ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ
Οἱ ἐπιστημονικές ἀναλύσεις ἀπέδειξαν, ὅτι ἡ μέν Σάρκα προέρχεται ἀπό καρδιακό ἰστό!, ἡ δέ ὁμάδα τοῦ Αἵματος εἶναι ἴδια μέ ἐκείνη τῆς Σινδόνης τοῦ Τορῖνο!

Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ ἀνῆκει στόν Patricio Caini καί δημοσιεύθηκε στό Περιοδικό “Archeomisteri” (φ. 15, Μαϊου - Ἰουνίου 2004). Ἀναρτήθηκε στόν Διαδυκτιακό τόπο «Πνευματικά Θησαυρίσματα» (dosambr.wordpress.com). Στή συνέχεια καταχωρεῖται μέ τήν φιλόφρονα ἄδεια τοῦ ὑπευθύνου π. Δημητρίου, βελτιωμένο ὡς πρός τήν μετάφραση. Ἀντί τοῦ τεχνικοῦ ὅρου "λείψανα" - ὁ ὁποῖος παραπέμπει τούς Ὀρθοδόξους σέ ὀστά Ἁγίων, ἀλλά τούς Παπικούς ἐκτός τῶν ὀστῶν καί σέ ἀντικείμενα - προτιμήσαμε καί χρησιμοποιοῦμε τόν ὅρο "κειμήλια".
Πρόκειται γιά μία θεόθεν μαρτυρία καί ἐπιβεβαίωση τοῦ καθημερινοῦ θαύματος τῆς Μετουσιώσεως τῶν Τιμίων Δώρων σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, πού παραχωρεῖται ἀπό τόν Θεό σέ κάθε Θεία Λειτουργία πού τελεῖται ἐντός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ὁποίας τμῆμα ἦταν τόν 8ο αἰ. καί μέχρι τό Σχίσμα τοῦ 1054 ἡ ἔπειτα Παπική – Ρωμαιοκαθολική «Ἐκκλησία». Ἕνα θαῦμα τό ὁποῖο ἔτυχε καί τῆς συγχρόνου ἐπιστημονικῆς ἐπιβεβαιώσεως (ὄχι ἀπαραιτήτως ἀναγκαίας γιά τούς πιστούς, πιθανῶς ὑποβοηθητικῆς γιά τούς ἀπίστους).

Καθηγητής Ἀντ. Μάρκου

Ἱστορικό τοῦ θαύματος
Ἀπό ὅλα τά θαύματα τῆς Θείας Εὐχαριστίας, αὐτό τοῦ Lanciano (πού συνέβη τόν 8ο αἰ. μ. Χ.), εἶναι πιθανῶς τό πιό ἀρχαῖο καί ἀποδεδειγμένο. Ὁπωσδήποτε εἶναι μοναδικό στό εἶδος του καί ἀνεπιφύλακτα ἐπικυρωμένο ἀπό τήν διεθνή ἐπιστημονική κοινότητα, μετά ἀπό σειρά ἐργαστηριακῶν ἀναλύσεων αὐστηρῆς ἀκριβείας.
Τό θαῦμα συνέβη στή μικρή ἐκκλησία τῶν ἁγίων Legonziano καί Domiziano, τῆς κωμοπόλεως Lanciano τοῦ Ambruzzo τῆς Ἰταλίας, πού βρίσκεται νότια τοῦ Chieti καί εἶχε σάν πρωταγωνιστή ἕναν Βασιλειανό Ἱερομόναχο. (Σύμφωνα μέ μία λαϊκή θρησκευτική παράδοση, ὁ ἅγ. Negoziano ταυτίζεται μέ τόν ἅγ. Λογγῖνο τόν Ἑκατόνταρχο. Βλ. Patrizio Caini, “La lancia di Longino – Tra storia e leggenda”, Περιοδικό «Archomisteri», φ. 2, Μαρτίου - Ἀπριλίου 2000, σελ. 54 – 59). Ἐνῶ ὁ ἴδιος τελοῦσε τήν Θεία Λειτουργία κατά τό Λατινικό Τυπικό, μετά τόν καθαγιασμό τῶν Τιμίων Δώρων, εἶχε ἀμφιβολίες σχετικά μέ τήν μετουσιώσή τους σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Τότε, ἐντελῶς ξαφνικά, μπροστά στά μάτια τοῦ ἔκθαμβου Ἱερομονάχου καί ὅλης τῆς συνάξεως τῶν πιστῶν, ὁ Ἄρτος καί ὁ Οἶνος μεταβλήθηκαν σέ σάρκα καί αἷμα!!! Τό τελευταῖα μέσα σέ σύντομο χρόνο ἀκολούθησε μία διαδικασία πήξεως καί κατέλειξε σέ πέντε μικρούς θρόμβους διαφόρων μεγεθῶν, μέ χαρακτηριστική καστανοκίτρινη χροιά, διακοπτόμενη μόνο ἀπό μερικές ὑπόλευκες στίξεις.
