πιστοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὴν Ρουμανία, ἦταν πράγματι ἀπελπιστική. Ὄχι μόνο Ναοὶ δὲν ἀπέμειναν, ἀλλὰ ἀπαγορευόταν ἀκόμη καὶ οἱ λαϊκοὶ νὰ διατηροῦν λειτουργικὰ βιβλία γιὰ ἐπιτέλεσι μεμονωμένως προσευχῶν καὶ ἱ. Ἀκολουθιῶν. Ἐν τούτοις, κάποιοι ἡρωϊκοὶ πιστοὶ διατηροῦσαν Λειτουργικὰ βιβλία σὲ ἀπόκρυφα σημεῖα τῶν οἰκιῶν ἤ τῶν ἀγρῶν καὶ τῶν σταύλων τους, καὶ μυστικὰ τὶς Κυριακὲς ἤ τὶς μεγάλες Ἑορτὲς συγκεντρώνονταν σὲ κάποιον ὡρισμένο χῶρο γιὰ κοινὴ προσευχὴ καὶ Λατρεία ἐντὸς οἰκιῶν. Εἶχαν τόσο ζῆλο καὶ τόση αὐτοθυσία, ὥστε χωρὶς Ναοὺς καὶ Κληρικοὺς νὰ παραμένουν πιστοὶ στὰ πνευματικά τους καθήκοντα καὶ νὰ λαμβάνουν μάλιστα μέτρα προστασίας, ὥστε νὰ μὴ γίνωνται ἀντιληπτοί.

          Κάποτε, ἐνῶ τελείωσαν οἱ πιστοὶ τὴν Ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως, χωρὶς βέβαια Ἱερέα, σὲ κάποιο χωριό, ἔκανε ἡ ἀστυνομία «ἔφοδο». Οἱ συγκεντρωμένοι πιστοὶ πρόλαβαν νὰ κρύψουν τὰ κεριὰ καὶ τὰ κόκκινα αὐγά, καὶ προσποιήθηκαν τοὺς κοιμωμένους. Οἱ ἀστυνομικοὶ ἐκνευρισμένοι μύριζαν τὴν εὐωδία τοῦ θυμιάματος, ἀλλὰ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀνακαλύψουν κάποιο τεκμήριο «ἐνοχῆς» καὶ ἔτσι ἔφυγαν χωρὶς νὰ συλλάβουν κανέναν!...

Σὲ ἄλλες ὅμως περιπτώσεις, εἴχαμε καὶ Νεομάρτυρες τῆς Ὀρθοδόξου Εὐσεβείας. Στὸ χωριὸ Μπρούστουρι, γιὰ παράδειγμα, στὴν Νηστεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τοῦ 1937, ἡ ἀστυνομία περικύκλωσε τὸνοἰκισμὸ μὲ αὐτόματα ὅπλα καὶ ἐρεύνησε γιὰ νὰ ἀνακαλύψη ποιοὶ ἀπὸ τοὺς κατοίκους «κρατοῦσαν τὸ παλιό»! Αὐτοὺς ποὺ ἀνακάλυψαν, τοὺς ξεχώρισαν ἀπὸ τοὺς λοιποὺς καὶ ἀπέλυσαν τὰ γυναικόπαιδα. Ἐν συνεχείᾳ, τοὺς ἔκλεισαν στὴν Κοινοτικὸ κτήριο καὶ ἄρχισαν νὰ τοὺς κτυποῦν βάναυσα ἐπὶ τρεῖς ὁλόκληρες ἡμέρες! Τότε, δύο ἄνδρες ἐξέπνευσαν, μὴ ἀντέχοντες τὰ μαρτύρια...

Στὸ χωριὸ ἐκεῖνο, ἔμενε ἕνας Μοναχός, ὀνόματι Γερμανός. Ἦταν ἄνθρωπος ἀδιαλείπτου προσευχῆς καὶ ἐγνώριζε τὶς ἱ. Ἀκολουθίες ἀπὸ στήθους. Ὅταν δὲ ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ἦταν φυλακισμένος ἤ ἐκρύπτετο, ὁ Μοναχὸς αὐτὸς ἀνελάμβανε τὴν πνευματικὴ στήριξι καὶ φροντίδα τῶν πιστῶν καὶ ὁ Κύριός μας τὸν ἐνίσχυε καὶ τὸν ἐκάλυπτε μὲ τὴν σωτηριώδηΠρόνοιά Του! Δίπλα στὴν οἰκία ποὺ διέμενε ὑπῆρχε ἕνα πηγάδι, ὅπου ὁ Μοναχὸς Γερμανὸς καθόταν καὶ ἀνεγίνωσκε μὲ εὐλάβεια τὸ Ψαλτήριο. Ἄν καὶ ἦταν βέβαια ὁρατὸς σὲ ὅλους, ὅποτε πήγαινε ἡ ἀστυνομία γιὰ νὰ τὸν συλλάβη, τότε παραδόξως δὲν ἦταν ὁρατός, διότι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τὸν ἔσκεπε καὶ διεφύλαττε ἀπὸ τοὺς διωκτικοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν ἀστυνομικῶν! Ὄντως, «οἶδε Κύριος εὐσεβεῖς ἐκ πειρασμοῦ ῥύεσθαι...» (Β’ Πέτρ. β’ 9)!...

Ε4) Νέα φυγὴ στὴν ἔρημο

Ο ΗΡΩΪΚΟΣ Ἅγιος Γλυκέριος, ἡ ἐκλεκτὴ αὐτὴ ψυχή, ἡ ὁποία ἐδοκιμάζετο «ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ», γιὰ νὰ ἀναδειχθῆ ἡ λάμψις καὶ γλυκύτης τῆς προαιρέσεώς του, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀκράδαντη σταθερότητα τοῦ φρονήματός του, κατευθύνθηκε μετὰ τὴν νέα θαυμαστὴ ἀπελευθέρωσι-ἀμνηστία του στὸ Τίργκου Νεάμτς. Ὅμως, στὶς ἀρχὲς τοῦ 1940 καὶ ἐφ’ ὅσον στὴν ἐξουσία ἀνῆλθε ἡ κίνησις τῶν Λεγεωναρίων ὑπὸ τὸν Στρατηγὸ Ἀντωνέσκου, πολλοὶ δὲ Νεοημερολογῖται κληρικοὶ εἰσῆλθαν στὶς τάξεις τους, ὁ Ἅγιος κατενόησε ὅτι δὲν θὰ παρέμενε ἐπὶ πολὺ ἐλεύθερος καὶ ἔσπευσε μετὰ τοῦ Συνασκητοῦ του π. Δαυῒδ νὰ ἀπομακρυνθῆ καὶ νὰ φυγαδευθῆ στὴν ἀγαπητή τους ἔρημο, στὰ ὄρη καὶ στὰ δάση πλησίον τῆς ἀρχικῆς τους Σκήτης τοῦ Ποκρὼβ τῆς μεγάλης Μονῆς Νεάμτς. Ἐκεῖ κατεσκεύασαν Καλύβη τὸν Μάϊο τοῦ 1940 καὶ παρέμειναν γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα, ἀλλὰ ἔμαθαν ὅτι ἡ ἀστυνομία τοὺς ἀναζητεῖ μὲ ἄγριες διαθέσεις καὶ ἀνεχώρησαν μακρύτερα σὲ βραχώδεις περιοχές, ὅπου ἔφτιαξαν νέα Καλύβη. Ἡ ἀστυνομία ἀνεκάλυψε πράγματι αὐτὴν ποὺ ἐγκατέλειψαν καὶ τὴν κατέστρεψε.

Ὅμως, οἱ Πατέρες ἀνεκαλύφθησαν καὶ στὸ νέο τους κρυσφύγετο ἀπὸ δασικοὺς ὑπαλλήλους τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1941, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἐφέρθησαν ἀπάνθρωπα. Ἔτσι, ἀναγκάσθηκαν νὰ μετακομίσουν καὶ πάλι,αὐτὴ τὴν φορὰ πρὸς τὴν Σλατιοάρα, στὴν περιοχὴ τῆς Σουτσάβας, ὅπου ἐγνώρισαν εὐσεβεῖς λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι τοὺς συμπαραστάθηκαν καὶ ἐβοήθησαν στὴν καινούργια ἐρημιτική τους ἐγκατάστασι στὸ δάσος τῆς Ρίσκας, ἀφοῦ πρῶτα παρέμειναν ἐπὶ ἑξάμηνον στὴν οἰκία εὐσεβοῦς στὸ χωριὸ Μπούντα. Στὴν νέα Καλύβη τους, στὸ δάσος τῆς Ρίσκας (περιοχὴ Μάγκουρα), παρέμειναν μέχρι τὸ τέλος τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τὸ 1945. Ζοῦσαν ἐντελῶς στερημένοι μία σκληρὴ ἀσκητικὴ ζωή, ἔχοντες μόνον τὰ Λειτουργικὰ βιβλία γιὰ τὶς Ἀκολουθίες τους καὶ τὸν Ἐσταυρωμένο στὰ φλογερὰ στήθη τους. Ἐτρέφοντο μὲ μανιτάρια καὶ χόρτα, σπάνια δὲ μὲ ψωμί, τὸ ὁποῖο θὰ τοὺς ἔφερε κάποιος ἀπὸ τοὺς ὀλίγους ἡρωϊκοὺς βοηθοὺς-συμπαραστάτες τους, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ βαδίση βράδυ, γιὰ νὰ μὴ ἀφήση ἴχνη στὰ χιόνια, ἐπὶ 20 τουλάχιστον χιλιόμετρα, ἀπὸ τὴν πιὸ κοντινὴ κατοικημένη περιοχή!

Οἱ Ἐρημῖται Πατέρες παρέμεναν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας στὸν παγετό, διότι ἐφοβοῦντο ὅτι τὸ ἄναμμα φωτιᾶς θὰ τοὺς ἐπρόδιδε ἀπὸ τὸν καπνό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἠδύναντο νὰ ἀνάβουν φωτιὰ μόνο τὴν νύκτα. Ἡ ἀντοχή τους στὶς ἀντίξοες συνθῆκες ἰδίως τὸν χειμῶνα, ὅταν ἡ θερμοκρασία κατήρχετο μέχρι καὶ 20 βαθμοὺς ὑπὸ τὸ μηδέν, μόνον ὡς Θαῦμα τῆς Χάριτος δύναται νὰ ἐξηγηθῆ. Διότι, πράγματι, ὁ Κύριος τηροῦσε τοὺς δούλους Του γιὰ τὴν συνέχισι τῆς ἱερᾶς ἀποστολῆς τους. Τοὺς ἀνέμενε ἀκόμη μεγάλο ἔργο νὰ ἐπιτελέσουν αὐτοὶ οἱ εὐγνώμονες, πιστοὶ καὶ ἐργατικοὶ δοῦλοι Του! Ἰδίως ὁ εὐλαβὴς Γλυκέριος, ἔπρεπε νὰ ἀνοικοδομήση τὰ κατεστραμμένα, ἀλλὰ καὶ νὰ δοκιμασθῆ καὶ ἄλλο καὶ νὰ ὁμολογήση τὴν «καλὴν ὁμολογίαν» καὶ μαρτυρίαν ἐνώπιον ὄχι μόνο τῶν Καινοτόμων, ἀλλὰ καὶ τῶν Ἀθέων! Διότι, τὴν Ρουμανία ἀνέμενε

ἡ μεγάλη δοκιμασία τοῦ κομμουνιστικοῦ ζυγοῦ...

Ἕνα προφητικὸ ὅραμα ἄλλωστε, τὸ ὁποῖο εἶδε ὁ Ἅγιος κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐρημικῆς του ἀποκρύψεως, ἐδείκνυε τὴν ἐξέλιξι τῶν γεγονότων: Τοῦ φάνηκε ὅτι ἦταν νύκτα καὶ εἶδε ἐνώπιόν του ἕναν ὡραῖο Ναό. Τότε ἐμφανίσθηκε ὁ Ἐπίσκοπος Γαλακτίων (Κορντούν), Ἀρχιερεὺς τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας, ὁ ὁποῖος μετὰ δεκαετίαν ἐπρόκειτο νὰ προσχωρήση στὸ Πάτριο καὶ νὰ ἀποτελέση τὸν πρῶτο Πρωθιεράρχη τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Ρουμανίᾳ! Ὁ Ἐπίσκοπος Γαλακτίωνκρατοῦσε Εἰκόνες καὶ ἕναν Σταυρό. Στοὺς πιστοὺς ποὺ ὑπῆρχαν στὸν Ναὸ ὁ Ἀρχιερεὺς ἔδιδε ἀπὸ μία Εἰκόνα. Ὅταν ὅμως τὸν πλησίασε ὁ ἴδιος ὁ ἱερὸς Γλυκέριος, σὲ αὐτὸν παρέδωσε τὸν Σταυρό...

ΣΤ’. Περίοδος ἀνακάμψεως καὶ ἀνασυγκροτήσεως

ΜΕΤΑΞΥ τῶν ἐτῶν 1946-1950, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου στὴν Ρουμανία ἠδύνατο, Χάριτι θείᾳ, νὰ «ἀναπνεύση» κατόπιν μιᾶς περιόδου δέκα περίπου ἐτῶν ἀπεριγράπτων διωγμῶν, βασάνων καὶ ταλαιπωριῶν. Τὰ προβλήματα τῆς χώρας, μετὰ τὸν πόλεμο καὶ τὴν ἐπικρατοῦσα ἀσταθῆ πολιτικὴ κατάστασι, ἦταν μεγάλα καὶ δὲν ὑπῆρχε περιθώριο γιὰ νέες διώξεις τῶν «Παλαιοημερολο-γιτῶν». Ἡ προ-κομμουνιστικὴ κυβέρνησις τῆς χώρας ἐπέδειξε σχετικὴ ἀνοχὴ καὶ παρασχέθηκαν κάποιες διευκολύνσεις στὴν ὀργάνωσι, ἀκόμη καὶ τὴν νομικὴ κάλυψι, τοῦ Ἀκαινοτομήτου Πληρώματος. Αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα τὴν ἐργώδη προσπάθεια ἀνακτήσεως τοῦ χαμένου ἐδάφους.Ὑπὸ τὴν ἐνθουσιώδη καθοδήγησι τοῦ Καλοῦ Ποιμένος π. Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος ἐπέστρεψε μεταξὺ τοῦ ἀγαπητοῦ Ποιμνίου του, παρατηρήθηκε θαυμαστὴ προσπάθεια ἀνακάμψεως καὶ ἀνασυγκροτήσεως. Οἱ πιστοί, μὲ περίσσειο ζῆλο, ἀποδύθηκαν στὴν ἐκ νέου ἀνέγερσι ὅλων τῶν καταστραφέντων Ναῶν τῆς περιόδου τοῦ προπολεμικοῦ διωγμοῦ, ὡς καὶ τῶν Μονῶν, καὶ μάλιστα ἀνεγέρθηκαν καὶ νέες ἐκκλησίες.

Ὁ ἀκατάβλητος π. Γλυκέριος, ὡς ὁ μόνος ἐναπομείνας Κληρικὸς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου σὲ ὁλόκληρη τὴν Ρουμανία (!), τουλάχιστον τὸν πρῶτο καιρὸ μέχρι προσχωρήσεως δύο ἑτέρων Κληρικῶν ἐκ τῆς Καινοτομίας, ἔπρεπε νὰ σηκώση τὸ ἀπίστευτο βάρος καλύψεως τῶν πνευματικῶν ἀναγκῶν χιλιάδων Ὀρθοδόξων πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνῆκαν στὴν «ἐκλεκτὴν Ποίμνην» καὶ ἀνέμεναν μὲ ἀνυπομονησία τὴν ποθητὴ εὐλογία του! Ἡ οἰκοδόμησις τῶν ἀχειροποιήτων ναῶν, δηλαδὴ τῶν πολυτίμων ψυχῶν τοῦ λείμματος τῆς Χάριτος καὶ Ὁμολογίας, ἦταν τὸ πιὸ σημαντικὸ καὶ θεάρεστο ἔργο, τὸ ὁποῖο ἀπαιτοῦσε θεία ἐνίσχυσι καὶ ἔμπνευσι. Ὁ ἀκούραστος π. Γλυκέριος ἤλπιζε ἐπὶ τὸν Ζῶντα Θεὸν καὶ ἐθυσιάζετο στὴν διακονία τῶν κατὰ Χριστὸν ἀδελφῶν του, ἐμφορούμενος ἀπὸ τὸ Ἀποστολικὸ ὑπόδειγμα: «καθὼς κἀγὼ πάντα πᾶσινἀρέσκω, μὴ ζητῶν τὸ ἐμαυτοῦ συμφέρον, ἀλλὰ τὸ τῶν πολλῶν, ἵνα σωθῶσι» (Α’ Κορ. ι’ 33).

ΣΤ1) Ἡ Ἵδρυσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Σλατιοάρας

Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ Ποιμένας τῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ εὐλογημένος Γλυκέριος ἦταν πρωτίστως Μοναχὸς καὶ παρέμεινε αὐστηρὸς Μοναχὸς μέχρι τὸ τέλος τοῦ μακροῦ καὶ πολυπαθοῦς βίου του. Ἡ φροντίδα γιὰ τὴν ἐξασφάλισι τόπου Μετανοίας καὶ διαβιώσεως ἀσφαλοῦς τόσο γιὰ τὸν ἴδιο, ὅσο καὶ γιὰ τὶς ψυχὲς ὅσων ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἀφιερωθοῦν στὸν Κύριο, τὸν ὡδήγησε στὴν σκέψι γιὰ τὴν ἵδρυσι Μοναστικοῦ Κέντρου, τὸ ὁποῖο ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ ἀποτελοῦσε καὶ τὸ Διοικητικὸ Κέντρο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου τῆς χώρας.

Ἐφ’ ὅσον ἐκείνη τὴν περίοδο ἡ πολιτικὴ κατάστασις τὸ εὐνοοῦσε καὶ τὸ μέλλον ἦταν ἄδηλον, ἔπρεπε τὸ ἱερὸ αὐτὸ ἐγχείρημα νὰ τεθῆ σὲ ἄμεση ἐφαρμογή. Ἔτσι, μὲ προσευχὴ καὶ ἐπαινετὴ σπουδὴ καὶ ἀποφασιστικότητα, ὁ π. Γλυκέριος μὲ τοὺς συνεργοὺς καὶ τὰ ἐν Κυρίῳ τέκνα του, ἄρχισαν τὴν ἀνοικοδόμησι Μονῆς στὴν Σλατιοάρα τῆς Μολδαβίας τὸ ἔτος 1947. Ἡ Μονὴ ἀφιερώθηκε στὴν Μεταμόρφωσι τοῦΣωτῆρος μας Χριστοῦ, δεῖγμα τῆς φωταυγοῦς ψυχῆς τοῦ εὐλογημένου Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε τὴν ἐντρύφησι στὴν Δόξα τοῦ Θεοῦ, παρὰ στὴν ἄδοξη δόξα τῶν ἀνθρώπων, καὶ προσδοκοῦσε διακαῶς τὴν ἐσχατολογικὴ Δόξα ἐν τοῖς Οὐρανοῖς, στὴν ἀτελεύτητη Βασιλεία τῆς Ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ ἡμῶν.

