ΟΣΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΚΟΛΛΥΒΑΣ, Ο ΕΝ ΣΚΙΑΘΩ

          Μέ τό ἱερό πρόσωπο τοῦ Ὁσίου Διονυσίου τοῦ Κολλυβᾶ ἀσχοληθήκαμε  μέ  παρότρυνση  τοῦ ἤδη μακαριστοῦ Καθηγητοῦ  τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς  τοῦ ΑΠΘ Ἰω. Φουντούλη, στά πλαίσια ἐργασίας  τοῦ  Κέντρου  μας  περί τοῦ Κινήματος τῶν Κολλυβάδων  καί  τῶν Κολλυβάδων Ὁσίων Πατέρων. Ἔτσι, ὅταν πληροφορηθήκαμε ὅτι  βρέθηκαν  τά  Τίμια  Λείψανά  του, σέ Εὐκτήριο  Οἶκο ἰδιοκτησίας  τοῦ ἐπιχειρηματία κ. Ἀρίστου Δωρίτη, τοῦ ζητήσαμε  μέ  ἐπιστολή  μας  τήν  διάθεση  ἀποτμήματος, τό  ὁποῖο  καιί εὐγενῶς  μᾶς  διέθεσε. (Ἡ σχετική  ἀλληλογραφεία φυλάσσεται  στό  ἀρχεῖο  μας). Τό  ἀπότμημα  αὐτό εὐλαβῶς  καταθέσαμε  καί  φυλάσσεται  στό  ἡμέτερο Παρεκκλήσιο  τῆς  Ὁσίας  Ξένης  τῆς  διά Χριστόν  Σαλῆς  Μάνδρας  Ἀττικῆς. Κατωτέρω  δημοσιεύουμε σύντομο  βιογραφικό  σημείωμα  τοῦ  Ὁσίου, "τυπωθέν ἐπί τῇ τελετῇ ὑποδοχῆς  τῆς  τιμίας  αὐτοῦ Κάρας  καί  καθιερώσεως  τῆς  ἱερᾶς  του  εἰκόνος, τῇ 12η Σεπτεμβρίου  2009".

 ῾Ο Ὅσιος καὶ θεοφόρος πατὴρ ἡμῶν Διονύσιος, τοὐπίκλην Ἐπιφανιάδης, ὁ νεοφανὴς ἀσκητὴς τῆς Σκιάθου, ἐγεννήθη ἐν τῆ δασυσκίῳ αὐτῇ νήσῳ τῶν Βορείων Σποράδων ἐν ἔτει 1802 κατὰ τὴν λαμπροφόρον ἡμέραν τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως. Γόνος τοῦ Βοεβόδα τῆς Σκιάθου Ἐπιφανίου Δημητριάδη, ἐν τῷ ἱερῷ Βαπτίσματι ἔλαβε τὴν κλῆσιν Δημήτριος. Ἐχρημάτισε διδάσκαλος τῶν Σκιαθίων παίδων καὶ συνέστησεν Ἑλληνικὸν Σχολεῖον ἐν Ναούσῃ Πάρου, ἔνθα ἦλθεν ὑπαντῆσαι τῷ σοφῷ διδασκάλῳ Ἠλίᾳ Γεωργιάδῃ καὶ λαβεῖν τὸ Μέγα Ἀγγελικὸν Σχῆμα ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ Ὁσιωτάτου Ἱεροκήρυκος Κυρίλλου Παπαδοπούλου. Ἐλθὼν εἰς Ἅγιον Ὄρος ἐχειροτονήθη Ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος. Εἰς Κωνσταντινούπολιν εἶτα  προσελήφθη ὡς σύμβουλος τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ ΣΤ΄ καὶ ἀνέλαβε διδάσκαλος καὶ ἔφορος τοῦ Σχολείου τῆς Ξηρᾶς Κρήνης.