Γιά τό ἀσυνήθιστο αὐτό γεγονός συντάχθηκε μία ἐπιμελημένη ἔκθεση σέ περγαμηνή, ἡ ὁποία μέχρι τό πρῶτο μισό τοῦ 14ου αἰ. ἦταν στήν κατοχή τῶν Φραγκισκανῶν Μοναχῶν, ἀλλά στή συνέχεια ἐκλάπη ἀπό δύο Βασιλειανούς Μοναχούς. Μέχρι τίς μέρες μας ἔχουν διασωθεῖ ἔγγραφα τοῦ 16ου καί 17ου αἰ. τά ὁποῖα πιστοποιοῦν τό θαυμαστό αὐτό γεγονός.
Τέσσερεις αἰώνες μετά τό συμβάν, τόν 12ο αἰ., οἱ Βασιλειανοί Μοναχοί πού μέχρι τότε τελοῦσαν τίς ἀκολουθίες τους στό Ναό τοῦ ἁγ. Legoziano, ἐγκατέλειψαν τό Lanciano καί ἡ διαχείρηση τοῦ Ναοῦ ἀνατέθηκε στούς Βενεδικτίνους καί ἔπειτα, τό 1253, στούς Φραγκισκανούς, οἱ ὁποῖοι τό 1258 ἀνοικοδόμησαν ναό ἀφιερωμένο στόν ἅγ. Φραγκίσκο τῆς Ἀσσίζης. Οἱ Φραγκισκανοί ἐγκατέλειψαν τό Lanciano τό 1809 - ὅταν ὁ Ναπολέων Βοναπάρτης κατάργησε ὅλα τά θρησκευτικά τάγματα - καί ἐπέστρεψαν τό 1953.
Τά Τίμια Δῶρα τῆς Θείας Εὐχαριστίας στά ὁποῖα οἰκονομήθηκε τό θαῦμα, ἀρχικά τοποθετήθηκαν σέ μία λειψανοθήκη ἀπό ἐλεφαντόδοντο καί διαφυλάχθηκαν στήν ἐκκλησία τοῦ ἁγ. Legogiano. Κατόπιν μεταφέρθηκαν στήν ἐκκλησία τοῦ ἁγ. Φραγκίσκου.
Τήν 1η Αὐγούστου 1556 ὁ Μοναχός Giovanni Antonio di Μastro Renzo, φοβούμενος ὅτι οἱ Ὀθωμανοί πειρατές θά μποροῦσαν νά κλέψουν ἤ τό χειρότερο νά καταστρέψουν τά Τίμια Δῶρα κατά τήν διάρκεια μιᾶς τῶν ἐπιδρομῶν τους, ἀποφάσισε νά μεταφέρει τά πολύτιμα κειμήλια σέ ἕνα περισσότερο σίγουρο μέρος. Ἐν τούτοις, ἀφοῦ περπάτησε ὅλη τήν νύκτα, ξαναβρέθηκε τό ἑπόμενο πρωϊ μπροστά στίς πύλες τοῦ Lanciano, σάν κάποια ἀόρατη δύναμη νά ἤθελε νά τοῦ ἀπογορεύσει νά ἀπομακρύνει τά κειμήλια ἀπό τήν πόλη! Ἔτσι ὁ μοναχός καί οἱ σύντροφοί του κατάλαβαν, ὅτι ἔπρεπε νά μείνουν στό Lanciano καί νά προστατεύσουν τά κειμήλια. Γ’ αὐτό καί τά τοποθέτησαν στό ἐσωτερικό μιᾶς κρυστάλλινης λειψανοθήκης, ἡ ὁποία μέ τήν σειρά της τοποθετήθηκε σέ ἕνα ξύλινο ἐρμάριο, ἀσφαλισμένο μέ τέσσερεις κλειδαριές.