Ἡ Μονὴ ἀνηγέρθη ἀρχικῶς ἁπλὰ καὶ ταπεινά, μὲ πενιχρὰ μέσα καὶ πολλὲς θυσίες τῶν ὑπομονετικῶν ἐργατῶν της· ὁ δὲ Μεταμορφωθεὶς Κύριος ἐδείκνυε τὴν θεία εὐαρέσκεια καὶ προστασία Του μὲ σημεῖα τῆς θείας Παντοδυνάμου Φιλανθρωπίας Του. Γιὰ παράδειγμα, μία ἡμέρα ποὺ ὁ Ἅγιος ἀνῆλθε σὲ παρακείμενο λόφο μαζὶ μὲ ἄλλους Ἀδελφοὺς γιὰ κοπὴ ἐλάτων πρὸς χρῆσιν στὴν οἰκοδόμησι τῆς Μονῆς καὶ πράγματι συγκεντρώθηκε ἡ ἀπαραίτητη ποσότητα κορμῶν στὸ μέγεθος ποὺ ἤθελαν, ἀνακάλυψαν στὴν μέτρησι πρὶν νὰ ἀναχωρήσουν, ὅτι ἕνας κορμὸς ἦταν πιὸ κοντὸς ὡς πρὸς τὸ ὕψος του ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἡ μέτρησις ἐπαναλήφθηκε γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν καλύτερα, ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν τὸ ἴδιο ἀπογοητευτικό. Τότε ὁ Ἅγιος ἐζήτησε νὰ μεταβοῦν γιὰ νὰ κόψουν ἕνα ἄλλο δένδρο εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ ἐλλειποῦς. Ὅμως, λόγῳ κοπώσεως καὶ τοῦ περασμένου τῆς ὥρας, οἱ λοιποὶ δὲν δέχθηκαν....Ἐνώπιον τούτου ὁ Ἅγιος, ὕψωσε τὰς χεῖρας καὶπαρεκάλεσε μετὰ ἀκραδάντου πίστεως: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σὺ ποὺ ἐμάκρυνες τὸ ξῦλο στὸν πατρικὸ οἶκο, Σὲ παρακαλῶ, νὰ μακρύνης καὶ αὐτὸ τὸ ξῦλο, διότι δὲν μποροῦμε πλέον καὶ πλησιάζει ἡ νύκτα»! Κατόπιν, μέτρησαν καὶ πάλι τὸν κορμό, ἀλλὰ αὐτὴ τὴν φορὰ βρέθηκε πλέον λίγο πιὸ μακρὺς ἀπὸ τοὺς λοιπούς!... Πράγματι, ἐπιβεβαιώθηκε καὶ πάλι τὸΨαλμικόν: «ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν προσευχὴν τῶν ταπεινῶν καὶ οὐκ ἐξουδένωσε τὴν δέησιν αὐτῶν» (Ψαλμ. ρα’ 18)...

Παρόμοια θαύματα ἦσαν συνηθισμένα καὶ συχνά, ὥστε πολλοὶ ἐξ αἰτίας των ἐγκατέλειπαν τὰ ἐγκόσμια καὶ ἤρχοντο νὰ μονάσουν στὴν νεοσύστατη Μονή, πλησίον τοῦ ἁγίου Γέροντος. Ἡ Μονὴ ἀρχικῶς περιελάμβανε Παρεκκλήσιο γιὰ τὶς ἱ. Ἀκολουθίες, ἕναν κεντρικὸ διάδρομο καὶ ταπεινὰ κελλιὰ στὶς δύο πλευρές του. Ἀνακαινίσθηκε μόλις τὸ 1978 καὶ προκειμένου νὰ διευρυνθῆ ὁ Ναός, κατεδαφίσθηκαν τὰ παλαιὰ κελλιὰ καὶ ἐκτίσθησαν νέα.

Ἡ περίοδος ἐκείνη ὅμως τῆς ἀνακαινίσεως, δὲν ἦταν ἀπαλλαγμένη ἐντελῶς διώξεων. Στὸ χωριὸ Καμπούρι εἶχαν ἐγκατασταθῆ τρεῖς Μοναχοί, οἱ ὁποῖοι εἶχαν φύγει γιὰ λόγους Πίστεως ἀπὸ τὴν Μονὴ τοῦ Νεάμτς. Ἐκεῖ ἔζησαν εἰρηνικὰ ἐπ’ ἀρκετὸ διάστημα χρόνου στὴν οἰκία τῆς ἀδελφῆς ἑνὸς ἐκ τῶν Μοναχῶν. Ὅταν ὅμως ἀνακαλύφθηκαν, τὸ ἔτος 1948, ὑπέστησαν ξυλοδαρμοὺς καὶ παρέμειναν κατάκοιτοι. Τότε, ὁ πρόεδρος τοῦ χωριοῦ, μὲ τὴν ἔμπνευσι βεβαίως τοῦ πονηροῦ, ἔβαλε φωτιὰ στὴν οἰκία ποὺ διέμεναν, μὲ τραγικὸ ἀποτέλεσμα οἱ κατάκοιτοι Πατέρες νὰ καοῦν ζωντανοὶ ἐντὸς αὐτοῦ!...Ἀπὸ τὴν καμμένη οἰκία ἀπέμεινε μόνον μία κολώνα μὲ μία κανδήλα κρεμασμένη ἐπ’ αὐτῆς, ἡ ὁποία παρέμεινε ἀναμμένη! Οἱ δὲ ἱερὲς Εἰκόνες τῶν καέντων Μοναχῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ μία μεγάλη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, εὑρέθησανπαραδόξως δίπλα στὴν οἰκία, ἄθικτες, σὰν κάποιος νὰ τὶς εἶχε τοποθετήσει μὲ τάξι καὶ προσοχή! Ὅσοι ὅμως ἐπιχείρησαν νὰ τὶς ἀνασηκώσουν, γιὰ νὰ τὶς μετακινήσουν ἀπὸ ἐκεῖ, δὲν τὰ κατάφερναν, διότι οἱ Εἰκόνες εἶχαν γίνει «ἀσήκωτες»!...

Τότε εἰδοποιήθηκε ὁ Ἅγιος Γλυκέριος, ὁ ὁποῖος ἦλθε μετὰ πάροδον ὀλίγων ἡμερῶν. Κατόπιν προσευχῆς, ὁ Ἅγιος ἀνασήκωσε τὶς Εἰκόνες χωρὶς δυσκολία καὶ τὶς ἔφερε στὴν Μονὴ στὴν Σλατιοάρα, ἡ δὲ Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου παραμένει μέχρι σήμερα ἡ κυρίως Θεομητορικὴ Εἰκόνα τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς...

ΣΤ2) Νέοι διωγμοὶ ἀπὸ τοὺς Ἀθέους

ΗΔΗ ἀπὸ τὸ ἔτος 1950, ὁπότε ἄρχισαν οἱ Κομμουνισταὶ νὰ ἐπικρατοῦν πλήρως στὴν Ρουμανία, διεφάνησαν οἱ νέες διωκτικὲς τάσεις κατὰ τῶν ἀκολούθων τοῦ Πατρίου, καὶ ἄρχισαν νὰ ἀναζητοῦν αἰτίες καὶ προσχήματα γιὰ τὴν δημιουργία ἐμποδίων καὶ προβλημάτων ἐναντίον τους. Ὁ ἀγῶνας φαινόταν διμέτωπος: οἱ μὲν Ἄθεοι γιὰ τοὺς ἰδικούς των λόγους, οἱ δὲ Καινοτόμοι γιὰ τοὺς ἰδικούς των, ἤθελαν ἀμφότεροι τὴν δίωξι καὶ εἰ δυνατὸν τὴν παντελῆ ἐξάλειψι τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων τῆς χώρας. Καὶ βέβαια, τὰ ἁρπακτικὰ βλέμματα ἀμφοτέρων ἔπιπταν στὸ ταπεινό, ἀλλὰ σταθερὸ Μοναστικὸ Καθίδρυμα τῆς Σλατιοάρας...

Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἔτους ἐκείνου, μία τέτοια ἀφορμὴ παρουσιάσθηκε, ἀλλὰ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Προστασία τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἀπεσόβησαν τὸν κίνδυνο: Στὸ χωριὸ Μπούντα, πλησίον τῆς Σλατιοάρας, εὑρίσκετο ἕνα ἐργοστάσιο ξυλείας σὲ ἀπόστασι τριῶν χιλιομέτρων ἀπὸ τὸ Μοναστήρι. Ὁ διευθυντής του, ἕνας Ἑβραῖος ὀνόματι Χόλλινγκερ, πίεζε τὰ τοπικὰ ὄργανα τοῦ Κόμματος νὰ κλείσουν τὸ Μοναστήρι, διότι κτυποῦσαν οἱ καμπάνες γιὰ τὶς Ἀκολουθίες τὶς νύκτες καὶ ἐνοχλοῦσαν τοὺς ἐργάτες, μὴ ἀφήνοντάς τους νὰ ξεκουρασθοῦν. Ὁ Ἅγιος, διαβλέποντας τὸν κίνδυνο καὶ μὴ ἐλπίζοντας σὲ ἀνθρώπινη βοήθεια, κατέφυγε στὰ ὅπλα τῆς Πίστεως, στὴν προσευχὴ καὶ τὴν νηστεία. Ὥρισε τριήμερο αὐστηρᾶς νηστείας μὲ συνεχεῖς προσευχὲςστὴν Παναγία μας, ὥστε ὁ πειρασμὸς νὰ διαλυθῆ. Μόλις ὡλοκληρώθηκε τὸ τριήμερον, ἡ δεξαμενὴ πιέσεως τοῦ ἐργοστασίου ἐξερράγη ἀπὸ ἄγνωστη αἰτία καὶ ὁ διευθυντής του μάταια προσπαθοῦσε ἐπὶ δύο ἑβδομάδες νὰ τὴν ἐπιδιωρθώση, χωρὶς ἀποτέλεσμα. Τελικά, ἀποφασίσθηκε τὸ ἐργοστάσιο νὰ μεταφερθῆ στὸ χωριὸ Ρίσκα, ὅπου βρίσκεται μέχρι καὶ σήμερα. Ὁ δὲ Ἅγιος παρατηροῦσε ἀργότερα χαριτολογῶν: «Ἆρά γε, οἱ καμπάνες μας ἐνοχλοῦν ἀκόμη τοὺς ἐργάτες;»...

Ἡ αὐξανόμενη πίεσις ἀπὸ τὸ Καθεστώς, τῇ ὑποκινήσει τῶν Νεοημερολογιτῶν, ὡδήγησε σὲ δραστικὰ μέτρα κατὰ τῶν «Παλαιοημερολογιτῶν». Ἡ εὐθυγράμμισις τῶν Κομμουνιστῶν τῆς χώρας μὲ τοὺς Σοβιετικούς, ἐσήμαινε τὴν λῆψι πιὸ αὐστηρῶν μέτρων ἐναντίον τῶν Ἀκαινοτομήτων: κατήργησαν τὴν ἀνεκτικὴ θέσι ἔναντι τῆς Ὀργανώσεώς τους, ἀπεφάσισαν τὴν σύλληψι τῶν Μοναχῶν τῶν Μονῶντους, ἀπαγόρευσαν τὴν τέλεσι ὁποιασδήποτε ἱεροπραξίας ἐκτὸς τῶν Ναῶν τους, ὡς καὶ τὴν χρησιμοποίησι τοῦ Ράσου ἐκτὸς τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Οἰκημάτων σὲ Κληρικοὺς καὶ Μοναχούς. Ἡ παράβασιςθὰ ἐτιμωρῆτο μὲ δύο ἔτη σκληρᾶς καταναγκαστικῆς ἐργασίας. Εἰδικῶς περὶ τοῦ Ἁγίου καὶ τῶν Συμμοναστῶν του τὰ πράγματα ἔγιναν πιὸ συγκεκριμένα: Τὸ βράδυ τῆς 1ης πρὸς 2α Φεβρουαρίου τοῦ 1952, φορτηγὰ μὲ ἄνδρες τῆς μυστικῆς ἀστυνομίας ἐκύκλωσαν τὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας καὶ συνέλαβαν τοὺς Πατέρας καὶ πρωτίστως τὸν Ἅγιο Γλυκέριο. Τοὺς ὡδήγησαν ὅλους σὲ φυλακὴ στὸ Δέλτα τοῦ Δουνάβεως, ὅπου ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἀπεβίωσε μαρτυρικῶς.

Ἐπὶ ἕναν ὁλόκληρο χρόνο, λόγῳ ἐλλείψεως οἱασδήποτε πληροφορίας σχετικὰ μὲ τὴν τύχη τους, οὐδεὶς ἐγνώριζε ἄν αὐτοὶ ζοῦσαν ἤ ἄν εἶχαν ἐκτελεσθῆ. Τελικά, ἀκούσθηκε ὅτι εὑρίσκοντο σὲ μία φυλακὴ στὸ Βουκουρέστι, κατόπιν δὲ καὶ ἄλλων περιπλανήσεων, τελικὰ ἀπελευθερώθηκαν τὸ 1954.

Ἕνα θαυμαστὸ περιστατικὸ συνέβη μὲ τὴν νέα αὐτὴ ἀπελευθέρωσι τοῦ Ἁγίου: Στὴν περιοχή, ὅπου εἶχε τεθῆ σὲ περιορισμό, ὁ Ἅγιος ἔμενε σὲ μία μικρὴ παράγκα μὲ δύο δωμάτια. Στὸ ἕνα ἦταν αὐτὸς καὶ στὸ ἄλλο ἕνας Νεοημερολογίτης κληρικός, ὁ ὁποῖος ἐκρατεῖτο γιὰ πολιτικοὺς λόγους. Ἦταν ἀρχὴ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ ἔκαναν μεταξύ τους μία συμφωνία: ἄν ἀπελευθερωνόταν ὁ ἕνας τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Νέο Ἡμερολόγιο, τότε σωστὸ θὰ ἦταν ἐκεῖνο· ἄν ὅμως ἀπελευθερωνόταν ὁ Ἅγιος τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Πάτριο, τότε σωστὸ θὰ ἦταν τὸ λεγόμενο «Παλαιό». Ἡ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Νέο ἦλθε καὶ παρῆλθε, ἀλλὰ δὲν συνέβη τίποτε τὸ ἐξαιρετικό. Τὴν παραμονὴ ὅμως τῆς Ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Παλαιό, ἦλθε διαταγὴ ὁ Ἅγιος νὰ ἀναχωρήση τὴν ἑπομένη ἡμέρα γιὰ τὴν κατοικία του! Ὅταν ἀπεχωρίζοντο, ἡ ἐπαλήθευσις τῆς ὀρθότητος τοῦ Πατρίου ἦταν καταφανὴς καὶ δὲν χρειαζόταν κάποια ἐξήγησις! Μόνον, ὁ Ἅγιος γεμᾶτος χριστιανικὴ ἀγάπη, προφήτευσε στὸν συγκρατούμενό του κληρικό, ὅτι μετὰ ἕνα ἀκριβῶς ἔτος θὰ ἀπελευθερωνόταν καὶ αὐτός, ὅπως πραγματικὰ συνέβη! Τότε ἐκεῖνος, μόλις ἀπελευθερώθηκε τὸ ἑπόμενο ἔτος, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Πάτριο, χωρὶς κανένα δισταγμὸ μετέβη στὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας, ὅπου ἔγινε Μοναχὸς στὴν ὑποταγὴ τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου!...

ΣΤ3) Ὁ Ὁμολογητὴς Ἐπίσκοπος Γαλακτίων (Κορντοὺν)

ΟΠΩΣ ἔχουμε ἤδη ἀναφέρει, ὁ Ἅγιος Γλυκέριος κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ἐν ὅσῳ διατελοῦσε σὲ ἀπόκρυψι σὲ ἐρημιτικὴ περιοχὴ στὸ δάσος τῆς Ρίσκα, πλησίον τῆς Σλατιοάρας, εἶδε ἕνα προφητικὸ ὅραμα μὲ τὸν Ἐπίσκοπο Γαλακτίωνα Κορντοὺν τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας, ὁ ὁποῖος σὲ ἕναν ὡραῖο Ναὸ διένειμε Εἰκόνες στοὺς πιστοὺς καὶ στὸν π. Γλυκέριο παρέδωσε ἕναν Σταυρό!

Πράγματι, τοῦτο ἦταν μία σαφὴς πρόρρησις γιὰ τὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα θὰ ἐπακολουθοῦσαν. Ὁ Ἐπίσκοπος Γαλακτίων ἦταν αὐτός, τὸν ὁποῖον ἐπέλεξε ἡ Θεία Πρόνοια, γιὰ νὰ παραδώση στὸν Ἅγιο Γλυκέριο ὡς ἱερὰ Παρακαταθήκη τὸν Σταυρὸ τῆς Ἀποστολικῆς Χάριτος τῆς ἁγίας Ἀρχιερωσύνης καὶ τῆς Πρωθιεραρχίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων ἐπὶ μίανὁλόκληρον τριακονταετίαν.

Ὁ Ἐπίσκοπος Γαλακτίων Κορντοὺν ἐγεννήθη τὸ 1883 καὶ ἐσπούδασε στὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως στὴν προεπαναστατικὴ Ρωσία. Δὲν ἦταν «δυτικοθρεμμένος», οὔτε ἀνῆκε στοὺς «μοντερνίζοντας» κληρικούς, τοὺς θαμπωμένους ἀπὸ τὰ «ἀγαθὰ» τῆς Ἑσπερίας. Διεκρίνετο δὲ γιὰ τὴν εὐλάβεια, τὴν σοβαρότητα καὶ τὸν κατὰ Θεὸν ζῆλο του. Ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος καὶ ἐχειροθετήθη Ἀρχιμανδρίτης, τοποθετηθεὶς σὲ νευραλγικὴ θέσι στὴν Μητρόπολι Βλαχίας, στὰ μέσα τῆς δεύτερης δεκατετίας τοῦ Κ’ αἰ., ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ Μητρόπολις ἐκείνη διατελοῦσε ὑπὸ Γερμανο-Βουλγαρικὴ κατοχὴ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Σὲ «ἀνύποπτο» χρόνο, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1916, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Γαλακτίων ἔγραψε μία δυναμικὴ ἐπιστολὴ στὸν γηραιὸ Προκαθήμενο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας Μητροπολίτη Κόνωνα, μέσῳ τῆς ὁποίας ἐδείκνυε τὸν ζῆλο καὶ τὴν εὐαισθησία του γιὰ τὸ προκῦψαν τότε Ἡμερολογιακὸ θέμα. Ἀποκαλύπτει μὲ παρρησία στὸν Μητροπολίτη τὸ ἄνομο σχέδιο τῆς γερμανικῆς δυνάμεως κατοχῆς νὰ ἐπιβάλῃ, μέσῳ κάποιων δοτῶν, τὴν χρῆσι τοῦ «Παπικοῦ Ἡμερολογίου» κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς πρώτης τοῦ ἔτους 1917. Στὴν σημαντικὴ ἐπιστολή του, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Γαλακτίων θεωρεῖ ὅτι τὸ Ἡμερολογιακὸ θέμα δὲν συνιστᾶ ἐξ ἑαυτοῦ ἕνα δογματικὸ ζήτημα μὴ ἐπιδεχόμενο ἀλλαγή, ἀλλὰ μία ἔνδοξη Ἐκκλησιαστικὴ Παράδοσι καὶ ἕνα Σημεῖο Πιστότητος εἰς Αὐτήν, ἔναντι μιᾶς Παπικῆς Καινοτομίας, ἡ ὁποία ἐπ’ οὐδενὶ λόγῳ θὰ ἔπρεπε νὰ γίνη ἀποδεκτὴ κατ’ ἐκείνη τὴν κρίσιμη περίστασι, διότι θὰ ἐσήμαινε ἕνα θανάσιμο ἠθικὸ κτύπημα κατὰ τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ καὶ μία τεράστια ἐπιτυχία τῶν Παπικῶν, μὲ ἀπρόβλεπτες μελλοντικὲς συνέπειες. Γιὰ τὸν λόγο δὲ τοῦτο, ὁ Ἀρχιμανδρίτης Γαλακτίων ἐκλιπαροῦσε τὸν Μητροπολίτη Κόνωνα νὰ ἀγωνισθῆ πάσῃ δυνάμει κατὰ τῆς Καινοτομίας, καὶ ἐδήλωνε ρητῶς τὴν ἀποφασιστικότητά του γιὰ τὴν ἕως θανάτου συμπαράταξί του στὸν ἀγῶνα αὐτό!...

