ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΝΘΗΣ ΠΕΤΤΑ

Τήν Κυριακή 1ῃ Δεκεμβρίου 2013, τελέσθηκε στόν Ἱερό Ναό Γεν. Ἰωάννου Προδρόμου Παραλίας Πατρῶν, Θεία Λειτουργία καί τό ἐτήσιο Μνημόσυνο γιά τήν μακαρία μνήμη τῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθῆς Πέττα, σύζυγος τοῦ εὐλαβέστατου καί ἀειμνήστου Ἱερέως Νικολάου Ἀ. Πέττα.

Ἄν καί παρῆλθε ἕνας χρόνος ἀπό τήν κοίμησή της, ἡ ὁποία εἶχε γίνει κατά θαυμαστό τρόπο στήν ἑορτή τοῦ Ἱερέως συζύγου της, δηλαδή τῇ 6ῃ Δεκεμβρίου 2012, ἐντούτοις πολλοί γνωστοί καί συγγενεῖς συγκεντρώθηκαν στόν ὡς ἄνω Ἱερό Ναό γιά νά προσευχηθοῦν γιά τήν αἰώνια ἀνάπαυσή της. Ὁ κατά τά τελευταῖα ἔτη πνευματικός πατέρας καί ἀγωνιστῆς ἐφημέριος τῆς ἐνορίας αὐτῆς, αἰδεσ. Πρωτοπρεσβύτερος Ἀντώνιος Ῥουμελιώτης στό λόγο του ἀναφέρθηκε γιά τήν κοίμηση τῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, ἀλλά καί τήν κατά Θεόν βιωτή της κοντά στόν ὄντως εὐλογημένο Ἱερέα σύζυγό της π. Νικόλαο.

Ἀργότερα τά πολλά της τέκνα καί ἐγγόνια συγκεντρώθηκαν στόν τάφο τοῦ μακαρίου ἱερατικοῦ ἀνδρογύνου, στήν Παναγία Ἀλεξιώτισσα Πατρῶνν καί τελέσθηκε ἱερό Τρισάγιο ἀπό τούς Ἱερεῖς τοῦ ὡς ἄνω Κοιμητηρίου.

Οἱ οἰκεῖοι τους πρόσφεραν στούς σεβαστούς Ἱερεῖς τό νεοκδοθέν βιβλίο τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Φωτίου Ἀ. Δημητρακοπούλου μέ τίτλο: «Διήγησης – Βίος – Ἀκολουθία καί Παρακλητικός Κανών ὁσίου Εὐφροσύνου τοῦ Μαγείρου», τό ὁποῖο τυπώθηκε ἀπό τόν ἐλλογιμότατο Καθηγητή καί μέ τήν συνδρομή τῶν τέκνων τῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, «εἰς μνημόσυνον τῆς μητρός τους», ὅπως ἀναφέρει στό πρόλογο ὁ κ. Δημητρακόπουλος. Ἐνῶ στό πιστό λαό πού παραβρέθηκε δόθηκε ὡς εὐχαριστήριο ἀπό τούς οἰκείους τῆς Γερόντισσας Ἀνθῆς τό «Θεομητορικόν Προσευχητάριον», πού τυπώθηκε γιά αἰώνιο μνημόσυνο αὐτῆς, καθώς καί τό Ἑορτολόγιον τοῦ 2014 τῆς Ἀρχιερατικῆς Περιφέρειας Κοντοβάζαινας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, τό ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένο στόν ἀείμνηστο π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο, ὁ ὁποῖος ἦταν πνευματικός καθοδηγητής τῶν νέων Χριστιανών τότε, Νικολάου Πέττα καί Ἀνθῆς Κατριμπούζα.

Στήν συνέχεια ἀκολουθεῖ ἕνα ἀφιέρωμα γιά τό ἐτήσιο μνημόσυνο τῆς Πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, πού τό συνέταξε ἀγωνιστής Ἱερέας:

«Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν»… «Ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχή αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων».