Τό 1920, τά κειμήλια μεταφέρθηκαν στό νέο Ναό καί τό 1923 ἡ μέν Σάρκα διαφυλάχθηκε σέ ἕνα Ἀρτοφόρειο ἀπό κρύσταλλο, οἱ δέ πέντε θρόμβοι τοῦ Αἵματος σέ ἕνα Ποτήριο, ἐπίσης ἀπό κρύσταλλο. Καί τά δύο τοποθετήθηκαν σέ μία ἀσημένια λειψανοθήκη, μεταξύ δύο προσευχομένων Ἀγγέλων (ἡ λειψανοθήκη κατασκευάστηκε τό 1713, μέ ὕψος 63 καί πλάτος 44 ἑκατοστά.
Τά κειμήλια ἐξετάστηκαν συνοπτικά τό 1574, τό 1637, τό 1770 καί τό 1886. Κατά τήν ἐξέταση τοῦ 1574 (τήν 17η Φεβρουαρίου), ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Rodriguez εἶχε προσδιορίσει, ὅτι τό συνολικό βάρος τῶν πέντε θρόμβων ἦταν ἴσο μέ τό βαρός ἑνός ἀπό αὐτούς, ἀλλά τό ἀνεξήγητο αὐτό φαινόμενο δέν πιστοποιήθηκε στίς ἑπόμενες ἐξετάσεις.
Κατά τήν πιό προσεκτική ἐξέταση τῆς 26ης Ὀκτωβρίου 1886, ἐξακριβώθηκε ὅτι τό συνολικό βάρος τῶν πέντε θρόμβων ἦταν 16, 505 γραμμάρια (κάθε ἕνας ἀπό τούς θρόμβους ζύγιζε 8, 2,45, 2,85, 2,05 καί 1,15 γραμμάρια, ἐνῶ 5 γραμμάρια ζύγιζε καί ἡ σκόνη αἵματος, χρώματος σκούρου καστανοῦ, πού ὑπῆρχε στόν πυθμένα τοῦ Ποτηρίου.
Ὑπάρχουν μερικά ἔγγραφα τά ὁποῖα πιστοποιοῦν, ὅτι τά κειμήλια αὐτά ἐκτίθεντο σέ προσκύνηση καί λιτανεύονταν ἀπό τόν 16ο αἰ.

Οἱ πρῶτες ἰατρικές - ἐπιστημονικές ἐξετάσεις (1953) - Ἡ Σάρκα καί τό Αἷμα ἦσαν ὀργανικῆς φύσεως!
Τό 1953, λίγο μετά τήν ἐπιστροφή τῶν Μικρῶν Μοναστηριακῶν Ἀδελφῶν στό Ναό τοῦ Lanciano, τέθηκε τό θέμα τῆς ἐπιστημονικῆς ἐξετάσεως τῶν κειμηλίων. Χάρις στήν ἄδεια πού δόθηκε ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Ambruzzo, Σεβ. Pacifico Perantoni καί τόν Ὑπεύθυνο τοῦ Τάγματος, ἡ μοναστηριακή κοινότητα τοῦ Lanciano ἀπευθύνθηκε σέ ἕναν εἰδικό παγκοσμίου φήμης, τόν Καθηγητή Ἀνατομίας, Παθολογικῆς Ἰστολογίας, Χημείας καί Μικροσκοπικῆς Κλινικῆς Odoardo Linoli, Διευθυντή τοῦ Ἐργαστηρίου Κλινικῶν Ἀναλύσεων καί Παθολογικῆς Ἀνατομίας τοῦ Νοσοκομείου «Santa Maria sopra i Ponti» τοῦ Arezzo. Τότε ἀπό τήν ἐξέταση τῶν κειμηλίων πιστοποιήθηκε, ὅτι αὐτά ἤσαν ὀργανικῆς φύσεως!