Εἶναι λοιπὸν σαφέστατα δηλωμένη καὶ καταγεγραμμένη ἡ ἀντι-παπικὴ καὶ ὁμολογιακὴ γραμμὴ καὶ στάσις τοῦ Γαλακτίωνος πρὸ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν Καινοτομιῶν στὴν ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτὸ ἔγινε ἀντιληπτὸ τότε καὶ ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς κατακτητές, οἱ ὁποῖοι τὸν ἔθεσαν ὑπὸ περιορισμὸν τὴν 18/31.1.1917 καὶ σὲ ἕνα ἐπίσημο κείμενότους τῆς 27.7.1917 τὸν θεωροῦσαν «ἀκατάλληλο» γιὰ ἐκκλησιαστικὴ διακονία, διότι ἀντετάσσετο στὴν προώθησι καὶ ἐφαρμογὴ τῶν συμφερόντων τους.

Ἡ πορεία τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Γαλακτίωνος βέβαια, μετὰ τὴν θλιβερὰ ἐφαρμογὴ τῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας τὸ1924, διῆλθε ἐντὸς τοῦ Πατριαρχείου, καίτοι ἐξέφραζε τὴν διαφωνία του ἔναντι τῆς Καινοτομίας καὶ τὴν συμπάθειά του ἔναντι τῶν διωκομένων πιστῶν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου. Τελικά, τὸ Πατριαρχεῖο ἐκτιμώντας τὴν ἐκκλησιαστικὴ προσφορά του καὶ τὴν ποιμαντικὴ σοφία του, τὸν ἀνύψωσε στὴν Ἀρχιερωσύνη τὸ ἔτος 1935, διετέλεσε δὲ γιὰ κάποιο διάστημα Γραμματεὺς αὐτοῦ. Εἶναι μάλιστα ἀξιοσημείωτον, ὅτι ἦταν ὁ Πνευματικὸς τῆς Βασιλικῆς οἰκογενείας τῆς Ρουμανίας ἕως τῆςἐκδιώξεως αὐτῆς ἀπὸ τὴν χώρα τὸ 1948. Δὲν εἶναι λοιπὸν τυχαῖο, ὅτι αὐτὸν προετοίμασε ἡ Θεία Χάρις γιὰ νὰ τεθῆ ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ διωκομένου Ποιμνίου τοῦ Πατρίου!...

Μετὰ τὸν πόλεμο, ὅταν τὸ 1947 ἄρχισε ἡ περίοδος ἀνασυγκροτήσεως τοῦ Πατρίου στὴν χώρα, ὡς καὶ ἡ ἀκοικοδόμησις τῆςἹερᾶς Μονῆς Σλατιοάρας, πραγματοποιήθηκαν καὶ οἱ πρῶτες ἐπαφὲς μὲ τὸν ἐπιφανῆ καὶ γνωστὸ γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ παραδοσιακότητά του Ἐπίσκοπο Γαλακτίωνα Κορντοὺν στὸ Βουκουρέστι, ἀπὸ σημαίνοντα μέλη τῶν ἀκολούθων τὸ Πάτριον. Ὁ Ἐπίσκοπος Γαλακτίων τοὺς ἐδέχθη μὲ τιμὴ καὶ χαρὰ καὶ ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυμία καὶ ἑτοιμότητά του νὰ τοὺςσυμπαρασταθῆ καὶ βοηθήση στὸ ἔργο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὀργανώσεώς τους. Ὅμως, ἡ ἐπίσημη προσχώρησίς του ἀναβλήθηκε γιὰ εὐθετώτερο χρόνο, ἐν ἀναμονῇ ἀνεγέρσεως τῆς Μονῆς Σλατιοάρας, ὥστε ὁ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης νὰ διαθέτη τὸ ἀπαραίτητο Κέντρο γιὰ τὴν ἐπιτέλεσι τῆς ἱερᾶς ἀποστολῆς του.

Πράγματι, μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσι τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου καὶ τῶν λοιπῶν φυλακισθέντων ἀπὸ τοὺς Ἀθέους Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν τὸ 1954, οἱ προσπάθειες γιὰ τὴν ἐκπλήρωσι τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Ἐπισκόπου Γαλακτίωνος ἐντάθηκαν ἀπὸ μέρους τοῦ Ἁγίου καὶ τῶν συνεργατῶν του καὶ ἐν τέλει, χάριτι θείᾳ, ἐτελεσφόρησαν! Εἰδικὴ ἀντιπροσωπία, ἀποτελουμένη ἀπὸ δύο Κληρικούς, τὸν π. Διονύσιο καὶ τὸν π. Εὐλόγιο, καὶ ἕναν λαϊκό, τὸν Ὀνούφριο Ὀνοφρέϊ (κατοπινὸ Μητροπολίτη Σίλβεστρο), Γραμματέα τῆς ἀπὸ τοῦ 1947 ἐχούσης τὸν ἐπίσημο τίτλο «Παραδοσιακὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς» τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ρουμανίας, μετέβη στὸ Βουκουρέστι γιὰ τὴν ἐπίσημη ὑποδοχὴ τοῦ Ἀρχιερέως. Στὶς 21.5.1955 ἐκ.ἡμ., ὁ Ἐπίσκοπος Γαλακτίων,ἤδη τότε ἄγων τὸ 72ο ἔτοςτῆς ἡλικίας του, προσῆλθε ἐπισήμως στὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας κατὰ τὶς πρωϊνὲς ὧρες, ἐνῶ τὰ σήμαντρα τῆς Μονῆς ἠχοῦσαν χαρμοσύνως· ὁ π. Γλυκέριος ἐνδεδυμένος τὰ ἄμφιά του, τὸν ἀνέμενε γιὰ τὴν ὑποδοχὴ μὲ τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο, καὶ ἦσαν παρόντεςὁ Ἡγούμενος π. Δαυῒδ μὲ τὴν Ἀδελφότητα καὶ πλῆθος πιστῶν, οἱ ὁποῖοι μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ δάκρυα χαρᾶς ἀναφωνοῦσαν τὸ «Ἄξιος»!...

Στὴν ἐπακολουθήσασα Θεία Λειτουργία, στὴν ὁποίαν προέστη ὁ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης Γαλακτίων, προέβη στὴν χειροθεσία τοῦ π. Γλυκερίου εἰς Ἀρχιμανδρίτην, ἐπαινῶν μεγάλως τοὺς ἀγῶνας του καὶ τὴν πιστότητά του στὴν διατήρησι τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀνοθεύτου καὶ ἀκαινοτομήτου, πρὸς χαρὰν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ὁ σχολάζων τότε Ἀρχιερεὺς Γαλακτίων, ἤδη ἀπὸ τῆς 5/18.4.1955 διὰ ἐπισήμου κειμένου του, ἀπετειχίσθη ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ρουμανίας καὶ προέβη σὲ ἐπίσημη Διακήρυξι τοῦ ἱστορικοῦ διαβήματός του, διὰ τοῦ ὁποίου ἀνελάμβανε τὴν διαποίμανσι τοῦ Ποιμνίου τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου, κατ’ αἴτησίν του, ὡς Μητροπολίτης αὐτοῦ. Τὸ Διάβημα ἐκοινοποίησε διὰ δικαστικοῦ κλητῆρος στὸ Πατριαρχεῖο στὸ Βουκουρέστι καὶ τὸ ἀπέστειλε στοὺς Πατριάρχας Μόσχας Ἀλέξιο τὸν Α’ καὶ Σόφιας Κύριλλο, μὲ τοὺς ὁποίους ἦταν συμφοιτητὴς στὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως.

Τὸ Πατριαρχεῖο Ρουμανίας, δρῶν ἀστραπιαία ὡς Καϊαφικὸν συνέδριον, ἔσπευσε νὰ διώξη, ἤτοι νὰ καθαιρέση τὸν Ὁμολογητὴ Ἱεράρχη, τὴν Μεγάλη Πέμπτη τοῦ ἔτους ἐκείνου! Ὅταν ὅμως ὁ Θεὸς στεφανώνη καὶ ἐπικυρώνη, μάταια οἱ ἄνθρωποι, ἀκόμη καὶ οἱ «δοτοὶ» ἐκκλησιαστικοί, ὑπόλογοι καὶ ὑπόδικοι γιὰ τὶς παρανομίες τους, ἐπιβάλλουν τὶς ἄδικες καὶ ὡς ἐκ τούτου ἄκυρες ποινές τους, πρὸς ἐκφοβισμὸν τοῦ Ποιμνίου καὶ ἱκανοποίησιν τῶν ἀθέων κρατούντων!...

ΣΤ4) Ἄμεσος ἀντίδρασις τῶν ὑπεναντίων

Η ΕΝΤΕΛΩΣ ἀπρόσμενη αὐτὴ ἐξέλιξις τῶν πραγμάτων, ἐξέπληξε καὶ κατετάραξε καὶ τοὺς Πατριαρχικοὺς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, καὶ τοὺς κυβερνῶντας κομμουνιστάς. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπεφασίσθη ἡ ἄμεσος σύλληψις τῶν πρωτεργατῶν Μητροπολίτου Γαλακτίωνος καὶ Ἀρχιμανδρίτου Γλυκερίου. Ὁπότε, ἐστάλη ἕνας Πρωθιερεὺς τοῦ Πατριαρχείου στὴν Σλατιοάρα, ὡς δῆθεν ἀντιπρόσωπος τοῦ Ὑπουργείου Θρησκευμάτων τοῦ Καθεστῶτος καὶ προσπάθησε νὰ τοὺς πείση, ὅτι ἦταν ἀνάγκη νὰ μεταβοῦν ἄμεσα στὸ Βουκουρέστι, γιὰ τὴν ἐπίσημη νομικὴ ἀναγνώρισί τους. Ἄν καὶ δὲν ἔγινε πιστευτός, Κλῆρος δὲ καὶ Λαὸς ἐκλιπαροῦσαν αὐτοὺς νὰ μὴ ὑποπέσουν στὴν παγίδα τῶν πατριαρχικῶν καὶ κυβερνώντων, αὐτοὶ τελικὰ μετέβησαν. Μὲ ἀποτέλεσμα, νὰ καταλήξουν δέσμιοι στὴν Ἀσφάλεια τοῦ Πλοεστίου, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ὁ μὲν Μητροπολίτης Γαλακτίων ἐστάλη γιὰ περιορισμὸ στὴν Μονὴ Τσερνίκα,πλησίον τοῦ Βουκουρεστίου, μέχρι τὰ μέσα τοῦ 1956, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Μονὴ Καλνταρουσάνι, ὁ δὲ Ἀρχιμανδρίτης Γλυκέριος ἐστάλη στὴν περιοχὴ Μπαραγκάν, στὸ χωριὸ Ρατσιτοάσα, μὲ ἄλλους δεσμίους.

Ὁ Μητροπολίτης Γαλακτίων, μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι μεταβαίνει γιὰ ἰατρικὲς ἐξετάσεις, ἠδύνατο νὰ χειροτονῆ μυστικά, σὲ Ἀγρυπνίες, Κληρικοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου εἴτε στὴν Μονὴ Κοπασένι, εἴτε στὸν Ναὸ τοῦ χωριοῦ Μοάρα Ντομνεάσκα, στὴν περιοχὴ τοῦ Βουκουρεστίου. Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, μὴ διαβλέπων συνθῆκες ἐλευθερίας καὶ δυνατότητος συμπράξεως μὲ ἕτερο Ἀρχιερέα, ὁ Σεβασμιώτατος Γαλακτίων προέβη μόνος στὴν χειροτονία τοῦ Ἐπισκόπου Εὐλογίου (Ὄτσα) καὶ ἐν συνεχείᾳ τοῦ Ἐπισκόπου Μεθοδίου (Μαρινάκε) ἐντὸς τοῦ 1956, ἐν ἀναμονῇ καταλλήλων συνθηκῶν γιὰ τὴν προαγωγὴ καὶ τοῦ ὑπεραξίου ἱεροῦ Γλυκερίου στὴν Ἀρχιερωσύνη. Περὶ τῆς ἀναγκαίας ἐκείνης πράξεως, ἔγραφε ὀρθῶς ὁ μακαριστὸς Σεβασμ. Μητροπολίτης Κυπριανὸς († 2013) τὸ 1980 τὰ ἑξῆς: «Ἡ κατ’ ἀδήριτον ἀνάγκην ἀντικανονικὴ ἐνέργεια αὐτὴ ἔγινε βεβαίως κατ’ οἰκονομίαν, ἀλλ’ ὁπωσδήποτε τὸ δογματικῶς καὶ μυστηριακῶς ἔγκυρον τοῦ Μυστηρίου ἦτο ἀναμφισβήτητον, μὴ συγκρινόμενη μὲ τὴν ἀντικανονικὴ παρόμοια πρᾶξι τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου τοῦ 1948 ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα».

ΣΤ5) Ἡ χειροτονία εἰς Ἐπίσκοπον τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου

ΤΕΛΙΚΑ, ἡ ἄφιξις τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου στὸ Βουκουρέστι ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ τὸν εἶχαν ἐκτοπίσει ἔγινε τὴν 16/29.11.1956, τὴν δὲ ἑπομένη ἡμέρα, 17/30.11.1956, ὁ Μητροπολίτης Γαλακτίων μὲ τοὺς δύο ἤδη χειροτονηθέντας Ἀρχιερεῖς Εὐλόγιο καὶ Μεθόδιο προέβη στὴν χειροτονία τοῦ Ἁγίου εἰς Ἐπίσκοπον σὲ Ἀγρυπνία στὸν Ναὸ τοῦ χωρίου Μοάρα Ντομνεάσκα, πλησίον τοῦ Βουκουρεστίου. Ὁ Ἅγιος διήνυε τότε τὸ 65ο ἔτος τῆς ἡλικίας του.

Τὴν ἑπομένη κιόλας ἡμέρα, ὁ νέος Ἐπίσκοπος μετέβη ὁδικῶς στὴνΜονὴ τῆς Σλατιοάρας, ὅπου πλέον παρέμεινε τὰ ἑπόμενα 29 ἔτη τῆς ζωῆς του, χωρὶς νὰ ἐξέλθη παρὰ ἐλάχιστες μόνον φορές. Ἀπειλήθηκε μὲ ἐξορίες καὶ κακώσεις ἀπὸ τοὺς ἀθεϊστάς, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἐπέτρεψε πλέον ὁ Θεὸς νὰ τοῦ κάνουν κάτι δυσάρεστο. Ἀρκετὰ εἶχε δοκιμασθῆ καὶ βασανισθῆ. Τώρα, ὡς Ἀρχιερεὺς παρέμενε σὰν «πέτρα», σὰν σταθερὸςἄξονας γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου, σὰν παράγων εἰρήνης καὶ σταθερότητος, πνευματικῆς προόδου καὶ καθοδηγήσεως.

Ἐν τῷ μεταξύ, ὁ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης Γαλακτίων ἐτέθη καὶ πάλι ὑπὸ περιορισμὸν στὴν Μονὴ Καλνταρουσάνι, ἀπὸ ὅπου μὲ χαριτωμένο καὶ ἐντυπωσιακὸ τέχνασμα «ἀπήχθη» (!) ἀπὸ πιστοὺς τοῦ Πατρίου καὶ μετεφέρθη στὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας, ὅπου λόγῳ χειροτερεύσεως τῆς ὑγείας του ἀπὸ τὶς ταλαιπωρίες, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τὴν 5/17.7.1959, προκειμένου νὰ ἀναπαυθῆ ἐκ τῶν κόπων του καὶ νὰ λάβη τὸν μισθὸν τῆς Ὁμολογίας του ἐν Οὐρανοῖς παρὰ τοῦ Δωρεοδότου Σωτῆρος μας Χριστοῦ. Τὰ δὲ ὀστᾶ τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου του, ὅπως μαρτυροῦν οἱ Ἀδελφοὶ Ρουμᾶνοι στὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας, ἐκπέμπουν ἰσχυρὴ καὶ ἐντυπωσιακὴ εὐωδία, δεῖγμα τῆς θείας εὐαρεστήσεως καὶ εὐλογίας!

Ζ’. Ἡ τελευταία περίοδος τοῦ Βίου τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου Γλυκερίου

ΜΕΤΑ τὴν Κοίμησι ἐν Κυρίῳ τοῦ Μητροπολίτου Γαλακτίωνος καὶ σύμφωνα μὲ τὴν θέλησι καὶ ἐντολή του, διάδοχός του ὡρίσθηκε ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης Γλυκέριος, ὁ ὁποῖος συνεδύαζε Μοναχικὴ ἁπλότητα καὶ τελειότητα μὲ διοικητικὰ καὶ πνευματικὰ χαρίσματα. Ἐφ’ ὅσον σχεδὸν ἅπαντες οἱ Κληρικοί, τοὺς ὁποίους εἶχε χειροτονήσει ὁ μακαριστὸς Ἱεράρχης Γαλακτίων γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου εἶχαν συλληφθῆ καὶ φυλακισθῆ-ἐκτοπισθῆ, ὑπῆρχε μεγάλη ἔλλειψις Κληρικῶν καὶ ἔπρεπε ἐξ ἀνάγκης νὰ ἀποστέλλωνται Ἱερομόναχοι γιὰ τὴν κάλυψι τῶν ποιμαντικῶν ἀναγκῶν στὶς Ἐνορίες. Ἡ κατάστασις ἐξομαλύνθηκε μόλις τὸ 1963-1964, ὁπότε οἱ Κληρικοί, λόγῳ τῆς ἀμνηστίας ποὺ ἐδόθητότε, ἐπέστρεψαν στὶς Ἐνορίες τους καὶ ἀνέλαβαν καὶ πάλι τὰ καθήκοντά τους. Ἔκτοτε, αὐτὴ ἡ εὐλογημένη τάξις διετηρήθη στὴν Γνησία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, ὅπου ὅλοι οἱ ἐφημεριακοὶ Ἱερεῖς εἶναι ἐκ τοῦ ἐγγάμου Κλήρου, οἱ δὲ Ἱερομόναχοι διαμένουν ὁπωσδήποτεσὲ Μονή, ἀποστελλόμενοι στὴν ἐξυπηρέτησι τῶν Γυναικείων Ἱερῶν Μονῶν, ἡ δὲ παρουσία τους σὲ Ἐνορίες γίνεται μόνον σὲ ἐξαιρετικὲς περιπτώσεις ἀνάγκης, προσωρινῶς, χωρὶς νὰ διαμένουν εἰς αὐτὲς καὶ γενικὰ στὸν κόσμο.

Ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ἦταν ἰδιαίτερα ἀπαιτητικὸς ὡς πρὸς τὴν χειροτονία Κληρικῶν· γιὰ νὰ χειροτονήση κάποιον ἔπρεπε νὰ τὸν γνωρίζη πολὺ καλά, μὲ μεγάλη δὲ ἐπιμέλεια ἐφρόντιζε νὰ προωθοῦνταιἄνθρωποι χωρὶς οὐσιαστικὰ κωλύματα. Κώλυμα, ἰδίως μάλιστα γιὰ τοὺς ἀγάμους Κληρικούς, ἐθεωρεῖτο ἡ ἔνδειξις τάσεων γιὰ δημουργία ταραχῶν, σκανδάλων ἤ χωρισμῶν καὶ σχισμάτων, ἄν καὶ ὁ Ἅγιος δὲν χειροτονοῦσε γενικῶς ἀγάμους. Γι’ αὐτό, καὶ σὲ μία τόσο δύσκολη ἐποχή, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Πα- τρίου Ἡμερολογίου Ρουμανίας παρέμεινε ἀρραγῶς ἑνωμένη, ἄνευ χωριστικῶν τάσεων καὶ σχισμάτων.

Μία δὲ μικρὴ μερίδα κάποιων ἀκραίων «ἀναβαπτιστῶν», οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀποστασιοποιηθῆ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γλυκέριο πρὸ ὑπάρξεως Ἐπισκόπων, θεωρεῖται ἀνάξια λόγου ἀρρωστημένη περιθωριακὴ κατάστασις, στερούμενη κάθε σοβαρότητος καὶ ἐγκυρότητος, ὡς καὶ προσβάσεως καὶ ἀποδοχῆς μεταξὺ τοῦ εὐλαβοῦς Ποιμνίου τῶν Ἀκαινοτομήτων τῆς Ρουμανίας.

Ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης Γλυκέριος, παρὰ τὸ φιλήσυχον καὶ πρᾶον τοῦ χαρακτῆρος του, ἐγνώριζε νὰ εἶναι «μαχητὴς» ὅταν τὸ ἀπαιτοῦσε ἡ περίστασις, ἰδίως μάλιστα ἔναντι τῶν ἀναισχύντων ἀθεϊστῶν. Τὸ μένος τους ἐναντίον τοῦ Ἁγίου καὶ γενικὰ ἐναντίον τῶν ἀκολούθων τὸ Πάτριον Γνησίων Ὀρθοδόξων ἦταν πολὺ μεγάλο, διότι συναντοῦσαν πάντοτε ἀπόλυτη ἄρνησι ὁποιουδήποτε συμβιβασμοῦ μαζί τους. Ἦταν πλήρως ἀσυμφιλίωτοι, ὡς ἀνήκοντες σὲ διαφορετικοὺς χώρους καὶ ὑπηρετοῦντες διαφορετικοὺς «κυρίους».

Ὅταν τὸ 1958 οἱ ἀθεϊσταὶ διέταξαν ὅλοι οἱ Μοναχοὶ κάτω τῶν 60 ἐτῶν καὶ ὅλες οἱ Μοναχὲς κάτω τῶν 55 ἐτῶν νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς Μονές τους καὶ νὰ ζήσουν στὸν κόσμο ἀποβάλλοντες τὸ Σχῆμα τους, καὶἡ ἀνόσια διαταγὴ θὰ ἔπρεπε νὰ φαίνεται ὅτι προέρχεται δῆθεν ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς Ἀρχιερεῖς (!), ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ἀντιτάχθηκε στερρῶς καὶ δήλωσε ὅτι εὐχαρίστως θὰ πήγαινε στὴν φυλακὴ ἄλλη μία φορά, παρὰ νὰ ἐπρόδιδε τὶς ψυχὲς ὅσων ὑπήγοντο στὴν πνευματική του εὐθύνη καὶ προστασία. Οἱ ἀθεϊσταὶ δὲν ἐπέμειναν, ἀλλὰ συνέχισαν μὲ κάθε τρόπο νὰ πιέζουν τὶς Μονὲς τοῦ Πατρίου καὶ κάποιες ἀπὸ αὐτὲς νὰ τὶς κλείνουν διὰ τῆς βίας (Γκαγκέστι-1960, Βουκουρέστι-1984). Μία τέτοια ἀπαίσια ἀπόπειρα συνέβη τὸ 1960 στὴν ἴδια τὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας. Ἕνας ἀντιπρόσωπος τοῦ Ὑπουργείου Θρησκευμάτων ἐμφανίσθηκε μὲ τρεῖς ἄνδρες τῆς μυστικῆς ἀστυνομίας καὶ διέταξαν ἰταμῶς τὸν Ἅγιο Γλυκέριο νὰ διώξη ὅλους τοὺς Μοναχοὺς τῆς Μονῆς! Ὁ Ἅγιος ἀπήντησε θαρραλέως, ὅτι ὅπως δὲν τοὺς ἔφερε διὰ τῆς βίας στὴν Μονή, δὲν εἶχε οὔτε τὸ δικαίωμα, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴν ἐπιθυμία, νὰ τοὺς διώξη ἀπὸ Αὐτήν! Τότε οἱ ἄνομοι, συγκέντρωσαν ὅλους τοὺς Μοναχοὺς σὲ μία Αἴθουσα καὶτοὺς διέταξαν νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν Μονὴ ἀμέσως. Ὅλοι ἀρνήθηκαν ἀποφασιστικῶς. Τότε οἱ ἀθεϊσταὶ ἔφυγαν κατησχυμμένοι,ἀλλὰ ἄν ἔβλεπαν Μοναχὸ τοῦ Πατρίου ἐκτὸς Μονῆς νὰ φέρη Μοναχικὰ ἐνδύματα, τὸν συνελάμβαναν ἀμέσως, ὡς δῆθεν «προσποιούμενο τὸν Μοναχό»!...

          Στὶς 23.5.1961 ἐκ.ἡμ., ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Ἱερομόναχος π. Δαυῒδ (Μποτέσκου), ὁ ἀγαπητὸς Συνασκητὴς ἀπὸ 40ετίας τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου, τὸν ὁποῖον εἶχε ὁρίσει Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σλατιοάρας ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της. Ὁ π. Δαυῒδ ἦταν ἰδιαίτερα συμπαθὴς γιὰ τὴν συνεπῆ Μοναχικὴ ζωή του, γιὰ τὴν καλωσύνη του καὶ γιὰ τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη του, πρὸς ἐξασφάλισιν τῶν πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαίων, ὄχι μόνον τῆς Ἀνδρώας Μονῆς, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν λοιπῶν Μονῶν τοῦ Πατρίου. Συνεδύαζε προσευχητικότητα, ἐργατικότητα καὶ ὑπευθυνότητα καὶ ἦταν ἰδιαίτερα ἀγαπητὸς στὸν Ἅγιο, ὡς ὁ πλέον ἱκανὸς καὶ ἀναγκαῖος συνεργάτης καὶ βοηθός του. Μαζὶ εἶχαν ζήσει ἁρμονικὰ καὶ ἀδιατάρακτα σὲ Μονή, σὲ Σκήτη, στὴν Ἔρημο, στὸ Ἅγιον Ὄρος, στοὺς Ἁγίους Τόπους, σὲ ταξίδια, στὴν φυλακή, στὰ βάσανα, στὶς κακουχίες, στὶς ἐξορίες, στοὺς ἀγῶνες, στὶς ἐλάχιστες χαρὲς καὶ στὶς πάμπολλες λῦπες. Ἦταν πραγματικὰ σὰν μία ψυχὴ σὲ δύο σώματα, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος λυπήθηκε πάρα πολὺ ἀπὸ τὴν Κοίμησι τοῦ προσφιλοῦς Ἀδελφοῦ του ἐν Κυρίῳ. Ἔκτοτε, δὲν ὥρισε Ἡγούμενο στὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας, ἀλλὰ ὁ ἴδιος διατηροῦσε τὴν πνευματικὴ εὐθύνη καὶ καθοδήγησι τῆς Ἀδελφότητος καὶ ἐξέλεγε κάποιον ἱκανὸ Ἀδελφὸ ὡς Ἐπιστάτη-Διοικητή,γιὰ τὴν διεκπεραίωσι τῶν ποικίλων ἀναγκῶν της.

Τὸ 1968 ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ἐχειροτόνησε τὸν Ἀρχιμανδρίτη Σίλβεστρο (Ὀνοφρέϊ) ὡς Βοηθὸ Ἐπίσκοπό του. Ἔκτοτε, ὁ Ἅγιος ἔλαβε τὸν τίτλο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ Μητροπολίτου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ρουμανίας.

Τὸ 1977 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Ἐπίσκοπος Μεθόδιος καὶ τὸ 1978 ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος ὁ Κοσμᾶς (Λόστουν).

Τὸ 1979 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Ἐπίσκοπος Εὐλόγιος στὸ Βουκουρέστι καὶ τὸ 1981 ὁ Ἅγιος ἐχειροτόνησε Ἐπίσκοπο τὸν Ἀρχιμ.Δημοσθένη (Ἰονίτσα), πρὸς χαρὰν καὶ ἱκανοποίησίν του ἀπὸ τὴν παρατηρουμένη πρόοδο τῆς Ἐκκλησίας, τὴν σταθερότητα καὶ τὴν καλὴκατάστασι Κλήρου καὶ Λαοῦ, Ἐνοριῶν καὶ Μονῶν.

Ζ1) Πρόγραμμα καὶ γνωρίσματα τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου Γλυκερίου

Ο ΑΓΙΟΣ Γλυκέριος, προικισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ δῶρα καὶ χαρίσματα, ἦταν ἕνας «εὐγνώμων δοῦλος» καὶ «καλὸς Οἰκονόμος» αὐτῶν, ὥστε νὰ τὰ διατηρῆ καὶ νὰ τὰ αὐξάνη πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ οἰκοδομὴν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν πιστῶν. Διατελοῦσε ἐν ἐγρηγόρσει, χωρὶς νὰ ὑπνώττη καὶ χωρὶς νὰ ραθυμῆ, μέχρι δὲ τὰ βαθειὰ γεράματά του ἐφύλασσε τὸ ἴδιο νεανικὸ σφρῖγος καὶ μία ὑποδειγματικὴ ζέσι στὴν Λατρεία τοῦ Θεοῦ, τὴν καλλιέργεια τοῦ ἔσω ἀνθρώπου διὰ τῆς προσευχῆς καὶ τῶν ἀρετῶν, ὡς καὶ τὴν διακονία τῶν ἀδελφῶν καὶ τοῦ πλησίον.

Ἦταν φανερό, ὅτι ἡ προσοχή του ἦταν τεταμένη στὴν διαφύλαξι τῶν λογισμῶν καὶ τῆς καρδίας του ἐν καθαρότητι καὶ ὁσιότητι. Ἡ ἐγκράτειά του, ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερική, ἐδείκνυε βαθειὰ συναίσθησι τῆς ἰδιότητος καὶ ἀποστολῆς του. Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ἀποτελοῦσε ἠχηρὴ ἐξαίρεσι σὲ αὐτὸ ποὺ οἱ συμπατριῶτες του θεωροῦν ἐντελῶς φυσικὸ καὶ «ἀδιάβλητο», ἀποφεύγων συστηματικὰ τὴν κατανάλωσι οἴνου καὶ γενικῶς κάθε ποτοῦ. Ἡ ὀλιγότητα τῶν ἅλατι ἡρτυμένων λόγων του ἀπεδείκνυε τὴν ἀδιάλειπτη ἐσωτερικὴ συνομιλία του μὲ τὸν Κύριον τῆς Δόξης, καὶ τὴν πνευματικὴ καὶ ψυχολογικὴ ἰσορροπία τῆς εὐλογημένης προσωπικότητός του.

Ἡ φυλακὴ τῶν αἰσθήσεών του φανέρωνε ἐσωτερικὸ ἀγῶνα καὶ ὕπαρξι Χάριτος ἐντός του· ἡ Χάρις αὐτὴ ἐξεδηλώνετο καὶ ἐξωτερικά, ἐφ’ ὅσον τὸ πρόσωπό του ἐφαίνετο σὰν νὰ ἐφωτίζετο ἀπὸ ἕνα ἐσωτερικὸ φῶς. Τὸ φῶς αὐτὸ κάποτε, καὶ μάλιστα κατὰ τὴν ἐπιτέλεσι τῆς Θείας Λειτουργίας, ἐδυνάμωνε καὶ ἐλαμπρύνετο, ὥστε νὰ γίνεται αἰσθητὴ ἡ καλὴ ἀλλοίωσίς του ὑπὸ τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου!...

Ἡ γνησιότης τοῦ Ἁγιοπνευματικοῦ φρονήματός του ἐμφαίνετο ἀπὸ τὴν βαθειὰ ταπείνωσί του, τὸ ἁπλοῦν, ἀνυπόκριτον καὶ ἀπροσποίητόν του, τὴν ὑπομονὴ καὶ καρτερία του στὶς στερήσεις καὶ τὶς ἐλλείψεις· ὅλα του ἦσαν ἁπλᾶ καὶ ταπεινά: τὸ κελλάκι, ἡ στρωμνή, ἡ ἐνδυμασία, τὰ ἄμφια, ἡ δίαιτα, ἡ ὁμιλία, οἱ ἀσχολίες, οἱ σχέσεις, οἱ ἐπιδιώξεις, τὰ πάντα. Ἐργαζόταν σιωπηλά, ὅπως εἶχε συνηθίσει ἀπὸ τὴν νεότητά του, ἀπὸ τότεοὺ ἦταν Δόκιμος Μοναχός, ἀλλὰ καί νωρίτερα· ἡ ἀγαπημένη του ἐνασχόλησις, τὴν ὁποίαν δὲν ἐγκατέλειψε ἕως τὰ βαθειά του γεράματα, ἦταν ἡ ἐργασία στοὺς κήπους. Τοῦ ἄρεσε τὸ Κοινοβιακὸ πρόγραμμα, τὸ ὁποῖο ἐπίσης μέχρι τέλους τοῦ βίου του τηροῦσε ἀπαρέγκλιτα: τὸ βράδυ ἦταν πάντοτε παρὼν στὴν Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου· ἐνωρὶς τὸ πρωῒ στοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας, στὶς Ὧρες καὶ στὴν Θ. Λειτουργία· ἐφ’ ὅσον μάλιστα εἰσερχόταν συνήθως πρῶτος στὸν Ναό, ἄρχιζε νὰ ἀνάπτη τὶς κανδῆλες καὶ τὰ κεριά... Μετὰ τὴν Θ. Λειτουργία ἐργαζόταν στοὺς κήπους, ὅταν ὁ καιρὸς τὸ ἐπέτρεπε.

Τηροῦσε τὸν Μοναχικὸ Κανόνα προσευχῆς στὸ κελλάκι του, μόνος μόνῳ τῷ Θεῷ, ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ πάντοτε ἐντὸς αὐτοῦ ἦταν εἴτε μὲ τὸ κομβοσχοίνι του στὸ χέρι, εἴτε μὲ τὸ ὑπεραγαπημένο του Ψαλτήριο. Ἀπήγγειλε ἐπανειλημμένα τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας καθημερινῶς. Μετέβαινε στὸν Ναὸ γιὰ τὸν Ἑσπερινό, συμμετεῖχε πάντοτε στὴν κοινὴ Τράπεζα τῆς Ἀδελφότητος, παρακολουθοῦσε τὸ Ἀπόδειπνο καὶ προετοιμαζόταν γιὰ τὴν βραδυνὴ Ἀκολουθία.Ἔτσι γενικὰ κυλοῦσαν οἱ ἡμέρες του, ἐνσωματωμένες στὸν προσευχητικὸ ρυθμὸ τοῦ Ἠγαπημένου Νυμφίου τῶν ψυχῶν, σὰν πορεία πρὸς τὴν ἀτελεύτητη Βασιλεία Του...

Ὁ Ἅγιος ἀπέφευγε τὴν ἀργολογία καὶ δὲν τὴν ἐπέτρεπε ἐνώπιόν του· ἐπίσης, ἀπέφευγε τὶς κρίσεις καὶ κατακρίσεις. Δὲν ἐδέχετο μεμονωμένως Μοναχές, ἀλλὰ τὶς παρέπεμπε στὴν Γερόντισσά τους, διότι μόνο μὲ τὶς Γερόντισσες τῶν Μονῶν συζητοῦσε τὰ ἀπαραίτητα.

Ὁ Ἅγιος ἐπεδείκνυε ἐνδιαφέρον, κατανόησι καὶ ἀγάπη πρὸς ὅλους, ἀλλὰ ἦταν ἀπαιτητικὸς στὴν ἐκπλήρωσι τῶν καθηκόντων ἑκάστου καὶ μάλιστα στὴν ὑπακοή· ὅποιος τοῦ ἔκανε ὑπακοὴ εἶχε μεγάλη ὠφέλεια καὶ τὸν ἀνέπαυε, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ παραδείγματα πολλῶν, οἱ ὁποῖοι ἐτιμωρήθησαν παραδειγματικὰ ὅταν παρέβαιναν τὶς ἐντολές του.

Γενικά, ὁ Ἅγιος παρεῖχε ἔξοχο παράδειγμα ἀκριβείας καὶ ἀξιοσύνης σὲ ὅλους, γινόμενος «τύπος» τῶν πιστῶν «ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ» (Α’ Τιμ. δ’ 12).

Ἐξήρχετο ἀπὸ τὴν Μονὴ σπανίως, ἰδίως γιὰ τὴν τέλεσι ἱ. Ἐγκαινίων σὲ Ἐνοριακοὺς Ναούς, ἀναπληρούμενος συνήθως ἀπὸ τοὺς λοιποὺς Ἐπισκόπους στὸ ποιμαντικὸ ἔργο μεταξὺ τοῦ Ποιμνίου.