Ἐνταῦθα εἰς τό Ἁγιογραφικά τοῦτα χωρία καθορᾶται περιτράνως ἡ πιστοποίησις, ἡ ἀπόλυτος διαβεβαίωσις τοῦ Κυρίου περί τοῦ βασικοῦ χαρακτηριστικοῦ τοῦ Καλοῦ Ποιμένος, ὅστις καλεῖται εἰς τύπον, τόπον καί ἐν ἴχνεσιν Αὐτοῦ, βαδίζων, ἀπαρνούμενος σάρκα, ὀστέα τε καί ψυχήν ὑπέρ τῶν λογικῶν προβάτων, ἄτινα χρόνω τινί, τοῦ ἐνεπιστεύθη πλουσιωτάτῃ τῇ δωρεᾷ, Αὐτός ὁ Ἴδιος.

Τοῦτ’ αὐτό ἀπετέλεσε καί τόν γνώμονα ἐπί τοῦ ὁποίου ἐπορεύθη καί ὁ μακαριστός π. Νικόλαος Πέττας, ἀναλίσκων ἑαυτόν ὑπέρ τοῦ ποιμνίου, τό ὁποῖον, τῇ ἄκρα τοῦ Χριστοῦ εὐαρεσκείᾳ ἐκλήθῃ ἵνα διαποιμάνῃ, ὡς διδάσκαλος καί ὡς Ἱερεύς, ἄχρι θανάτου ἐν μέσῳ τῶν δυό πυλώνων τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ κόσμου τοῦ ὡραίου, τοῦ ἰδεατοῦ καί τοῦ κόσμου τοῦ καινοῦ καί θαυμαστοῦ, πού γεννήθηκε ἐκ τῆς χάριτος τοῦ Θείου Ναζωραίου.

Ἔχων τό «γνῶθι σ’ αὐτόν», ὡς Καθηγητής τῆς θύραθεν σοφίας καί ὡς Ἱερεύς τῆς ἄνωθεν ἐκπορευομένης, ὅλον αὐτοῦ τό εἶναι κατηνάλωσε ὑπέρ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τά Τ.Ε.Ι., ἀλλά κυρίως ὑπέρ τῶν προβάτων τῆς λογικῆς τοῦ Χριστοῦ Ποίμνης, συγκρουόμενος ἐνίοτε μέ Λαιστρυγόνας καί Κύκλωπας, ἐνίοτε καί χειρίστους τούτων, προβατοσχήμους λύκους ἤ μᾶλλον παπαδοσχήμους λέοντας.

Πολλάκις ἐπικράνθη, πολλάκις ἐνελούσθη ἀπλέτου Θείας Χάριτος, μένων καί ἐπί τά μέν καί ἐπί τά δέ, εἰς ἑαυτόν,  περιπατῶν ὡς ἀμνός, ὡς ἀθώα περιστερά, ὡς σύγχρονος Κυρηναῖος, αἵρων σταυρόν ἑαυτοῦ τε καί  σταυρῶν ἑτέρων συνανθρώπων του, μιμούμενος τόν  «Ποιμένα τῶν προβάτων τόν Μέγα» (Ἑβρ, ιγ΄. 20), τόν «Ἀρχιποίμενα καί Ἐπίσκοπον τῶν ψυχών», ὁ Ὁποῖος «ἐπέστρεψε τά πρόβατα τά πλανώμενα» (Α΄. Πετρ. β΄. 25…).

Εἶχον τήν ἀμέριστον εὐλογίαν ἵνα γνωρίσω ἐκ τοῦ σύνεγγυς τόν διδάσκαλον, τόν Ἱερέα, τόν ποιμένα, ὅστις ἐγαλουχῆθη ὡς νεανίας ἐν τοῖς νάμασι τοῦ ἀειμνήστου Γερβασίου Παρασκευοπούλου καί ἐν τοῖς γράμμασι τοῦ Ἱερωτάτου Χρυσοστόμου.