Οἱ δεύτερες ἰατρικές - ἐπιστημονικές ἐξατάσεις (1970) – Ἰστός ἀπό μυοκάρδιο καί ἀνθρώπινο αἷμα!
Τήν 18η Νοεμβρίου 1970, πταγματοποιήθηκε μία δεύτερη, πλέον συστηματική καί σύμφωνα μέ τίς νέες δυνατότητες ἐξέταση. Ὁ Καθηγητής Linoli, βοηθούμενος ἀπό τόν Καθηγητή Ruggero Bertelli τοῦ Πανρπιστημίου τῆς Σιέννας, πῆραν δείγματα περιορισμένων διαστάσεων ἀπό τήν Σάρκα, βάρους 20 μικρογραμμαρίων. Πρίν πάρουν δείγματα καί ἀπό τό Αἷμα, τούς ζητήθηκε νά ἐξετάσουν τό βάρος καθ’ ἑνός τῶν θρόμβων καί τό συνολικό τους βάρος. Κατά τήν ἐξέταση ἀποδείχθηκε, ὅτι τό συνολικό βάρος τῶν θρόμβων τοῦ αἵματος, μή συμπεριλαμβανομένης τῆς σκόνης, ἦταν 15,85 γραμμάρια.
Μετά τήν διαπίστωση αὐτή, ὁ Καθηγητής Linoli πῆρε ἀπό ἕναν θρόμβο αἵματος δείγματα συνολικοῦ βάρους 318 mg. Μετά τό πέρας τῆς ὅλης διαδικασίας λήψεως τῶν δειγμάτων, τά κειμήλια ἐπανατοποθετήθηκαν στό ἐσωτερικό τῆς λειψανοθήκης, ἡ ὁποία μέ τήν σειρά της τοποθετήθηκε στό Ἀρτοφόρειο. Τήν 4η Μαρτίου 1971 οἱ Καθηγητές Linoli καί Bertelli δημοσίευσαν τά ἀποτελέσματα τῶν ἀναλύσεών τους μέ μία ἀναλυτική ἔκθεση.

Σάρκα: Ἰστός ἀπό μυοκάρδιο!
Τά δύο δείγματα τῆς Σάρκας ἐνυδατώθηκαν καί κατόπιν, μέ τήν χρήση ἑνός μικροτόμου, ἔγιναν πολύ λεπτές τομές, οἱ ὁποίες χρωματίσθηκαν καί ὑποβλήθηκαν σέ ἰστολογική ἀνάλυση, μέ προσεκτική μικροσκοπική παρατήρηση. Ἀποδείχθηκε, ὅτι ὁ ἰστός ἀποτελοῦνταν ἀπό γραμμωτές μυϊκές ἴνες, ἑνωμένες στίς ἄκρες καί συγκεντρωμένες σέ δέσμες διαφορετικοῦ πάχους, ἑνωμένες στίς ἄκρες καί προσανατολισμένες σέ διάφορες κατευθύνσεις. Τό γεγονός, ὅτι οἱ ἴνες δέν ἦταν ἡ μία δίπλα στήν ἄλλη - ὅπως γιά παράδειγμα συμβαίνει στίς σκελετικές μυϊκές ἴνες, ἀπό τίς ἄκρες τῶν ὁποίων φεύγουν ταινιώδεις διακλαδώσεις – καθώς ἐπίσης καί ἀπό τήν παρουσία λοβίου λιπώδους ἰστοῦ, στόν ὁποῖο εἰσχωροῦν κανονικά οἱ γραμματωτές μυϊκές ἴνες, ὁδήγησε στό συμπέρασμα ὅτι ἡ Σάρκα προερχόταν ἀπό τόν γραμμωτό μυϊκό ἰστό τοῦ μυοκαρδίου!!! Οἱ ἀναλύσεις, δηλαδή, ἐπιβεβαίωσαν τήν λαϊκή θρησκευτική παράδοση πού θεωροῦσε τό συγκεκριμμένο μέρος τῆς Σάρκας, ὡς προερχόμενο ἀπό τήν καρδιά τοῦ Κυρίου!!!