Διασώζεται ἕνα χαριτωμένο περιστατικὸ ἀπὸ μία τέτοια ἔξοδό του, τὸ ὁποῖο παραθέτουμε: Κάποια Κυριακή, εἶχε κανονίσει νὰ μεταβῆ στὸ χωριὸ Μπρούστουρι, γιὰ τὴν ἐπιτέλεσι τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ αὐτῇ, θὰ ἔρχονταν ἀπὸ ἄλλη Ἐνορία δύο καλοὶ Ἱεροψάλτες, ὥστε νὰ λαμπρύνουν μὲ τοὺς ὕμνους τους τὴν ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία. Ὅμως, ἐπικρατοῦσε δριμὺ ψῦχος καὶ οἱ δύο Ἱεροψάλτες πρὶν νὰ φθάσουν στὸν Ναό, αἰσθάνθηκαν ὅτι εἶχαν κρυώσει καὶ ὅτι οἱ φωνές τους ἄρχισαν νὰ «κλείνουν». Σημειωτέον, ὅτι ὡς καλλίφωνοι εἶχαν λίγη ὑπερηφάνεια γιὰ τὶς φωνές τους. Ἔτσι, πρὶν νὰ εἰσέλθουν στὸν Ναὸ γιὰ νὰ ψάλουν, ἀπεφάσισαν νὰ σπεύσουν νὰ πιοῦν ἀπὸ ἕνα ποτήρι χλιαρὸ οἶνο (τὸ «φάρμακο» γιὰ ὅλες τὶς «παθήσεις» γιὰ τοὺς Ρουμάνους Ἀδελφούς!), γιὰ νὰ «ἀνοίξη» ἡ φωνή τους καὶ νὰ ψάλουν ἀνεμπόδιστα καὶ ὡραῖα. Αὐτὸ πράγματι συνέβη, χωρὶς ἐννοεῖται νὰ τὸ ἀντιληφθῆ κάποιος ἄλλος...Ὅμως, δὲν διέφυγαν τὸν διορατικὸ ὀφθαλμὸ τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος ἐφωτίζετο ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα! Διότι, μόλις εἰσῆλθαν στὸν Ναὸ καὶ πρὶν νὰ προλάβουν νὰ πάρουν θέσι στὸ Ἀναλόγιο καὶ νὰ ἀνοίξουν τὰ ψαλτικὰ βιβλία τους, ὁ Ἅγιος ἐξῆλθε ἀπότομα ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ τοὺς εἶπε μὲ αὐστηρότητα: «Σήμερα δὲν θὰ ψάλετε! Ξέρετε γιατί!»... Καὶ ἀμέσως εἰσῆλθε πάλι ἐντὸς Αὐτοῦ. Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ θείου Κηρύγματος, ὁ Ἅγιος χωρὶς νὰ τοὺς κατονομάση, γιὰ νὰ μὴ τοὺς προσβάλη, ἀναφέρθηκε στὴν τιμὴ τῆς Κυριακῆς ἡμέρας, στὸ μεγαλεῖο τῆς Θ. Λειτουργίας καὶ εἰδικὰ στὸ γεγονός, ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὰ βρέφη, ἅπαντες οἱ λοιποὶ πρέπει νήστεις νὰ προσέρχωνται στὸν Ναὸ καὶ νὰ συμμετέχουν στὴν Λατρεία, ὥστε νὰ λαμβάνουν ἐπαξίως τὶς θεῖες δωρεὲς καὶ εὐλογίες καὶ τὰ θεῖα ἁγιάσματα. Οἱ δύο Ἱεροψάλτες κατενόησαν τὸ λάθος τους καὶ ἀπεκάλυψαν ἀργότερα τὶ εἶχε ἀκριβῶς συμβῆ...

Ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ὅταν ἐπρόκειτο νὰ λειτουργήση, προετοιμαζόταν μὲ μεγάλη ἐπιμέλεια, χωρὶς σχεδὸν νὰ κοιμᾶται καθόλου. Μετέβαινε πρῶτος στὸν Ναό, ἐλάμβανε Καιρό, εἰσήρχετο στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ κατόπιν ἄρχιζαν νὰ ἐμφανίζωνται οἱ λοιποὶ Κληρικοί! Ἦταν πολὺ ἤρεμος καὶ δὲν στενοχωροῦσε κανέναν. Ὅταν μνημόνευε ὀνόματα στὴν Ἁγία Πρόθεσι καὶ «ἔβγαζε» μερίδες, καλοῦσε ὅλους τοὺς συλλειτουργούς, Ἱερεῖς καὶ Διακόνους, νὰ ἵστανται γύρω του, προτρέπων αὐτοὺς νὰ μνημονεύουν τοὺς ζωντανοὺς καὶ κεκοιμημένους τους, καὶ αὐτὸς συνέχιζε νὰ «βγάζη» μερίδες. Ποτὲ δὲν ἀπευθυνόταν σὲ κάποιον μὲ τρόπο προστακτικὸ ἤ ἀγενῆ, ἀλλὰ πάντοτε προσφωνοῦσε μὲ τιμὴ καὶ εὐγένεια, ἀκόμη καὶ τοὺς Δοκίμους Μοναχούς.

Νουθετοῦσε ἀπὸ τὴν ἁγιασμένη πεῖρα του λέγων: «Νὰ ζῆτε μὲ ἀγάπη, νὰ ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας, νὰ ἔχετε εὐχαριστία, νὰ δοξάζετε τὸν Θεὸ πάντοτε»!...

Στὴν Ἐξομολόγησι ἦταν ἰδιαίτερα καταδεκτικὸς καὶ ἐπεδείκνυε μεγάλη συγκατάβασι στὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Δὲν ἔβαζε μεγάλους Κανόνες (Ἐπιτίμια), οὔτε ἀποθάρρυνε τοὺς πιστοὺς μὲ ἀπειλές. Ἔλεγε: «Νά κάνης ὅ,τι μπορεῖς, ἀλλὰ νὰ τὸ κάνης μὲ τὴν καρδιά σου. Ἄν μπορῆς νὰ χύσης ἕνα δάκρυ, εἶναι σὰν νὰ ἔχης νηστεύση μία ὁλόκληρη ἡμέρα»... Ὅμως, σὲ περίπτωσι προκλήσεως σκανδαλισμοῦ, ἦταν αὐστηρὸς καὶ θεωροῦσε κάτι τέτοιο «φωτιά». Ἐπίσης, ἦταν αὐστηρὸς σὲ θέματα διαζυγίου καὶ ἰδίως σὲ περίπτωσι ἐκτρώσεων. Σὲ περίπτωσι ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν ὑπόσχεσι νὰ γίνουν Μοναχοὶ καὶ διατελοῦσαν ἐπὶ μακρὸν Δόκιμοι σὲ Μονή, δὲν ἐπέτρεπε τὴν τέλεσι Γάμου σὲ αὐτοὺς ἄν ἐπέστρεφαν στὸν κόσμο, ἀλλὰ ἀκόμη οὔτε καὶ νὰ ψάλλουν στὴν Ἐκκλησία, σὲ περίπτωσι ποὺ ἐγνώριζαν ψαλτικὴ καὶ ἐπιθυμοῦσαν νὰ καταλάβουν Ἀναλόγιο.

Πρὸς τὸ τέλος τοῦ βίου του, ἐξωμολογοῦσε σπάνια μόνον μερικοὺς Ἱερεῖς. Ἔλεγε: «Ἀρκετὰ ἔχω ἐξομολογήσει. Ἔχω τὸ δικό μου βάρος στὴν πλάτη, ἄς μὴ φορτωθῶ πλέον καὶ τὰ τῶν ἄλλων»!...

Ἐπέτρεπε τὴν τέλεσι δευτέρου Γάμου μόνον σὲ περίπτωσι χηρείας. Ἔλεγε: «Ἐδῶ οἱ Λατῖνοι δὲν τελοῦν δεύτερο Γάμο σὲ περίπτωσι χωρισμοῦ, νὰ τὸ κάνουμε ἐμεῖς;»...

Προέτρεπε στὴν ἐκμάθησι τῶν προσευχῶν, καὶ μάλιστα τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας, ὥστε νὰ δύνανται οἱ πιστοὶ νὰ τοὺς ἀπαγγέλλουν συχνά. Προέτρεπε: «Κτυπᾶτε τὴν θύρα τοῦ Οὐρανοῦ! Θὰσᾶς ἀνοίξη ἡ Παναγία μας στὸ τέλος! Ἐκείνη εἶναι πίσω ἀπὸ τὴν θύρα καὶ σᾶς ἀκούει»!...

Στοὺς Κληρικοὺς ἐπέβαλε ἰδιαίτερο πρόγραμμα προσευχῆς καὶ μάλιστα ἤθελε νὰ διαβάζουν καὶ τὸ Θεοτοκάριο μαζὶ μὲ τὸ Ἀπόδειπνο. Ἐπίσης, ἐπέμενε σὲ αὐτοὺς νὰ τελοῦν τὶς Ἀκολουθίες καὶ τὰ ἱερὰ Μυστήρια μὲ προσοχὴ καὶ ἐπιμέλεια, σύμφωνα μὲ τὴν Τάξι τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς αὐθαιρεσίες καὶ λάθη.

Ἐπέμενε στὴν προσευχὴ καὶ στὴν Λατρεία τοῦ Θεοῦ. Στὶς Ἀκολουθίες συμμετεῖχε κάνοντας σταυροὺς καὶ ἱστάμενος ὀρθός, ὅταν δὲ λόγῳ ἡλικίας δὲν ἄκουγε καλά, γονάτιζε ἐνώπιον τῆς Εἰκόνος τῆς Παναγίας καὶ διάβαζε μὲ ἕνα κεράκι τὰ γράμματα μόνος του. Ὅταν ὑπέφερε ἀπὸ πόνους στὸ τραυματισμένο πόδι του, πήγαινε ἀναγκαστικὰ στὸ κελλί, ἅπλωνε τὸ πόδι ψηλὰ γιὰ νὰ ἀνακουφισθῆ καὶ διάβαζε τὸ Ψαλτήριο ἤ τὸ Ὡρολόγιο. Σὲ τέτοιες περιπτώσεις ἔλεγε χαριτολογῶν, ὅτι εἶναι πολὺ καλά, μόνο ποὺ τὸ πόδι του «δὲν τοῦ κάνει ὑπακοή»!...

Τὴν πρώτη ἑβδομάδα τῆς Τεσσαρακοστῆς δὲν ἔτρωγε τίποτε μέχρι τὸ Σάββατο. Τὶς ὑπόλοιπες ἑβδομάδες Αὐτῆς ἔτρωγε κάθε δεύτερη ἡμέρα. Τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα δὲν ἔτρωγε τίποτε, τὸ Πάσχα κοινωνοῦσε καὶ κατόπιν, πήγαινε στὴν Τράπεζα καὶ ζητοῦσε μόνον λίγο ψωμὶ μὲ γάλα, στὸ ὁποῖο ἔρριχνε λίγο κακάο, ἔπινε μία κούπα, καὶ αὐτὸ ἦταν τὸ Πασχαλινό του φαγητὸ μετὰ τὴν ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία!

Στὶς Νηστεῖες γενικά, ἐλάμβανε Ἀντίδωρο στὸ τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ κατόπιν πήγαινε μαζὶ μὲ τοὺς λοιποὺς στὴν τράπεζα γιὰ τὸ λιτὸ φαγητό του. Ὅταν συνέπιπτε Ἑορτὴ σὲ νηστήσιμη ἡμέρα καὶ οἱ Ἱερεῖς τὸν ἐρωτοῦσαν ἄν ὑπάρχη εὐλογία γιὰ κατάλυσι, αὐτὸς ἀπαντοῦσε: «Σεῖς τιμᾶτε τὶς ἡμέρες, δὲν τιμᾶτε τοὺς Ἁγίους! Οἱ πιστοὶ τὴν προηγούμενη καὶ τὴν ἑπόμενη ἡμέρα καταλύουν· ὁπότε εἶναικαλὸ νὰ μὴ χαλοῦμε τὴν νηστεία! Ἄλλωστε, διὰ νηστείας οἱ Ἅγιοι ἡγίασαν»!

Ὅποιος κατέλυε τὴν νηστεία χωρὶς εὐλογία καὶ χωρὶς σοβαρὸ λόγο, αὐτὸς -σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Γλυκέριο- δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ κοινωνήση ὁλόκληρο τὸν χρόνο, μέχρις ὅτου τηρήση ὅλες τὶς λοιπὲς Νηστεῖες ἐπιμελῶς. Ἔλεγε: «Αὐτὸ ποὺ λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, δὲν δύναμαι νὰ τὸ λύσω, παρὰ μόνον σὲ περίπτωσι ἑτοιμοθανάτου».

Ἄν κάποιος ἔπρεπε γιὰ λόγους ὑγείας νὰ καταλύη κάποια ἀρτύσιμη τροφή, θὰ ἔπρεπε ἔστω καὶ λίγες ἡμέρες νὰ ἐγκρατευθῆ, προκειμένου νὰ προσέλθη στὴν Θεία Κοινωνία. Σὲ κάποιον ποὺ τοῦ ἀντέταξε ὅτι θὰ κινδυνεύση νὰ πεθάνη, ὁ Ἅγιος ἀπήντησε: «Ἄν θὰ πεθάνης, θὰ πεθάνης Μάρτυρας»!

Στὰ παιδιὰ ἐπέβαλε -προκειμένου νὰ κοινωνήσουν- νὰ τηροῦν μία ἐλαφρὰ Νηστεία ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν τριῶν ἐτῶν! Ἀλλά, ἄν ἐπρόκειτο γιὰ ἀδύνατο καὶ ἀσθενικὸ παιδί, ἦταν συγκαταβατικός: «Τί ἁμαρτίες ἔχει αὐτὸ τὸ παιδί;», ἀναρωτιόταν, «ἔχουμε ἐμεῖς τὴν καθαρότητα αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ;»...

Τὴν ἄνοιξι καὶ τὸ καλοκαίρι, πρὶν νὰ κτυπήση τὸ πρωϊνὸ Τάλαντο, ὁ Ἅγιος ἐρχόταν στὴν Μονὴ φορτωμένος μὲ ζαρζαβατικά. Τὰ πήγαινε στὴν κουζίνα καὶ ἔλεγε στοὺς ὑπευθύνους: «Ἑτοιμᾶστε τα καλά, αὐτὴ εἶναι ὑγιεινὴ διατροφή, γιατί τρῶτε πεθαμένα πράγματα; Αὐτὰ εἶναι ζωντανά»!...

Σπάνια ἔτρωγε λίγο ψάρι, κατεψυγμένα φαγητὰ καὶ ἄλλα. Κάποτε, ἔφτιαχνε μία σούπα ἀπὸ μικρὰ ψαράκια, ποὺ βρίσκονταν στὸ ποταμάκι.

Στὸ τέλος τοῦ βίου του δὲν εἶχε πλέον καθόλου δόντια. Τότε, ἔβαζεμῆλα ἐπάνω στὴν σόμπα, μέχρι ποὺ μαλάκωναν, καὶ ἔτσι μποροῦσε νὰτὰ καταλύση.

Ὅποτε τὸν ἐπισκέπτονταν Κληρικοί, ἤθελε πάντοτε κάτι νὰ τοὺς προσφέρη, ἕνα φροῦτο, λίγο ρακί, κάποια ἔστω μικρὴ «εὐλογία». Μετὰ τὴν λιτὴ τράπεζα, ὅταν τὸν ἐρωτοῦσαν -σὲ περίπτωσι ἐπισκέψεως- ἄν ἐνοχλῆτο ἤ ἄν θὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ ξεκουρασθῆ, ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε χαριτολογῶν: «Ἀπὸ τι νὰ ξεκουρασθῶ; Ἀπὸ τὴν σούπα ποὺ ἔφαγα; Οἱμεγάλοι ἔχουν καλὸ φαγητὸ καὶ χρειάζεται νὰ ξεκουρασθοῦν μετὰ τὴν τράπεζα, ἐνῶ ἐμεῖς οἱ ταπεινοὶσουπίτσα!...».

Ἔπλενε μόνος του ὅλα του τὰ ροῦχα καὶ δὲν εἶχε σεντόνι στὴν κλίνη του, ἀλλὰ κοιμόταν ἐπάνω στὶς σανίδες. Δὲν φοροῦσε σχεδὸν ποτὲκανονικὰ παπούτσια, ἀλλὰ παντόφλες ἤ ἁπλᾶ πάνινα καὶ μάλιστα χωρὶς κάλτσες. Κάλτσες φοροῦσε μόνον ὅταν λειτουργοῦσε. Ἐπίσης, φοροῦσε ἕνα χονδρὸ ράσο καὶ τὸ κουκούλιο τὸ ἔβαζε πάνω ἀπὸ ἕνα μάλλινο πλεχτὸ σκουφάκι.

Ὅταν ἔρχονταν ζητιάνοι ἤ τσιγγάνοι καὶ ζητοῦσαν ἐλεημοσύνη, αὐτὸς φαινομενικὰ τοὺς ἔλεγε μὲ κάποια αὐστηρότητα: «Πηγαίνετε νὰδουλέψετε κι ἐσεῖς!», ἐνῶ ταυτόχρονα, χωρὶς νὰ φαίνεται, τοὺς ἔβαζε κάποια χρήματα στὴν τσέπη τους, χωρὶς μάλιστα νὰ ἐλέγχη τὶ τοὺς βάζει. Τσιγγάνες ὅμως δὲν δεχόταν ποτὲ στὴν Μονή, μόνον τοὺς ἄνδρες.

Ἡ κύρια Παρακαταθήκη του πρὸς ὅλους, Κληρικοὺς καὶ Λαϊκούς, συνοψίζεται στὰ ἑξῆς: Νὰ κρατοῦμε πάσῃ θυσίᾳ τὴν ὀρθὴ πίστι· Νὰ ἔχουμε ἀγάπη μεταξύ μας· Νὰ μὴ κατακρίνουμε.

Ζ2) Σύνδεσις μὲ τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τῆς Ἑλλάδος

Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ διακήρυξις «Εἷς Κύριος, μία Πίστις, ἕν Βάπτισμα» (Ἐφεσ. δ’ 5) εἶναι καθοδηγητικὴ γιὰ τὴν ἀναγνώρισι καὶ σύστασι τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας Πίστεως καὶ Ἀγάπης μεταξὺ τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἐφ’ ὅσον εἴμαστε «ἀλλήλων μέλη» καὶ ὀφείλουμε νὰ διατελοῦμε σὲ εὐχαριστιακὸ σύνδεσμο Ἑνότητος ἐν Ἀληθείᾳ. Αὐτὸ ἰσχύει εἴπέρ ποτε καὶ ἄλλοτε εἰδικῶς γιὰ τοὺς ἀπομονωμένους καὶ διωκομένους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ὅπου γῆς, οἱ ὁποῖοι ἀνθίστανται στὴν ἐκκλησιολογικὴ αἵρεσι τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ στὴν Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία, διασώζοντες τὴν ἀπ’ αἰώνων ἀντι-αιρετικὴ συνείδησι μοναδικότητος τῆς Ἀληθείας καὶ ἀποκλειστικότητος τῆς Σωτηρίας τῆςὈρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.