Ἀφορμούμενος τοιουτοτρόπως ἐκ τοῦ ἀξιώματος, ὅτι «Εἰς ἐστίν ὁ ἀπόλυτος Κύριος προσώπων καί πραγμάτων, ὁ Θεός» καί εἰς ἐστίν ὁ ποιμήν καί ἰδιοκτήτης τῶν λογικῶν προβάτων τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Χριστός, ἀφοσιώθη εἰς Αὐτόν καί ἠγάπησε τόν Χριστόν καί ὡς ἀμοιβήν τῆς πρός Αὐτόν ἀγάπης του, ἔλαβε τήν ὑψίστην παρά τοῦ Ἀρχιποίμενος Δωρεάν, ἵνα διαποιμάνῃ τά πρόβατά Του, (Ἰω.15-17), λαμβάνων ἅμα τήν τοῦ ἁοιδίμου Δεσπότου, διαφωτιστοῦ τῶν Πατρέων, Ἐπισκόπου ψυχῶν καί πατρός κυροῦ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ἀνεκτιμήτον εὐλογίαν.

Ὄντως ὁ σημειοφόρος π. Νικόλαος συνεδέθη δι’ ἀγάπης ἀδελφικῆς καί ἐγκαρδίου πρός τά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, πάσαν δέ ὑπόθεσιν ἀποβλέπουσαν εἰς τήν ὠφέλειαν ἐκείνων, ὡς ἰδικήν του ὑπόθεσιν ἀεί ἀνήγαγε, συστοιχιζόμενος μέ τόν Θειότατον Παῦλον, ὀνομάζων αὐτά: «Ἀδελφούς ἀγαπητούς καί ἐπιποθήτους»  καί «τέκνα ἀγαπητά».

Συνταυτιζόμενος μέ τόν ἱερώτατον Χρυσόστομον δι’ ὅ καί  εἰς τούς λόγους του ἀναφέρετο μέ τούς Πατερικούς Αὐτοῦ λόγους πρός τό ποίμνιο: «Ὑμεῖς ἐμοί πολίται, ὑμεῖς ἐμοί πατέρες, ὑμεῖς ἐμοί ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐμοῦ μέλη, ὑμεῖς ἐμοί σῶμα, ὑμεῖς ἐμοί φῶς, μᾶλλον δέ τοῦ φωτός τούτου γλυκύτεροι…». Διό καί πάντας ὑμᾶς ἐπί τῆς διανοίας περιφέρω τῆς ἐμαυτοῦ οὐκ ἐνταύθα μόνον, ἀλλά καί οἴκοι.

Εἰ γάρ πολύς ὁ δῆμος καί βραχύ τῆς ἐμῆς καρδίας τό μέτρο, ἀλλά εὐρεία ἡ ἀγάπη καί οὐ στενοχωρεῖσθε ἐν ἡμῖν.

Ταῦτα οὔν κήρυττε, ταῦτα ἐφώνει, τοιαῦτα ἔπραττε, καί δυστυχῶς διά ταύτην τήν ἀλήθειαν ἐπολεμήθη ὑπό ἑτέρων κληρικῶν τῆς Πάτρας, οἵτινες ἐθώρουν τό Κυριακόν ποίμνιον, ὡς κτῆμα  των, προσποῤῥιζόμενοι τά ἐκ τούτου ἀπορρέοντα ὅλως ἰδιοτελῶς, ὡς καί τῶν ὀστέων αὐτῶν.

Καί ὁ μέν Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος ἀφῆκε τήν ἔσχατον αὐτοῦ σωματικήν ἰκμάδαν εἰς Κουκουσόν, πολεμούμενος σφρόδρα ἐκ τοῦ συστήματος, τό ὁποῖον σύστημα - ὡς μετέπειτα ἔφη ὁ φοβερός Καζαντζάκης - μετέτρεψε «εἰς ἀτέλειωτη πραμάτεια» τόν Κύριόν μας καί Χριστόν μας, ὁ δέ οὐρανοβάμων π. Νικόλαος συνεθλίβη ἐκ τοῦ συγχρόνου καί τελειωτάτως «ἐκσυγχρονισμένου συστήματος», τό ὁποῖον καί τόν βάμβακα δύναται νά μετατρέψη εἰς ἀμφίστομον ῥομφαίαν, «ἀπαξιώνοντας ἐργαστηριακά» πᾶσαν Χριστοκεντρικήν ἅμα τε καί ἀνιδιοτελῆ πράξιν.