Αἷμα: Μέ ὅλα τά χαρακτηριστικά τοῦ ἀνθρωπίνου αἵματος!
Τά ληφθέντα δείγματα ἀπό τόν θρόμβο τοῦ Αἵματος ἀποδείχθηκε, ὅτι ἀποτελοῦνταν ἀπό ἕνα ἰνῶδες ὑλικό, στά πλέγματα τοῦ ὁποίου βρέθηκε μία κοκκώδης οὐσία κιτρινοπράσινου χρώματος πού προερχόταν ἀπό τήν αἱμοσφαιρίνη, μαζί μέ ἄλλα ἄγνωστα σωατίδια! Τά δείγματα αὐτά ὑποβλήθηκαν στό Τέστ τοῦ Teichmann (ὅπως αὐτό τροποποιήθηκε ἀπό τόν Bertrand), στό Τέστ τοῦ Takayama καί σ’ αὐτό τῶν Stone καί Burke, μέ σκοπό νά διερευνηθεῖ ἡ ἐνδεχόμενη παρουσία κρυστάλλων χλωρυδικῆς αἱματίνης, αἱμοχρωμογόνου καί αἱματικῶν ὀξειδασῶν. Κατά τήν ἐξέταση δέν βρέθηκε κάποιο ἴχνος τῶν προειρημένων κρυστάλλων καί τοῦ αἱμοχρωμογόνου, τά ὁποία ἀντίθετα βρίσκονται σέ ἀποξηραμένα δείγματα αἵματος φυσιολογικοῦ ἀνθρώπου. Παρά ταῦτα ἠ ἔλλειψη αὐτή δέν συνιστᾶ κάποια ἀνωμαλία, διότι τό αἷμα μπορεῖ νά χάσει τήν ἰδιότητα νά παράγει αὐτές τίς δύο οὐσίες, κάθε φορά πού ἐκτίθεται ἀπ’ εὐθείας στό ἡλιακό φῶς, σέ ὑψηλές θερμοκρασίες ἤ σέ ὀξειδωτικούς περιβαλλοντικούς παράγοντες.
Ἀντίθετα, ἡ θετικότητα τῶν δειγμάτων στά Τέστ τῶν Stone καί Burke, ἐπιβεβαίωσε τήν παρουσία τῶν ὀξειδωτικῶν χαρακτηριστικῶν αἱματικῆς φύσεως. Μέ σκοπό νά διαλυθοῦν οἱ πάσης φύσεως ὑποψίες (γιά τήν γνησιότητα ἤ μή τῶν δειγμάτων), ἐφαρμόστηκε καί μία χρωματογραφική ἀνάλυση, χάρη στήν ὁποία ἐξακριβώθηκε ἡ αἱμοσφαιρίνη. Ἔτσι ξεκαθαρίστηκε, ὅτι οἱ πέντε βρόμβοι ἀποτελοῦνταν ἀπό πηγμένο αἷμα!!!
Στή συνέχεια μέ τό Ἀνοσοϊστοχημικό Τέστ τῆς Ἀντίδρασης Καθίζησης Ζώνης ἤ Ἰζηματοποίησης τοῦ Uhlenhuth (τό ὁποῖο κατά κανόνα ἐφαρμόζεται στήν Ἰατροδικαστική καί στήν Ἀνοσολογία, μέ σκοπό τήν ἐξακρίβωση τοῦ εἴδους στό ὁποῖο ἀνῆκει ἕνας ἰστός), οἱ ἐρευνητές ἀπέδειξαν, ὅτι τό μέρος τοῦ μυοκαρδίου (Σάρκα) καί τό Αἷμα ἀνῆκαν στό ἀνθρώπινο εἶδος! Παράλληλα μέ τό Ἀνοσοαιματολογικό τέστ τῆς ὀνομαζόμενης ἀντίδρασης - ἀποφόφησης (διαχωρισμός μέ ἐκχύληση), καθορίστηκε ὅτι τόσο ὁ ἰστός, ὅσο καί τό αἷμα ἀνήκαν στήν ὁμάδα αἵματος ΑΒ, τήν ἴδια στήν ὁποία ἀνῆκει καί τό αἷμα πού βρέθηκε σέ σχηματισμούς, ὁρατούς στά ἴχνη τῆς πρόσθιας καί ὁπίσθιας ἐπιφάνειας τοῦ σώματος τοῦ ἀνθρώπου τῆς Σινδόνης τοῦ Τορῖνο!!!
