ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ Ο ΙΒΗΡΙΤΗΣ (11ος αἰ.)

Σειρά: Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας (ἀπό τό ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου).

Πρόκειται γιά τόν Ἄραβα πειρατή ὁ ὁποῖος κτύπησε μέ τό ξίφος του τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Πορταϊτισσας, ἀπό τήν Ὁποία ἔτρεξε αἷμα! Τό ὄνομά του ἦταν Ραχάϊ, ἀλλά στήν Ἁγιορειτική συνείδηση ἔμεινα σάν Βάρβαρος, παρά τό γεγονός ὅτι κατά τήν μοναχική του κουρά ὀνομάσθηκε Δαμασκηνός.
Ὅπως ἀναφέρει ἡ σχετική διήγηση, «ὑπό τήν σιαγόνα αὐτῆς (τῆς Παναγίας), φαίνεται μέχρι τῆς σήμερον τό σημεῖον τῆς αἱματοβρύτου πληγῆς, τήν ὁποίαν ἔδωκεν αὐτῆ εἷς τῶν Ἀράβων, Βάρβαρος ὀνομαζόμενος. Ἡ πληγή αὐτη τῆς ἱεροσύλου χειρός συνωδεύθη μετά τῆς παραδόξου ροῆς τοῦ αἵματος ἀπό τήν πληγήν, διά δέ τόν βάρβαρον ἐγένετο παρακίνησις εἰς τήν σωτήριον μετάνοιαν, καθότι παταχθείς τήν καρδίαν οὖτος ὑπό τοῦ θαύματος, ἐδέχθη ἐν τῆ μονῆ τό Ἅγιον Βάπτισμα, εἶτα καί τό Ἀγγελικόν Σχῆμα». («Ἀνωτέρα Ἐπισκίασις ἐπί τοῦ Ἄθω, ἤτοι διηγήσεις περί τῶν θαυματουργῶν εἰκόνων τῆς Θεοτόκου», 1989, σελ. 65. Ἀκόμη Ἀρχιμ. Φιλαρέτου Βιτάλη, «Παναγία ἡ ἐπονομαζομένη Πορταϊτισσα της Μονῆς Ἰβήρων», 1969, σελ. 45 - 47 καί Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων «Ἱστορικόν, Θαύματα καί Παρακλητικός Κανών τῆς Παναγίας Πορταϊτίσσης», 1980, σελ. 10 -12).
Ὁ ἐξ Ἀράβων Ὅσιος πέρασε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του κλαίγοντας μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Πορταϊτισσας καί κοιμήθηκε εἰρηνικά. Τό Λείψανό του ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο καί εὐωδιαστό, ἀλλά σήμερα δέν σώζεται.
Σέ τοιχογραφία τοῦ Παρεκκλησίου τῆς Πορταϊτίσσης (1888), εἰκονίζεται σάν νέγρος στρατιωτικός, ἐνῶ σέ ἄλλη τῆς Λιτῆς τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς Ἰβήρων, εἰκονίζεται σάν νέγρος αἰχμάλωτος, μέ σίδερα στό λαιμό καί στά χέρια.
Ἡ μνήμη του τιμᾶται τήν 13η Μαϊου, κατά τήν Σύναξη τῶν Ἰβηριτῶν Ὁσίων Πατέρων.