Ὄντως ὁ σημειοφόρος Πατήρ ἀπεπνίγη ἐκ θλίψεως ἀπό τῶν πολεμίων αὐτόν, συνυπουργούντων εἰς τόν Κυριακόν Ἀμπελώνα, εἶναι δέ γνωστόν εἰς τούς ἐν Πατράσιν παροικοῦντας, πώς ἡ οἰκογενειοκρατία καλά κρατεῖ ἐνταῦθα, ὅπου πατεράδες καί υἱοί καί ΣΙΑ ἔχουν ἀναλάβει  -Θεός νά μέ συγχωρήσει - «ἐργολαβικά» τήν τῶν κεντροαστῶν σωτηρίαν, εὐτυχῶς ἀφήνοντας καί τινά χωρία διά τούς μή ἔχοντας «θεῖτσον» εἰς τήν κορώνην.

Τοιαύτην λοιπόν ἀτυχίαν εἶχεν ὁ σημειοφόρος Πατήρ, ὅστις ἀκλονήτως ἅμα τε Κυριακαρέστως ἐπέμενε, πάντοτε πολεμούμενος, νά ὁδηγήση τό λαχέν αὐτοῦ ποίμνιον εἰς σωτηρίους πνευματικάς νομάς. Ἀναλίσκων καί τά αὐτοῦ εἰσέτι ὑπάρχοντα διά τούς ἀνθρώπους πού ἐλέῳ Θεοῦ ἐκλήθη νά διακονήση εἰς ἐργατικήν τῶν Πατρῶν ἐνορίαν.

Εἰσῆλθεν εἰς τόν Κλῆρον πτωχός καί τέθνηκεν ὑπέρ Χριστοῦ Ἐσταυρωμένου ἔτι πενιέστερος, γεγονός τό ὁποῖον ἕως καί ὁ Τζαρτζάνος θά ἔβλεπεν ὡς κραυγαλαίαν ἐξαίρεσιν ἐπιβεβαιοῦσαν τόν κανόνα καί μᾶλλον θά προέτρεψε τόν Ὑπουργό Οἰκονομικῶν κ. ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΝ, νά «ρίξη κάποιο βλέφαρο»,  εἰς τό «πόθεν ἔσχες» κάποιων παπάδων, οἵτινες τοῖς λόγοις πλουσίως τούς πάντας ἐλεούσιν, τοῖς δ’ ἔργοις τε καί πράξεσιν γραίας τε καί γέρους ἀπομυζοῦσιν…