Ἡ ὁμάδα αἵματος στήν ὁποία ἀνήκουν καί τά δύο δείγματα (Σάρκας καί Αἵματος), ἀποδεικνύει, ὅτι προέρχονται ἀπό τό ἴδιο ἄτομο ἤ ἀπό δύο διαφορετικά ἄτομα μέ τήν ἴδια ὁμάδα αἵματος.
Στά δείγματα τοῦ Αἵματος ἔγινε ἐπιπλέον μία ἡλεκτροφορική ἀνάλυση σέ ὀξείδιο κυτταρίνης, μέ σκοπό νά διερευνηθεῖ ἄν ὑπῆρχαν οἱ τυπικές πρωτεϊνες τοῦ ὁροῦ. Ἡ ἀνάλυση εἶχε θετική ἔκβαση καί τό διάγραμμα πού ἔδειξε ἡ ἡλεκτροφόρηση, ἦταν συγκρίσιμο μέ ἐκεῖνο πού προκύπτει ἀπό τό αἷμα κανονικοῦ ἀνθρώπου.
Οἱ ἐρευνητές, τελικά, κονιορτοποίησαν καί ἐνυδάτωσαν ξανά 100 mg δείγματος Αἵματος καί ἐξακρίβωσαν, ὅτι τά στοιχεῖα πού βρίσκονταν σ’ αὐτό (χλωριοῦχα, φωσφόρος, μαγνήσιο, κάλιο καί νάτριο), ἦταν σέ μικρότερη ποσότητα σέ σχέση μέ τό κανονικό, ἐνῶ τό ἀσβέστιο ὑπῆρχε σέ μεγαλύτερη. Αὐτή ἡ μείωση μπορεῖ νά συσχετιστεῖ, τόσο μέ τήν διαδικασία γήρανσης καί ἐλάττωσής τους (μετά τήν πάροδο τόσον αἰώνων), ὅσο καί μέ «ἀνταλλάγες» πού ἔγιναν μέ τά ἐσωτερικά τοιχώματα τοῦ κρυστάλλινου Ποτηρίου, στό ὁποῖο οἱ θρόμβοι εἶχαν διαφυλαχθεῖ. Ὁ ἐμπλουτισμός σέ ἀσβέστιο, ἀντιθέτως, πιθανότατα ὀφείλεται σέ ἐξωγενεῖς παράγοντες (σέ πτώση σκόνης μέσα στό Ποτήριο, πλούσιας σέ ἅλατα ἀσβεστίου, ἀποκολλημένης ἀπό τά τοιχώματα τοῦ οἰκοδομήματος).

Ἀποκλεισμός τῆς ταριχεύσεως - μουμιοποιήσεως
Ἀπό τήν φυσικοχημική καί ἰστολογική ἀνάλυση τῶν ληφθέντων δειγμάτων, δέν διαπιστώθηκε ἡ παρουσία ἁλάτων καί ἑνώσεων πού χρησιμοποιοῦνταν ἀπό τήν ἀρχαιότητα ὡς συντηρητικές οὐσίες στήν μέθοδο τῆς μουμιοποίησης. Ὅμως σέ κάθε περόπτωση, ἡ ἐντόπιση ἀκεραίων πρωτεϊνῶν στήν Σάρκα καί τό Αἷμα τοῦ Lanciano, μετά ἀπό δώδεκα αἰῶνες, δέν συνιστᾶ ἕνα ἐξαιρετικό γεγονός, ἀφοῦ ἀκέραιες δομικά πρωτεϊνες ἔχουν ἐντοπιστεῖ καί σέ Αἰγυπτιακές μούμιες πού ἀνάγονται 4.000 – 5.000 χρόνια πρίν τήν ἐποχή μας. Παρά τά προηγούμενα ὅμως εἶναι ἀπαραίτητο νά τονιστεῖ, ὅτι ὑπάρχουν ἀξιοσημείωτες διαφορές μεταξύ τῆς καταστάσεως συντηρήσεως ἑνός σώματος ἤ ἑνός ἀνατομικοῦ τμήματος πού ὑποβλήθηκε σέ ἐξειδικευμένη μεταχείρηση μουμιοποίησης καί τῶν κειμηλίων τοῦ Lanciano. Τά τελευταῖα, μολονότι ἦταν ἐκτεθειμένα τά τελευταῖα 1.200 χρόνια σέ ἰσχυρές θερμικές μεταβολές, στήν ὑγρασία καί κυρίως στίς προσβολές παρασίτων καί σαπροφύτων μικροοργανισμῶν, ἀνεξήγητα δέν ἀποσυντέθηκαν, κάτι πού εἶναι ἀκατανόητο, ὅπως ἐπίσης καί τό πῶς οἱ πρωτεϊνες ἀπό τίς ὁποίες ἀποτελοῦνται διατηρήθηκαν ἀκέραιες.