Ἐπανελθὼν εἰς Σκίαθον ἐχρημάτισεν Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Εἰκονιστρίας, ἣν καὶ ἀνεκαίνισε μετὰ τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου, τῆς ἐπονομαζομένης «τοῦ Παρθένη». Διὰ τοὺς ἐλεγκτικοὺς αὐτοῦ λόγους πρὸς τὸν τότε Βασιλέα ἐξορίσθη εἰς Ὕδραν καὶ Θήραν. Ἐν Θήρᾳ, ἔνθα ἐπὶ χρονικὸν διάστημα πλέον τοῦ ἡμίσεως ἔτους ἔσχεν συνεξόριστον τὸν αὐτοῦ ὁμότροπον Χριστοφόρον Παναγιωτόπουλον, τοὐπίκλην Παπουλᾶκον, μεθ’ οὗ ἐδίδασκον τὸν Θηραϊκὸν λαὸν πᾶσαν τὴν εὐσέβειαν καὶ τὴν ἐμμονὴν ἐν ταῖς πατρῴαις παραδόσεσι,  παρέμεινεν ἀσκούμενος θεοφιλῶς, ἐπὶ δέκα περίπου ἔτη. Ἐπανακάμψας εἰς Ὕδραν  ἐχρημάτισεν Ἡγούμενος ἐπ’ ὀλίγον τῆς ἐκεῖσε Μονῆς τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ ὡς καὶ τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῆς Λιμνιονίζης. Κατόπιν προσκλήσεως τοῦ Μητροπολίτου Σύρου Ἀλεξάνδρου Λυκούργου, ἐλθὼν ὁ Ὅσιος Γέρων Διονύσιος εἰς Σῦρον, ἐδόμησε περίλαμπρον Μονὴν τῆ Ὁσιομάρτυρι Παρασκευῇ, ἔνθα καὶ παρέμεινε ἱερουργῶν καὶ διδάσκων τὰ πλήθη  ἓξ καὶ δέξα πλήρεις ἐνιαυτούς.Τὰ πέντε ἔσχατα ἔτη τῆς ἐπὶ γῆς βιοτῆς αὐτοῦ ἔζησεν ἐν Σκιάθῳ, ἔνθα ἐδόμησεν εὐκτήριον οἶκον παρὰ τὸ ναΐδιον τοῦ Προφήτου Ἠλιού, ἔνθα καὶ τὸ ζῆν ὁσίως καὶ ἡσύχως ἐξεμέτρησε.
Ὁ Γέρων Διονύσιος διέλαμψεν ὡς φωστὴρ εὐσεβείας, χρηστοηθείας καὶ ἐλεγκτικοῦ κηρύγματος. Εἰρηνικός, εὐχόμενος, νήφων, ἱλαρὸς δότης, ἐλεήμων, φιλόξενος καὶ πλήρης Ὀρθοδόξου φρονήματος ἀνεδείχθη ἐφάμιλλος τῶν πάλαι Ὁσίων Πατέρων διὸ καὶ ἠξιώθη προορατικοῦ καὶ διορατικοῦ χαρίσματος. Ἡ θήκη τῶν τιμίων αὐτοῦ λειψάνων εὑρεθεῖσα ἄρτι ἐν τῷ ὑπὸ ἀνακαίνισιν εὐκτηρίῳ αὐτοῦ οἴκῳ ἀποθησαυρίζεται ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Σκιάθου. Τμῆμα ἐκ τῆς τιμίας κάρας αὐτοῦ φυλάσσεται ἐντός περικαλλοῦς ἀργυρᾶς θήκης ἐν τῷ Ἱερῷ Ἐνοριακῷ Ναῷ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Ἐμπορείου Θήρας. Ὡσαύτως, ἐν τῷ ἰδίῳ Ἱερῷ Ναῷ ἀποθησαυρίζεται καί ἱερά εἰκών τοῦ Ὁσίου Γέροντος, μετ’ ἐνθέτου ἀποτμήματος ἐκ τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ λειψάνου. Ἡ ἑορτή του τελεῖται κατ’ ἔτος τῇ 30ῇ Δεκεμβρίου (ἐκοιμήθη τῇ 30ῇ Δεκεμβρίου 1887).

Ὁ Ὅσιος Γέρων Διονύσιος ὁ ἐκ τῆς νήσου Σκιάθου καί ἐν Θήρᾳ ἐκλάμψας δέν ἔχει εἰσέτι καταταγεῖ ἐπισήμως εἰς τάς δέλτους τοῦ Ὀρθοδόξου ἑορτολογίου. Τιμᾶται ὑπό τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, διδάσκει διά τοῦ βίου καί τῶν διδαχῶν του καί θαυματουργεῖ. Ἤδη διενεργοῦνται ὅλαι αἱ ἀπαραίτηται διαδικασίαι διά τήν ἐπίσημον ἔνταξιν αὐτοῦ εἰς τό ἑορτολόγιον καί ἀφ’ ἧς στιγμῆς αὕται ὁλοκληρωθοῦν, θά ἀνήκει καί εἰς τήν χορείαν τῶν τοπικῶν Ἁγίων τῆς Ἐπαρχίας Θήρας, μετά τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Νεοφύτου τοῦ Ἀμοργίνου καί τοῦ Ὁσίου Πατρός Χριστοφόρου τοῦ Παπουλάκου.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστέ, ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
 

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΑ

Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

           Ἠλιοὺ καὶ Προδρόμου καὶ Χρυσοῤῥήμονος* ἀκολουθήσαντα τρίβοις ἐλέγχου, ἀνομιῶν* Βασιλέων δυσσεβῶν, ἀνευφημήσωμεν* ὡς κορωνίδα εὐλαβῶν* Σκιαθίων ἀσκητῶν,* ἀρτίως διαλαμψάντων* καὶ πρεσβευτὴν ἡμῶν θεῖον* πρὸς τὸν Δεσπότην, Διονύσιον.

 Ἕτερον ὅμοιον.

          Διονύσιε, γόνε Σκιάθου πάντιμε,* τῶν Κολλυβάδων Πατέρων τῆς εὐσεβείας κανὼν* καὶ ἀνόμων ὀλετήρ, λαμπρῶς σε μέλπομεν,* ὡς προσευχῆς καρδιακῆς* ἐνδιαίτημα σεπτὸν* καὶ χάριτος ἐκμαγεῖον,* τὰς διαθέρμους εὐχάς σου,* πρὸς τὸν Δεσπότην ἐξαιτούμενοι.

 Ἕτερον ὅμοιον.

           Κολλυβάδων Ὁσίων Πατέρων ἔσχατον,* Εἰκονιστρίας Σεμνείου τὸν προεστῶτα λαμπρῶς,* Διονύσιον, τιμήσωμεν ὡς πρόβολον* τῶν Σκιαθίων ἀσκητῶν* ἐκβοῶντες μυστικῶς·* ἀνόμους ὁ διελέγχων,* ἡμᾶς πληρώματος νόμου* ἀγάπης, δεῖξον ἐργαστήρια.