Πράγματι κατήγετο ἐκ περιφανοῦς τε καί ἀρχοντικῆς οἰκογενείας ἐπιχειρηματιῶν, ἄλλ΄ ἠγάπησεν μᾶλλον τάς σπουδάς καί οὕτως μετά τό Πανεπιστήμιον, ἐπέλεξε ἴνα παιδαγωγῇ μαθητάς πρός καλήν κἀγαθήν πολιτείαν παρά ν’ ἀσχοληθῆ μέ τά ἐπιχειρηματικά, κατά δέ Θείαν Προνοίαν ἐνυμφεύθη τήν ἐνάρετον κόρην Ἀνθήν, κεκοσμημένην ἐκ Χριστιανικῶν ἰδεωδῶν, ἐκ τοῦ Φράγκα Ἀχαΐας, ὅπου σήμερον ἡ ἡμετέρα ὑπομηδαμινότης διακονεῖ κατόπιν ἀπηνῶν διώξεων ἐκ τοῦ Ἐξομολόγου μου καί ἐκ τεσσάρων καί μόνον ἡμετέρων συνεργατῶν, οὕς καλῇ τῇ πίστει ἐξέλεξα, τουτέστιν ἔβαλα τά χέρια μου καί ἔβγαλα τά μάτια μου, ἀφοῦ ἐπί 18 συναπτά ἔτη γνώριζα σαφῶς ποῖον ταμπάκο φούμαραν, καί τούτ’ αὐτό θεωρῶ δευτερευόντως τεραστίαν ἡμετέραν ἠλιθιότητα, πρωτίστως δέ τό ἀπολαμβάνω ὡς μεγίστην εὐλογίαν καί δή ἐκπορευομένην ἐξ ἐπιθυμίας τοῦ π. Νικολάου, ἵνα ὑπηρετήσω εἰς τόν τόπον ὅπου πνέει ἡ ἑαυτοῦ ἐναπομείνασα  ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ αὔρα, ὁ ὁποῖος παραμένει πνευματικός ὁδηγός καί καθοδηγητής μου εἰς τόν ἀποπνευματικοποιημένο τοῦτον λίθινον αἰώνα, τόν αἰώνα πού ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός λέγει ὅτι ἡμεῖς «οἱ κληρικοί θά καταστοῦμε χειρότεροι καί ἀσεβέστεροι τῶν ὅλων» {28(β) Ἄλβ.}.

«Ἀκούσατε ἀδελφοί μου Χριστιανοί, θἄρθη καιρός, πού δέν θά παρατηρεῖται αὐτή ἡ ἁρμονία πού εἶναι σήμερα μεταξύ λαοῦ καί κλήρου. Ὅταν θά πηγαίνη ὁ παπάς σέ σπίτι λαϊκοῦ, μόλις θά φεύγη θά θυμιάζουν μέ θυμίαμα. Ἄν θά καθίση σέ στρῶμα μετά τήν ἀναχώρησίν του θά τό τινάζουν. Ἄν θά συναντοῦν οἱ ἄνθρωποι κληρικόν στόν δρόμον, θά γυρίζουν πίσω καί δέν θά ἐξακολουθοῦν τόν δρόμο τους» (Καλ. ΒΗ).

Ἅπασα ἡ ἑαυτοῦ βιωτή ὑπῆρξε φωτεινοτάτη ὁδός, δεικνύουσα εἰς τά πνευματικά του παιδιά καί ἀδέλφια τό ποθούμενον ἁπάντων τῶν συνειδητοποιημένων Χριστιανῶν, τήν ἐπουράνιον ἐπιζητουμένην Ἱερουσαλήμ. Ταπεινός εἰς ὑπερθετικόν βαθμόν, καρτερικός εἰς Ἰώβειον μέγεθος, Χριστοκεντρικός ὡς Ἀποστολικός Πατήρ, Πατερικός ὡς ἡ Ἐκκλησία κελεύει, ἄνθρωπος ὡς προπτωτικός τολμῶ νά εἴπω, σύζυγος ἰδανικός, γονεύς δώδεκα τέκνων ὑποδειγματικός, Ἱερεύς αὐτοθυσιαστικός διά τόν κλῆρον τοῦ ὁποίου ἔλαχε προστάγματι Θεοῦ καί εὐδοκία τοῦ ἁγίου του Δεσπότου καί ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΨΥΧΩΝ ΚΥΡΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΒΑΛΛΗΝΔΡΑ.

Ἔζησα πλησίον αὐτοῦ, ἔτυχα τῶν πατρικῶν του συμβουλῶν, ἐτήρησα πλείστας αὐτοῦ παραινέσεις, διακρατῶ ἐν εὐλαβείᾳ τάς αὐτοῦ παρακαταθήκας, εὐελπιστῶ ὅτι κάποτε σύν Θεῷ καί ὑμετέρα αὐτοῦ εὐχή θά πάψω νά εἶμαι ἐπιθετικός εἰς ἀλλοτριωμένους ἀνθρώπους καί μετηλλαγμένες ὑπάρξεις, ὅταν τό ἱερατικόν μου ἀξίωμα θίγεται, ὅταν ἡ ἀξιοπρέπειά μου βάλλεται ἐκ τινῶν κλωνοποιημένων νεολλέκτων συνιερέων, ὅταν ἡ τιμιότης μου - ἡ ὅποια τέλος πάντων τιμιότης μου,- ἀπαξιοῦται [...].