Μετά τό πέρας τῶν ἐργαστηριακῶν ἀναλύσεων ὁ Καθηγητής Linoli ἀπέκλεισε τήν πιθανότητα τά κειμήλια τοῦ Lanciano νά ἦταν μία ἀπάτη τοῦ Μεσαίωνα, διότι κάτι τέτοιο θά προϋπέθετε κάποιον μέ γνώσεις ἀνατομίας τοῦ ἀνθρώπου, πολύ περισσότερο προχωρημένες ἀπό αὐτές πού ὑπῆρχαν στούς γιατρούς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης (8ος αἰ.), γνώσεις πού θά ἐπέτρεπαν τήν ἀφαίρεση τῆς καρδιᾶς ἀπό ἕνα πτῶμα καί τήν τομή της μέ τρόπο τέτοιο ὥστε νά ληφθεῖ ἕνα τμῆμα ὁμογενούς καί συνεχούς ἰστοῦ τοῦ μυοκαρδίου. Ἐπιπλέον, ὁποιαδήποτε στιγμή κι ἄν λαμβάνοταν τό αἷμα ἀπό ἕνα πτῶμα, μέ τήν πάροδο μικροῦ χρονικοῦ διαστήματος θά ὑφίστατο σοβαρή ἀλλοίωση ἀπό τήν ἀεροτηκτικότητα ἤ τήν σήψη.

Οἱ τρίτες ἰατρικές - ἐπιστημονικές ἐξετάσεις (1973)
Τά ἀποτελέσματα τῶν ἀναλύσεων στά ὁποῖα κατέλειξαν οἱ Καθηγητές Linoli καί Bertelli, δημοσιεύθηκαν σέ μία γραπτή ἀναφορά μέ τίτλο «Ἰστολογικές, ἀνοσολογικές καί βιολογικές ἔρευνες στό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ θαύματος τῆς Θείας Εὐχαριστίας τοῦ Lanciano (8ος αἰ.)», προκαλῶντας μεγάλο ἐνδιαφέρον στή διεθνῆ ἐπιστημονική κοινότητα σέ τέτοιο σημεῖο, ὥστε νά προσελκύσουν τήν προσοχή τοῦ Ἀνωτέρου Συμβουλίου τῆς Παγκοσμίου Ὀργανώσεως Ὑγείας, τό ὁποῖο τό 1973 διόρισε μία ἐπιστημονική ἐπιτροπή μέ ἁρμοδιότητα τήν ἐπικύρωση (ἤ μή) τῶν ἀποτελεσμάτων τῶν ἀναλύσεων πού πραγματοποιήθηκαν ἀπό τούς Ἰταλούς ἐρευνητές καί τήν ἐπιβεβαίωση (ἤ ὄχι) τῶν συμπερασμάτων στά ὁποῖα εἶχαν καταλήξει.