Ἡ μαρτυρικὴ Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ρουμανίας, λόγῳ τῆς ἰδιαζούσης καταστάσεως στὴν χώρα, ἀλλὰ καὶ λόγῳ τῶν δυσχερειῶν στὴν ἀνάπτυξι καὶ ὀργάνωσί της, δὲν ἦταν γνωστὴ στὸ ἐξωτερικὸ μέχρι τὶς τελευταῖες δεκαετίες τοῦ παρελθόντος Κ’ αἰῶνος. Μόλις ἐντὸς τοῦ ἔτους 1977, ἕνας ἀξιοσέβαστος νέος τότε Κληρικὸς Αὐτῆς, ὁ Αἰδεσιμ. π. Βασίλειος Πετρασέσκου, ἦλθε στὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου Γλυκερίου καὶ φιλοξενήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονή μας τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης στὴν Φυλὴ Ἀττικῆς, ἀποκαλύπτοντας τὰ σχετικὰ μὲ τὴν ὕπαρξι τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων στὴν Ρουμανία.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Μονῆς, τότε Ἀρχιμανδρίτης Κυπριανός, συνεκινήθη βαθύτατα ἀπὸ τὴν θεία αὐτὴ ἀποκάλυψι καὶ ὀλίγους μόλις μῆνες ἀργότερα, τὸν Αὔγουστο τοῦ ἰδίου ἐκείνου ἔτους 1977, ἔσπευσε εἰς ἀναζήτησιν καὶ συνάντησιν τῶν ἀγνώστων ἡρωϊκῶν Ρουμάνων Ὁμολογητῶν καὶ Ἀγωνιστῶν Ἀδελφῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνέμεναν πράγματι ἀπὸ τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’30 τὸν ἀσπασμὸ Πίστεως «ἐν φιλήματι ἁγίῳ» τῶν Ἑλλήνων συναγωνιστῶν! Καὶ αὐτὸ συνέβη σὲ μία δύσκολη ἐποχή, ὅταν στὴν Ρουμανία μεσουρανοῦσε ἀκόμη τὸ στυγνὸ ὁλοκληρωτικὸ καθεστὼς τοῦ Τσαουσέσκου...

Ἡ ἐπιλογὴ τῆς Θείας Προνοίας νὰ φέρη σὲ σχέσι Ρουμάνους καὶ Ἕλληνες Ἀκαινοτομήτους στὸ πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Καθηγουμένου καὶ Πατρὸς ἡμῶν Μητροπολίτου κυροῦ Κυπριανοῦ († 2013) πιστεύουμεὅτι δὲν ἔγινε χωρὶς ἰδιαίτερο λόγο. Τὸ πρόσωπό του ἦταν γνωστὸ ἤδη εὐρέως γιὰ τὴν «καθολικότητα» τῆς ἐκκλησιαστικῆς του θεωρήσεως καὶ δράσεως καὶ γιὰ τὸ πλάτος τῆς ἀγαπητικῆς ἀγκάλης του.

Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ τότε Ἀρχιμανδρίτου Κυπριανοῦ στὴν Ρουμανία, μετὰ τοῦ ρουμανομαθοῦς ὑποτακτικοῦ του Ἱεροδιακόνου τότε Ἀμβροσίου, παρέσχε τὴν δυνατότητα νὰ πιστοποιηθοῦν ἰδίοις ὄμμασι καὶ νὰ ψηλαφηθοῦν ἰδίαις χερσὶ τὰ στίγματα τοῦ μαρτυρίου καὶ τὰ ἄνθη τῶν ἀρετῶν πρωτίστως στὴν ἁγιασμένη μορφὴ τοῦ Ἱεράρχου Γλυκερίου καὶ κατ’ ἐπέκτασιν στὸν πειθαρχημένο Κλῆρο, στὰ ἀσκητικὰ Μοναχικὰ τάγματα καὶ στὸν στερημένο καὶ βασανισμένο λαὸ τοῦ Θεοῦ στὴν εὐλογημένη γῆ τῆς Ρουμανίας!...

Ἀξίζει νὰ σημειωθῆ, ὅτι ἡ θετικὴ ἐντύπωσις ἦταν ἀμοιβαία. Ὁ Ἅγιος Γλυκέριος μετὰ τὴν γνωριμία του μὲ τὸν τότε Ἀρχιμανδρίτη Κυπριανό, εἶπε σὲ κάποιους ἐκ τοῦ περιβάλλοντός του: «Αὐτὸς εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ γρήγορα θὰ χειροτονηθῆ Ἐπίσκοπος»!...

Οἱ ἄριστες ἐντυπώσεις μετεφέρθησαν στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Ἑλλάδι ὑπὸ τὸν μακαριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο, ἡ ὁποία ὅμως διήρχετο τὴν ἐποχὴ ἐκείνη σοβαρὴ διοικητικὴ καὶ πνευματικὴ κρίσι καὶ δὲν ἦταν σὲ θέσι νὰ ἐπιληφθῆ δεόντως τοῦ τόσο σημαντικοῦ θέματος διεκκλησιαστικῆς συνάψεως σχέσεων, τὸ ὁποῖο ἀπαιτοῦσε μία ἄλλη στάσι, νοοτροπία καὶ δρᾶσι. Ἔτσι τὸ θέμα πρὸς στιγμὴν εἶχε «παγώσει»...

Τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου γιὰ τὴν προώθησι τῆς συνάψεως ἐπισήμων ἐκκλησιαστικῶν σχέσεων ἐπέστη δύο ἔτη ἀργότερα. Ἡ ὑπὸ τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Κορινθίας Κάλλιστο διαμορφωθεῖσα προσωρινῶς, γιὰ τὴν ἀντιμετώπισι τῆς σοβούσης ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως, νέα Ἱερὰ Σύνοδος τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1979, στὴν ὁποίαν συμμετεῖχε καὶ ὁ χειροτονηθεὶς Μητροπολίτης Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανός, ἔθεσε ὡς μία ἐκ τῶν προτεραιοτήτων Αὐτῆς τὴν προώθησι τῆς ἐπισήμου ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς Ρουμάνους Ἀδελφούς. Πρὸς τοῦτο, ἦλθε στὴν Ἑλλάδα ὁ Θεοφιλ. Ἐπίσκοπος Μποτοσανίου κ. Σίλβεστρος († 1992), ὡς ἐπίσημος ἀντιπρόσωπος τοῦ γηραιοῦ Μητροπολίτου Γλυκερίου καὶ τῆς κατ’ αὐτὸν Ἐκκλησίας, κατόπιν δὲ ὑποβολῆς σχετικῆς αἰτήσεως, ὑπεγράφη τὴν 30.10.1979 ἐκ.ἡμ. ἡ ἱστορικὴ Ἀπόφασις Ἐκκλησιαστικῆς Κοινωνίας Ἑλλήνων καὶ Ρουμάνων Ἀκαινοτομήτων. Διὰ τῆς Ἀποφάσεως ἐκείνης, ἀνεγνωρίζετο ἄνευ ἐπιφυλάξεως τὸ ἔγκυρον τῶν χειροτονιῶν τῶν Ρουμάνων Ἀρχιερέων, τὴν δὲ ἑπομένη ἡμέρα, 31.10.1979, τελέσθηκε πανηγυρικὸ Συλλείτουργο Ἑλλήνων Ἀρχιερέων ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Κάλλιστο καὶ τοῦ Θεοφιλ. Ἐπισκόπου κ. Σιλβέστρου, στὴν Ἱερὰ Μονή μας τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς.

Τὴν ἐπίσκεψι τοῦ Θεοφιλ. κ. Σιλβέστρου ἀνταπέδωσε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἑλλάδος, ἀποστείλασα ἐπίσημη Ἐξαρχία στὴν Ρουμανίατὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1980, ἀποτελουμένη ἀπὸ τοὺς Ἀρχιερεῖς Μητροπολίτη Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανὸ καὶ Μητροπολίτη Πενταπόλεως Καλλιόπιο. Ἡ ὑποδοχὴ τῶν Ἑλλήνων Ἀρχιερέων ἦταν πέραν πάσης περιγραφῆς. Ἡ ἀγάπη καὶ ὁ ἐνθουσιασμὸς τῶν Ρουμάνων Ἀδελφῶν ἦσαν ἀπέραντα. Ἐτελέσθη δὲ ἱερὸ Συλλείτουργο στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Σλατιοάρας τὴν Κυριακὴ τῆς Σαμαρεί τιδος, 21.4.1980 ἐκ.ἡμ., κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Γλυκέριος καὶ οἱ Ρουμᾶνοι Ἐπίσκοποι Σίλβεστρος καὶ Κοσμᾶς ἐλειτούργησαν μὲ τοὺς δύο ἐξ Ἑλλάδος Ἀρχιερεῖς, ἐν μέσῳ χιλιάδων πιστῶν.

Ἐπίσημη Συνοδικὴ ἐπίσκεψις ἐξ Ἑλλάδος -μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Μητροπολίτη Κορινθίας Κάλλιστο- ἔγινε καὶ τὸ ἑπόμενο ἔτος 1981, κατὰ τὴν ὁποία ἐτελέσθη καὶ πάλι ἱερὸ Συλλείτουργο στὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας, παρουσίᾳ μὲν τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος ὅμως λόγῳ ἀσθενείας δὲν ἠδυνήθη νὰ λάβη μέρος, ὤν τότε 90 ἐτῶν. Στὴν ἐπίσκεψι ἐκείνη συμμετεῖχαν καὶ ὁ Μητροπολίτης Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανὸς καὶ ὁ τότε Μητροπολίτης Ἀχαΐας Καλλίνικος, νῦν Ἀρχιεπίσκοπος τῆςἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καὶ μάλιστα ἐφωτογραφήθησαν ἔχοντες ἐν μέσῳ αὐτῶν τὸν Ἅγιο Γλυκέριο!...

Ἔκτοτε, οἱ Ρουμᾶνοι Ἀρχιερεῖς ἤρχοντο στὴν Ἑλλάδα σχεδὸν κάθε χρόνο, ὡς φιλοξενούμενοι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς, ποὺ ἀποτελοῦσε τὸν σύνδεσμογιὰ τὴν εὐλογημένη αὐτὴ κοινωνία καὶ σχέσι, ἡ ὁποία μάλιστα τὶς ἑπόμενες δεκαετίες ἰσχυροποιήθηκε καὶ διευρύνθηκε ἔτι περισσότερο, περιλαμβάνουσα καὶ τοὺς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς ὑπὸ τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Βιτάλιο (1992 ἑ.), ὡς καὶ τοὺς Βουλγάρους τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ὑπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Τριάδιτσα κ. Φώτιο (1993 ἑ.). Ἤδη δὲἀπὸ τῆς Ἀνοίξεως τοῦ 2014 περιλαμβάνει καὶ τὸ σύνολο σχεδὸν τῆς ἑνωμένης πλέον Γνησίας Ὀρθοδό- ξου Ἐκκλησίας ἐν Ἑλλάδι.

Ζ3) Ἡ εὐλογημένη καὶ μακαρία Κοίμησις τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου

ΤΑ τελευταῖα ἔτη τῆς ἐπιγείου βιοτῆς του, ὁ Ἅγιος Γλυκέριος τὰ διῆλθε μὲ εὐλογίες, ἀλλὰ καὶ δοκιμασίες. Ἡ ὑγεία του, ὄντος ὑπεργήρου, εἶχε ἀρκετὰ κλονισθῆ -ἔπασχε ἀπὸ προστάτη, ἀλλὰ καὶ διάφορα περιστατικὰ τοῦ ἐπέφεραν θλῖψι καὶ ὀδύνη. Μετὰ τὸ 1981, ὁπότε συνεπλήρωσε τὸ 90ὸ ἔτος τῆς ἡλικίας του, ἡ ἀκοή του εἶχε ἀπωλεσθῆ σχεδὸν ἐντελῶς, ἀλλὰ ἠδύνατο ἕως τέλους νὰ σκέπτεται ἐναργῶς καὶ νὰ διατηρῆ τὴν πνευματική του διαύγεια. Ἡ ὅρασίς του ἦταν πολὺ καλὴ καὶ μάλιστα ποτὲ δὲν χρειάσθηκε νὰ φορέση γυιαλιὰ γιὰ τὰ μάτια!... Παρὰ τὴν πρόοδο τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, ὑπῆρχαν ἐνίοτε καὶ προβλήματα, ὅπως ἡ διαμάχη τοῦ Ποιμνίου μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου Κοσμᾶ, ἐξ αἰτίας λαθῶν καὶ ἀδιακρισιῶν τοῦ τελευταίου. Ἡ διαμάχη καὶ δυσαρέσκεια ἐκείνη ἔληξε μὲ τὸν ἐξαναγκασμὸ τοῦ Ἐπισκόπου Κοσμᾶ σὲ ἀπομάκρυνσι ἀπὸ τὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας (1984) καὶ ἐφησυχασμὸσὲ πατρικό του κτῆμα, ὅπου καὶ ἀπεβίωσε († 2002).

Ἐπίσης, μία φοβερὴ πυρκαϊὰ τὸ ἔτος 1984 ἀποτέφρωσε μεγάλο μέρος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως στὴν Σλατιοάρα καὶ ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα σοβαρὸ πλῆγμα...

Τὰ γεγονότα αὐτά, ὅπως ἦταν φυσικό, ἔθλιψαν μεγάλως τὸν Ἅγιο Γλυκέριο καὶ ἐπέσπευσαν τὴν χειροτέρευσι τῆς ἤδη κλονισμένης ὑγείας του.

Στὴν Πανήγυρι τῆς Μεταμορφώσεως τὸν Αὔγουστο τοῦ 1984, ὁ Ἅγιος ἐπίεσε πολὺ τὸν ἑαυτό του, ὥστε νὰ λάβη μέρος εἰς αὐτὴν καὶ νὰ εὐλογήση καὶ χρίση τοὺς πιστοὺς διὰ ἡγιασμένου Ἐλαίου. Ἀπὸ τὴν ἔναρξι ὅμως τοῦ ἑπομένου ἔτους 1985, ὁπότε ὁ Ἅγιος διήνυε σὺν Θεῷ τὸ 94ο ἔτος τῆς ἡλικίας του, ἡ ὑγεία του πλέον εἶχε καταπέσει ἐκδήλως. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς δὲν ἠδύνατο νὰ φάγησχεδὸν τίποτε καὶ ἔτσι ἔχασε βάρος, παραμείνας κλινήρης καὶ ἀκίνητος.Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, δέχθηκε στὸ κελλάκι του τὴν ἐπίσκεψι τῶν Ἁγίων Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, οἱ Ὁποῖοι τοῦ παρέδωσαν ἕνα ἰχθύν, προσκαλώντας τον νὰ πανηγυρίση τὴν Ἑορτή τους ἐν Οὐρανοῖς!

Ἐπίσης, ὁ Προστάτης Ἅγιος τοῦ Ἱεράρχου Γλυκερίου Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος, τοῦ Ὁποίου τὸ ὄνομα εἶχε λάβει στὸ ἅγιον Βάπτισμα καὶ στὸν Ὁποῖον ἀνεγίνωσκε μετὰ πόθου καὶ εὐλαβείας τοὺς Χαιρετισμούς του καθημερινῶς, ἦλθε καὶ τὸν ἐπισκέφθηκε ὡς Στρατιωτικός. Ἀκόμη, Ἅγιοι Ἄγγελοι ἐτέλεσαν στὸ κελλάκι του οὐράνια Μυσταγωγία, πληροῦντες αὐτὸν θάμβους καὶ εὐφροσύνης πνευματικῆς!...

Τρεῖς ἡμέρες πρὸ τῆς μακαρίας Κοιμήσεώς του, ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ἐκάλεσε στὸ κελλάκι του ὅλη τὴν Ἀδελφότητα τῆς Μονῆς, ὡς καὶ Κληρικοὺς καὶ Λαϊκοὺς ἀπὸ ἄλλες περιοχές, τοὺς εὐλόγησε ἅπαντας,καὶ τοὺς ἔδωσε τὴν συγχώρησι καὶ τὸν ἀποχαιρετισμό του, ὡς γνήσιος ἀγαπητὸς Πατέρας.

Τὴν Παρασκευή, 15/28.6.1985, πρὸ τῆς μεσημβρίας, ἐκοινώνησε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια καὶ ἐν συνεχείᾳ ἡ ἀναπνοή του ἄρχισε νὰ βαραίνη. Στὸ κελλάκι του ἔσπευσαν οἱ Ἐπίσκοποι Σίλβεστρος καὶ Δημοσθένης, οἱ ὁποῖοι τοῦ συμπαραστάθηκαν μέχρι τὴν στιγμὴ τῆς πρὸς Κύριον ἐκδημίας του... Ἦταν 17:40’ ὅταν παρέδωσε ἐν εἰρήνῃ τὸ πνεῦματου εἰς Χεῖρας τοῦ Δημιουργοῦ καὶ Κυρίου Του, τὸν Ὁποῖον τόσο πιστά, θυσιαστικὰ καὶ μαρτυρικὰ ὑπηρέτησε καθ’ ὅλη τὴν μακρὰ καὶ εὐλογημένη ζωή του!...

Τὸ νέο τῆς μακαρίας Κοιμήσεως τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου διεδόθη ἀστραπιαῖα καὶ πλήθη Κληρικῶν, Μοναχῶν καὶ Μοναζουσῶν, ὡς καὶ πιστῶν συνέρρεαν γιὰ νὰ ἀποτίσουν τὴν τιμὴ καὶ εὐλάβειά τους στὸ σεπτὸ Σκήνωμα τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχου. Εἰδοποιήθηκε βεβαίως καὶ ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης μας Κυπριανὸς καὶ ἔγιναν κατεπειγόντως οἱ κατάλληλες προετοιμασίες ἀπὸ μέρους του, γιὰ νσυμμετάσχη στὴν Ἐξόδιο Ἀκολουθία, ἀλλὰ οἱ κρατοῦντες ἀθεϊσταὶ τῆς Ρουμανίας δὲν ἐπέτρεψαν οὔτε στὸν ἴδιο, οὔτε σὲ κάποιον ἀντιπρόσωπό του νὰ παραστοῦν εἰς Αὐτήν. Λόγῳ τῆς καθυστερήσεως ἐκ τῆς ἀναμονῆς τῶν Ἑλλήνων, τὸ ἱερὸ Λείψανο τοῦ Ἁγίου παρέμεινε ἐπὶ πέντε ἡμέρες ἄταφο, μέσα στὸ θέρος, χωρὶς νὰ παρουσιάζη σημεῖα φθορᾶς, ἀλλὰ μᾶλλον ἀνέδιδε ἀπὸ τὸ πρόσωπό του ἱδρῶτα, ὁ ὁποῖος εὐωδίαζε!...Τελικά, ἡ Ἐξόδιός του ἐψάλη ὑπὸ τῶν Ρουμάνων Ἀδελφῶν, Ἀρχιερέων, Κλήρου καὶ Λαοῦ, στὴν αὐλὴ τῆς Μονῆς τῆς Σλατιοάρας, καὶ τὸ Λείψανό του ἐναπετέθη σὲ μνῆμα ἐντὸς τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς, κατὰ τὴν συνήθεια τῶν Ρουμάνων, καὶ ἀπετέλεσε πλέον τόπο προσκυνήματος τῶν εὐλαβουμένων Αὐτὸν πνευματικῶν τέκνων του, τοῦ Ποιμνίου του καὶ ἐν γένει τῶν συμπατριωτῶν του.