Ἐξέλαμψεν λοιπόν ὁ π. Νικόλαος, καί σήμερον ὁ λαός πού τόν γνώρισε καί ἀπήλαυσε τό θεῖο αὐτοῦ κήρυγμα, πού βρῆκε λόγον συγκαταβάσεως εἰς τό Πετραχήλι του, πού ἔλαβε ἐκ τῆς πενίας του, μόνον θαυμαστά σημεῖα ἔχει νά διηγεῖται, τά ὁποῖα εὐδοκίᾳ ζῶντος Θεοῦ ἐνδυναμώνουν τόν λαό τοῦ Κυρίου, χαλυβδώνουν τήν πίστιν, θεριεύουν τήν ἐλπίδα παντός Χριστιανοῦ περί τῆς τοῦ δικαίου ἀνταποδόσεως.

Ὄντως δύναται ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμη καί σήμερον - μεσούντων τῶν καιρῶν τῆς ἀποστασίας - νά φθάση εἰς τήν θέωσιν Χάριτι Κυρίου, ν’ ἀπηλαύση καρπῶν ἐπουρανίων. Ὀλίγος μόνον ἀγών χρειάζεται καί ὁ Χριστός εἰς τήν ζωή μας.

Ἠγάπησεν ὄντως ταῖς πράξεσιν τόν ἄνθρωπον ὁ σημειοφόρος Πατήρ, διά τοῦτο καί χαρίτωσεν αὐτόν ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων καί τῶν σημείων, διά τοῦτο καί ποιεῖ σημεῖα ὁ οὐρανοβάμων Πατήρ· ἐταπεινώθη σφόδρα εἰς αὐτήν τήν βραχυτάτην ζωήν, διά τοῦτο καί ὑψοῦται εἰς τήν αἰώνιον· πόνεσε καί μάτωσε διά τό ἀδελφό τοῦ Χριστοῦ μας πλάσμα, διά τοῦτο καί χαίρεται εἰς τήν ἀτελεύτητον· ἠξιώθη τοῦ προϊδέναι τόν ἑαυτοῦ σωματικόν θάνατον, προεμήνυσεν  τήν ἀναχώρησιν τῆς ὑποδειγματικῆς του Πρεσβυτέρας Ἀνθῆς καί ὑπεδέχθῃ αὐτήν αὐτοπροσώπως ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς του· ἀδειοδοτεῖται, λίαν θαυμαστῶς, ὅπως ἐπισκέπτεται ὑπερβατικῶς τά πνευματικά τοῦ τέκνα, ὅταν ἐπικαλοῦνται τό ἑαυτοῦ ὄνομα.

Ἔτυχεν καί ἡ ἡμετέρα ταπεινότης πολλάκις τῆς αὐτοῦ ἀοράτου ἐπιστασίας καί δή  ὅτε τό παρελθόν Μεγαλοβδόμαδο «μέ πῆρε καί μέ σήκωσε» ἕνας συνωμοτικός «ἀνεμοστρόβιλος», πρωτοστατοῦντος δυστυχῶς κληρικοῦ μετά τῶν τριῶν  φιλαρακίων του (μόνον) - μέχρι καί εἰς καραντίνα μ’ ἔβαλεν ἡ Διοίκησις, πρίν ἀμφοῖν μύθον ἠκούσει καί ὅτε παρά τήν ἀνάπηρον γυναίκα μου ὁλονυκτίς ἔκλαιον διά τό ἄδικον, ἔχων γευθεῖ καί τᾶς βλασφημίας τοῦ δεξιοῦ τῆς ἐνορίας ψάλτου, Μεγαλοπαρασκευῆς οὔσης, τότε ὁ σημειοφόρος Πατήρ ἐν θαυμαστῷ ὀράματί μου εἶπε: «Ἐγέρθητι καί πολέμησε, εἶμαι δίπλα σου!».