Μετά ἀπό διάστημα 15 μηνῶν, κατά τό ὁποῖο ἔγιναν περισσότερες ἀπό 500 ἐξετάσεις, μεταξύ τῶν ὁποίων καί οἱ ἴδιες πού πραγματοποιήθηκαν ἀπό τούς Ἰταλούς ἐρευνητές, ἡ ἐπιτροπή τῆς Παγκόσμιας Ὀργανώσεως Ὑγείας ἐπιβεβαίωσε ἀνεπιφύλακτα ὅσα ἀνακοινώθηκαν καί δημοσιεύθηκαν ἀπό τούς τελευταίους. Τά μέλη τῆς ἐπιστημονικῆς ἐπιτροπῆς τῆς Π.Ο.Υ. ἀπέκλεισαν μέ σθένος τήν πιθανότητα ὁ μυοκαρδιακός ἰστός νά εἶχε μουμιοποιηθεῖ καί ἔκαναν γνωστό, ὅτι ἡ τέλεια συντήρηση ὀργανικῶν εὑρημάτων, τά ὁποῖα διατηρήθηκαν γιά 12 αἰῶνες μέσα γιά κρυστάλλινη λειψανοθήκη, χωρίς τήν παρουσία συντηριτικῶν οὐσιῶν (ἀντισηπτικῶν, ἀντιζημωτικῶν καί μουμιοποιητικῶν), ἀντιτίθεται σέ ὅλους τούς γνωστούς βιολογικούς νόμους. Ἡ ἐπιτροπή, ἐπιπλέον, τόνισε τό γεγονός, ὅτι τά κυτταρικά στοιχεῖα πού ἀποτελοῦν τό τμῆμα τοῦ ἰστοῦ τοῦ μυοκαρδίου, εἶχαν διατηρήσει ἀναλλοίωτη τήν δομική καί λειτουργική τους ἀκεραιότητα!

Οἱ τέταρτες ἰατρικές - ἐπιστημονικές ἐξετάσεις (1981)
Τό 1981 οἱ Ἐλάσσονες Μοναχοί τοῦ Lanciano ζήτησαν ἀπό τόν Καθηγητή Linoli νά κάνει μία δεύτερη ἐπιστημονική ἐξέταση στή Σάρκα, μέ σκοπό νά μελετηθεῖ σέ βάθος τόσο ἡ μακροσκοπική, ὅσο καί ἡ μικροσκοπική της κατασκευή. Στήν ἀναφορά του μέ τίτλο «Ἱστολογική καί ἀνατομική μελέτη τῆς καρδιᾶς τοῦ θάυματος τῆς Θείας Εὐχαριστίας τοῦ Lanciano (8ος αἰ.)», τήν ὁποία συνέταξε ὁ Καθηγητής Linoli στό τέλος τῆς ἔρευνας, ἀναφέρεται ὅτι τό κειμήλια ἔχει στρογγυλή μορφολογία, διάμετρο ἀπό 55 ἔως 66 χιλιοστά, χρῶμα κίτρινο – καφέ – καστανό καί ἕνα πλατύ ἄνοιγμα στό κέντρο, στό ὁποῖο εἶναι ὀρατές 14 μικρές ὀπές, πιθανότατα προερχόμενες ἀπό τά πολύ μικρά καρφιά πού χρησιμοποιήθηκαν γιά νά κρατηθεῖ τεντωμένο τό τεμάχιο.
Ἡ ἰστολογική έξέταση βρῆκε δύο λεπτούς κλάδους τοῦ πνευμονογαστρικοῦ νεύρου, τό ἐνδοκάρδιο (τοῦ ὁποίου ἡ ἐπιφάνεια δείχνει ἀνεβασμένη στίς «trabecole carnee», μορφολογικά καί δομικά ἀνάλογα μ’ αὐτήν τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς), πολυάριθμες ἀγγειακές ἀρτηριακές καί φλεβικές δομές ποικίλης διατομῆς καί τό ἴχνος - ἐντύπωμα τῆς δεξιᾶς καί ἀριστερῆς κοιλίας, τῶν ὁποίων οἱ διαστάσεις δείχνουν ἐλαττωμένες, ἐξ’ αἰτίας τῆς ἰστολογικῆς ἀφυδάτωσης πού συνέβη στή Σάρκα κατά τήν διάρκεια τῶν αἰώνων, μέσα στή φυσική διαδικασία μουμιοποιήσεως.