Η’. Τὰ μετὰ τὴν Κοίμησιν τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου

ΟΛΙΓΟΝ μετὰ τὴν μακαρία Κοίμησι τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου Γλυκερίου, οἱ δύο ἐναπομείνατες Ἐπίσκοποι Σίλβεστρος καὶ Δημοσθένης (ὁ Κοσμᾶς ὅπως ἀναφέραμε εἶχε ἐκδιωχθῆ τῆς Μονῆς καὶ ἰδιώτευε), προέβησαν στὴν ἐκλογὴ καὶ χειροτονία δύο νέων Ἐπισκόπων, τῶν Θεοφιλεστάτων Βλασίου καὶ Γενναδίου, προκειμένου νὰ ἐνδυναμώσουν καὶ διασφαλίσουν τὴν Συνοδικὴ-Ἱεραρχικὴ ὀργάνωσι καὶ δομὴ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ρουμανίας. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἐξέλεξε ἐν συνεχείᾳ ὡς Μητροπολίτη καὶ Πρόεδρο Αὐτῆς τὸν Ἐπίσκοπο Σίλβεστρο, ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη ἱκανὸς καὶ δεξιόστροφος Ἀρχιποιμὴν κατὰ τὴν κρίσιμη μεταβατικὴ περίοδο τόσο ἐκκλησιαστικῶς, μετὰ τὴν ἐκδημία τοῦ μέχρι τότε ἀδιαφιλονεικήτου Ἡγέτου Ἁγίου Ἱεράρχου Γλυκερίου, ὅσο καὶ πολιτικῶς, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς χαρμοσύνου, ἀλλὰ καὶ ἐπωδύνου ἀπελευθερώσεως τῆς χώρας ἀπὸ τὸν ὁλοκληρωτικὸ ζυγὸ τοῦ ἐρυθροῦ δικτάτορος Ν. Τσαουσέσκου καὶ τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς Δημοκρατίας (1989 ἑ.).

          Ἡ εὐλογία τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου Γλυκερίου ἦταν αἰσθητὴ μετὰ τὴν μακαρία Κοίμησί του, ἐφ’ ὅσον ὑπῆρξε μία σταθερὴ καὶ ἀνοδικὴ πορεία προόδου σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἰδίως μάλιστα μετὰ τὴν ἔστω καὶ μὴ ἐπαρκῶς ἱκανοποιητικὴ νομιμοποίησι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου κατὰ τὴν περίοδο μετὰ τὸ 1989.Τὴν αἰσθητὴ ἐκείνη ἀνάπτυξι ἦλθε νὰ διαταράξη ἡ αἰφνίδιος Κοίμησις τοῦ γεραροῦ Μητροπολίτου Σιλβέστρου ἀπὸ καρδιακὸ ἐπεισόδιο, σὲ ἡλικία μόλις 68 ἐτῶν, στὶς ἀρχὲς τοῦ 1992, ὁ ὁποῖος εἶχε τὴν εὐλογία νὰ καλύψη τὸ κενὸ τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου μὲ τὸν πλέον ἄριστο τρόπο καὶ εἶχε μάλιστα ἐργασθῆ ἰδιαίτερα καὶ στὸν σημαντικὸ τομέα τῆς συσφίγξεως τῶν ἐκκλησιαστικῶν σχέσεων ἀγάπης καὶ ἑνότητος Ἑλλήνων καὶ Ρουμάνων.

Ὅμως, ἡ ἄμεσος ἐκλογὴ ὡς διαδόχου αὐτοῦ στὴν θέσι τοῦ Μητροπολίτου-Προέδρου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Θεοφιλ. Ἐπισκόπου κ. Βλασίου, διατήρησε καὶ ἐξασφάλισε τὴν ἀδιατάρακτη συνέχεια τῆς εὐλογημένης πορείας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς χώρας αὐτῆς, ἡ ὁποία μάλιστα αὐξήθηκε καὶ ἑδραιώθηκε ἔτι περισσότερο, καταδεικνύουσα τὴν προστασία τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου Γλυκερίου ἐπ’ Αὐτῆς.

Ἔτσι, μετὰ πάροδον 20ετίας καὶ πλέον, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος Αὐτῆς ἀριθμεῖ σήμερα 11 Μέλη, περίπου 150 Ἱερεῖς, δεκάδες Διακόνους, ἑκατοντάδες Μοναχοὺς καὶ Μοναχὲς πολλῶν Μονῶν, Ἡσυχαστηρίων καὶ Σκητῶν, καὶ 120 τουλάχιστον μεγάλες καὶ πολυπληθεῖς Ἐνορίες, ἐνῶ οἱ οἰκοδομικὲς ἐργασίες συνεχίζονται ἀδιάπτωτες!...

Η1) Ἡ Ἀνακομιδὴ τοῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου Γλυκερίου

ΑΠΟ τὸ 1996, ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ἄρχισε νὰ ἐμφανίζεται σὲ κάποιους πιστούς, μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου στὴν Ρουμανία, καὶ νὰ ζητῆ νὰ τοῦ συνθέσουν «Ἀκάθιστο» (Χαιρετισμούς), ἐνῶ ἤδη ἄρχισαν νὰ σημειώνωνται καὶ κάποιες θαυματουργικὲς ἐπεμβάσεις Αὐτοῦ, ἀποδεικνύουσες τὴν παρρησία του ἐν Οὐρανοῖς. Κατόπιν, ἐζήτησε νὰ ἀνοιχθῆ ὁ τάφος του καὶ νὰ ἀνακομισθῆ τὸ ἱ. Λείψανό του, νὰ φροντίση δὲ περὶ τούτου ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης κ. Βλάσιος. Ὅμως, ὁ σεπτὸς Προκαθήμενος, καίτοι πεπεισμένος γιὰ τὴν Ἁγιότητα τοῦ ἀοιδίμου Προκατόχου του, διατηροῦσε κάποιες ἐπιφυλάξεις γιὰ τὶς ἐμφανίσεις αὐτὲς καὶ παρέμενε διστακτικὸς στὴν ἐφαρμογή τους. Τότε, ἀσθένησε σοβαρὰ ἀπὸ πάθησι τῶν ποδῶν του καὶ ταλαιπωρήθηκε γιὰ ἀρκετὸ διάστημα χρόνου ἄνευ θεραπευτικοῦ ἀποτελέσματος. Καὶ ὅταν κατόπιν αὐτῆς τῆς δοκιμασίας, ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ προέβαινε στὴν Ἀνακομιδὴ τοῦ ἱ. Λειψάνου τοῦ Μακαρίου Ἱεράρχου Γλυκερίου, τότε μόνον βρῆκε τὴν ἴασι καὶ ἀποκατάστασι τῆς ὑγείας του!...

Πράγματι, ἡ Ἀνακομιδὴ τοῦ ἱ. Λειψάνου ἔγινε κατόπιν ἐπιμελοῦς προετοιμασίας, κατὰ τὴν ἐπέτειο τῆς Κοιμήσεως τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Γλυκερίου, τὴν 15/28.6.1997. Τὸ ἱ. Λείψανο, ἤτοι τὰ εὐλογημένα ὀστᾶ τοῦ Ἁγίου, εὑρέθη κιτρινωπὸ καὶ ἀποπνέον ἄρρητον εὐωδίαν! Τακτοποιήθηκε δὲ ἐντὸς καταλλήλως διακοσμημένης ξυλογλύπτου Λάρνακος καὶ ἐτέθη ἐντὸς Προσκυνηταρίου στὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς τῆς Σλατιοάρας, ἐν ἀναμονῇ τῆς ἐπισήμου Διακηρύξεως τῆς Ἁγιότητος Αὐτοῦ!

Ἡ τότε ἑξαμελὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ρουμανίας, ὑπὸ τὸν Σεβασμ. Μητροπολίτη κ. Βλάσιο, κατόπιν σχετικῆς διαβουλεύσεως, ἐξέδωσε τὸν Τόμο τῆς Πράξεως γιὰ τὴν Διακήρυξι τῆς Ἁγιότητος τοῦ Μητροπολίτου Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος ἔχει ὡς ἀκολούθως σὲ ἑλληνικὴ μετάφρασι:

«Ἐν μέσῳ τῶν Ὁμολογητῶν καὶ Μαρτύρων, ἡ εὐλάβεια τῶν πιστῶν καὶ ἡ Χεὶρ τοῦ Θεοῦ ἤγειρε κατ’ αὐτὸν τὸν καιρὸν μετὰ τιμῆς ἰσαξίας τῶν ἔργων αὐτοῦ, τὸν Μακάριον Μητροπολίτην Γλυκέριον (Τανάσε), ὅστις διεποίμανε τὴν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας ἀπὸ τοῦ 1924 ἕως τῆς ἀποβιώσεως αὐτοῦ, τὴν 15ην Ἰουνίου 1985 (ἐκ.ἡμ.), καὶ ὅστις ὑπέφερε καὶ ἀπὸ τοὺς κομμουστὰς ἀθεϊστὰς καὶ ἀπὸ τοὺς ἀκολούθους τοῦ Νέου Ἡμερολογίου.

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, συνελθοῦσα τὴν 15/28.6.1997 καὶ ἐξετάσασα τὸν βίον αὐτοῦ καὶ τὰς δοκιμασίας, ἅς ὑπέστην οὗτος, διεκήρυξεν ἄξιον ὅπως δοξάσῃ Αὐτὸν ὡς Ὁμολογητὴν καὶ Μάρτυρα. Οὕτω, συμφώνως πρὸς τὴν ἰσχύουσαν παράδοσιν διὰ τὴν περίστασιν, συνετάγη μία καλῶς τεκμηριωμέ νη Ἔκθεσις περὶ τοῦ βίου καὶ τῶν παθημάτων Αὐτοῦ. Ἀπεδείχθη δὲ πέραν πάσης ἀμφιβολίας, ὅτι διέλαμψεν εἰς τὴν ἀκηλίδωτον καὶ ἀδιάλειπτον Ὁμολογίαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τῆς ὡς ἐκ τούτου ἀφόβου ὑπερασπίσεως Αὐτῆς, ἕως θυσίας τῆς ζωῆς του.

Παραδεχόμενοι τὴν σταθερότητα αὐτήν, ἡ ὁποία συνιστᾶ τοὺς Μάρτυρας· τὴν εὐλάβειαν, μετὰ τῆς ὁποίας οἱ ὀρθῶς πιστεύοντες Ὀρθόδοξοι τῆς Μολδαβίας καὶ ὅλης τῆς χώρας μας περιέβαλον Αὐτόν· ἀναγνωρίζοντες τοῦτον ὡς ἀληθῆ Ὁμολογητὴν καὶ Μάρτυρα, τὴν σωματικὴν πληγὴν Αὐτοῦ, τὴν ὁποίαν ἔφερε μέχρι τοῦ θανάτου Αὐτοῦ, ὡς ἕν ἐκ τῶν πολλῶν τραυμάτων ποὺ τοῦ προεξένησαν· ἐπικαλούμενοι δὲ τὴν δύναμιν τοῦ Ὑψίστου πρὸς βοήθειαν ἡμῶν· ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν ὅπως ὁρίσωμεν ὅτι, ἀπὸ τοῦδε καὶ εἰς τὸ ἑξῆς, ὁ Πατὴρ ἡμῶν καὶ Ἱεράρχης Γλυκέριος, ὁ ὑπομείνας βασανισμοὺς Μάρτυρος καὶ καταδικασθεὶς εἰς θάνατον διὰ τὴν μαρτυρίαν Αὐτοῦ τῆς Ὀρθῆς Πίστεως, ὁ ὑπερβὰς διὰ τῶν ἀρετῶν καὶ παθημάτων Αὐτοῦ τοὺς ἐχθροὺς τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, συγκαταριθμῆται μετὰ τῶν Ἁγίων καὶ τιμᾶται μετὰ τῶν Ὁμολογητῶν ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν ἐν τῇ πληρότητι Αὐτῆς.

Ὡς πρὸς τὴν ἡμέραν μνήμης τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου καὶ Ὁμολογητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Πατέρων Γλυκερίου, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος θεωρεῖ τὴν ἡμερομηνίαν τῆς 15ης Ἰουνίου (ἐκ.ἡμ.) καὶ ὁρίζει ὅπως τὸ Ὄνομα Αὐτοῦ εἰσέλθῃ εἰς τὸ Συναξάριον καὶ εἰς τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Ἡμερολόγιον.

          Ἐπίσης, ὁρίζομεν ὅπως ὁ Βίος, ἡ Ἀκολουθία καὶ Εἰκόνες τοῦ Ἁγίου προετοιμασθοῦν καὶ ἐφ’ ὅσον ἐγκριθοῦν ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ἐκτυπωθοῦν καὶ γίνουν ἀποδεκτὰ μετὰ πάσης εὐλαβείας ὑφ’ ὅλων τῶν ὀρθῶς πιστευόντων Ὀρθοδόξων.

Ὁρίζεται περαιτέρω, ὅτι ἀπὸ τοῦδε καὶ εἰς τὸ ἑξῆς Εἰκόνες τοῦ Ἁγίου νὰ τοποθετηθοῦν εἰς καταλλήλους θέσεις, ὁμοῦ μετὰ τῶν ἄλλων Ἁγίων, εἰς ἅπαντας τοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι πρόκειται νὰ ἁγιογραφηθοῦν.

Ἐπὶ πλέον, πρὸς τὸν σκοπὸν αὐξήσεως τῆς ἁγιότητος τῶν ἱερῶν χώρων Λατρείας διὰ ἐπικλήσεως τῶν πρεσβειῶν τοῦ νέου αὐτοῦ Ἁγίου, ὁρίζομεν ὅτι, ἀπὸ τοῦδε καὶ εἰς τὸ ἑξῆς, Ναοὶ οἵτινες ἐπιθυμοῦν τοῦτο,δύνανται νὰ λάβουν τὸν Ἅγιον Ἱεράρχην Γλυκέριον ὡς Προστάτην Ἅγιον· ἐν τῷ μεταξύ, εἰς τὴν κυρίαν Ἑορτὴν καὶ Πανήγυριν τῆς Μονῆς τῆς Σλατιοάρας–Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος- προστίθεται ὡς δευτέρα Ἑορτὴ ἡ τοῦ Ἁγίου Ὁμολογητοῦ Γλυκερίου κατὰ τὴν 15ην Ἰουνίου.

Εἰς πίστωσιν τῶν ὁρισθέντων, κανονικῶς καὶ συνοδικῶς, ἐπικυρώνομεν καὶ ἐπισφραγίζομεν διὰ τῶν ὑπογραφῶν ἡμῶν τὴν παροῦσαν Πρᾶξιν Διακηρύξεως, θέτοντες τὸν προαναφερθέντα εἰς τὰς τάξεις τῶν Ἁγίων· καὶ πρὸς δόξαν Θεοῦ, φέρομεν ἐπίσης τὴν Διακήρυξιν ταύτην εἰς γνῶσιν ἁπάντων τῶν ὀρθῶς πιστευόντων Ὀρθοδόξων καὶ τῶν Ποιμένων ἐκείνων τῆς Ρουμανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν διακρατούντων τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Ἡμερολόγιον.

† ΒΛΑΣΙΟΣ, Ἀρχιεπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης,

Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας (Πατρίου Ἡμερολογίου) Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας

Μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου:

† Ἐπίσκοπος Νεὰμτς Δημοσθένης

† Ἐπίσκοπος Μπακάου Γεννάδιος

† Ἐπίσκοπος Βράντσεα Παχώμιος

† Ἐπίσκοπος Σουτσάβας Σωφρόνιος

† Ἐπίσκοπος Μπρασὼβ Θεοδόσιος».

Η2) Ἡ Διακήρυξις τῆς Ἁγιότητοςτοῦ Ἱεράρχου Γλυκερίου

ΔΥΟ χρόνια μετὰ τὴν Ἀνακομιδὴ τοῦ ἱ. Λειψάνου καὶ τὴν ἀποφασισθεῖσα Πρᾶξι Διακηρύξεως τῆς Ἁγιότητος τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Γλυκερίου, ἔφθασε καὶ ἡ εὐλογημένη στιγμὴ ἐκπληρώσεως τῆς ἐπισήμου ἐκκλησιαστικῆς ἁγιοκατατάξεως.

Στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σλατιοάρας, τὴν Κυριακή, 14.6.1999 ἐκ.ἡμ., μία ἡμέρα πρὸ τῆς κυρίας Μνήμης τοῦ Ἁγίου, ἔλαβε χώρα τὸ ἐξαιρετικὰ χαρμόσυνο γεγονός, τὸ ὁποῖο συνεκέντρωσε ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἑξαμελῆ Ἱερὰ Σύνοδο ὑπὸ τὸν Σεβασμ. Μητροπολίτη κ. Βλάσιο καὶ τὸν Κλῆρο Αὐτῆς, ἀναρίθμητα πλήθη πιστῶν ἀπὸ ὅλη τὴν Ρουμανία, ἀλλὰ καὶ μεγάλο ἀριθμὸ Κληρικῶν καὶ Προσκυνητῶν ἀπὸ πολλὰ μέρη τοῦ κόσμου.

Ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανὸς († 2013) συμμετεῖχε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα μαζὶ καὶ μὲ ἑτέρους Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, Μοναχὲς καὶ ὁμάδα 50 περίπου λαϊκῶν. Ὁ Σεβασμ. Ἔτνα κ. Χρυσόστομος καὶ ὁ Θεοφιλ. Φωτικῆς κ. Αὐξέντιος, ἑπτὰ Ἱερεῖς καὶ ὁμάδα 30 περίπου πιστῶν συμμετεῖχαν ἀπὸ τὶς Η.Π.Α. Ὁ Σεβασμ. Τριάδιτσα κ. Φώτιος μὲ δύο Ἱερεῖς καὶ δύο Διακόνους, ὡς καὶ ὁμάδα 70 πιστῶν συμμετεῖχαν ἀπὸ τὴν Βουλγαρία, ἐνῶ ὑπῆρχαν καὶ Ἀντιπροσωπεῖες ἀπὸ τὶς Ἱεραποστολικὲς Κοινότητές μας Ἰταλίας, Αὐστρίας, Γεωργίας, Σουηδίας, Γαλλίας, ἀκόμη δὲ καὶ Ἀφρικῆς!...

Ἐτηρήθη Τυπικὸ σχεδὸν ὅμοιο πρὸς αὐτὸ τῶν Σλαβικῶν Ἐκκλησιῶν γιὰ τὶς περιστάσεις αὐτές. Μετὰ τὸν Μικρὸ Ἑσπερινό, ἐτελέσθη ἡ τελευταία Παννυχίδα ὑπὲρ Ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαρίου δούλου τοῦ Θεοῦ Γλυκερίου Ἀρχιερέως. Κατόπιν, ἐτελέσθη ὁ Μέγας Ἑσπερινός, καὶ ἐν συνεχείᾳ ὁ Ὄρθρος. Τὴν πανηγυρικὴ Ἀκολουθία γιὰ τὸν Ἅγιο Γλυκέριο συνέθεσε ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης κ. Βλάσιος. Ἡ Διακήρυξις ἔλαβε χώρα κατὰ τὴν διάρκεια ταῆς ψαλμωδίας τοῦ Πολυελέου, ὁπότε καὶ ἐψάλη πανηγυρικῶς τὸ Μεγαλυνάριον τοῦ Ἁγίου, καὶ ἀπεκαλύφθη τὸ ἱερὸν Σκήνωμά του καὶ ἡ ἱερὰ Εἰκόνα του!

 Ἀκολούθησε πολύωρος προσκύνησις τοῦ Λειψάνου καὶ τῆς Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου ὑπὸ τῶν ἀναριθμήτων πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐχρίοντο ὑπὸ τῶν Κληρικῶν δι’ ἁγίου Ἐλαίου.