Ἦμην καί ἐγώ δίπλα του, ὅτε ἐφημέρευε  εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Βασιλείου, Παπαθωμᾶ, Ἐργατικῶν Κατοικιῶν Ἀνθείας, ὅτε νύσων τόν Ἀμνόν ἐν τῇ Προσκομιδῇ, τά δάκρυά του ἐγένοντο μαργαριτάρια εἰς τήν λευκήν αὐτοῦ γενειάδαν, ὅτε προσπίπτων ἐνώπιον τοῦ Ἐσταυρωμένου ὁλοφύρετο, ὅτε ἐδιάβαζεν τήν εὐχήν τῆς Θείας Μεταλήψεως, ἐνεδύετο νοεροῦ Πεντηκοστιανοῦ μανδύος καί χαιρόμουν τό ἱλαρόν αὐτοῦ πρόσωπον, χαίρων καί αὐτός σφόδρα, ἔχων τόν Μέγα Ἀρχιποίμενα σιμά του.

Ἐνθυμοῦμαι στιγμάς ὑπερβατικάς ἐν τῇ ἐξελίξει τῆς Θείας Λειτουργίας καί εὔχομαι ὅπως ἠξιώση καί ἐμέ τόν ἀνάξιον ὁ Κύριος νά τύχῳ ἔστω ἀκτίνος ἀκτίστου φωτός.

Ἐνθυμοῦμαι τούς λόγους τοῦ μεγάλου πνευματικοῦ πατρός Σάββα Δημητροπούλου, τοῦ τρισμεγίστου αὐτοῦ ἀνδρός, Ἀρχιμανδρίτου καί Ἡγουμένου ἐπί μίαν 80ετίαν καί πλέον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Εὐαγγελιστρίας - Ἁγίων Πάντων Ἐρυμανθείας Τριταίας, ὅτε μοῦ εἶπε πόσον θεϊκά ἐξομολογοῦσε ὁ ἁπλοῦς τοῖς τρόποις Πατήρ καί πόσον ἀνάλαφρος κατέστη,  ὅτε ὁ π. Νικόλαος ἀνέγνωσε τήν συγχωρητικήν εὐχήν. Ναί! Ὁ μέγας Ἡγούμενος διεπίστωσε τήν ἁγιότητα τοῦ π. Νικολάου καί ἀβιάστως ἐζήτησεν ὅπως ἐξομολογηθῆ παρ’ αὐτοῦ τοῦ ταπεινοῦ Ἱερέως.

Ἦτο ὁ Ἱερεύς πού θαύμαζα τήν αὐτοῦ ἀπάθειαν ἐν ταῖς τοῦ βίου τριβόλοις, ὅτε δέ τόν ρωτοῦσα πώς δέ νευριάζει μοῦ ἔλεγε: «Προτιμῶ ν’ ἀκούω τήν τοῦ Χριστοῦ μυστικήν φωνήν, παρά τήν  τῶν ἀνθρώπων ἄτακτον βοήν».

Ἦτο ὁ Ἱερεύς πού ἠδυνήθη νά ξεπεράση τό ἐφικτόν καί νά ἀγγίξη τό εὐκταῖον!….….

Τήν εὐχή σας σημειοφόρε καί οὐρανοβᾶμον π. Νικόλαε.

ΠΑΠΑΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ  ΝΤΕΛΗΣ ΠΑΝΟΥΤΣΑΚΟΠΟΥΛΟΣ. Ο ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΑ, ΠΑΝΤΑΖΕΪΚΩΝ, ΣΠΑΝΕΪΚΩΝ ΚΑΙ ΤΣΑΚΩΝΙΚΩΝ ΑΧΑΪΑΣ ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ. 

Πηγή:http://agiosdimitriosromanou.blogspot.gr/2013/11/blog-post_20.html