Τὸ πρωΐ, παρουσίᾳ πολλῶν χιλιάδων πιστῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἐπισήμων πολιτικῶν παραγόντων τῆς χώρας, ἐτελέσθη ὑπαιθρίως ἡ πανηγυρικὴ πολυαρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία, στὴν ὁποίαν ἔλαβαν μέρος 15 Ἀρχιερεῖς, 125 Ἱερεῖς καὶ 25 Διάκονοι. Προηγήθηκε ἡ ἀπαγγελία τῶν Χαιρετισμῶν τοῦ νεοδιακηρυχθέντος Ἁγίου καὶ ἡ Ἀκολουθία τῶν Ὡρῶν.

Στὴν μικρὰ Εἴσοδο, μετεφέρθη ὑπὸ Ἱερέων ἡ Λάρνακα τοῦ Ἁγίου ἐντὸς τοῦ Ἱ. Βήματος καὶ ἔγινε ἡ ἀνάγνωσις τῆς ἐπισήμου Πράξεως Διακηρύξεως, ἡ ὁποία ὑπεγράφη ἀπὸ τοὺς συμμετασχόντας Ἀρχιερεῖς.

Στὸν Ἐπινίκιον Ὕμνον ἡ Λάρνακα μετεφέρθη ὑπὸ Ἱερέων ἐκτὸς τοῦ Ἱ. Βήματος καὶ ἀφοῦ, μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας, ἐλιτανεύθη γύρωθεν τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς τρεῖς φορές, ἐναπετέθη ἐντὸς Αὐτοῦ, σὲ εἰδικὸ θαυμάσιο ξυλόγλυπτο κιβώριο.

Οἱ πανηγυρικὲς ἱεροτελεστίες, μαζὶ μὲ τὶς προσφωνήσεις, ὁμιλίες κλπ., διήρκεσαν ἕως τὶς 2 μ.μ., ἀλλὰ ἦταν τόσο αἰσθητὴ ἡ χάρις καὶ εὐλογία τοῦ Ἁγίου, ὥστε οἱ εὐλαβεῖς πιστοὶ νὰ μὴ αἰσθανθοῦν ταλαιπωρία ἤ κόπωσι!... Τὸ γεγονὸς καλύφθηκε καὶ ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημερώσεως τῆς Ρουμανίας. Ἐπρόκειτο γιὰ μία ἐμφανῆ καὶ ἐντυπωσιακὴ νίκητῆς Πίστεως, γιὰ μία ἀναγνώρισι ἐν τῇ γῇ τῶν ἐνδόξων καὶ ἡρωϊκῶν Ἀγώνων ἑνὸς ἐκλεκτοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀπτοήτου καὶ χαριτωμένου Ἱεράρχου Γλυκερίου τοῦ Ὁμολογητοῦ, τοῦ Ὁποίου τὸ παράδειγμα καὶ οἱ πρεσβεῖες εἴθε νὰ ἐμπνέουν καὶ ποδηγετοῦν ἅπαντας ἡμᾶς στὴν ὁδὸ τοῦθείου Θελήματος πρὸς σωτηρίαν αἰώνιον!

Θ’. Ἕνα χαρακτηριστικὸ Θαῦμα τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου Γλυκερίου

ΣΥΜΦΩΝΑ μὲ διήγησι τοῦ Σεβασμ. Μητροπολίτου κ. Βλασίου, συνέβη μία ἐκπληκτικὴ θεία ἐμφάνεια τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου σὲ ἕνα χωριὸ τῆς Ρουμανίας, σχετικὰ μὲ τὴν ἀνέγρεσι Ἱεροῦ Ναοῦ πρὸς τιμήν του. Συγκεκριμένα, στὸ χωριὸ Κούκα, πλησίον τῆς πόλεως τοῦ Γαλατσίου, στὸ ὁποῖο διέμεναν τέσσερις μόνον οἰκογένειες ἀκολουθοῦσες τὸ ΠάτριοἩμερολόγιο, ἀπεφασίσθη νὰ ἀνεγερθῆ Ἱερὸς Ναός, γιὰ τὴν κάλυψι τῶν πνευματικῶν τους ἀναγκῶν, τὸ 1998.

Οἱ λιγοστοὶ ἐκεῖνοι πιστοί, μὲ ὄντως θαυμαστ καὶ ἀξιέπαινο ζῆλο, ἄρχισαν τὶς ἐργασίες ἀνοικοδομήσεως τοῦ Ναοῦ καὶ ὅταν ἔρριξαν τὰ θεμέλια, ἔφθασε μία ἀπαγόρευσις τῶν περαιτέρω ἐργασιῶν ἀπὸ μέρους τῆς Δημοτικῆς Ἀρχῆς. Τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες, ἐπισκέφθηκε τὸν χῶρο ἐργασιῶν ὁ μελλοντικὸς Ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ Αἰδεσιμ. π. Ἰωάννης μαζὶ μὲ ἕναν νεαρὸ 20 ἐτῶν. Ὁ νέος ἐκεῖνος ἀντίκρυσε κάποια στιγμὴ ἕνα ἐξαίσιο θέαμα. Στὴν θέσι ἀκριβῶς τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου τοῦ μελλοντικοῦ Ναοῦ στεκόταν ὁ Ἅγιος Γλυκέριος ὁ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης, περιβαλλόμενος ἀπὸ Θεῖο καὶ ἐκτυφλωτικὸ Φῶς!... Ὁ Ἅγιος εἶπε ἀποφασιστικά:- Ἐδῶ θὰ γίνη ἡ Ἐκκλησία!...Κατόπιν αὐτοῦ, ὁ νέοςὑπέστη τέτοιον συγκλονισμὸ ἀπὸ τὸ ἀναπάντεχο καὶ ὑπερφυσικὸ τοῦ θεάματος, ὥστε λυποθύμησε. Ὅταν συνῆλθε, διηγήθηκε μὲ δέος τὸ συμβάν...

Ἡ Δημοτικὴ Ἀρχή, παρὰ ταῦτα, παρέμενε ἀνένδοτη στὴν ἄρνησί της γιὰ τὴν συνέχισι τῶν ἐργασιῶν. Οἱ ἐξελίξεις ὅμως ἦταν τραγικές: τρία μέλη τοῦ δημοτικοῦ συμβουλίου ἀπεβίωσαν τὸ ἕνα κατόπιν τοῦ ἄλλου!... Ὁ Δήμαρχος καὶ οἱ λοιποὶ τοῦ συμβουλίου παρέμεναν καὶ πάλι ἀμετάπειστοι, ὁ δὲ Ἱερεὺς τοῦ χωριοῦ τοῦ νέου ἡμερολογίου ἀπειλοῦσε μὲ ἀφορισμὸ ὅποιον θὰ τολμοῦσε νὰ πλησιάση στὸν χῶρο τοῦ Ναοῦ τῶν «Παλαιοημερολογιτῶν»!... Οἱ ὀλίγοι ζηλωταὶ πιστοὶ ἀναγκάσθηκαν νὰΠροσφύγουν στὴν Νομαρχία τοῦ Γαλατσίου, ὅπου καὶ ἄρχισαν ἀπεργία πείνης. Τότε, ὁ Νομάρχης ἐπενέβη καὶ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ἀνεγερθῆ ὁ Ναὸς ἄνευ ἑτέρου, ὅπως καὶ ἔγινε.

          Ἀνηγέρθη εὐμεγέθης ὡραῖος Ναός, κατὰ τὴν προφητεία τοῦ ἐμφανισθέντος Ἁγίου Ἱεράρχου Γλυκερίου, τὰ ἱερὰ Ἐγκαίνια τοῦ ὁποίου ἐτελέσθησαν τὸ ἔτος 2004.

Ὄντως, ὁ Ἅγιος Γλυκέριος βοηθεῖ καὶ ἐπιβραβεύει τοὺς ζηλωτὰς τῆς Πίστεως, καὶ καταισχύνει τοὺς διώκτας καὶ ὑβριστάς!... (Βλ. περιοδ. «Ἅγιος Κυπριανός», ἀριθ. 321/Ἰούλιος-Αὔγουστος 2004, σελ. 79).

Θ1) Μία Μαρτυρία περὶ τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου ἀπὸ τὴν Αὐστραλία

ΚΑΠΟΙΑ ἑλληνίδα ὁμογενὴς στὴν Αὐστραλία, ἡ κ. Ἀλεξάνδρα Ζαφειροπούλου, κάτοικος τοῦ Πὲρθ μετὰ τῆς οἰκογενείας της, ἔγραψε γράμμα στὴν Ἱερὰ Μονή μας τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς πρὸ δεκαετίας περίπου, σχετικὰ μὲ μία «ἐπίσκεψι» σὲ αὐτὴν τοῦ ἐντελῶς ἀγνώστου της μέχρι τότε Ἁγίου Γλυκερίου, καὶ ζητοῦσε νὰ τῆς ἀποσταλοῦν Εἰκόνες τοῦ Ἁγίου καὶ κάποια στοιχεῖα γι’Αὐτόν. Συνέβη δὲ τὸ ἑξῆς: Στὴν ἴδια πόλι κατοικοῦσε ἐπίσης κάποια ἡλικιωμένη κυρία, ὀνόματι Ἐλευθερία Τσολάκη, ἑλληνίδα, πολὺ εὐλαβὴς καὶ σχεδὸν ἀφιερωμένη στὸν Κύριο, τῆς ὁποίας ἡ οἰκία ἐσωτερικὰ ὡμοίαζε περισσότερο μὲ Ἡσυχαστήριο. Ἡ κ. Ζαφειροπούλου τὴν ἐπεσκέπτετο κατὰ καιρούς, προκειμένου νὰ προσευχηθῆ σὲ μία θαυματουργὸ Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ὑπαπαντῆς, ἡ ὁποία ὑπῆρχε ἐκεῖ, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ συζητήσουν πνευματικὰ μὲ τὴν κ. Τσολάκη, ἄν καὶ τὰ σπίτια τους ἀπεῖχαν περίπου μιᾶς ὥρας ἀπόστασι.

Κάποια στιγμή, ἡ κ. Ζαφειροπούλου ἐνῶ μισοκοιμόταν στὸ σπίτι της, ἄκουσε μία γυναικεία φωνὴ νὰ τῆς λέγη, ὅτι δὲν περνᾶ τελευταία ἀπὸ τὸ σπίτι της. Τότε εἶδε τὸ σπίτι τῆς κ. Τσολάκη καὶ ἔξω, ἐπάνω ἀπὸ τὴν πόρτα, ὑπῆρχε Σταυρός. Ἐκεῖ στεκόταν ἡ κ. Τσολάκη, φοροῦσε μαῦρα ροῦχα, καὶ ἦταν πολὺ ὡραία στὴν μορφή. Τότε, τῆς ἐσύστησε νὰ πάη νὰ τὴν ἰδῆ, διότι εἶχε μέσα καὶ τὸν Ἅγιο Γλυκέριο γιὰ νὰ τῆς δώση!...

Ἡ κ. Ζαφειροπούλου ἀμέσως συνῆλθε καὶ ἄρχισε νὰ σκέπτεται περὶ τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου ποὺ ἄκουσε, ἀλλὰ τέτοιον Ἅγιο δὲν ἐγνώριζε καθόλου!...Τὴν ἄλλη κιόλας ἡμέρα πῆγε στῆς κ. Τσολάκη καὶ τῆς ἀνέφερε αὐτὸ ποὺ εἶδε, ἐκείνη δὲ ἔκπληκτη τῆς εἶπε ὅτι πράγματι, ἐκεῖνες μόλις τὶς ἡμέρες, εἶχε λάβει ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονή μας ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα μίαβιντεοταινία μὲ τὸν σύγχρονο Ὁμολογητὴ Ἅγιο Γλυκέριο τῆς Ρουμανίας! (Ἡ ταινία «Οἱ Εὐλογίες τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου – Εἴκοσι ἔτη ἑλληνορουμανικῆς φιλίας, 1979-1999», εὑρίσκεται πλέον ἀναρτημένη στὴν Ἱστοσελίδα Αὐτῆς). Ἐχάρησαν τότε καὶ οἱ δύο πάρα πολὺ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀποκάλυψι. Γιὰ τὸν λόγο δὲ αὐτό, μᾶς ἔγραψε ἡ κ. Ζαφειροπούλου ζητοῦσα Εἰκόνες καὶ στοιχεῖα γιὰ τὸν Ἅγιο.

Μετὰ ἕνα μῆνα περίπου ἀφ’ ὅτου ἡ κ. Ζαφειροπούλου ἔλαβε τὶς Εἰκόνες τοῦ Ἁγίου Γλυκερίου ποὺ τῆς εἴχαμε στείλει καὶ τὶς ὁποῖες διένειμε σὲ πολλοὺς στὴν πόλι της, εἶδε καὶ πάλι σὲ κατάστασι ὑπνώσεως δύο Ρασοφόρους μὲ λευκὰ μαλλιὰ καὶ γένεια, οἱ Ὁποῖοι τῆς εἶπαν ὅτι ἦσαν οἱ Ἅγιοι Κυπριανὸς καὶ Γλυκέριος, καὶ ἄρχισαν νὰ τῆς ὁμιλοῦν γιὰ τὴν κατάστασι τῆς ὑγείας τοῦ γυιοῦ της Ἰωάννου καὶ εἰδικὰ κάτι σχετικὰ μὲ τὸ πόδι του.

Ὁ ἐνήλικος γυιός της Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἦταν καὶ ὁδηγὸς αὐτοκινήτου, μετὰ λίγο καιρὸ ἀρρώστησε πράγματι βαρειά, ἔβγαλε κάτι σὰν ὄγκο στὴν κοιλιά του καὶ στὸ πόδι του καὶ ἐγχειρίσθηκε. Ἡ δὲ ὑγεία τοῦ Ἰωάννου ἐξελίχθηκε καλῶς, χωρὶς κάποιο πρόβλημα.

Ἡ κ. Ζαφειροπούλου εἶχε πράγματι μεγάλη εὐλάβεια μέχρι τότε στὸν Ἅγιο Κυπριανό, εἶχε ἐπισκεφθῆ τὴν Ἱερὰ Μονή μας στὴν Ἑλλάδα τὸ 1999 καὶ διάβαζε μὲ εὐλάβεια τὴν Παράκλησί του, ἀλλὰ τὸν Ἅγιο Γλυκέριο «ἐγνώρισε» μὲ τὸν τρόπο ποὺ προαναφέραμε καὶ ἀπέκτησε ἐπίσης μεγάλη εὐλάβεια ἔναντί του, προσευχομένη καὶ εἰς Αὐτόν. Παρὰ δὲ τὸ ὅτι θεωροῦσε τὸν ἑαυτό της ἐντελῶς ἀνάξιο γιὰ τέτοιες ἐμπειρίες, τὶς ὁποῖες οὔτε ἐζήτησε οὔτε εἶχε κάποτε ἄλλοτε στὸ παρελθόν, εὐχαριστοῦσε τὸν Κύριό μας καὶ τὴν Παναγία μας γιὰ τὴν θεία δωρεὰ τῆς «γνωριμίας» μὲ τὸν Ἅγιο Γλυκέριο καὶ μάλιστα γιὰ τὴν προειδοποίησι/ προετοιμασία ποὺ ἔλαβε σχετικὰ μὲ τὴν ἀσθένεια τοῦ γυιοῦ της ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Κυπριανὸς καὶ Γλυκέριο, γιὰ τὴν αἴσια ἔκβασι τῆς ὁποίας ἐθεώρησε ὅτι οἱ Ἅγιοι ἐβοήθησαν εὐεργετικῶς.

Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίους Αὐτοῦ!...

 

Ι’. Ἐπιλογικὰ

ΚΛΕΙΟΝΤΕΣ ταπεινὰ τὴν παροῦσα ἐργασία, προσπίπτουμε εὐλαβῶς ἐνώπιον τῆς μεγαλωσύνης τοῦ ἐκλεκτοῦ τοῦ Θεοῦ Ἁγίου Γλυκερίου, ὁμολογοῦντες ὅτι δὲν εἴμεθα ἄξιοι οὐδὲ τῆς σκιᾶς του! Ὅμως, ἀκολουθοῦντες –θείῳ ἐλέει- τὴν πορεία καὶ μαρτυρία του, τὸν παρακαλοῦμε νὰ δέεται ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου, ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῶν γνησίων τέκνων Αὐτῆς, καὶ ὑπὲρ σταθερᾶς ἐμμονῆς μας στὸν ἀγῶνα τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἀρετῆς.

Σὲ Ὁμιλία του τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 2011, ὁ γνωρίσας τὸν Ἅγιο Γλυκέριο καὶ ζήσας τὰ γεγονότα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας σχέσεως μετ’ αὐτοῦ καὶ τῶν Ρουμάνων Ἀδελφῶν ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τους Θεοφιλ. Ἐπίσκοπος Μεθώνης κ. Ἀμβρόσιος, κατέθεσε τὴν ἑξῆς σημαντικὴ μαρτυρία, τὴν ὁποίαν προσυπογράφοντες παραθέτουμε αὐτούσια, περαιώνοντες τὸ πόνημά μας:

«Οἱ Ἅγιοι μᾶς ἐνθαρρύνουν στὸν Ἀγῶνα μας. Ἐνθυμοῦμαι καλῶς, ὅτι τὸ 1977, ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Σεβασμιώτατος Πατέρας μας Μητροπολίτης Κυπριανὸς ἐπισκέφθηκε τὴν Ρουμανία (ὡς Ἀρχιμανδρίτης τότε), ἦταν ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὴν κατάστασι ἤ μᾶλλον τὴν ἀκαταστασία στὰ πράγματα τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου στὴν Ἑλλάδα. Μετὰ ὅμως τὴν ἐπίσκεψι ἐκείνη, ἔλεγε: Ἀξίζει κανεὶς νὰ ἀγωνίζεται, ἐφ’ ὅσον ὑπάρχουν τέτοιοι ἄνθρωποι στὴν γῆ!... Ἀκριβῶς! Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ (ὅπως ὁ Ἅγιος Γλυκέριος), μᾶς δίδουν θάρρος καὶ μὲ τὶς μεσιτεῖες τους, καὶ με τὸ παράδειγμά τους, ὥστε νὰ συνεχίσουμε τὸν καλὸν Ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας».

Νομίζω, ὅτι δὲν ὑπάρχει πιὸ κατάλληλος τρόπος νὰ κλείσουμε, ἀπὸ τὰ γνωστὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: “Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος Μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς Πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν” (Ἑβρ. ιβ’ 1-2)»!...

Ἅγιε τοῦ Θεοῦ Ἱεράρχα Γλυκέριε Ὁμολογητά,

πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν!

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱεράρχου Γλυκερίου

Ἦχος γ’. Θείας Πίστεως.

Θείῳ Πνεύματι ἱεραρχήσας, κατεφρόνησας ἀθέων θράσος, ζηλωτὴς Ὀρθοδοξίας γενόμενος·ἀγωνισθεὶς γὰρ γενναίῳ φρονήματι, τῶν καινοτόμων τὸ δόγμα κατέβαλες· ὅθεν ἅπαντες τιμῶμέν Σε νῦν Γλυκέριε,τῆς χώρας Μολδαβῶν τὸ ἐγκαλλώπισμα!

(Ποίημα τῆς Ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς

τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς)

Τέλος καὶ τῷ Θεῷ δόξα καὶ εὐχαριστία!